ห่วงใยและดูแล

ให้งวยงง อากาศ เป็นไฉน
จากฝนไหล คงไป ใส่เหมันต์
มีเพียงแต่ ลมเย็น พัดผ่านฉัน
เสื้อหนาวนั้น นอนรอ อยู่ในตู้......

 

กงกรรม หมุนคล้าย กงเกวียน
ผลัดเปลี่ยน เคลื่อนคล้อย ถอยทับ
ประสงค์ จงลด งดกลับ
เพียรลับ จากไกล ไปดี.......

 

เพ่งพินิจ ตรึกตรอง มองในตน
มาท่องบ่น ลดโลภ โกรธและหลง
มั่นดูลม หายใจ ไม่เลือนลง
ภาวะส่ง ให้มีน้อย ค่อยตัดไป.......

 

อากาศเปลี่ยน แปลงไป ตามกาลโลก
คงให้โศก เฝ้าตามมอง การผกผัน
หมั่นทำดี ในตน ในทุกวัน
จะไม่หวั่น แม้หาย จากกันไป....

 

ให้ปล่อยวาง ทางโลก โศกสลด
มันเวียนหมด สุขเศร้า เฝ้าสนอง
ฝ่าพ้นพาล ทั้งลับแจ้ง แลเนืองนอง
บททดลอง ช่างเจ็บแสบ แทบปางตาย.......

 

คุณล้อเล่น เป็นไฉน ใยเจ็บแสบ
บ่นว่าแทบ ปางตาย ได้ไงหวา
บอกเคล็ดลับ ไม่ดับม้วย มรณา
ก็คือว่า หายใจใว้ ไม่หยุดหย่อน..ไม่ผ่อนปรน
๏๛~ ใครจะเป็นไงอย่าไปสน ขยันหายใจเข้าใว้
ประมาณนี้~๛~__แค่เพียงแต่เล่าให้ฟัง อุต๊ะ! คำนี้คุ้นๆ

 

แต่ละบท ทดสอบ ยากจะผ่าน
เพียงยืนกราน แข็งข้อ ไม่ผ่อนปรน
คงได้เวียน รอยเก่า ซ้ำวังวน
ขอหลุดพ้น ให้อยู่ InwyMs_ลั้ลลา กะแล้วกัน
ประมาณนี้ อั้ยยะ พอหยอกเย้า:d:d:d

 

สมาธิต้องค่อยฝึกฝนไป
ติดต่อไปทุกวันไม่ทิ้งขว้าง
ตัดความคิด ความอยาก เมตตากว้าง
ไม่มีขวาง เดินทางต่อ รอเกี่ยวผล.......

 

เลือนลางบ้างชัดเจน
มองไม่เห็นรึเอนเอียง
พร่ำเพ้อละเมอเคียง
ในสำเนียงเพียงแว่ววาง...

 

บางสิ่งในกาลต่าง
มิใช่จางแล้วเข้มคืน
ปล่อยไปอย่าทนฝืน
ละสิ่งคืนหดหายไป....

 

พักใจหาที่พิง บางสิ่งในกาลต่าง
เพิ่มคำในที่ว่าง มิใช่จางแล้วเข้มคืน
สุกทุกข์มิเผลอไผล ปล่อยไปอย่าทนฝืน
วันจันทร์ยามค่ำคืน ละสิ่งคืนหดหายไป

 

เติมแต่งได้เหมาะเจาะ
อ่านหัวเราะแบบขำขัน
เข้าใจเป็นเพื่อนกัน
เช้าวันจันทร์เชียวละคุณ.......55555555

 

อักษรหากถูกแหล่ง เติมแต่งได้เหมาะเจาะ
สร้างสรรค์ความไพเราะ อ่านหัวเราะแบบขำขัน
ร้อยยิ้มช่างแจ่มใส เข้าใจเป็นเพื่อนกัน
พบกันไม่ทันควัน เช้าวันจันทร์เชียวละคุณ

 

อักษรหากลงถูกแหล่ง อ่านได้แจ่มแจ้ง
ไม่แย้งไม่ขัดชื่นชม.......

 

เติมต่อขยายแจ่มชัด ตรงใจแม่นจัด
ให้นึกขำขันรำไร.......
(กาพย์ฉบัง ๑๖)

 

บ้านนี้บ้านใครอ่ะ?:VO

 

มารอ เจ้าตัวแสบอ่ะ........

 

เวลาเปลี่ยน สิ่งเปลี่ยน
หมุนเวียน กลับกลาย
ไม่เป็น มุ่งหมาย
ใจกาย พร้อมเตือน....

 

มิมีแม้คำที่จะพร่ำเอ่ย
เหมือนละเลยลืมคำสุดกล่าวอ้าง
ก้อนสะอิ้นกลืนน้ำตาพ่อลาร้าง
แผ่นดินกว้างเปรียบสิ้นไร้ที่หมาย....
เหมือนเรือน้อยลอยเคว้งกลางทะเล
พายุเทลมกระหน่ำเศร้าเป็นสาย
ดวงตะวันส่องดูแลพลันดับกลาย
เหลือเพียงลายให้ลูกได้เดินตาม...

 

มุ่งหมั่นตั้งใจใฝ่ดี
ไม่หลีกลี้แม้ยากฝ่า
ตามรอยเท้าพ่อมา
สำนึกค่าตามพ่อหวัง..... พอเพียงและเพียงพอ