อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์. พระบรมศาสดา และเหล่าผู้พระสาวก

บันทึกธรรมพระราชพรหมยาน เรื่อง "แก้อารมณ์กิเลส"..

.. อันดับต้นขอให้บรรดาท่าน
ทั้งหลายรวบรวมกำลังใจของตน
ไม่ใช่เฉพาะเวลานี้ ผมถือว่าต้องใช้
อาการอย่างนี้ตลอด ๒๔ ชั่วโมง
นั่นก็คือ "สำรวมใจอยู่ในขอบเขต
ของความดี"
อันดับแรก "กำหนดรู้ลมหายใจเข้า
หายใจออก" เวลาหายใจเข้ารู้อยู่ว่า
หายใจเข้า เวลาหายใจออกรู้อยู่ว่า
หายใจออก หายใจเข้ายาวหรือสั้น
หายใจออกยาวหรือสั้นก็รู้อยู่
"นี่เป็นการคุมสติสัมปชัญญะ"
ถ้าจะใช้คำภาวนาเวลาหายใจเข้า
ภาวนาว่า "พุท" เวลาหายใจออก
ภาวนาว่า "โธ" ไม่ต้องออกเสียง
นึกในใจ รวบรวมกำลังใจของเรา
ไว้ในขอบเขตเพียงเท่านี้ นี่เป็นอันดับ
ต้นของการเจริญพระกรรมฐาน
แต่ผมว่าไม่ต้นสำหรับท่านทุกคน
เพราะบางท่านเจริญพระกรรมฐาน
มานับเป็นปีๆ ก็ยังมีอารมณ์ฟุ้ง
มีอารมณ์ซ่าน มีอารมณ์ทะเยอทะยาน
แสดงว่าไม่ได้ลดอะไรลงไปเลย
การไม่ลดของการบวชก็แสดงว่า
เป็นการเพิ่มโทษของกิเลสให้มัน
เพิ่มขึ้น หากว่าท่านทั้งหลายพยายาม
ฝึกใจเพียงเท่านี้ วิธีฝึกใจของท่าน
ทุกคน "จงลงพรหมทัณฑ์ตัวเอง"
หมายความว่า ถ้าไม่จำเป็นใดๆ
เราจะไม่พูดกับใครทั้งหมด
กำหนดจิตไว้อย่างนี้ เพราะว่า
เราจะถืออารมณ์ คุมอารมณ์ไว้ในด้าน
ของความดี คือ "จิตไม่ยอมรับสภาวะ
ของกิเลส" ไม่ยอมเคารพอารมณ์ของ
กิเลส ถ้าไม่จำเป็นจงอย่าพูดกับใคร
ถ้าพูดกับใคร "ก็จงพูดโดยธรรม"
"พูดในสิ่งที่เป็นประโยชน์"
และก็ไม่ก้าวก่ายพาดพิงไปถึง
อำนาจของความรัก อำนาจของความ
โลภ อำนาจของความโกรธ อำนาจของ
ความหลง เจรจาโดยธรรม ก็คือว่า
"เจรจาเฉพาะเหตุที่จะทำอย่างไร
ให้เราพ้นทุกข์" เพราะองค์สมเด็จ
พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงสอนไว้
ว่าอย่างไรอันนี้เป็นของไม่ยาก
ถ้าคิดอย่างนั้นมันไม่สบายใจ
ถ้ามีคาสเซ็ท มีเครื่องบันทึกเสียง
เอาคาสเซ็ทไปฟังตามอัธยาศัย
ใจมันจะอยู่ที่ธรรม เมื่อใจมันอยู่ที่ธรรม
หูมันอยู่ที่ธรรม อย่างนี้ "จิตใจมันก็สงบ"
ความฟุ้งซ่านความเดือดร้อนมันก็ไม่มี
อารมณ์ระยำอัปรีย์คือ ความรัก
ความโลภ ความโกรธ ความหลง
มันจะเบาบางไปทีละน้อยๆ เพราะ
"อาศัยใจของเราที่ไม่คบกับมัน"
นี่แหละบรรดาท่านพระโยคาวจร
ทุกท่าน
การแก้อารมณ์จากมาร ที่เป็นเหตุ
เป็นปัจจัยของความทุกข์ แก้แบบนี้
ค่อยๆ ทำไปทุกทีๆ นานเข้าอารมณ์
มันจะชิน "ในที่สุดจิตเราก็จะมีแต่
ความสงบ" สามารถที่จะบังคับให้
อารมณ์ที่เป็นอกุศลไม่สามารถที่จะ
มายุ่งกับอารมณ์จิตของเราได้
เราก็จะสบาย จุดนี้ถือเป็น
จุดปัจจัยอันหนึ่งที่จะ "เป็นเหตุที่ทำ
ให้เราพ้นทุกข์" ..


จาก.. ธัมมวิโมกข์ ฉบับที่ ๔๑๐ หน้าที่ ๔๒-๔๔
โดย หลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี

 

สมเด็จองค์ปฐมทรงตรัสสั่งสอนปกิณกะธรรมไว้
มีความสำคัญดังนี้



"บุคคลใดเจริญพระกรรมฐาน โดยไม่จับเอาให้ตนกับจริตของตนเองก็ดี หรือจับเอาทุกกองเพียงฉาบฉวยก็ดี มักจักหาความบรรลุมรรคผลได้ยาก ให้สังเกตว่า บุคคลผู้รู้กรรมฐานหลายกองโดยสัญญา มักจักมีความทะเยอทะยานอวดอ้างคุณวิเศษของตน เป็นที่ให้ผู้อื่นสรรเสริญยกย่อง-เยินยอ จงประมาณตนเองเอาไว้ให้ดี ให้ดูท่านพระเรวัตเป็นหลัก หรือพระอรหันต์ต่าง ๆ ในพระสูตร พระอริยเจ้าจักมีแต่ความถ่อมตน ไม่ยกตนข่มท่าน อยู่อย่างเป็นสุข ไม่เดือดร้อนด้วยประการใด ๆ ทั้งปวง เนื่องจากกิเลสในจิตของท่านทุเลาเบาบางลง หรือหายไป ไม่มีอำนาจมาทำให้จิตใจของท่านต้องเดือดร้อนอีก"



คัดลอกจาก ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น เล่มที่ ๑๒
พระราชพรหมยานมหาเถระ หลวงพ่อฤาษีวัดท่าซุง
รวบรวมโดย พล.ต.ท นพ. สมศักดิ์ สืบสงวน

 

นิวรณ์ ๕ ถ้าระงับได้จิตจะเป็นปฐมฌานทันที-ธรรมโอวาท หลวงพ่อฤๅษี วัดท่าซุง



องค์สมเด็จพระทรงสวัสดิโสภาคย์ให้เอาจิตระงับนิวรณ์ ๕ ประการ อย่าให้เกิดกับจิต นิวรณ์ ๕ ประการนี้ มีความสำคัญมาก ถึงแม้ว่ามีศีลบริสุทธิ์ ก็ปฏิบัติอย่างอื่นได้ดี ถ้านิวรณ์ ๕ ประการสิงใจ ความดีจะไม่ปรากฏ ความดีที่มีอยู่จะสลายไป กำลังที่เราจะเจริญสมาธิ จงรักษากำลังใจโดยยกเว้นความชั่ว ๕ ประการ คือ
ประการที่ ๑ ความพอใจในรูปสวย เสียงเพราะ กลิ่นหอม รสอร่อย สัมผัสระหว่างเพศ คำว่ารูป จะเป็นรูปคน รูปสัตว์ รูปวัตถุ ก็เหมือนกัน เราไม่สนใจ เห็นว่ามันพังหมด
ประการที่ ๒ ระมัดระวังความโกรธ ความพยาบาทที่มันขังใจอยู่ อย่าให้ปรากฏในเวลานั้น ชั่วเวลาชั่วโมง ครึ่งชั่วโมง เราระงับมันให้ได้
ประการที่ ๓ ระมัดระวังอย่าให้ความง่วงเข้ามาสิงใจ
ประการที่ ๔ ขณะที่เราภาวนาหรือพิจารณาอยู่ ให้จิตรู้เฉพาะคำภาวนาหรือพิจารณา อย่าปล่อยอารมณ์ให้มันฟุ้งซ่านไปสู่อารมณ์อื่น
ประการที่ ๕ จงอย่าสงสัยผลในการปฏิบัติ ถ้าอะไรมันเกิดขึ้นในเวลานั้น จิตมันอยู่ในวงการสมาธิ ถือว่าถูกต้องทุกอย่าง ต้องตัดสินใจไปตามนั้นนะ
ถ้าหากว่าสามารถระงับนิวรณ์ ๕ ประการนี้ได้ จิตจะเป็นปฐมฌานทันที และหลังจากนั้น ก็จะเป็นฌานสูงขึ้นไป

 

"..ข้อเปรียบชั้นนิพพาน คือนับ ๑ ไปถึง ๐

๐ (สูญ) โลกเขาแปลว่าไม่มี แต่สูญมีอยู่ นี้ฉันใด นิพพานเป็นของที่มีอยู่.."


พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต

 

โอวาทครั้งสุดท้ายของหลวงปู่มั่น

โอวาทครั้งสุดท้ายของหลวงปู่มั่น

"ผู้ถือไม่มีบาป ไม่มีบุญ ก็มากมายเข้าแล้ว แผ่นดินนับวันแคบ มนุษย์แม้จะถึงตาย ก็นับวันมากขึ้น นโยบายในทางโลกีย์ใด ๆ ก็นับวันประชันขันแข่งกันขึ้น พวกเราจะปฏิบัติลำบากในอนาคต เพราะเนื่องด้วยที่อยู่ไม่เหมาะสม เป็นไร่เป็นนาจะไม่วิเวกวังเวง

ศาสนาทางมิจฉาทิษฐิ ก็นับวันจะแสดงปฏิหาริย์ คนที่โง่เขลาก็จะถูกจูงไปอย่างโคและกระบือ ผู้ที่ฉลาดก็เหลือน้อย

ฉะนั้นพวกเราทั้งหลายจงรีบเร่งปฏิบัติธรรม ให้สมควรแก่ธรรมดังไฟที่กำลังใหม้เรือน จงรีบดับเร็วพลันเถิด ให้จิตใจเบื่อหน่ายคลายเมาวัฏสงสาร ทั้งโลกภายในหนังหุ้มอยู่โดยรอบ ทั้งโลกภายนอกที่รวมเป็นสังขารโลก ให้ยกดาบเล่มคมเข้าสู้ คืออนิจจัง ทุกขัง อนัตตา พิจารณาติดต่ออยู่ไม่มีกลางวันกลางคืนเถิด

ความเบื่อหน่ายคลายเมาไม่ต้องประสงค์ ก็จะต้องได้รับแบบเย็น ๆ และแยบคายด้วยจะเป็นสัมมาวิมุตติ และสัมมาญาณะอันถ่องแท้ ไม่ต้องสงสัยดอก

พระธรรมเหล่านี้ไม่ล่วงไปไหน มีอยู่ ทรงอยู่ในปัจจุบัน จิตในปัจจุบัน ที่เธอทั้งหลายตั้งอยู่หน้าสติ หน้าปัญญา อยู่ด้วยกัน กลมกลืนในขณะเดียวนั้นแหละ"

(โอวาทครั้งสุดท้ายของพระอาจารย์มั่น (บันทึกโดยพระอาจารย์หล้า เขมปตฺโต) จากหนังสือ"เพชรน้ำหนึ่ง")

 

ถาม : อะไรคือสุดยอดวิชาที่ท่านได้จากหลวงปู่มั่น ?

หลวงปู่มา ญาณวโร : “สิ่งที่ไม่เคยเห็นก็ได้เห็น

เห็นนั้นเห็นอะไร ? .....เห็นในกายเรานี้

กายของเรามองเห็นแต่ภายนอกก็เนื้อหนัง

กิเลส ตัณหา โลภ โกรธ หลง มองไม่ค่อยเห็น ไม่รู้จักกัน

ฉะนั้นวิชานี้จึงเป็นวิชาสุดยอด

ใครได้เรียนรู้ก็ควรทำความเข้าใจ เรียนแล้วก็อย่าทิ้งเสีย”



หลวงปู่มา ญาณวโร

 

เพจกำลังพุทธภูมิ https://www.facebook.com/dhammagraphic/?hc_ref=NEWSFEED

 

ทุกอย่างทำตามหน้าที่ -ธรรมโอวาทหลวงพ่อฤๅษี วัดท่าซุง

ทุกอย่างทำตามหน้าที่



"เราเกิดมาเพื่อประสบกับความทุกข์
คนที่เกิดมาแล้วทุกคนจะไม่มีทุกข์
เป็นไม่มี ถ้าหากว่าเรายังยึดถือว่า
ร่างกายเป็นเรา ทรัพย์สินเป็นของเรา
ญาติพี่น้องเพื่อนฝูงเป็นของเรา
อารมณ์ทุกข์มันก็เกิด
เกิดเพราะว่าเราเกาะ ที่เรียกว่า อุปาทาน
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง โลกธรรมแปดประการ
คือ มีลาภดีใจ ลาภสลายตัวไปเสียใจ
มียศดีใจ ยศสลายตัวไปเสียใจ
มีความสุขในกามคุณ ดีใจ
ความสุขหมดไปร้อนใจ
ได้รับคำนินทาเดือดร้อน
ได้รับคำสรรเสริญมีสุข
องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
แนะนำให้พวกเราใช้อารมณ์คิด
อยู่เสมอว่าทุกข์นี้เป็นกฏธรรมดา
ของโลกที่เราไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
ถ้ามันเกิดขึ้นกับเรา ก็ถือว่าช่างมัน
เป็นธรรมดา ทุกอย่างเราทำงานตามหน้าที่"





https://www.facebook.com/BuddhaSatt...726110822792/1390132471015477/?type=3&theater

 

เรื่อง "นิพพานเที่ยง"

"สิ้นสมมติแล้ว นิพพานเที่ยง จิตพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ จิตพระอรหันต์ทุกองค์ ทรงธรรมที่ว่า นิพพานเที่ยง"

(วิสัชนาธรรมโดย หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)




ลูกศิษย์ : หลวงตาคะ คำว่า นิพพานเที่ยง ถูกหรือผิดคะ

หลวงตา : ถูกหรือผิดมันมีความหมายอย่างไรบ้าง มันมีแง่อยู่นั่นน่ะ

ลูกศิษย์ : คือมันถูกหรือไม่ล่ะคะ นิพพานเที่ยง

หลวงตา : ถ้าผิดพระพุทธเจ้าก็ผิดไปนานแล้ว ถ้าถูกก็องค์ศาสดาถูกไปก่อนพวกเราแล้ว ไปเถียงกันเป็นบ้าหาอะไร อย่างนั้นซีปุ๊บปั๊บเอาแล้ว

ลูกศิษย์ : แสดงว่าถูกนะคะ

หลวงตา : ไม่เอา ไม่ตอบ ตอบหาอะไร สิ่งที่ไม่น่าตอบ ตอบจะเป็นปัญหาขึ้นมาทันที เพราะอันนี้สิ้นปัญหาโดยสิ้นเชิงแล้ว สมบูรณ์แบบแล้วอยู่กับว่านิพพานเที่ยง หมดปัญหา ไม่มีพระอรหันต์องค์ใดจะเป็นข้อสงสัย นอกจากพวกที่หันไปหาเสื่อหันไปหาหมอนมันสงสัยวันยังค่ำพวกนี้ เข้าใจไหม ไม่ตอบแหละนิพพานเที่ยง ไม่ตอบ พอเข้าใจกันหมดแล้วนี่นะ คำว่าเที่ยงก็เทศน์ให้ฟังแทบทุกวัน ๆ จิตสิ้นกิเลสเท่านั้นปั๊บเลย ไม่ต้องถามหานิพพานเที่ยงไม่เที่ยง ท่านไม่ถามใคร ปึ๋งขึ้นในจิตของท่าน จะว่านิพพานหรืออะไรก็แล้วแต่ท่านไม่สงสัย แต่พวกเรานี้หางมนั้นงมนี้ไป โลกไม่อยากไป โลกไม่สนใจสิ่งที่เที่ยง สิ่งที่หมุนกันอยู่เหมือนฟุตบอลนี้โลกชอบมาก

เข้าใจหรือเปล่าล่ะ นิพพานเที่ยง ท่านก็เขียนไว้แล้วในตำราเต็มไปหมด แล้วต้นเหตุที่เป็นนิพพานเที่ยงมาจากไหน ก็มาจากจิตที่บริสุทธิ์ เพราะจิตดวงนี้ตามธรรมชาติแล้วจะไม่เคยฉิบหาย ไม่เคยตาย อย่างร่างกายตาย คนนั้นเกิดคนนี้ตาย มีแต่ร่างเท่านั้นเปลี่ยนสภาพแปรสภาพ หมดสภาพแล้วก็แปรลงไป เขาเรียกว่าสัตว์ตาย คนตาย ทีนี้จิตดวงที่อยู่ข้างในมันออกแล้ว ตัวนี้ไม่ตาย ไปตามกรรมของตัวเอง กรรมดีไปทางดี กรรมชั่วไปทางชั่ว ที่จะให้ฉิบหายไม่มี แม้แต่ไปจมในนรกกี่กับกี่กัลป์ ก็ต้องทนทุกข์ทรมานตามอำนาจแห่งกรรมหนักเบาของตน จะทุกข์ขนาดไหนก็ยอมรับว่าทุกข์แต่ไม่ยอมฉิบหายคือจิตดวงนี้

เหล่านี้เป็นแดนสมมุตินะที่ว่านรกอเวจี สวรรค์ชั้นพรหม เหล่านี้เป็นแดนสมมุติทั้งนั้น พอพ้นจากนี้ปึ๊บแล้วนั้นเรียกว่าแดนแห่งนิพพาน นั่นละนิพพานเที่ยง คือจิตที่บริสุทธิ์พอพ้นจากสิ่งสมมุติทั้งหลายเหล่านี้แล้ว ด้วยการชำระซักฟอก หรือสร้างบารมีคุณงามความดีนั้นแหละพูดง่าย ๆ ว่าชำระซักฟอก บริสุทธิ์เต็มที่แล้วก็ดีดผึงเลย อันนี้เองที่ไปเสวยบรมสุข เสวยแบบนิพพาน เสวยแบบนอกสมมุติ ไม่ใช่เสวยในสมมุติ เข้าใจไหม แต่เมื่อโลกมีสมมุติท่านก็ต้องแยกออกมาว่าเสวยบรมสุข หรือเสวยวิมุตติ แยกมาตามสมมุติ หลักธรรมชาตินั้นท่านรู้ท่านเองท่านไม่ไปถามใคร นี่เรียกว่าจิตเที่ยง เที่ยงนี้จะไม่เอนเอียงเลย สมมุติไม่เข้าไปถึงแล้ว นี่เรียกว่าแดนนิพพาน

ความไม่สูญไม่สิ้นคือจิตใจ นอกนั้นมีแปรสภาพทั้งหมด แปรเป็นโลก อนิจฺจํ ทุกฺขํ อนตฺตา จิตนี้เวลามีสมมุติอยู่ก็เป็น อนิจฺจํ ทุกฺขํ อนตฺตา เหมือนกัน เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแต่ไม่ยอมฉิบหายเท่านั้นเอง พอชำระซักฟอกบริสุทธิ์แล้วก็ดีดผึงเลย นี่ถึงที่ว่านิพพานเที่ยง คือจิตพระอรหันต์นั้นแหละผู้ทรงนิพพานเที่ยง พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ พระอรหันต์ทุกองค์ ทรงธรรมที่ว่านิพพานเที่ยงทั้งนั้น ท่านไม่ต้องไปถามใคร นี่เรียกว่านิพพานเที่ยง เข้าใจหรือยัง

ลูกศิษย์ : เข้าใจแล้วค่ะ

 

ท่านพระมหาโมคคัลลานะทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า

" ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ โดยย่อ ด้วยข้อปฏิบัติเพียงไรหนอภิกษุจึงเป็นผู้หลุดพ้นแล้วเพราะสิ้นตัณหา มีความสำเร็จล่วงส่วน มีธรรมเป็นแดนเกษมจากโยคะล่วงส่วน เป็นพรหมจารีล่วงส่วน มีที่สุดล่วงส่วน ประเสริฐกว่าเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ฯ"


พระพุทธองค์ทรงตรัสว่า . ดูกรโมคคัลลานะ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ได้สดับว่า ธรรมทั้งปวงไม่ควรถือมั่น ครั้นได้สดับดังนั้นแล้ว เธอย่อมรู้ชัดธรรมทั้งปวงด้วยปัญญาอันยิ่ง ครั้นรู้ชัดธรรมทั้งปวงด้วยปัญญาอันยิ่งแล้ว ย่อมกำหนดรู้ธรรมทั้งปวง ครั้นกำหนดรู้ธรรมทั้งปวงแล้ว

ได้เสวยเวทนาอย่างใดอย่างหนึ่ง สุขก็ดี ทุกข์ก็ดี มิใช่สุขมิใช่ทุกข์ก็ดี ย่อมพิจารณาเห็น ความไม่เที่ยงในเวทนาเหล่านั้น

พิจารณาเห็นความคลายกำหนัด พิจารณาเห็นความดับ พิจารณาเห็นความสละคืน

เมื่อเธอพิจารณาเห็นอย่างนั้นๆ อยู่ ย่อมไม่ยึดมั่นอะไรๆ ในโลก
เมื่อไม่ยึดมั่น ย่อมไม่สะดุ้ง
เมื่อไม่สะดุ้ง ย่อมปรินิพพานเฉพาะตัวทีเดียว
ย่อมรู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้ มิได้มี


ดูกรโมคคัลลานะ โดยย่อด้วยข้อปฏิบัติเพียงเท่านี้แล

ภิกษุจึงเป็นผู้หลุดพ้นแล้วเพราะสิ้นตัณหา มีความสำเร็จล่วงส่วน เป็นผู้เกษมจากโยคะล่วงส่วน
เป็นพรหมจารีล่วงส่วน มีที่สุดล่วงส่วน ประเสริฐกว่าเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย

โมคคัลลานสูตร


หมายเหตุ ธรรมทั้งปวง ที่ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น ในที่นี้คือขันธ์ห้า อันเป็นธรรมที่มีปัจจัยปรุงแต่ง

แล้วทรงยก เวทนาขันธ์ที่เป็นธรรมที่ืทำให้สัตว์โลกติดข้อง ไม่สิ้นตัณหา ขึ้นมาเป็นตัวอย่างในการเห็นไตรลักษณ์

เพื่อความคลายกำหนัด ฯลฯ

 

จงจำไว้ว่า ถ้าปรารถนาความเมตตา
และความเห็นอกเห็นใจจากผู้อื่น
ก็ควรส่งกระแสใจที่ประกอบด้วยความเมตตา
และความเห็นอกเห็นใจไปยังท่านเหล่านั้น
แล้วก็จะได้รับความเมตตาและความเห็นอกเห็นใจ
จากท่านเหล่านั้นเช่นเดียวกัน นี่เป็นกฎของจิตตานุภาพ

ท่านเจ้าคุณนรรัตน์ราชมานิต