ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

แม่หนูอิน ที่หลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทาง แลเรื่องอันน่าตระหนก
เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา แม่หนูก็ให้ครุ่นคิดหนัก ถึงอนาคตของตนที่จักต้องเป็นพระสนม
โดยมิได้คาดคิดมาก่อน แม่หนูอินช่างใจแล้วให้ยังสงสัยนัก ใยพระองค์เล็ก จึงเลือก
ตน ผูกสมัครรักใคร่ ก็มิเคยมีมาก่อน ทรงปฏิบัติกับแม่หนูเหมือนกับปฏิบัติกับเด็กน้อย
มิเคยเลยที่จักอาจเอื้อมฝันถึงพระองค์เล็ก

แม่หนูคิดย้อนกลับไปเมื่อครั้งยังเยาว์ ที่ได้พบพระองค์เล็กครั้งแรก ตนก็นึกเสียว่า
พระองค์เล็กเป็นเทวดามาโปรด แม้จักบาดเจ็บ แต่ก็ทรงงามนัก ผิดแผกไปจากผู้คน
ที่หนูอินเคยพบทั้งสิ้น

หวนคิดถึงทุกคราที่ทรงมาประทับที่คุ้ม ก็จักเรียกให้มารับใช้ในห้องส่วนพระองค์ แต่ก็มิเคยแตะต้อง
มิเคยพูดจาประสาชายหญิง หนูอินก็เพียงนอนพื้นด้านข้างเตียงของ
พระองค์เล็กเช่นกัน

หนูอินเคยเห็นพระองค์เล็ก ลอบมองตนหลายครา เพลาที่ตนรับใช้ไกล้ชิด หนูอินกลับ
ไพล่ไปคิดว่า พระองค์เล็กสำรวจกิริยามารยาทตน ว่าได้ฝึกอบรมตามที่คุณท้าวสั่งสอน
มิได้คิดแม้แต่น้อย ว่ามองเฉกเช่นหญิงชาย

เพลาอยู่ในห้องสองต่อสอง คุณหลวงก็มิทรงตรัสอันใด มีแต่ทรงชอบทอดถอนพระปัสสาสะ หลายครา
หนูอินอยากจักถามก็มิกล้า คิดว่า คุณหลวงศักดิ์ของตนคงจักมีเรื่องการเรื่องงานกลัดกลุ้ม แลมิใช่วิสัยที่ดี ที่บ่าวจักถาม

คุณท้าวเคยให้แม่หนูอินถามว่าจักให้บีบนวดคุณหลวงหรือไม่ คุณหลวงก็มิยอมให้
หนูอินแตะต้อง จนแอบน้อยใจไปเสียหลายวัน ว่าคุณหลวงไม่โปรด

แล้วยังบ่าวไพร่ชายในเรือน ที่หนูอินจักพูดคุยด้วย มักจักเดินหนีไปเสียเฉยๆ หากมีใครกล้ามาเสวนาด้วย
มินานก็จักโดนย้ายไปทำงานที่อื่น ที่แท้ก็เป็นคำสั่งคุณหลวงนี่เอง

 

แม่หนู ได้ยินเสียงฝีเท้าตรงมาที่หน้าห้อง ก็ได้สติหยุดความคิดที่ฟุ้งซ่านของตน
แล้วก็ต้องสะดุ้งผุดลุกขึ้นราวกับนอนบนถ่านร้อนๆ ด้วยตนนอนอยู่เตียงบนที่ประทับ
ของพระองค์เล็ก แม่หนูพยายามทรงตัวขึ้นนั่ง แต่ก็ให้เวียนหัวนัก

พระอนุชาทรงเปิดประตูเข้ามา เห็นแม่หนูอินตัวน้อยบอบบาง หัวยุ่ง กำลังกุมหัวอยู่
ก็ทรงเป็นห่วง แลเอ็นดูเด็กน้อยของพระองค์นัก ทรงรีบปิดประตูลงดาล แล้วประทับ
นั่งบนเตียงข้างๆ แม่หนูอิน ทรงยกขันน้ำ ข้างโต๊ะหัวเตียงให้แม่หนูจิบ

แม่หนูก็รีบรับน้ำมาดื่ม แต่สายตาก็แอบเหลือบมองพระพักตร์มิได้ พระอนุชาทรงแย้มพระโอษฐ์(ยิ้ม) ให้แม่หนูอิน
ครานี้สายพระเนตรที่ทอดมองมาเป็นสายพระเนตรที่หวานล้ำ พระพักตร์ที่งามแลหวาน ก็งามไปอีก หนูอินรู้สึกตาพร่างพราย
มิรู้จักทำหน้าเยี่ยงไรจักยิ้มตอบก็ไม่กล้า พระอนุชามองหน้าหญิงทึ่ทรงมอบใจให้เขินจนหน้าแดงไปจนถึงไรผมแลใบหู ก็ยิ่งเอ็นดูนัก
ทรงไม่เก็บพระอาการอีกต่อไป ทรงหยิบขันน้ำจากมือแม่หนูอินออก แล้วก้มลงหอมแก้มแม่หนู เหมือนที่ทรงปรารถนามาแสนนาน กริยาอาการนั้น
เป็นไปอย่างละเมียดละไม อ่อนโยนนัก ทรงกุมไหล่เล็กๆแม่หนูอินไว้อย่างชำนาญเชิงชาย แม่หนูแม้จักอายนัก
แต่ก็มิกล้าขัดขืน รู้สึกเหมือนกับจักละลาย ไปในอ้อมพระกรที่ดึงร่างตนเข้าไปจนชิด ได้กลิ่นหอมของน้ำมันใส่ผม ผสานกับกลิ่นกายของบุรุษ

 

หุ หุ ฟินกันไป นี่กะว่าจะเขียนให้จิกหมอน ฟินกัน แข่งกับซีรีส์เกาหลี
ความหวานแบบไทย ไม่แพ้ใครในโลก
ไม่มีใครพูดไว้ ป้าพูดเอง

บิงซู คงหวานน้อยกว่า ทองหยิบ ทองหยอด

555555

 

แม่หนูอินรู้สึกหายใจมิออก ได้แต่กุมมือตัวเองไว้ รู้สึกถึงแรงพระหัตถ์ที่ไหล่ที่กด
ลงมาแรงขึ้นตามพระอารมณ์ จักปัดป้องก็มิกล้า ตัวแม่หนูเริ่มสั่น แล้วน้ำตาก็ไหลรินออกมาเอง
ด้วยตกใจกับความรู้สึกตนเองที่สับสนปนเป สับสนกับความรู้สึกที่มีแต่พระองค์เล็ก น้ำตาแม่หนูอินสัมผัสกับพระพักตร์พระอนุชา
ทำให้ทรงรู้สึกพระองค์ ทรงได้สติว่าสตรีในอ้อมพระกร คือสาวน้อยที่ทรงเฝ้าถนอม แลยังมิเคยมือชายให้มีราคี

ทรงสูดลมหายใจเพื่อยับยั้งพระอารมณ์ที่คุกรุ่น แล้วเชยคางแม่หนูขึ้นมาสบสายพระเนตร
พระหัตถ์ประคองใบหน้านวลขึ้นมามิให้หลบสายพระเนตร ทรงใช้พระกรเช็ดน้ำตา
บนแก้มนวล อย่างเบามือแลอ่อนโยน ด้วยความรู้สึกทะนุถนอมที่มาจากก้นบึ้งของพระทัย
แล้วทรงจรดปลายพระนาสิก ลงบนกระหม่อมแม่หนูอย่างนุ่มนวล

ทรงโอบพระกร ประคองแม่หนู ที่ก้มหน้าลงด้วยความเอียงอาย
"หนูอิน มิต้องกลัวพี่ดอก แม้จักรักจักเสน่หาเจ้ามากล้นเพียงใด พี่ก็มิเคยคิดจักหักหาญ
น้ำใจหนูอินเด็กน้อยที่น่าสงสารของพี่ พี่เพียงต้องการแสดงให้เจ้ารู้ว่าความรักที่พี่มีให้
และมิอยากเก็บไว้เพียงฝ่ายเดียว บัดนี้ หนูอินของพี่ เป็นสาวแรกรุ่น
พี่มิอยากให้สองตาของหนูอินมองชายใดอีก อยากให้คำจำนรรจาอ่อนหวาน มีไว้ให้พี่ผู้เดียว"

 

แม่หนูอินได้ฟังให้ขัดเขินนัก รู้สึกร้อนใบหน้า อยากจักมุดแผ่นดินหนีไปนัก
ก่อนหน้านี้ คุณหลวงศักดิ์ มิเคยเจรจากับแม่หนูมากนัก ใยบัดนี้คำหวานล้ำที่
ได้ยินแต่ละถ้อยคำ ราวกับตนเพียงฝันไป แต่ก็เป็นฝันที่แม่หนูอินไม่อยากตื่นเลย

เหมือนพระอนุชา ทรงหยุดตรัสถ้อยความในพระทัยมิได้ ด้วยทรงข่มอารมณ์ล้ำลึกนี้มานาน
เมื่อได้ตรัสแล้วก็เหมือนน้ำที่ไหลบ่า มิอาจมีอันใดมาขวางกั้นได้อีก

"แม้นพี่ต้องรับสตรีไว้ในปกครองมากมายดังเช่นที่พ่ออยู่หัวกล่าว แต่ขอให้หนูอินจง
วางใจแลเห็นใจพี่ แม้นแม่หนูมิใช่สตรีคนเดียวในชีวิตพี่ ด้วยหน้าที่ แต่หนูอินจำไว้เถิด
หนูอินจักเป็นรักเดียวในใจพี่ ตราบสิ้นชีวี"

 

"แม้นกาลข้างหน้า มิอาจคาดคะเนได้ แต่พี่อยากจะเล่าให้หนูอินฟัง
พี่มีความสุขที่สุด เมื่อได้มาพำนักที่คุ้มนี้ ด้วยมีหนูอินคนซื่อของพี่อยู่
แม้เวียงวังจักสวยงามวิจิตรเพียงใด ก็ไม่ทำให้ใจพี่อิ่มเต็มเหมือนได้สบตาหนูอินเพียงครู่
ไม่ทำให้พี่ชื่นใจเหมือนได้เพียงเห็นแม่หนูมาอยู่ไกล้ๆ คอยรับใช้ ปรนนิบัติพี่
หนูอินคือที่พำนักใจของพี่ เป็นที่พำนักที่พี่อยากหลับอย่างอุ่นใจ พี่เฝ้าถาม
ตนเองใยรู้สึกลึกซึ้งเยี่ยงนี้กับแม่หนูน้อยของพี่ จวบจนหลายขวบปี พี่ก็มิได้คำตอบ
รู้เพียงแต่ว่า ชีวิตพี่นับจากนี้ จักเป็นเยี่ยงไร ขอมีแม่หนูน้อยอยู่คู่กับพี่ พี่ก็คงเป็นสุข
สงบใจ แลมิอยากไขว่คว้าความสุขใดอีก หากความรู้สึกของพี่เจ้ายังมิเข้าใจ
พี่ก็อยากบอกเจ้าว่า พี่มิได้เพียงรักเจ้าอย่างหญิงชาย ความสเน่หามีวันจางไปตามกาลเวลา
แต่ความเมตตาปราณี ทะนุถนอมที่พี่มีให้เจ้า นั้นยิ่งกว่ารัก แม้นวันนี้หนูอินจักมอง
พี่เป็นเหมือนบิดา หรือผู้ปกครอง พี่ก็ยินดี แต่พี่จักเพียรให้ได้น้ำใจรักของแม่หนูอิน"

แม่หนูอินได้ฟังพระองค์เล็กตรัสถ้อยความในใจ ก็มิอาจกลั้นน้ำตาแห่งความตื้นตันไว้ได้
แม่หนูอินทรุดตัวลงแทบพระบาท แล้วกราบลงที่พระบาท
" หนูอิน ยังเด็กนัก มิทันรู้จักความรัก รู้เพียงแต่ว่า หากต้องเลือกชายหนึ่งคน
ที่หนูอินจักฝากชีวิตแลหัวใจ หนูอินก็คงคิดถึงเพียงผู้เดียวเท่านั้น"

แล้วแม่หนู ก็สบพระเนตรของพระองค์เล็กโดยมิเอียงอายอีก
สองสายตาส่งคำรัก โดยมิต้องเอ่ยวาจาใด
จะมีคำใดบรรยายความรักลึกซึ้งเช่นนี้ได้เล่า หากมิเคยได้สัมผัสเองซักครา

 

พระอนุชา ทรงไม่กล่าวอันใด ทรงลงมาประทับนั่งข้างแม่หนูอิน สองพระหัตถ์ประคองไหล่แม่หนูอิน ขึ้นมานั่งบนเตียง เคียงคู่กับพระองค์

"แม่หนู ในกาลข้างหน้า หนูอินจักเป็นเมียรักของพี่ เมื่ออยู่ในการราชพิธี พี่คือพระองค์เล็ก แต่เมื่ออยู่กันเพียงลำพังเช่นนี้ พี่อยากให้หนูอินเรียกพี่ดังเดิม พี่ขอให้พี่เป็นเพียงคุณหลวงศักดิ์ หนูอินก็จักเป็นหนูอินของพี่ตลอดไป พี่เป็นเพียงชายคนหนึ่งที่มอบกายถวายใจให้หนูอิน ขอหนูอินจงเห็นใจสงสาร เมตตา ชายคนนี้ ขอให้หนูอินรักตอบพี่บ้าง พี่ก็ชื่นใจนัก""

แล้วทรงยกพระหัตถ์ กุมมือแม่หนูอินไว้ แล้วยกขึ้นจรดพระโอษฐ์ จุมพิตสองมือแม่หนูด้วยความรู้สึกทั้งหมดในพระทัย ดั่งชายที่วอนขอความรักจากหญิงคนรัก

หนูอินตอบไปตามประสาหนูอินคนซื่อ " หนูอิน รัก คุณหลวงศักดิ์ เจ้าค่ะ"

 

ไปต่อพรุ่งนี้ละกัน ฟินไปไหน ไม่เห็นใจ คนเขียนบ้างเล้ย
เห็นทั้งภาพทั้งเสียง 555

อาจจะสงสัยว่า ทำไมต้องเขียนให้หวานขนาดนี้ นิยายประวัติศาสตร์
อยากให้หลายคนรู้ว่า พระอนุชา มิใช่ลุ่มหลงสตรี มากด้วยสนมกำนัล
จนทำให้อโยธยาแตก ทรงเป็นชายที่รักเดียว รักมั่นหญิงเดียว ตลอดชีวี

 

เพียงคำสั้นๆ ซื่อๆ แต่จริงใจ ไม่ต้องประดิษฐ์ให้หวานเฉกเช่นที่เคยได้ฟังจากหญิงอื่น ของแม่หนูน้อย ก็ทำให้พระอนุชาทรงโสมนัสนัก

แล้วแม่หนูก็สวมกอดคุณหลวงศักดิ์ผู้เป็นดังชีวิตตน ไว้แน่นตามความยินดีในใจ

พระอนุชารับอ้อมกอดอันไม่มีมารยานั้น อ้อมกอดเหมือนลูกสาวที่กอดบิดาตน
ก็ทรงข่มพระอารมณ์พิศวาสอย่างชายหญิงลง

เอื้อมพระหัตถ์มาลูบศรีษะหนูอินอย่างปราณี

"หนูอิน เหนื่อยนักก็นอนพักเถิดแม่หนู เพลาพรุ่งจักได้ไม่ป่วยไข้ ตอนเดินทาง"

แม่หนูพยักหน้า " เจ้าค่ะ " แล้วคลายอ้อมกอด เตรียมเลื่อนตัวจะลงไปนอนที่เดิมของตน หน้าเตียงคุณหลวง

"หนูอิน นอนข้างๆพี่เถิด ไม่ต้องกังวลไป ถ้าแม่หนูยังไม่พร้อมใจ พี่ก็จักไม่หักหาญ ไม่แตะต้องให้มีราคี ขอเพียงให้พี่ได้ชื่นใจ ได้กอด ได้หอมบ้าง"

แม่หนูอิน รีบตอบตามประสาซื่อ " หนูอินก็ชอบให้คุณหลวงกอด หอม เหมือนกันเจ้าค่ะ"

แล้วพระอนุชาก็ทรงดึงแม่หนูมากอด แล้วพาล้มตัวลงนอนในอ้อมพระอุระ
อย่างอ่อนโยน

แม่หนูไม่คิดการใด เชื่อฟังคุณหลวงสิ้น ไม่นานก็หลับไปอย่างอุ่นใจ แต่พระอนุชากลับข่มพระเนตร
แลข่มพระอารมณ์ตนเองไม่ได้ ทรงไม่บรรทม จนรุ่งเช้า ได้ยินเสียงไก่ขันลอยมา

 

จนได้ยินเสียงประตูห้องเจ้าหอหน้า แลได้ยินเสียงฝีเท้า พระอนุชาจึงผุดลุกขึ้น
ได้แต่ทอดพระปัสสาสะ แล้วทรงดำเนินไปทำกิจส่วนพระองค์ สรงน้ำ แล้วแต่งองค์
ไปเฝ้าเจ้าหอหน้า ทรงยกพระหัตถ์สัมผัสหน้าผากแม่หนู เมื่อเห็นว่าเย็นดี ไม่มีพิษไข้
ก็ทรงวางพระทัย

แม่หนูอินตื่นขึ้น เพราะได้ยินเสียงข้างตน เป็นบ่าวในเรือน เข้ามาทำความสะอาด ก็ให้
ละอายใจนัก บ่าวสาวแอบเหลือบมองแม่หนูที่นอนอยู่บนเตียงคุณหลวง แล้วรีบก้มหน้า
แม่หนูรีบลงเรือนไปอาบน้ำ แล้วขึ้นมาแต่งตัว

แอบเหลือบมอง ก็มิเห็นคุณหลวงทั้งสอง แลขุนสิงห์

 

พอลงมาใต้ถุนเรือน หลังจากแต่งตัวเสร็จ ก็มิเห็นผู้ที่มองหาอยู่ในใจ
มีแต่ขุนแก้ว ขุนทอง ขุนเข้ม แลทหารจากในวังอีกสี่ท่าน


ขุนแก้วเห็นแม่หนูอิน เดินตรงมาที่ตน ก็รีบก้มไม่สบตา มองเพียงข้อเท้า แล้วกล่าวว่า

"แม่หญิงอิน ตุณหลวงศักดิ์ ได้ติดตามคุณหลวงเดช เข้าวัง ได้เดินทางล่วงหน้าไปแล้ว
บัดนี้คุ้มนี้ต้องปิดเสียตามคำสั่งคุณหลวงเดช แม่หนูจักต้องตามคุณหลวงศักดิ์
ไปเป็นนางกำนัลในวัง บัดนี้บ่าวไพร่เก็บข้าวของแล้วสิ้น ขอให้แม่หญิงอินเร่งกินข้าว
กินปลาเสีย ลาเรือนแล้ว จักได้ตามคุณหลวงศักดิ์ไม่ช้า"

แม่หนูหันไปมองเรือนอย่างอาลัย น้ำตาจะปริ่มออกมา ขุนแก้วเห็นเช่นนั้นก็กล่าวต่อ
"แม่หญิง วางใจเถิด คุณหลวงศักดิ์ ได้ทิ้งบ่าวไพร่ชายหญิง ไว้คอยทะนุบำรุงเรือน
จักไม่ทรุดโทรม คุณหลวงศักดิ์ฝากบอกแม่หญิงว่า เรือนนี้จักอยู่ที่นี่ตลอดไป"

แม่หนูอินยอมรับชะตาตน แม้อาลัย ความหลังนัก รีบตามบ่าวสาวขึ้นเรือนไป
กินข้าวในสำรับที่จัดเตรียมไว้ เหมือนทุกคนจะรู้ว่าแม่หนูรักเรือนนี้มาก จึงไม่มี
ใครรบกวน แม่หนูอิ่มข้าวเสร็จ ก็ยกมือขึ้นพนม

"เจ้าที่เจ้าทางจ๊ะ หนูอินฝากปกปักรักษาเรือน หนูอินต้องไปตามคุณหลวงศักดิ์
แต่หนูอินจักหาทางมาเยี่ยมเรือนนี้ ตามที่คุณหลวงอนุญาติ ฝากเรือนด้วยนะจ๊ะ"

อันธรรมเนียมโบราณ จักเดินทางไกล ไปต้องลา มาต้องไหว้ ฝากฝังสิ่งศักดิ์สิทธิ์

 

อัพเดท ข่าวบุญ นิดนึงจ๊ะ พระประธานวัดหล่ายหิน และพระอัครสาวก ที่อ.ลี้ จ.ลำพูน ที่ถูกไฟไหม้
ตอนนี้ ปิดทองสำเร็จเรียบร้อย งดงามมาก เตรียมพร้อมงานกฐินวันที่ 29 ต.ค.59
ใครอยู่แถวๆ ภาคเหนือ ไปพบป้าได้นะจ๊ะ ร่วมบุญร่วมกัน

 

ป.ล. ป้าว่าเขียนเรื่อง ยุคพระนเรศจบ ป้าจะไปเขียนเรื่อง ยุคพระเจ้าตากสินมหาราช
แต่เขียนในมุมมอง ของพระยาท่านนึง ที่ทำดาบหัก ครูมวยอันเลื่องชื่อ


ว่าแต่ เรื่องนี้ จะจบตอนไหนมังคะ

ป.ล.2 คนเขียนกำลังท้อแท้ อย่างหนัก เนื่องจากตกงาน

ป.ล.3 ใครอยากดูดวงเชิญนะคะ หาตังค์ผ่อนรถ บ้านก็จะไม่มีอยู่ รถก็จะไม่มีขับ
ชีวิต หนอ ชีวิต

ว่าจะเอาเรื่องบางส่วนไปลงในพันทิพ เผื่อมีใครสนใจเอาไปตีพิมพ์ เป็นนิยาย

http://pantip.com/topic/35682734

ว่าแต่จะมีใครเข้าไปอ่านมั้ยน้อ

 

เสนอสำนักพิมพ์เองน่าจะดีกว่า

 

ลองคุยกับสำนักพิมพ์ ตามที่กัลยาณมิตร ท่านนึงแนะนำ
เลยได้ข้อสรุป ให้เขียนให้จบ ซักบทหนึ่งก่อน แล้วส่งไปให้ทางสำนักพิมพ์ พิจารณา
ก็เลยได้ข้อสรุปกับตัวเอง ว่าจะเกลาสำนวน เอาให้นิยายเป็นนิยายจริงๆ ทั้งเรื่องชื่อ
และสรรพนาม ลองดูซักตั้ง

เผื่อเขียนแล้ว เผยแพร่ไปในวงกว้าง จะได้ปลุกสำนึกรักชาติไทย
ถวายเป็นพระราชกุศลสมเด็จพระนเรศวรมหาราช

ส่วนเรื่องผลประโยชน์ ชื่อเสียง เป็นเรื่องที่แล้วแต่ ท่านจะประทานให้

ป.ล. ป้าจารุเป็นนักเขียนไส้แห้ง จริงๆ 555

 

ส่งสำนักพิมพ์ 1 บท ก็แนบลิ้งค์บังบดนี้ไปด้วยนะ เขาจิได้เห็นว่า คนอ่านยอดวิวเท่าไหร่ (มีผลนะคะ ^_^)
ปล.ฝากเรื่อง ต้องให้คนอ่านคิดว่านี่คือนิยาย ไม่ใช่ประวัติศาสตร์ไทย เดี๋ยวมันจิมีปัญหาตอนหลังอะ

 

วันนี้จะรวบรวมต้นฉบับ ถึงตอนปัจจุบันนะคะ พยายามให้เสร็จภายในอาทิตย์นี้จ้า

 

รวมเล่มเลยครับ ติดตามอยู่

 

เพิ่งตัดแปะ จากกระทู้เสร็จ บอกเลยมึนมาก 306 หน้ากระดาษ A4
จัดเรียงเกลาสำนวน คงจักได้ประมาณ 200 หน้า

สลบแปบ

 

เขียนได้ดี เหมือนเรื่องจริงเลย