จิตไม่ส่ายแส่ ก็ทุกข์ได้เพราะอะไร

ใจร้อนก็สติและปล่อยวาง อากาศร้อนก็อาบน้ำ ใจกระทบเพราะไม่รู้จักจัดการความเกิด-ความดับ ท่องในใจ เกิด-ดับๆหลายๆเที่ยว รู้ รู้แล้วปล่อย วาง ดับ อุเบกขา

 

เบียร์เย็นๆ สักเหยือก

 

ฟางว่านชอบแบบกระป๋องมากกว่า อร่อย

 

กระป๋องคล่องตัวถอยหรือจู่โจมก็ได้
เวลาเทศน์จะนุ่มนวลน่าฟัง

 

ใจที่เป็นสุขเกิดจากทาน ศีล ภาวนา

 

ถ้าพูดแบบวิชาการก็อาจจะคล้ายกับที่ลุงกล่าว แต่จริงๆตอนไปเห็นเข้า การเห็นนี้ไม่คาดคิดมาก่อน ไม่ตั้งใจ ไม่เจตนา เห็นแล้วหมดกัน นี่เราโดนหลอกมาตลอดเลยเหรอนี่ ขันธ์ ธาตุ อายตนะ ฌาน ญาณอะไรนี่ คนละส่วนกับอายตนะนั้นทั้งหมด ใช้คำว่าอายตนะ ผมเพิ่งมาใช้คำนี้ภายหลังจากพิจารณาตามนี่แหละ เหมือนมีคำตอบง่ายๆออกมา โดยคำว่าอายตนะนั้นโผล่ขึ้นมา คือเกิดจำได้ขึ้นมาว่า พระพุทธองค์ทรงตรัสเรียกว่า อายตนะนั้นมีอยู่ ไม่ใช่การมาการไปการหยุดอยู่ฯ แค่นั้นล่ะ ผมเลยเอามาใช้ ง่ายดี คำของพระองค์เหมาะเจาะและหมดจด พอดิบพอดีจริงๆ ไม่ต้องคิดมากอะไรเลย

มีอะไรถามได้นะครับ ต่อไปคงจะไม่ได้พูดมากแล้ว ถ้าไม่มีใครถามตรงๆ ผมจะเลิกนำเสนอแล้ว มันไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไหร่

 

อย่าเห็นสิ่งใดๆเป็นศัตรูครับ ความร้อนไม่ใช่ศัตรูของเราความร้อนจะกลายเป็นร้อนเหมือนเดิม แต่ที่ต่างไปคือความสงบนิ่งภายใน เป็นความว่างจากตัวเราของเรา

 

ขอแสดงความเห็นด้วยคน

ธรรมชาติของดวงจิตพิสดารมาก
พอเราฝึกได้ระยะหนี่ง มันจะนิ่ง ไม่สนกับอารมณ์ การปรุง ความคิด

มันอยู่โดยอิสระของมัน ได้ทั้งวัน
ไม่มีกิเลสตัวไหนแสดงตัว มีแต่นิ่งของมันอย่างเดียว
เกิดความพอใจขึันมา

ถ้ามีผู้ชี้แนะ เขาจะชี้แนะให้ระวังจิตนิ่ง
ุ
เคยมีมาแล้ว มึอาจารย์กับลูกศิษย์

ลูกศิษย์เป็นพระอรหันต์
ผู้เป็นอาจารย์ทำจิตนิ่งตลอด แล้วถือตัวไม่ฟังใคร

ลูกศิษย์หาอุบาย เตือนอาจารย์
ให้อาจารย์เนรมิตภาพหญิงสาวสวยเจ็ดคน ฟ้อนรำ

แล้วให้เพ่งดู...
จนกามาสวะแสดงตัวออกมาจากจิตผู้เป็นอาจารย์

ลูกศิษย์จึงอาจารย์ อย่าประมาทกเลิสที่ฝังตัวในดวงจิตเจ้าของ...

 

เข้าใจครับ....จึงต้องมีวิชชาสำหรับปหานกิเลสให้ดับดิ้น
ตัณหาจึงจะไม่หวนกลับ

 

ดูที่ความคิดขณะไปเห็นสิ่งรอบข้างมากระทบ
แล้วเกิดปรุงแต่งอะไร ปรุงทำไมและหยุดปรุงได้ไหม
จิตจะได้ไม่ต้องขุ่นๆ มัวๆ
จิตจะสะสมพลังความสงบเพิ่มขึ้นได้
ต้องไม่ให้กระทบกับ
การเห็น การได้ยิน ที่เร้าความคิดใหม่ๆขณะปัจจุบัน
สัปปายะจึงจำเป็นสำหรับผู้ที่ยังไม่เคยมีตะบะเดชะ
จึงต้องหลีกเร้นแวดล้อมที่วุ่นๆ
รบกับความวุ่นในสัญญาก็เกินพอจะรับไหว
อยู่แล้ว

 

อะไรที่ระลึกขึ้นได้
นึกขึ้นได้
คิดขึ้นได้
ปรุงแต่งกับมันได้
ให้เฉยๆไม่อะไรกับอะไรกับมัน
อย่าไปพยายามกด ข่ม บังคับ
ด้วยวิธีการใดๆ ความพยายาม
เป็นอวิขชาอย่างหนึ่งที่ทำให้เรา
ยังเวียนอยู่ในไตรภพได้อย่างคาดไม่ถึง
ไม่อะไรกับอะไรให้เป็น
เฉยๆไม่อะไรกับอะไรให้เป็น
อะไรมันจะมีก็ปล่อยมันมีไปของมันเอง
ไม่ว่าสติ ปัญญา สมาธิฯลฯ
จะได้จบเป็น วางเป็น
เด่วถึงวาระ มันจะวาง จะว่าง
แล้วจะจบได้ของมันเอง
โดยธรรมชาติ
ของมันเองครับ

 

เพราะโดยธรรมชาติของจิตเป็นทุกข์อยู่แล้วมั้งคับ

 

จิตมีโทสะ เพราะเกิดเวทนายินร้าย  จิตมีราคะ เพราะเกิดเวทนายินดี  จิตมีโมหะ เพราะเกิดเวทนาเฉยๆ  ถ้าสติสติระลึกไม่ทัน
จิตก็ไหลไปรวมกับอารมณ์เวทนา ก็เป็นทุกข์บ้าง สุขบ้าง เฉยๆ บ้าง

 

ผมเคยได้ยินพระรูปนึงเทศน์ว่ายิ่งปฏิบัติมากเข้าจะยิ่งมีแต่ความทุกข์แต่ให้ปฏิบัติไปเรื่อยๆแล้วจะสุขเอง อันนี้ตรงกับพระพุทธเจ้าท่านทรงสอนมั้ยคับ หรือมันเป็นการเล่นคำที่ทำให้สาวกเข้าใจผิดได้ง่าย รบกวนท่านทั้งหลายอธิบายด้วยคับ

 

และผมยังมีความสงสัยอีกว่า คำว่าจิตที่อยู่เหนือสุขเหนือทุกข์คืออะไรคับผม ใช่จิตที่เข้าฌานสมาบัติรึเปล่าคับ ขอบพระคุณสำหรับทุกคำตอบคับผม

 

"...ดูกร อานนท์ บุญกับสุขเป็นอันเดียวกัน เมื่อมีบุญก็ถือว่ามีสุข บาปกับทุกข์ก็เป็นอันเดียวกัน เมื่อมีบาปก็ถือว่ามีทุกข์

ดูกร อานนท์ หากรู้ว่าตายแล้ว จะได้รับความสุขหรือความทุกข์ ให้สังเกตุดูอารมณ์จิตของเรา ขณะยังมีชีวิตอยู่..."

คิริมานนทสูตร เรียบเรียงโดยท่านเจ้าคุณพระอุบาลีคุณูปมาจารย์(จันทร์ สิริจันโท) วัดบรมนิวาสฯ กรุงเทพฯ

๒๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๙

 

ยิ่งปฏิบัติมาก ยิ่งเห็นทุกข์มาก ถูกแล้ว

เพราะทุกข์ที่กำหนดรรู้ได้มากนั้น คือ ทุกขสัจจ

ถ้ายังกำหนดรู้ทุกขสัจจไม่ได้ ย่อมยังต้องเวียนว่ายตายเกิด

หากยังต้องเวียนว่ายตายเกิด ก้ยังต้องคอยดูตายแล้วจะไปไหน กังวลในบุญ ในบาป ร่ำไปด้วยอุปทาน

การกำหนดรู้ทุกขสัจจได้ จึงชื่อ เหนือทุกข์ เหนือสุข

 

ไม่ใช่สมาบัติ

แต่ การเสพสมาบัติได้ จะอนุโลมว่า โน้มไปมหาสมุทร

สมาบัติทุกชนิด จัดเปน ภาวนามัยปัญญา


แต่เฉพาะที่ สัมมาทิฏฐิประกอบ ไม่ใช่สมาบัติ
ที่ปัจจุบันคน พระ เอาไว้โชว ทำการตลาด

****

มีเทวดาองค์หนึ่ง เสวยผลบุญมาช้านาน สำคัญตน
ว่า เปนอรหันต์ ก็ไปหาพระพุทธองค์ ผู้สำเร็จ
ทีหลัง เพื่อไปอนุโมทนาผลสำเร็จ

เลยทักทายว่า ท่านข้ามโอฆะได้อย่างไร

พระพุทธองค์ประสงค์จะตักเตือน สัตวที่ลอยอยู่เพราะบุญ จึงตรัสว่า

เราถึงฝั่งได้เพราะไม่เพียร ไม่พัก

ถ้ายังเพียรอยู่ ก้ลอยอยู่ เพราะบุญ
ถ้าพัก ก้จมอยู่ เพราะบาป

เทวดาได้ยิน ก้สังเกตตัวเองได้ว่า งง ไม่เข้าใจ ไม่รู้การกำหนดรู้ทุกขสัจจ

และทราบชัดทันที ตนกำลังหมดบุญ ในขณะนั้น
เพราะบาปมหาศาลกำลังให้ผล

จึงได้สติ มีสัมปชัญญะ กำหนดรู้สิกขาบท

อรรถกถาจารย์ จึง อธิบายว่า ได้โสดาบัน ก่อนอันตรทานหายไปจากสวรรคิ์