อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์. พระบรมศาสดา และเหล่าผู้พระสาวก

"พระบรมศาสดาสอนให้พิจารณาความตาย เพราะมันละกิเลสได้ มัน
หมดความทะเยอทะยาน หมดความเห็นแก่ตัว ความตายนั้นเป็นอารมณ์อันเป็นสิริมงคลชนิดหนึ่ง คนระลึกถึงความตายก็หมดปัญหาที่จะไปคิดฆ่าใคร คิดเข็ญคนอื่น คิดเบียด เบียนคนอื่น คิดอิจฉาพยาบาทคนอื่น มันก็หมด หมดความที่เป็นบาป เรียกว่ากุศลกรรม"

                  การพิจารณาความตายนี้เองคือพระกรรมฐานกองที่มีชื่อว่า "มรณานุสติกรรมฐาน" เป็นกรรมฐานกองที่มีความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง กรรมฐานกองนี้ทำให้พระพาหิยะ บรรลุอรหัตผลได้เร็วที่สุดในยุคนี้เลยทีเดียว

พิจารณาความตายทำอย่างไร? 

               เมื่อทำสมาธิให้รวมสงบมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ จนจิตใจเกิดกำลังดีแล้ว ให้ถอยอารมณ์ออกมาพิจารณาว่า ตัวเองต้องตายหรือไม่ ตายเมื่อไหร่ทราบหรือไม่ ตายแล้วสูญจริงหรือไม่ ก็รวมความได้ว่าเราต้องตายแน่ และก็ไม่ทราบว่าต้องตายเมื่อใด ความตายไม่ได้มีนิมิตไม่ได้มีเครื่องหมาย บางทีอาจจะตายวันนี้ก็ได้ หรือ ณ เวลานี้เลยก็ได้ สิ่งทั้งหลายที่สะสมมาทั้งหมดในโลก ไม่มีความหมาย เมื่อตายไปก็ทิ้งทั้งหมด เอาไปได้เพียงใจเท่านั้น

                  พิจารณาแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนจิตใจเกิดการรวมสงบลงอีกครั้ง แล้วก็ถอยอารมณ์ลงมาพิจารณาอีก ทำไปอย่างนี้จนเกิดความสงบสุขของใจดีแล้ว ทรงอารมณ์แบบนี้ไว้ กิเลสที่หยาบๆก็จะค่อยๆลดลงไปเอง 

                   แต่ก็อย่าประมาท ไม่ใช่ว่าทำได้แล้วเพียงครั้งสองครั้้ง พออารมณ์รวมสงบได้แล้วก็คิดว่าตนบรรลุแล้ว สำเร็จแล้ว ปล่อยใจไปตามโลกอีก แบบนี้ก็กลับมาแบบเดิม ควรทำซ้ำๆอย่างนี้ทุกวัน วันละเล็กละน้อย ให้จิตใจเกิดความเคยชิน เกิดการปล่อยวาง ความคิดฆ่าใคร โกหกใคร เบียดเบียนใคร อิจฉาริษยาใคร อยากได้ของๆใคร อยากพาตนไปสู่อบายมุขต่างๆ หรือความคิดที่เป็นเหตุให้อยากจะทำผิดศีล จะลดลงไปอย่างน่าอัศจรรย์

 

สั่งสมพิษร้าย ทำลายตน

สำหรับสมัยนี้กับสมัยพุทธกาลแม้พื้นเพนิสัยก็ผิดกันกับครั้งนั้นมากเมื่ออะไรๆ ก็ผิดกัน
ผลจะให้เป็นเหมือนกันย่อมเป็นไปไม่ได้

เราไม่ต้องพูดเรื่องผู้อื่นสมัยอื่นให้เยิ่นเย้อไปมาก
แม้ตัวเราเองยังแสดงความหยาบกระทบกระเทือนตัวเองอยู่ตลอดเวลาทั้งที่เป็นนักบวชและนักปฏิบัติ

ซึ่งกำลังเข้าใจว่าตัวประกอบความเพียรอยู่เวลานั้น ด้วยวิธีเดินจงกรมอยู่บ้างนั่งสมาธิภาวนาอยู่บ้างแต่นั้นเป็นเพียงกิริยาแห่งความเพียรทางกาย ส่วนใจมิได้เป็นความเพียรไปตามกิริยาเลย มีแต่ความคิดสั่งสมกิเลสความกระเทือนใจอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่เข้าใจว่าตนกำลังทำความเพียรด้วยวิธีนั้นๆ

ดังนั้นผลจึงเป็นความกระทบกระเทือนใจโดยไม่เลือกกาลสถานที่
แล้วก็มาเหมาเอาว่าตนทำความเพียรรอดตายไม่ได้รับผลเท่าที่ควร


ความจริงตนเดินจงกรมนั่งสมาธิสั่งสมยาพิษทำลายตนโดยไม่รู้สึกตัวต่างหาก มิได้ตรงตามความจริงตามหลักแห่งความเพียรเลย



ฉะนั้นครั้งพุทธกาลที่ท่านทำความเพียรด้วยความจริงจังหวังพ้นทุกข์จริงๆ กับสมัยที่พวกเราทำเล่นราวเด็กกับตุ๊กตาจึงนำมาเทียบกันไม่ได้.


.....หลวงปู่มั่น ภูริทตฺโต

 

การหัดภาวนาเบื้องต้น คือ หัดให้เข้าถึงจิตเป็นหนึ่ง หัดเบื้องต้นก็จริง แต่มันถึงที่สุดได้ คือจิตที่สงบนิ่งเป็นหนึ่ง มันก็ถึงที่สุดแล้ว การฝึกหัดจิต หัดมากหัดน้อยเท่าไรก็ตาม ต้องการให้จิตเข้าถึงที่สุด คือ จิตเป็นหนึ่งเท่านั้น การฝึกหัดจิตไม่นอกเหนือจากจิตเป็นหนึ่ง ส่วนอุบายปัญญาที่จะเกิดขึ้น มันเป็นเฉพาะบุคคล.



...หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี

 

เครดิต เพจกำลังพุทธภูมิ
https://www.facebook.com/dhammagrap...236199896160/1348856231800821/?type=3&theater

 

http://palungjit.org/threads/ฝึกอาร...สำหรับผู้มุ่งพระนิพพานในภพชาติอันใกล้.571013/

 

"สอนสมาธิต้องสอนสิ่งที่ใกล้ตัวที่สุด
ความรู้เห็นอะไรที่เขาอวดๆ กันนี่ อย่าไปสนใจเลย
ให้มันรู้เห็นจิตของเรานี่ รู้กายของเรา"


...หลวงพ่อพุธ ฐานิโย...

 

"..ใครพิจารณากายได้มากละเอียดลออเท่าไร ผู้นั้นยิ่งจะมีความสะดวกสบายใจ จิตใจจะถอนออกโดยลำดับลำดา เฉพาะอย่างยิ่งราคะตัณหาเป็นสำคัญมาก โลกนี้ติดกันมากติดราคะตัณหา ไม่ว่าสัตว์ว่าบุคคลหญิงชายติดอันนี้ ก็เพราะอันนี้แหละมันหลอก ผิวหนังบางๆ นี่แหละ ท่านจึงสอนเพียงแค่นี้ ให้ขุดค้นเข้าไปดูหลักความจริงของมัน.."

หลวงตาพระมหาบัว ญาณสัมปันโน



ที่มา นักปฏิบัติให้ยึดการพิจารณาร่างกายเป็นหลัก
http://www.luangta.com/thamma/thamma_talk_text.php?ID=2928&CatID=3
Luangta.Com -

 

"....การพิจารณาวิปัสสนาญาณควรมุ่งตัดกิเลสเป็นตอน ๆ ไป ถ้าตอนใดคิดว่าจะละให้เด็ดขาด ก็ยังละไม่ได้ก็ไม่ย้ายข้อที่ตั้งใจจะละต่อไปในข้ออื่น ต้องย้ำซ้ำ ๆ ซาก ๆ อยู่ในข้อนั้น จนเห็นว่าตัดได้เด็ดขาดไม่กำเริบแล้ว จึงเลื่อนไปพิจารณาละข้อต่อไป อย่าทำแบบสุกเอาเผากินคราวเดียวมุ่งละหมดทั้ง ๑๐ หรือคราวละหลาย ๆ ข้อ ถ้าทำอย่างนั้นจะกลายเป็นพวก โมฆกรรม คือทำไม่ได้ผลไป จงอย่าใจร้อนเพื่อผลแน่นอนในการปฏิบัติ...."
"..จิตของเราที่ยุ่ง วาจาของเราที่เสีย กายของเราที่ไม่สำรวม ก็เพราะอาศัยจิตไม่ดี ไม่ใช้ปัญญา ไม่ใช้สัญญา สัญญาจำไว้แค่นี้ ทำจิตให้เป็นสมาธิ ปัญญามันก็เกิด ปัญญาก็พิจารณา เห็นคนเมื่อไร เห็นสัตว์เมื่อไร มีความรู้สึกทันทีว่าร่างกายของคนและสัตว์ทั้งหมดเต็มไปด้วยความสกปรก ความผูกพันกระสันอยากได้ปรารถนาจะสัมผัสไม่มีในจิต ให้จิตมันทรงสภาพเช่นนี้ เห็นคนเหมือนกับเห็นซากศพ เห็นคนเหมือนกับเห็นของเน่าเปื่อย เห็นคนเหมือนกับว่า เห็นสิ่งที่เขาบรรจุอุจจาระปัสสาวะไว้เต็ม เท่านี้จิตก็จะไม่ยึดมั่นถือมั่นไม่ผูกพันในรูปกายใด ๆ ทั้งหมด...."
"...จงอย่าลืมว่าเราฝึกฝนกันที่ใจ เรื่องกายนี้ไม่มีความหมาย กายมันเป็นที่อาศัยของใจ ความบริสุทธิ์ผุดผ่องจะมีขึ้นมาได้ หรือไม่ได้มันอยู่ที่ใจเป็นสำคัญ ถ้าใจดีเสียอย่างเดียว ปากก็พูดดี กายก็ทำดี ถ้าใจเลว ปากก็พูดเลวกายก็ทำเลว ฉะนั้น เวลาที่ฝึกจะต้องใช้มัชฌิมาปฏิปทา คือทำปานกลาง หมายถึงว่าทำแบบสบาย ๆ อารมณ์ฝืนทางกายอย่าให้มี ปล่อยกายมันไปตามปกติ มันอยากจะ
นอนก็ให้มันนอน มันอยากจะนั่งก็ให้มันนั่ง มันอยากจะเดินก็ให้มันเดิน มันอยากจะยืนก็ให้มันยืน....."
.
.
จาก...หนังสือโอวาทหลวงพ่อวัดท่าซุง เล่ม ๑ หน้า ๗๘,๗๐,๗๒
โดย หลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี

 

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า บุคคลบางคนในโลกนี้
เป็นผู้พูดส่อเสียด คือ ฟังความฝ่ายนี้แล้วไปบอกฝ่ายโน้นเพื่อทำลายฝ่ายนี้ หรือฟังความฝ่ายโน้นแล้วมาบอกฝ่ายนี้เพื่อทำลายฝ่ายโน้น ยุยงคนที่สามัคคีกัน ส่งเสริมคนที่แตกแยกกัน ชื่นชมยินดีเพลิดเพลินต่อผู้ที่แตกแยกกัน พูดแต่ถ้อยคำที่ก่อความแตกแยกกัน
จุนทสูตร องฺ.ทสก.(ไทย) ๒๔/๑๗๖/๓๒๑ มหาจุฬา

 

"กระแสธรรมเทศนานั้น เป็นกระแสที่มีความคม
เป็นกระแสที่มีความลึกซึ้ง ผู้ที่ฟังนั้น ไม่จำเป็นต้องจดจำ
เพียงแต่กำหนดจิตให้เป็นภาชนะเท่านั้นเอง
กระแสธรรมเทศนานี้ จะลงไปสู่จุดที่ตนต้องการ
ภาชนะ ถ้าหากว่าหงาย ก็สามารถรองรับน้ำฝนได้เต็มที่
ภาชนะ หากว่าคว่ำ น้ำฝนตกเท่าใดก็ไม่ได้
ฉันใดก็ฉันนั้น การที่กระแสธรรมเทศนา ก็เปรียบประดุจน้ำอมฤต
ที่จะเข้ามาชำระล้างจิต ข้อนี้จึงไม่มีความสงสัยเลย
ในเมื่อท่านปัญจวัคคีทั้ง ๕ ได้ฟังพระธรรมเทศนาขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
เมื่อจบพระธรรมเทศนา ท่านก็ได้ถึงซึ่งวิมุติ คือความหลุดพ้นจากอาสวกิเลสทั้งมวล
ประชาชนที่มาฟังคำสอนของพระพุทธเจ้า ในเวลาทุกวันทุกวันนั้น
พระพุทธองค์ได้ทรงภาษิต ธรรมะต่างๆ เข้าสู่หัวใจพุทธบริษัทเหล่านั้น
เมื่อจบพระธรรมเทศนา มหาชนเป็นอันมากก็ได้บรรลุมรรคผลธรรมพิเศษต่างๆ
มีพระโสดาบันเป็นต้น ทุกครั้งไป "



พระธรรมมงคลญาณ (วิริยังค์ สิรินฺธโร)
วัดธรรมมงคล

 

พระธรรมเทศนา “รัตนะ"
เมื่อ ๒๓ พฤษภาคม ๒๔๙๗ (คัดลอกบางส่วน)
โดย พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร)

รัตนะ | วัดหลวงพ่อสดธรรมกายาราม

 

ขอให้สมหวังในสิ่งดีทุกประการที่ตั้งเจตนาไว้ครับ และอนุโมทนาในกุศลสัมมาทิฐิทุกอย่างทุกประการที่ได้ทำมา ทั้งที่กำลังทำ และที่จะทำต่อไปด้วยครับ สาธุ