เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ขอทาย พ่อท่านคลิ้ง วัดถลุงทอง ครับ

 

ผมขอทายว่าหลวงพ่อคล้อย วัดถ้ำเขาเงิน ครับ

 

ได้รับพระแล้วครับวันนี้ 28/2/60. ขอบคุณคุณอาwanwiมากครับ.

 

ขอร่วมทายด้วยครับ
หลวงพ่อหมุน ยสโร วัดเขาแดงตะวันออก
เปิดคอมได้ก็ต้องเข้าห้องนี้ก่อนเลย แต่ไม่คอยได้ทักมานะครับ

 

ผมคัดรายชื่อจากพระทางใต้ที่มาปลุกเสกงานวัดปราสาท กทม.ปี 05

เพราะเป็นพิธีใหญ่ พระอาจารย์ดังดีมีชื่อทุกภาคมาช่วย พี่ท่านอยู่ กทม. อาจเคยได้ยินได้ฟังชื่อเสียงอยู่ในรุ่นราวคราวเดียวกับหลวงปู่โต๊ะเข้าร่วมพิธีด้วย ปัจจุบันพี่ท่าน อายุ 63 หากเริ่มเก็บพระช่วงอายุ 22 คือ พ.ศ. 2519 พระที่ท่านสร้างต้องสร้างก่อนปี 2519 ไม่นาน เพราะจะมีตกค้างพอหมุนเวียนในตลาดอยู่ ลพ.ดิษฐ์ วัดปากสระ 2506 พัทลุง ตัดไปเพราะท่านมรณะก่อนนานแล้ว

ลป.เขียว วัดหรงบล 2519 นครศรี ท่านสร้างของน้อยอาจหาของหมุนเวียนไม่ได้ตัดไป

ลพ.คล้าย วัดสวนขัน 2513 นครศรี ท่านจาสิทธิ์ใครก็อยากให้ท่านอวยพรให้รวยๆ แต่ท่านเด่นด้านเมตตา แคล้วคลาด สมัยนั้นแดงไบเล่ , ปุระเบิดขวดกำลังดัง นักเลงเต็มบ้านเต็มเมืองยิงกันรายวัน ท่านยังหนุ่มต้องชอบพระเหนียวเป็นแน่ ตัดไป

เหลือพระอาจารย์ทิม วัดช้างให้ 2512 ปัตตานี หลวงปู่ทวดนี่ พระอ.ทิม ท่านสร้างเยอะ และดีทุกรุ่น ท่านมรณะภาพปี2512 แต่ฟังพี่ท่านพูดเหมือนประวัติพระเกจิมากกว่า อยากเลือกครับ แต่ยังเหลือพระอาจารย์นำ วัดดอนศาลา 2519 พัทลุงดีทุกด้านและสายเขาอ้อนี่เหนียวสุดยอด

วิเคราะห์กันแบบเอาสนุก กลับไปดูที่พี่ท่านบอกใบ้อาจไม่มีในคำตอบนี้ นะครับ 555 แต่ยังชอบสายเขาอ้ออยู่ นครศรีก็น่าลุ้น กลับไปที่คำใบ้อีกทีเริ่มใหม่ อิอิ

กลับไปดูยังมีหลวงพ่อสงฆ์วัดเจ้าฟ้าศาลาลอยก็มีสิทธิ์ เอาเยอะไปใหญ่

 

นั่งวิเคราะห์ว่า คุณอาเริ่มสะสมพระตามคำแนะนำของพี่เอ็กซ์ ซึ่งน่าจะเป็นช่างประมาณ ๔๐ ปีที่แล้ว ซึ่งพระที่เริ่มดังช่วงนั้นน่าจะมีสายเขาอ้อ กับพ่อท่านคล้าย โดยสายเขาอ้อช่วงนั้นน่าจะเป็นช่วงของอาจารย์นำ ซึ่งพระที่สร้างมีจำนวนไม่เยอะ ดังนั้นขอทายว่าน่าจะเป็นพระของพ่อท่านคล้าย เนื่องจากท่านได้รับนิมนต์ไปทำพิธีหลายพิธี ครับ

 

ผมขอทายว่า หลวงพ่อแช่ม วัดฉลองครับ

 

สวัสดีครับคุณอา
และเพื่อนWFC
ร่วมสนุกด้วยครับ
หลวงพ่อดำ วัดตุยง

 

กราบสวัสดีค่ะ คุณอา wanwi และเพื่อนสมาชิกทุกท่าน
หนูขอร่วมสนุกด้วยค่ะ ขอทายว่าเป็นหลวงพ่อจ้อย วัดเขาสุวรรณประดิษฐ์ค่ะ

 

ผมขอทายว่า หลวงพ่อปลอด วัดหัวป่า ครับ

 

ทายด้วยครับ พระอาจารย์นำ วัดดอนศาลา

 

น้องชุฯมาด้วยลพ.จ้อยที่ผมเคยไปกราบ
ได้รับรูปเหมือนยืนรุ่นแรกประสิทธิ์ให้กับมือ
ท่านสร้างพระธาตุบนยอดเขาเป็นร้อยล้าน
ตัวท่านนอนเสื่อ หมอนไม้ กุฏิจะพังมิพังแหล่

ผมบอกใบ้ให้อีกนิด(ที่จริงเขียนไปทีนึงแล้ว)
พระสร้างปี20 อายุ40ปี มีกล่องเดิม เกจิเทพ
(ตรงนี้ดูให้ดี มีเกจิภาคใต้รูปใดระดับ"เทพ"
ที่ยกย่องกันเห็นเป็นรูปธรรมชัดเจน...!)
สมัยโบราณ เท็คนิคกล่องพระหายาก ทำยาก
กล่องโบราณนี้ก็พลาสติคธรรมดา ไม่ปั้มหน้ากล่อง

ทายกันมาสนุกสนาน ครึกครื้นมาก มีเวลาถึงพฤหัสฯ
ไม่แน่ใจ ลบโพสท์ทิ้ง เขียนใหม่ได้ อนุญาต เห็นมั้ยว่า
สนุกเข้าไส้จริงๆ


ตอบน้องชุฯ โพสท์ใกล้นิ้วก่อน
แล้วเข้าเรื่องตะนาวศรีดีกว่า
คนรออ่านเพียบ รอจิ้มสักพัก

 

ขอทายว่าพระอาจารย์นอง วัดทรายขาว ครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม..."อ้อ...ระวังฟ้าผ่า"...ผมสบายใจว่าคิดออกแล้ว หลับวูบด้วยความเหนื่อยอ่อน!
__________________________________________________

ราตรีกาลยืดยาว ไม่ยอมผันผ่านง่ายๆ...ผมหลับยกสองนานเท่าใดไม่รู้ ต้องมีอันสะดุ้งตื่นอีกครา...

พรานไพรที่ดีต้องเป็นแบบผม หลับๆตื่นๆเป็นจังหวะ อย่านอนม้วนเดียวเกิน2-3ชั่วโมง เป็นสัญชาติญาณอยู่รอดของนักล่า มิใช่ผู้ถูกล่า!

คุณนงนั่นเองสะกิด ผมกระเด้งตัวดังแผ่นหลังติดสปริง ประสาททำงานว่องไวเฉียบพลัน ได้หลับลึกไปบ้างก็ดีแบบนี้

"ข้างนอกค่ะ"...คุณนงถือเจ้าห้านัดในมือ ชี้ออกไป ผมคุกเข่าคลานไปหน้าช่องเพิงพัก กองไฟเริ่มมอด คว้าไฟฉายส่องฝ่าความมืด

ดวงตาแดงก่ำสะท้อนแสงไฟกลับมาทันที...ตาคู่เดียว ตัวเดียว!

ไอ้ดำคู่บนต้นเขาน้ำตก แต่มันมาเดี่ยวไร้คู่ คงผสมพันธุ์แล้ว แยกย้ายทางใคร-ทางมันประสาวัยรุ่น

หลังติดสัดและสมหวัง สัตว์จะหิวโหย!!!

ผิดกับช่วงเป็นสัด มันหงุดหงิด งุ่นง่านหลุดโลก เอาอาหารเทวดาให้ก็ไม่กิน จ้อง"กินตับ"กันอย่างเดียว ยอมกระทั่งอดตาย ไม่ยอมอดเสน่หา

ภาษิตมนุษย์..."อดข้าวดอกนะเจ้าชีวาวาย ไม่ตายดอกเพราะอดเสน่หา" เอามาใช้กับสัตว์ที่กำลังหน้ามืดไม่ได้!

นี่คือโลกของเดรัจฉาน เมื่อมันเริ่มล่า ก็ชัดเจน คู่ตุนาหงันของมันได้น้ำเชื้อไปแล้ว...แต่ผมไม่รู้หรอกว่า เจ้าตัวหน้าเพิงพักเรา เป็นเพศผู้หรือเมีย?

ในความมืดผมคาดคะเนระยะไม่ถูก สรรพสำเนียงป่ารอบด้านเงียบกริบ ตะบะไอ้ดำปลอดตัวนี้ใช้ได้ สะกดไพรเงียบงัน มันยิ่งใหญ่น้องเจ้าลายพาดกลอน ดุร้าย ขี้โมโห แถมยามนี้ กำลัง...โมโหหิว!

กลิ่นไก่ป่าย่างปิ้งที่เรากิน โชยไปไกลเข้าจมูกกระตุ้นต่อมน้ำลายกับต่อมหิว...เสือดำชอบล่าสัตว์ไม่ใหญ่มาก กลิ่นอาหารหลังเสพสังวาส จูงมันมา...

มีโชคอยู่บ้าง ที่มันบินเดี่ยว ไม่มาเป็น"เสือปืนคู่"เหมือนกลางวัน

ไฟฉายส่องรบกวนนัยตา ทำมันคำรามฮื่อไม่พอใจ ดวงตาเบนหลบออกข้าง ผมฉายไฟตาม แต่รู้ทันทีว่า ดวงตาคู่นี้ขยับเข้าใกล้แทนหนีถอยห่าง...

คุณนงนั่งคุกเข่าประทับปืนท่ายิง เธอคงตื่นนานแล้ว เพราะนอนไปมาก ท่วงท่าอาจหาญมั่นใจ

"ยิงก่อนล่ะ"...เธอพูดน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม พร้อมเหนี่ยวไก...เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!...ซัดใส่ระหว่างดวงตาที่ไฟฉายจับ!!!

 

ร่วมทายด้วยครับ หลวงพ่อมุม โฆสโก. ครับ

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~

ผมผงะ หวิดหงายหลังก้นจ้ำเบ้า หูอื้อแทบดับด้วยอานุภาพพลังเสียงอัดก้อง ในห้องน้อย...

นึกไม่ถึง เทวีนงคราญใจร้อนขนาดนี้ อย่าว่าแต่จะห้าม ร้องอุทานยังไม่ทัน

เธอกดไกเจ้าห้านัดอย่างชำนาญ รวดเดียว 3 นัดซ้อน เป็นการลั่นไกในจังหวะ เจ้าดำทมิฬลอยตัวเข้าเหยื่อ

นัดแรกน่าโดนเต็มที่ นัดสองก็โดนเต็มอก นัดสามโดนเต็มเปา ทั้งหมดนี้ เห็นชัดเมื่อแสงพระอาทิตย์สาดส่องไล่ราตรีมืดมิดจากไปยามเช้า

หากตอนนี้ มืดมองไม่เห็นเป็นอื่น นอกจากร่างเจ้าเสือแมลงภู่ หล่นตุ๊บ ดิ้นพราดๆกระตุก3-4ครั้งตรงหน้าปากเพิงหิน แล้วก็เงียบ!

กลิ่นดินปืน กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ชวนอาเจียน!

คุณนงเซถอยหลังในท่าคุกเข่ายิง ก้นจ้ำเบ้าเล็กน้อย มือถือปืนยังจ้องไม่ยอมลด พร้อมลั่นไกกระสุนที่เหลือ

"ตายมั้ย?"...เสียงเธอเบา แหบพร่ายิ่งกว่าเสียงกระซิบจากสายลม

"ไม่เหลือ...โอ้โห แม่นกว่าผมอีก"...

ผมตอบเสียงดังหนักแน่น ให้เธอผ่อนคลายความเขม็งเกร็ง หลังการเผชิญหน้าสภาวะเป็น-ตาย อย่าเพิ่งปลอบประโลม หรือแทรกแซงอารมณ์ใคร

ให้เจ้าตัวปลดปล่อยละลายสารแห่งความเครียดออกไปเอง ช้าๆ...!

เธอยื่นปืนคืน..."ใส่กระสุนด้วยค่ะ" เตือนไม่ให้ผมหลงลืมอีกต่างหาก จังหวะผมเอื้อมมือรับปืน แตะต้องมือเธอ...เย็นเยียบเหมือนน้ำแข็ง สั่นเล็กน้อย

ผมดึงเธอเข้ามากอดปลอบเบาๆ มือตบหลังให้...ความรู้สึกหลังลั่นกระสุนปลิดชีพสัตว์ใหญ่ตัวแรกในชีวิต ผมผ่านมาแล้ว ย่อมรู้ซึ้ง ยิ่งเป็นการเอาชีวิตเข้าแลกในวินาทีคับขัน หน้าสิ่ว-หน้าขวาน...

เป็นความรู้สึกมโหฬารคับข้องทั้งกาย-ใจ...เหมือนยืนดวลปืนกลางตะวันแบบวันดวล...แล้วเรารอด

หากเป็นวิธีดักยิงสัตว์ในทำเลได้เปรียบ เราอยู่ในฐานะเลืิอกได้ ว่าจะยิงหรือปลดปล่อยไว้ชีวิตมันไป?...อารมณ์ปั่นป่วน ชวนสยองหรืออ๊วกแตก เกิดขึ้นน้อย

การดวลซึ่งหน้า พลาดตาย...ก็เช่นนักกายกรรมไต่ราว ถือไม้ยาวอันเดียว เดินบนลวดข้ามหุบเหวมรณะบนหน้าผาสูง มีพญามัจจุราชเป็นผู้ชม

ไม่มีถ้วยรางวัลใดให้สำหรับการเดินข้ามฟากนรกได้ นอกจากความโล่งใจและเสียงปรบมือ แต่ถ้าแพ้พลาด มฤตยูคือถ้วยรางวัล

คุณนงตัวสั่นระริก กอดตอบผมแน่น กระซิบเบาๆ...

"กลัวจังเลย ไม่น่าเชื่อว่ากล้ายิง"...!