สมเด็จนางพญางิ้วดำ วัดใหม่บ้านดอน และครูบาอาจารย์ผู้ปฏิบัตดีปฏิบัติชอบ

รู้ไว้ใช่ว่าใส่บ่าแบกหาม

พอเล่าถึงพระอาจารย์ยี่สิบกว่าพรรษานี้ทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่ท่านได้เล่าให้ผมฟังเกี่ยวกับเหล็กไหล


พระอาจารย์ท่านเล่าเรื่องเหล็กไหลที่ท่านไปเจอตอนที่ไปธุดงค์กับหลวงพ่อที่สกลนครกับขอนแก่นและหลวงพ่ออีกองค์นึงผมจำไม่ได้แล้วว่าท่านอยู่ที่ไหน รวมทั้งหมด 4 รูปได้ไปธุดงค์ในป่าแถบจังหวัดกาญจนบุรีเป็นครั้งที่สอง แต่พระอาจารย์ท่านเพิ่งได้ไปเป็นครั้งแรก ท่านเล่าว่าท่านได้เห็นเหล็กไหลเป็นครั้งแรก ท่านก็เห็นว่าลื่นไหลไปมาได้เองมาเหมือนกับที่เขาบอกว่าเหล็กไหล ท่านก็เห็นกับตา ท่านบอกผมว่า ตอนที่เข้าไปในถ้ำที่มีเหล็กไหลๆจะเกาะกันเป็นเหมือนกับพวงองุ่นที่มีสีดำ หลังจากนั้นก็จะเคลื่อนที่ไปมาตามซอกหลืบของผนังถ้ำ ถ้าผมจำไม่ผิด หลวงพ่อทั้งสามองค์นี้ท่านไม่ต้องการ แต่ท่านคงรู้ว่าพระอาจารย์นี้คงอยากได้ ท่านก็เลยถามว่าจะเอาไหม เหมือนกับเขาจะให้ พระอาจารย์ท่านก็เรียนกับหลวงพ่อไปว่า เอาแค่ขี้ก็พอ เหล็กไหลก็เลยเอาขี้ให้ ก้อนหนึ่งก็มีขนาดใหญ่เท่ากับกระทะเส้นผ่านศูณย์กลางสัก 30 เซนติเมตร น้ำหนักน่าจะ สองถึงสามกิโลกรัมได้



ที่มาของรูป : http://sompornh.blogspot.com

สิ่งที่พระอาจารย์ได้เล่าให้ผมฟังเกี่ยวกับเหล็กไหล เผอิญผมได้ดูจากเวบนี้ก่อนที่ผมจะขึ้นไปหาพระอาจารย์ตอนที่ท่านมาจำวัดอยู่ที่ร้อยเอ็ด พอผมขึ้นไปหาท่าน ท่านก็หยิบมาให้ผมดู พอผมเห็นเลยนึกถึงรูปนี้ในเวบนี้ที่ผมเคยเห็นก่อนที่จะไปเห็นของพระอาจารย์ คือลักษณะของผิวและสีมีความคล้ายคลึงกับในรูปมาก พระอาจารย์ให้ผมลองสัมผัสดู จะเย็นมากครับ ท่านบอกเขาชอบอยู่ในที่ที่มีความเย็น

ถ้าไปอยู่ใกล้กับการเสียดสีแล้วจะไปหยุดการทำงานของสิ่งที่เสียดสีนั้น

 

พระอาจารย์ท่านจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับสุดยอด ขนาดคนที่ร้อยเอ็ดที่คอยปรนนิบัติดูแลท่านอยู่ ท่านยังไม่ยอมบอก ท่านบอกว่าเดี๋ยวจะไม่สงบสุขเพราะเขาอยากได้กันทั้งนั้น ตอนที่ท่านจะเล่าเรื่องเหล็กไหลที่ท่านได้มา ท่านจะพูดลับหลังจากพวกลูกศิษย์ที่ปรนนิบัติท่านกลับไปหมดแล้ว พอเหลือผมนอนค้างที่นั่นอยู่คนเดียวท่านจึงเอามาให้ดูตอนกลางคืน นับว่าเป็นบุญจริงๆที่ได้เห็น ผมยังนึกเสียดายอยู่ว่า ทำไมท่านไม่เอาตัวพ่อแม่เหล็กไหลมา ทำไมเอาแต่ขี้เหล็กไหลมา แต่ก็ไม่ได้ถามท่าน ท่านบอกว่าเอาแค่ขี้เหล็กไหลแค่นี้ก็สุดยอดแล้ว

 

วันนี้เรื่องพระเครื่องมาแรงเลยนึกขึ้นมาได้อีกเรื่องนึงครับ

ผมได้อ่านเรื่องราวของท่านเจ้าคุณนรฯที่ท่านได้มีเมตตาปลุกเสกพระเครื่องให้กับวัดแห่งหนึ่งในนครนายกเพื่อนำไปให้คนบูชาหารายได้มาสร้างสาธารณะประโยชน์ ผมเลยขับรถแวะเข้าไปดู ไปเยี่ยมชมที่วัดแห่งนี้ และได้เจอพระเครื่องที่เป็นพระสมเด็จเนื้อผง ที่ทางวัดได้บอกว่าเป็นพระตกค้างของท่านเจ้าคุณนรฯ

จากประวัติที่ได้อ่านมาก็พยายามจะเข้าข้างตัวเองว่าทางวัดบอกว่าเป็นพระตกค้างก็แสดงว่าเป็นพระที่ท่านเจ้าคุณนรฯคงเสกไว้แน่ ท่านบอกว่าให้ทำบุญองค์ละ 200 บาท ผมเลยเหมาที่เห็นมีอยู่ 10 องค์ เป็นเงิน 2,000 บาท แต่ในใจลึกๆก็ยังไม่ถึงกับแน่ใจนักว่าจะเป็นพระของท่านเจ้าคุณนรฯ

พอเช่าบูชามาเลยรีบโทรหาพระอาจารย์ ท่านก็พยายามจะดูให้ผ่านทางคลื่นโทรศัพท์โดยให้ผมกำพระไว้ แต่ท่านบอกว่าดูไม่ชัด ผมเลยส่งพัสดุไปให้ท่านที่อุตรดิตถ์ พอท่านได้รับท่านก็ดูให้ ท่านบอกว่าท่านเจ้าคุณนรฯ ท่านยืนอยู่บนดอกบัวท่านลอยลงมาจากเบื้องบนแล้วท่านก็ส่ายหน้าว่าพระนี้ไม่ใช่ของท่าน ตอนที่ผมรู้ก็เสียกำลังใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่มากเพราะอย่างน้อยก็ได้ทำบุญให้วัด

แต่ผมก็รู้สึกแปลกประหลาดใจตรงที่ท่านบอกว่า ชาวบ้านเขาอยากได้ ผมจึงถามท่านไปว่าทั้งๆที่ไม่มีพลังของท่านเจ้าคุณนรฯเหรอครับ (อันที่จริงผมก็ไม่รู้ว่าชาวบ้านเขาจะรู้หรือว่าไม่รู้เรื่องพลังของท่านเจ้าคุณนรฯ ผมก็ลืมถามพระกับพระอาจารย์) ท่านบอกว่าใช่ชาวบ้านเขาอยากได้ สุดท้ายผมก็ส่งพระที่เหลือทั้งหมดไปให้พระอาจารย์ไว้แจกชาวบ้านที่เขามาทำบุญและอยากได้พระนี้ไป ดีกว่าเก็บไว้กับตัวผมซึ่งไม่เกิดประโยชน์อะไรขึ้นมาเลย แต่ถ้าชาวบ้านอยากได้และเอาไปบูชาผมก็คงได้บุญไม่มากก็น้อย

 

มีเพื่อนเมลมาคุยเรื่องพระเครื่อง ผมเลยคิดว่าน่าสนใจดี เผื่อเป็นประโยชน์ต่อคนที่สนใจจะได้ไม่พลาด

มีพระเครื่องของหลวงปู่อยู่องค์นึง ท่านอยู่เพชรบูรณ์ อายุร้อยกว่าขึ้น ตอนนี้ท่านเสียแล้วไม่แน่ใจว่าร่างของท่านยังอยู่ไหมหรือว่าประชุมเพลิงไปแล้ว

ผมได้มาตอนไปทำบุญที่วัดที่มีชื่อเสียงเรื่องพญาเต่า ท่านมอบพระปรอทปิดตาในกล่องที่มีสามองค์ ปิดตา ปิดหู ปิดปาก ผมกับแฟนได้คนละองค์ ส่วนองค์ที่สามคนที่มาจากแถวฉะเชิงเทราได้ ไป

ผมเคยเอาไปให้ท่านดูตอนที่ท่านอยู่ที่ สำนักสงฆ์ทางเข้าเขื่อนจุฬาภรณ์ ชัยภูมิ พอท่านดูเสร็จท่านบอกว่า ไม่มีพลังอะไร ผมเลยต้องเรียนท่านว่า เป็นพระที่ได้มาจากการไปทำบุญ พระที่วัดให้มา ไม่น่าปลอม ท่านก็เลยดูให้อีกรอบ รอบสองท่านบอกเป็นของหลวงปู่จริง ตอนนี้ท่านจำวัดอยู่ ท่านปิดไว้ไม่ให้ใครมาดูพระของท่าน

ยังคิดอยู่ถ้าวันนั้น ผมไม่ขอให้ท่านดูซ้ำแล้วเอาพระไปไว้ที่อื่นน้ำตาคงจะตกใน

 

พระอาจารย์ท่านบอกผมว่า คนที่ได้ครอบครองเหล็กไหลต้องมีบุญบารมีอยู่ในระดับที่จะสามารถควบคุมเหล็กไหลได้ ไม่เช่นนั้นจะลำบาก ผมเลยไม่กล้าที่จะขอแบ่งจากท่านคิดว่าบุญบารมีของเรายังไม่ถึงขั้น และอีกอย่างถ้าขอแล้วเกิดท่านไม่ให้กลัวจะทำให้เสียกำลังใจ เลยสรุปว่าไม่เอ่ยขอท่านน่าจะดีกว่า

 

เมื่อวานผมพิมพ์ไปได้เยอะแล้วแต่เกิดเปลี่ยนใจ ลบทิ้ง แต่มาคิดว่าไหนๆก็ลงเรื่องราวแบบเปิดสุดๆไปแล้ว เลยเปลี่ยนใจใหม่อีกรอบ

คือเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านผมได้พาหัวหน้าของผม พาไปหาหลวงพ่อองค์นึง ท่านมีความสามารถเป่ารักษาโรคได้ ผมเห็นในกลุ่มไลน์ของลูกศิษย์ลงภาพที่ หลวงพ่อท่านได้ไปเป่ารักษาให้กับครูบาอจารย์องค์ใหญ่ๆ หลายองค์ที่มีองค์นึงท่านกำลังเป็นโรคร้าย อยู่ แต่ผมก็ยังไม่ได้ติดตามต่อว่าผลการรักษานั้นเป็นอย่างไร

หัวหน้าผมเป็นหลายโรค ทั้งโรคหลอดเลือดสมอง หัวใจ กะเพาะ เพิ่งมาเป็นรวดเดียวกันสามสี่โรค กินยาจนตัวเหลืองไปทั้งตัวตั้งแต่หนังศรีษระจรดเท้า ผมแกบางเลยมองเห็นหนังศรีษระ ตาขาวก็มีสีเหลืองเหมือนสีเหลืองยางอำพัน คุณหมอก็ยังสาเหตุไม่เจอ คุณหมอกำลังสัณนิษฐานว่าอาจแพ้ยาเลยสั่งงดยาบางตัว แล้วรอดูผลอีกประมาณ 6 เดือน

ตอนไปก็ได้ไปตั้งแต่ตอนถวายอาหารเช้า และระหว่างกินข้าวหลังถวายอาหารเสร็จหัวหน้าผมก็ได้พูดคุยกับลูกศิษย์ของหลวงพ่อ จนเขารู้ว่าเป็นอะไรและจะมาขอให้หลวงพ่อท่านช่วยเหลือ

พอท่านฉันเสร็จท่านก็เรียกเคนที่มาทำบุญทั้งหมดเข้าไปตัวบ้านเพื่อนั่งฟังเทศน์ ท่านเทศน์สั้นแค่ 15 นาที่หลังจากนั้นท่านก็ให้แต่ละคนได้มีโอกาสพูดคุยสอบถามทุกเรื่องกับท่าน หัวหน้าผมท่านก็เรียกเข้าไป เพราะท่านรู้จากลูกศิษย์ที่นั่งคุยอยู่กับหัวหน้าผมตั้งแต่ตอนที่ท่านกำลังฉันอยู่

ท่านบอกว่า จะทำให้พิเศษเลย ทั้งเป่าทั้งแนะนำให้หัวหน้าผมต้องไปทำอะไรต่อ ท่านบอกว่าให้เอาน้ำมนต์ของท่านไปกิน และท่านก็อยากให้หัวหน้าผมได้มาปฏิบัติในวันเสาร์หน้าแบบค้างคืน ท่านบอกว่า หายไม่ต้องห่วง....สาธุ

 

หัวหน้าคนที่ผมได้พาไปหาหลวงพ่อก็คือคนคนเดียวกันกับที่ผมเคยมีปัญหาเมื่อตอนปี 2555 ผมว่ามันตลกดีนะ เพราะการที่ผมได้มีโอกาสมารู้จักกับหลวงพ่อองค์นี้ก็เป็นเพราะตำแหน่งหัวหน้างานที่ผมได้เป็น ซึ่งตอนที่มีปัญหากันนั้นหัวหน้าคนนี้เองที่เป็นคนไม่ต้องการให้ผมเป็น แต่สุดท้ายแล้วหัวหน้าคนนี้ก็ต้องมาเจอกับหลวงพ่อองค์นี้จนได้

 

ขอเล่าเสริมเหตุการณ์ที่เกี่ยวกับตัวผมเอง ตอนที่ได้พาหัวหน้าผมไปหาหลวงพ่อ

พอไปถึงเขาก็ถวายอาหารกันครบหมดแล้ว กลุ่มผมไปถึงช้าที่สุดแต่ท่านยังไม่ได้เริ่มฉัน เลยได้เข้าไปถวาย ผมซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งไปสิบกว่าไม้ ข้าวเหนียวสิบสองห่อ พี่คนที่ไปด้วยซื้อนมถั่วเหลืองที่เซเว่นกับน้ำชาเขียว

พอท่านเริ่มฉันพวกลูกศิษย์ก็เริ่มตักอาหารมานั่งกินกัน ผมก็ไปตักมากิน ตักน้ำพริกกะปิ ผักต้ม ผ้ดผัก หยิบหมูปิ้งมา 1 ไม้ ตักเต้าเจี้ยวหลนและตักพริกสีแดงที่อยู่ในเต้าเจี้ยวหลนนั้นมาด้วย 1เม็ด นั่งกินไปกินมา ผมกินพริกที่ตักมาด้วย พอสักพักนึงไม่เกิน 5 นาที ผมรู้สึกปวดแสบท้องมาก แบบไม่เคยปวดมากแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต ขนาดกินพริกมากว่านี้ยังไม่เป็นเลย ปวดมากจนกระทั่งนั่งกับเก้าอี้ไม่ติด ต้องลุกขึ้นเดินตัวงอๆ ไปนั่งตรงฟุตบาทหน้าบ้าน

ตอนนั้นรู้สึกแย่มาก ท้องปวดหนักมาก เริ่มรู้สึกวิงเวียนอยากจะอาเจียน เหมือนกับว่าจะเป็นลม รู้สึกทรมานมากจนคิดว่าคงจะไม่ไหว ผมก็ร้องเรียกชื่อหลวงปู่ทวด กับสมเด็จแม่นางพญางิ้วดำให้ท่านช่วย จนรู้สึกว่าอยากไปถ่ายท้อง เลยเดินกะย่องกะแย่งไปถามเด็กผู้หญิงว่าห้องน้ำไปทางไหน พอได้เข้าห้องน้ำได้ถ่ายออกมาบ้างแต่ก็ยังไม่รู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่เลย ยังมีทีท่าว่าจะเป็นลม ตอนนั้นก็คิดอยู่ว่าถ้าเป็นลมไป คงน่าเกลียดพึลึก ก็คิดกะจะหยิบเอาโทรศัพท์มาเตรียมเอาไว้กับมือก่อนที่จะเป็นลมหมดสติไปจะได้โทรบอกพี่ที่มาด้วยให้มาช่วยพาไปส่งโรงพยาบาล พอนั่งไปเหงื่อมันแตกออกมาเต็มหน้าเปียกไปหมด จากนั้นก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นมาก

จนได้ออกจากห้องน้ำ เข้าไปในบ้านเพื่อไปฟังท่านเทศน์ พี่ที่ไปด้วยกันก็สงสัยว่าผมเป็นอะไร เป็นอยู่คนเดียวคนอื่นก็กินอาหารเหมือนกัน แต่ไม่เห็นมีใครเป็นอะไร เขาบอกว่าอาจไปกินอาหารที่มีพิษอะไรบางอย่าง ผมก็กินธรรมดาเหมือนคนอื่นอาจจะมีพิษอะไรอยู่กับอาหารที่ผมได้ตักมากิน
ส่วนอีกข้อสงสัยนึงที่นึกได้ คืออาจจะเป็นเพราะว่าเราพาหัวหน้าเขาไปหาหลวงพ่อหรือเปล่าแต่ก็สุดวิสัยที่จะรู้ได้เองว่ามันจะใช่อย่างที่สงสัย

 

ช่วงนี้ผมมีความคิดที่จะพาแม่สวดมนต์นั่งสมาธิ เพราะตอนนี้แม่ผมก็มีอายุได้ 73 ปีแล้ว
ตอนแรก กะว่าจะเข้าไปที่บ้านพ่อแม่ทุกวันวันพฤหัส แต่พอได้พาแม่ทำแล้วก็ทำให้คิดว่า อาทิตย์ละครั้ง ดูมันจะน้อยไป เลยขอเพิ่มเป็น 3 วัน อังคาร พฤหัส และวันเสาร์

เมื่อคืนเจริญพุทธมนต์นั่งสมาธิที่ห้องพระบ้านแม่ พอมองเห็นพระพุทธชินราชพระประธานของห้องพระ เลยทำให้นึกเรื่องพระพุทธชินราชขึ้นมาได้ว่า ตอนที่พระอาจารย์ท่านยังอยู่ ผมเคยถามพระอาจารย์ว่า ทำไมพระพุทธชินราช จึงมีคนกราบไหว้กันมากมาย ท่านบอกว่า พระพุทธชินราชมีพระญาณของพระพุทธเจ้าถึง 5 พระองค์

 

พอเราสองคนแม่ลูกเจริญพุทธมนต์เสร็จก็นั่งสมาธิกันต่อ เมื่อวันพฤหัสที่แล้วเป็นวันแรกนั่งแค่ 5 นาที แม่มีอายุเลยต้องนั่งกับตั่งไม้ นั่งขัดสมาสไม่ได้แล้ว แต่ไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใดได้หมด

ผมลองถามแม่ว่าแม่นั่งอย่างไร แม่ตอบมานั่งกำหนดสัมมาอะระหังตอนเริ่มหายใจเข้า หลังจากนั้น แล้วก็ระลึกถึงหลวงพ่อสด แต่ยังไม่ถึงฐานเหนือสะดือดีก็ไม่ได้กำหนดอะไรจนถึงที่ฐานเหนือสะดือตามวิธีการของหลวงพ่อสด

ผมฟังที่แม่เล่ามาแล้วก็งงๆ ว่าภายในลมหายใจเข้า แม่ทำตั้งสามอย่าง เลยถามแม่ไปว่าตั้งแต่แม่นั่งมาเคยวัดผลดูบ้างหรือเปล่าว่า วิธีนี้ทำแล้วสงบเร็วขึ้นบ้างไหม แม่ตอบว่า ไม่เคยวัดผลก็นั่งแบบนี้ทุกครั้ง ผมเลยคิดว่า ไม่น่าจะถูก เพราะว่าสมาธิยิ่งทำมากยิ่งต้องชำนาญ หมายถึงว่าทำแล้วน่าจะสงบเร็วขึ้น (ถ้าทำถูกวิธี)

 

นึกเรื่องของน้องสาวของยายผมขึ้นมาได้ แกมีอาชีพทำนาอยู่ต่างจังหวัดก่อนจะเสียก็ยังทำนาได้อยู่ แม่เล่าให้ฟังว่าแกมีคาถาช่วยปัดเป่ารักษาโรคได้ แม่บอกว่าน้องสาวยาย เคยเรียนวิชามาจากคนกะเหรี่ยง (บ้านยายผมอยู่เพชรบุรี) แม่บอกว่าคนแถวนั้นเวลาไม่สบายก็จะมาให้แกเป่ารักษาให้ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าจะหายจริงไม่เปล่าเพราะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกประหลาดใจคือ วันที่น้องสาวยายจะเสียนั้นทุกอย่างก็เป็นปกติเหมือนทุกวัน แม่เล่าให้ฟังว่าช่วงสายๆน้องสาวยายแกรู้สึกตัวของแกเองว่าเหมือนแกจะไม่รอด เพราะว่าอยู่ดีร่างกายของแกมีความรู้สึกอ่อนเพลียมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน (น้องสาวยายแข็งแรงไม่เคยเป็นโรคอะไรเลย) แกเลยรีบบอกหลานว่า แกคงไม่น่าจะรอด แกก็เลยรีบน้ำอาบแต่งตัว ส่วนหลานก็เตรียมอาหารข้าวปลาให้แกกิน พอแกกินเสร็จแล้วแกก็ขอนอนพักผ่อน แล้วแกก็นอนหลับไปเลย ลูกหลานที่ได้เห็นบอกว่าแกเหมือนคนนอนหลับไปยังไงยังงั้นเลย ตัวแกก็นุ่มนิ่มไม่แข็งกระด้างเหมือนคนตายทั่วไป

ผมคิดว่านี่แหล่ะคือสุดยอดของชีวิตของคนเราที่ได้เกิดมา คือตายแบบมีสติ ไม่ครั่นคร้ามต่อความตายที่กำลังจะมาถึงเลยแม้แต่น้อย ขนาดน้องสาวยายเรียนหนังสือจบแค่ชั้นประถม ฐานะทางบ้านก็ค่อนข้างอัตคัต อาหารการกินก็กินแบบชาวชนบททั่วไป เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มก็ใส่เก่าๆขาดๆ ที่ผมเล่ามาแบบนี้ก็เพราะว่าผมเห็นสภาพตอนที่แม่ผมพาผมกับพี่ชายไปเยี่ยมน้องสาวยายที่เพชรบุรีหลังจากที่ยายเสียไป แม่คงคิดถึงยาย เลยไปเยี่ยมน้องสาวยายที่บ้านและได้นอนค้างกันคืนนึง

 

มีรูปพระธาตุของลูกศิษย์หลวงปู่มั่นมาให้ชมกันครับ ผมพยายามเสริชหาดูในเนทแล้วก็ยังไม่เห็นมีใครนำมาลงกันครับ

หลวงปู่เจือ สุภโร ท่านเป็นศิษย์รุ่นอาวุโสของท่านพ่อลี ธัมมธโร วัดอโศการาม อ.เมือง จ.สมุทรปราการ ท่านเกิดเมื่อประมาณปี ๑๙ เมษายน พ.ศ.๒๔๖๐ บรรชาเมื่ออายุ ๓๒ ปีปัจจุบันจำวัดที่สำนักสงฆ์หลวงปู่เจือ อ.เมือง จ.ปทุมธานี และได้เข้ารับการรักษาอาการอาพาธที่โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ เมื่อประมาณเดือนที่ผ่านมา ได้ละสังขารแล้ว เมื่อวันจันทร์ ที่ ๘ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๖๐ เมื่อเวลา ๑๗.๓๐ น. ณ โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ สิริรวมอายุ ๙๙ ปี ๑๑ เดือน ๑๑ วัน พรรษาที่ ๖๗

 

เป็นเรื่องเล่าเกี่ยวกับพระธาตุ(มุตตัง: น้ำปัสสาวะ)ของหลวงปู่ฟักครับ

มีอาจารย์มหาวิทยาลัยคนนึง ได้พระธาตุมาอย่างไรผมก็จำไม่ได้แล้ว เขาก็นำมาถ่ายใส่ขวดฝา
เกลียวเล็กๆ สูงประมาณ 1 นิ้ว เพื่อนำมาแจกจ่ายให้คนรู้จักนำไปบูชากัน อาจารย์เขาเล่าให้ฟังว่า ตอนที่เขานำมาถ่ายใส่ขวดฝาเกลียวเขาก็อธิษฐานขอให้รู้ว่าเป็นพระธาตุ (มุตตัง: น้ำปัสสาวะ) ของหลวงปู่ฟักจริงๆ

ตอนที่อาจารย์กำลังกรอกใส่อยู่นั้น ก็หยิบขวดหนึ่งขึ้นมาแต่หยิบจับเฉพาะตรงฝา ซึ่งฝาหมุนเกลียวไม่สนิท ขวดเลยร่วงหลุดจากฝาตกลงมาใส่พื้นกระเด็นกระดอน แต่น้ำมุตตังกลับไม่หกเลอะพื้นเลยสักหยด อาจารย์คนนี้เห็นด้วยตา แกเลยเชื่อสนิทเลยว่าเป็นมุตตังของหลวงปู่ฟักจริงๆ ...

 

วันนี้โชคดีมากครับ เพื่อนที่เคยไปต่างประเทศด้วยกัน ตอนขากลับผมหยิบหนังสือมิลินทปัญหามานั่งอ่าน เพื่อนเลยขอไปอ่าน ผมเลยตั้งใจว่าจะซื้อให้เพื่อน พอดีที่ทำงานมีร้านหนังสือมาเปิดบูทขายกัน มีอยู่ร้านนึงมีเล่มนี้มาขายพอดี ผมเลยซื้อมา และวันนี้นัดให้เพื่อนมารับ

เขาเลยมอบพระผงปิดตารุ่นแรก ของหลวงพ่อฤาษีลิงดำ ปี 2518 พิมพ์ใหญ่แบบมีกริ่งมาให้ 1 องค์ เห็นเพื่อนบอกว่า นึกจะให้อยู่ว่าจะให้ผมนานแล้วเพราะเขามีสององค์ เพื่อนผมคนนี้เขาทันหลวงพ่อฤาษีลิงดำ คงพอดีกันกับที่ผมมีโอกาสได้ให้หนังสือกับเพื่อน

 

ผมมีความสงสัยเรื่องกริ่งที่อยู่ในพระ เลยโพสไปถามพี่วรรณ พี่วรรณตอบกลับมาตามหนังสือของหลวงพ่อ ว่า กริ่งที่อยู่ในพระนั้นหมายถึง อนัตตาครับ

 

ตอนที่เพื่อนบอกจะให้พระ ตอนที่ผมโทรไปนัดให้มารับหน้งสือ เลยบอกเพื่อนไปว่า ไม่เป็นไรไม่ต้องให้อะไรตอบแทนผม เพราะผมอยากได้บุญจากการให้หนังสือธรรมนี้กับเพื่อน เพราะเพื่อนเขาก็ชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน คงเป็นเพราะบุญนี้ ผมเลยได้พระผงปิดตารุ่นแรกของหลวงพ่อฤาษีลิงดำมาบูชา...

 

ตอนนี้ผมกำลังมีประสบการณ์เกี่ยวกับการได้ทำบุญกับพระผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบแล้วตั้งจิตอธิษฐานแล้วได้ตามที่เราอธิษฐาน ถึงแม้ว่าเรื่องที่เราอธิษฐานให้ได้นั้นอาจไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร แต่มันก็ช่วยทำให้เราใช้ชีวิตแบบไม่ทุกข์มาก

คือตอนนี้ที่ทำงานผมมีปัญหาเรื่องที่จอดรถมากถึงมากที่สุด ที่จอดรถไม่พอ ถ้าต้องการจะได้จอดรถก็ต้องมาทำงานแต่เช้ามากๆ ไม่เกิน 7.30 น.ถึงจะมีที่จอด แต่ผมต้องไปส่งลูก อย่างเร็วที่สุดที่มาได้คือ 8 โมงเช้า ถึง 8 โมงกว่า เพราะฉะนั้นเรื่องที่จะโอกาสที่จะหาที่จอดรถได้นั้นยากมาก ต้องใช้ดวงอย่างเดียวเท่านั้น

แต่ตั้งแต่ต้นเดือนมิถุนายนที่ผ่านมา ที่มีปัญหาเรื่องที่จอดรถซึ่งจัดว่าอยู่ในช่วงวิฤกติมากๆ ผมมา 8 โมงกว่าๆ ก็ยังสามารถหาที่จอดรถได้แบบสบายมาก คือหาที่จอดได้ทุกวันภายในเวลาแค่ไม่กี่นาที จนเพื่อนร่วมงานเขาอดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมผมจึงหาที่จอดรถได้ง่ายนัก

 

พอเราเจอแบบนี้มันทำให้รู้สึกว่ามีความมั่นใจมีความศรัทธาในบุญกุศลที่เราทำ จนทำให้รู้สึกว่าเราต้องหมั่นอธิษฐานหลังจากสร้างบุญทุกอย่าง และอธิษฐานเหมือนกันทุกครั้ง

อย่างช่วงนี้ตั้งแต่ตอนต้นเดือน มิ.ย. ผมกับแม่เจริญพุทธมนต์และนั่งสมาธิมาได้ 8 ครั้งแล้ว( เพิ่งจะมาเมื่อครั้งที่ 7 นี้เองที่ผมนึกขึ้นมาได้ว่า เป็นบุญที่ควรจะต้องอธิษฐานเหมือนกับตอนที่เราทำบุญกับพระสุปฏิปันโน

 

ก่อนหน้าที่ผมจะมาร่วมเจริญพุทธมนต์และนั่งสมาธิกับแม่ แม่ไลน์มาถามผมว่า ผมเจริญพุทธมนต์อย่างไร

ผมก็ตอบแม่ไปว่า ผมเริ่มด้วยกล่าวคำนมัสการบูชาพระรัตนตรัย บูชาคุณครูอุปัชฌาย์ บุชาคุณบิดามารดา ตามด้วยคำขอขมาพระรัตนตรัย และต่อด้วยอาราธนาศีล 5 ทุกครั้งแล้วจึงเริ่มอัญเชิญเทวดาตามด้วยเจริญพุทธมนต์

แม่ผมเล่าให้ฟังว่า มีวันนึงได้ฟังของพระรูปนึงทางวิทยุ ท่านบอกไว้ว่า คำเจริญมนต์จะออกมาเป็นแสง ถ้าได้ทำตามขั้นตอนที่ว่าตามนี้....

ตอนที่แม่ผมได้ฟังพระรูปนี้กล่าวมาแบบนี้ แม่ผมก็เลยอยากรู้ว่า ผมเจริญพุทธมนต์อย่างไร...แม่บอกว่าสิ่งที่ผมปฏิบัติอยู่มันตรงอย่างที่พระรูปนั้นบอกไว้

 

ช่วงนี้เข้ามาติดตามกระทู้พระเครื่องเลยทำให้นึกถึงกระทู้สมเด็จนางพญางิ้วดำครับ เลยขอเข้ามาอัพเดทเรื่องบุญเพื่อเป็นการเสริมสร้างความศรัทธาให้ยิ่งๆขึ้นไปครับ บางทีความศรัทธามันก็ยุบๆแฟบๆ เหมือนกับที่พระพุทธองค์ทรงสอนว่า ปุถุชนมีศรัทธาแบบหัวเต่า

ประกอบกับมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นล่าสุดเกี่ยวกับพระธาตุที่ผมได้รับจากคุณแม่ชีบุญเลิศวัดสัมพันธ์วงศ์ พระธาตุผอบนี้ผมไว้ที่โต๊ะหมู่บูชาพระที่บ้านแม่ยาย จ.นครนายก ครับ เวลากลับไปบ้านแม่ยายก็สวดมนต์ไหว้พระตอนก่อนเข้านอน แต่พอตอนกลางวันผมก็มักจะชอบหยิบผอบพระธาตุมาส่องดูการเปลี่ยนแปลง ไปเรื่อยเปื่อย จนมาเห็นเม็ดเล็กๆในวงสีเขียว คิดว่าน่าจะใช่พระธาตุเสด็จ เพราะเป็นเม็ดเล็กคล้ายหิน มีความมันเป็นเลื่อม ตอนแรกก็คิดอาจเป็นเศษที่แตกออกมาจากองค์ใหญ่ แต่เนื้อจะต่างกันคือมีความมันแวววาวไม่เหมือนกับ 25 องค์ที่อยู่ในผอบที่จะเนื้อจะมีลักษณะด้านๆขุ่นๆ