ห้องแมวยิ้ม สัพเพ เหระ อะไรก็เอามาลงกระทู้นี้ได้ครับ

ก็กษัตริย์สมัยก่อนมันต้องออกรบนี่ท่าน...เจ้าเมืองต่างๆ...รบมาตลอด...ไปศึกษาประวัติศาสตร์มาก่อนค่อยมาแย้ง...หาแต่เรื่องมาจับผิดคนอื่น...จับผิดตัวเองก่อนดีมั๊ย

 

พอแล้ว...วันนี้เราพักผ่อนแล้ว..

 

นักปฏิบัติ เขาไม่มี ทิฏฐิเรื่อง อดนอน

เพราะ นักปฏิบัติ จะมี จิตเลื่อมใสใน สมาธิจิต

เวลาส่วนใหญ่ จิตจะโน้มเอียงไปทาง จิตไม่ห่างจากฌาณ (ไม่ใช่เข้าฌาณ เพราะจะทำให้ ทิฏฐิ
อดนอน มันตามนอน ฝังลึกเข้าไปอีก)

ดังนั่น

นักปฏิบัติในธรรมวินัยนี้ จะมี ธรรมเครื่องตื่น เสมอ

ไม่ใข่เอะอะ อะ อดนอน เลยกินไม่ดี สมาธิไม่ได้
นอนไม่พอ ฮิวววววส์

 

นักปฏิบัตื เขามีแต่ ระลึกลม จังหวะเดียว จิตสว่าง
รู้ชัดว่าได้นอนมาแสนอสงไขย หาปลายไม่เจอ

 

กุก้อคิดไว้แล้วหล่ะ ว่ามึงต้องเขียนว่าเปนกษัตริย์นักรบแน่ๆ มีไม่กี่องค์หรอกที่เปนนักรบ ต้นกลางปลายยุดยา ธนบุรี หรือจักรีหล่ะ ประวัติศาสตร์กุก้อพอตัวนะ มึงเปนคนไหนหล่ะ

 

มีคำถามมาถามท่านผู้รู้ครับ เกี่ยวกับการนอนจับลมหายใจจะมีอาการของจิตพยายามที่จะออกจากร่าง ไม่ทราบว่าควรแก้ยังไงครับ (อาการเป็นทุกครั้งเลยครับ เวลาที่นอนแล้วจับลมหายใจเข้าออก)

 

ถ้า จะออก ก้ให้จำสภาวะ ช่องออก(มีหลายช่อง
วิธี คุณภาพ )

มันจะเปนความรับรู้ ว่า สภาวะแบบนี้
จิตจะอ่อน โน้มไปในญานทัสนะได้

ฝึดจำช่องออก สภาวะออก ซึ่งจะทำ
ให้ชำนาญในเหตุ ของความเปนอย่างนี้

แรกๆ จะออกได้แบบเจือกิเลส คือ มัน
ปลิ้น แฉลบ แล้วออกไปไร้สาระ จริง
บ้าง ไม่จริงบ้าง ถูกสภาพธรมภายนอก
สะกดเอาบ้าง ....จุดสังเกต คือ ทำซ้ำ
ไปหาที่เดิม สภสพเดิมไม่ได้

ถ้าออกแบบเรารำพึงได้ จะทำซ้ำได้
ตรวจทานได้ วันหลังกลับไปที่เดิมได้
ผผซึ่งให้ใช้ส่วนนี้ ในกานทราบ ปัจจัย
การของความเพียร ใครเพีบรอย่างนี้
ก้ทำได้ทุกรูปนาม จะใช้ส่วนนี้บอกทาง
ผู้อื่นได้ จิตจะไม่ฟู ฟุ้งเฟ้อเห่อเหิม kuเก่ง
คนเดียว จึงจะเปน กายคตาสติ อย่างหนึ่ง
(เปิด และ ปิดในตัว)

จะต่างจากที่ปลิ้น แฉลบ หรือถูกสะกด
มันจะเปนแนวลูกฝลุค เลยมีรสเหมือน
สามล้อถูกหวย ยิ่งเล่ายิ่งหมดตัว นารก
เรียกหา(เปิดแล้วเหมือนปิดไม่ได้..)

 

ท่านเล่าปังคืออย่างนี้ครับ ไม่รู้มันคืออะไร คือผมนอนจับลมหายใจ จนหลับไป รู้สึกเหมือนมีอะไรมาเข้าสิงร่าง คิดว่าอะไรเข้าสิง เลยท่องนโม3จบ พอท่องแค่นั้นแหละครับ สบัดไอ้ตัวที่อยู่ในกายสบัดมันออกยังไงมันก็ไม่ออก รู้สึกเหมือนร่างกายและห้องสั่นสเทือนไปหมดอยู่3-4รอบ จนได้ยินปิดประตูของคนที่อยู่ข้างห้องผมถึงตื่น แต่เหมือนอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น เห็นและรู้ว่ากายนอนอยู่แต่ลุกไม่ได้ ไอ้ตัวที่อยู่ข้างในพูดตะโกนยังไงมันก็ไม่มีเสียง แล้วอยากนี้ผมควรนอนจับลมหายใจรึไม่ต้องทำดี กลัวสบัดไอ้ตัวที่อยู่ในกายออก แล้วกลับเข้าไม่ได้

 

ช่วงนี้อาการแบบนี้เกิดบ่อยมากท่านเล่าปัง บ้างครั้งก็เหนื่อย

 

ภาวนาจนหลับ..แต่มีสติสัมปชัญญะทุกขณะแม้ร่างกายหลับ...อันนั้นมันจะเป็นยังไงก็ปล่อยไปเลย...แค่จำสภาวะที่มันเกิดนั้นไว้...ถ้ามันจะตายก็ปล่อยให้มันตายไปเลย...ระลึกถึงคุณพระรัตนตรัยบ่อยๆ...ตายแล้วไปสุคติ...อย่ากลัว

 

เกิดมาหลายชาติ...มักสู้รบกับพ่อ..ไม่รู้เป็นมากี่ชาติแล้วก็ไม่รู้..บางชาติก็ช่วยรบเพื่อกู้ชาติบ้านเมือง...เมื่อสงครามเริ่มสงบก็ออกบวช...ตอนออกบวชคนส่วนมากคิดว่าบ้า..คิดว่าเพี้ยนเหมือนชาติปัจจุบันที่เป็นอยู่ตอนนี้..คนที่ระยองหาว่าเราบ้า...เพราะทำงานอยู่ดีๆโบนัสใกล้ออกแล้วทิ้งเงินโบนัสซะงั้น...ตอนอยู่ระยองก็ไม่ยุ่งกับใคร..เช้าไปทำงานเย็นกลับเข้าห้อง..ฝึกสมาธิฟังธรรมะ..เป็นอยู่อย่างนี้4ปีจนลุงยามที่เฝ้าหมู่บ้านข้างๆเรียกเราว่าพระธรรม..และเรียกห้องที่เราพักว่า อาศม...ไม่ใช่แค่คนระยอง..ญาติๆทุกคนเขาว่าเราเพี้ยน...จนพ่อไปหาพระบนเขาให้ช่วยนั่งทางในดูให้..สุดท้ายพระให้พ่อมาตามขึ้นไปหา..แล้วพระบอกเราว่าจะบวชมั๊ยมันถึงเวลาแล้วนะ

....ท่านก็เข้ามาบ่อยๆสิจะได้ตามอ่านทัน...เราพูดเรื่องนี้มาหลายรอบละ...ไปกระทู้ไหนก็คุยแต่เรื่องเดิมๆ...ตามอ่านข้อความเราให้ครบด้วยนะ...แล้วค่อยมาแย้ง..มันเสียเวลาที่จะคุยเรื่องอื่น...คุณธรรมในใจท่านเราไม่รู้ว่าสูงเท่าไหร่...แต่ถ้าคุยไม่รู้เรื่องเราด่าหมดแหละ...หัวหงอกหัวดำเราไม่สนใจหรอก...งานเราไม่ไปไหนเพราะคุยแต่เรื่องเดิมๆ....เข้าใจนะ

 

ย้อนมาตอบข้อความนี้...อุจจาระและปัสสาวะเป็นทุกข์ของสัตว์โลก..กำหนดรู้ได้ง่ายเห็นชัดที่ที่สุด..เราเคยผ่านมาแล้วตอนเดินทางกลับบ้าน..เมื่อมีอาการปวดให้กำหนดรู้ดูไปอย่างนั้นให้เห็นความเกิดดับอาการเป็นๆหายๆแต่ใจไม่ยึดมาเป็นอารมณ์ทุกข์...ดูไปเรื่อยๆถ้าเห็นทุกข์ชัดแจ้งแล้วนั้นแหละคือที่ปลดทุกข์...มันเกิดพร้อมกับคนขับรถแวะเข้าปั๊มทุกครั้งไป....นี้เราเล่าประสบการณ์ตนเองให้ฟังเฉยๆ...แต่ธรรมชาติของคนต้องรีบปลดทุกข์คือต้องรีบขับถ่ายเป็นธรรมดา

 

เล่าประสบการณ์ต่ออีกสักเรื่อง....ตอนเราทำงานอยู่ที่ระยอง..เกิดอาการหิวข้าวจนแสบท้อง..แต่ยังไม่ถึงเวลาพัก..เราก็ใช้การกำหนดรู้..ดูอาการที่เกิดขึ้นไปเรื่อยๆ..ดูอาการแสบท้องไปอยู่อย่างนั้นไม่ขาด..พอตามไปถึงที่สุดแล้วมันก็ดับ..หมายถึง..อาการแสบท้องหิวข้าวนั้นมันหายไป..มันก็เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ..เกิดดับๆอยู่อย่างนี้..แต่ใจไม่ยึดมาเป็นอารมณ์ให้เกิดทุกข์..

 

จะไปอั้นทำไมฮับ เดี๋ยวก้ข้ำรั่ว ตัวเหม็นตลอด

เขาไม่ได้ให้ไปเพ่ง

เขาอาสัย ระลึก สัญญา ...ที่จะปรากฏ
คือ ความทุกขอันเกิดจากการมีกาย
อาทีนวสัญญา

แล้ว เอา อาทีนวสัญญา มาตามเหน ความเกิดดับ

จะได้เหน ความเผลอเพลิน

พอได้ความเผลอเพลิน ก้จะทราบ การไม่พ้น
กาบเพราะ เหตุอะไร อีกที

 

มันต้องอั้นสิ..เราพูดถึงเวลาเดินทางไกล..มันไม่มีปั๊มคนขับเขาก็ไม่จอดให้..นี้เรานั่งรถตู้นะ...เราก็ใช้เวลารอเขาหาปั๊มน้ำมันนั้นแหละดูเวทนา..

 

ยังไม่อยากตายท่าน

 

ได้ยินพระท่านสอน ให้กำหนดจิตที่เราจะไปสถานที่นั้น ก่อนจับลมหายใจ เช่น จะไปเที่ยวบ้านโน้น วัดนี้ พรหม ทำบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ชิน ต้องกำหนดจิตก่อนเพื่อป้องกันหลุดแล้วไม่รู้จะไปไหน
มันเคว้ง พอชินแล้วก็ไม่เหนื่อย

 

อันดับแรก ตอนนี้ พยาบาทวิตก กับ วิหิงสาวิตก
จะปรากฏมากในจิต คนมี ธรรมเปน สรณะ จะดี
ใจมาว์ก ถึงมาว์กที่สุด....

เหมือน สุวรรณสาม หัวเราะก้องฟ้า เมื่อพบว่า
อยู่ดีๆ พ่อแม่ตนก้ตาบอด....

มันเปนโอกาส ในการ ภาวนา

โดยที่ เวทนากล้ามันปรากฏ สุวรรณสามร้องไห้
ปนหัวเราะ ชีวินวิตกยกขึ้น จะได้ฌาณสาม ฌาณสี่

ระหว่างวัน ระหว่างสนทนา จะมี พยาบาทวิตก
และ วิหิงสาวิตก ปรากฏ ให้อาสัยระลึก สภาวะ
ธรรม ต่างกรรม ต่างวาระ

ก่อนจะเกิดภาวนา กระดุกกระดิกไม่ได้

ถ้ายังสนใจ การถอดจิต ให้ จดจำสภาวะ
ก่อนที่จะบริกรรม ....อย่าบริกรรม (จะทำได้
เมื่อซ้อมลงนวม วิตก3 เพื่อฌาณ3 4 ระหว่าง
วัน ทั้งวัน ต่อเนื่อง จะขรี้ จะเยี่ยว จะดื่ม
ทำ พูด คิด ใส่ในสังเกต วิตก3 เนืองๆ)

พอไม่แทรกแซงจิต ไม่บริกรรม การสะกดจิต
ตัวเองด้วยบริกรรม ฮาเฮว จะประเสริฐแค่ไหน
จะทำอะไรไม่ได้ จิตจะตั้งมั่น มีปิติซ่าน หัว
จรดเท้าไม่มีส่วนใดไม่ถูกต้องสัมผัส

ถ้าซ่าบซ่านเย็นกายสะบายจิต จะเปนการ
ซ้อมฌาณ4 มีความรำงับในกายตั้งแต่หัว
จรดเท้า ไม่มีส่วนใดปรากฏว่านั่น กายตน
เหนแต่ ปรมัตถธรรม เย็น ร้อน อ่อน แข็ง
ตึง ไหว ห่างๆ

เมื่อถึงจุด จะเหมือนถูกสะกด เปนต่อม
เปนดวง สว่างหรือมืดได้ทั้งนั้น ....ให้จด
จำสภาวะ ช่องเข้า ช่องออก ช่องที่ธรรม
ภายนอกอาจอาสัยทับ(จะเข้ามาได้ เฉพาะ
สัมมาทิฏฐิ เพราะเราซ้อม ละวิตก3 มห้ถึง
พร้อม ผ่องแผ้ว ก่อนแล้ว)

จะเข้ส จะออก จะน้อมไปไหน รำพึงภพใด
จะเสวนาด้วยไหม หรือไปแค่เยี่ยมชม ก้สามารถ
หมด กลับมาก้รู้ว่ากลับ ไม่มีหืดจับ ขออีกๆ
ออกม่แล้ว.ไม่ฝุ้งไปไหน จิตยังนิ่ง ยังควรแก่
การงาน จะน้อมไปเช็คซ้ำก้ได้ ไปที่อื่นต่อก้ได้
หากมี พละเหลือ หากไม่เหลือจะทราบวิธีเติม
เพราะ เหตุของการเปนอย่างนี้ จะรู้ชัด ไม่มีฝลุค

กลับมาแล้ว ฮานาก้า ไปไม่ได้อีก

ถ้าจะไม่เที่ยว อ้อมสิ่งไร้สาระ หาแก่นสารไม่ได้

อักสักครู่ มาติดตาม.....

 

จะไปอั้นทำไม กายเราเปนอย่างไร จะต้อง
มีเมตตาต่อกายได้ กรุณาได้ มุทิตาได้
อุเบกขาได้

กายต้องอั้น กายต้องเด็ดดอกไม้ ก้เมตตา
กรุณา เดินทาง ทางอื่น....

ไม่ใช่ฉี่เล็ดในรถตู้ตัวเองหอม คนอื่นเขาปวดหัว!

 

รำพึงไว้ก่อน เปนอาการของ คนไม่พร้อม

จิตไม่ผ่องแผ้ว....ความคล่องตัว ใน การรำพึง
จะไม่มี จะเซท คอมโบ้ ขณะจบธุระ ขณะ
จ๋าจ๊ะในภายใน ไม่ได้...

เมื่อตนไร้อำนาจ

การไปไหน จะผลิก เปนเขาพาไป

เปนเขาเล่าเรื่อง เปิดประเด็น

เหลวไหล สิ้นดี!!!