ข้อความจาก กลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย(เขากะลา)(ปิดกระทู้)

สมาชิกใหม่เริ่มสนใจ เดี๋ยวระบบคงให้มีการเชื่อมระบบแหง

 

จะอยู่ด้านซ้ายมือ รูปไม่ชัดเจน แต่เค้าลางเหมือนมาก
ตอนนั้นผมยาวแล้วรอบไว้ข้างหลังค่ะ...
ว่าแต่งานนี่จัดที่ไหนคะ แฮ่ แฮ่ แฮ่

 

ตัวช่วยไม่มี..บอกใบ้ได้ป่าว
ขนาดใส่แว่นแล้วยังหาไม่เจอเลย...

 

อ้าว...จำตัวเองยังไม่ได้
แล้วผมจะรู้ไหมเนี๊ยะ........ล้อเล่น 5555

 

ดีนะ..มีแต่ป้าๆ งานนี้ไม่มีลุง
รอดตัวไป....จิงป่าว พี่เม้าท์

 

ขออนุญาตท่านประธาน ผมถูกพาดพิงครับ

 

เมื่อวานซืน จารย์sapa โทรมาบอกว่า ลูกศิษย์ที่แหลมตะลุมพุก แจ้งมาว่า มีคลื่นแรงสูง5-6 เมตร ซัดเข้าชายฝั่ง ถึงบ้านที่อยู่ริมทะเลเลยครับ เรื่องคลื่นซัดชายฝั่งอ่าวไทย ได้เคยคุยกับจารย์sapa ตั้งแต่เดือนพ.ย 51 มาแล้ว นี่เริ่มจะมีเค้าโครงให้เห็นได้ชัดขึ้น

หมอกที่ลงจัด ที่จารย์โม่ ไม่เคยเห็นมากมายหนาแน่นแบบนี้มาก่อนใน กทม. ก็คงเป็นสัญญาณเตือนให้พวกเรา เตรียมพร้อมกันไว้ได้แล้ว โดยเฉพาะการเตรียมสภาวะจิตใจ.....ปล่อยวาง ละอัตตาตัวตน ให้จงได้....ให้เห็นว่ามันก็เป็นของมันอย่างนั้นเอง เมื่อเกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติ...ความสูญเสียทรัพย์สินและชีวิต ย่อมตามมา เราไม่สามารถไปฝืนมันได้ แต่เราสามารถป้องกันได้ ด้วยความไม่ประมาท โดยเฉพาะการประมาทในการใช้ชีวิต
ควรเร่งศึกษา ทำความเข้าใจในชีวิต จิตวิญญาณ ขันธ์ห้า ที่มีความผูกพันกันมายาวนาน ซึ่งตัดขาดจากกันไม่ได้สักที ทั้งนี้เพราะ ความไม่รู้ ยังขาดปัญญาในการพิจารณาให้เห็นหนทางที่ถูกต้องตามความเป็นจริงของขันธ์ห้าได้ จึงทำให้หลงยึดติด เสวยสุข์-ทุกข์ ผ่านอายตนะภายใน และปรุงแต่งไปตามกลไกของขันธ์ห้า เมื่อเราไม่สามารถถอยออกมาดู เราก็ต้องร่วมผจญภัยไปกับมันตลอดไป

ในการดูหนัง ดูละคร เมื่อถึงตอนบทโศก บทเศร้า บทที่มีผู้คนประสบภัยถึงแก่ความตาย หลายคนพลอยเศร้าโศกเสียใจ สงสาร จนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
นี่ขนาดเป็นเพียงหนังที่เขาแสดงให้ดู ไม่ใช่ของจริง เรายังควบคุมอารมณ์ ถอยออกมาเป็นผู้ดูอย่างแท้จริง ยังไม่ได้ แล้วถ้าเกิดภัยพิบัติจริงๆ ผู้คนล้มตายเป็นเรือนแสน เรือนล้าน แล้วเราจะทำใจให้เป็นปกติได้หรือ ตรงนี้คือภัยที่ใกล้ตัวมากที่สุด ถ้าแก้ตรงจุดนี้ได้ ภัยอื่นใดเราก็จะไม่กลัว เพราะเรามีความเข้าใจได้ถูกต้อง ถูกตรงแล้วนั่นเอง


ปล. จารโม่ ชอบของหมดอายุ ไม่ต้องสงสัยเลย จารโม่ได้หมดอายุขัยของการดำรงคงไว้ซึ่งการยึดครองตัวตนแล้วนั่นเอง

สาธุ ขออนุโมทนา ครับ







(จารโม่ รู้แกว แหย่ให้ผมคุยออกมาได้ 555+ สุดยอดปรมาจารย์จริงๆ....จากสูงสุด คืนสู่สามัญ)

 

ความลังเลสงสัย คือหัวเชื้อใสๆที่เรามองไม่เห็น หรือแผ่นเยื่อบางๆที่เหนียวแน่นจนเราคิดว่าไม่มีอีกแล้ว ซึ่งเป็นอุปสรรคอย่างใหญ่หลวง ที่จะทำให้เราไม่สามารถเข้าใจและไปถึงจุดหมายปลายทางของชีวิตอันพิสุทธิ์ คือชีวิตที่ปราศจากเครื่องร้อยรัดพันธนาการได้....คงต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวด เพื่อผ่านด่านนี้ไปให้ได้ เพราะไม่เช่นนั้น เราก็จะพบแต่ความเข้าใจจากการฟัง เข้าใจจากการดูเขาปฏิบัติ ยังไม่สามารถเข้าใจจากการปฏิบัติของเราได้เองเลย แม้ในการปฏิติได้เองของเรา เราก็ยังเกิดความภูมิใจในตัวเราเอง ความภูมิใจในตัวเรา นี่แหละ มันยังมีตัวเราอยู่...แล้ว ตัวเอ๊ะ ก็จะเกิดขึ้นตามมา ตัวเอ๊ะ คือหัวหน้าใหญ่ เป็นประธานของความลังเลสงสัยทั้งปวง ต้องเด็ดมันออกไปให้ได้ เพื่อเปลี่ยนประธาน เอ๊ะ เป็น ประธาน อ๋อ แล้วฉากชีวิตก็จะถูกปิดไปได้ด้วยความสวยสดงดงาม.

 

...ไม่ได้ลังเลสงสัยจนได้แต่มองคนอื่นเขาปฏิบัติ แต่น่าจะปฏิบัติทั้งที่ความลังเลสงสัยยังไม่หมดสิ้น ทั้งที่ก็พิจารณาเป็นระยะๆ แผ่นเยื่อบางๆที่คิดว่าไม่มีอีกแล้วน่าจะยังคงอยู่

...คงต้องหมั่นพิจารณาเนืองๆ จนเติมเต็ม ใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวด รอปัญญาเกิดเองกระมัง...
ความพยายามคงไม่ใช่การก้มหน้่าก้มตาทำไปเรื่อยๆ น่าจะมีอะไรมากกว่านั้น

พี่เมาท์ชี้แนะด้วยครับ

 

ก่อนอื่น เราต้องเชื่อในสิ่งที่พระพุทธองค์ทรงตรัสรู้ อริยสัจจ์สี่ ก่อน

และเชื่อว่า ทุกข์ทั้งปวง เกิดจากการมีอัตตาตัวตน หลงเข้าไปยึดมั่นถือมั่น การเข้าไปยึดมั่นถือมั่นในอัตตาตัวตน
ที่เราได้ยึดเกาะติดกันมานาน หรือแทบจะกล่าวได้ว่าถูกบันทึกลงในเทปสังขารขันธ์ห้า เหมือนเป็นบทชีวิต ให้เราต้องกระทำตาม
ทุกอย่างไม่ว่า สุข-ทุกข์ เป็นไปอย่างกลมกลืน และแนบเนียน
จนเราคิดว่าเราเป็นผู้กระทำเอง แต่เปล่า...มันเป็นบทที่ถูกบันทึกต่อๆกันมานาน...เราไม่ต้องไปบังคับมันให้หยุด..เพียงแต่คอยดูมัน ฟังมัน มันจะเปิดบันทึกบทอะไรออกมา เราก็ อ๋อ ไปกับมัน แต่ไม่เอาเรื่องที่มันเปิด มาเป็นของเรา มันจะเปิดบทโมโห บทด่า บทหัวเราะ ก็ช่างมัน เพราะเป็นเรื่องของมัน

ให้ชีวิต ดำเนินไปตามปกติ อาจจะดูเหมือนปกติ ที่คนทั่วไปเห็น
แต่เมื่อเราสามารถแยกแยะ ถอยออกมาดูโดยมีความ เข้าใจในพฤติกรรมของขันธ์ห้าที่ถูกบันทึกไว้ ว่าไม่ใช่เรา เราไม่ได้เป็นผู้กระทำ
เราก็จะมีความเข้าใจในชั้นต้น เมื่อเข้าใจในชั้นต้น เกิดปิติสุข
ซ้อนเกิดขึ้นมาในตัวเรา คำว่าตัวเราก็ยังแอบอยู่ ไม่ไปไหน
เราก็ต้องขยับถอยออกมาดู อีกชั้นหนึ่ง มันจะซ้อนกันเป็นชั้นๆไป...เผลอเป็นไม่ได้..มันจะกลับไปที่เดิมทุกที
เมื่อเราเข้าใจ และเห็นจริงจากการปฏิบัติแล้ว มันก็จะกลายเป็นความปกติที่แท้จริง ที่คนทั่วไปไม่อาจรู้เห็นในสิ่งที่เรารู้เห็นนี้ได้


ให้ค่อยๆพิจารณาไปนะครับ พิจารณาได้ทุกวันตราบเท่าที่เรายังมีลมหายใจ ร่างกายขันธ์ห้า คืออุปกรณ์ในการพิจารณา
เพื่อถอดถอนการยึดมั่นถือมั่นออกจากขันธ์ห้า

เมื่อถึงวันที่เราจะได้กลับบ้าน เราก็จะมีแต่ความเบาสบาย ปล่อยวาง ไม่มีอะไรจะให้ยึดให้แบก อีกต่อไป

ขออนุโมทนาในคำถามที่เป็นประโยชน์อย่างยิ่งสำหรับชีวิตครับ







<TABLE class=tborder id=threadslist cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" align=center border=0><TBODY id=threadbits_forum_2><TR><TD class=alt1 id=td_threadtitle_86674 title="-ขอขอบคุณ webmaster.palungjit.org ที่ตอบรับพี่สุดใจ จากกลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย(เขากะลา) เป็นสมาชิกใหม่ในวันนี้

-และขอขอบคุณท่านที่สนใจติดตามข้อมูลข่าวสารของกลุ่มเขากะลา(เดิม) อย่างต่อเนื่องตลอดมา ซึ่งกลุ่มเขากะลา ได้เสร็จสิ้นการฝึกจิต และฝึกสื่อสารกับมนุษย์ต่างดาวแล้ว...">แนะนำ ข้อความจาก กลุ่มประสานงานเพื่อการเตือนภัย(เขากะลา) (17 คน กำลังดูอยู่) ( 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 ... หน้าสุดท้าย)
สุดใจเขากะลา
</TD><TD class=alt2 title="จำนวนตอบ: 6,441, จำนวนอ่าน: 306,611">

วันนี้ 11:13 AM
โดย MOUNTAIN ​

</TD><TD class=alt1 align=middle>6,441</TD><TD class=alt2 align=middle>306,611</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

หากเปรียบโลกนี้คือละคร

ทุกชีวิตบนโลกนี้ก็เป็นเพียงนักแสดงที่โลดเล่นไปตามบทที่ถูกกำหนดไว้แล้ว มีสุข มีทุกข์ มีดีใจ มีเศร้าโศกเสียใจ มีสมหวัง มีผิดหวัง มีหัวเราะ มีร้องไห้ มีคนสรรเสริญเยินยอ มีคนนินทาว่าร้าย ฯ ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามบท โดยมีภูเขา แม่น้ำลำธาร ตึกรามบ้านช่อง ฯ เป็นอุปกรณ์ประกอบฉาก

ลองถอยออกมาดูละครที่มีเราเป็นผู้แสดง โดยไม่ต้องไปยึดติดหรืออินกับบทบาทที่เราแสดง .......... แล้วเราก็จะรู้ว่า .... มันไม่มีเรามาตั้งแต่ต้น ..... ไม่ต้องไปแสวงหาวิชชาหรือหนทางแห่งการหลุดพ้นที่ไหนให้เสียเวลา.... มันอยู่ในตัวเรานั่นแหละ

ขออนุโมทนากับผู้ถามและผู้ตอบ

 

ขออนุโมทนาสาธุค่ะ วันนี้ได้ไปเยี่ยมชมวัดป่าแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ ใจนึงคิด ว่าดีมากๆ ชีวิตนักบวชแบบนี้ ถ้าเราเกิดมาเป็นผู้ชาย คงจะมาบวชที่นี่ แต่ ชาตินี้ไม่สามารถจะปฏิบัติเช่นนั้นได้ ด้วยวิบากกรรมอะไรก็แล้วแต่ จึงมีความคิดแวปนึงเกิดขึ้นมาว่า ชาตินี้เราเกิดมา ทำหน้าที่ แบบฆราวาส ที่จะเป็นประโยชน์ได้อีกมาก โดยที่การปฏิบัติธรรมพิจารณาขันธ์ 5 ว่าไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา ก็ยังสามารถปฎิบัติได้เป็นปกติ หน้าที่ๆมีบนโลก เหมือนบทละครบทนึงค่ะ ตัวละครตัวนี้เราไม่ได้แสดงตลอดไป

 

ขออนุโมทนาครับ
เดินมาถูกทางแล้ว ..... ค่อยๆพิจารณาขันธุ์ต่อไป
ในเบื้องต้น จะเห็นว่า.....ตัวละครตัวนี้ เราไม่ได้แสดงตลอดไป นั่นหมายความว่า เรายังคงเป็นผู้แสดงอยู่
ลองถอยมาดูอีกชั้น หรือที่เรียกว่า ซ้อนขันธุ์ แล้วเราจะพบว่า...จริงๆแล้ว เราไม่ได้แสดงมาตั้งแต่ต้น
เราเป็นเพียงผู้เฝ้าดูขันธุ์มันแสดงเท่านั้นเอง..........

 

อ่านมาถึงกระทู้ ของคุณ หนุ่ม นว. 1119# คุณ Chayutt เริ่มที่ 1155#(2008)
ทีแรกผมคิดว่า ของผมแย่แล้วนะครับนี่
ขอเล่าบ้างนะครับ

ปีที่แล้ว ทั้งปีผมย่ำแย่มากครับ งานที่ทำอยู่(รับงานมาทำที่บ้าน)อยู่ๆก็เงียบหายไป
ปกติ งานผมจะมาๆ เป็นพักๆ ช่วงว่างๆไม่เคยรอเกิน2-3เดือน คือจะมีสลับกันมาครับ
เอาportงานไปวางไว้หลายที่ ก็ยังเงียบ ซ้ำช่วงปีที่แล้ว คอมผมก็พัง เมนบอร์ดพัง
ซ่อมมา ฮาร์ดดิสพัง(งานผมใช้คอมทำครับ) เลยกัดฟัน ผ่อนเครื่องใหม่
ปลายปีมีคนส่งงานมาให้ พอทำเสร็จ เค้าบอกว่าจะให้เบิกล่วงหน้าก่อน ลูกค้าโอเค
แล้วก็หายเงียบ (คนนี้เคยเบี้ยวค่าแรงผมมาทีนึงแล้ว55)
แล้วอยู่ๆมือถือผมก็พัง(ยังใหม่อยู่เลย) ตามด้วยมีงานกลางคืนเข้ามา(เล่นดนตรี)
นึกดีใจ ได้งาน ก็เกิดปัญหา ทางร้านโดนร้องเรียนเสียงดัง เลย งด ดนตรี อืม...
...ไม่สบายส่งท้ายปีอีก พอปีใหม่มา มีลูกค้าส่งงานมาให้ แก้กันอยู่หลายรอบ
ต่อราคาสุดขีด สุดท้ายก็เงียบไป คิดว่าเค้าคงไม่เอา แต่ก็ไม่โทรมาบอก


ก่อนหน้าจะมาทำงานนี้ เมื่อก่อนผมใช้ชีวิตกลางคืน อยู่ในร้านเหล้า ดื่มทุกคืน
ไม่เช้า ไม่กลับบ้าน เป็นอย่างนี้มา 8-9ปี เพื่อนก็ๆมีแต่นักดื่ม 55
จนมีรุ่นพี่มาชวนไปทำงานด้วย ถึงได้ออกจากตรงนั้นมา แต่ก็ยังแวะไปดื่มอยู่
แต่ละครั้งช่วงรองานใหม่ งานครั้งใหม่จะใหญ่ขึ้นๆ เป็นแบบนี้มาจนถึง
ปลายปี2007นั่นหล่ะครับ

ขึ้นปีใหม่มานี้ ทำให้ผมคิดอะไรได้หลายอย่าง สนใจการทำสมาธิ สวดมนต์
อ่านหนังสือธรรมมะ นี่ก็ไม่ได้แตะของมึนเมา มาเกือบเดือน ถือว่านานอยู่สำหรับผม
ตอนนี้รู้สึก สงบขึ้น ปกติผมก็เป็นคนเครียด โมโห หงุดหงิด อะไร ง่ายๆ
แต่ตอนนี้ นิ่งขึ้นเยอะแล้วครับ

เล่าแค่นี้หล่ะครับ ขอบคุณครับ
ปล. คุณChayutt เล่าได้ เห็นภาพมาก เลยครับ
อ้อ ติดตามอ่าน คุณพี่ no.9 อยู่ด้วยครับ

 

สิ่งที่เคยสงสัยมาในสมัยที่ยังเป็นเด็ก

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ จะพิจารณาต่อไป

 

อนุโมทนาสาธุค่ะ

 

สวัสดี ค่ะ

 

อยากเห็นยานอวกาศ