รับตอบข้อสงสัยในการเจริญพระกรรมฐาน

ถึงคุณ makoto12 ครับ

เมื่อคืนก่อนจิตจะออกจากร่าง แต่มีคำถามครุนเครืออยู่ในใจ ถึงอยากให้ป๋า x แนะนำหน่อย ว่า ตอนที่จิตป๋าx ออกจากร่างครั้งแรก ใช้เวลานานรึเปล่าครับกว่าจะกลับเข้าร่าง

เวลาที่จิตของเราออกจากร่างมาแล้ว เราเพียงกำหนดจิตว่าจะกลับมันก็จะกลับครับ
และอย่างไรก็ตาม เมื่อถึงตอนเช้า จิตก็จะดึงตัวเองกลับเข้าร่างอยู่ดี จึงไม่ต้องกลัวแต่ประการใดครับ

นี้เป็นข้อสงสัยทำให้ยังเข้าไม่ถึงธรรมะทางพระพุทธศาสนา พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า ใครถึงอรูปณาน หรือตั้งแต่อรูปณานไปก็เข้าถึงพระพุทธศาสนาอย่างแท้จริง แล้ว ส่วน ทิพษ์จักษุญานนั้น เป็นของแถมที่ได้มาโดยการปฏิบัติ

ถ้าหากว่าจิตของเราพ้นจากอรูปฌาณไปแล้ว จิตก็ย่อมเข้าถึงซึ่งพระนิพพานครับ
มีผู้คนไม่น้อยที่คิดว่าอรูปฌาณคือพระนิพพาน
คือคิดว่าความโล่งว่าง เวิ้งว้างว่างเปล่า คือพระนิพพาน
แม้ในปัจจุบันก็มีผู้คนมากมายที่คิดว่าพระนิพพานคือ ความว่างเปล่า

ถ้าหากถอดจิตไป สวรรค์ ผมเคยดูพุทธประวัติ พระพุทธเจ้า อยู่บนสวรรค์ไปเยี่ยมพระมารดา 6นาทีบนสวรรค์เท่ากับ3เดือนบนโลกมนุษย์ แล้วถ้าหากผมไปที่นั้นมันก็นานใช่ไหม
คับ ถ้าอย่างนั้นผมก็ยังมีห่วงทางโลก ถ้าหากผมกลับมาแล้วไม่ต้องตกงานหรือห้องเช่าโดนยึด เหรอครับ นี่แหละคือ ปัญหาที่ทำให้ผมไปไม่ถึงสักที(ถ้าหากบวชก็คงไม่มีปัญหาอะไร )

การที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงไปยังชั้นดาวดึงส์นั้น
พระองค์ทรงใช้อภิญญาสมาบัติ แล้วเหาะไปด้วยกายเนื้อนะครับ
ไม่ได้ใช้การถอดจิตครับ การถอดจิตนั้นจะกินเวลาเฉพาะช่วงที่เราปล่อยให้ร่างกายพักเท่านั้น
ส่วนมากก็จะเฉพาะตอนกลางคืน พอเช้ามาก็กลับครับ
ดังนั้นไม่ต้องกลัวนะครับ ไม่มีอาการที่ว่าหลับไม่ตื่นไปสามเดือนหรอกครับ

อ่อผมก็ทำวิปัสนาไปด้วยนะครับ ปลงอสุภะด้วย ไม่ได้กลัวตายหรอกครับ แต่กลัวว่าจะกลับมากินเวลานานไปหน่อยผ่านไป2-3เดือนหลังจากที่กลับมาจากการถอดจิตจะต้อง กินแกลบซะล่ะมากกว่า ^^; ขอบคุณคับป๋า x (ความจริงแล้วผมก็รู้นะครับว่า ถอดจิตไม่กี่ชม.เอง แต่ มันเพ้อเจ้อและก็อยากได้คำยืนยันจากผู้ปฏิบัติคนอื่นๆหน่ะครับ) เดี๋ยวช่วงสงกรานต์ กลับบ้านไปถามหลวงพ่อดีกว่า อิอิ ^^
<!-- / message --><!-- sig -->
เหมือนกับว่าคุณไม่แยแสกับเรื่องที่นั่งสมาธิ ก็เพราะเวลานั่งรู้สึกอึดอัด ก็เลยไม่นั่งมันซะเลยจะดีกว่า

หากเราปฏิบัติสมาธิ แล้วเกิดความรู้สึกอึดอัดแปลว่า เรากำลังตั้งกำลังใจ หรือตั้งอารมณ์ผิดไป จึงรู้สึกอึดอัด
หากเรารู้สึกอึดอัดแล้วล่ะก็ การเลิกทำสมาธิ ถือว่าถูกต้องอย่างยิ่งครับ
เพราะยิ่งทำสมาธิ แล้วยิ่งรู้สึกอึดอัด จะเกิดความทรมานทั้งทางร่างกาย และจิตใจ
ถือว่าเป็นการปฏิบัติที่ผิดครับ

ผมก็สวดมนต์ทุกครั้งและก็ทุกวันครับบางวันไม่มีเวลาสวดก็ สวดในใจครับ ส่วนขอบารมีนั้นผมขออยู่ตลอดเวลาคับ เวลาที่นึกและขอบารมีท่านจะขนลุกเกรียวเลย จะเป็นทุกครั้งที่อธิฐานขอบารมีท่าน ส่วนก่อนจะนั่งผมก็ ท่องบทสวด แผ่เมตตาใหญ่ ชินบัญชร และก็บทบวงสรวง ชุมนุมเทวดา ''ปุริมัญจะ ทิสัง ราชา ฯลฯ'' ทุกครั้งครับ บางวันเหนื่อยจากการทำงานก็ท่องและสวดมนต์ก่อนแล้วก็นอนสมาธิ เพราะ เหนื่อย จากการทำงาน
ไอที่กลัวไม่ได้กลัวตายครับ กลัวกลับมาแล้วตกงาน บ้านเช่าโดนยึด ต่างหากครับ เพราะกลัวว่าจะใช้เวลานานไหมแค่นั้นเองครับ

ไม่เคยเกิดขึ้นครับ
เพราะอยู่นานไปจนกระทบ เรื่องทางโลก
พระท่านคงจะไล่เรากลับลงมาเอง ไม่ต้องกลัวครับ


ขอให้เราตั้งกำลังใจในการปฏิบัติใหม่ อย่าลังเลสงสัย อย่ากลัวมากจนเกินไป รวมถึงอย่ากังวลด้วย
แล้วทำใจสบายๆ จะสามารถเข้าถึงซึ่งความดีตามที่ปรารถนาได้แน่นอนครับ

สำคัญว่า พออกมาแล้ว อธิษฐานไว้ด้วยว่าขอให้ออกมาได้ทุกครั้ง ทุกเวลา ทุกสถานที่ ที่ต้องการ ตราบเท่าเข้าถึงซึ่งพระนิพพานด้วยเทอญ<!-- / message --><!-- sig -->

 

กระจ่างครับ ขอบคุณคับป๋า x
มี อีกคำถามคับ ว่า -*-ผมก็เป็นมนุษย์ปุตุชนมันไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ก็กะไรอยู่
ถามเลยล่ะกัน สำเร็จความใคร่ด้วยตัวเองผิดศีลไหมคับ (หลังจากนั้นก็รู้สึกผิดครับ) -*- คงเป็นคำถามโดยรวมเลยล่ะคับท่าน มีคนจำนวนมากที่สงสัยข้อนี้แม้กระทั้งตัวผมเอง แต่ก็ปฏิบัติธรรมรักษาศีลอยู่เสมอๆ

 

อยากถาม คุณ Xorce ครับหน่อยครับ
คือตอนนี้ผมเจอปัญหา ว่าตอนนั่งสมาธิ พอนั่งจับลมหายใจจิตก็สงบนิ่งดีครับ
แต่ทีนี้พอไปถึงจุดหนึ่งมันก็จะนิ่งอยู่อย่างงั้น ยังไงดีหละผมบอกไม่ถูก มันนิ่งๆ มันเฉยๆ
แต่ผมรู้สึกตัวนะ ได้ยินเสียงแต่เหมือนกับเสียงมันเบาลงครับ ก่อนตัวผมจะเป็นแบบนี้ตัวมันจะโยกนิดหนึ่ง มันเลยเหมือนกับว่าผมปฏิบัติไม่ก้าวหน้าครับ

ขอบคุณครับ

 

ถึงคุณ Ga_Tครับ

คือตอนนี้ผมเจอปัญหา ว่าตอนนั่งสมาธิ พอนั่งจับลมหายใจจิตก็สงบนิ่งดีครับ
แต่ทีนี้พอไปถึงจุดหนึ่งมันก็จะนิ่งอยู่อย่างงั้น ยังไงดีหละผมบอกไม่ถูก มันนิ่งๆ มันเฉยๆ
แต่ผมรู้สึกตัวนะ ได้ยินเสียงแต่เหมือนกับเสียงมันเบาลงครับ ก่อนตัวผมจะเป็นแบบนี้ตัวมันจะโยกนิดหนึ่ง มันเลยเหมือนกับว่าผมปฏิบัติไม่ก้าวหน้าครับ


การฝึกสมาธินั้น ในขั้นต้น
อารมณ์ที่เราต้องการจะเข้าถึงก็คือ อารมณ์ที่นิ่ง ลมหายใจหายไป จิตหยุดนิ่ง จิตหยุดคิด
หากคุณสามารถเข้าถึงซึ่งอารมณ์นี้ได้ก็ถือว่าได้ผ่านขั้นต้นแล้ว

ขั้นต่อมาที่ควรจะฝึกต่อไป คือการกำหนดจิต แผ่เมตตาอัปปมาณฌาณ ในสมาธิ
คือให้เราทำสมาธิให้นิ่งเสียก่อน
เสร็จแล้วให้เราระลึกถึงความสุข ความรักความเมตตา ที่เรามีต่อผู้อื่น
ให้ความสุข ความรักความเมตตา ความชุ่มเย็นเหล่านี้ หลั่งไหลจนเข้ามาท่วมถ้น ทั้งจิตใจของเรา
จนจิตใจของเราแย้มยิ้มไปด้วยความสุข กายของเราก็แย้มยิ้มไปด้วยความสุข

จากนั้นให้เราแผ่เมตตา แผ่ความสุข ความเย็นที่เราสัมผัสนี้ออกไป เป็นคลื่นสีทอง
ไปยังทุกๆคน ทุกๆดวงจิต ที่อยู่ในบ้านของเรา
แล้วแผ่ออกไปเรื่อยๆ ยังทั้งกรุงเทพมหานคร ยังทั้งประเทศไทย ให้เห็นว่าประเทศไทยเรืองแสงสว่างไสวเป็นสีทอง
ขอให้ทุกๆคนที่อยู่ในประเทศไทย มีแต่ความสุข ความรัก ความเมตตาปรารถนาดีต่อกัน

จากนั้นก็แผ่ออกไปยังทั้งโลกใบนี้ ให้เห็นว่าโลกใบนี้เรืองแสงสว่างเป็นสีทอง
จากนั้นก็ให้คิดว่าขอให้ทุกๆคนบนโลกใบนี้ มีแต่สันติสุขมีแต่ความรักความเมตตา ความปรารถนาดีต่อกัน มีแต่สันติสุข ไม่มีศึกสงครามใดๆทั้งสิ้น

จากโลกใบนี้เรืองแสงสว่างเป็นสีทอง ก็ให้แผ่เมตตาออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดไม่มีประมาณ ยังทั้งจักรวาล ทั่วทั้งอนันตจักรวาล
ความรักความเมตตาของเรามีไม่มีที่สิ้นสุดไม่มีประมาณ แผ่ไปยังทุกๆดวงจิต ทั่วทั้งจักรวาล
ไม่มีผู้ใดที่ไม่ได้สัมผัสกับความเมตตาของเรา

จากนั้นให้เราแผ่ลงไปยังทิศเบื้องล่างไปยังภพภูมิ สัตว์เดรัจฉาน เปรต อสุรกาย สัตว์นรก ขอให้พวกเขาพ้นจากความทุกข์ ได้สัมผัสพระนพพานอันเป็นบรมสุขด้วยเทอญ

จากนั้นก็แผ่ขึ้นไปยังทิศเบื้องบน ไปยังภพภูมิ ของรุกเทวดา ภุมเทวดา อากาศเทวดา ไปจนถึงพรหม ตลอดจนถึงพระนิพพาน
ขอให้ทุกๆท่านที่ได้สัมผัสกับความเมตตาของเรานี้ มีแต่ความสุข มีแต่ความเบากายสบายใจ ยิ่งๆ ขึ้นไปด้วยเทอญ

จากนั้นให้เราแผ่เมตตาอันไม่มีที่สิ้นสุดไม่มีประมาณนี้ ออกไปยังทุกๆทิศทางอีกครั้งนึง ออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดไม่มีประมาณ ไม่เลือดที่รัก ไม่มักที่ชัง
แล้วให้เราตั้งจิต ว่า
ขอให้ข้าพเจ้าสามารถเข้าถึงซึ่งเมตตาอัปปมาณฌาณ คือความเมตตาอันไม่มีที่สิ้นสุดไม่มีประมาณนี้ ได้ทุกครั้ง ทุกเวลา ทุกสถานที่ ที่ข้าพเจ้าต้องการ ตราบเท่าเข้าถึงซึ่งพระนิพพานด้วยเทอญ
อธิษฐานย้ำไปสามครั้ง

แล้วให้สัมผัสความสุขจากความเมตตา ความสุข จากการให้ ความสุขจากการมอบความปรารถนาดีไปยังผู้อื่น

จากนั้นค่อยๆถอนจิตออกจากสมาธิช้าๆ
หายใจเข้าลึกๆ ออกช้าๆสามครั้ง
ครั้งที่หนึ่งหายใจเข้าภาวนา พุทธ หายใจออกภาวนา โธ
ครั้งที่สองหายใจเข้าภาวนา ธัม หายใจออกภาวนา โม
ครั้งที่สามหายใจเข้าภาวนา สัง หายใจออกภาวนา โฆ

จากนั้นให้เราหมั่นแผ่เมตตาออกจากสมาธิ อยู่เสมอๆ แผ่เมตตาเอาไว้ทุกชั่วขณะจิต ตลอดเวลาได้เลยก็ยิ่งดีครับ

ลองไปทำดูนะครับ


<!-- / message -->

 

เหมือนกันเลยครับผมก็แผ่นเมตตอย่างนี้แหละครับ

 

ไปด้วยคับๆไปด้วย |^^
เฮ้อ ตอนนี้ครั่นเนื้อครั่นตัวไม่มีแรงเพลียๆ หรือเป็นเพราะใช้คอมทั้งวันก็ไม่รู้แต่ ที่ รู้ๆ ร้อนๆหนาวๆ ใจสั่น อาการดันหน้าผาก ก็แรงขึ้น ปวดหมองจิงๆ แล้ว มีอะไรไตที่บริเวณหน้าก็เยอะขึ้น เหมือนมีแมลงไต่ยั่วเยียะ เลย ได้แต่ดูเวทนามันมันจะเป็นยังไงก็ให้มันเป็นไป กำหนดลมหายใจต่อไปดีกว่า ^^อนุโมทนาคับ

 

ให้เราตั้งจิตว่า ขอให้อาการไม่สบายของเรานี้เป็นการสะเดาะเคราะห์ให้คนทั้งประเทศ ก็แล้วกันนะครับ

ขอให้หายเร็วๆนะครับ
พยายามประคองใจให้สบายไว้ด้วยนะครับ

 

ขอบคุณคับพี่ x ตื่นมาตอนเช้า ก็สดชื่นเหมือนเดิม หรือ เป็นเพราะผมแผ่เมตตาเยอะเกินไป ^^;

 

มีเยอะเกินไปด้วย ดีจัง
แบ่งๆมาบ้างให้เจ้ากรรมนายเวรผม -*-

 

ฮ่าฮ่าฮ่า..ขออนุญาติหัวเราแบบธรรมะครับ

 

หนูเป็นคนๆหนึ่งที่หัดนั่งสมาธิด้วยตนเองโดยที่อาศัยความรู้จากทางเวบนี้และจากเมื่อสมัยเด็กๆที่ตอนกลางวันทางโรงเรียนบังคับให้เด็กทุกคนนั่งสมาธิก่อนเข้าเรียนตอนบ่ายค่ะ ทุกครั้งที่หนูนั่งก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะจุดมุ่งหมายในการนั่งสมาธิของหนูก็แค่ต้องการให้ตัวเองมีสมาธิในการอ่านหนังสือเท่านั้นเองค่ะ แต่วันนี้ก็เกิดอะไรที่แปลกประหลาดกับตัวเองค่ะ

คือทุกครั้งก่อนที่หนูจะเริ่มนั่งหนูก็จะอธิฐานให้ผลบุญที่เกิดจากการนั่งสมาธิในครั้งนี้ให้แก่เจ้ากรรมนายเวรที่เราเคยล่วงเกินท่านคะ (อันนี้มีผู้ใหญ่ท่านนึงเป็นคนบอกให้หนูทำทุกครั้งก่อนที่จะนั่งค่ะ) แล้วหนูก็เริ่มกำหนดลมหายใจเข้าออก ไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆ จนกระทั่งจิตของหนูนิ่ง (อันนี้เป็นความรู้สึกของตนเองค่ะว่ามันนิ่งแล้วเพราะการท่องพุทโธของหนูมันหยุดไปแล้วการหายใจของหนูมันเหมือนกับการหายใจที่แบบน้อยมากหรือที่เค้าเรียกกันว่าละเอียดค่ะ ไอ้อาการอันนี้มันเกิดกับหนูทุกครั้งค่ะ หนูเลยสรุปเอาเองว่า คงเข้าสมาธิแล้วละ)

แต่วันนี้มันมีอาการที่แปลกจากทุกครั้งมากๆๆๆเลยค่ะ เพราะตัวเองเริ่มรู้สึกว่าเออเรานิ่งแล้วนะ จู่ๆๆก็รู้สึกว่า ทำไมหัวของตัวเองมันเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆ เรื่อยจนมันเหมือนจะครอบทั้งตัวตัวเอง แล้วก็ทุอย่างในโสตประสาทของหนูมันเห็นเป็นสีขาวทั้งหมด แล้วก็เริ่มรู้สึกว่าปากตัวเองจะไม่มีแล้วและขากับเท้าตัวเองก๊จะถูกหัวเราคอบไว้หมดแล้ว ก็เริ่มรู้สึกกลัวว่าอะไรเนี่ยเกิดอะไรขึ้นแต่อีกใจหนึ่งก็ลองดูสิว่าจะยังไง ทีนี้มันรู้สึกได้ค่ะว่าเหมือนตัวเรามันพุ่งขึ้นไปข้างบนแล้วมันเร็วมากจนกลัว แทบอยากจะลืมตา แต่มีพี่คนนึงเคยบอกว่าถ้าเกิดสมาธิแล้วอย่าออกจากสมาธิแบบหุนหันเพราะมันจะไม่ดี หนูก็ไม่กล้าที่จะลืมตา ได้แต่พูดกะตัวเองว่า กลับมาเถอะขอให้จิตเรากลับมาที่เราด้วยเถอะ (อันนี้ที่คิดแบบนี้เพราะความกลัวสุดๆๆ) พอตัวหนูเริ่มคิดแบบนี้ก็รู้สึกว่าหัวเราเริ่มเล็กลงขากะตัวเริ่มมาแล้ว แต่หัวเราเนี่ยรู้สึกว่ามันหมุนติ้วมากๆๆๆๆๆๆ จนเราเริ่มรู้สึกไม่ดีสุดๆๆๆ ก็เลยลืมตาเลยค่ะ แต่อาการหัวหมุนติ้วมันยังหมุนอยู่ค่ะ จนไม่รู้จะทำไงดี ก็เลยเพ่งสายตาไปที่ๆเดียว มันก็เลยค่อยๆๆหยุดหมุนค่ะ

หนูเลยอยากถามจากผู้รู้ทุกๆๆท่านค่ะ อาการที่เกิดกับหนูครั้งนี้เป็นเรื่องปกติของคนที่นั่งแบบไม่มีความรู้หรือเปล่าค่ะ ยังไงหนูขอรบกวนทุกท่านให้ความรู้หนูด้วยนะคะ

 

ถึงคุณ หยดน้ำบนใบบัว ครับ

ถ้าเกิดว่าเราเกิดอาการอย่างนี้อีก ให้เรากำหนดจิต ดูไปเรื่อยๆนะครับ
จริงๆแล้ว จิตของเราจะสงบขึ้นตามลำดับ
เพราะนี่เป็นการเข้าสมาธิลึก
ถ้าเกิดว่าเราไม่กลัวสมาธิก็จะดำเนินไปเรื่อยๆ จิตเราก็จะสงบขึ้นไปเรื่อยๆ
เพราะอารมณ์ที่จะสุด มันจะไปสุดที่เรารู้สึกว่าร่างกายหายไป เหมือนเราไม่มีร่างกาย
เพราะจิตแยกกับกายอย่างสินเชิง
เมื่อจิตแยกกับกายอย่างสิ้นเชิงแล้ว
บางคนอารมณ์ยังไปได้ไกลกว่านั้นอีก คือจะรู้สึกว่า ทุกๆอย่าง โล่งว่าง เวิ้งว้างว่างเปล่า เป็นสีขาวไปหมด
แล้วความรู้สึกมันจะขยายออกไปเรื่อยๆ ออกไปเรื่อยๆ จนรู้สึกว่าโล่งว่างเปล่า

อาการทั้งหมดเป็นอาการของสมาธิครับ
ดังนั้นไม่ต้องกลัวครับ
เมื่อเรากลัวแล้วจะทำให้อารมณ์ของเราเกิดความหนัก พออารมณ์ของเราเกิดความหนักแล้ว ก็เลยทำให้รู้กว่าศรีษะหมุนติ้ว
ซึ่งจริงๆแล้ว ถ้าเราปล่อยให้สงบไปเรื่อยๆ จนจิตค่อยๆถอนออกจากสมาธิเอง อาการที่มึนหัวก็จะไม่มีแต่ประการใดครับ

วิธีจะออกจากสมาธินะครับ
ให้หายใจเข้าลึกๆช้าๆ หายใจออกช้าๆ ยาวๆ ทำซ้ำสามครั้งนะครับ จะเป็นการค่อยๆถอนจิตออกจากสมาธิครับ

ขอให้ลองทำใจให้สบาย แล้วไม่ต้องกลัวเวลาทำสมาธินะครับ

 

รบกวน สอบถาม
ผมไม่รู้ว่า มันดีหรือไม่ดี กันแน่ครับ

ช่วงหลังมานี้ ใช้ มโนมยิทธิ ไม่ค่อยแจ่มใส จะบอกว่าไม่แจ่มใส ก็ไม่ถูก เหมือน ตั้งอารมณ์ผิด
สมมุติ ว่า ตั้ง อารมณ์ ไว้ 1 แต่บางครั้ง มันไม่ได้ ต้อง ตั้งอารมณ์ 2 แต่ว่า อารมณ์ 2 นี้มัน สว่างเกิน คือ สว่างขาว จน มองไม่เห็น ได้แต่ความรู้สึก
รบกวน ชี้แนะด้วยครับ

คือไม่รู้จะ อธิบาย ยังไง ให้เข้าใจครับ

 

ขอให้ลองอธิยายอีกครั้งนึงครับ
แล้วเราใช้มโนไปดูอะไรล่ะครับ

 

คุณ Xorce
ช่วงนี้ผมมีความรู้สึกเบื่อหน่าย ไม่อยากจะทำงาน ไม่อยากจะคุยกับใคร ใช้ชีวิตแบบไม่รีบร้อนเหมือนเมื่อก่อน เกรงกลัวต่อกรรมที่เคยทำลงไป อยากอยู่คนเดียว แต่ไม่เบื่อหน่ายที่จะสวดมนต์นั่งกรรมฐาน ผมอยากถามว่าอาการเหล่านี้เป็นผมมาจากการนั่งสมาธิหรือเปล่าครับ ถ้าเป็นผมควรจะปฏิบัติอย่างไรต่อไปครับ

ขอบคุณมากครับ

 

ขอ อธิบาย แบบละเอียด เลยนะครับ

วิธีการ ฝึกของผม
เจริญ กสิน ธาตุ รวมเป็น หนึ่ง เป็น เพชร จับภาพพระเป็นเพชร แล้วก็ไป พระจุฬามณี(บางวัน ก็ นิพาน) ทุกเช้า ครับ ก็จะเห็นชัดเจนระดับหนึ่ง ไปวิปัสนา
ขอ สมมุติ ว่า อารมณ์ ใจหรือจิต ตอนนี้ เป็นประมาณ ระดับ A ละกันครับ

บางวัน ก็จะ ทำเหมือนที่กล่าวไปข้างต้น แต่ พอ อารมณ์ใจหรือจิต เป็น ระดับ A กลับ มองไม่เห็น รับสัมผัส ก็ไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่ทุกวัน มัน ได้ ผมค่อย ๆมาพิจารณา จริง ๆ แล้ว มันเห็น และ รับสัมผัส ได้ แต่ว่า มัน สว่างมาก ๆ จน ไม่เห็น เหมือนใครเอา ไฟฉาย มาส่อง ตาจนจับภาพไม่ได้ ต้องหรี่ ตา มอง ถึงจะรู้ คือ เป็น อารมณ์อีก ระดับ ประมาณ ระดับ S ละกันครับ

ประมาณนี้ละครับ

เออ ผมใช้ มโนมยิทธิ ไป พระจุฬา กับ พระนิพาน เท่านั้น อะครับ
เอาไปดูอย่าง อื่นแล้วมันเป็น ทุกข์ ก็เลยไม่ไปดูมัน เสียดีกว่าครับ เหอะ ๆ ๆ ๆ

 

อยากถามครับ เวลา นั่งสมาธิแล้วใจจดจ่อนานๆๆ แล้วภาพ มันก็แวบเข้ามานะครับ พอภาพมันเกิดแล้วตกใจครับ ออกสมาธิเลยครับ เป็นบ่อยครับ
ขอคําแนะนําทีครับ

 

ถึงคุณ Almon ครับ

ช่วงนี้ผมมีความรู้สึกเบื่อหน่าย ไม่อยากจะทำงาน ไม่อยากจะคุยกับใคร ใช้ชีวิตแบบไม่รีบร้อนเหมือนเมื่อก่อน เกรงกลัวต่อกรรมที่เคยทำลงไป อยากอยู่คนเดียว แต่ไม่เบื่อหน่ายที่จะสวดมนต์นั่งกรรมฐาน ผมอยากถามว่าอาการเหล่านี้เป็นผมมาจากการนั่งสมาธิหรือเปล่าครับ ถ้าเป็นผมควรจะปฏิบัติอย่างไรต่อไปครับ

ก็เป็นอารมณ์ที่เกิดจากการฝึกสมาธิครับ
เป็นอารมณ์ที่เบื่อการเวียนว่ายตายเกิด

แต่ว่าเราจะต้องประคองอารมณ์ใจให้ เป็นอารมณ์ที่ปล่อยวาง ไม่ใช่อารมณ์ที่หดหู่มันจะต่างกัน
เพราะว่าอารมณ์ที่เบื่อแบบเซ็งๆ จะทำให้จิตเกิดความเศร้าหมอง

ส่วนอารมณ์ที่ต้องการ ที่เป็นผลของการฝึกสมาธินั้น
จะต้องเป็นอารมณ์ที่ปล่อยวาง เห็นความเป็นธรรมดา ในทุกๆสรรพสิ่ง

จนจิตไม่ติดในสิ่งต่างๆ จิตเกิดการปล่อยวางคลายตัว
เมื่อจิตเกิดความปล่อยวางแล้ว เราก็จะเกิดความสุข

ดังนั้นเราจะต้องตรวจสอบตัวเองว่า อารมณ์จิตณขณะนี้ เป็นอารมณ์ที่เบื่อแบบเซ็งๆ หรือว่าเบื่อแบบปล่อยวาง ซึ่งจะต่างกันอย่างสิ้นเชิงครับ

ลองตรวจสอบอารมณ์จิตตัวเองดูนะครับ

 

ถึงคุณ choosake ครับ

วิธีการที่จะใช้มโนมยิทธินะครับ
ให้เราขึ้นไปบนพระนิพพานเสียก่อน
หลังจากนั้นให้เราตั้งจิตขอบารมีจากพระพุทธเจ้า ว่าเราจะขอทราบเรื่องๆนี้ๆๆ
ทำแค่นั้นแหละครับ คำตอบก็จะปรากฏออกมาเอง

สำคัญที่สุดว่าเราจะต้องขึ้นไปบนพระนิพพานทุกๆวัน
ถ้าจะให้ยิ่งดีกว่านั้น เราจะต้องประคองอารมณ์จิตของเราเอาไว้บนพระนิพพานให้ได้ทุกขณะจิต ให้ได้ตลอดเวลาได้ก็จะยิ่งดีครับ

 

ถึงคุณ tavat-123 ครับ

อยากถามครับ เวลา นั่งสมาธิแล้วใจจดจ่อนานๆๆ แล้วภาพ มันก็แวบเข้ามานะครับ พอภาพมันเกิดแล้วตกใจครับ ออกสมาธิเลยครับ เป็นบ่อยครับ
ขอคําแนะนําทีครับ

เราได้จับคำภาวนาแบบใดครับ
จับลมหายใจ หรือว่าพุทโธ หรือว่าอะไรครับ
และภาพที่เห็นนั้น เป็นภาพอะไรครับ
<!-- / message -->