สมมตินะครับสมมติ+คำถามอีกมากมาย

ผมถามว่าถ้าโลกแตก ไม่มีจักรวาล ไม่มีทุกอย่าง ทุกอย่างมันจะจบไหม

 

มีคนตอบไปแล้วแต่ถ้าคุณไม่ได้พิจารณาคำตอบให้ละเอียดเลยจะตอบใหม่


จบนั้นไม่ได้อยู่กับโลกและจักรวาลอะไรเลย
คุณเอาความจบไปผูกมัดกับโลกและจักรวาลเพื่อประโยชน์อันใดกัน?
ดังนั้น โลกแตกไม่แตก จักรวาลมีไม่มี ไม่ได้มาผูกมัดการจบได้


ถ้าคุณ "จบที่ตัวคุณได้" จะเอาโลกกับจักรวาลมาถ่วงศีรษะทำไม?

 

ถามต่อไปว่า ถ้า จบที่ตัวเองได้ คนทั้งโลกจบที่ตัวเองได้ไหม ไม่ได้

งั้นจบที่อย่างอื่นดีกว่าไหม เพราะมันไม่ง่ายแต่มันก็ไม่ยาก แต่มันน่าจะมีสิ่งที่ง่ายกว่า

ทุกคนย่อมให้มันเป็นทางที่ดี

 

ส่วนน้อยจบที่ตัวเองได้
ส่วนใหญ่จบที่ตัวเองไม่ได้
เมื่อจบไม่ได้กับได้ปนกัน


คิดโปรดทั้งหมดก็ต้องแยกระดับธรรม


คนที่จบได้ก็ให้ธรรมที่จบได้
คนที่จบไมได้ก็ให้ธรรมที่เวียนว่ายอย่างสมดุลในตัว
เท่านี้เอง

 

จบในตัวเอง มันยากกว่า เพราะคนส่วนใหญ่ไม่รุ้จักตัวเอง แต่ถ้ารู้จักตัวเองแล้ว

ก็ลองออกมาจากตัวเองบ้าง อาจจะเจอสิ่งที่ดีกว่า

คุณรู้ตัวคุณแล้ว คุณก็ลองออกจากการรู้ของตัวคุณมารู้อย่างอื่นที่คุณคิดว่าคุณไม่ควรรู้นั้น

 

ส่วนเรื่องจบอย่างอื่นนั้น ไม่ใช่กิจ เป็นศีลคือข้อละเว้นแล้ว หมดกิจนั้นแล้ว พึงละเว้นแล้ว
แต่มีบ้างที่คุณอาจพบพฤติกรรมของผู้ปฏิบัติธรรม ทำท่าจะทำลายล้าง นั่นเพราะดวงจิต
บางดวงในภาคทำลายล้างมาอาศัยอยู่ด้วย และเขากำลังโปรดอยู่


ด้วยวิธีตันตระแล้ว จะไม่กักกั้น จะปลดปล่อยเต็มที่ แต่คอยระวังเท่านั้น
กำหนดขอบเขตของจิตวิญญาณภาคทำลายล้างไว้ ก็ไม่เกิดปัญหา

 

ขออณุญาติเจ้าของร่างนะครับ
มีแผนเด็ดหรือ ทำลายล้างอะไรละ
แล้วมีอะไรตอบแทนหรือ?

 

นั่นดิครับ เราจะทำยังไงดี

 

ถ้าผมคุมร่างนี่ไว้ พวกเขาฆ่ากันเอง แค่นี้แหละ
ร่างนี้คอยช่วยอยู่บ้าง ผมทำได้ไม่เต็มที่


ต้องหาคนมายิงร่างนี้นิดหน่อย
จิตเขาจะตก และผมก็อาศัยร่างได้เต็มที่
ต้องหลอกล่อให้ศัตรูของเขาเข้ามา แล้ว
อาศัยเขาจัดการ ผมอยู่ในนี้ทำได้ไม่ถนัด

 

เราคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่เรารู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นไปไม่ได้ ทั้งที่เรายังไม่ได้ทำ

และเราก็จะไปคิดว่าสิ่งที่คนอื่นทำ มันจะต้องถูกเสมอ แล้วเราก็จะทำตาม นี่ก็คือพฤติกรรม

การเรียนรู้ของมนุษย์แล้วอะไรที่มนุษย์ มีเหนือกว่าสัตว์อื่นๆก็คือ จินตนาการ

ความคิดสร้างสรรค์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า สิ่งที่คนอื่นเคยทำมามันจะไม่ถูก

จึงถามว่า มันมีทางอื่นไหม

 

ทางมีแล้ว กำลังดำเนิน
มีแบบดีมาก ถ้าทำได้
มีแบบดีน้อยลงมาถ้าทำไม่ได้


ขึ้นอยู่กับจะทำได้เท่าไร
เพราะกายสังขารก็ไม่ใช่ตัวกูของกู
มีสหายแปลกๆ เข้ามาอยู่ร่วมด้วยบ่อยๆ

 

เอางี้ ทุกอย่างแบ่งแยกกันใช่ไหม ก็เลยไปแบ่งแยกว่าทางธรรมกับทางโลก

แต่จะบอกว่า มันเหมือนกัน โอเค ง่ายไหมนิ คือ จบมีสอง แบบ ง่ายสุดและ

 

คนดีถาวรย่อมกลายเป็น "ของตาย"
เมื่อใดที่เป็น "ของตาย"

คนก็อาจตายได้เช่นกัน

 

อย่าไปคิดว่า ทุกอย่างต้องเป็นอย่างที่คิด ล้านทั้งล้านเป็นไปไม่ได้หรอก

พยายามออกนอกกรอบแล้วจะเห็นทางอื่นอีกเยอะแยะ


ที่ทึกคนตื้อตันอยู่เพราะอย่างนี้หรือเปล่า

 

กิจมีทั้งโปรดและปราบ


เมื่อจะปราบ ก็ต้องโปรด (ถ้าโปรดจนนิพพานคือปราบแท้หายไปเลยไม่เกิดอีก)
เมื่อจะโปรด ก็ต้องปราบ (ถ้าไม่ละอีโก้เสียก่อน ย่อมไม่อาจโปรดได้ จึงต้องปราบ)


ทางตันตระใช้สถานการณ์จริงให้เกิดประโยชน์
นั่งสอนแต่ธรรม พูดน้ำลายท่วมปากไม่ได้สำนึก
ต้องให้ "ประสบการณ์สั่งสอนบ้าง" เป็นพอพิธี


อย่างนี้จะนั่งเทศน์อย่างเดียวหรือ?

 

ตอนนี้แน่นอนไม่มีใครยึดติดเพราะ คิดว่ามันไม่ยึดติดแัต่จริงๆ แล้วนั่นแหละยึดติด แต่

อะไรละที่ไม่ใช่ทั้งสองอย่างนั้นและอะไรที่สูงกว่าที่มากกว่าสองอย่างนั้น และก็สูงกว่า คิดกัน

ต่อไป ถ้าคุณหยุดมันก็จะหยุด ทุกอย่าง

อะไรที่สูงกว่า

 

แต่จริงๆแล้วไม่ได้มี สองทางหรอกหรือ สองทาง

อ่านไปเรื่อยๆแล้วจะรู้ว่านี่แหละตัวคุณเอง ที่คุณไปคิดว่า ข้างนอก ไม่ใช่ตัวคุณ

 

สรุปปปปป

ทางที่ 2 คือ อยู่กับทุกข์ แต่ไม่ใช่หาทางดับทุกข์ แต่ไม่ได้หมายความว่า ไม่มีทุกข์ ง่ายไหม

(คือไม่เอาข้อความนี้) อ่าสรุปว่าที่เขียนมาทั้งหมด ลืมมันไป (เข้าใจยังอะ)

อ่า งงไปใหญ่ใช่ไหม จับประเด็นไม่ได้ใช่ไหม 55 อ่านดีๆ 55

 

ปรัชญามากไป
ญาณหยั่งรู้น้อยไป


ฝึกใหม่ดีกว่า

 

ทีนี้ผมอยากให้คุณวิเคราะห์ผมบ้าง คุณจะได้ไม่งง แล้วผมจะตอบ 55

อยากคุยกับสันโดษอ่า