แนะนำพระดี มีพลังมหัศจรรย์ อาถรรพ์หนุนชีวิต อิทธิฤทธิ์มหาศาล

นี่เองเหรอครับคือสิ่งที่ผมสงสัยมานาน ทุกอย่างที่พี่เล่ามามันตรงกับผมทั้งหมดเลย จะได้ก็ไม่ได้ จะดีก็ไม่ดี ซื้อหวยหลายทีเกือบปีแล้วมีแต่เสียว ทางบ้านผมเค้าเรียก"พอก่ำก่า" ชีวิตเหมือนมันขาดอะไรไปสักอย่าง ในความรู้สึกของผมมันบอกอย่างนั้น ผมเลยตั้งใจว่าจะหาสิ่งที่คอยช่วยหนุน และส่งเสริมให้ชีวิตก้าวหน้าขึ้นมาบ้าง หาไปหามาจนมาเจอกะทู้พี่หนุ่มนี่แหละครับ ผมจะรอพระคู่ชีวิตของผมองค์นี้นี่แหละครับ พระมงคลชีวิตพิมพ์แหวกม่านปางสดุ้งกลับ พระเหรียญโลหะหลวงปู่กวย และลูกอมพรายมงคล ทั้ง 3 อย่างนี้ บวกกับการปฏิบัติดีของผม ผมหวังอย่างยิ่งว่า คำว่า"พอก่ำก่า"คงไม่เกิดกับผมอย่างแน่นอนครับพี่หนุ่ม

 

ในตอนนี้นั้นผมยังเชื่อว่าเหรียญสมปรารถนานั้นยังไม่ของเก๊ออกมาครับเหตุเพราะของวัดซับนั้นหลายๆคนไม่รู้จักจึงไปทำของวัดอื่นแทนซึ่งขายง่ายกว่ามากจึงโดนกันระนาวและโดนกันมานานแล้วเรียกได้ว่าคนโดนยังไม่รู้ตัวแถมตะแบงไปเรื่อยๆด้วยความไม่รู้อีกต่างหากครับ...เหรีญเสมาที่พี่Tawatchai1889เช่าหาและตามเก็บนั้นสบายใจได้ครับดูไว้เป็นองค์ครูกันอนาคตได้เลย....เหรีญแท้มีเสน่ห์เสมอ...ระดับพี่แล้วดูขาดแน่นอนครับ...หลวงพ่อกวยที่พี่ลงสวยๆๆทั้งนั้นครับผมดูกระทู้พี่อยู่เสมอครับ

 

ขอบพระคุณครับ สำหรับข้อมูลดีๆ เป็นเสมารุ่นเดียวของหลวงปู่หมุน สวยด้วยครับ ผมก็เข้าดูกระทู้คุณเยาวราชเสมอครับ

 

เห็นด้วยกับพี่อุดมเดชทุกประการเลยครับ....ลูกอมนั้นอมไม่ลงจริงๆครับ

 

พอพี่หนุ่มพูดเรื่องปืน...
มีเรื่องเล่า.....

มีคนเล่าให้ฟัง..ฝันแปลก...ฝันว่ามีคนบอกว่าให้อยู่บ้านดีดี ......แล้วก็ส่งปืนให้หนึ่งกระบอกจากนั้นเขาก็ไปกันหมด.......เพียงแต่บอกว่าระวังถ้าเกิดเหตุการณ์ก็ใช้ปืนนี้ยิง....
ยังนึกอยู่ว่าจะยิงยังไง เพราะยิงไม่เป็น แล้วปืนมีกระสุนกี่ลูก......
หยิบปืนขึ้นมาดู เห็นเลขที่ปืน เขียนว่า 63....

เมื่อก่อนชอบทานปูดำมาก (เวลาซื้อก็เป็นๆที่เขาผูกเชือก) นำมาผัดกับวุ้นเส้น....ทำหลายครั้ง เกือบทุกอาทิตย์ฆ่าปู......
จากนั้นไม่นานก็รู้สึกเจ็บขา ไปหาหมอทานยาก็ไม่หาย จากขาที่เคยเนียนงามกับเป็นรอยจ้ำเหมือนโดนท่อรถมอเตอร์ไซด์ ปวดแสบปวดร้อน จากที่เคยใส่กระโปร่งสั้น...เพราะจะโดนทักตลอดว่าลายเหมือนตุ๊กแก.....ก็ขาดความมั่นใจเปลี่ยนเป็นใส่กระโปร่งยาว....แล้วก็เลิกใส่กระโปร่งเพราะช่วงหลังที่ทำงานอนุญาตให้ใส่กางเกงได้เพราะงานที่ทำ ต้องขีด เขียน ปีน ป่าย....แต่ทุกครั้งก็ยังนึกถึงเวลาที่ตอนสับขาปูทุกครั้ง เลยเลิกทานปูดำไป...
และเลิกทำปลาเป็นๆ.....
จากนั้นที่เจ็บขาก็หาย.....เนียนเหมือนเดิม...ก็แปลกดี.....ทุกครั้งจะแผ่เมตตาที่เคยทำร้ายเคยฆ่าสัตว์อาจจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรต่อกันก็ได้.........

บทแผ่เมตตาพิเศษ
สัพเพ สัตตา สะทา โหตตุ, อะเวรา สุขะชีวิโน
ขอให้สัตว์ทั้งหลาย จงเป็นผู้ไม่มีเวรต่อกันและกัน
จงเป็นผู้ดำรงชีพอยู่เป็นสุขทุกเมื่อเถิด

กะตัง ปุญญัง ผะลัง มัยหัง, สัพเพ ภาคี ภะวันตุ เต
ขอให้สัตว์ทั้งสิ้นนั้น จงเป็นผู้มีส่วนได้เสวยผลบุญ อันที่ข้าพเจ้าได้บำเพ็ญแล้วนั้นเทอญ

สัพเพ สัตตา = สัตว์ทั้งหลาย = สัตว์โลก = สัตว์ 31 ภูมิ

เทวโลก 6 ภูมิ พรหมโลก 20 ภูมิ มนุษยโลก 1 ภูมิ

อบายภูมิ 4 ภูมิ = สัตว์เดรัจฉาน,เปรต,อสุรกาย, สัตว์นรก

 

การดิ้นรนหาเงินเรียนในวัยเด็กของผม มีหลายเรื่องหลายคราวที่รอดตายมาได้อย่างหวุดหวิดหลายครั้ง หน้าฝนเป็นฤดูที่ผมมีเงินกินขนมมากเป็นพิเศษเพราะหน่อไม้ไฝ่ต่างๆที่ขึ้นอยู่ริมคลองและแนวป่ามีมากมาย หน่ออ้วนๆขาวๆทั้งสิ้น และไม่มีใครเข้าไปหาเพราะมีคนเจองูกันบ่อยๆ ผมไม่กลัวงูและกินมามากแล้วจึงลุยเดี่ยวไปหาทุกวันหยุด โดยพายเรือไปคนเดียวประมาณ 4-5 กิโลเมตร ได้มาครั้งละสาม-สี่กระสอบปุ๋ยทุกที แบกลงเรือแทบไม่ไหว ขายได้หลายบาทในวันต่อมา

วันหยุดครั้งหนึ่งในช่วงหน้าหนาว ได้ไปหาหน่อไม้พร้อมเครื่องมือขุดแซะ กระสอบและมีดตัดกิ่งไผ่โดยลืมเรื่องงูไปเสียสนิทใจ แต่ในกระเป๋ายังพกลูกมะนาวไปด้วยกันงูตามความเชื่อของคนโบราณ เอาข้าวน้ำลงเรือไปพร้อมเพรียง เพราะไปครั้งหนึ่งๆก็ใช้เวลาเป็นวันๆ เมื่อเจอหน่อไผ่ตงอวบขาวอ้วนน่ากินมากมายนับสิบหน่อในไผ่กอหนึ่งริมคลอง จึงถลาเข้าไปทันทีโดยลืมมองทางหนีทีไล่รอบๆเสียก่อน โดยปกติจะต้องดูดินรอบๆกอไผ่เพื่อหารอยมันเลื่อมๆหรือคราบงูใกล้เคียงเสียก่อน

เมื่อขุดไปได้หน่อแรกก็เห็นหน่อติดๆกันอีก จึงไม่ฟังอีร้าค่าอีรมใดๆให้เสียเวลา เสียมด้ามยาวสำหรับขุดตัดหน่อไม้กระแทกโครมเข้าที่โคนอ้วนอวบขาวนั้นทันที แผลบๆๆ ลิ้นงูยาวๆแล่บออกมาจากโคนหน่อไม้นั้น ผมยังนึกว่าหางจิ้งเหลน จึงขุดเข้าไปอีกโครมหนึ่ง ทีนี้หัวดำเมี่ยมของงูจงอางโผล่ออกมาทันที ส่ายหัวไปมามองหาคนทำร้ายมันและรังของมัน มันชูตัวขึ้นสูงเป็นเมตรแผ่แม่เบี้ยน่ากลัว มันเป็นงูจงอางตัวใหญ่ขนาดแขนของผู้ใหญ่และแลบลิ้นยาวน่ากลัว ด้วยความตกใจจึงลุกพรวดพราดออกจากกลางกอไผ่ โดยไม่สนใจหนามไผ่ที่อยู่รอบๆตัวที่ขีดข่วน ทิ้งมีดเสียมได้ก็วิ่งลิ่วไปที่เรือ ที่มัดไว้ริมตลิ่งห่างไปร้อยกว่าเมตร

เมื่อหันไปมองข้างหลังก็เห็นไอ้ตัวยาวๆดำเมี่ยมเลื้อยปราดตามมาอย่างเร็ว มันเลื้อยเร็วมากจนดูว่าเราวิ่งอยู่กับที่ ไม่ไปใหนเลย เมื่อถึงเรือได้ก็กระโจนลงเรือและจ้ำพายอย่างไม่กลัวไม้พายจะหัก จนเรือพุ่งพรวดอย่างเร็ว หันไปมองอีกที งูเจ้ากรรมตัวนั้นมันว่ายน้ำตามมา แต่การว่ายน้ำของงูจะช้ากว่าการเลื้อยบนบก มันจึงตามไม่ทัน

กลับถึงบ้านได้ จับไข้ป่วยไปสามวัน และไม่เคยไปหาหน่อไม้ตรงนั้นอีกเลย มะนาวลูกนั้นช่วยไม่ได้เลย นอกจากเอาไว้ใส่น้ำปลาเท่านั้น ชีวิตเด็กบ้านนอกหลายๆคนก็คงเป็นคล้ายๆกัน ที่ต้องดิ้นรนหาเงินและให้มีที่ยืนในสังคม โดยเราไม่รู้ว่าวันข้างหน้าอะไรจะเปลี่ยนไปบ้าง แต่วันนั้นเราต้องทำทุกอย่างให้ชีวิตอยู่รอดและมีกินมีใช้

 

ยินดีครับพี่หนุ่ม..บางอย่างนั้นก็พูดลำบาก....วัตถุมงคลของหลวงปู่หมุนนั้นดีทุกวัดครับ....ในสมัยนั้นหลวงปู่ทำหนังสือไว้ให้กระจายให้เท่ากันทุกวัด5วัดท่านจะเสกให้...ไม่ว่าวัดสุทัศน์,วัดป่าหนองหล่ม,วัดซับลำใย,วัดคลองทราย....แต่มาสมัยนี้บางท่านกลับบอกวัดหนึ่งในกทมอย่าเล่นหาในทางกลับกันก็ลงขายอีกวัดหนึ่ง....แบบนี้คนที่ศรัทธาท่านที่มาใหม่ๆก็อาจจะเข้าใจผิดได้...แตทำไมถึงได้เขียนแบบนั้นอันนี้ก้ไม่ทราบความในใจเช่นกัน...ในความเข้าใจของผมในตอนนี้นั้นเอาแบบสบายใจนอนหลับฝันดีมีวัดซับลำใยและวัดคลองทราย....เช่าหาสบายใจไร้กังวลล้าน%ไม่มีของเสริมแน่นอน...แต่อนาคตของเก๊ไม่แน่ใจว่าจะมีอาละวาดมั้ย....ขอฝากไว้อีกครั้งครับ...หาความรู้ก่อนเป็นสิ่งสำคัญจะได้ได้ดูเป็นเกราะป้องกันของเก๊ๆ...ศึกษาให้รู้...ดูให้แจ้ง...ไม่ฟังคำหอม...แท้ดูที่ของ...รับรองได้ครับว่าไม่มีโดนของเก๊ครับ

 

พี่หนุ่มครับพระพุทโธน้อยที่พอมีอยู่ครับ องค์แดงน่าจะเป็นเนื้อดินเผา แล้วองค์ขาวเทาเป็นเนื้ออะไรครับ

 

ขอบคุณพี่นวล และก็พี่เดชาด้วยครับ

ตอนนี้พยายามดื่มน้ำเยอะ ๆ ครับ

ไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ หลงคารมคุณโจกับน้องอาร์ท ทำเอาหวั่นไหว (เอ๊ะ ชักแปลก ๆ ตัวเองซะแล้ว 55)

ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรครับ ขนลุกซู่ตอนกลางวันบ่อย ๆ แต่ไม่ได้มีความรู้สึกกลัวนะครับ อยู่ดี ๆ ก็ขนลุก...

 

สำหรับผมแค่ได้คล้องรูปพระท่าน ก็มีความศักดิ์สิทธิ์แล้ว ขอให้มีความเคารพและศรัทธาท่านครับ

 

เมื่อตอนเด็กๆได้ไปแทงปลาไหล โดยใช้ฉมวกสองแฉกยาวๆประมาณ 1 เมตรด้ามเป็นไม้ไผ่ ซึ่งคนหาปลาคงรู้จักกันดี ที่เล่ากันว่าปลาไหลกินศพนั้นจริงแท้แน่นอน เพราะผมไปแทงปลาไหลที่ริมโกดังเก็บศพเก่า ซึ่งชุกชุมมากเพราะไม่มีคนไปหากันนัก ริมกำแพงวัดที่เก็บศพนั้นอยู่ริมหนองน้ำ เมื่อหนาวหนาวลมลง น้ำจะแห้งเหลือแต่โคลนที่ยังเหนียวหนืดๆ

การแทงปลาไหลจะแทงแบบเดาสุ่มลงไปในโคลน แทงลึกประมาณ 2 ฟุต เมื่อฉมวกปักลงไปบนตัวของมัน คนจับด้ามฉมวกจะรู้สึกได้ถึงการดิ้นอย่างแรง จะกดฉมวกไว้และใช้อีกมือก้มลงไปงมขึ้นมาจากเลน ปลาไหลจะหมกตัวอยู่ในเลนที่มีกลิ่นคาวจัด บางคนที่เก่งๆแค่ได้กลิ่นเลนก็รู้ว่ามีปลาไหลมากน้อยอย่างไร และปลาไหลที่แทงได้มักจะตัวใหญ่เท่าข้อมือ

ตอนกลางวันก็แทงปลาไหลได้มากนับสิบตัวจนใส่เต็มข้องใส่ โดยไปสองคนกับเพื่อนและแยกกันหา พอตกบ่ายสี่โมงแดดร่มลมเงียบ จึงได้เดินหาไปถึงริมชายกำแพงวัดที่ฝังศพไว้ แทงไปสวบแรกก็เจอเลยตัวเท่าแขนดิ้นแรงจนตกใจ กว่าจะเอาขึ้นมาได้ลุ้นจนเหงื่อหยด ใส่ข้องไปแล้วพ่อยังดิ้นโครมครามจนข้องแทบแตก ต้องเอามาวางบนเลนจึงหยุดดิ้น

คิดในใจว่าไม่เรียกเพื่อนละวะ จะเอาให้เต็มข้องเลย จึงแทงไปอีกสวบหนึ่งข้างกำแพงวัด ตัวนี้มันดิ้นพิกล ดิ้นแล้วหยุดๆ ไม่ดิ้นต่อเนื่องแถมดิ้นจังหวะสามช่าอีก จึงกดไว้สักพักให้มันเหนื่อยและหยุดดิ้น แต่กดไว้ตั้งนานมันก็ยังทำการสั่นฉมวกอยู่นั้นแหละ ดิ้นไม่ดิ้นเปล่ายังกระแทกมือที่ด้ามจับอีก ตัดสินใจล้วงลงไปที่โคนฉมวกทันที

แป่ว มันไม่มีอะไรที่ฉมวกแทงไว้เลยสักอย่าง ล้วงไปรอบๆจนทั่วก็ไม่สัมผัสอะไรเลย คิดในใจว่า เออเอ็งเก่งหนีรอดไปได้ เดินไปอีกสามก้าวแล้วแทงไปอีกสวบ คราวนี้ดิ้นแรงอีกแล้ว จังหวะละตินซะด้วยไม่ธรรมดาไอ้ตัวนี้ กดไว้นานจนหากเป็นมวยปล้ำก็นับสามไปนานแล้ว ล้วงลงไปอีกด้วยหัวใจสีชมพู เอ๊ยหัวใจพองโต ก็ไม่เจอแม้แต่หางปลาไหลที่ปลายฉมวก ชักใจเสียมากกว่าเสียใจที่สองครั้งแล้วพลาดทั้งคู่ ชักมีน้ำโหจนอุทานด่าไปว่า ไอ้ปลาไหลผีเอ๊ย

เดินยาวๆลุยเลนแค่หัวเข่าไปจนชิดกำแพงวัด(ที่ตอนนั้นไม่รู้ว่าเขาฝังศพไว้รอเผาข้างกำแพง) แทงไปอีกครั้งด้วยอาการฉุนเล็กๆ คราวนี้มันดิ้นจังหวะสโลว์ กระตุกยึกๆเป็นจังหวะพออุ่นใจหายเหนื่อยว่าโชคดีอีกแล้วเรา และคิดในใจว่า แหม..ไอ้ตัวนี้ไม่ดีดดิ้นเท่าไร คงแก่แล้วแน่ ล้วงลงไปหมายหยิบให้ถนัดมือออกมาดูเป็นขวัญตาสักหน่อย

แต่สิ่งที่ติดมือขึ้นมาจากในเลนตรงนั้นคือ..กระดูกยาวๆท่อนหนึ่ง โยนทิ้งได้ก็วิ่งลุยเลน(จนฝุ่นตลบ)ไปหาเพื่อน และบอกให้เพื่อนเดินมาหยิบฉมวกและข้องใส่ปลาไหลที่วางไว้ตรงนั้นให้หน่อย โดยไม่บอกว่าอะไรอีก ล้างตัวได้ก็ชวนกันกลับบ้าน แล้วมานั่งถอนหายใจว่าเกือบไปแล้วเรา ไอ้ที่ดิ้นเมื่อตอนนั้น มันคืออะไรก็ยังไม่มีคำตอบแม้แต่ตอนนี้

 

เป็นเนื้อผงครับ พิมพ์หน้าใหญ่ ของวัดสัมพันธวงศ์ ปี 2494

 

วันนี้ขอตัวและหัวใจ ไปดื่มกาแฟก่อนนะครับ งานเสร็จสมบูรณ์เรียบร้อยละ
นัดพี่ภูวดิทไว้ เห็นพี่ท่านบอกเจ้าของร้านสวย อิอิ พี่โจว่างตามมานะ บ้ายบายครับ

 

ถ้าเจอคนสวยๆน่ารักๆ....ฝากบอกว่าพี่คิดถึงนะครับ

 

จริงๆค่ะ คุณหมอเด็กๆสมัยนี้บางครั้งตรวจคนไข้ไม่ดูหน้าคนไข้เลยค่ะ
พูดจาบางครั้ง..ฟังไม่ได้ใส่อารมณ์กับคนไข้คิดว่าหลายท่านคงโดนนะคะ....แต่คงเป็นส่วนน้อยค่ะ..แต่คุณหมอที่ดูแลคนไข้ที่สนใจมีจำนวนมากค่ะ
บางครั้งเจ็บมาหนักๆแค่พูดถามคนไข้ ด้วยเสียงนุ่มนวล ป้าวันนี้เป็นอะไร จับเนื้อจับตัวคนไข้ใส่ใจ....เท่านี้คนไข้ก็หายปวดไปแล้วบรรเทาได้ เหมือนยาชูกำลังลดความเจ็บปวด.....ถึงจะทำงานในสถานบริการก็เคยโดยเหมือนกันค่ะ
อาจจากภาระงานทันมากที่ต้องดูแลคนไข้...หงุดหงิดแต่ก็ต้องแยกค่ะต้องรักษาคนไข้ดุจญาติมิตร.....เดี่ยวนี้มีข้อร้องเรียนค่ะ เขียนเถอะค่ะหน่วยงานสถานบริการจะได้มาปรับปรุงพัฒนางานบริการให้ดีขึ้น....

ไม่ได้อยู่งานที่เกี่ยวกับคนไข้นะคะแต่ก็อยากให้หน่วยงานบริการทุกหน่วยงาน
ได้พัฒนางานให้ดีขึ้นค่ะ...(มีข้อร้องเรียนมากมายค่ะ) และคำชมเชยจากคนไข้ก็มีค่ะ

 

ในชีวิตชนบท มีเรื่องทั้งสนุกทั้งเศร้ามากมายให้รับรู้และแปลกใจในวิถีชีวิตของคนบ้านนอก ทั้งเรื่องปลาช่อนรู การจับปูใบไม้ การขุดหนูนา การล่าบึ้ง การจับแมงดานา ทำแร้วดักนก ทำอีตุ๊บดักหนูนา และอีกหลายๆอาชีพของคนภาคกลางที่คนกรุงเทพล้วนไม่รู้จักและได้เคยสัมผัส และบางอย่างไม่เคยได้ยินด้วยซ้ำไป วิถีชีวิตชนบทมีเสน่ห์และบ่งบอกความอุดมสมบูรณ์ของท้องถิ่นได้เป็นอย่างดี

คนที่เคยล่าหนูนา (แบบที่เขาเอามาวางขายริมถนนแถบสุพรรณบุรี) คงมีเรื่องเล่าแน่นอน เพราะหนูเหล่านี้มันฉลาดไม่เบา ไอคิว 180หรือเฉียดๆ เมื่อก่อนไม่ได้ใช้ลวดไฟฟ้าดัก แต่ใช้ปี๊ปน้ำมันขนาด5 ลิตรทำฝาปิดด้วยไม้และยางหนังสติก ดักตามทางเดินหรือปากรูของมัน แต่ยามเกี่ยวข้าวใหม่ๆอาหารของหนูนายังมากอยู่ บางทีดักอย่างไรมันก็ไม่สนพวกเหยื่อที่วางเอาไว้ สงสัยมันจะชอบแต่โออิชิ ชาบูชิ หรือฟูจิ อย่างเดียวไม่สนแบบที่เอาไปวางล่อจนแห้งเหี่ยว

จึงมีวิธีหาอีกแบบหนึ่งคือล่าหนูนาในรู โดยใช้หมาไปด้วย หมาพวกนี้มันเคยได้กินหนูนาบ่อยๆมันจำกลิ่นหนูได้ เมื่อเจอรูหนูที่มีตัวอยู่ด้วยในเวลากลางวันที่ หนูมักจะนอนทอดหุ่ย ฟังเพลงเกาหลีหรือเมาแฮงค์อยู่ก็ตาม หมามีสกุล(ณ.บ้านนอก)พวกนี้มันจะเห่าและตะกุยดินอย่างแรง พร้อมกับเลียปากไปด้วยอย่างดีอกดีใจในลาภปากอีกแล้ว เมื่อเจ้าของมาถึงปากรูหนูที่มันมาเจอก่อนนั้น มันจะกระโดดโลดเต้นไปมาเหมือนจะบอกว่า ตัวนี้ของฉันห้ามแย่งนะเจ้านาย

คนล่าจะเรียกให้มันมาอยู่ใกล้ปากรู และเดินดูว่ามีทางออกอื่นๆอีกหรือไม่ หนูบางตัวรู้จักสมรภูมิและวางยุทธวิธีไว้หลอกล่อ มีรูเล็กบ้านน้อย ออกได้หลายทาง แต่คนล่าหนูฉลาดที่ใช้สารเคมีให้เป็นประโยชน์ โดยเอาก้อน"ถ่านแก๊ส" หรือที่ชื่อว่าแคลเซียมคาร์ไบด์ มาหนึ่งก้อน ใส่ไปในรูหนูพร้อมเอาน้ำกรอกลงไปด้วย เมื่อก้อนแก๊สเจอน้ำเข้าก็จะมีกลิ่นแก๊สอะเซทีลีนฉุนกึ่กอบอวนอยู่ในรูหนู หากมีทางออกอื่นๆก็จะมีควันโชยออกให้เห็น คนล่าก็จะเอาดินไปกลบทางออกอื่นๆเสีย ให้เหลือออกทางเดียว

เมื่อหนูนาถูกกระชับพื้นที่โดยการยิงแก๊สน้ำตาเข้าไปแบบนั้น แม้มันจะอึดอย่างไร มีผ้าชุบน้ำปิดจมูกอย่างไรก็ไม่วายสำลักพรวด ต้องหาทางออกจากรูให้ได้ เพราะกลิ่นแก๊สนี้สุดทนจริง เหมือนคนท้องผูกสักเดือนแล้วระเบิดลมล่างในลิฟท์ไม่ผิดเพี้ยน หมาของคนล่าหนูจะถอยไปเต้นฟุตเวิร์คปากรู พร้อมกับเห่าเตือนว่าข้าดูเอ็งอยู่นะอย่าลืม หนูนาก็รู้ว่าพยายมรออยู่ปากรูแต่ด้วยหัวใจที่สะออน จึงไม่อาจทนอยู่ได้ต้องบอกลาบ้านเก่า ซาโยนาระ

เมื่อหนูนาโผล่ออกมาที่ปากรู มันยังหันซ้ายมองขวาดูรถตามกฏจราจรก่อนทุกครั้ง เมื่อเห็นหมาที่ปากรู หนูนามันจะแยกเขี้ยวเหลืองๆสองซี่พร้อมคำรามเบาๆว่า "รู้ใหมกูลูกใคร" แต่หมามันไม่รู้จักว่าหนูลูกใคร ก็กระโดดเข้างับทันที เป็นเกมส์ที่หมามักเป็นฝ่ายมีชัยเสมอๆนอกจากหมาที่ซื่อบื้อหรือแก่เกินแกงแล้วเท่านั้น ที่ปล่อยให้หนูเขกหัวและหนีไปได้

เมื่อหมางับสะบัดหนูไปมาสองหนจนชอกช้ำพะงาบๆ เจ้าของหมาก็จะเข้ามาขอมีเอี่ยว เก็บค่าต๋งจากหมา ต่อจากนั้นทั้งคนทั้งหมาก็เกี่ยวก้อยกันผิวปากเดินกลับบ้าน เพื่ออาหารอันโอชะมื้อนั้น ที่เชลล์ชวนเชิญแต่แม่ช้อยไม่กล้าชิม เมื่อก่อนนั้นตัวละหกบาทขาดตัว เดี๋ยวนี้แพงมากจนคนขายสร้างตึกได้แล้ว และมีการทำนาข้าวไว้ให้หนูกินแล้วด้วย หนูนาแท้ๆอร่อยมาก สับให้ละเอียดคั่วให้แห้ง ผัดกะเพราแดง ใส่พริกกะเหรี่ยง กินข้าวลืมอิ่มได้เลย

 

ของผมถ้าไปอยู่บ้านยายจะจับจิ้งหรีด ทางเหนือเค้าเรียกจี้กุ๊ง เอาน้ำหยอดเข้าไปในรูมันหน้ารู้จะมีขุยอยู่พอมันหนีน้ำขึ้นมาก็เอาหญ้าร้อยคอเอามาทอดสุดยอดมาก รสชาติดีกว่าที่เค้าขายร้านแมลงทอดหลายเท่านัก หากจะหาเงินก็จับหอยทากสมัยนั้นรับซื้อโลละหกสลึง เค้าเอาไปทำน้ำปลาครับ ขายทีหลายกิโล แต่เดี๋ยวนี้หายไปไหนหมดไม่รู้ และแหล่งหากินที่อุดมสมบูรณ์ก็น้ำปิงนั่นละครับทั้งหนีไปเล่น ตกปลา งมหอยมากินกัน แต่พวกนี้ผมหาไม่ค่อยได้กับเค้าเท่าไรเลย อาจจะเป็นเพราะนานๆไปหรือเปล่าก็ไม่รู้เลยไม่ชำนาญ

ดูแล้วคงชอบบรรยากาศในการกินกาแฟมากกว่ารสชาติกาแฟแน่ๆเลย กาแฟเคยกินแพงๆแล้วดูว่้ามันจะเหาะได้ไหม อร่อยมากไหม เลยเล่นของสตาร์บัคในเซ็นทรัลไปแก้วนึง แก้วละร้อยห้าสิบ เล่นไปแก้วเดียวดูซิว่าจะเป็นไง มันก็เหมือนๆกาแฟสดทั่วๆไป ความที่กลัวขาดทุน เพราะรู้ว่าเค้าคิดค่าบรรยากาศผมแน่ ประกอบกับตาแข็งเลยจ้องบรรยากาศซะเต็มที่ แต่วันนั้นดันไปกับเมีย เลยนอกจากได้รับอรรถรสของกาแฟแล้ว ก็ได้รับผลข้างเคียงคือมีอาการจุกตามมาด้วย อาร์ทกินไปก่อนเลยคนละห้าแก้ว ถ้าได้แก้วที่ห้าคงได้เจอกันในฝันแน่ครับ ฮ่าๆๆ

 

ตอนเล็กๆ เรียนป3. ปิดเทอมแม่ก็จะพาพี่กับพี่ชายไปปล่อยไว้แถวบ้านยาย ที่สีหยัง และเปิดเทอมค่อยมารับกลับ สนุกสนานมากหนีไปเที่ยวชายทะเล อาทิตย์แรกก็อยู่บ้านยายซึ่งอยู่หัวถนน (ท่าตก ทิศตะวันตก) ก็ช่วยป้าลูกยายขายของชำ....ขายไปแอบเก็บเงินเข้ากะเป๋าตัวเองบ้าง วัยลักทรัพย์ตั้งแต่เด็ก....เปล่าค่ะไม่เคยเอาตังค์ป้าเลย...เพราะแม่สอนว่าอย่าขโมยของใคร ถ้าไม่มีหรืออยากได้อะไรให้มาขอแม่...แต่ป้าก็ให้ตังค์ค่าขนมบ่อยๆที่ช่วยขายของ...สมัยก่อนฝั่งตรงข้ามบ้านป้า(ริมรั้ววัดสีหยังจะมีขายก๋วยเตี๋ยวชามละ2 บาท อร่อยมาก มีน้ำแข็งขูด (น้ำแข็งใสลาดนมข้น) ชอบมากๆ มีเวลาว่างก็จะไปนอนกับยายซึ่งต้องเดินผ่านคันนาเข้าไปเกือบกิโล....บ้านยายจะมีต้นฝรั่ง (ทางใต้เรียกชมภู่) ไปปืนต้นฝรั่งแล้ว(พลัด)ตกต้นฝรั่งยายต้องเอายาหม่องมาทาให้ และที่แขนก็โดนไม้เสียบเลือดออก บ้านยายไฟฟ้ายังเข้าไปไม่ถึง ไม่มีไฟฟ้าใช้ พอค่ำก็จุดตะเกียง เป็นบ้านยกพื้นใต้ถุนยายเลี้ยงไก่...เศษอาหารข้าวที่เหลือก็เทลงให้ไก่ได้กิน และมีเลี้ยงวัวด้วย ไปนอนวันแรกเหม็นขี้ไก่ขี้วัว....หลายวันเข้าก็ชิน..จมูกชินกับกลิ่น...
ยายจะหลังค่อมหน่อยๆแต่เดินเร็วมาก ยายชอบเรียกชื่อ สีนวล...(เหมือนนางในวรรณคดี) ยายจะทอดไข่เจียวให้กินประจำ โดยใส่ชะอม ซึ่งหาได้ริมริ้ว และทอดปลาให้กินซึ่งหาได้ใน สระข้างบ้าน...วันไหนมีตลาดนัดยายก็จะเก็บผักที่ปลูกไปขายในตลาดนัดก็ช่วยยายเบิกไป และก็ไปบ้านป้าอีก....ช่างมีความสุขจริงๆ ด้วยความรักและเมตตาของญาติๆต่อลูกหลานที่มาจากในตัวเมือง ยายชอบพาไปอวดเพื่อนบ้านเพราะผิวพรรณที่ขาวผ่องไม่เคยโดนแดด มีหลานในเมืองหน้าตาแปลกประหลาด ไม่เหมือนลูกชาวบ้านแถวนั้น ยายไปให้รู้จักตั้งหลายคน ไหว้กันจนเมื่อยมือ แต่ก็ต้องเข้าใจยายนานๆหลานจะมา ยายเอาหลานไปโชว์เพื่อนบ้าน......เดินกันเมื่อย.... ส่วนพี่ชายก็ไปทำบาปพอๆกับพี่หนุ่ม ยิงนก ตกปลา ตามประสาเด็กๆ พี่ชายได้ไข่นกมา เดินสวนทางกัน เอามาฝากบอกเก็บไว้ให้ดีนะ รักษาเท่าชีวิต ไอ้เราก็รักษาเท่าชีวิต จนทำไข่นกแตกพี่ชายโกรธมาก ต่อยเอาจนตาช้ำเลือดลืมไปว่าน้องสาวตัวเอง.....รักน้องแค้นน้องมากไปเปล่า.....

 

ข้อคิดประจำวัน จากธรรมะสวัสดี / ภาพจากการท่องเที่ยว รู้ไหม... ? ทำไมน้ำตกถึงสวย...



พ่อ : รู้มั้ยลูก...ทำไมน้ำตกถึงสวย...
ลูก : ก็เพราะมันเป็นน้ำตกไงคะพ่อ...
พ่อ : ไม่ใช่หรอกลูก...
… ที่น้ำตกสวยน่ะ... … เพราะน้ำตกไม่ยอมเก็บน้ำไว้ในชั้นของตัวเองต่างหาก...
ลูก : หมายความว่าไงคะพ่อ...
พ่อ : ลูกสังเกตไหมล่ะว่า...
… เวลาน้ำตกตกลงมาจากชั้นหนึ่งแล้ว...
… น้ำนั้นก็จะถูกส่งต่อลงไปอีกชั้นหนึ่งทันที..
… เพราะวิธีนี้ที่น้ำตก...ไม่เห็นแก่ตัว...
… แต่ยอมส่งน้ำที่ตกมาจากชั้นอื่น..แล้วส่งต่อกันไปเรื่อย ๆ อย่างนี้..
… น้ำตก..ถึงสวย...
… และน้ำตก..จึงยังคงเป็นน้ำตก...ที่มีเสน่ห์..ไงละ

ข้อคิดจากเรื่องนี้...
อย่าลืมน่ะลูก...
ถ้าลูกอยากให้ตัวเองเป็นคนที่น่ารัก...
ลูกควรจะเป็นอย่างน้ำตก..
หากมีสิ่งดี ๆ ตกมาถึงตัวลูก...
อย่าเก็บสิ่งดี ๆ นั้นไว้..คนเดียว..
ลูกต้องเรียนรู้ที่จะ...แบ่งปัน...ออกไปให้มากที่สุด
มีก็แต่คนที่ "ให้" ออกไปเท่านั้นแหละ...ลูก..
จึงจะเป็นคนที่ "ได้รับ" อย่างแท้จริง...
จากธรรมะสวัสดี

ดั่งที่ได้อ่านกันมาแล้วข้างบนเมื่อคุณได้รับสิ่งดี ๆ แล้วก็อย่าเก็บไว้คนเดียวนะ แบ่งปันสิ่งที่ดีและสวยงามให้คนที่คุณรักและรู้จักนะ แล้วจะได้ความรัก สิ่งที่ดี ๆ นั้นกลับมาตอบแทน สาธุ


รักนะ จู๊บๆ ๆๆๆๆๆ

 

การให้อภัยทาน เหนือกว่าการให้ทานใดๆทั้งปวง

เมตตา ให้อภัย ไม่ถือสา มันทำได้ยากมากแต่ก็ไม่หนักหนาสาหัส เหลือบ่ากว่าแรงมากนักหากตั้งใจจะทำ
แค่การให้นึกเมตตาให้อภัยกับคนที่เคยทำให้เราแค้นเคือง เจ็บช้ำน้ำใจ
ทำให้เราไม่พอใจ แค่ให้คิดในทางที่เมตตาให้อภัย ไม่ได้ต้องไปขอโทษเขา

ความแค้นใจแม้มันจะปล่อยวางยาก แ่ต่หากทำได้ก็จะดีที่สุด
การให้อภัยทาน เป็นทานที่เหนือกว่าทานใดๆทั้งปวง เป็นทานที่ยิ่งใหญ่เหนือทานทุกอย่าง