♥ มาแต่งกลอนแก้เหงากันนะ ♥

นกน้อยในป่าใหญ่

นกน้อยขับขาน.....กังวานในไพร
ข้านี้สงสัย..........ใครมาขับกลอน
ย่องเข้าไปดู........ให้รู้แน่นอน
ใครมาเว้าวอน.......ออดอ้อนรำพัน​

นกน้อยตัวนี้.....ช่างมีสีสัน
พร้อมถ้อยรำพัน.....เสกสรรเจรจา
ข้านี้รักเจ้า.....เฝ้ารำพันหา
เสียงเจ้าดังมา.....ทำข้าเบิกบาน​

นกน้อยในป่า.....บินมาขับขาน
ฤทัยเบิกบาน........สำราญชวนมอ
เจ้าช่างสุขนัก......ข้ารักหมายปอง
อยากเป็นเจ้าของ.....จับจองชวนชม​

เจื้อยแจ้วเจรจา.....ช่างน่าสุขสม
เสียงร้องระงม.....สุขสมกลางไพร
เสน่ห์เย้ายวน.....ชวนให้หลงไหล
อยากจับเจ้าไว้.....ชื่นใจทุกวัน​

กลางดงพงป่า.....พนาไพรสุขสัน
เรียงร้อยลำนำ......ประพันธ์บทเพลง
นกน้อยนกใหญ่.....ร่วมใจบรรเลง
อย่างเป็นกันเอง.....ครื้นเครงสุขใจ..​

~รุ้งสีเงิน~ ​

 

ขับขานกลอนแต่เช้า ............. กลางไพร

ใสแจ่มเสียงของใคร ............. ใคร่รู้

หวานเสนาะกลางใจ .............. ชวนจิต

หมายมุ่งมองแต่ผู้ ................ ขับร้องเจรจา



เพลินพาเพื่อนร่วมร้อง ............ บรรเลง

วิหกประพันธ์เพลง ................ คู่ร้อง

ไก่ฟ้าร่วมครื้นเครง ............... เคียงขับ

กลางหมู่แลพี่น้อง ................ สอดคล้องกังวาน

 

ดนตรีกับจินตนากาล

เสียงดนตรีก้องในใจคนหนึ่ง
บอกคิดถึงเสมอเธอรู้ไหม
อยากบอกความรู้สึกจากข้างใน
ผ่านหัวใจดวงน้อยร้อยบทกลอน


เสียงเพลงแว่วดังมาพาใจหวั่น
นึกถึงคืนวันชื่นคืนสูขสม
ได้อิงแอบแนบซบสบตายล
เหมือนหนึงมนต์ต้องใจให้อาดูล


ดลตรีกาลผ่านบทเพลงที่ขับขาน
เหมือนวิมานบนดินอิ่มใจหมาย
เหมือนอยู่ในอ้อมกอดมิวางวาย
สื่อความหมายผ่านวลีที่บทเพลง


จินตนาการกับดนตรีที่ไพเราะ
ช่างเสนาะจับจิตเหมือนชิดไกล้
ฝากเสียงเพลงผ่านฟ้าจากแดนไกล
บอกหัวใจเราสองที่ต้องกัน


เป็นหนึ่งเพียงจินตนาการผ่านคีย์บอร์ด
เพื่อให้สอดคล้องในใจที่หวัง
เป็นบทกลอนร่อนกวีที่จีรัง
ให้เหมือนดั่งจินตาฯที่ว่าไป...


~~รุ้งสีเงิน~~

 

เฉียดเฉี่ยวฉากฉวัด........เฉวียน
วนเวียนกวีเสียง............เรียงมุข
ดุจเส้นหมดเตี๋ยวเหลียว....ลูกชิ้น
ถนอมเก็บไว้ลิ้มชุด........สุดท้าย

ระวังเพื่อนขวาซ้าย........เนียนจ้อง
ฉวยกินลูกชิ้นคล่อง.......จักเศร้า
กะเก็บอร่อยท้ายต้อง......ตาปริบ
เห็นหลัดหลัดเพื่อนเจ้า....ชิงกิน นะเอย ^_^

 

คารวะท่านผู้เลิศยุทธ์.....ทรงธรรม
ยิ่งด้วยเชิงชั้นสารพัน....แอ๊ปแบ๊ว
รจนาผูกโคลงธรรมได้...เพราะพริ้ง
ทั้งพระธรรมไม่ผิดเพี้ยน...ผันแปร


สาธุ สาธุ สาธุ
ชาติสยามไทยงามล้ำด้วยมีกวี ค่า
(เดิมเป็นแฟนคลับคุณขวัญเทวาอยู่ นะคะ)

 

ไม่ได้เข้ามาซนเสียตั้งนาน
เห็นกลอนขับขยับขานเบิกบานใหญ่
หลากจรดรสกวีนี้จับใจ
ขอส่งกลอนหนึ่งไว้ให้เบลอเบลอ

ล่วงเลยนานผ่านมาเวลาเนิ่น
กลัวเคอะเขินเกินความจะจำเผลอ
สัมผัสบทกลบาทอาจละเมอ
เกรงจะเก้อเกินคำตามสำนวน

มิได้แต่งแจ้งไว้หลายเพลา
กลับมาแต่งแจ้งอีกคราน่ากำสรวล
ชักมาแต่งแจ้งฝืดอืดรวนรวน
คิดแต่งแจ้งแจงล้วนป่วนเหลือใจ

ก็กลอนฝืดคิดไม่ออกบอกไม่ถูก
คลำคลำผูกสัมผัสถนัดไหม
บางครั้งเปิดตำราก็ว่าไป
จึงขอแต่งแจ้งไว้มิให้ลืม....<!-- google_ad_section_end -->

กลอนสุภาพ

 

หยอกเล่นนิโหน่ยตาม.....ฉบับ
หวนคิดกินเตี๋ยวขยับ.....เพื่อนจ้อง
ลูกชิ้นทีเด็ดกลับ...........เชิดฉิว
ตักมั๊บปากเพื่อนย่อง.......ชิงกิน เศร้าแล T_T

 

เบลอเบลอยังแต่งกลอนตั้งสี่บท
เคอะเขินสดกลอนเสริมเพิ่มขยาย
ละเมอบทต่ออีกโอ้โฮกลอนทั้งหลาย
ฝืดอืดหายคงมาหลายกาพย์ฉันท์โคลง

ก็ทักทายปะสาทะคนกวี
มิได้มีมุ่งร้ายนะจอมขวัญ
ยินดีกลับขยับกลอนเป็นเพื่อนกัน
ห้องกลอนพังเมื่อนั้นค่อยวางมือ .....เง้อออออออ

 

คุณท่านสร้อยฟ้ามาลา กับกวีในกระทู้นี้ แต่งทั้งโคลงฉันท์กาย์พกลอน เก่งจนอยากจะ ปิดทองใส่พาน วางบนหิ้งแน่ะค่ะ ๕๕๕

ได้อ่านแล้วยินดีเหลือขนาดน่อ

 

.....นั้นสำแดงดลแต่ห่อน....ก่อนกาล
แต่เบื้องบุราณบันดาล...เหตุเศร้า
ณ โรงเตี๊ยมก๊วยเตี๋ยว...โศกสลด
เพื่อนใจร้ายหมายจ้อง...ลูกชิ้น...คีบกิน

 

ผ่อนการงานห่างได้.....ละวางไว้ในการนี้
งานยุ่งเหมือนยุงตี......จึงไม่มีอารมณ์กลอน

เว้นว่างระหว่างกิจ......หวนมาติดตามอักษร
ห่างหายในบทกลอน...เริ่มจะย้อนกลอนไม่เป็น

ต้องปัดฝุ่นตลบ.........ค่อยเร้นลบคำลงเล่น
สัมผัสขัดพิเรนทร์......ฝืดต้องเฟ้นหาเล่นคำ

ไม่คิดในทางร้าย.....อ่านกลอนหมายมาขำขำ
ประสาคุ้นเคยคำ.....เปิดลำนำร่ำคำกลอน....

กาพย์ยานี ๑๑....

 

ชามหนึ่งล้วนลูกชิ้น.....กุ้งปลา
เงื้อง่าตะเกียบมา.......คว้าไว้
แข่งคีบมิถนัดหนา......จำพลาด
ส้อมจิ่มแทงชิ้นได้......รุกถ้วน...ทั่วชาม<!-- google_ad_section_end -->

โครงสี่สุภาพ...

 

เรียงอักษร..เป็นกลอน..นอนไม่หลับ
จิตกระสับ..แส่ส่าย..คล้ายเกลียวคลื่น
หมุนเวียนวน..จนใจ..ไม่รมย์รื่น
ที่เคยชื่น..กลับช้ำ..ตำอุรา

วาจาคน..ลับคม..จนคมกริบ
แค่เฉี่ยวนิด..เชือนเข้า..ทำเอาบ้า
ได้สติ..พลันคิด..พิจารณา
เก็บรักษา..ให้จำ..น้ำคำตน

อยู่กับตัว..จงกลัว..ในความคิด
เห็นถูกผิด..ปรุงไป..ไกลจนหลง
จิตแส่ส่าย..คลอนไหว..ไม่มั่นคง
วกเวียนวน..วุ่นวาย..กายกับใจ

อยู่ด้วยมิตร..คิดก่อน..ตรองจึงพูด
สิ่งผิดถูก..เราเขา..เดามิได้
ความรู้สึก..เราเขา..ก็ไม่คล้าย
ต่างคนต่าง..จิตใจ..ต่างมุมมอง

เป็นบทเรียน..สอนตน..ให้รู้จัก
คิดให้หนัก..ก่อนกล่าว..เอาไว้สอน
ที่ผิดพลาด..ล่วงแล้ว..มิอาจย้อน
อุทาหรณ์..เตือนตน..จงระวัง

 

ยลยินเย้าแหย่ยิ้ม ..................... ยามยาก

หิวเหตุหายห่างหาก .................. ห่วงให้

พักเพลินเพื่อนพลันพราก ........... พิษแผ่

หลายหลากเรื่องลาภไร้............... ร่ายล้อ(*)เรียงหลาย


(*) = (ราคุเรียวซาย)




:boo::boo::boo::boo::boo::boo:

 

...ยามยากยิ้มเย้ยยุทธจักร..........หยามหยัน
พิราปรำพันเพ้อพร่ำ..................กลืนไว้
เชิดหน้าอันขาวอมเขียวดุจ..........องค์อินทร์
ก็เรามนุษย์จำเดินดิน.................ดุ่มสู้....สุดเหงา

ฮือๆ...

 

ดูซิ เป็นโคลงสภาพละเหี่ย เลย....จำเศร้า

 

ซึมเซาสู้ศึกเศร้า .................. สงสาร

เดินเด่นแดนดงดาล ............... ดุ่มด้น

กลืนเก็บกวาดกรรมกาล .......... กายก่อ

ทุกข์ทิ่มแทบท่วมท้น .............. ถ่ายทิ้งถอดถอน



การกลอนแก้กลัดกลุ้ม ............. กลืนกิน

ยิ้มแหย่หยอกยามยิน .............. อยากเย้า

อุ่นอกเอกองค์อินทร์ ................ แอบอ่าน

ล้อหลอกหลายเรื่องเร้า ............. ร่ายร้ายแลหลง


(k) (k) (k) (k) (k) (k) (k) (k) (k) (k) (k) (k) (k) (k)

 

ขับขานกลอนแต่เช้า ............. กลางไพร

ใสแจ่มเสียงของใคร ............. ใคร่รู้

หวานเสนาะกลางใจ .............. ชวนจิต

หมายมุ่งมองแต่ผู้ ................ ขับร้องเจรจา



เพลินพาเพื่อนร่วมร้อง ............ บรรเลง

วิหกประพันธ์เพลง ................ คู่ร้อง

ไก่ฟ้าร่วมครื้นเครง ............... เคียงขับ

กลางหมู่แลพี่น้อง ................ สอดคล้องกังวาน



ประสานเสียงดุจฆ้อง............... กลองชัย

สูงต่ำไพเราะไกล .................. กลบฟ้า

เสียงใสสถิตย์ไพร ................. เพริศแข่ง

ร้องเล่นยังเลิศหล้า ................ หลบล้าคือไฉน

 

ข่าก็ตายขิงก็ตายตายกันหมด แม้แต่มดแมวหมาน่าสงสาร ต้องเร่งทำกุศลและบุญทาน ทำนิพพานให้แจ้งแทงตลอดเอยนะจ้ะ