ปัญญาของพระโสดาบันต่างจากปุถุชนยังไง

ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะครับ

 

ก็เตือนอยู่ให้ระวังเหยียบกับดัก

และไม่จำเป็นต้องไปตอบทุกถาม

 

ไม่เป็นไรนี่ครับ
โดยมารยาท สนทนากับกัลยมิตร ตอบผิดถูก ไม่โดนใจบ้าง ย่อมไม่สำคัญ
เท่าการลดมานะ

 

ดีล่ะๆ งั้นเชิญสนทนากันต่อครับ

เดี๋ยวต้องขอตัวก่อน ที่มาขัดจังหวะ ต้องขออภัย

คิดเสียว่า นี้คือ โฆษณา คั่นรายการ

 

ขออนุญาติ ถาม แทรกนิดนะครับ
เมื่อรู้ทันปัจจุบันแล้ว
นำไปใช้ประโยชน์ ได้อย่างไรครับ
หรือ รู้ สักแต่ว่ารู้
ขอบพระคุณครับ

 

ครับดีมากแล้วครับ คุณเข้าใจเรื่องจิตหรือเปล่า จิตนี่คือตัวรู้ใช่ไหม รู้
ทางตาจักขุวิญญาณ ... มันเป็นคนละตัวกับที่อุปาทานหรือความรู้สึก
ที่เป็นตัวตนรู้ใช่ไหม คือจิตหรือวิญญาณนี่เกิดจากการกระทบหรือ
ผัสสะใช่ไหม แต่มันมีสองชั้น ชั้นที่ตาเห็นรูปอะไรนี่ยังไม่ต้องไปยุ่งชั้น
นี้เป็นแค่เพียงรู้อะไรยังไม่ปรุงแต่งเรียก ปฏิฆะผัสสะ ที่ยุ่งคืออธิวัจจนะ
ผัสสะ คือขั้นธรรมารมณ์และเกิดมโนวิญญาณ หรือขั้นที่ตีความหมาย
ปรุงแต่ง จิตที่ปรุงแต่งนี้ไม่ได้เกิดดับเร็วขนาดนันหรอกครับ ตัวนี้วัน
หนึ่งเกิดไม่กีครั้งก็ได้ ที่เรียกดูจิตก็คือดูมโนวิญญาณนี่เหละ แต่ที่
สำคัญใครเป็นตัวดู เพราะบางทีจิตแบ่งออกเป็นสองส่วนสวนหนึ่งเกิด
เป็นอุปาทานแล้วมาควบคุมอีกส่วนหนึ่งไม่ให้ปรุงแต่ง มันก็ยังไม่ดีใช่
ไหมต้องทำจิตตัวที่เป็นอุปาทานให้หายไปก่อน คือมีความรู้สึกว่า
พยายามหรืออยากมีสติเมื่อไหร่จิตที่เป็นอุปาทานตัวนี้เกิดขึ้นเล้ว

 

ช้าก่อน เราจะถือว่า สิ่งที่ท่านทำออกมานั้น เป็นการละเมอเพ้อไป

เพราะเหตุว่า

อันวิสัยของวิญญูชน ย่อมไม่ พยากรณ์ใครก่อนที่จะแสดงตนว่า เป็นใคร
มีฐานะอย่างไร มีปฏิปทาอย่างไร มีคุณสมบัติที่พึงถือได้อย่างไร อันเป็น
การประกาศออกมาก่อนด้วย กริยาอย่าง สิงห์ ไม่ใช่ แมว

เมื่อแสดงตัวตนแล้ว หากผู้ถูกพยากรณ์มีใจศรัทธา ท่านจึงจะพยากรณ์ได้

ไม่เช่นนั้นแล้ว คำพยากรณ์ของท่าน จะเป็นเพียงการทำนายทายทักแบบลอยๆ

ซึ่งไม่ใช่วิสัยที่คู่ควร แก่ผู้ปราศจาก ภัยเวร 5 ประการ

เว้นแต่ ท่านจะเป็นผู้ยังมี ภัยเวร5ประการได้อยู่ ท่านก็พึงพยากรณ์ไปเถิด

เราคงไม่จำเป็นต้องสนใจ ต่อการกระทำของ ผู้ที่ยังต้องทนทุกข์ ไม่พ้น
ภัยเวร5 ประการ แต่อย่างใด

เพราะว่า คงหาความเป็นจริง ได้ค่อนข้างยาก

 

ผมตอบให้ คุณหม้อ จะตรงกว่า

คือ แก เป็น เด็กเก็บว่าว

เวลา มีอะไรที่มีแนวโน้มว่า จะมีว่าวของใครหลุดลอย แกจะวิ่งไปเก็บ
แล้วเอามาอวดโชวว่า ข้าเก็บได้ๆ

บางทีว่าวตัวนั้น ยังไม่แน่ไม่นอนว่า ขาดลอยหรือยัง แกจะอมพนำเอา
ไว้ก่อน

รอวัน ที่มีการตัดสินแล้วว่า ว่าวตัวนั้นหลุดลอย แกจะได้สวมบทว่า

เฮ้ย กูผู้หนึ่งเก็บว่าวขาดลอยนั้นได้

* * * *

เห็นเขาว่า พี่หม้อ เป็นครูบาอาจารย์ แต่ พฤติกรรม เจ้ายศเจ้าอย่างแอบซ่อนอมพนำ
สร้างแต่ มาดแห่งวาทะเป็นปริศนาปักขี้เลน

 

จิตมันก็ไม่ไหลไปปรุงแต่งไงครับ กรรมก็ไม่เกิด
สกัดทุกข์ได้

ตัวอย่างเช่น คุณได้ยินเสียงด่า เกิดไม่พอใจ ออกไปชกหน้าคนด่า สุดท้าเจ็บมือ สร้างเวร ติดคุก เสียใจ อะไรๆอีกที่ทำให้จิตเศร้าหมอง

รู้ทันปัจจุบัน เสียงเป็นรูป กระทบหู หูมันไม่รู้อะไรถ้าไม่มีจิตเข้าไปรู้
หรือ โสตวิญญาณ เกิดผัสสะ นามใจเกิด ปรุงแต่งต่ิเนื่อง
ถ้าใจเป็นกุศล เสียงด่ามันก็เป็นคำชมได้
แต่ถ้าใจเป็นอกุสล เสียงด่ามันก็เป็นกรรมไม่ดีที่เราไปรับมาทุกข์

ในอกุศล มันก็ย่อยไปอีกเป็นโทสะ โมหะ โลภะ
ให้สังเกตุตัวเองบ่อยๆ ว่าใจเป็นกุศล หรือ อกุศล
วิธีสังเกตุคือ รู้ตามความเป็นจริง รู้ในปัจจุบันครับ
ถ้าไม่รู้มันเป็นอุปทาน เกิดจากอวิชา

ต้องค่อยๆสังเกตุไปเรื่อยๆ

 

ร่วมเข้ามาดูพระโสดาบันครับ.....

 

ส่วนข้างบนนั้นมีแต่น้ำ ลาย ที่ปรุงแต่งแล้วก็กลืนเข้าไปในลำคอของตนซะเอง

เห็นเขาว่า แหมคำนี้ แล้วเห็นกับตามาแล้วหรือ ขาดซึ่งหลักแห่งความเชื่อ

อืม...ก็แปลกนะคนเรา

 

ฉี่ยังไม่สุด อ่ะครับ
มันกระปริบ กระปรอย
สงสัย จะเป็นนิ่ว ???

 

จิตกับวิญญาณ ความหมายเดียวกันรึเปล่าครับ
เกิดดับได้ทาง ตา หู ลิ้น จมูก กาย ใจ
เดี๋วยตาเห็น แล้วไปได้ยิน เกิดคิดปรุง แล้วดับไปรู้สึกร้อน หิว กลับมาพอใจ เสียใจต่อได้ไหมครับ
อันนี้อธิบายแบบ ที่เราๆรู้สึกกันได้

ซึ่งมันก็มีเรื่องวิถีจิตเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย
ส่วนจิตปรุงแต่งนั้น ขณะจิตเกิด ขณะจิตดำรงอยู่ ขณะจิตดับไป ก็มีนี่ครับ ลองสังเกตุดู
ตรงนี้เราก้าวสู่ไตรลักษณ์แล้ว และเริ่มรู้จักอนัตตา จากการเกิดดับของขันธ์แล้วนะครับ

และเป็นไปไม่ได้ ในขณะสติรู้ปัจจุบัน จะหลงไปเกิดอุปทาน

 

หมายถึงอะไรครับ ต้องการให้ขยายต่อหรือเปล่า

 

ครับผม ยังอั้นไว้ นิครับ
ขอบคุณครับ

 

ย่อให้ง่ายครับ
รู้ให้ตรงตามความเป็นจริง เมื่อรู้ตรงตามจริง มันคลายความสงสัย จิตมันก็คลายความยึดมั่น เป็นสักว่ารู้ไป

ถ้าอยู่ๆมาสักว่ารู้ มันไม่รู้อะไรหรอกครับ ดับทุกข์ไม่ได้

 

เข้าใจล่ะครับ
ขอบพระคุณครับ

 

เอ่อ ครูบาอาจารย์ที่ไหน ให้ใช้ หลักแห่งความเชื่อ หรือครับ

ถ้าถามว่า แล้วจะให้ใช้อะไร ผมก็ขออนุญาติว่า หลักแห่งการพิสูจน์

ถ้าถามผมว่า แล้วทำอย่างไร เอ่อ คุณก็เฉลยมาสิครับ จะต้องไปเฉไฉ
อมพนำไว้ทำไม

 

จิตมันก็กินความหมายกว้างมากนะครับ ถ้าแบ่งใหญ่ก็รวมนามหมด
เลย เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ คือ จิตที่ทำหน้าที่วัดค่าอารมณ์
เรียกเวทนา จิตที่ปรุงแต่งเรียกสังขาร จิตที่จำได้หมายรู้เรียกสัญญา
จิตที่ทำหน้าที่รู้เรียกวิญญาณ หรือจะแบ่ง 3 ก็มี รูป เจตสิก จิต
(วิญญาณขันธ์) หรือแบ่งเป็น 3 อีกแบบ จิต(ธาตุคิด) มโน วิญญาณ
จะแบ่งจิตเป็นสองฝ่ายคือฝ่ายจิต(ตัวคิด) และฝ่ายวิญญาณก็ได้ (ตัว
รู้) จิตธาตุคิดความคิดของจิตก็เรียกว่าจิตอีก แบ่งเป็นภวงค์จิตและวิถี
จิตได้ด้วย ถ้าเป็นไปได้ผมไม่อยากใช่คำว่าจิตเลยเพราะมันจะคุยกัน
ไม่รู้เรื่องว่าพูดถึงตัวไหน แตคุณลองสังเกตดูทุกครั้งที่คุณรู้สึกว่า
ใชความพยายามมันจะมีอุปาทานเป็นตัวควบคุมไม่ใช่หรือครับ ไม่ว่า
คุณจะพยายามมีสติ หรือพยายามระงับอารมณ์ เพราะถ้าไม่มีอุปาทาน
ควบคุมมันจะไม่รู้สึกพยายามเลย

 

มามุขนี้อีกแล้ว หลักแห่งความเชื่อ ก็คือต้องพิสูจน์ ก็หลักแห่งการพิสูจน์ ก็ถูกต้องแล้วไง

นัยยะเดียวกัน จะแปลความหมายทำไมให้มากความ มากเรื่อง


ไปล่ะ ขอตัว ฝากเท้า