ตั้งแต่นั่งสมาธิมาไม่เคยเกิดปิติเลยครับ

อาจารย์ที่สอนสมาธิท่านบอกว่าปิติต้องเกิด ทุกคนต้องผ่านขั้นตอนนั้ถึงจะเรียกว่าดำเนินถูกทาง แต่ผมไม่เคยเกิดปิติใด ๆ เลย ไม่เคยตัวสั่น ขนลุกขนพอง ตัวโคลง หรือน้ำตาไหลเลย ขณะนั่งสมาธิก็รู้สึกตัวดีทุกอย่าง ปรกติจะนั่งในห้องนอนคนเดียว ก่อนจะนอนเกือบทุกวัน แต่ในขณะที่นั่งก็จับลมหายใจไปเรื่อย ๆ พร้อมบริกรรม พุท โธ แต่ถ้ามีเหตุการใดเกิดขึ้นภายนอกกายก็จะรู้สึกตัว สะดุ้ง อยู่เสมอ เหมือนทำสมาธิแต่ไม่ก้าวหน้าเลย ผมควรจะแก้ไขยังไงดีครับ สมาธิถึงจะนิ่งกว่านี้ แต่เคยมีอยู่คืนนึง หลังจากนั่งสมาธิเสร็จแล้วก็ล้มตัวลงนอน พร้อมกับบริกรรม พุท โธ ไปด้วยจนหลับ ปรากฏว่ากลางคืนสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็มองเห็นว่าเป็นห้องของตัวเอง แต่รู้สึกไม่อยากขยับตัว แค่อยากมองไปรอบ ๆ แต่แปลกว่าทำไมขยับตัวไม่ได้ทั้งที่ลองพยายามดูก็ขยับไม่ได้ เลยลองสำรวจตัวเองดูปรากฏว่าภายในห้องที่เห็นทุกอย่าง อย่างชัดเจนนั้นเห็นโดยไม่ได้ลืมตาครับ เพราะตอนนั้นเหมือนรู้สึกตัวได้ดีว่าตายังหลับอยู่ แต่เห็นทุกอย่างชัดเจน แต่ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ก็ค่อย ๆ ดูไปซักพักพอเห็นว่าไม่มีอะไรมากกว่านั้นก็หลับไปตามปรกติ พอตื่นเช้ามาก็ยังจำเหตุการณ์ได้ดียืนยันว่าไม่ได้ฝันเพราะรู้ตัวตลอด ตั้งแต่นั้นมาพยายามปฏิบัติให้เกิดเหตุนั้นอีก แต่ก็ไม่เคยเกิดขึ้นอีกเลย วานผู้รู้ช่วยแนะนำการปฏิบัติให้ผมด้วยครับ ว่ายังขาดสิ่งใดไป ขอบคุณครับ

 

เทคนิค ที่ช่วยส่งเสริม ในการตั้ง สมถะ

ลองทำตามดูครับ


และอย่าลืมโหลดไปฟังกัณนี้ดูครับ

รู้ ..เห็น..กาย ใจ ตัวเอง..ชื่อว่า รู้เห็นตามความเป็นจริง..โดย หลวงปู่ พุธ ฐานิโย

 

การปฎิบัตินั้น ไม่ได้จำเป็นว่าจะต้องมีปิติก็ได้ครับ ที่จำเป็นเพราะต้องตามขั้นตอนครับ

แต่หากเคยปฎิบัติมาไว้ขนาดที่ไม่เกิดปิติก็มีอยู่ครับ แต่เป็นของไม่เที่ยงครับ

และอาการสะดุ้งที่คุณเป็นอยู่นั้นจะเรียกว่าปิติก็ได้นะครับ ดั่งตัวอย่างที่ผมจะกล่าว

เวลาที่ดีใจมากๆ อารการที่เกิดขึ้นขณะนั้น หากเคยเป็นให้สังเกตุไว้

เวลาที่ตกใจ อาการที่เกิดขึ้นขณะนั้น หากเคยเป็นให้สังเกตุไว้

เหตุเพราะอาการปิติมีลักษณะคล้ายคลึงกับอาการเหล่านี้ครับ

ส่วนเรื่องที่เห็นในขณะที่หลับตาอยู่ดั่งที่กล่าวน่ะครับ เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ครับ สำหรับนักปฎิบัติ

แต่อย่าไปยึดติดครับ มีได้ก็หายได้ครับ จะสามารถคงอยู่ได้นาน หากปฎิบัติจนชำนาญเท่านั้นครับ

 

ปัญญารู้ทุกข์ รู้ที่ทุกขสัจ ไม่ใช่ทุกขเวทนา

ปิติเกิด หรือ ไม่เกิดไม่สำคัญ

ถ้าชีวิตนี้ต้องการสมาธิอย่างเดียว ก็ขอตอบสมาธิอย่างเดียว

ต้องการสมาธิทางตา พึงใส่ใจในการเห็น

ต้องการสมาธิทางหู พึงใส่ใจในการได้ยิน

ต้องการสมาธิทางใจ พึงใส่ใจความรู้สึกใจที่เกิด

 

อาการปิติจะเกิดหรือไม่ไม่ต้องไปสนใจครับ ของผมเคยมีอยู่ครั้งนึง นั่งได้แป๊บเดียวมันดิ่งเลยยังไม่ทันเกิดปิติอะไรเลย รู้ตัวอีกทีก็ไม่หายใจซะแล้ว(จริงๆยังหายใจแต่ความรู้สึกทางร่างกายโดนตัดทิ้ง)นั่งไปเรื่อยๆครับอย่าไปอยากได้อย่างนั้นอย่างนี้มันเป็นกิเลส ใจมันจะไม่สงบนิ่งเป็นจุดเดียว คิดซะว่าเมื่อก่อนไม่เคยทำไม่เคยได้ก็ไม่เห็นอยาก ปัจจุบันทำได้แค่ไหนมันก็เท่ากับเป็นกำไรไม่มีขาดทุนแน่นอน ส่วนอาการที่คุณว่าถือว่าเป็นเรื่องดีแล้วครับ เจริญในธรรม

 

ได้ปิติ ยังมีเหนือปิติ
ได้บางอย่าง มีเหนือกว่า บางอย่าง

ได้ทางพ้นทุกข์ จบลงที่การพ้นทุกข์

ตั้งมั่นพอดี รู้เห็น ตามจริง

 

ปิติ..! ถ้าได้แล้วสนุกครับ เป็นเหมือนของว่างชาววัง

แต่หากไม่ได้ก็ไม่ใช่ปัญหา รู้รู้ไป พยายามชูใจเรา กับอาการพอใจไม่พอใจ ไม่ยินดียินร้ายต่อผัสสะ
ไม่ต้องสนใจกับการหาของว่างนั้น

มานะ..อยู่ไหน..?

 

จริงๆคือ อาการปิติ กับ นิมิต นี่เป็นเครื่องหมายบอกได้ว่าจิตเข้าสู่ อุปจารสมาธิ ต่อจากนั้น ก็จะเป็นการดำเนินฌาน ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่ผู้ปฏิบัติต้องเจอ...นะครับ...

แต่ถ้าตอนนี้ยังไม่เจอก็ไม่เป็นไร...ทำบ่อยๆ...อีกหน่อยมีเหตุให้เกิดมันก็ต้องเกิดหละครับ...ทำต่อไปแบบสบายๆ เดี๋ยวก็มาเอง....เมื่อมาก็ไม่ใช่ไปยึดติดมันนะครับ...ธรรมอื่นที่สูงกว่ามีอยู่...

 

เพราะมันตกภวังค์ไปหมดนะสิครับ สมาธิจึงไม่เกิด การบริกรรมไม่ใช่บริกรรมแบบท่องบ่น ความบริกรรมให้มันถึงจิตถึงใจครับ ถ้าเราบริกรรมแบบท่องบ่น แต่จิตใจไม่ได้จับการบริกรรมนั้น มันก็จะเข้าไม่ถึง ทั้งสมาธิ ทั้งสติ มันก็ไม่เจริญ

การบริกรรมต้องวางใจให้ดี ตึงไปก็เครียดเคร่งปวดหนึบ ๆ อ่อนไปก็กำลังไม่มี ฟุ้งบ้าง ตกภวังค์บ้าง

ลองดูใหม่นะครับ พุทโธ เ้ข้าออก พองยุบ แนบให้มันถึงใจไปเลย ตามกำกับให้ดี หลุดก็ตั้งต้นใหม่ ไม่นาน ทั้สมาธิ ทั้งสติ เจริญแน่นอนครับ

 

มันจะมีขั้นปีติปฏิสังเวที รู้พร้อมอาการของปีติเราดูเวลาหายใจเข้ายาว-ออก
ยาวก็ได้ก็เป็นอาการปิติ หรือในชีวิตประจำวันอะไรที่เกิดปีติเราใช้สัญญาดึงมา
ก็ได้เพื่อให้ศึกษาอาการของปีติ ส่วนการเห็นขณะหลับตาเหมือนลืมตาจิตเข้าสู่
อุปจารสมาธิ มีความเป็นทิพย์

 

สัญญาจากการทำสมาธิ เป็นสัญญาที่มีกำลังมาก เป็นส่วนดีที่เราต้องรักษาไว้ คราวหน้าถ้าเดินจิตอีกก็เอาอารมณ์ที่เราเคยได้นั่นแหละ ระลึกให้ได้ว่าอารมณ์แบบนี้แหละที่เราต้องการเข้าไปอยู่อาศัยด้วย จะเดินจิตต่อก็ยิ่งดีเลย

ฌานะสัญญา

เจริญธรรม

 

ถ้าจำไม่ผิด เจ้าของกระทู้ เขาเพิ่งเปลี่ยนศาสนา ได้มาประมาณสองปีแล้ว
ถ้าจำผิดก็ขออภัย

มีสองอย่าง
1. หนักแน่นก็ไม่มีปิติเลยก็ได้
2. ภาวนา ไม่ตรง ก็ไม่เกิดได้เหมือนกัน

 

ขอบคุณทุกคำแนะนำครับ จะนำมาปรับปรุงตัวเองครับ คุณหลบภัยจำไม่ผิดหรอกครับ เพียงแต่ผมไม่นึกว่าจะมีคนจำได้ แต่สงสัยว่าข้อ 2 ภาวนาไม่ตรง ก็ไม่เกิด คืออะไรครับ หรือว่าคำภาวนาพุท โธ นั้นยังไม่ถูกต้องครับ

 

ผมว่าลองผ่อนคลายอารมณ์ดูบ้างก็ดีนะครับ

บางครั้งเราอาจจะตึงเกินไป ลองทำสมาธิแบบสบายๆ เหมือนกับเราอยู่คนเดียวในจักรวาล

เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ ลองดูนะครับไม่เสียหายหรอก

 

ผมติดปิติมานานหลายปี..ถ้าว่ามันดีก้ดีแต่มันก้ไม่คืบหน้าเพราะรู้แน่ว่าต้องคืบหน้าได้มากกว่านี้..ผมอาศัยเจริญสมาธิพอสงบแล้วลงสู่การพิจารณาลงในธรรม..ในร่างกาย..ในทุกขัง..อนิจจัง..อนัตตา..แรกๆธรรมมะในหัวข้อที่พิจารณาจะแตกตัวออกให้เราพิจารณาลงไปเรื่อยๆ..พอถึงที่สุดจะเกิดปิติทราบซ่านภายในเพราะรู้เห็นถูกต้องตามความเป็นจริง..ปิติแรกๆเกิดหนึ่งครั้งต่อวัน สองครั้ง สามครั้ง ห้าครั้งต่อวัน แต่เป็นปิติเพียงเกิดจากวิปัสนาแต่พอชำนาญแล้ว.ทุกวันนี้.พอนั่งปุ็บนึกถึงสิ่งทั้งปวงเป็นอนัตตาจิตก้เห็นอย่างนั้นทันที..มันก็เข้าปิติไปอย่างรวดเร็ว..นั่งยิ้มอยู่ตลอดเลย..แต่นานเข้าก็พบว่า..กำลังมันแค่กดกิเลสเหมือนหินหนักๆที่ทับหญ้าไว้กำลังตัดกิเลสมีไม่มาก..จำเป้นต้องหยุดคิดหันมาหาอารมณ์สมถะแทน..แต่กว่าจะได้พอนั่งก้เข้าปิติทุกที..5ปี..ต้องตัดสินใจหยุดไปหนึ่งปีและปีนี้มุ่งเอาทางสงบในแนวสมถะเพื่อให้เกิดกำลังพอๆกับฝ่ายคิดคือวิปัสนา..และตอนนี้ก็มีความพรากเพียรพยายามอยู่..ขอให้คุณสงบใจลงหันเข้าไปพิจารณาบทธรรมะเสียก่อน เช่นบทแรกคือ..ชีวิตเป็นของไม่เที่ยงความตายเป็นของเที่ยง..ถามหาเหตุผลว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้นพิจารณาลงไปลงไปแล้วคุณจะรู้คำตอบ..ที่ว่าธรรมะไม่โกรกชันเหมือนเขาขาด..แต่จะลาดลงไปเป็นลำดับลึกลงไปเป็นลำดับคุณจะได้คำตอบด้วยตัวเอง..จะเกิดปิติจาการรู้เห็นตามธรรม..ซึ่งยังประโยชน์ให้บบรลุมรรคผลอีกด้วย..แต่ต้องเพียรทำนะครับอย่าไปเร่งเอาผล..วันนี้ไม่ได้พรุ่งนี้ก็ต้องทำ 3วัน3อาทิตย์3เดือน3ปี..คุณอย่าทิ้งความเพียรขอให้มีอิทธิบาทสี่ไว้..หวังว่าพอจะเป็นแนวทางให้คุณได้บ้าง...สาธุ

 

ขอถามนิดนึง คุณภาวนาแบบไหนมา ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม

 

คุณลองนั่งไปลองดู ว่าฐานจิตเราอยู่ตรงไหนก็ให้กำหนดจิตไว้ตรงนั้นครับ ฐานจิตของคนเราแต่ละคนจะไม่เหมือนกัน บางคน อยู่ตรงหน้าผาก ตรงใบหน้า ตรงปลายหมูก หรือตรงหน้าอกซ้าย หรือตรงท้องน้อย การเกิดปิติไม่เที่ยงแท้ ครับยังมียิ่งกว่าปิติรออยู่ข้างหน้าอีกพยายามทำไป อิทธิบาท 4 เท่านั้นครับจะเกิดผลสำเร็จ

 

นั่งแบบจับลมหายใจเข้า ก็รู้สึกว่าเข้า ภาวนา...พุท หายใจออก ก็รู้สึกว่าออก ภาวนา...โธ ให้สติจับอยู่ที่ลมหายใจเข้า ออก กับ คำว่าพุท โธ ครับ ไม่ทราบผิดหรือเปล่า วิธีที่ทุก ๆ ท่านแนะนำมา จะลองเอามาปฏิบัติกับตัวเองเรื่อย ๆ นะครับ แต่โดยส่วนตัวคิดว่าน่าจะมีซักวิธีที่ตรงแน่วไปสู่จุดหมายที่ต้องการเลยครับ แต่น่าจะเป็นการยาก เพราะแต่ละคนสะสมบุญมาไม่เท่ากัน ผมเองสงสัยจะต้องเร่งสะสมไปเรื่อย ๆ แหละครับ โดยส่วนตัวเมื่อก่อนข้อเสียของตัวผมเองคือรู้มากไปหน่อย ตอนนั้นเมื่อหลายปีก่อนตื่นเต้นกับการได้รู้ว่านั่งสมาธิแล้วมันดีขนาดไหน เลยหาหนังสือมาอ่านๆๆๆ อ่านมากไปกลายเป็นคนรู้มากเวลาปฏิบัติจริง ๆ เลยไม่เอาไหน ต่อ ๆ มาก็เลยเลิกอ่านแล้วปฏิบัติเอาเหมือนคนโง่เหมือนคนที่ไม่รู้อะไร บางวันนั่งไปก็สะดุ้งไปเวลามีของตกหล่น หรือมีเสียงอะไรดังแก๊กนึงก็สะดุ้งไปหมด แต่ไอ้ครั้นจะนั่งเหมือนคนโง่ไปเรื่อย ๆ ก็กลัวว่าจะต้องโง่จนตายเสียก่อนก็ยังไม่เห็นผล มันก็น่าเสียดายถ้าตายโดยที่ยังไม่รู้อะไร กลัวจะตายแบบเสียชาติเกิดน่ะครับ

 

ฐานจิตอยู่ตรงไหน สังเกตุยังไงครับ ปัจจุบันตอนหายใจเข้ารู้สึกได้ชัดเจนที่บริเวณดั้งจมูก และลงที่หน้าท้องเลย หายใจออกก็เหมือนกันครับ

 

ขออนุญาติแนะนำ ได้เท่าที่รู้นะ แนะนำให้เดินจงกรมก่อนการนั่งสักหนึ่งโมง
นี่ไม่นานนะเดินระยะทางสัก 10 เมตร นี่ได้ประมาณ 120 รอบ
เพราะว่าคุณเป็นคนที่ิคิดเยอะ คิดโน้นคิดนี่พอไปนั่งเลยนี่ก็มีแต่ความฟุ้ง
สติเอาไม่อยู่เพราะขาดทักษะการรู้ แบบการภาวนา
เอางี้นะ ตลอดเวลาที่ทำกิจกรรม ตั้งแต่ืลืมตาก็ตั้งสติกำหนดรู้ไป
และทำข้อวัตร ไปด้วย เดินจงกรมก่อนนั่ง แนะนำได้เท่านี้ค่ะ

สาเหตุที่คุณไม่เจอปิติ เพราะคุณคิดล่วงหน้าไปก่อน ที่สติจะเดินรอบ