นิทาน เรื่อง "พญานาค"

ยุให้ขุดค่ะ...เป็นที่ดินเราเองจะกลัวอะไร

 

คิดเหมือนคุณหน่อนรคุณค่ะ แหมหนูมิกใจคอจะขุดดูเลยเหรอคะ ต่างคนต่างอยู่ดีกว่าค่ะ เค้าอยู่มาก่อนเราแน่นอน อย่าเบียดเบียนซึ่งกันและกันเลยค่ะ

 

แหม...ขอดูจี๊ดดด (เสียงแหลม) เดียวเองน๊ะ
เพราะความอยากรู้อยากเห็น...มันเกินห้ามใจ ^-^

 

ใช้สายตาเอ็กซ์เรย์ก็ได้ค่ะ หรือไม่อย่างนั้นก็ส่งกระแสจิตถาม ขอรับคำตอบทางความฝัน (ที่พูดมาทั้งหมด ทำไม่ได้หรอกค่ะ แต่จินตนาการมันพาไป)

 

ไม่คิดให้ขุดเลยนะคะ เหตุผลไม่เกี่ยวกับความงมงาย...
ใช่ก็ไม่ควร....
ไม่ใช่...ก็ไม่ควร ...
หากเป็นรูงู...ก็รบกวนเขา...เหมือนไปพังบ้านของเขา
(คนงมงายคือติงเองค่ะท่าน ^^)

 

งั้นก็ต้องให้ท่านพาไปเที่ยวในความฝันไงคะ ไม่ต้องขุด ไม่ต้องเบียดเบียน
แบบนี้เวิร์คสุดๆ เลยค่ะ

 

วันนี้วันพระ คุณคุรุวาโรแอบไปจำศีลที่ไหนเนี่ย ป่านฉะนี้ยังไม่มาเล่านิทานอีก แฟนคลับเซ็งเล...

 

ที่ตัดออกมาแล้วขยาย จะได้ภาพนี้ ครับ (ให้ดูภาพขนาดใหญ่ก่อน จะได้รู้ว่ามิใช่ภาพตัดต่อ ภาพไหนใหญ่ไปเดี๋ยว คุณครูช่วยลบด้วย ครับ)...เป็นภาพถ่ายริมรั้ว ที่เห็นเป็นหลักตั้งอยู่มีล้อยางรถยนต์ ปลูกแก้วมังกร.....ภาพสุดท้ายนำมารวมกัน ครับ

 

ภาพใหญ่ ๆ ที่มีแสงนั้นถ่ายตอนไหนหรอ เบลอมาก ๆ

 

แสดงให้รู้ว่าเค้าอยู่ที่นั่นจริงๆ ค่ะ

 

ว้าววววว...วันนี้สุดยอดไปเลยค่ะ ได้ดูของดีๆ เพียบเลย

ตอนนี้ท่านคุรุวาโรคงกำลังชาร์ตแบตเตอรี่อยู่น่ะค่ะ
เอาไว้เตรียมบุกถ้ำเชียงดาวคืนวันเสาร์ เผื่อจะได้มีแรง
ลากใครบางคนแถวนี้ไปด้วย อิอิ

 

ต้องเอารถโรลสรอยด์มารับนะ จะได้ไปหลายๆ คน เมื่อคืนสวดมนต์ไหว้พระ กะว่าจะนั่งสมาธิสักหน่อย เพราะทุกคืนจะนอนสมาธิ อุตส่าห์ตั้งใจเต็มที่ ขาเจ้ากรรมดันตึงซะนี่ เหตุเพราะนั่งเล่นคอมทั้งวัน เท้าบวม นั่งไม่ได้ค่ะก็เลยต้องใช้วิธีนอนเหมือนเดิม แย่จังเรา...วันนี้วันพระจะพยายามใหม่ กะว่าจะชาร์ตแบตเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะชาร์ตติดหรือเปล่า...เพราะมันนานมาก ถ้าหัวเทียนบอดคงต้องขัดถูกกันอีกนานทีเดียว

 

จะไม่เล่านิทาน...ให้ฟังหน่อยเหรอคะ...คิดว่า คงมีอะไรพิเศษไม่น้อยนะคะ

 

โอ๊ะ........โอตาคุ...

 

อะไรเหรอคะท่านหม้อฯ ขอนู๋รู้ด้วยคนจิ

 

ถ้าอยากรู้ วันนี้ให้สวดพระคาถาอาการวัตตาสูตร ก่อนจะนั่งสมาธิ

 

ทำไมต้องสวดบทนี้เป็นพิเศษล่ะคะ

 

แสดงว่าไม่เคยสวด ก็ลองดูล่ะกัน

 

อ้างอิง:
<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%"><TBODY><TR><TD style="BORDER-BOTTOM: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-RIGHT: 1px inset" class=alt2>ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ หม้อหุงข้าว..!
แสดงว่าไม่เคยสวด ก็ลองดูล่ะกัน
</TD></TR></TBODY></TABLE>
....:'(...:'(

(จะไม่บอกเป็นน้ำจิ้มหน่อยเหรอคะ จะได้มีแรงจูงใจ )

 

อานิสงส์อาการวัตตาสูตร

......ในสมัยหนึ่งสมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จประทับอยู่ ณ เขาคิชฌกูฎบรรพตคีรี ใกล้ราชธานีราชคฤห์มหานคร ในสมัยครั้งนั้นพระสารีบุตรพุทธสาวก เข้าไปสู่ที่เฝ้าถวายอภิวาทโดยเคารพแล้วนั่งในที่ควรส่วนข้างหนึ่งเล็กแลดูสหธัมมิกสัตว์ทั้งหลาย ก็เกิดปริวิตกในใจคิดถึงกาลต่อไปภายหน้าว่า
“อิเม โข สตฺตา ฉินฺนมูลา อตีตสิกฺขา” สัตว์ทั้งหลายเหล่านี้ที่หนาไปด้วยกิเลสมีอวิชชาหุ้มห่อไว้ มีสันดานอันรกชัฏด้วยอกุศล คือ โลภะ โทสะ โมหะ ชื่อว่ากุศลมูลขาดแล้ว มีสิกขาอันละเสียแล้ว เที่ยงที่จะไปสู่อบายทั้ง ๔ คือ นรก เปรตวิสัย อสุรกายและสัตดิรัจฉาน เมื่อสัตว์หนาไปด้วยอกุศล จะนำตนให้ไปไหม้อยู่ในอบายภูมิตลอดกาลยืดยาวนาน ธรรมเครื่องกระทำให้เป็นพระพุทธเจ้า คือบารมี ๓๐ ทัศ มีอยู่จะห้ามกันเสียได้ซึ่งจตุราบายทุกข์ทั้งมวล และธรรมที่พระองค์ตรัสไว้ในพระสูตร พระวินัย พระปรมัตถ์ล้วนเป็นธรรมที่จะนำให้สัตว์พ้นจากสังสารทุกข์ทั้งนั้น เมื่อปริวิตกเช่นนี้เกิดมีแก่พระธรรมเสนาบดีพระสารีบุตรแล้ว ด้วยความเมตตากรุณาแก่ประชาชนทั้งหลายที่เกิดมาในสุดท้าย

ภายหลังจะได้ปฏิบัติเป็นเครื่องป้องภัยในอบาย พระผู้เป็นเจ้าจึงยกอัญชลีกรถวายอภิวาทพระบรมโลกนาถเจ้า แล้วทูลถามว่าข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้เจริญ “เย เกจิ ทุปฺปญฺญา ปถคฺคลา” บุคคลทั้งหลายเหล่าใดเหล่าหนึ่ง มีปัญญายังหนาด้วยโมหะหารู้จักพุทธกรณธรรม คือบารมีแห่งพระพุทธเจ้านั้นไม่เพราะเป็นคนอันธพาล กระทำซึ่งกรรมอันเป็นบาปทั้งปวงด้วยอำนาจราคะ โทสะ โมหะ เข้าครอบงำกระทำกรรมตั้งแต่เบาคือ ลหุกรรม จนกระทั่งกรรมหนักคือครุกรรม โดยไม่มีความกระดากอาย เบื้องหน้าแต่แตกกายทำลายขันธ์ จากชีวิตอินทรีย์แล้วจะไปเกิดในอเวจีนิรยาบาย ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้าข้าผู้ประเสริฐ ธรรมอันสุขุมคัมภีรภาพสามารถปราบปรามห้ามเสียซึ่งสัตว์ทั้งหลาย มิให้ตกไปสู่นรกใหญ่จะมีอยู่หรือพระพุทธเจ้าข้า

ในลำดับนั้นสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงแสดงอาการวัตตาสูตร
กำหนดด้วยวรรค ๕ วรรค มีนวราทิคุณวรรค เป็นต้น จนถึงปารมีทัตตะวรรค เป็นคำรบ ๕ คาถาอาการวัตตาสูตรนี้ มีอานุภาพยิ่งกว่าสูตรอื่น ๆ ในการที่ป้องกันภัยอันตรายแก่ผู้มาตามระลึกอยู่เนืองนิตย์ บาปกรรมทั้งปวงจะไม่ได้ช่องหยั่งลงสู่สันดานได้ด้วยอำนาจอาการวัตตาสูตรนี้ และบุคคลผู้ใดได้ฟังก็ดีได้เขียนเองก็ดี หรือได้จ้างท่านผู้อื่นเขียนให้ก็ดีได้ท่องทรงจำไว้ก็ดี ได้กล่าวสอนผู้อื่นก็ดี ได้สักการบูชาเคารพนับถือก็ดี ได้สวดมนต์ภาวนาอยู่เนือง ๆ ก็ดี ก็จะได้พ้นจากภัย ๓๐ ประการคือภัยอันเกิดแต่ งูพิษ สุนัขป่า สุนัขบ้าน โคบ้าน และโคป่า กระบือบ้านและกระบือเถื่อน พยัคฆะ หมู เสือ สิงห์ และภัยอันเกิดแต่คชสารอัสดรพาชี จตุรงคชาติของพระราชา ผู้เป็นจอมของนรชน ภัยอันเกิดแต่น้ำและเพลิงเกิดแต่มนุษย์และอมอุษย์ภูตผีปิศาจเกิดแต่อาชญาของแผ่นดินเกิดแต่ยักษ์กุมภัณฑ์ และคนธรรพ์อารักขเทวตา เกิดแต่มาร ๕ ประการที่ผลาญให้วิการต่าง ๆ เกิดแต่วิชาธรผู้ทรงคุณวิทยากรและภัยที่จะเกิดแต่มเหศวรเทวราช ผู้เป็นใหญ่ในเทวโลกรวมเป็นภัย ๓๐ ประการ อันตรธานพินาศไป ทั้งโรคภัยที่เสียดแทงอวัยวะน้อยใหญ่ ก็จะวินาศเสื่อมคลายหายไปด้วยอำนาจเคารพนับถือในพระอาการวัตตาสูตรนี้แล ดูกรสารีบุตรบุคคลผู้นั้นเมื่อยังท่องเที่ยวอยู่ในสังสรวัฏฏ์ จะเป็นผู้มีปัญญาละเอียดสุขุม มีชนมายุยืนยงคงทนนาน จนเท่าถึงอายุไขยเป็นกำหนดจึงตายจะตายด้วยอุปัททวันอันตราย นั้นหามิได้ ครั้นเมื่อสิ้นชีพแล้วจะได้ไปอุบัติขึ้นบนสวรรค์ร่างกายก็จะมีฉวีวรรณอันผ่องใจดุจทองคำธรรมชาติ จักษุประสาทก็จะรุ่งเรืองงามมองดูได้ไกลมิได้วิปริต จะได้เป็นพระอินทร์ ๓๖ กัลปเป็นประมาณ จะได้สมบัติพระยาจักรพรรดิราชาธิราช ๑๖ กัลป คับครั่งไปด้วยรัตนะ ๗ ประการก็ด้วยอานิสงส์ที่ได้สวดสาธยายอยู่เนืองนิตย์ “ทุคฺคตึ โส น คจฺฉติ” แม้แต่สดับฟังท่านอื่นเทศนา ด้วยจิตประสันนาการเลื่อมใสก็ไม่ไปสู่คติตลอดยืดยาวนานถึง ๙๐ แสนกัลป์