นิทาน เรื่อง "พญานาค"

...สะบายดี..คุณบางลีลา...
...ขอบคุณ..ที่ช่วยคัดท้ายเรือ...

 

สะบายดียามเช้า คุณโปสแมน ไหงมารอบดึก

"นั่นสองเฮอ เธอนั้นเปรียบ สะล้อซึง
ฟังแล้วอึ้ง ดนตรีไทย มีฉิ่งฉาบ

หากร้องนำ &คอรัส รู้สึกป๊าบบ
ไม่ต่างกาพย์ ห่อโคลง โอ่งกะมังกร...ราชบุรี " ^^

 

สวัสดียามเช้า...ชาวเมืองคุรุวาโร

คงกำลังหลับกันอุตุเลยสิท่า...รู้แล้ว..ว่าทำไมเราจึงรู้สึกถึงไอร้อนที่แผ่ออกจากกาย..เป็นที่สาว ๆ ชาวเมืองคุรุวาโรนี่เอง...ที่แอบฝัน..แอบเพ้อ..ถึง..ดาว *** ฮ่าฮ่า เสน่ห์แรงเหมือนกันแฮะ..เรา..!! ...แล้วไม่แน่ใจว่าบทกลอนลำนำ..ของคุณบางลีลา หมายถึง..ข้าพเจ้าใช่หรือปล่าว(มีคนส่วนใหญ่ บอกว่า..ถ้า..ดาว* ใช้คำว่าข้าพเจ้าแทนตัวเมื่อไร..นั่นคือ ..ความจริงจัง.) ถ้าใช่..หรือบอกว่าแล้วแต่ใครจะรับไป..ข้าพเจ้าก็ขอรับไว้เอง..แทนสาวๆทั้งสอง ด้วย..แต่จะขอแถลงข่าวภายหลังละกัน..(ไม่ได้ไปแอบซุ่มมุมถ้ำนะจ๊ะ..แต่ติดภารกิจทางโลก)...ด้วยรัก(ทุกคน)..ดาว *****

 

ซึ่งจริงๆแล้ว ได้ QUOTE ข้อความจาก คุณโปสแมน ที่ว่า "สามัคคีคูณสอง"
จึงออกมาเป็น โครงร่าง อย่างที่เห็น นั่นคือที่มา

แต่หากคุณมยุรี จะรับไว้ก็ไม่ว่ากัน ^^
แล้วก็ไม่บอกกันก่อน จะได้เพิ่ม "ซอ" เข้าไป เป็น "สะล้อซอซึง"

เอาเป็นว่าข้าพเจ้า จะรอฟังความจริงจัง ในการแถลงข่าวดี ของ "คุณดาว*" ก็แล้วกัน

 

ว่าจะไปแล้วเชียวนา..แต่รู้สึกว่ามีคนกล่าวถึง..เลยเข้ามาดูใหม่(จริงซะด้วยแฮะ..) ถ้าคุณบางลีลา..มีเจตนาเหมือนที่บอกมา..ดิฉันก็ต้องขออภัยด้วยที่เข้าใจเจตนาของคุณผิด..(ดิฉันเชื่อเรื่องจิตมีพลัง..ถ้าเรานิ่งพอ..ความพิเศษเพียงเล็กน้อยคือ..สามารถรู้สภาวะอารมณ์ ความรู้สึก..ของคนที่เราคุยด้วยได้.เนื่องมาจากการดูกาย ดูใจ ของตนเอง ล้วนๆ )..แต่ครั้งนี้คงพลาดแล้วหนอ..เรา...ขออภัยค่ะ..ดาว *****

 

ของข้าพเจ้า มันลึกลับซับซ้อน ดูไม่ออกหรอก ^^

เคยอ่านเจอคำสอน ของครูบาอาจารย์ท่านหนึ่ง
ท่านได้เปรียบ ความต่างแห่งญาณ ไว้ว่า :

"ญาณรู้ของพระพุทธเจ้า เปรียบเหมือน แสงสว่างของพระอาทิตย์ยามเที่ยงวัน
ญาณของพระปัจเจกพุทธเจ้า เปรียบเหมือน แสงสว่างของพระจันทร์วันเพ็ญ
ญาณของพระอัครสาวก เปรียบเหมือน แสงจากตะเกียงเจ้าพายุ
ญาณของพระอรหันต์ เปรียบเหมือน แสงเทียน

ส่วนญาณ ของท่านผู้มีคุณธรรม รองๆลงไป
จนถึงผู้ปฏิบัติที่ได้ฌานโลกีย์ เปรียบได้เพียงแค่ แสงของหิ่งห้อย"

ดังนั้น "คุณดาว*" จะมาจับสภาวะข้าพเจ้า
ดีไม่ดี อาจหลงตามไปกับข้าพเจ้า ในสังขารขันธ์เติมแต่ง เลยก็ได้ ^^

 

มาเล่าต่อ นะคะ .. รอฟังเรื่องราว ของความรัก เธอทั้งสองคน

 

สวัสดีเพื่อนๆ ธรรมทุกท่านค่ะ...

เวปเข้ายากจังค่ะ อืดเป็นเรือเกลือ.. เล่าเรื่องราว ไม่ได้เลยน่ะ...

 

เมื่อวานนี้ .. ได้มีโอกาส สนทนา ธรรมกับน้องแต ด้วยเรื่องราว

มากมาย และถามทุกข์สุขกันเสมอ.. และน้องแตได้รับสื่อบางอย่างมา

ในขณะที่เราพูดโทรศัพท์ กัน พลัน ตาเนื้อเธอ ก็เห็น เกล็ด ..สีเขียว

ลอยมา และ ค่อยๆชัดเจนขึ้น หลังจากนั้น ก็มองเห็นภาพ ชายท่านหนึ่ง

นั่งบน แท่น นั่งแบบห้อยขาและ ขาข้างหนึ่งพับขึ้นมาบนแท่น ในมือ ข้างหนึ่ง

เหมือนกำ ศาสตราวุธ ชนิดหนึ่ง.. มองมาที่เธอ แล้วยิ้ม สื่อทางจิตมา

ว่า .. ท่าน คือ ท่านปู่ ศรีสุทโธ นาคราช...

 

ท่าน รู้ว่า เราสองคน กำลังคุยกัน และ บอกน้องแต ว่า..

"เก่งจัง .. ที่ตามหา พิมมายา ให้เราได้ " จากนั้น น้องแต ก็มองเห็น ภาพ

หีบสมบัติ .. ซึ่งในความหมาย คือ ท่านให้บอก รั้งว่า เราจะมอบให้ ตามความ

จำเป็น ( เรากำลังคุย กันเรื่อง ซื้อ คอนโด ซึ่งมีราคาแพงมาก และรั้งบ่นว่า

ไม่มีเงิน) น้องแตรีบบอกรั้งทันที เลยว่า ได้นะพี่รั้ง ท่านจะให้เพราะเป็น

สมบัติของ พี่รั้งเอง....

 

จากนั้นล่ะคะ...พี่รั้ง

 

จากนั้น ท่านก็บอกมาว่า ให้รั้งรวบรวม คนของท่าน อีกครั้งหนึ่ง

เพื่องานบุญ ใหญ่ปลายปี ในวันนั้นให้ทุกคน กินมังสวิรัติ และ

ท่านจะมอบ ของขวัญให้ทุกคน ( อันนี้ไม่ทราบนะคะ ว่าเป็นอะไร)

ที่จริง รั้งแอบสงสัยมานานแล้วว่า ทำไม ท่านพิมมายา จึงได้ฉายาว่า

" นางผู้น่าสงสาร" ท่านปู่ได้เฉลยมาว่า...

ท่านพิมมายา คือ ลูกของท่าน ที่เกิด กับนางสนม และ แม่เธอ เสียชีวิต

หลังจากนั้น ท่าน ศรีสุดาจันทร์ทิพย์ ได้รับมาเลี้ยงดู แบบลูกตัวเอง

เสมอเท่าทุกคน.. และตั้งกฏว่า ไม่ให้ใครบอกเธอถึงเรื่องราว ท่านแม่ของเธอ

ที่แท้จริง.. เธอถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี แต่ด้วย ท่านศรีสุดา มีลูกเยอะ และบรรดา

ลูกๆด้วยกัน ก็มักรังแกเธอ เหมือนลูกอิจฉา ประมาณนั้น จึงเป็นเหตุให้

ท่านพิมมายา เจียมเนื้อเจียมตัว ไม่ค่อยพูดกับใคร และเก็บตัวเงียบแต่

เพียงลำพัง.. จนกระทั่ง นางโตขึ้น ท่านศรีสุทโธ ได้หมั้นหมายเธอกับชาย

ต่างเมืองเพราะเหมาะสมกัน แต่ พิมมายา หามีความสุขไม่ เธอเฝ้าเพียร

หาหนทาง ดับทุกข์ และตั้งมั่นว่า เธอจะออกบวช และเธอก็ทำตามที่เธอ

ตั้งใจได้ในที่สุด คือ ถือ ศีล บำเพ็ญ เพียร ในถ้ำ ไม่ให้ใครรู้..และ ปัจจุบัน

พิมมายา .. ก็จะมีนิสัยเช่นนั้นติดตัวมา และมักจะเห็นภาพ ตัวเองปฏิบัติธรรม

ในถ้ำ ประจำ ..... นี่คือ คำเฉลยว่า ทำไม พิมมายา ผู้น่าสงสาร..เพิ่งได้

คำตอบมาเมื่อวานนี้ค่ะ....

 

ไม่รู้ว่าเจ้าตัว จะเคืองรึเปล่า แต่มีบางสิ่งบอกว่าให้เล่า(แอบ พีเอ็ม ขอแล้วค่ะ)

เป็นธรรมะทาน เพื่อ ความกระจ่างของทุกคนในนี้ ค่ะ...

 

ทำไมพี่รั้งไม่ถามเรื่องของสมุนาเทวี ด้วยล่ะคะ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะรู้ไปทำไมเหมือนกันนะ

เฮ้อ!!!...โลกนี้ช่างวกวนอลเวง

แล้ววันนี้มีนิทานมาฝากน้องๆ ผู้น่ารัก บ้างมั้ยคะ?

 

ป๊าดโธ่ .. คนละสายกันจ้า ..เออ แต่ว่า ท่านพูดแต่เรื่องของงาน

ที่พี่ต้องทำต่อไป ..ขนาดเรื่องพี่เอง (ทิพย์อักษร ยังไม่กล้าถามเล้ย)

พี่อยากรู้เรื่องราว ท่านสุมนา กับ ลูกชาย นาคะปัญโญ จะตายไป....

แต่ที่แน่ แน่ ... 555 พี่รอ รับรางวัล จากท่านปู่ จ้า.....

คุยกับ น้องแต บ่อยๆ ท่านมักมาปรากฏ เสมอ ค่ะ น้องนุ๊กมีข่าวคืบหน้า

จะมาเล่าให้ฟังจ้า....

 

แล้วของนู๋อ่ะพี่รั้ง...ถามให้ด้วยจิ...อยากรู้หนอ...

เมื่อคืนฝันเห็นผู้ชายคนนึง (อีกแระ) มาเดินตาม
ชวนคุยโน่น คุยนี่ไม่หยุดอ่ะ (แต่จำรายละเอียดไม่ได้ละ)

อีกฝัน...
รู้สึกเหมือน "ใครบางคน" กำลังตามหา "น้องสาว" อยู่อ่ะจร้า

 

หัวค่ำปวดหัวมากนอนหลับไปตั้งแต่1ทุ่ม ฝันว่าได้แต่งงาน​

 

ปวดหัว...แล้วได้แต่งงาน
หรือแต่งงาน...แล้วปวดหัวอ่ะ ท่านผู้มีจักร อิอิ ^_^

 

เค้ายังโสดเน้อไม่รู้การแต่งงานเป็นอย่างไร คู่บารมียังไม่เกิดมั้งตามหาอยู่

 

จงเชื่อเรื่องกฏแห่งกรรม (คัดลอกมาบางส่วนจากคำสอน สมเด็จองค์ปฐม)

ลูกรักทั้งหลาย พ่อขอเพิ่มเติมเสริมแต่ง เรื่องกฎแห่งกรรมให้ได้เข้าใจกัน ให้มากยิ่งขึ้นอีกเล็กน้อย สิ่งใดๆ ก็ตาม ที่พวกเจ้าได้เคยทำเอาไว้ในอดีตชาติ ที่เรียกว่า บุญความดี และความไม่ดี(บาป) รวมๆ แล้วเรียกว่า กรรม กรรมแปลว่าการกระทำ กรรมดี และไม่ดี ทั้งสองอย่างนี้ย่อมติดตามส่งผลใน ชาติปัจจุบันนี้ สิ่งไหนที่ทำให้พวกเจ้าเป็นสุข นั่นคือกรรมดีส่งผล สิ่งไหนที่ทำให้จิตใจของเจ้าเป็นทุกข์ นั่นแหละกรรมไม่ดีส่งผล รวมแล้วในชีวิตหนึ่งชาติหนึ่งของ การเกิด แก่ เจ็บ ตายของพวกเจ้า ก็มีได้แค่สุขกับทุกข์เพียงเท่านี้ และในความเป็นจริงที่สุดก็คือ สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ยามใดที่กรรมไม่ดีส่งผล เจ้าก็เป็นทุกข์ปานว่าจะขาดใจ น้ำตารินไหลเป็นสายน้ำ ยามใดที่จิตเป็นสุขก็หลงลืมความทุกข์เสียจนสิ้น เกิดและตายเป็นอาจิณ หลงลืมสิ้นว่าสุดท้าย..ได้อะไร จะรวยหรือจน ผู้ดีหรือไพร่ สุดท้ายก็ตายหมดสิ้น ไม่มีอะไรเป็นเราเป็นของเรา จงรู้จักปล่อยสละละวางในทุกสิ่งที่ไม่เที่ยงแท้แน่นอน จงทำหน้าที่ให้ดีที่สุดเป็นชาติสุดท้าย และจงอดทนให้ถึงที่สุด และตั้งจิตคิดพิจารณาเพื่อหนีความสุขความทุกข์ให้ได้ หลังจากนั้นเมื่อรูปร่างกายของเจ้าสลายตายไปเมื่อใด ก็จงนำจิตกลับคืนสู่แดนทิพย์นิิพพาน สถานที่จิตเดิมจิตแท้ของพวกเจ้าพากันจากมา