เจตสิก ๕๒ เกิดพร้อมกับจิต ดับพร้อมกับจิต รู้อารมณ์เดียวกับจิต อาศัยวัตถุเดียวกับจิต

..........​

ผัสสะ. เวทนา. สัญญา. เจตนา. เอกัคคตา. ชีวิตินทรีย์. มนสิการ.
วิตก. วิจาร. อธิโมกข์. วิริยะ. ปีติ. ฉันทะ.

โมหะ. อหิริกะ. อโนตตัปปะ . อุทธัจจะ.
โลภะ. ทิฏฐิ. มานะ
โทสะ. อิสสา. มัจฉริยะ. กุกกุจจะ..
ถีนะ. มิทธะ.
วิจิกิจฉา.
สัทธา. สติ. หิริ. โอตตัปปะ. อโลภะ. อโทสะ. .......ตัตรมัชฌัตตตา.
........................................... .................กายปัสสัทธิ. ......จิตตปัสสัทธิ
สัมมาวาจา. สัมมากัมมันตะ. สัมมาอาชีวะ................กายลหุตา.......... จิตตลหุตา.
.............................................................กายมุทุตา...........จิตตมุทุตา
​

กรุณา. มุทิตา.............................................กายกัมมัญญตา....จิตตกัมมัญตา​

.............................................................กายปาคุญญตา....จิตตปาคุญญตา

ปัญญา.....................................................กายุชุกตา. ..........จิตตอุชุกตา..
...
ธรรมเหล่านี้เป็นธรรมที่ต้องประหาร
โมหะ. อหิริกะ. อโนตตัปปะ . อุทธัจจะ.
โลภะ. ทิฏฐิ. มานะ
โทสะ. อิสสา. มัจฉริยะ. กุกกุจจะ..
ถีนะ. มิทธะ.
วิจิกิจฉา.
​

 

โมหะ. อหิริกะ. อโนตตัปปะ . อุทธัจจะ.
โลภะ. ทิฏฐิ. มานะ
โทสะ. อิสสา. มัจฉริยะ. กุกกุจจะ..
ถีนะ. มิทธะ.
วิจิกิจฉา.
<!-- google_ad_section_end -->
ธรรมเหล่านี้พระโสดาบันเป็นผู้ประหารได้ ๒ อย่างคือ ทิฏฐิ และ วิจิกิจฉา
ที่เหลือนอกนั้นละเพียงทำให้เบาบางลง

 

โมหะ. อหิริกะ. อโนตตัปปะ . อุทธัจจะ.
โลภะ. ทิฏฐิ. มานะ
โทสะ. อิสสา. มัจฉริยะ. กุกกุจจะ..
ถีนะ. มิทธะ.
วิจิกิจฉา.
<!-- google_ad_section_end -->
ธรรมเหล่านี้ที่เหลือจากพระโสดาบันประหารไปแล้ว
พระสกทาคามีทำให้เบาบางลงเท่านั้น

 

โมหะ. อหิริกะ. อโนตตัปปะ . อุทธัจจะ.
โลภะ.ทิฏฐิ. มานะ
โทสะ. อิสสา. มัจฉริยะ. กุกกุจจะ..
ถีนะ. มิทธะ.
วิจิกิจฉา.

พระอนาคามีประหารธรรมเหล่านี้ได้อีก ๔ ดวงคือ ๑. โทสะ ๒. อิสสา. ๓. มัจฉริยะ ๔. กุกกุจจะ


<!-- google_ad_section_end -->

 

สวัสดีครับคุณลุงครับ เค้าประหารกันอย่างไรครับ แล้วน้ำท่วมอยุธยาคุณลุงทุกข์ไหมครับ

 

เขาประหารกันด้วยองค์มรรค ๘
ท่วมอยุธยาไม่ทุกข์ ถ้าท่วมบ้านผมเมื่อไหร่ก็เป็นทุกข์ครับ

 

โมหะ. อหิริกะ. อโนตตัปปะ . อุทธัจจะ.
โลภะ.ทิฏฐิ. มานะ
โทสะ. อิสสา. มัจฉริยะ. กุกกุจจะ..
ถีนะ. มิทธะ.
วิจิกิจฉา.

พระอรหันต์ละที่เหลือทั้งหมด

 

สนใจคำสอนพระอภิธรรม คลิ๊ก อ่านตรงนี้
เอกสารประกอบการเรียน
ชุดที่ ๒ ชีวิตคืออะไร
ชุดที่ ๓ ประเภทของจิต
ชุดที่ ๔ เรื่องเจตสิก
ชุดที่ ๕.๑ รูปปรมัตถ์
ชุดที่ ๕. ๒ รูปปรมัตถ์
ชุดที่ ๖.๑ ภพภูมิ
ชุดที่ ๖.๒ ภพภูมิ
ชุดที่ ๗.๑ กฏแห่งกรรม
ชุดที่ ๗.๒ กฏแห่งกรรม
ชุดที่ ๘.๑ อกุศลสังคหะ
ชุดที่ ๘.๒ มิสสกสังคหะ
ชุดที่ ๘.๓ โพธิปักขิยสังคหะ
ชุดที่ ๘.๔ สัพพสังคหะ
ชุดที่ ๙.๑ กสิณ ๑๐ อสุภะ ๑๐
ชุดที่ ๙.๒ อนุสสติ ๑๐
ชุดที่ ๙.๓ สมถกรรมฐาน
ชุดที่ ๑๐ วิปัสสนากรรมฐาน
แบบทดสอบ
คำถามชุดที่ ๑

 

ประโยชน์ที่แท้ และผลจำกัดของสมาธิ
สมาธิ เป็นองค์ธรรมที่สำคัญยิ่งข้อหนึ่งก็จริง แต่ก็มีขอบเขตความสำคัญที่พึงตระหนักว่า
สมาธิมีความจำเป็นแค่ไหนเพียงใด ในกระบวนการปฏิบัติ เพื่อเข้าถึงวิมุตติ
อันเป็นจุดหมายของพุทธธรรม ขอบเขตความสำคัญนี้ อาจสรุปดังนี้

๑. ประโยชน์แท้ของสมาธิ ในการปฏิบัติเพื่อเข้าถึงจุดหมายของพุทธธรรมนั้น
อยู่ที่ทำให้จิตเหมาะแก่งาน ซึ่งจะนำมาใช้เป็นที่ทำการสำหรับให้ปัญญาปฏิบัติการอย่างได้ผลดีที่สุด
และสมาธิที่ใช้เพื่อการนี้ก็ไม่จำเป็นต้องถึงขั้นสูงสุด
ในทางตรง ข้าม ลำพังสมาธิอย่างเดียว แม้จะเจริญถึงขั้นฌานสูงสุด
หากไม่ก้าวไปสู่ขั้นการใช้ปัญญาแล้ว ย่อมไม่สามารถทำให้ถึงจุดหมายของพุทธธรรมได้เป็นอันขาด

๒.ฌาน ต่างๆ ทั้ง ๘ ขั้น แม้จะเป็นภาวะจิตที่ลึกซึ้ง
แต่ในเมื่อเป็นผลของกระบวนการปฏิบัติที่เรียกว่าสมถะอย่างเดียว
ก็ยังเป็นเพียงโลกีย์เท่านั้น จะนำไปปะปนกับจุดหมายของพุทธธรรมหาได้ไม่

๓.หลุด พ้นได้ชั่วคราว กล่าวคือ ในภาวะแห่งฌานที่เป็นผลสำเร็จของสมาธินั้น
กิเลสต่างๆ สงบระงับไป จึงเรียกว่าเป็นความหลุดพ้นเหมือนกัน
แต่ความหลุดพ้นนี้มีชั่วคราวเฉพาะเมื่ออยู่ในภาวะนั้นเท่านั้น
และถอยกลับสู่สภาพเดิมได้ ไม่ยั่งยืนแน่นอน
ท่านจึงเรียกความหลุดพ้นชนิดนี้ว่าเป็นโลกิยวิโมกข์ (ความหลุดพ้นขั้นโลกีย์)
และกุปปวิโมกข์ (ความหลุดพ้นที่กำเริบ คือเปลี่ยนแปลงกลับกลายหายสูญได้)
และเป็นวิกขัมภนวิมุตติ (ความหลุดพ้นด้วยข่มไว้ คือ กิเลสระงับไปเพราะกำลังสมาธิข่มไว้
เหมือนเอาแผ่นหินทับหญ้า ยกแผ่นหินออกเมื่อใด หญ้าย่อมกลับงอกงามขึ้นได้ใหม่)

 

พระธรรมคือคำสั่งสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ ดีแล้ว
ไม่ต้องลด ไม่ต้องเพิ่ม ไม่ต้องแก้ไข
ไม่ต้องมามั่วเนียนๆด้วย
................................

ขอเติมอีกคำนะลุง


​

 

สวากฺขาโต ภควตา ธมฺโม
พระธรรมคือคำสั่งสอนของพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้ ดีแล้ว ​

ก็หมายความว่า
ไม่ต้องลด ไม่ต้องเพิ่ม ไม่ต้องแก้ไข
ไม่ต้องมามั่วเนียนๆด้วย
ไม่ต้องเอาเข้าไปยัดเยียด ไม่เอาไปเสียดสีถากถาง เข้าไปเบี่ยงเบน​

ขึ้นซื่อว่าพุทธบุตรย่อมต้องรักษามรดกของพระพุทธองค์
เหมือนบุตรที่ดีย่อมรักษาทรัพย์ของวงค์ตระกูลมิให้ศูนย์ไปฉะนั้น​

****************
ความสำคัญของคำสอน
กว่าที่พระองค์จะได้มาตรัสรู้นั้นนานถึง ๒๐ อสงไขย แสนกัปป์
เพื่อบัญญัติเป็นคำสอน ๘๔.๐๐๐ พระธรรมขันธ์ เพื่อตรัสสอนแก่เวไนยสัตว์ที่พอจะรู้ตามได้
ปริยัติศาสนาย่อมเป็นส่วนสำคัญยิ่งประการหนึ่ง
ในอันที่จรรย์โลงพระพุทธศาสนาให้สถิตเสถียรถาวร
เจริยรุ่งเรืองยิ่งขึ้นต่อไปในอนาคตกาล
นับตั้งแต่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จดับขันธปรินิพพานเป็นต้นมา
ถ้าพระเถรานุเถระทั้งหลายไม่สนใจในการศึกษาเล่าเรียนท่องบ่นพุทธวจนะ และอรรถกถาสืบต่อกันมาแล้ว
พระพุทธศาสนาก็ไม่อาจสืบต่อกันมาถึงทุกวันนี้
ถ้าการณ์ ? ดังนั้นแล้ว บรรดาประชาชนทั้งหลายที่เกิดมาในภายหลังจากพุทธปรินิพพานแล้วมา
ก็ไม่อาจรู้จักพระพุทธศาสนา ไม่มีโอกาสได้ศึกษาเล่าเรียนธรรมะในพระพุทธศาสนา
เมื่อไม่ได้ศึกษาธรรมะในพระพุทธศาสนาแล้ว ก็ย่อมจะหันไปนิยมนับถือลัทธิต่างๆ
อันมิใช่พระพุทธศาสนา
ซึ่งจะกระทำให้วัฏฏะของบุคคลทั้งหลายเหล่านั้นไม่มีที่สิ้นสุด
อันเป็นที่น่าสงสารน่าเสียดายเป็นอย่างยิ่ง
ฉะนั้น
การศึกษาเล่าเรียน อันได้แก่ปริยัติศาสนาจึงเป็นสิ่งสำคัญยิ่งนัก และการศึกษาเล่าเรียนนี้
ถ้าหากจะมีการศึกษาเล่าเรียนกันเฉพาะแต่การท่องจำภาษาบาลีล้วนๆ
ไม่ได้ทำการแปลพระไตรปิฎกและอรรถกถา
ให้เป็นภาษาพื้นเมืองอย่างสมบูรณ์แล้ว ปริยัติศาสนาก็ไม่อาจขยายให้กว้างขวางออกไปได้
การศึกษาเล่าเรียนนั้น
ก็ย่อมเป็นที่รู้กันโดยเฉพาะแต่ในคนหมู่หนึ่ง ซึ่งจะยั่งยืนอยู่ได้ก็เพียงชั่วระยะหนึ่งเท่านั้น
แล้วก็จะเสื่อมสิ้นสูญไป
ความหวังที่จะให้พุทธศาสนาได้แผ่ขยายให้กว้างออกไป และให้เจริญยั่งยืนอยู่ตลอดกาลนาน
เพื่อประโยชน์แก่อนุชนรุ่นหลังๆนั้น ก็ย่อมเป็นความหวังที่ยากจะสำเร็จได้ แต่ถ้าได้รจนาปกรณ์ต่างๆ
จากพระไตรปิฎกและอรรถกถาออกมาเป็นภาษาพื้นเมืองโดยถูกต้องสมบูรณ์
เพื่อให้ได้ศึกษากันในหมู่ชุมนุมชนโดยทั่วไปแล้วการศึกษาเล่าเรียนก็ย่อมจะขยายวงกว้างออกไปทุกที่
กระทำให้ประชาชนทั้งหลาย ได้ทราบถึงธรรมรสและอรรถรสในพระพุทธศาสนาแพร่หลายยิ่งขึ้น
ซึ่งจะมั่นใจได้ว่า
พระพุทธจะเจริญยั่งยืนถาวรอยู่ตลอดกาลนาน​

 

เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆบอสMVP

 

ถ้าชอบ กดตรงนี้มีอีกเยอะ การ์ตูน-monster-
http://palungjit.org/threads/การ์ตูน-monster.269529/page-4

 

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย! การแสวงหาทางออกอย่างพวกเธอนี้เป็นเรื่องประเสริฐแท้
การแก่งแย่งกันเป็นใหญ่เป็นโตนั้น ในที่สุดทุกคนก็รู้เองว่าเหมือนแย่งกันเข้าไปกอดกองไฟ
มีแต่ความเร่าร้อนกระวนกระวาย เสนาบดีดื่มน้ำด้วยภาชนะทองคำ
กับคนจน ๆ ดื่มน้ำด้วยภาชนะที่ทำด้วยกะลามะพร้าว เมื่อมีความพอใจย่อมมีความสุขเท่ากัน

นี่เป็นข้อยืนยันว่า ความสุขนั้น...อยู่ที่ความรู้สึกทางใจเป็นสำคัญ
อย่างพวกเธออยู่ที่นี่มีแต่ความพอใจแม้กระท่อมจะมุงด้วยใบไม้
ก็รู้สึกมีความสุขกว่าอยู่ในพระราชฐานอันโอ่อ่า
แน่นอนทีเดียวคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตนั้นมิใช่คนใหญ่คนโต
แต่เป็นคนที่รู้สึกว่าชีวิตของตนมีความสุข สงบเยือกเย็น ปราศจากความเร่าร้อนกระวนกระวาย”

 

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย! ผู้ตื่นอยู่มิได้หลับเลยย่อมรู้สึกว่าราตรีหนึ่งยาวนาน
ผู้ที่เดินทางจนเมื่อยล้าแล้ว ย่อมรู้สึกว่าโยชน์หนึ่งเป็นหนทางที่ยืดยาว
แต่สังสารวัฏฏ์ คือ การเวียนเกิดเวียนตายของสัตว์ผู้ไม่รู้พระสัทธรรมยังยาวนานกว่านั้น”

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย! สังสารวัฎฎ์นี้หาเบื้องต้นเบื้องปลายได้โดยยาก สัตว์ที่พอใจในการเกิดย่อมเกิดบ่อย ๆ”....

การเกิดใด ๆ นั้น ตถาคตกล่าวว่าเป็นความทุกข์ เพราะสิ่งที่ติดตามความเกิดมาก็คือความชรา
ความเจ็บปวดทรมาน และความตาย ความต้องพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก ความต้องประสบกับสิ่งอันไม่เป็นที่รัก
ความคร่ำครวญ ความทุกข์กายทุกข์ใจ และความคับแค้นใจ อุปมาเหมือนเห็ดซึ่งโผล่ขึ้นจากดิน และนำดินติดขึ้นมาด้วย
หรืออุปมาเหมือนโคซึ่งเทียมเกวียนแล้วจะเดินไปไหนก็มีเกวียนติดตามไปทุกหนทุกแห่ง
สัตว์โลกเมื่อเกิดมาก็นำทุกข์ประจำสังขารติดมาด้วยตราบที่เขายังไม่สลัดความพอใจในสังขารออก
ความทุกข์ก็ย่อมติดตามไปเสมอ เหมือนโคที่ยังมีแอกเกวียนครอบคออยู่ ล้อเกวียนย่อมติดตามไปทุกฝีก้าว”

 

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย! จิตนี้เป็นสิ่งที่ดิ้นรนกวัดแกว่งรักษายาก ห้ามได้ยาก
ผู้มีปัญญาจึงพยายามทำจิตนี้ให้หายดิ้นรนให้เป็นจิตตรงเหมือนช่างศรดัดลูกศรให้ตรงฉะนั้น

ภิกษุทั้งหลาย! จิตนี้คอยแต่จะกลิ้งเกลือกลงไปคลุกเคล้ากับกามคุณ
เหมือนปลาซึ่งเกิดในน้ำถูกนายพรานเบ็ดยกขึ้นจากน้ำแล้ว คอยแต่จะดิ้นรนไปในน้ำอยู่เสมอ
ผู้มีปัญญาจึงพยายามยกจิตขึ้นจากการอาลัยในกามคุณให้ละบ่วงมารเสีย”

“ดูกรภิกษุทั้งหลาย! ธรรมชาติของจิตเป็นสิ่งที่ดิ้นรนกลับกลอกง่าย บางคราวปรากฏเหมือนช้างตกมัน

”ภิกษุทั้งหลาย! พวกเธอจงเอาสติเป็นขอสำหรับเหนี่ยวรั้งช้าง คือ จิตที่ดิ้นรนนี้ให้อยู่ในอำนาจบุคคลที่มีอำนาจมากที่สุด
และควรแก่การสรรเสริญนั้น คือ ผู้ที่สามารถเอาตนของตนเองไว้ในอำนาจได้ สามารถชนะตนเองได้
ผู้ชนะตนเองได้ชื่อว่า เป็นยอดนักรบในสงคราม เธอทั้งหลายจงเป็นยอดนักรบในสงครามเถิด อย่าเป็นผู้แพ้เลย”

 

มรรคมีองค์แปด นี่แลเป็นไปเพื่อทรรศนะอันบริสุทธิ์ หาใช่ทางอื่นไม่
เธอทั้งหลายจงเดินไปตามทางมรรคมีองค์แปด นี้ อันเป็นทางที่ทำมารให้หลงติดตามมิได้
เธอทั้งหลายจงตั้งใจปฏิบัติ เพื่อทำทุกข์ให้สิ้นไป
ความเพียรพยายามเธอทั้งหลายต้องทำเอง ตถาคตเป็นแต่เพียงผู้บอกทางเท่านั้น
เมื่อปฏิบัติตนดังนี้ พวกเธอจักพ้นจากมารและบ่วงแห่งมาร"

 

"ดูกรภิกษุทั้งหลาย เราตถาคตกล่าวว่าความทุกข์ทั้งมวลย่อมสืบเนื่องมาจากเหตุ
ก็อะไรเล่าเป็นเหตุเกิดความทุกข์นั้น เรากล่าวว่าตัณหาเป็นเหตุเกิดแห่งทุกข์ ตัณหา คือ ความทะยานอยากดิ้นรน
ซึ่งมีลักษณะเป็นสาม คือ ดิ้นรนอยากได้อารมณ์ที่น่าใคร่น่าปรารถนาเรียกว่า กามตัณหา อย่างหนึ่ง
ดิ้นรนอยากเป็นนั่นเป็นนี่เรียก ภวตัณหา อย่างหนึ่ง ดิ้นรนอยากผลักสิ่งที่มีอยู่แล้ว เป็นแล้ว เรียก วิภวตัณหาอย่างหนึ่ง นี่แล
คือ สาเหตุแห่งความทุกข์ขั้นมูลฐาน

ภิกษุทั้งหลาย การสลัดทิ้งโดยไม่เหลือซึ่งตัณหาประเภทต่าง ๆ ดับตัณหา
คลายตัณหาโดยสิ้นเชิงนั่นแล เราเรียกว่า นิโรธ คือ ความดับทุกข์ได้"