กระทู้ทางผ่าน..ขอฝากด้วยค่ะ..พลีส > แชร์สัพเพเหระ

อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ สวดแล้วกำหนดจิตให้เป็นสมาธิด้วยนะคะ เวลาไหน ตอนไหนก็กำหนดสมาธิได้ตลอดเวลาหากจิตเรานิ่งก็เกิดสมาธิแล้วค่ะ ไม่ว่าเราจะไปไหนก็ตามสมาธิมันอยู่ในจิตของตัวเอง มันไม่ได้หนีไปไหน ทำให้มาก เจริญให้มาก ให้เรารู้ตัวอยู่ตลอด ความเห็นผิดชอบมันก็มีตลอด เมื่อความเห็นผิดชอบมีเกิดขึ้นตลอด ความละอายก็เกิดขึ้นจะไม่ทำสิ่งที่ผิดหรือสิ่งที่ไม่ดี เรียกว่าปัญญาเกิดขึ้น ก็จะมีศีล มีสมาธิ มีปัญญา มีความตั้งใจมั่น ก็เรียกว่าเป็นสมาธิแล้ว

 

ดีใจค่ะ หากเรื่องเล่าของเราจะเป็นประโยชน์กับคนอ่าน จะได้ไม่เสียพลังใจพลังความคิดตลอดไปจนถึงพลังงานไฟฟ้าที่จะนำมาใช้ ครูบาอาจารย์ต้นพุทธท่านนี้ท่านไม่เคยตำหนิใคร เพราะฉะนั้นท่านจึงไม่เคยชี้ให้เรามองส่วนเสียของผู้อื่นแต่กลับบอกกับเราว่าต่างคนต่างความคิด ต่างจิต ต่างกรรม เพราะฉะนั้นการคัดสรรของธรรมชาติก็ใช่จะเป็นตังบ่งชี้ว้่าใครดีกว่าใครหรือใครผิดถูกเพียงแต่บอกว่า สิ่งที่เหมือนกันย่อมจะเดินทางไปด้วยกันได้ดี และนี่คือที่มา ที่ทำให้ต้นพุทธข้ามผ่านปัญหาที่ว่านี้มาได้ด้วยใจที่ไม่อาฆาตอย่างที่ควรจะเป็น(แต่ถามว่ามีไหม๊ ใจที่คิดเจ็บแค้น ..ตอบตรงๆว่า..มีค่ะ แต่เป็นความแค้นที่ยังมีสติตามทัน เลยเป็นแค้นฝังใจแทนที่จะเป็นแค้นฝังหุ่น แล้วหน้าที่ของเราก็คือสลายแค้นนั้นด้วยการหันมาเอาดีทางการปฏิบัติเพื่อยกระดับจิตใจของเราให้ดีกว่าที่ตัวเราเองเคยเป็น สุดท้ายคือ ไม่ต้องทำเพื่อให้เราดีกว่าใคร แต่ทำอย่างไรให้เราดีกว่าตัวเราคนก่อนที่เคยเป็น ..ชนะใดจะภูมิใจเท่าชนะใจตนเองเพราะมันยั่งยืนกว่าชนะใจคนอื่นเท่านั้นเอง)

เป็นกำลังใจให้คุณsusika นะค่ะ เอาความเจ็บปวดที่มี มาเป็นแรงพลักดันให้ตนพ้นทุกข์แถมมีสุขที่ไม่ต้องพึ่งพาใคร เพราะเราทำได้ด้วยตัวเอง ที่ผ่านมาเราเสียเวลากับคนเหล่านั้นมามากพอแล้ว เวลาที่เหลือควรจะเผื่อเอาไว้ให้ตัวเราเองกับคนที่รักเราซะที โชคดีค่ะ

 

กระทู้นี้มีครบทุกรสเลยค่ะ เบื่อๆเซ็งๆ
ก็โผล่หน้ามาหยอกกัน จิตหงุดหงิมก็เข้ามาอ่านคลายเครียด เจ็บปวดกระดองใจ
ก็แวะมาดู มีคนให้กำใจเพรียบ ทั้งคุณบัวขวัญ คุณต้นพุทธ มาปลุกมาปลอบมา
ให้สติ สติมาปัญญาเกิดกันก็ครานี้แหละ พ่อแม่พี่น้องเอ๊ย .....แล้วพบกัน
เมื่อชาติต้องการ อิ อิ....

 

ของซื้อแล้วค่ะ เป็นน้ำชาอังกฤษแช่ตู้เย็นไว้ คิดว่าเช้าจะซื้อขนมสดๆใส่
ปรากฎว่าเป็นไปไม่ได้ค่ะ ตื่นแล้ว ไม่ไหว ชัวร์แล้วกับอาการเพลีย
"หวัด"กินค่ะ น้ำมูกไหลเลย

น้องสาวก็เป็นด้วย ตัวน้อยๆก็เป็นด้วย คนนี้เจ็บคอขนาดหนัก ครบองค์ประชุม
ขอตัวไปซื้อกับข้าวให้น้องก่อนนะคะ เดี๋ยวมาค่ะ

 

ถูกต้องค่ะคุณพี่นิพพาน กระทู้นี้มีกำลังใจจากคนที่ผ่านประสบการณ์ชีวิตมามากมาย ก็เข้ามาเขียน เข้ามาคุย เข้ามาให้กำลังใจกัน แต่ละคนก็ผ่านการปฏิบัติกันมาไม่มากก็น้อย ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ต้องให้กำลังใจกับคนที่กำลังจะล้มหรือล้มแล้วต้องลุกขึ้นมาสู้ให้ได้เพื่อจะได้พบแสงแห่งธรรมกัน
สติมาปัญญาเกิด ถ้าสติเตลิดก็ตัวใครตัวมัน ฮ่า..ฮ่า..
พวกเรามาช่วยกันดึงผู้ที่สติเตลิดให้กลับมาเข้าที่เพื่อพบกับศีล สมาธิ ปัญญาด้วยกันเจ้าค่ะ

 

ครูบาอาจารย์ต้นพุทธท่านนี้ท่านไม่เคยตำหนิใคร เพราะฉะนั้นท่านจึงไม่เคยชี้ให้เรามองส่วนเสียของผู้อื่นแต่กลับบอกกับเราว่าต่างคนต่างความคิด ต่างจิต ต่างกรรม เพราะฉะนั้นการคัดสรรของธรรมชาติก็ใช่จะเป็นตังบ่งชี้ว้่าใครดีกว่าใครหรือใครผิดถูกเพียงแต่บอกว่า สิ่งที่เหมือนกันย่อมจะเดินทางไปด้วยกันได้ดี และนี่คือที่มา ที่ทำให้ต้นพุทธข้ามผ่านปัญหาที่ว่านี้มาได้ด้วยใจที่ไม่อาฆาตอย่างที่ควรจะเป็น(แต่ถามว่ามีไหม๊ ใจที่คิดเจ็บแค้น ..ตอบตรงๆว่า..มีค่ะ แต่เป็นความแค้นที่ยังมีสติตามทัน เลยเป็นแค้นฝังใจแทนที่จะเป็นแค้นฝังหุ่น แล้วหน้าที่ของเราก็คือสลายแค้นนั้นด้วยการหันมาเอาดีทางการปฏิบัติเพื่อยกระดับจิตใจของเราให้ดีกว่าที่ตัวเราเองเคยเป็น สุดท้ายคือ ไม่ต้องทำเพื่อให้เราดีกว่าใคร แต่ทำอย่างไรให้เราดีกว่าตัวเราคนก่อนที่เคยเป็น ..ชนะใดจะภูมิใจเท่าชนะใจตนเองเพราะมันยั่งยืนกว่าชนะใจคนอื่นเท่านั้นเอง)

เห็นด้วยค่ะ เราต้องทำเพื่อตัวเราเองให้ดีกว่าตัวเราคนก่อนที่เคยเป็น ชนะใจตัวเองย่อมชนะอุปสรรคทั้งปวง การอโหสิกรรมให้ผู้อื่นโดยไม่มีจิตผูกพยาบาทย่อมเป็นสุข เราทำกรรมใดไว้ในอดีตชาติกรรมนั้นก็จะเป็นกงกรรมหมุนเวียนมาหาตัวเราให้ต้องรับกับผลกรรมนั้น หากเรารู้ หากเรายอมรับกับบาปกรรมนั้นที่เราเคยกระทำมาเราก็ต้องหมั่นอุทิศส่วนกุศลและอโหสิกรรมให้เร็วและมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เกลือมีความเค็มมากฉันใด หากเราหมั่นเติมน้ำให้มากขึ้นเรื่อย ๆ ความเค็มของเกลือนั้นก็จะลดลงไปเรื่อย ๆ จนกลายเป็นน้ำบริสุทธิ์ที่ไม่มีความเค็มในที่สุดฉันใด การหมั่นปฏิบัติธรรม อุทิศบุญ อโหสิกรรมก็เช่นเดียวกัน บาปกรรมที่เราเคยมีมาก็จะบรรเทาลงเรื่อย ๆ จนเจ้ากรรมนายเวรเขาอโหสิกรรมและอนุโมทนาบุญให้กับเราเช่นกัน จิตที่ปฏิบัติดีแล้วและมีความปรารถนาดีต่อผู้อื่นย่อมนำสุขมาให้เราเสมอ

 

งั้นขอถามท่านผู้รู้ช่วยชี้แนะด้วยนะคะ คือเราให้อโหสิกรรมกับคนที่ทำให้เราเจ็บช้ำแล้ว คือไม่คิดอาฆาต พยาบาทแล้ว จากที่เคยพูดเล่นหัว สนิทสนม เปลี่ยนเป็นพูดเฉพาะรื่องงานหรือเรื่องที่เกี่ยวข้องกัน นอกนั้นไม่พูดไม่ถาม อย่างนี้ถือว่าถูกต้องมั๊ยคะ หรือว่าต้องทำอย่างไรถึงจะเรียกว่าอโหสิกรรมแล้ว

 

ตอบด้วยค่า หนูอัพกระทู้ให้น๊า

 

สวัสดีครับ ทุกคน....ล้อเล่นกันบวกฮาและมีสาระดีกว่าครับ เพราะสาระอย่างเดียวไม่ไหวๆ....มันดีก็ดีอะนะ ...แต่มันจะเป็นวิชาการเกินไปเดี๋ยวหมองผมบวมนะ...

 

ได้ข่าวเจ้สีลแกออนทัวร์ สงสัยจะไปเก็บเกี่ยวบรรยากาศชายทุ่ง55555555

 

อโหสิกรรมคือการเลิกแล้วต่อกัน การไม่เอาโทษกัน การเลิกจองเวรกัน เมื่อได้ประพฤติล่วงเกินผู้อื่นก็ควรขอให้ผู้นั้นยกโทษให้ และในทำนองเดียวกันหากมีผู้มาขออโหสิกรรมจากเราก็ควรยกโทษให้ ไม่อาฆาต พยาบาท จองเวรกัน เมื่อปฏิบัติได้เช่นนี้ก็จะก่อให้เกิดความรักใคร่กัน และอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบสุข ทำได้ทั้งผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่และผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว

 

อโหสิกรรมทำยากนะครับ เพราะต้องออกมาจากใจ
อย่างที่เขาว่าแผ่เมตตาให้คนที่เราไม่ชอบนั้น มันแสนจะทำยาก ส่วนมาเป็นแค่กล่าวคำแผ่เมตตา ใจจริงยังฝังอะไรต่อมิอะไรอยู่หาที่จะจางคลายหมดสิ้นไปนั่นไม่.......:'(

 

เห็นด้วยค่ะ อโหสิกรรมหรือแผ่เมตตาให้กับคนที่เราไม่ชอบนั้นทำได้ยากยิ่ง เพราะส่วนใหญ๋ทำกันได้แค่ปากพูด แต่ใจจริงไม่มีใครรู้ดีเท่าตัวเราเอง ..เผลอๆซิเผลอๆตัวเองยังหลอกตัวเองว่าอโหสิกรรมให้ศัตรูไปแล้ว เพราะสติตนไม่รู้เท่าทันจิตที่คิดอยู่ อันนี้หละน่าสงสารจริงๆตรู เพราะกว่าจะรู้ตัวอีกทีไอ้ทีตัวเองพร่ำบอกใครต่อใครกับใจตัวว่าอโหสิกรรมแต่จริงๆแล้วนั้นมันปั้นคำหลอกคนอื่นไปพร้อมๆกับหลอกตัวเอง...เฮ้อ..เวรสำรวจใจตัวเองดูนะค่ะ ว่าจิตที่อโหสิกรรมและมีเมตตาต่อศัตรูแล้วนั้น (ความคิดเห็นส่วนตัวคือ มันจะต้องโล่งโปร่งเบาและไม่ยินดียินร้ายต่อเขาแล้วทั้งหมดทั้งสิ้น ได้ดีไปก็เรื่องของเขา ตกต่ำลงไปก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา ถ้าใจรู้สึกได้แบบนี้นั่นเป็นสัญญาณดีๆที่กำลังก่อตัวบอกกับคุณแล้วว่า อโหสิกรรมาที่ตั้งใจทำมา เดินทางมาถูกทางแล้วเด้อพี่น้อง)...แต่ส่วนใหญ๋ ถึงใหญ่มาก มักจะมีคำถามและความอยากในใจว่า เขาเป็นยังไงบ้าง เขาดีขึ้นไหม๊ หรือแอบบอกตัวเองว่าที่มีคำถามเพราะเป็นหลายห่วง หวังดี(ที้งที่จริงอยากรู้เรื่องเขา) อยากให้เข้าใจกัน อยากให้เขากลับมาขอโทษ บลา.......ฯลฯสารพัดอยาก เห็นไหม๊ค่ะเห็นใจที่มันฟุ้งซ่าน ..แล้วพยายามบอกชาวบ้านว่า ฉันอโหสิกรรมรึยัง ....อ่านแล้วคิดเห็นยังไงแชร์กันได้ค่ะ

 

จริงอย่างที่คุณต้นพุทธบอกทุกอย่างค่ะ ปากบอกอโหสิกรรมให้ แต่ก็อยากรู้เรื่องของเขาอยู่ดี เขาทำอะไร ไปไหน ได้อะไร ดีมั๊ย (ก็จะอิจฉา) เสียมั๊ย(ก็จะดีใจ) รู้ว่าทำแบบนี้ไม่ดี แต่ใจมันก็แอบเป็นแบบนี้เรื่อยเลย

 

ปากบอกอโหสิกรรมจริงๆๆ
แต่ใจอยากจะวิ่งไปฝากรอยเท้าเอาไว้
เพื่อเป็นที่ระลึก เขาจะได้จำเราได้ฝังใจไง
555555555 ล้อเล่นน่า

 

เมื่อวานเพื่อนโทรมาคุยดึก พอจบตี4ก็อาบน้ำเลยค่ะ ไม่นอนแล้วถ้านอนคงไม่ได้ลุกอีกแน่ๆ ไหว้พระสวดมนต์ปลุกน้องใส่บาตรเลย แล้วเดินไปวัดไกล้ๆบ้านไหว้พระ พอกลับมาก็ประมาณ10โมงแล้ว ง่วงค่ะ หลับยาว
เพิ่งตื่นนี่แหละค่ะ อรุณสวัสดิ์นะคะ

 

บางหนออโหสิจริง หมายถึงไม่ยินดียินร้ายอะไรแล้วเฉยๆมาก
แต่พอเวลาผ่านไปคนที่เราอโหสิกรรมนั้นก็มาทำอีกสิ มันเลยกลายเป็นเรื่องใหม่
เพราะสมองจำได้ว่าเคยทำอะไร ถึงแม้จะไม่เอาเรื่องเอาราวแล้ว แต่มันก็จำได้ว่าเคยทำแบบนั้นแบบนี้แบบโน๊น ไม่ได้เอาความอาฆาตเก่ามาโกรธแต่ที่โกรธเพราะรับรู้การซ้ำเติมหรือสันดานคนที่ไม่หยุดนี่สิ.........ประมาณว่า อโหสิแล้วจะเอาอีกรึ?

มันเป็นการเรียนรู้ทุกอย่างจึงแรงขึ้นเพราะว่ารู้อยู่แก่ใจดี

 

ถ้าจะฮาต้องชงกันนะครับเดี่ยวตามตบ

 

ถ้าอยากให้คนที่ไม่ชอบเราลดความอาฆาตพยาบาทเราลง แค่อโหสิกรรมในใจเราอย่างเดียวอาจจะไม่เพียงพอ เราอาจจะต้องทำความดีกับเขาเพิ่มขึ้นด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยแรงศรัทธาของความเมตตา กรุณา ผลที่ได้ก็จะเกิดกับตัวเราเองเพราะจิตอันเกิดจากความเมตตา กรุณาย่อมจะส่งผลต่อผู้ให้

หากผู้ที่เราส่งความเมตตา กรุณาให้แล้วยังมีแรงผูกอาฆาตพยาบาทอยู่ก็เหมือนเก็บกองไฟไว้กับตัวของเขาเอง ไฟนั้นก็จะเผาไหม้จิตใจตัวเขาเอง

อโหสิกรรมให้เขาแล้ว ก็แผ่เมตตาให้เขาด้วย การแผ่เมตตาด้วยใจจริงและจากใจที่สงบเย็นแล้วจะช่วยดับความร้อนละลายไฟแห่งความอาฆาตให้หรี่ลงได้ ที่สำคัญอีกอย่างคือ อย่าให้ไฟนั้นลามมาติดเราด้วย เขาอาฆาตพยาบาทเรา ไฟแห่งความพยาบาทนั้นก็จะเผาใจเขาให้เร่าร้อนตลอดเวลา

เราเป็นคนที่โดนอาฆาตแต่ให้อภัยเขาก็นั่งสบายไม่มีไฟอะไรมาเผา กลายเป็นบุญเสียอีกที่ได้ให้อภัยทานซึ่งเป็นทานที่มีอานิสงส์ยิ่งใหญ่ เวรเราระงับไปแล้ว เวรเขายังไม่ระงับ ก็เป็นเวรของเขา เราไม่ต้องไปใส่ใจ เขาจะคิดอย่างไรกับเราก็เรื่องของเขา ไม่ต้องไปอยากรู้ความคิดความรู้สึกของเขา ถ้ายังอยากรู้ ก็แสดงว่าเวรเรายังไม่ระงับ... ถูกต้องไหมคะ

การขอโทษ การอภัยทาน การอโหสิกรรม การแผ่เมตตา เกิดจากการกระทำจากจิตใจที่เป็นกุศลและเปี่ยมไปด้วยความเมตตา มุ่งเน้นที่จิตเป็นสำคัญ กรรมของเรากับเขาก็จะหมดด้วยกุศลกรรมที่เกิดจากการกระทำของเรา แต่อกุศลกรรมที่เกิดจากการกระทำของเขาเขาก็จะไปชดใช้ด้วยการถูกเบียดเบียนจากวิบากกรรมของเขาจากผู้อื่นที่ส่งผลต่อตัวของเขาเอง กรรมใคร..กรรมมัน..ชดใช้แทนกันไม่ได้..