เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

สงสัยเรื่องคนตาบอดโดยกำเนิดค่ะ คนพวกนี้เค้าฝันบ้างไหมคะ แล้วฝันของเค้าเป็นอย่างไรคะ... เป็นสีหรือเปล่า แล้วภาพในฝันเป็นอย่างไรคะ เค้าไม่รู้ว่ามันมีสีขาว สีฟ้า สีเขียว เค้าเห็นแต่สีดำมืดๆ แล้วภาพในฝันเค้าจะเป็นอย่างไรคะ อันนี้สงสัยจริงๆค่ะ ^^ ขอบคุณค่ะ

 

ฝากเพลงด้วยค่ะ

ไม่ทราบว่าถ้าเองเพลงลงตรงนี้จะผิดกฎกติกาหรือเปล่านะคะ ถ้าผิดยังไงช่วยเตือนด้วยนะคะ จะได้ลบออกได้ค่ะ แต่ว่าเพลงนี้เป็นเพลงจากเราเองนะคะ จากเวบของเราเองเลยค่ะ
[MUSIC]http://www.geocities.com/souvapa/seodongyo.wma[/MUSIC]

 

เอ.. เรื่องนี้พี่เข้าใจว่าความฝันของเราเป็นการจดจ่อด้วยสติสัมปชัญญะอันคมชัดของจิตวิญญาณ ซึ่งเป็นการจดจ่อด้วยประสาทสัมผัสภายใน เคยอ่านแว๊ป ๆ เล่มไหนไม่แน่ใจว่าคนตาบอดเค้าจะเคยชินกับการใช้ประสาทสัมผัสภายในได้ดีกว่าคนปกติอะไรประมาณนี้ ในความฝันน่าจะเป็นการสัมผัสกับโลกแห่งความจริงหลากมิติซึ่งไม่ได้ใช้รูปกายทางกายภาพเป็นตัวจดจ่อ เพราะฉะนั้นไม่ว่าคนตาบอดตาดี เวลาเค้าฝันเค้าก็น่าจะฝันเห็นสิ่งที่เหมือน ๆ กับที่เราฝันละมังคะน้อง Mambo

แต่ยังงัยก็แล้วแต่น้อง Mambo ลองอ่านหนังสือเล่มความฝันกับวิถีของจิตวิญญาณดูนะคะ เผื่อน้องจะสามารถวิเคราะห์เรื่องนี้ได้ด้วยตัวเอง ถ้าต้องการความมั่นใจพี่คิดว่าลองไปสัมภาษณ์พี่ที่ขายล๊อตเตอรี่แถว ๆ กองสลากดูก็ดีนะคะ ได้ความยังงัยก็เอามาเล่าสู่กันฟังค่ะ จะได้เป็นความรู้ใหม่ของพี่ ๆ ด้วยนะจ๊ะ.. อิอิ..
(b-smile)

 

ขอเชิญชาวห้องวิทย์เข้าร่วมสัมมนาทางจิตวิญญาณที่บ้านพี่นักเขียนที่ Keller
ไม่ต้องใช้เวลาเดินทาง ไม่เสียค่าใช้จ่ายใด ๆ ทั้งสิ้น แค่นึกก็ถึงเลี้ยวววว...
ว่าแต่ว่าถ้าพวกเราไปถึงบ้านพี่นักเขียนแล้ว พี่นักเขียนจะรอต้อนรับพวกเรามั้ยคะ?
แล้วพวกเราจะสามารถทานอาหารไทย - ไวด์เทศที่พี่นักเขียนเตรียมไว้ต้อนรับได้รึปล่าวเอ่ย..

บทที่ 14 ความสามารถอันลึกลับของจิตวิญญาณ
หากเธอมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าและมีจินตนาการอันคมชัด เธออยากจะไปอยู่ที่ใดที่หนึ่งเดี๋ยวนี้ ซึ่งอยู่ห่างไกลเกินกว่าที่จะเป็นไปได้ภายใต้กฏเกณฑ์ของช่องว่าง - ระยะทางและกาลเวลา แม้เธอจะไม่ได้ตระหนักเลยว่ามันเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ อารมณ์และความนึกคิดอันแรงกล้าของเธอจะเป็นปัจจัยที่นำเอาบุคคลิกภาพและรูปกายของเธอไปปรากฏขึ้น ณ ที่นั้น แต่เธอก็อาจจะไม่รู้ตัวเลยว่า เธอได้ไปปรากฏขึ้นในเวลาและสถานที่นั้น
[b-hi]

 

สดับฟังเสียงของฉันจากภายในจิตของเธอ
มองหาฉันด้วยจิตวิญญาณของเธอ
สัมผัสความรู้ทั้งหมดด้วยปัญญาของเธอ
และการถ่ายทอดความรู้ของฉันไปสู่จิตวิญญาณของเธอ
ก็จะดำเนินต่อไปอย่างไม่มีวันจบสิ้น...
[b-wai] [b-wai] [b-wai] ​

 

เชื่อว่าน้อง mamboo กับอีกหลายๆท่านก็คงฝันว่าเหาะหรือลอยตัวแบบที่ต้องใช้พลังกายมาก
ตอนผมเป็นวัยรุ่นก็เช่นกัน เวลาฝันว่าเหาะเนี่ยต้องใช้เท้ายันอากาศ เหนื่อยมากๆแต่ปัจจุบัน เวลาลอยตัวแค่คิดก็ไปได้ตามใจปรารถนา
สาเหตุที่เราต้องใช้พลังกายมากเพราะว่าเรายังมีความศรัทธาในตัวเองว่าทำได้ มีได้ เป็นได้ น้อยไป เนื่องจากเราถูกอบรมสั่งสอนจากสิ่งแวดล้อม จากพ่อแม่ จากคนข้างเคียงทำให้เราเชื่อมั่นศรัทธาตามความเชื่อที่เราได้รับตัวอย่างเช่น เธอทำไม่ได้หรอก ,จะเป็นไปได้เร้อ , มันยากนะ , ฯลฯ อะไรทำนองนี้
เลยทำให้ในชีวิตประจำวันเรายังมีความไม่มั่นใจลึกๆอยู่ ดังนั้นเวลาฝันในสิ่งที่มนุษย์ทำไม่ได้ เราเลยไม่มั่นใจตามไปด้วย
ถ้าเราอยากมีความเชื่อความศรัทธาในตัวเองลองฝึกตามหนังสือของอาจารย์อนาลัย ชื่อจิตวิญญาณประสานกาย บทที่ 7 การสะกดจิตตนเองด้วยความเชื่อซึ่งก่อให้เกิดโรค หน้าที่ 99-100 เป็นการฝึกแบบตามธรรมชาติมากๆ ถ้าไม่มีหนังสือติดต่อคุณโอ๊ค 02-7461004-6 เล่มเดียวก็ส่งให้ครับ เล่มนี้ดีมากๆสามารถช่วยตัวเอง คนทีเรารักหรือแม้แต่คนทั่วไปโดยไม่ต้องกลัวเจ้ากรรมนายเวร และไม่ต้องกลัวว่าเราจะเป็นคนลวงโลกด้วย

 

ความฝันของคนตาบอด ก็มีสีสัน หรือรูปร่างตามความเชื่อของเค้าครับ คือของใครของมัน ตามจินตนาการที่เขารู้ ความฝันจริงๆไม่ว่าคนตาดีและคนตาบอด ไม่ได้เป็นรูปร่างอย่างที่เราฝันครับ ขึ้นกับการแปลงพลังงานเป็นวัตถุตามที่เราจินตนการครับ
ยกตัวอย่างการฝันเห็นนางฟ้าคนไทยกับคนฝรั่งก็ไม่เหมือนกัน หรืออย่าง มังกรไทย มังกรฝรั่ง มังกรจีน ก็ไม่เหมือนกันครับ

 

อ่านๆดูแล้วคล้ายหนังสือแนวจิตจักรวาล ของ ปริญญา ตันสกุล เลยครับ ไม่ทราบว่าเป็นจิตวิญาณจักรวาลแบบเดียวกันหรือเปล่าครับ?

 

ขอบคุณอาจารย์อนาลัย
ขอบคุณอาจารย์นักเขียน
ขอบคุณจิตวิญญาณต่างร่างแต่ร่วมมิติในอดีต-อนาคตชาติ
ขอบคุณจิตวิญญาณต่างร่างแต่ร่วมวัตถุประสงค์ในปัจจุบันชาติ
ขอบคุณจิตวิญญาณเสมือนร่วมร่างแต่ต่างมิติในอดีต-ปัจจุบัน-อนาคตชาติ
ทุกวันนี้มีความสุขมากๆครับ

 

คาดว่าน่าจะแนวเดียวกันครับ ต้องรบกวนคุณ mead กับคุณขจรวรรณช่วยตอบครับ เพราะทั้งสองท่านไปฟังอาจารย์ปริญญา บ่อยๆ

 

วันนี้รู้ว่าคุณchalhoei (เลิกเขียนภาษาไทยแล้วครับกลัวเดาผิดอืก)และเพื่อน ๆ อีกหลายคนคงไป อยู่ที่โรงแรม มิโด อยากไปด้วยแต่ติดธุระครับ กลับมาเล่าสู่กันฟังด้วยนะครับ เลยเวียนไปอ่านห้องอื่นบ้างได้ความรู้และสนุกดีครับ คุณkhajornwan ชวนไปร่วมสัมนาที่บ้านพี่นักเขียนที่ Keller ไปแล้วครับ (โดยจินตนาการ)ขอแสดงความยินดีกับงานใหม่ด้วยผมอยากไปเห็นTexas ตั้งแต่ติดดูseries Dallas ทาง ทีวีมานานและขอมอบความยิ่งใหญ่กว่า Texasให้ด้วยการร้องเพลง Bigger than Texas ของ Tommy Sand(ติดบิล บอร์ด ราว 2501 สมัยนั้นเรียนภาษาอังกฤษกันด้วยแพ็ทเทอร์นจากเพลงสากลครับ)มาให้ฟังด้วยแล้วครับ

 

แหม ได้ฟังเพลงของพี่meadกับชมหางเครื่องของพี่เม้าส์ สนุกสนานเพลิดเพลินดีจัง
อารมณ์ประมาณว่าเต้นระบำอยู่ชายหาดฮาวายยังไงยังงั้นเลย อิอิ

 

ห้องนี้เปิดกว้างจ้า มีอะไรดี ๆ แนะนำกันได้เลย
เพลงนี้เพราะดีนะ ฟังแล้วเหมือนอยู่ในบรรยากาศหนังจีนเลย อิอิ

 

เรียกชื่อ อะไรก็ได้ครับ ผมสารพัดชื่อครับ ลูกค้าผมแต่ละรายก็เรียกผมไม่ค่อยถูก
วันนี้ก็ไปฟังคำบรรยายของอาจารย์ปริญญา หัวข้อ บวชนานทำไมไปนิพพานไม่ได้ ก็เป็นธรรมะภาคปฏิบัติ ที่ทำให้เข้าใจคำว่านิพพาน กับปรินิพพาน และคำว่า สุญตา และพันธะสัญญา 6 ข้อ และอีกมากมายเลยครับ สุดท้ายจิตวิญญาณเราก็จะออกจากกล่องพลังงานไปรวมตัวกับพระผู้ให้กำเนิดสรรพสิ่ง ก็ตรงกับใจที่มีปัญหาค้างคาใจ อาจารย์ท่านบรรยายเกือบ 4 ชั่วโมงเต็ม
และที่ถูกใจมากๆคือตอนเริ่มรายการ มีฝึกโยคะด้วย ก็ไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย พอได้มาทำก็สดชื่นดีจัง ถ้าท่านผู้ใดสนใจ หัวข้อธรรมะอาจารย์มีทำ VCD ด้วยครับ เพราะถ้าเอามาลงก็คงได้หนังสือเป็นเล่มเลยละครับ

 

ช่วงนี้ฝันหลายหลากมากเลย แต่ละเรื่องแปลก ๆ ทั้งนั้น

คืนแรกฝันว่าตัวเราเป็นผู้สังเกตุการณ์ เห็นผู้ชายคนนึงเป็นคนต่างชาติ
ไม่รู้ว่าเป็นตำรวจ นักสืบ หรือสายลับ เข้าไปเห็นเหตุการณ์ของขบวนการอะไรซักอย่าง
ผู้ชายคนนั้นยืนแอบอยู่ตรงประตู ถือปืนไว้ มองไปในห้อง มีเตียงนอนเรียงอยู่หลายเตียง
มีผู้ชายดูเหมือนเป็นผู้ร้ายยืนอยู่ 5- 6 คน มีผู้หญิงคลอดลูกออกมา
พวกนั้นเอาลูกของผู้หญิงไป แล้วใช้แสงเลเซอร์ฆ่าผู้หญิงนั้นตาย
จากตอนแรกที่เราเป็นฝ่ายสังเกตุการณ์กลายเป็นว่าเราไปเป็นผู้ชายคนนั้น
กระโดดเข้าไปในห้องแล้วยิงผู้ร้ายทุกคนตายหมด นองเลือดอีกล่ะ (เหมือนหนังฝรั่งเลย)
อารมณ์ประมาณว่าผู้ชายคนนี้เป็นอีกร่างของตัวเราเลย สงสัยเป็นสายลับอยู่ประเทศอะไรแหง ๆ

คืนสอง ฝันว่านั่งรถทัวร์ไปกันเต็มคันรถ ที่จำได้ว่าไปด้วยกันก็มีพี่เฉลย รู้สึกว่าพวกเราจะเดินทางกันไปแถวทางเหนือ
รถไปจอดอยู่ตรงกลางใจเมือง ซ้าย ขวา บน ล่าง เป็นเหมือนซุ้มประตูเมืองใหญ่ ๆ มีของขายรอบ ๆ
ทีนี้ก็ไม่รู้ว่าไปทางไหนดี ก็เลยลงไปถามทางแม่ค้าว่าต้องออกประตูไหน
ได้คำตอบมาว่าให้เลี้ยวออกประตูซ้าย จากนั้นพวกเราก็เดินทางต่อ
ภาพมันตัดไปที่พวกเราลงเดินตามทาง เป็นห้อง ๆ แต่หาทางออกกันไม่ได้
นกเลยต้องเป็นคนจัดการโดยเข้าไปซ้อนฝันอีกครั้ง
ตรงนั้นมีโทรศัพท์พอนกกดโทรเข้าไป ภาพตัดไปอยู่ห้องเดิมแต่คนอื่นหายไป เหลือเรายืนอยู่คนเดียว
มันเหมือนเกมส์ ผสมหนัง สักพักมีเสือวิ่งออกมา แต่เสือมันไม่น่ากลัวเหมือนของจริงนะ มันเหมือนเสือในเกมส์ นกก็ทุบตายไป 2 ตัว
ทีนี้มีหมาตัวใหญ่ น่ากลัวมาก อันนี้นึกถึงเรื่องผีชีวะ3เลย หมามันกระโดดพุ่งเข้ามา นกก็จับมันฉีกปาก
พอจัดการเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว นกเดินไปกดโทรศัพท์อีกครั้ง ตัวนกก็ออกมาที่เดิมที่มีคนอื่น ๆ อยู่ด้วย พวกเราก็พากันกลับออกมา

ภาพตัดไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่น กำลังสั่งสุกี้ ซูชิกินกันอย่างเอร็ดอร่อย
โธ่ ๆ นกกำลังจะกินอยู่ล่ะ โทรศัพท์มือถือดังซะนี่ ตื่นเลย อดกินซะงั้น

 

ฝันพี่นกน้อยยังโหดอีกตามเคย อิอิ แต่อ่านไปก็ขำไป ชอบตรงที่เทคนิคซ้อนฝันครับ ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้ทุกอย่างลงเอยด้วยดีได้ ถึงจะโหดอย่างไรก็แฮปปีเอ็นด์ดิ้ง
คืนนี้นอนหลับฝันดีนะครับพี่นกน้อย Good Night and Sweet Dream ครับ พี่ๆทุกคน
<!-- / message --><!-- sig -->

 

ขอขอบพระคุณเพลงเพราะๆของพี่ ดีเจ Mamboo ด้วย
และก็ยินดีต้อนรับพี่ Mamboo นะครับ

 

แบบว่าถ้าฝันไม่โหดนี่ไม่ใช่พี่ อิอิ สงสัยต้องยึดเป็นconceptแล้วสิ
คงต้องไปฝันโหด ๆ แข่งกับเฟรดดี้ คูลเกอร์ล่ะ
ตอนเด็ก ๆ เคยดู จำได้ว่าน่ากลัวมาก เล่นตามเข้ามาหลอนถึงในฝันคนอื่นเค้าเลย สยอง ....(b-malang)

Good Night and Sweet Dream เหมือนกันจ้าน้องนาคา
คืนนี้พาพี่ไปเล่นน้ำหน่อยนะ แบบว่าพี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย 555

 

ดีใจจังค่ะที่คุณเม้ากล้บมาแล้ว

การเปลี่ยนความเชื่อ เสมือนการเปลี่ยนแว่นตา
ขอให้โลกใบใหม่ของคุณเม้าสดใสและมีแต่ความสมบูรณ์พูนสุขทุกวันนับแต่นี้ไป

 

ติดสงบติดสุข ไร้ประโยชน์

การทำสมาธิคือการเปลี่ยนวิถีการจดจ่อของจิตวิญญาณด้วยสติสัมปชัญญะ จากการจดจ่อกับอารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดในแง่ต่างๆ ซึ่งคละเคล้าด้วยแง่ลบบ้างและแง่บวกบ้าง ไปสู่การจดจ่อกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งซึ่งมีความเป็นกลางเพียงสิ่งเดียว เช่น จดจ่อกับลมหายใจ เป็นต้น การจดจ่อดังกล่าวเหนี่ยวนำไปสู่ภาวะของการเป็นฌาน ซึ่งทำให้เราละประสาทสัมผัสทั้งห้าได้ ยังผลให้ความเจ็บปวดทางกายทั้งหลายจางหายไป และใจที่เคยทุกข์ด้วยอารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดซึ่งคละเคล้าด้วยแง่ลบและแง่บวกก็หยุดวิตกวิจารณ์ จึงหยุดทุกข์

แต่การหยุดทุกข์กาย หยุดทุกข์ใจจากการทำสมาธิ(บนเบาะ) จะเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อเรากำหนดให้สติสัมปชัญญะดำเนินไปสู่ภาวะแห่งการเป็นฌานเท่านั้น เมื่อเรากลับมาสู่ภาวะตามปกติ ดำเนินชีวิตประจำวันตามปกติต่อไป สติสัมปชัญญะที่ไม่ได้ถูกเปลี่ยนความเชื่อก็เปลี่ยนวิถีการจดจ่อกลับไปสู่การจดจ่อกับอารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดในแง่ต่างๆ ซึ่งคละเคล้าด้วยแง่ลบและแง่บวกตามเดิม หากเรามีนิสัยที่ติดจะมีอารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดในแง่ลบ เราก็ทุกข์ตามเดิม

ผู้ที่ฝึกสมาธิโดยไม่ได้เรียนรู้ที่จะเปลี่ยนความเชื่อเป็นความรู้ มักติดสุข ติดสงบ เพราะเบาะสมาธิกลายเป็นที่ๆช่่วยให้หลบทุกข์ แต่มันก็ไม่ใช่การขจัดทุกข์ที่แท้จริง บุคคลที่ติดสุขติดสงบจากการทำสมาธิมักคิดว่าหนทางสู่ความสุขคือการทิ้งอาชีพ ทิ้งหน้าที่การงานและความรับผิดชอบ และหันไปใช้วิถีชีวิตที่ทำให้ตนมีโอกาสทำสมาธิได้มากขึ้น ซึ่งพี่นักเขียนเข้าใจว่าไม่ใช่ความเชื่อที่ถูกต้อง เพราะการกระทำดังกล่าวคือการตัดช่องน้อยแต่พอตัว ทิ้งความรับผิดชอบและภาระไว้เบิื้องหลัง และไม่ใช่การขจัดทุกข์ได้อย่างแท้จริง

การติดสุข ติดความสงบในสมาธิบนเบาะสมาธินั้นเป็นการเปล่าประโยชน์ เพราะเป็นการหลบทุกข์ระยะสั้น การฝึกสมาธิที่แท้จริงคือ การค้นพบความเชื่อที่ผิด และสามารถเปลี่ยนความเชื่อเหล่านั้นเป็นความรู้ เปลี่ยนมุมมองใหม่ เปลี่ยนทัศนคติใหม่

การทำสมาธิไม่ใช่การแสวงหาความสุขความสงบ แต่การทำสมาธิที่แท้จริงคือการแสวงหาความจริง แสวงหาความรู้ เพื่อทำให้เรารู้จักตนเอง การทำสมาธิเป็นภาวะของการวิเคราะห์หรือ analyze ความคิดของเราว่าเรามีแบบแผนหรือ pattern การใช้อารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดอย่างไร บางคนมี pattern การคิดที่วินิจฉัยตนเองในแง่ลบ คิดในแง่ร้าย คิดถึงอนาคตและสิ่งที่คาดการณ์ไม่ได้ในแง่ร้ายเสมอ ด้วยการตั้งคำถามกับตนเองว่า จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากว่า...... pattern เหล่่านี้เป็นต้นเหตุของความสุข ความทุกข์ สุขภาพร่างกาย ตลอดจนประสบการณ์ชีวิตทั้งหมดของเรา บางคนมี pattern การคิดที่กล่าวโทษผู้อื่น และกล่าวโทษสถานการณ์บ้านเมือง กล่าวโทษสิ่งต่างๆว่าเป็นสาเหตุของปัญหา ความทุกข์กายทุกข์ใจของตนเสมอ

เมื่อเราใช้ชีวิตไปวันๆเรามักมองไม่เห็น pattern ของการใช้อารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดของตนเอง แต่เมื่อเรานั่งสมาธิ สติสัมปชัญญะของเราละจากการจดจ่อกับสิ่งต่างๆภายนอกตัวตนของเรา เราไม่ได้รู้เห็นอะไรอื่นนอกจากความนึกคิดของตนเอง ดังนั้นการทำสมาธิจึงเป็นโอกาสหรือภาวะเดียวที่เราจะมองเห็น pattern การใช้อารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดของตนเองได้ ซึ่งทำให้เรารู้จักตนเอง

ท่านอาจารย์อนาลัยได้กล่าวไว้ว่า การรู้จักตนเองได้อย่างแท้จริงเป็นสิ่งที่มีความหมายมากมายกว่าที่เราทั้งหลายเข้าใจกันมากนัก เพราะการรู้จักตนเองอย่างแท้จริงคือ การรู้จักว่า เราสร้างโลกแห่งความเป็นจริงของเราด้วยความเชื่อใด-ซึ่งก่อให้เกิดอารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดใดที่คล้อยตามความเชื่อนั้นๆ ความสุข ความทุกข์ สุขภาพร่างกาย ตลอดจนประสบการณ์ชีวิตทั้งหมดของเราก่อเกิดขึ้นด้วยอารมณ์-จินตนาการและความรู้สึกนึกคิดใด มันสร้างชีวิตที่เราพึงปรารถนาหรือไม่ หากเราพบว่าเรากำลังมีชีวิตที่ไม่พึงปรารถนา การทำสมาธิจะช่่วยให้เราค้นพบความเชื่อในแง่ลบที่กำลังสร้างโลกของเราอยู่ ณ วินาทีนี้ การรู้จักตนเองได้อย่างแท้จริงจึงหมายความว่า เราจะสามารถแก้ไขความเชื่อในทางที่ผิด และรู้จักสร้างสรรค์โลกแห่งความเป็นจริงของเราได้ใหม่ ตามความเชื่อใหม่ในแง่บวก และนำสิ่งที่พึงปรารถนามาสู่ชีวิตของเราได้เสมอ

การติดสุข ติดสงบ อันเกิดจากการทำสมาธิจึงเป็นการเปล่าประโยชน์เพราะมันไม่ได้ช่วยให้เราสามารถแก้ปัญหาได้อย่างถอนรากถอนโคน แต่เป็นเพียงการหลบปัญหาชั่วคราวเท่านั้น แต่การเปลี่ยนความเชื่อในทางที่ผิดเป็นความรู้ คือการแก้ปัญหาอย่างถอนรากถอนโคน และทำให้เราสามารถสร้างโลกแห่งความเป็นจริงได้ดังปรารถนา(rose)