วิริยาธิกะพิเศษบันทึก

8.21 น.ท่านเจ้าอาวาสลงจากวิหารมานั่งรับแขกด้านล่างหน้าวิหาร คณะพระก็มีท่านเจ้าอาวาส พระอาจารย์สิงห์ หลวงพี่ชัยวัฒน หลวงพี่โอ พระพิชิต พระโนรี พาคณะพระมาจากพัทลุง จำชื่อวัดไม่ได้ จนถึงเวลา 9.35น.

 

กราบอนุโมทนาสาธุค่ะ เอ กระทู้นี้อ่านแล้วดีใจที่เห็นพระ แต่ทําไมยิ่งอ่านๆไปแล้วยิ่งหิว ต้องขอตัวไปเปิดตู้เย็น เอ๊ย ไปนอนก่อนค่ะ

 

9.38 น. เริ่มพิธีบวงสรวง

 

ไปทำอะไรมา ถึงได้ง่วงนอนแต่เช้า อยู่มุมใหนของโลก นี่เมืองไทยตอนนี้มัน 10.30 สงสัยเด้งไปไกล เมื่อไรจะกระดอนกลับ ถ้าเป็นหมอ

เมื่อตอนไปส่งท่านเจ้าอาวาสที่สนามบิน คุยกลับหลวงพี่เจ้าอาวาสแล้ว ท่านบอกว่าจะสร้างโรงพยาบาลที่วัดท่าซุงใหม่แทนของเดิม ถ้าจำไม่ผิด หลวงพ่อบอกว่าโรงพยาบาลแห่งนี้ต่อไปในอนาคตจะมีหมอที่เก่งๆมารวมตัวกันมาก เป็นโรงพยาบาลที่ดีมากที่สุดแห่งหนึ่ง

 

เมื่อตอนไปส่งท่านเจ้าอาวาสที่สนามบิน คุยกลับหลวงพี่เจ้าอาวาสแล้ว ท่านบอกว่าจะสร้างโรงพยาบาลที่วัดท่าซุงใหม่แทนของเดิม ถ้าจำไม่ผิด หลวงพ่อบอกว่าโรงพยาบาลแห่งนี้ต่อไปในอนาคตจะมีหมอที่เก่งๆมารวมตัวกันมาก เป็นโรงพยาบาลที่ดีมากที่สุดแห่งหนึ่ง


ก็อย่าลืมบอกกันให้ได้ร่วมด้วยช่วยกันนะคะ เล็กๆน้อยๆ ก็ยังดี ... สาธุ

 

9.40 น บวงสรวงเสร็จหลวงพี่ท่านเจ้าอาวาสก็ขึ้นบนวิหาร นำญาติโยมสวดอิปิโส และพระคาถาเงินล้านอย่างละหนึ่งจบ

 

9.49น ท่านเจ้าอาวาสนำญาติโยมขอขมาพระรัตนไตร

 

9.53น ท่านเจ้าอาวาสกลับลงมานั่งคุยกับญาติโยมต่อ

 

10.55 มีการรำถวาย นำทีมมาโดยนกยูงเป็นศิษย์เก่าโรงเรียนพระสุธรรมยานเถระ

 

ตั้งแต่เริ่มบวงสรวงจนถึงช่วงที่รำถวายก็มีพระอาทิตย์ทรงกลดตลอดเวลากับเขาเหมือนกัน

ท้องฟ้าตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยงไม่มีแดดออกเลย อากาศเย็นสบายดีมาก

 

นี่เมืองไทยตอนนี้มัน 10.30AM

****************************************
เวลาเดียวกันแต่ต่างกันระหว่าง am กับpmค่ะ ไม่ใช่หมอค่ะแต่ทํา ICU ไม่ค่อยยอมให้ใครมาตายตรงหน้าเลย แต่ตอนนี้ ทางธรรมอย่างเดียวค่ะ ท่านจะไปวัดท่าซุงเมื่อไหร่คะ นึกถึงโรงทานอีกแล้ว

 

ถ้า 10.30PM เดาๆว่ามันอเมริกานี่ แถบนั้นมันมีอะไรมั่งล่ะ เหนือขึ้นไปเป็นแคนาดา ใต้ลงไปเป็นเม็กซิโก ตะวันออกเป็นอังกฤษ เลยเดาๆว่าอเมริกา ไม่ใช่หมอแล้วเข้าไปทำอะไรล่ะในห้องไอซียูเขาน่ะ ในห้องนั้นมีอะไรบ้างนะ

อีตอนที่ผมมีวาสนาเข้าไปนอนในICUตอนเข้าไม่รู้สึกตัวเพราะออกจากห้องผ่าตัดก็เข้า ICU ทำไมไม่เข้าห้องที่เขาเก็บศพก็ไม่รู้ สงสัยเข้าห้องผิด พอรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมามองไปรอบๆก็เห็น มีนางสาวพยาบาล มีผู้ช่วยพยาบาล มีพนักงานทำความสะอาด แล้วอะไรอีก ไม่เห็นมีแล้วนี่นา แล้วคนที่ไม่ค่อยจะยอมอะไรง่ายๆนี่ ขนาดคนเขาจะตายยังจะไม่ยอมให้ตายตรงหน้า แล้วจะให้ไปตายตรงใหนล่ะนี่ คนอุตส่าห์เจ็บจนครางหงิงๆ ยังจะไม่ยอมให้ตาย ใจคอโหดร้ายนะเรานี่ ตอนนี้เมื่อเข้าทางธรรมแล้วใจคอก็คงจะดีขึ้นมาก ก็ปล่อยๆให้ตายตรงหน้าซะบ้างนา อย่าปล่อยให้ไปตายที่อื่นมันน่าเวทนา ใจคอนี่ไม่มีคำว่าเมตตาสงสารเลยรึไง

ดูรูปที่เอามาให้ดูอีกทีนะ นี่เจ็บขนาด9.9ริกเตอร์แล้วนี่ปล่อยๆให้ตายๆซะมั่ง ไม่รู้ว่าเป็นลูกหลานหลวงพ่อได้ยังไงใจคอโหดร้ายขนาดนี้

คำถามที่ว่าท่านจะไปวัดท่าซุงเมื่อไรนั้น ถ้าหมายถึงหลวงพี่ท่านเจ้าอาวาสท่านกลับไปแล้วตั้งแต่ตอนบ่ายของวันอาทิตย์ครับ

ถ้าหมายถึงผมนั้นผมเพิ่งไปเมื่อวันที่ 26 มิถุนาที่ผ่านมาครับ ตอนนี้ก็นึกถึงโรงทานเหมือนกันที่วัดท่าซุง แล้วก็คิดถึงหลวงพ่อ

 

แถออกออกนอกงานน้ำน้อยอีกแล้วกลับมาต่อก่อน

ประมาณ10.50 พี่ที่ไปกลับคณะวัดท่าซุงกล่าวนำญาติโยมถวายภัตราหารพระ

10.53 คณะพระทั้งหมด 15 รูปก็ลงไปฉันภัตราหารที่ชั้นล่างของวิหาร

 

แหมพี่ ขนาดนี้ มันก็ไม่วายติด กันอีกเน๊าะขันห้านี่ ยังรักยังหลงกันขนาดนี้ ตัวผมเอง มันตัดยังไงๆ มันก็ไม่เคยขาดเลย แพ้มันตลอดเลย นอกจาก บางครั้งบางคราว เห็นแล้ว เสียวไส้ๆ เอากายใจออกชั่วคราวแค่นั้นเอง ฮ่าๆฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

อนุโมทนาสาธุครับผม สาธุ สาธุ สาธุ ครับพี่ เมื่อวันก่อน ไปทำบุญ วิหารหลวงพ่อ ศักดิ์ สิทธิ์มา ทำได้เรื่อยๆครับ ตอนนี้ เทคานเทพื้อ ยังบ่เสร็จ ทำเร็วๆดีครับ ก็ทำไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเสร็จ

 

นอนในICU

***************************************
ที่เห็นนี่จิ๊บๆค่ะ วันสองวันก็ออกจากICUแล้ว บางทีกําลังเดินผ่านเขาทานข้าวเช้า ว่าเป็นไง เขาบอก สบายดี เรื่อยๆ พอพูดเสร็จตาค้าง ไอ้เราจะเดินออกจากUnitจะกลับบ้าน(เวรดึก)เลยเอากําปั้นซัดโครมเข้าให้แถมตะโกน"Breath !!"เขาก็หายใจเฮือกใหญ่ กว่าTeam emergency จะมาเขาก็รอดการใส่ท่อหายใจไป เลยกลับบ้านช้าหน่อย นี่ๆ มาจากความเมตตาทั้งนั้นค่ะ
**********************************
ท่านจะไปวัดท่าซุงเมื่อไร
***อยากเป็นเจ้าภาพโรงทานด้วยสักวันค่ะ (ใจมันบ่นมา2-3 วันแล้วว)

 

พี่บุญทรงนึกว่าไปหายปลีกวิเวกที่ใหนซะอีก อ้อ ก็ผมใส่ยาวอยู่คนเดียวไม่ได้เว้นวรรคให้ชาวบ้านเขาเลย เอ้าเว้นวรรคหน่อย นี่ก็ไปตามเจ๊เจ้าชองตะปิ้งทองมาคุยกันอิ๋งอั๋งอยู่สองคน ยังดีว่ามีไอ้ท่านเมียเล็กนั่งเป็นพยานอยู่ด้วยจึงรอดการโดนอาบัติมาอย่างหวุดหวิด ที่คุยกับมาตุคามเดี่ยวๆในที่สาธารณะ

เรื่องขันท์ห้านี่ไม่ยอมตัด เก็บเอาไว้เป็นอาวุธป้องกันตัวถ้าไปโชว์ใครเขาเข้าเดี๋ยวมีนักเลงดีมาลองของท้าดวลเพลงดาบ ผมเสียดายคมดาบ มันไม่กลัวใครเลยเรื่องนี้แต่มันรำคาร ดาบของผมตอนนี้มันมีไว้โชว์ ไม่ได้มีไว้ทำร้ายใครชักออกจากฝักก็แค่เอามาลับมาขัดให้มันคมให้มันสดใสแวววาวมากขึ้น ตรวจตราดูความแน่นของด้าม ความคล่องของฝักดาบ สายรัดของดาบ ก่อนเก็บเข้าฝักก็โชลมด้วยน้ำมันชาตรี แล้วอย่างนี้ จะไปใช้ส่งเดชได้ไง เมื่อเวลาชักมันออกมามันต้องทันทีทันใด เมื่อตวัดออกไปมันต้องจ่อคอคู่ต่อสู้กันเลย แต่ว่าอย่างที่บอกคือเก็บไว้โชว์ ชักออกมาใช้งานแค่จะปอกผลไม้ยังเสียดายความคมเลย

เพลงดาบของสำนักบางนมโค โดยบูระพาจารย์พระเดชพระคุณหลวงปู่ปาน เพลงดาบท่าแรกของสำนัก คือเมื่อไหว้พระ สมาทานพระกรรมฐานแล้ว หายใจแรงๆเพื่อไล่ลมหยาบ แล้วก็กำหนดรู้ที่ลมหายใจจะผ่านเข้าผ่านออกสามฐาน เมื่อจิตมันเริ่มไม่ส่ายเสือกไปหาแข้งชาวบ้านเขาแล้วพอสมควร ก็เริ่มพิจาระณาขันฑ์ห้า ให้รู้จักหน้าตาของขันฑ์ว่ามันเป็นอย่างไร เมื่อรู้จักมันดีแล้วก็ขยายไปเป็นวิปัสนาญาณตามหลักไตรลักษ์ ก็คือขันฑ์ห้ามันมีเกิดขึ้น ทรงอยู่ แล้วก็เสื่อมสลายไปในที่สุด เรียกว่าดับไป ไม่มีอะไรเหลือ ถ้าเอาจิตเข้าไปเกาะไปยึดมั่นถือมั่น ว่าเป็นเราเป็นของเราตลอดกาลตลอดสมัยมันก็เป็นทุกข์ นี่เพลงดาบสำนักบางนมโคเป็นอย่างนี้ ซึ่งรับการถ่ายทอดมาโดยพระเดชพระคุณหลวงพ่อ เพราะฉนั้นศิษย์สำนักท่าซุง นี้จึงรู้จักขันฑ์ห้ากันเป็นปกติ

สำหรับผมถึงจะรู้จักมันดีอย่างไร ก็ไม่ยอมตัดมันซะอย่างนั้นแหละ กอดคอฟัดถั่วเขียวต้มน้ำตาลกับมันมานับภพนับชาติไม่ได้ จะมาทอดทิ้งมันง่ายๆได้ที่ใหนใครเขารู้เข้าจะหาว่าเป็นคนทิ้งเพื่อน ไม่เอาเพื่อนเอาฝูง

ขอเก็บอ้ายเจ้าขันฑ์ห้าเพื่อนยากนี้ไว้ก่อน ไว้ถึงวันที่บรรลุอภิเษกพระสัมมาสัมโพธิญาณเมื่อไรค่อยวางมันลงส่งต่อให้คนอื่นรับมันไปดูแลต่อไป

นี่เป็นดาบน้ำพี้สั่งทำพิเศษของผมจากบ้านน้ำพี้ อุตรดิตถ์

ตัวดาบสลักพระคาถาปลุกวัตถุมงคล คือ อิทธิ ฤทธิ พุทธะ นิมิต ตัง ขอเดชะ เดชัง ขอเดชเดชะ จงมาเป็นที่พึ่งแก่มะอะอุนี้เถิด ของพระเดชพระคุณบูระพาจารย์หลวงปู่ปานวัดบางนมโค ชะโลมด้วยน้ำมันชาตรีตลอดตัวดาบ ด้ามดาบมีแร่พระร่วง ยันต์พิชัยสงคราม ตระกรุด และอื่นๆฝังอยู่ในด้ามดาบ พร้อมรบทันที

แต่ก็เพียงมีไว้โชว์ มีไว้เพราะใจมันรัก มันคิดถึงอดีต ซึ่งในอดีตมันก็ให้อะไรต่อมิอะไรมาอย่างท่วมท้นล้นหัวใจ ซึ่งก็มีทั้งพ่อที่เป็นจอมดาบยอดนักรบและท่านอื่นๆ มีไว้เป็นคติเตือนใจ ว่าความดี ความรู้ความสามารถใดๆ มีไว้สำหรับสงเคราะเกื้อกูล ไม่ได้มีไว้สำหรับเพื่ออวดเบ่งข่มเหงผู้ใด มีไว้เพื่อปกป้องคุ้มครองญาติมิตรหมู่คณะบริษัทบริวาร ให้ปลอดภัย ให้มีความสุข เท่าที่สติ ปัญญา กำลัง ความรู้ความสามารถจะทำได้ เดี๋ยวมาต่อครับ

 

โมทนาสาธุอย่างยิ่งนะครับ

พี่ การที่อยู่ใกล้วัดท่าซุง ที่ยิ่งกว่าขุมทรัพย์ใดๆ แล้วมีโอกาสทำบุญให้ทานทุกวันนั้น มันยิ่งกว่าแมวตกถังข้าวเปลือก เหมือนเสือเข้าป่าอ้อย มันถูกหรือปล่าวหว่า ถ้ายังจะมีลูกหลานแถไปวัดโน้นอาจารย์นี้ให้มันเสียค่ารถเล่นมันน่าโดนกระโถนบิน

 

แหมพี่ ท่านพ่อของเรา ยังเป็นหัวหน้าใหญ่ พาลูกหลานบริวาร ไปทำบุญ สร้างวัดวา อาราม ต่างๆ ทั่วประเทศ แม้ประเทศนอก ก็ไม่เว้น มิหนำซ้ำ ยังพา ลูกหลาน บริวาร ไปกราบหลวงปู่ หลวงพ่อ ต่างๆมากมาย ยังไม่ได้ ขี้ตีน เศษ เสี้ยว ของท่านเลย ทั้งทางโลกและทางธรรม ผมก็แค่ อดไม่ได้ ที่จะได้มีดอกาศ ช่วยกันทำนุบำรุง พระศาสนา ให้เจริญถาวร ให้เป็นที่ สืบพระศาสนาไปให้ครบ ๕,๐๐๐ปี ผมก็เตรียมพร้อม ซักซ้อม ให้มันมีกำลังแข็งแกร่ง ทั้งกำลังกาย กำลังใจ พร้อมมันเมื่อไหร่ จะได้ ต่อกรกับข้าศึก ฟัดฟัน กับมัน ให้ขาดสบั้น ไม่เหลือ เยื่อใยเมื่อนั้น



ตอนนี้ ก็ค่อยๆถนอมมันไปก่อนครับ ขนาดทำมา ขนาดนี้ แพ้มันตลอด แล้วชาติ ที่ ๑๐ ร้อย พันหมื่น แสน ล้าน เป็นกัป อสงไขยกัป ที่พ่อท่านเทศมา คำว่า หน้าที่ นั้น มันยัง ติดใจอยู่ มันยังค้างคาใจ มิอาจถอน ลงได้ อันสังขาร สุดที่รักของผม มันยังอาลัย อยู่เสมอ ถ้าไม่ได้เขา ก็มิอาจ ทำทุกสิ่งทุกอย่างต่อ ได้ มันต้องอาศัย เกื้อกลู ซึ่งกันแลกัน เมื่อถึงเวลา ต่อให้หนี ไปอยู่ นะ แดนใด มันมิอาจหนีพ้นได้ จึง ยอม รับกฎธรรมดา และกฎของธรรมชาติ ไว้ตรงพื้นปฐพีนี้ครับ มันเป็นสมบัติของโลก มันก็ต้อง เป็นของโลกต่อไป ดิน น้ำ ลม ไฟ กายเป็นธาตุทั้ง ๔


ลูกหลาน หลวงพ่อ ก็มีหลาย ระดับ ตั้งแต่ ต่ำไปหาสูง มีทุกระดับเลย สมัยหลวงพ่อ มี สมัยนี้ยิ่งหนักกว่าเยอะ เที่ยวผู้หญิง กินเหล้า เมายา กิลาบัติ มีครบสูตร อยู่ ใกล้ ก็เหมือนอยู่ ไกล อยู่ ไกล ก็เหมือนอยู่ใกล้ แล้วแต่มุมมองของใคร ทุกคนเกิดมา และสร้างมาไม่เหมือนกัน ผมเจอ คนทุกประเภท ทุกระบบ ที่เจอมา พยายาม ที่จะ หาหนทางเอาตัวรอด ให้ปลอดภัย แต่ก็ยังทำไม่สำเร็จครับ

 

แบบของพี่กับผม มันก็ คนละสไตย์ แต่ก็คล้ายกันนะ เพียงแต่ เดิน คนละแบบเท่านั้นนะ ผมก็เกือบตาย หลายวาระ แต่ก็รอดมาได้ อย่างหวุดหวิด แต่ที่หนักหน่อย ตอนผม เป็นมาลาเลีย ขึ้นสมอง ปวด หนาว สั่น สลบไสล ไปเป็นวัน ช่างกันน้องชาย หามขึ้นรถ ผมหนักไม่ถึง ๖๐ โล แต่คนเขาบอกว่า เหมือน หนักเป็นร้อยๆกิโล ตอนหาม ขึ้นรถ ใช้คนหาม ๔-๕คน หมอ ใช้ สายยาง เสียบ เข้าไปใน ทวาร เบา ทั้งเจ็บ แสบ ปวด ทรมาร สิ้นดี เมื่อฟื้น ขึ้นมา ต้องต่อรองกับหมอ ให้ถอด สายยางออก ไม่งั้น มันทนไม่ได้ เพราะความปวด ตกลงกับหมอ ถ้าเยี่ยวไม่ออก หมอ จะเสียบเข้าไปใหม่


เมื่อถอด สายยางออก กว่าจะเยี่ยวออก ใช้เวลา กว่า ๑๐ กว่านาที ถึงเยี่ยวได้ นั่งจนเมื่อย เพราะกลัว หมอ มาเอาสายยาง ท่อ เยี่ยวอีก ฮ่าๆ ฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถ้าได้คุยกับพี่ จริงๆนี่ ทุกเรื่อง ผมว่าคุยกัน ๓ วัน ๓ คืนก็ไม่จบแน่นอน แต่จะให้ละเอียดลออนั้น คงไม่ได้ เพราะผม เป็นคนมีกรรม มากหน่อย แค่ปวด ตามร่างกาย เส้นเอ็นนี่ ทุกลมหายใจเข้าออก มาเป็นเวลาใกล้ พ.ศ. ๒๐ ก็น่าพอดูครับ