เชิญเข้าร่วมสนทนาพิเศษเรื่อง มิติ ความฝัน ชาติภพ จิตวิญญาณ โดย @โนวา อนาลัย@ [Writer]

เอาใหม่ค่ะ.. คุณเฉลย อิอิ.. เมื่อคืนกลับไปดูให้แล้วค่ะ จริง ๆ แล้ว ถ้าอ่านตั้งแต่หน้า 76 เป็นต้นไป ท่านอาจารย์อนาลัยก็ขยายความของหน้า 75 ไว้แล้วทั้งหมด เพียงแต่ท่านเขียนไว้ลึกมากหากไม่มีพื้นฐานทางวิชาชีววิทยาและจิตวิญญาณแล้วอาจจะอ่านไม่เข้าใจค่ะ

ก่อนอ่านหน้า 76 คุณเฉลยลองนึกภาพของโครงสร้างอวัยวะภายในของร่างกายมนุษย์ที่เราเคยเรียนมา ที่เห็นตำแหน่งของปอด, หัวใจ, กระเพาะอาหาร, ตับ, ไต, ไส้, พุง อะไรพวกนี้น่ะค่ะ สงสัยต้องขอความช่วยเหลือจากน้องนาคาว่าที่คุณหมอในอนาคตช่วยด้วยค่ะ ต้องเข้าใจว่าอวัยวะต่าง ๆ จะมีส่วนย่อย ๆ เป็นอะตอม, โมเลกุล, เซลล์รวมตัวกันขึ้นหลาย ๆ เซลล์ และให้ทราบว่าแต่ละเซลล์ในร่างกายของเรามีจิตวิญญาณอยู่ทุก ๆ เซลล์ เมื่อเซลล์มีจิตวิญญาณเค้าก็จะมีประสาทสัมผัสภายในและสติสัมปชัญญะในระดับเซลล์อยู่ทุกเซลล์ โดยแต่ละเซลล์จะมีหน้าที่ของตัวเองแตกต่างกันไป ถึงแม้ว่าเซลล์ทั้งหลายจะอยู่ในตำแหน่งหน้าที่แตกต่างกันพวกเค้าก็จะถ่ายทอดความรู้สึกนึกคิดระหว่างกันด้วยพลังงานชนิดหนึ่งที่เรียกกันได้หลาย ๆ ชื่อ เช่น พลังมนุษย์ พลังชีวิต ลมปราณ ฉี ฯลฯ และพลังนี้จะไหลเวียนระหว่างเซลล์กับเซลล์อยู่ตลอดเวลา

ลองนึกถึงภาพที่เซลเม็ดเลือดลำเลียงก๊าซออกซิเจนไปหล่อเลี้ยงเซลล์ต่าง ๆ ในร่างกายว่า หากไม่มีพลังงานชนิดนี้ในแต่และเซลล์แล้วเซลล์เม็ดเลือดคงไม่สามารถจะเคลื่อนที่ไปตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย โดยพลังนี้จะขับเคลื่อนให้เซลล์เม็ดเลือดไปให้และรับก๊าซที่เสียแล้วไปที่หัวใจเพื่อสูบฉีดไปฟอกในปอดก่อนนำไปใช้ต่อไป หรือหัวใจสามารถเต้นไปตามจังหวะได้ก็เพราะพลังชนิดนี้ด้วยเช่นกัน

ลองทำความเข้าใจตามขจรวรรณดูก่อนนะคะแล้วกลับไปอ่านในหนังสือแล้วอาจจะทำให้เข้าใจได้มาขึ้น เมื่อพลังที่ว่านี้ไหลไปเจอภาวะที่เรียกว่าหน่วงเหนี่ยวหรือกีดขวางดังกล่าวทำให้พลังไหลกับสู่สติสัมปชัญญะระดับเซล์ได้รับรู้เพื่อปกป้องขอบเขตอันชัดเจนของตัวตนซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของเซลล์นั้น ๆ โดยวิธีตอบโต้หรือกระทำการต่าง ๆ เพื่อให้คงสภาพการเป็นตัวตนอยู่ได้ อะตอมหรือโมเลกุลจึงยอมรับเอาสิ่งเร้าหรือแรงกระตุ้นที่ก่อให้เกิดความเจ็บปวดอยู่เสมอและทนทุกข์ต่อการทำลายของตนเอง เพราะตระหนักถึงการแตกแยกที่เกิดจากการกระทำของมันและความเป็นจริงที่อยู่ภายในดังที่ท่านอาจารย์กล่าวว่า

มาถึงจุดนี้ เธอควรจะเข้าใจว่าเหตุใดการกระทำที่มาหน่วงเหนี่ยวหรือขัดขวางการหลั่งไหลของพลังงาน จึงเป็นสิ่งที่ได้รับการยอมรับเข้าเป็นส่วนหนึ่งของตัวตน วิวัฒนาการจะเกิดได้ก็ต่อเมื่อตัวตนถูกเกลี้ยกล่อมให้ยอมรับความเจ็บปวดเข้าเป็นส่วนหนึ่งของมัน

สำหรับคำถามข้อ 2 ก็มีคำตอบจากหน้า 80 - 81
เธอจะต้องเข้าใจว่าความเจ็บป่วยที่ฉันกำลังกล่าวถึงนี้ ไม่ใช่สิ่งที่แปลกแยกไปจากบุคลิกภาพ - ร่างกาย ตัวตนของเธอ แต่เป็นส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงบุคลิกภาพ บ่อยครั้งความเจ็บปวดบ่งบอกถึงปัญหาภายในและบ่อยครั้งมันก็ทำหน้าที่เฉพาะกาลหรือหน้าที่ชั่วคราว เพื่อชักนำให้บุคลิกภาพ - ร่างกายตัวตนปรับเปลี่ยนเคลื่อนย้าย - ออกจากความยากลำบากบางอย่าง

ฉันไม่ได้หมายความว่าความเจ็บป่วยเป็นสิ่งที่ดี แต่ฉันหมายความว่าความเจ็บป่วยเป็นส่วนหนึ่งของการกระทำที่รวมกันขึ้นเป็นบุคลิกภาพ - ร่างกายตัวตน ความเจ็บป่วยเต็มไปด้วยวัตถุประสงค์ ซึ่งเธอไม่ควรพิจารณาว่าเป็นพลังแปลกปลอมจากภายนอกที่โจมตีบุคลิกภาพตัวตนของเธอ แต่เป็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากภายใน เพื่อวัตถุประสงค์จำเพาะที่ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นความเสื่อมเสมอไป

สำหรับข้อ 3 คำตอบอยู่หน้าที่ 81
บุคลิกภาพ - เกิดจากความรู้สึกนึกคิดและการกระทำที่เกิดขึ้นพร้อมกันหมด บุคลิกภาพ - เกิดจากความรู้สึกนึกคิดและการกระทำที่อยู่ในความรู้สึกนึกคิดและการกระทำอีกชั้นหนึ่ง ส่วนหนึ่งของบุคลิกภาพคือสติสัมปชัญญะซึ่งจดจ่อและเป็นส่วนหนึ่งความรู้สึกนึกคิดและการกระทำ แต่สติสัมปะชัญญะส่วนนี้มักพยายามแยกตัวออกจากความรู้สึกนึกคิดและการกระทำ ความพยายามดังกล่าวเป็นความพยายามของตัวตนภายนอก - ซึ่งก็คือตัวตนผู้มีความรู้สึกนึกคิดและเป็นผู้กระทำ

แล้วมาสรุปที่หน้า 82 ว่า
ความเจ็บป่วยและสุขภาพที่อ่อนแอเกิดจากรูปแบบของความรู้สึกนึกคิดในแง่ลบ ซึ่งส่งผลต่อร่างกายของเธอในขอบเขตที่ระบบแม่เหล็กไฟฟ้าอันเกิดจากความรู้สึกนึกคิดนั้น ๆ ครอบคลุมอยู่

สรุปได้ว่า สุขภาพที่ไม่ดี ไม่ได้เกิดขึ้นก่อนความรู้สึกนึกคิดที่ไม่ดี

ไม่รู้ว่าจะถูกรึปล่าวนะคะลองพิจารณาดูค่ะ เอาเป็นว่าถ้าเราอ่านเล่มนี้เสร็จแล้วเราไปศึกษาในจิตวิญญาณประสานกายด้วยกันค่ะ ตอนแรกว่าจะอ่านเป็นเล่มสุดท้ายแต่อ่านพร้อมคุณเฉลยดีกว่ามีอะไรไม่เข้าใจเราจะได้ปรึกษากันค่ะ.. อิอิ..
(b-green)

 

ขอบคุณค่ะคุณ Mead ที่เป็นกำลังใจให้กัน ก็ไม่ได้คาดหวังหรือตั้งเป้าหมายอะไรมากมายหรอกค่ะ ถ้าคุณ Mead รู้จักขจรวรรณจริง ๆ อาจจะสับสนกับบุคลิกส่วนตัวที่ต่างกันราวกับคนละขั้ว เหมือนที่เคยคุยกับน้องนกไว้น่ะค่ะว่า บางทีความรู้สึกนึกคิดก็กลายเป็นเด็กคือไม่มีอะไรเลยหรือไร้สาระก็ว่าได้ บางทีก็แก่กว่าวัยจนคนรอบข้างเค้าก็งงอยู่เหมือนกัน สรุปคืออย่าไปสนใจเลยค่ะ.. นี่เพื่อน ๆ เค้าก็เล็ง ๆ จะจับส่งโรงบาลอยู่แล้วค่ะ.. อิอิ..
(555) (555) (555)

 

ครู และนักเรียน ห้องวิทย์ฯ

 

วันนั้นมัวแต่ช็อก ที่เจอคุณขจรวรรณ เลยเสียมรรยาทลืมถามชื่อพี่เค้าเลย พี่เค้าใจดีจัง
ทุกวันพี่เค้าก็ส่งพลังความรักความเมตตามาให้บ่อยๆ เอาไว้เจออีกครั้งต้องคุยกันยาวแน่เลย
คุณขจรวรรณจัดงานลอยกระทงที่ไหน ใช่ที่ศูนย์ฯ หรือเปล่า?

 

ขอบคุณครับ จิตวิญญาณต่างร่างแต่ร่วมวัตถุประสงค์เดียวกัน
สมกับที่เป็นหมอพลังจักรวาล ประจำห้องวิทย์
อ่านแล้วเข้าใจเลยครับ ปิ๊งๆๆๆๆ(b-inlove)

 

คนนี้ผมเองฮะ

 

เอาไฟล์ word ที่รวบรวมที่พี่นักเขียนโพสไว้มาให้ เพื่อจะช่วยอะไรคุณ mead ได้ อันนี้รวบรวมจนถึงหน้าที่ 22 ถ้าจำไม่ผิดนะ เพราะทำไว้นานเหมือนกัน
<!-- / message --><!-- attachments --><FIELDSET class=fieldset><LEGEND>ไฟล์แนบข้อความ</LEGEND></FIELDSET>
ขอบคุณมากค่ะ โหลดเก็บไว้แล้วค่ะ

 

แล้วมาสรุปที่หน้า 82 ว่า
ความเจ็บป่วยและสุขภาพที่อ่อนแอเกิดจากรูปแบบของความรู้สึกนึกคิดในแง่ลบ ซึ่งส่งผลต่อร่างกายของเธอในขอบเขตที่ระบบแม่เหล็กไฟฟ้าอันเกิดจากความรู้สึกนึกคิดนั้น ๆ ครอบคลุมอยู่

สรุปได้ว่า สุขภาพที่ไม่ดี ไม่ได้เกิดขึ้นก่อนความรู้สึกนึกคิดที่ไม่ดี

ถูกต้องค่ะ ก่อนที่ จินตวดีจะป่วย ก็ประสบเหตุการณ์ที่ก่อให้เกิดความเครียด และการมองโลกในแง่ลบอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหลายปี หลังจากนั้นสุขภาพที่ผิดปกติก็ตามมา แต่ตอนนี้หายแล้ว ตั้งแต่ได้พบ และได้รับความรู้จากหนังสือชุดนี้ ทำให้ค้นพบและเข้าใจในธรรมชาติของตัวเองและสรรพสิ่งต่างๆ มากขึ้น

 

คนนี้ผมครับบบ แต่คงสู้คุณพี่เฉลยไม่ได้ตัวจริงก็คงเป็นคนเอาการเอางานแบบนั้นแน่เลย

 

พี่เม้าส์เอาตัวการ์ตูนมาลงน่ารักดี
นกขอเป็นตัวนี้นะ พกหนังสือพ่วงของกินด้วย กองทัพต้องเดินด้วยท้อง (555)

 

ช่วงนี้งานเยอะกลับดึกทุกวันเลย
อาทิตย์หน้างานคงซา ๆ กว่านี้
เมื่อวานตัดกระดาษ รีบไปหน่อย เลยเจอคัตเตอร์กรีดทั้งเล็บทั้งนิ้วเลย
ดีนะนกเป็นคนหนังเหนียว เลยเข้านิหน่อย เจอโชคดีข่วนยังเจ็บกว่านี้เลยอ่ะ อิอิ

 

เมื่อคืนฝันมากมายแต่จำไม่ค่อยปะติดปะต่อเลย
ผลของการไม่ฝึกสติให้คมชัดก็งี้แหล่ะ แง ๆ นักเรียนแอบเกเรอยู่ช่วงนี้

ไม่รู้ว่าไปไหนกันมา รู้แต่นั่งเครื่องบินและตอนจอดเครื่องบินจอดแบบเอาหัวทิ่มลง
แต่ก็เป็นการจอดอย่างปลอดภัยไม่ได้มีอุบัติเหตุแต่อย่างใด

ต่อมาฝันว่าอุ้มโชคดี จูงธัญญ่า เดินเข้าไปในสวน ซึ่งมันเป็นทางเดินปูนยาวไกลมาก ก็คล้าย ๆ กับแถวบ้านเลย
ตลอดทางต้องคอยกันหมากันแมวมาทำร้ายโชคดีตลอด มีหมาวิ่งเข้ามากัดนกก็ต้องใช้เท้ายันมันออกมา จับบีบปากบ้าง
ซึ่งไม่อยากทำมันรุนแรงถึงขนาดให้ขาแข้งหัก
แต่สงสารโชคดีมาก พอช่วงไหนโดนรุมที โชคดีก็หล่น หมาเข้ามารุม หล่นไปตามพงหญ้าบ้าง ในคูน้ำบ้าง แต่ดีที่ไม่มีแผลอะไร
กว่าจะพาโชคดีกับธัญญ่าเดินกลับถึงบ้านได้ เล่นเอาเหนื่อยเลย
ตื่นมาเจ้าโชคดีมานอนอิงอยู่ข้าง ๆ ก็เลยนึกในใจ
คงเป็นเพราะทั้งโชคดีและธัญญ่ามีค่ากับชีวิตเรามากที่สุด ไม่ว่าจะเกิดอันตรายอะไรต้องคอยปกป้องและคุ้มครองให้ได้

 

เนี่ยขนาดยังไม่ได้สัก มหาอุตม์นะ ถ้าสักรับรองทั้งมีดทั้งปืนคงไม่ระคายผิวแน่ๆ ยังไงก็ระวังไว้หน่อยก็ดีนะ ปลอดภัยไว้ก่อน

 

ฝันแต่ละฉาก ถ้าไม่มีบู๊ ไม่ใช่น้องนกนะเนี่ย
แต่ก็ดีครับ ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใคร เพราะแสดงว่ีาในมิติมนุษย์มึความเป็นผู้หญิงสูง
อย่างใน ความฝันกับวิถีแห่งจิตวิญญาณ อาจารย์อนาลัยท่านก็บอกไว้ว่า ถ้าเราจะทำสงครามกับใคร ให้ไปทำในความฝัน และในมิติมนุษย์ก็จะไม่เกิด

 

<table class="tborder" border="0" cellpadding="6" cellspacing="1" width="100%"><tbody><tr><td class="thead"> ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 4 คน ( เป็นสมาชิก 3 คน และ บุคคลทั่วไป 1 คน ) </td> <td class="thead" width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ]​

</td> </tr> <tr> <td class="alt1" colspan="2" width="100%"> Chalhoei, leogirlw99


วันนี้น้องนก เกโรงเรียน เหรอ!!ทำไมไม่เรียน
</td></tr></tbody></table>

 

Animation ชุดย่อเวลาชิวิต
เอามาให้ฉายให้ชมกัน (ขอยึมเพื่อนมาครับ)

 

เปล่าหรอกพี่ พอดีคัตเตอร์มันไม่คมอ่ะ ถ้าคมคงเป็นเดชไอ้ด้วนแน่เลย
วันนี้เกเรียน ขึ้เกียจ นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่นี่แหล่ะ เด๋วจะไปกวาดบ้านถูบ้านล่ะ
โชคดีกวนประสาทมาก กระโดดขึ้นโต๊ะทำที่ปั่นน้ำผลไม้แตกเลย ตัวฐานมันอ่ะ เซ็งแมว น่าทุบดีไหมเนี่ย

 

เค้าทำดีจังเลยพี่mead ดู ๆ แล้ว ชีวิตคนเราก็แค่นี้อ่ะเนอะ เกิด แก่ เจ็บ ตาย
ชาติไหนเราถึงจะเลิกกลับมาเกิดเนี่ย ความดียังทำไม่ถึงไหนเลยอ่ะ

 

สุดยอดเลยครับคุณ mead โพสนี้ทำให้น้องสาวผม เริ่มปลงกับชีวิต ไม่อยากเกิดอีกแล้ว สงสัยความรู้เริ่มเติมเต็มแล้ว พี่เหลย มีเพื่อนกลับบ้านแล้ว

 

ไม่เข้ามาอ่านแค่ 4-5 วัน ไหงหน้าตานักเรียนของพี่เลขาหน้าตาเปลี่ยนไป


จิตต์ขอเป็นคนนี้แล้วกันนะนะ

**โดยส่วนตัวได้มีโอกาสไปทำบุญทอดกฐินที่จ.เพชรบุรี ขอนำภาพที่ถ่ายโดยข้าพเจ้าเองมาให้ชมกันนะจ๊ะ ถึงแม้ว่าบางท่านอาจะเคยไปมาแล้ว
ได้มีโอกาสแวะไปเที่ยวชมสถานที่หลายแห่ง อาทิเช่น
-ถ้ำเขาหลวง ซึ่งเวลาในตอนเที่ยง - บ่ายโมง แสงอาทิตย์ส่องผ่านปากถ้ำเป็นรูปหัวใจจ้า.......
-พระนอนองค์ใหญ่มากของจังหวัดเพชรบุรี