เรื่องเด่น เปิดกรุพระดี.....สำหรับมีไว้บูชาอย่างแท้จริง

เรียนพี่หนุ่ม วันนี้ผมโอนเงินค่าพระปิดตาสามองค์ กับพระนางพญาให้แล้วนะครับ ขอบคุณครับ พี่หนุ่มส่งให้ผมปลายอาทิตย์หน้าก็ได้นะครับพอดีมาทำงานทางใต้ กลับอาทิตย์หน้าครับ

 

วันนี้ ได้โอนเงิน สำหรับพระปิดตา วัดยายร้า
จำนวน 2,859.-บาท แล้วครับ

 

ได้รับพระปิดตาแล้วครับ ขอบพระคุณรูปถ่ายและหนังสือสวดมนต์ครับ อยากได้อยู่พอดีเลยครับ คืนนี้ตีสามผมจะสวดมนต์เลยครับ

 

วันนี้ ได้โอนเงิน สำหรับพระปิดตา วัดยายร้า
จำนวน 2,859.-บาท แล้วครับ

 

เรื่องราวการเดินทาง.... แห่งชีวิต

เรื่องราวการเดินทาง.... แห่งชีวิต

ในอดีตเมื่อหลายปีที่ผ่านมา ผมมีเพื่อนสนิทที่ทำงานอยู่เกาะแห่งหนึ่งฝั่งอันดามัน ได้โทรมาเรียกให้ไปทำงานที่นู่นด้วยกัน ในช่วงจังหวะขาลงของชีวิตที่ไม่มีงานประจำ และผมเองเพิ่งเดินออกจากชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งด้วย จึงไม่ปฏิเสธ เพื่อนแจ้งในเวลากระชั้นชิดและให้รีบลงไปโดยด่วน และได้โอนเงินค่าเดินทางมาให้ก่อน จำได้ว่าช่วงนั้นกำลังจะเข้าเทศกาลสงกรานต์ ซึ่งตอนนั้นผมเช่าอพาร์ทเม้นท์อยู่คนเดียว ต้องรีบแจ้งคืนห้อง และจัดแจงหารถขนย้ายของกลับคอนโดเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ที่แม่ผมอาศัยอยู่กับพี่สาว (พี่สาวจะไป ๆ มา ๆ เพราะว่าไปอยู่กับแฟน) ข้าวของผมก็เยอะพอควร ห้องก็แคบ ๆ เล็ก ๆ ชุลมุนวุ่นวายน่าดู เป็นอีกครั้งแล้วที่ร่วงโรยโซซัดโซเซกลับบ้านครับ รู้สึกเซ็ง ๆ และหดหู่ในจิตใจ

ในช่วงบ่ายวันนั้นผมก็ขนย้ายของขึ้นคอนโดแล้วเสร็จ ของผมก็วางชิด ๆ กันไว้ เท่าที่จะทำได้ เพราะไม่รู้จะจัดเข้าที่อย่างไร ห้องมันก็คับแคบ ของที่มีอยู่ก็เยอะ อากาศก็ร้อนเล่นเอาเหงื่อตกทีเดียว ต่อจากนั้นผมก็รีบเก็บเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัว ยัดใส่กระเป๋า (ยัดจริง ๆ นะ ฮ่า ๆ) และเตรียมอุปกรณ์เครื่องมือทำมาหากินแพ็คใส่กระเป๋า เบ็ดเสร็จแล้ว กระเป๋า 2-3 ใบครับ.....

เย็น ๆ แม่ผมก็กลับจากทำงาน (เป็นลูกจ้างรัฐแห่งหนึ่ง) ได้คุยกับแม่นิดหน่วย ผมก็ขอตัวเพราะรีบ กลัวจะไม่ทันรถทัวร์ แต่แม่ได้รั้งไว้ให้ไปวันรุ่งขึ้น ได้สอบถามเรื่องราวต่าง ๆ ว่าไปทำงานอะไร กับใครที่ไหนยังไง ถามด้วยความเป็นห่วงที่แม่มีต่อลูก และแม่เองก็ไม่ค่อยอยากให้ผมไปซักเท่าไหร่เพราะมันไกลคงกลัวจะเกิดอันตราย

ตัวผมเองก็อารมณ์ไม่ค่อยดี เพราะเหนื่อยและหงุดหงิด เลยพูดจาไม่ค่อยดี เพราะผมไม่คอยชอบที่ท่านถามนู่นนี่มากมาย เพราะผมรู้สึกว่าตัวผมเองก็เครียดมากพออยู่แล้ว ทำไมยังต้องมาเพิ่มความเครียดให้ผมอีก ทำให้มีปากเสียงกัน จำไม่ได้ว่าผมพูดอะไรไปบ้าง รู้แต่ว่าจากกันวันนั้นได้ไม่ดีนัก....

ผมเก็บกระเป๋าพะรุงพะรังหุนหันพลันแล่นออกจากห้อง รีบเดินทางไปขึ้นรถประจำทางเพื่อดิ่งไปสถานีขนส่ง น้ำท่าก็ไม่ได้อาบ... อารมณ์ตอนนั้นเหมือนตัวคนเดียว ในใจก็ว้าวุ่น ฟุ้งซ่านไปต่าง ๆ คิดว่าอยากจะเดินทางไปเรื่อย ๆ ไปนาน ๆ และจะไม่ติดต่อกลับมาที่บ้านอีก

วันรุ่งขึ้นเช้าสาย ๆ หน่อย นั่งครุ่นคิดปล่อยอารมณ์บนดาดฟ้าเรือเพื่อข้ามฟาก (ตอนนั้นอารมณ์ติสสสมาก อีกติสเดียวจะบ้าแล้ว ฮ่า ๆ) สมองยังรู้สึกตรึงเครียดอยู่ตลอดเวลา เสื้อก็ไม่ได้ใส่ แสงแดดบาง ๆ โอบกอดกายแบบเบา (เมื่อข้ามไปถึงที่หมาย แผ่นหลังและแขนแสบร้อนมีรอยไหม้นิด ฮ่า ๆ) และแล้วการเดินทางที่เต็มไปด้วยความหลากหลายทางอารมณ์ก็มาสิ้นสุดที่จุดหมายปลายทาง...

การไปเริ่มงานใหม่ที่นั่นเพื่อนให้การดูแลเป็นอย่างดี ช่วงแรก ๆ ที่อยู่ที่นั่น ด้วยความเหงา บวกความเศร้าในใจ ดริ๊งค์ ดรั๊งค์ แดนซ์ แทบจะทุกวัน ในท่ามกลางเสียงดังอึกทึกผู้คนวุ่นวายอลหม่าน แต่ในใจผมกลับรู้สึกโดดเดี่ยวยิ่งนัก ผมก็เริ่มมองหาเพื่อนหญิงที่รู้ใจ ที่นั่นเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวต่างชาติ ฝรั่งจะเยอะ เอเชียนิดหน่อย คนไทยส่วนน้อย เพื่อนก็ยุให้หาแฟนฝรั่งซักคน จะได้ฝึกภาษาไปด้วย ฮ่า ๆ ความคิดนี้ก็เข้าท่าดีนะ

แต่ด้วยความที่ผมชอบสาวเอเชีย ๆ สาวไทย มากกว่าฝรั่ง ก็เลยไม่ค่อยจะได้สุงสิงกับใครมากนัก จะคบเป็นเพื่อนกันซะมากกว่า นาน ๆ ทีจะเจอนักท่องเที่ยวสาวชาวเอเชียให้กระชุ่มกระชวยหัวใจอยู่บ้าง แต่ก็ได้แค่มองครับเพราะเค้าคงไม่สนใจเรา ฮ่า ๆ

ผมพักอยู่บนชั้นสอง ห้องติดกันกับเพื่อน ด้านหน้าห้องจะเป็นระเบียงทางเดิน มีราวกันกันตก ดูคล้าย ๆ ห้องแถว ช่วงบ่าย ๆ ผมมักจะนั่งชิลล์ ๆ หน้าห้อง แล้วห้อยขาลงข่างล่างกับระเบียง ดูผู้คนผ่านไปมา ทั้งคนแก่ลูกเล็กเด็กแดง บ้างอุ้มลูกจูงหลาน เป็นนักท่องเที่ยวที่ข้ามฟ้าลอยทะเลมา และชาวบ้านอาศัยอยู่ดั้งเดิม ทั้งยังมีผู้มาใช้แรงงานจากต่างถิ่น ที่เดินผ่านไปผ่านมาทุกวัน ให้ความรู้สึกที่หลายหลายทางอารมณ์มากครับ ทำให้นึกถึงแม่ขึ้นมา เริ่มจะรู้สึกผิดขึ้นมาในใจ....

สิ้นเดือนแรกเมื่อได้รับเงินเดือนก็ตัดสินใจโอนเงินให้แม่จำนวนหนึ่ง พร้อมกับโทรไปพูดคุยกับท่าน และได้โอนเงินไปให้ทุกเดือนของการทำงานอยู่ที่นั่น ... ซึ่งความคิดเหล่านี้ไม่ได้อยู่ในแผนการเดินทางของช่วงแรก

ผ่านไปซักระยะผมได้รู้จักสตรีคนนึงผ่านทางโซเชี่ยลมีเดียโดยบังเอิญ กรรมบันดาล ฟ้ากำหนด อะไรประมาณนั้นครับ ฮ่า ๆ ช่วงแรก ๆ อะไร ๆ ก็ดูเหมือนจะดีขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งแชตและโทรคุยกันทุกวัน วันละหลายชั่วโมง ฟิลลิ่งอินเลิฟ รู้สึกมีความสุข เค้าพูดอะไรก็เชื่อหมด ชี้นกเป็นปลา ชี้ท้องฟ้าเป็นแผ่นดิน ก็ว่ากันไป ฮ่า ๆ พอผ่านไปซักระยะก็กลายเป็นคนรู้ใจกัน ช่วงนั้นผมถึงกับทำตัวห่างเหินกับเพื่อนเลยทีเดียว

อยู่มาถึง 5-6 เดือน สถานการณ์เปลี่ยน เกมส์พลิกทำให้ผมและเพื่อนต้องย้ายกลับกรุงเทพ ฯ ผมแยกเดินทางกับเพื่อน แต่ไม่ได้ทะเลาะกันนะครับ เพราะผมได้นัดเจอคนรู้ใจ ที่เมืองท่องเที่ยวแห่งหนึ่งที่เป็นทางผ่านสู่กรุงเทพ ฯ ก่อนออกเดินทางเท้าผมไปเหยียบหินแตกบาดเท้าเป็นแผลเหวอะ ต้องใส่รองเท้าแตะ เดินตะแคงเท้ากะเผลกกะเผลก แผลก็ปวดทุลักทุเลมาก ข้าวของก็เยอะพะรุงพะรัง ขึ้นเรือเพื่อเดินทางกลับฝั่ง ผู้คนเต็มความจุเรือ บ้างนั่ง บ้างยืน ผมพาตัวเองไปนั่งแถวยาว ท้าย ๆ เรือ พอจะมีที่ว่างอยู่บ้าง ผมยกเท้าเพื่อจะดูแผลซึ่งยังไม่ได้ทายาอะไรเลย เห็นรอยแผลที่โดนหินกรีดลงเนื้อก็สยองทีเดียว

มีคุณป้าชาวบ้านที่โดยสารเรือมากับน้องผู้หญิงคนนึง อายุน่าจะประมาณ 11-12 ปี ซึ่งนั่งอยู่ใกล้ ๆ ผม ได้เอ๋ยถามความเป็นมาของแผล และได้ให้น้องผู้หญิงไปขอชุดปฐมพยาบาลกับเจ้าของเรือมาทำแผล ผมบอกไม่ต้องก็ได้ครับ เพราะความรู้สึกเกรงใจ แค่ถามไถ่ผมก็รู้สึกดีมากแล้ว " น้ำใจเล็กน้อยนี้ กลับสร้างความความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ในใจผมนัก "

ซักพักน้องสาวคนนั้นถือชุดยามา และทำแผลให้ผมด้วย น้องได้ใช้แอลกอฮอล์ล้างแผล และใส่เบตาดีนให้ น้องจับเท้าผมโดยไม่รังเกียจ ในสถานการณ์แบบนี้ไม่นึกไม่ฝัน จะมีคนไม่รู้จักกันทำแผลให้โดยไม่ใช่หน้าที่ หลังจากน้องปิดผ้าก็อซเสร็จ ผมได้กล่าวขอบพระคุณ คุณป้าและน้องสาวด้วยความซาบซึ้งในน้ำใจเป็นอย่างมาก รู้สึกประทับใจกับเหตุการณ์นี้มาก หวนคิดถึงที่ไรรู้สึกในใจรอยยิ้มทุกที เป็นอีกฉากของการเดินทางที่ยากจะลืมเลือนครับ ในวันที่ฝนตกปรอย ๆ แบบนี้ ลมคลื่นที่ไม่แน่นอน ร่างกายที่บอบช้ำ ในความหนาวเหน็บและเจ็บปวด กลับมีเรื่องราวน้อย ๆ สร้างความอบอุ่นขึ้นมาภายในใจอย่างบอกไม่ถูก....

ผมต้องขึ้นเรือต่อรถอีกหลายท่าเหมือนกัน กว่าจะถึงจุดหมายปลายทางที่นัดพบ ด้วยความทุลักทุเล และแล้วก็ได้พบเจอเธอ ตะลึงงันอยู่บ้าง ดูเหมือนน้ำหนักเธอจะมากกว่าที่คิด แต่ก็คิดว่าไม่เป็นไร กำลังอยู่ในช่วงต้องมนต์ตราฟ้ากำหนด
รายละเอียดขอรวบรัดตัดตอนครับ ผมได้อาศัยอยู่ที่นั่นสิบกว่าวัน ใช้จ่ายในการดื่มกินอย่างเต็มที่ ค่าที่พัก ค่าท่องเที่ยว และได้กดเงินสดให้เธอไว้ใช้ติดตัวเกือบหมื่นบาท เงินเก็บจากการทำงานมีประมาณเกือบแสน ถูกใช้จ่ายหมดไปเยอะเหมือนกัน คิดว่าถ้าอยู่อย่างนี้ต่อไปคงต้องหมดไปมากกว่านี้

ก็เลยย้ายกลับไปกรุงเทพ ฯ ไปตระเวนหาเช่าห้องพักแบบรายเดือน ได้ห้องพักเดือนละเก้าพันกว่าบาทและค่ามัดจำกับจ่ายล่วงหน้าอีก ใช้จ่ายกินในแต่ละวันอย่างอย่างสะดวกสบาย งานการก็ไม่ได้ทำ เงินก็เริ่มหร่อยหรอ ประจวบกับเธอนั้นกลับบ้าน และอ้างว่าที่บ้านไม่ให้ออกมาอยู่ข้างนอก...

ตอนนั้นผมก็เริ่มรู้สึกเค้วง และความเครียดกำลังเข้ามาคุกคาม ผมจึงตัดสินใจไปทำบุญที่วัดระฆัง กราบหลวงปู่โตด้วยความทุกข์ภายในใจ และได้เข้าไปกราบพระประธานในโบสถ์ และได้อธิษฐานว่า หากเธอเป็นเจ้ากรรมนายเวร ก็ขอให้หมดเวรหมดกรรมต่อกัน พลันมีความรู้สึกบางอย่างหลุดขาดผึงภายในใจ เป็นความรู้สึกแบบแปลก ๆ ที่เพิ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก วันนั้นกลับจากวัดด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวแบบบอกไม่ถูก…..

และแล้วในวันต่อมาเธอก็โบกมือลาผม โดยได้ให้เหตุผลดังที่กล่าวมาข้างต้น ความทุกข์ ความเศร้าเข้ามาเยี่ยมเยียนอีกแล้วแล้ว รู้สึกผิดหวัง ฝันต่าง ๆ พังทลาย ความตรึงเครียดเริ่มเข้าครอบงำ ใกล้จะสิ้นเดือนเงินก็เหลือนิดหน่อย จึงได้ตัดสินใจย้ายกลับไปอยู่กับแม่ที่คอนโดเล็ก ๆ แห่งนั้น ณ จุดเริ่มต้นของเรื่องราว

เป็นอีกครั้งที่ผมกลับมาด้วยความบอบช้ำ แม่ยังคงให้การต้อนรับด้วยดีอยู่เสมอ นอนซมหลบเลียแผลอยู่นาน แม่ไม่กล้าถามอะไรมากคงรู้และเข้าใจ พออาการดีขึ้นบ้างก็ตระเวนทำบุญไปทั่วเพื่อความสบายใจ เงินก็เหลือนิดหน่อย เริ่มติดต่อหาเพื่อนเพื่อหางานทำ เพื่อนที่ทราบเรื่องราวตั้งแต่ต้น บ้างขำ ๆ บ้างเข้าใจ.....

ยุคสมัยเปลี่ยนไปอะไรก็ทันสมัยมากขึ้น ผมจำเป็นจะต้องใช้เงินสองหมื่นกว่าบาทเพื่อซื้อเครื่องมือบางอย่างในการทำงาน กับเงินติดตัวที่เหลืออยู่ไม่กี่บาท ไม่รู้จะไปหยิบยืมใครดี ที่พึงสุดท้ายคือแม่ เล่าจุดประสงค์ให้ท่านฟัง ถ้าแม่มี... ก็ไม่เคยทำให้ผิดหวัง แม่ได้ให้เงินมา และบอกว่าเงินจำนวนนั้นคือเงินที่ผมส่งให้ท่าน ตอนที่ผมทำงานอยู่บนเกาะแห่งนั้น เงินจำนวนนี้ผมได้ส่งให้แม่ เพื่อไว้ใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน แม่ได้เก็บออมไว้ใช้จ่ายอย่างประหยัด เงินเดือนแม่น้อยกว่าผมมากแต่มีเงินเหลือเงินเก็บ ผิดกับตัวผมที่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย เมื่อคิดได้ก็รู้สึกผิด สะท้านสะเทือนใจยิ่งนัก หัวเราะมิได้ร้องไห้มิออก เหมือนมีก้อนอะไรมาอุดตันอยู่ที่คอ ทำให้นึกถึงที่ผมพูดจาไม่ดีกับแม่ก่อนออกเดินทาง คงเป็นกรรมส่วนนี้ด้วยแน่เลยที่ทำให้ผมไม่เจริญ ล้มเหลว หมดเนื้อหมดตัว ยิ่งคิดยิ่งเศร้า... การเดินทางของเรื่องราว บทเริ่มกับบทจบไม่ต่างกันมากนัก.....

หลังจากเหตุการณ์นั้น ได้หันกลับมาทบทวนตัวเองอย่างช้า ๆ ประสบการณ์เดินทางในคราครั้งนี้ ทำให้เรียนรู้อะไรได้มาก ทั้งผิดหวังและสมหวังในบางเรื่อง ได้เห็นได้สัมผัสและเข้าใจในอะไรหลาย ๆ อย่าง บ้างหัวเราะ บ้างมีน้ำตา แต่มันก็หล่อหลอมชีวิต ขัดเกลาความคิดและจิตใจ ให้ได้เติบใหญ่มากขึ้น อยากจะบอกกล่าวเพื่อน ๆ ผู้ร่วมเดินทาง ขออย่าได้ประมาทในการใช้ชีวิต ทุกก้าวย่างล้วนมีความหมาย จะก้าวทีละก้าว หรือก้าวแบบกระโดด หาใช่เนื้อหาสำคัญไม่ ขอให้เฝ้าดูท่วงทำนองแต่ละก้าว ทุกท่วงเท้าที่เราก้าวเดิน ขอให้มีสติกับมัน ก้าวย่างด้วยความมั่นคง และเดินในเส้นทางที่ดีมีหลักธรรมค้ำใจ เพื่อไปให้ถึงเป้าหมายที่วางไว้ " ความงดงามแห่งชีวิต อาจจะยังไม่สิ้นสุดที่จุดหมายปลายทาง..... "

สำหรับกับแม่รู้สึกรักและสงสารท่านมากขึ้น ในวันที่พ่ายแพ้ของชีวิตมันช่างน่าขำยิ่งนัก คนที่ดูเหมือนว่าไม่เข้าใจอะไรเราเลย กลับเป็นคนที่พึงพาได้เสมอ และคอยอยู่เคียงข้างเราตลอดเวลา ยิ่งโตมากขึ้นยิ่งรักแม่มากขึ้นครับ เมื่อก่อนไม่เคยไหว้แม่ เพราะเขินอาย ด้วยความที่ไม่เคยทำมาก่อน ทุกวันนี้ยกมือไหว้กราบเท้าล้างเท้าโดยไม่เคอะเขินแล้วครับ เทศกาลวันแม่ก็เพิ่งไปกราบท่านมา แม่ถามจะล้างเท้าอีกแล้วเหรอ เพราะผมเพิ่งผมกราบล้างเท้าตอนช่วงวันหยุดเข้าพรรษามาครับ ฮ่า ๆ

ตอนนี้ผมเปลี่ยนสายงานใหม่ เงินเดือนน้อยลงแต่ก็พออยู่ได้ ตอนนี้แม่มีหลานแล้ว (ลูกพี่สาว) คงไม่เหงาเหมือนแต่ก่อน แต่ความเหนื่อยคงเพิ่มขึ้น เพราะต้องคอยช่วยเลี้ยงหลาน เจ้าตัวเล็กกำลังซนน่าดู ผมไปเยี่ยมแม่บ่อยมากขึ้น ซื้ออาหารที่ท่านชอบไปฝากเป็นประจำ ส่งเงินให้ท่านไว้ใช้ทุกเดือน เราก็ไม่รู้ท่านจะอยู่ให้เราได้ดูแลกันถึงเมื่อไหร่ ฝันของแม่เล็ก ๆ แต่จะทำให้เป็นจริงได้ก็ไม่ง่ายนัก แม่อยากเห็นลูกมีบ้านเป็นของตัวเองมีอาชีพการงานที่มั่นคง และปั้นปลายได้อาศัยอยู่กับลูก ๆ หลาน ๆ อย่างมีความสุข ตอนนี้ก็พยายามช่วยกันทำฝันนั้นอยู่ครับ

" อาจจะไม่ใช่เรื่องราวการเดินทางที่ยอดเยี่ยมยิ่งใหญ่ แต่มันก็มีความหมายสำหรับชีวิตน้อย ๆ อย่างผมครับ "

* ขอขอบคุณทุกท่านที่เสียสละเวลาอ่านครับ ผมบ่นเรื่อยเปื่อยมาซะยาวเลย...
* ตั้งแต่พี่หนุ่มประกาศกิจกรรมนี้ ก็คิดอยู่นานว่าจะเขียนเกี่ยวประสบการณ์อะไรดี เพราะเรื่องราวในชวิตที่ผ่านมา ส่วนใหญ่ล้วนไม่น่าจดจำ...
* ด้วยหวังว่าเรื่องราวเล็ก ๆ นี้ จะช่วยแบ่งเบาความทุกข์ความเศร้าจากความผิดหวังและความพ่ายแพ้ในชีวิตของเพื่อนนักเดินทางได้บ้าง...
ขอคารวะทุกท่านครับ..... :VO

 

ขอบคุณมากครับ จะจัดส่งให้ในเช้าวันจันทร์นะครับ

 

ขอบคุณมากครับ ยินดีด้วยนะครับ

 

ขอลงเป็นแนวทางเพื่อการเสาะหามาบูชา สำหรับท่านที่สนใจ
สำหรับพระสมเด็จสาวหลง วัดเภตราสุขารมณ์ บ้านเพ ระยอง
ชุดนี้เป็นพิมพ์นิยมสร้างในยุคแรกสุด ครั้งแรกสุด พิมพ์ฐานเกย
ขออนุญาตเจ้าของภาพ เพื่อนำลงไว้เป็นวิทยาทานด้วยนะครับ
ราคาเฉพาะพระ จะมีค่านิยมประมาณ25,000.-35,000.บาท

 

ลงภาพให้ชม พระสมเด็จสาวหลง ยุคแรกสุด ที่บรรจุกรุไว้บนเพดานโบสถ์
ผ่านการปลุกเสกจาก ลป.ทิมถึง 2ครั้ง ในปี 2508 และในปี 2511 หายาก
องค์แรกเป็นสมเด็จสาวหลง พิมพ์นิยมฐานเกย ถัดไปเป็น สมเด็จพิมพ์ใหญ่
สร้างจากผงล้วน ผ่านร้อนผ่านหนาวนานวัน อบผิวพระให้ระเบิดตามธรรมชาติ

 

ชุดนี้เป็นพระสมเด็จสาวหลงยุคแรก แต่สร้างในครั้งที่2 ประมาณปี2511
มียันต์ประทับด้านหลังไว้ 3แบบ แต่ตำแหน่งยันต์แต่ละองค์จะไม่ตรงกัน
มียันต์ อะ (ร-ร แต่หัวจะกลวง) ยันต์อุ และยันต์สามแถว (เฑาะว์ อุข้าง)
ทำไว้3ขนาดคือพิมพ์ใหญ่ กลางและเล็ก (ใหญ่กว่าพระคะแนนเล็กน้อย)
มีทั้งสีดำ สีขาว สีเทาหม่น เนื้อพระผสมด้วยผงตะใบทองและโรยมวลสาร

 

ดูชัดๆกับยันต์ด้านหลังพระยุคแรก ที่ของปลอมยังแกะแบบ หรือเซาะแต่งได้ไม่เหมือน แม้พยายามมาแล้วหลายรุ่น

 

สมเด็จสาวหลง ยุคสาม ปี2537

 

พระยุคแรก ทำครั้งที่สอง พิมพ์หูจุดหลังยันต์อะ (ร-ร หัวกลวง)

 

พระสมเด็จสาวหลงที่จะลงในกระทู้ต่อไปนี้ เป็นพระที่เก็บสะสมมานานจากพื้นที่บ้านเพและมีเก็บไว้เฉพาะยุคแรกทั้งรุ่นแรกและรุ่นสอง และจะนำมาแบ่งเพียงบางส่วนเพื่อมอบให้คนที่สนใจได้นำไปบูชาในอิทธิคุณที่ร่ำลือกันมานานมากแล้ว หากมีองค์ใดที่กรรมการตัดสินพระในพื้นที่บอกว่าไม่แท้ ยินดีรับคืนและแถมค่าเสียเวลาให้อีกด้วย

 

หมายเลข 771 พระสมเด็จสาวหลงพิมพ์เล็กสภาพสวย ยุคแรกปี2511
หลวงปู่ทิมมาปลุกเสกให้วัดเภตราสุขารมณ์ ระยอง แบ่งให้บูชา 2,800.

(หลวงแมว จองบูชาแล้ว)

 

จองครับ

 

หมายเลข 772 พระสมเด็จสาวหลงพิมพ์เล็กสภาพสวย ยุคแรกปี2511
หลวงปู่ทิมมาปลุกเสกให้วัดเภตราสุขารมณ์ ระยอง แบ่งให้บูชา 2,800.

(tit srion จองบูชาแล้ว)

 

จอง 772 ครับ

 

จอง

 

หมายเลข 773 พระสมเด็จสาวหลงพิมพ์เล็กสภาพสวย ยุคแรกปี2511
หลวงปู่ทิมมาปลุกเสกให้วัดเภตราสุขารมณ์ ระยอง แบ่งให้บูชา 2,800.

(kao9kao จองบูชาแล้ว)