จิตวิปลาส

พูดสภาวะตนเองเช่นนี้ ถ้าเป็นพระ เรียกอวดอุตรินะครับ

ถ้าไม่ไช่พระ ก็ถือว่า อยากเล่า อยากระบาย แต่คงไม่ได้อยากอวด หรอกนะ
ก่อนจะพูดให้คิดถึง เจตนาและประโยชน์ที่จะมี นะครับ

 

ปวดกระบาล

จังหวะที่หลวงตามหาบัว เล่า จิตผ่องใส แล้ว เกิดจิตสอนจิต
อันนั้น เขาทราบเป็นการทั่วไป จาก ปากพระ ที่เป็นศิษย์ใกล้
ชิด ท่านเหล่านั้นบอกว่า

จังหวะจิตแบบนั้น เป็น จังหวะของ อนาคามี กำลังเดิน อรหัตถมรรค !!


และ พอเกิด อกุศลธรรมตักเตือน( จิตสอนจิตว่า ความผ่องใสของจิต
คือ ตัวกิเลส ) จึงเป็น จังหวะ จิตเห็นจิต หรือ จิตจับพิรุธในจิตได้
หรือ ที่เรียกว่า เห็นทุกขสัจจ จึงเกิดการ โน้มไปเห็น ธรรมชาติอีก
สิ่งหนึ่ง ที่ไม่ได้เกิดจากปัจจัย

การไป ก๊อปปี้ ฟังธรรมเพื่อก๊อปปี้ มันจะ เฝ้นหาธรรมที่ คนเถียง
ไม่ได้มาสมอ้าง สุดท้าย โง่สุดๆ ไป หยิบเอา อรหัตถมรรค มาสวมตัวเอง

เรียกว่า เอาถาดทองมารองหมาเยี่ยว !!! [ เอาคุณธรรมของครู มารองรับกิเลส อยากมี อยากเป็น ]


**************

ส่วนการเป็น โพธิสัตว์ การเป็น โพธิสัตว์ เหตุมันมาจาก ความกตัญญู
( ดูเรื่อง พระมหาชนก ก็ได้ ....นั่นคือ พระโพธิสัตว์ ท่านสอน พระโพธิสัตว์
ด้วยกัน ท่าเรียกหากัน ให้เข้ามาสู่ เมือง !!! ??? )

โพธิสัตว์ ไม่สำเร็จแม้แต่ โสดาปฏิมรรค ไม่ตัดกิเลสสักแอะ แต่ใช้ จักรวรรติ
สูตร ครอบงำ โลก(รูป นาม) ทั้งหมดเอาไว้ เขาจึงพูดว่า ภูมิจิตเหมือน
อรหันต์


ฟังธรรมไม่เป็น เห็นแต่ ก๊อปปี้ มั่วซั่วๆ ใครเขาพูดอะไร ดูเหมือนมีคน
ค้านไม่ขึ้น ก็ไป ขนมาประดับว่า กูมีอย่างนั้นๆ

 

ไม่ใช่เรื่องตำราหรอก เป็นการเคารพธรรมวินัย พระธรรมคำสอนมากกว่า นี่ต้องระมัดระวัง

ทีนี้ หากเข้าใจการเห็น ก็ควรให้แจ่มแจ้ง เห็นก็คือเห็น ไม่ใช่ตา ไม่ใช่สี ไม่ใช่ความหมายของวัตถุที่เห็น

ส่วนที่ไประลึกได้ในการเห็น ก็เป็นเรื่องทางมโน เพราะรู้ได้ทั้ง ๕ ทวาร

ตรงนี้ก็ควรกำหนดรู้โดยความต่าง รู้ทางตา รู้ทางใจ



มโนวิญญาณไม่ใช่สัญญาขันธ์ นี่ต้องเข้าใจว่า หทัยวัตถุเป็นที่จิตเจตสิกอาศัยเกิดเท่านั้น

เรื่องคนตาบอด และบอดภายหลังต่างกันมากนะ พิจารณาดีๆ เรื่องจักขุวิญญาณ

บางคนตาดีแต่กลับมองไม่เห็น ก็มี

ปล่อยให้ความคิดบังตา ก็มี

 

การเคารพในพระธรรมวินัยนั้นง่ายนิดเดียวครับ แค่พูดความจริง เอาความจริงมาพูดเพื่อให้คนอื่นรับรู้และเข้าใจแต่ในความเป็นจริง นี่คือการเคารพต่อพระพุทธเจ้า สูงสุดแล้วครับ

การให้ธรรมความจริงเป็นทาน ชนะการให้ทั้งปวง

 

เอกายโน อยํ ภิขฺขเว มคฺโค สตฺตานํ วิสุทฺธิยา

สติปฏฐานเป็นทางสายเอก เป็นทางไปสู่ความบริสุทธิ คือนิพพาน

พึงทราบว่า สติปฏิปัฏฐานไม่ใช่มรรค เป็นทางไปสู่มรรค เป็นเหตุให้มรรคเกิด

ผู้เจริญสติปัฏฐาน ดับกิเลส เป็นตทังคปหาน

เมื่อเข้าสู่มรรคญาณปหาน ตรงนั้นจึงเรียกว่า มรรคบุคคล ดังนี้



ถูกแล้ว แม่ยำในกำหนดรู้ทุกข์ยังอยู่ในสติปัฏฐาน

แต่เป็นระดับอสัมโมหสัมปชัญยะ คือมีนามรูป ไตรลักษณ์เป็นอารมณ์ ไม่คลายออกจากปรมัตถ์


รู้แล้ว รู้เลยนี่ก็ยังไม่ใช่มรรค เป็นเพียงหมายเอากำหนดรู้นามรูปเบื้องต้นเท่านั้น

 

บางทีเราคิดว่าจริงแล้ว ถูกแล้ว แต่ขัดกับพุทธพจน์

อย่างนี้ถือว่าจริงได้ไหม

มันเป็นเรื่องทิฏฐิตนมากกว่า ธรรมวินัยไม่มีอะไรง่าย เพราะถ้าง่ายจริงแล้ว

การศึกษาพระไตรปิฎก หรืออ่านพุทธภาษิตสักประโยคนึง ก็ควรบรรลุธรรมนานแล้ว

 

ทางสายเอกคือมรรค เพื่อสู่ผล

รู้แล้วคือรู้เลย ต้องกลับมารู้ มาระลึก มาคิดอีกมั้ย ต้องจำมั้ย ไม่ต้อง มันคือมรรคที่เป็นผลแล้ว

คิดว่าหลวงพี่น่าจะเข้าใจได้นะครับ

 

ไม่มีคำว่า ขัดกับพุทธพจน์ เพราะแม้พระพุทธเจ้าท่านก็อ้างอิงกับความเป็นจริงเท่านั้น คือ กฏแห่งกรรม ทำดีไดี ทำชั่วได้ชั่ว

คำว่าถูกแล้วถูกต้อง ต้องตามความเป็นจริงตามกฏแห่งกรรมเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องอ้างพุทธพจน์หรืออ้างพระพุทธเจ้า เพราะพระพุทธเจ้าท่านสอนมาอย่างนี้ ตลอดมา

 

รู้สึกอย่างไร ที่เราตอบไป

 

ต้องถามว่ารู้นั้นจำได้ไหม

ถ้าจำได้ การระลึก การจำก็มี

ต้องถามว่ารู้นั้น ขณะจำได้นั้นเป็นเรื่องราวความหมายไหม

ถ้ารู้เป็นเรื่องราว ขณะนั้นความคิดก็มี

ทั้งหมดนี้ปัญญากำหนดรู้ไหมว่าเป็นสภาวะธรรมที่แตกต่างกัน ไม่ใช่คน สัตว์

พูดถึงมรรค ถึงผล ต้องพูดเรื่องกิเลส สังโยชน์

 

รู้นั้น คือธรรม ไม่ต้องจำ ไม่ต้องคิด ไม่ต้องระลึก ไม่ต้องกำหนด ไม่มีความแตกต่าง เรื่องมรรคผล ไม่ไช่เรื่องกิเลส สังโยชน์ แต่มรรคผล คือเรื่องของ ธรรม ธรรมชาติล้วนๆ

 

พระพุทธเจ้าไม่ได้สอนกฏแห่งกรรมอย่างเดียว

ขันธ์ ธาตุ อายตนะ อริยสัจ ปฏิจสมุปบาท ทางพ้นทุกข์พวกนี้ พุทธองค์ก็ทรงพบมาสั่งสอน

มันมีอยู่ ๒ ประเภทที่ควรข้ามเสีย คือ

การกล่าวพุทธพจน์ กลับว่าผู้นั้นติดตำรา

การกล่าวสภาวะ กลับว่าผู้นั้นไม่พุทธพจน์

ดังนั้นควร เทียบเคียงว่าลงกันได้ไหม หากขัดกัน ให้เชื่อพุทธพจน์ไว้ก่อน

จะเป็นประโยชย์ตน และประโยชน์ผู้อื่นด้วย

 

งั้น ธรรมทั้งหลายที่พระพุทธเจ้าเอามาสั่งสอนคนทั้งหลาย มาจากตำราเล่มใดไม่ทราบครับ พระพุทธเจ้าตรัสว่า ผู้ใดเห็นธรรมผู้นั้นเห็นเราตถาคต ไม่ได้หมายถึงธรรมในตำรา นะครับ

 

ไม่เข้าใจนามรูป ย่อมไม่เข้าใจเหตุปัจจัย

ไม่รู้เหตุปัจจัย ย่อมไม่แทงตลอดความเกิดดับ

มรรคผล ยังไม่พูดถึง


เพราะอะไร เพราะเหล่านี้เป็นวิปัสสนาญาณ

บางคนคิดว่าผ่านสภาวะมามาก แต่ปัญญารู้อะไรเกี่ยวกับนามรูปบ้าง ตรงนี้สำคัญมาก

การปฏิบัติธรรม ต้องไม่รีบร้อน ไม่รีบเร่ง

ค่อยๆคลายกิเลสหยาบ กลาง ละเอียด ด้วยศีล สมาธิ ปัญญา

ขณะนี้รู้ไหมว่าติดข้อง รู้ไหมว่าสภาวะธรรมเกิดอยู่ แม้รู้อยู่ก็ยังเป็นตัวเราที่รู้ รู้นั้นยังเป็นเรา

ก็ต้องหมั่นกำหนดรู้ ระลึกรู้กันตรงปัจจุบัน ขณะนี้

 

ตราบใดที่มีกายใจ มีอายตนะ สภาวะธรรมย่อมเกิดอยู่ แต่เหตุปัจจัย มันเกิดแต่เราหรือภายนอกซึ่ง เหตุปัจจัยที่ทำให้สภาวะธรรมเหล่านี้เกิดอยู่ มันคือธรรมชาติครับ ท่านยังสงสัยสิ่งใดงั้นหรือครับ ผมไม่เห็นจะสงสัยในสภาวะธรรมใดใดเลย

 

ก็คำสอนนี้มาจากที่ใด ก็มาจากพระโอษฐ์ถูกไหม

ทีนี้เมื่อก่อนปรินิพพาน ทรงกล่าวว่า ธรรมและวินัยจะเป็นศาสดาแทนเรา

ธรรมและวินัยอยู่ที่ไหน ตอบว่าอยู่ในพระไตรปิฏก พระสรุเสียง คำสอนยังรอผู้ฟังเสมอ

ให้มองข้ามตำราไปเลย อุปมาเหมือน

เห็นพระพุทธรูป แทงไปที่พุทธคุณ

เห็นพระไตรปิฏก แทงไปที่ธรรมคุณ

เห็นพระสงฆ์ แทงไปที่สังฆคุณ

อย่าไปติดที่เปลือกนอก

 

ปัจจัยเหตุเกิดดับต่างๆไม่ได้เกิดแต่เรา หรือเพราะเรา อย่างที่เข้าใจ

จิตที่วิปลาสเท่านั้น ที่เห็นว่าเที่ยง ว่าเป็นเรา ว่างาม


ตามที่โยมว่า ไม่สงสัยในสภาวะธรรมใดๆเลย สงสัยบ้างไหมว่าทำไมถึงไม่สงสัย ^^

 

ถามว่า มาจากพระโอษถ์ มาถามหา พลังงาน เหตุปัจจัย จากตัวหนังสือในตำรากันมั้ย ว่า มันมีผลอะไรกับผู้ใด อย่างไร เมื่อใครคนนั้นอ่านแล้ว มันกระทบเข้าไปถึง ใจ ของเขาทำให้เขา เกืดมีปฏิกิริยา ในการเกิดวิปัสสนา สิ่งใดใหม่ต่อยอดจากเดิมมั้ย

นี่คือ เรื่องเหตุปัจจัย หรือ การมีมรรคใดๆเกิดกับ ใจวิปัสสนาของเขาคนที่อ่านนั้นบ้าง

 

เพราะมันเป็นธรรมชาติของวัฏกะสงสารนี้ มันเป็นตามกรรมของสรรพสัตว์เช่นนั้น
มันเคลื่อนของมันเพราะแรงกรรมอยู่ตลอดเวลา

ที่ไม่สงสัยเพราะ รู้แล้วว่า ถึงสงสัยไป ก็ไม่เกิดประโยชน์ใดๆ และถึงไม่สงสัย คำนี้หมายถึง เพราะเข้าใจ จึงไม่สงสัย

 

ถ้าเป็นอุฆติตัณญู การได้ฟัง หรือได้อ่าน พุทธพจน์ ก็สามารถแทงตลอดในธรรมได้

ถ้าเป็นวิปจิตัณญู การได้ฟัง ได้อ่าน ทำความเข้าใจ ก็สามารถแทงตลอดในธรรมได้

แต่ไหนมา พุทธองค์ทรงในอนุสาสณีาฏิหาร์ในการแสดงธรรม คือฟังให้เข้าใจ สัตว์บรรลุนับไม่ถ้วน

นี่คืออานุภาพแห่งการฟัง แล้วเข้าใจ

ปัจจุบัน ทั้งอ่าน ทั้งฟังยังไม่เข้าใจ แล้วจะไปปฎิบัติ

ก็เหมือนวิศวกรที่เรียนไม่ดี แล้วรีบรับงาน