จิตวิปลาส

สมัยพุทธกาล มีแค่คนปฏิบัติ กับคนฟังธรรมเท่านั้น ที่บรรลุ ไม่มีใครบรรลุเพราะการอ่าน

การฟังเสียงที่มีพลังความรักความเมตตาการให้การอนุเคราะห์ มีจริง
การฟังจากผู้รู้จริง มันถึงมีผลของการฟังครับ

 

ความสงสัยมีสองแบบ

แบบแรกสงสัยทั้งหมดคือสงสัยทั้งตนเองและนอกตนเอง

แบบที่สองถ้าหมดสงสัยเรื่องภายนอก ก็เหลือแค่สงสัยตนเอง

ความสงสัย เรียกกลับกันว่า คือความไม่เข้าใจนั่นเอง อันเดียวกัน

 

ไม่ใช่กรรม แต่เป็นผลของกรรม

ที่จริงยังมีปัจจัยอื่นๆอีกเช่น จิต อุตุ อาหาร

ลึกไปอีกก็ตัณหา รากก็อวิชา ความไม่รู้ ไม่รู้จัก รูปนาม ขันธ์ อริยสัจ



ควรจะสงสัยบ้างนะ ไม่ใช่เรื่องน่าอาย แต่เป็นเรื่องตั้งข้อสังเกตุ

 

ส่วนการอ่านโพส ที่เราทำกันอยู่ เรียกว่า เป็นการสนทนาจริงเช่นกัน ไม่เหมือนกับที่อ่านจากตำรา เพราะที่เขียนโพสคือผมเขียน ท่านเขียน

แต่ตำรา คนอื่นเขาเขียนแทนคนอื่น ไม่เหมือนกัน

 

ปัญญาท่านต้อง สงบกว่านี้ท่านจึงจะเข้าใจได้กว่านี้

ผลกรรมก็คือกรรม เช่นผลมะม่วงก็คือต้นมะม่วง อันเดียวกัน ท่านอย่า แยกเหมือนที่ท่านบอกกับคนอื่นว่า อย่าแยก เพราะความจริงมันคืออันเดียวกัน

ท่านเคยฟังนิทานจนรู้เรื่องจนจบมาแล้วไช่มั้ยว่า ถ้าท่านรู้แล้วนั้น ไม่ว่าท่านจะฟังตอนแรก ตอนกลาง ตอนจบ หรือตอนไหนๆ มันก็คือนิทานเรื่องเดียวกัน

จบมั้ยครับ

 

มันแน่อยู่แล้วว่า สมัยพุทธกาลไม่มีพระไตรปิฏกให้อ่าน

ทีนี้โยมหมายถึงต้องการฟังพระไตรปิฏกเสียงอ่านหรือ

หาโหลดได้ตามเวบธรรมะทั่วไป มีหลายเสียงให้เลือก

เวอรชั่น เสียงโยมเพ็ญศรี โยมผู้ชายเสียงนุ่ม เสียงประกอบดนตรี มีมาก

ส่วนตัวแล้วชอบอ่านมากกว่า

ลองพิจารณาดูว่าแบบไหนเหมาะกับเรา

 

อยากฟังเสียงจริงจากพระโอษถ์ มีมั้ยครับ เวอร์ชั่นของจริง น่ะ

 

กรรม และ วิบาก เหมือนกันไหม

การกระทำ และ ผลของการกระทำ

เหตุ และ ผล ใช่สิ่งเดียวกันหรือไม่

ทุกข์ กับ สมุทัย ใช่สิ่งเดียวกันหรือ


รู้ และ ถูกรู้อันเดียวกันหรือ

จิตในอดีต อันเดียวกับขณะนี้หรือ

ต้องค่อยพิจารณาให้ดี

 

ต้องเชื่อมั่นในพุทธเจ้าว่า พุทธเจ้ามีจริง พระธรรมคำสอนมีจริง

ต้องเริ่มอ่านเดี๋ยวนี้ ค่อยๆทำความเข้าใจก่อน แล้วไปภาวนา

เสียงธรรม เกิดจากการเข้าใจ ได้ชื่อว่าผู้เข้าใกล้ นั่งไกล้ธรรม

 

พระพุทธเจ้าสอนให้ดับที่เหตุ หรือดับที่ผลล่ะ

พระพุทธเจ้าสอนให้แก้ที่กรรมหรือแก้ที่ผลของกรรมล่ะ

เอาเป็นว่า ผมไม่ถกละ เพราะท่านไม่ยอมรับในความเป็นจริง

 

ประเด็น คือ โยมเข้าใจว่าเป็นสิ่งเดียวกัน ถูกไหม

ทีนี้ กรรมแก้เท่าไหร่ก็ไม่หมดหรอก

การกำหนดรู้ทุกข์ กำหนดละเหตุทุกข์ นี่คือกิจควรทำ

 

หลวงพี่เข้าใจอะไรผิดแน่ๆเลยครับ
ถ้าแก้กรรมไม่ได้ แล้วพระพุทธเจ้าจะสอนเรื่องนิพพานไปทำไมครับ

มิหนำซ้ำ ยังสอนเรื่องสัมมากรรมด้วยทำไมครับ นี่แสดงว่า หลวงพี่ยังเข้าไม่ถึงเท่านั้นเองครับเลยเข้าใจได้แค่นี้

 

อ่านจนมาถึงตรงนี้ ทำไมคุยเรื่องเดียวกันทำให้มันรู้เรื่องไม่ได้หรือไง ตอบคือไม่ได้?
คนหูตึง
พูดให้คนหูหนวกฟัง
(คุณกำลังคิดอะไรอยู่)เฟชบุคมันถามคำถามนี้เสมอๆไม่ว่าจะตอบมันไปแล้วก็ตาม มันก็แค่ทำความดีล่ะเว้นความชั่วทำจิตใจให้ผ่องใส หน้าที่ของมนุษย์ทั้งหลาย ส่วนธรรมะก็มีไว้เพื่อให้ตัวท่านมีความสุข(ไม่มีความทุกข์) และคนรอบข้างท่านมีความสุข(ไม่มีความทุกข์)ในระดับมนุษย์ มนุษย์
นิพานก็เหมือนคลื่นโทรศัพท์ คนที่รู้วิธีใช้มันเท่านั้นถึงจะรู้ว่ามันมีอยู่จริง เรามีนิพานอยู่ตลอดเวลาแต่ไม่รู้จักใช้(มันประมานแบบว่าคล้ายๆอย่างเนี๊ย) ที่มันยากก็ตรงมันไม่สามารถทำให้มนุษย์เข้าใจตรงกัน ด้วยข้อความเดียวกันได้
(คุณกำลังคิดอะไรอยู่)ถ้าความคิดมันทำให้เราทุกข์ได้ แล้วทำไม มันจะทำให้เราสุขไม่ได้ใช้ความคิดให้เป็นประโยชน์**** พระไตรปีฎกก็เหมือนคู่มือ สำหรับใช้งานนิพานนั่นแหละ****ยินดีต้อนรับท่านทั้งหลาย

 

เราควรคิดอะไรดี.......นะ

นิพพานคือสิ่งที่ไม่ไช่คลื่น แต่นิพพานคือสิ่งที่รองรับคลื่น เปรียบว่าเหนือคลื่นก็ได้

 

เรากล่าวว่ากรรมแก้เท่าไหร่ก็ไม่หมด เสียเวลาเปล่า

เพราะเราเวียนว่ายในวัฏฏะยาวนาน มากกว่าเม็ดทรายในมหาสมุทร

ในแต่ละช่วงชีวิต สร้างกรรมกันมาเท่าไหร นี่ยังไม่รวมกรรมในอดีตชาติ ที่นับไม่ถ้วน

ที่รอส่งผลให้ผล อยู่ตลอดเวลา แม้การได้เห็นสิ่งที่ดี การได้ฟังสิ่งที่เพราะนั้นก็เป็นผลของกรรม

ขันธ์ ๕ นี้ก็เกิดจากกรรม เกิดจากเจตนาในอดีตเป็นปัจจัย เพราะอะไร เพราะตัณหา

ดังนั้น กรรมจึงเป็นบริวารของตัณหา

หากจะพ้นกรรม พุทธองค์ให้มุ่งที่เหตุ คือ ตัณหา

เหมือนแก้กรรมอย่างที่เข้าใจรึเปล่า

 

ศาสนาเชน มีความเห็นว่า คนเราเกิดมาเพื่อใช้กรรม

เหตุนี้จึงมุ่งใช้กรรม เพื่อแก้กรรมให้หมดไป

จึงเป็นเหตุให้เห็นผิด เข้าใจผิด ในการเพียรที่สุดโต่ง

กำลังมุ่งแก้กรรมอยู่รึเปล่า

 

หลวงพี่ครับ แก้กรรม มันต้องคู่กันกับชดใช้กรรมเก่าไปด้วยสิครับ

ผมเห็นหลายคนสร้างกรรมใหม่ที่ดี โดยมีเจตนาเพื่อหนีกรรมเก่า คนพวกนี้ไม่ยอมรับในความเป็นจริงของตนเองที่ผ่านมา คิดหรือว่า จะแก้กรรมได้ครับ

 

คุณ อตีดเคยสร้างเหตุใดไว้ ย่อมได้รับผลแห่งเหตุนั้น

ขณะนี้ เดี๋ยวนี้ การได้เห็น ได้ยิน ได้กระทบสัมผัสที่ดีและไม่ดี เป็นผลของกรรมทั้งนั้น

หากมีสติรู้ปัจจุบัน มันก็หยุดการปรุงได้ ชาติภพ ความติดข้องก็น้อยลง

หากไหลไปปรุงแต่ง ก็ควรให้เป็นในทางกุศล นี่ก็เรียกว่าสร้างเหตุดี

สร้างอย่างไร ตอบว่า ความฉลาดในสังวร สำรวม ไม่ก้าวล่วง หรือ รู้จักโยนิโสมนสิการ ไคร่ครวญในอารมณ์ ฯลฯ

หากไม่มีการได้ยินได้ฟังธรรมมาก่อน จิตย่อมไหลไปทางติดข้องเพลิดเพลิน ไปตากกิเลส

ก็เป็นเรื่องสร้างกรรมใหม่ไปเรื่อยๆ พิจารณาเอาเองเถิดว่า แก้กรรม กับ สร้างเหตุดี ต่างกันมาก

 

เวลาวิบากส่งผล ก็ส่งผ่านทวาร ตา หู ลิ้น จมูก กาย ใจ ในรูปที่ดีและไม่ดี

ท่านจึงในใส่ใจการเห็น เพียงสักว่าเห็น อีกนัยคือ รู้อยู่แค่จักขุวิญญาณ

หากมันล่วงลงใจ ก็ให้รู้ทันตรงคิด ตรงรู้สึก ตรงความติดข้อง ตรงไหนชัด ตรงไหนปัจจุบัน

ตรงไหนมีสภาวะมารองรับ ปัญญาก็พิจารณาตรงสภาวะนั้น

 

เอาเป็นว่า สรุปเลยนะครับว่า หลวงพี่รู้และเข้าใจในสัมมากรรมทั้งแปดข้อครบหรือยัง
และกระทำสัมมากรรมทั้งแปดครบสมบูรณ์ได้หรือยังครับ