จิตวิปลาส

เข้าใจ กำหนดละว่าอย่างไร

ทุกข์ และ สมุทัย เหมือนกัน หรือต่างกัน

 

อุปทานขันธ์มันคลาย มันคลายที่อายตนะกายใจ ไช่มั้ย เพราะมันหยุดวงจรแค่ที่ตัณหาเกิดมาแล้ว เพราะไม่หลงตัวสติรู้เลยไม่เข้าไปจับ ไปยึด(แต่อาจมีเผลอได้อยู่) ทีนี้ หลวงพี่ไม่ยอมตอบ งั้นผมอธิบายเอง

ตัวสติรู้ หรือจิตวิญญาณเมื่อตายไปกายสลาย ตัวจิตวิญญาณมันก็ยังมัขันธ์ครบ

แต่ในขณะที่สติรู้ รู้ทันตัณหาที่เกิดจาก อายตนะกายใจรับรู้มาปรุงได้แค่ตัณหา แล้วตัวสติรู้ทัน (การรู้ทันแปลว่า ไม่ได้หลงเผลเข้าไปร่วมปรุง ดังนั้น อายตนะกายใจจึงมีขันธ์ไม่ครบ

ครับ

 

ตรงไหนหรือ ที่บอกว่าให้คิด

คิด กับ ใส่ใจ ต่างหรือเหมือนกัน

เอาซักประเด็น ตอบไปเรื่อย ไม่ค่อยมีประโยชน์

 

เป็นความรู้ใหม่

อยู่ในพระสูตรเล่มไหน ช่วยนำมาให้พิจารณาด้วย

 

ผมไม่เคยกำหนดละ ไงครับ

ทุกข์ มีสองแบบ แบบแรกเรียกว่า ธรรมชาติทั้งหลายที่ไม่เที่ยง คนไม่เข้าใจก็ไปตั้งชื่อให้มันว่า มีแต่ทุกข์ที่เกิดและดับ (อันนี้เรียกว่า ผิวเผิน)

ทุกข์แบบที่สองก็คือ เมื่อธรรมชาติที่ไม่เที่ยงเหล่านั้นถูกอายตนะผัสสะรับรู้มาแล้วเกิดตัณหาแล้วเข้าไปยึดไปจับจนเกิดอุปทาน จนอยากหาทางกำหนดละ อันนี้คือทุกข์สมุทัยอริยสัจ แต่แบบที่สองนี้ คนที่มองว่าอะไรคือทุกขสัจนั้น ถ้ามองเป็นมันไม่ไช่เพราะตัณหาที่เกิด แต่เป็นเพราะความหลงเข้าไปยึดไปจับต่างหากคือ สมุทัยสัจ ที่แท้จริง

 

ก็เป็นท่านยกมาเอง ที่ว่า ตัณหามันเกิดที่ตรงไหน เพราะมีสติรู้ทัน ตัณหาจึงรู้ว่ามันตั้วอยู่ที่ อายตนะกายใจเท่านั้น ถ้าตัวสติรู้ไม่หลงเข้าใจยึด มันก็จะไม่เกิดอุปทานใดๆตามมา ตรงนี้ เขาเรียกปัญญา ครับ

หรือแค่นี้ท่านยัง ทำความเข้าใจไม่ได้หรือครับ

 

อยานตนะ ไม่ครบ ......

 

จริงอยู่ ในสัจจะ ๔ เหล่านี้ ทุกขสัจจะมีการเบียดเบียนเป็นลักษณะ มีความให้เร่าร้อนเป็นรส มีปวัตติเป็นปัจจุปัฏฐาน.

สมุทยสัจจะมีเหตุเป็นแดนเกิดเป็นลักษณะ มีการไม่เข้าไปตัดเป็นรส มีปลิโพธเป็นปัจจุปัฏฐาน


กำหนดรู้ตรงลักษณะ กิจ รส นี่ก็ต่าง

 

ก็การกำหนดละที่เหตุแห่งทุกข์ ของท่านไง คือความคิด หรือท่านมีเหตุผลใดที่จะเรียกมันว่า ท่านไม่ได้คิด

 

จะถือสาไหม หากจะว่านั้นไม่ใช่ปัญญา แต่เป็น ความไม่รู้

เกิดจากการนึกคิดเอาเอง

สติไม่ใช่ จิต ไม่ใช่วิญญาณขันธ์

เมื่อแตกกาย จิตเข้าสู่จุติจิตเกิดดับ ปฏิสนธิจิตทันที เป็นไปตามอำนาจกรรม

คงไม่ใช่เรื่องวิญญานออกจากร่าง มีขันธ์ ๕ อย่างที่เข้าใจ

 

หลวงพี่ไม่ต้องแยกครับ รวมความว่า

ทุกข์เกิดเพราะความหลงเข้าไปยึดไปจับ

สรุปย่อลงว่า ทุกข์เกิดเพราะความหลง ใครหลง

สรุปย่อลงที่ว่า ใครคือคนที่หลง

 

เอ้า...หลวงพี่จะเป็นแจ็คสะแปโร่ ออกเรือ อีกละ

 

ใครหลง !!?........

<img src='http://image.dogilike.com/shareimg/contentimg/2013/pungpond/28-2/article-2283784-183FAAE4000005DC-739_634x499.jpg' width=200>

 

บอกไปแล้วว่าไม่ใช่เรื่องคิด หาความหมาย ไตร่สวน ให้ค่าอะไร

ทำไมเข้าใจอย่างนั้นหนอ

นี่จับประเด็นได้อย่าง ว่า

ตลอดเวลาที่โยมกำหนดรู้นั้น ไม่ใช่สภาวะจริง เพียงแต่ไปหลงกำหนดเงาในกระจก

หมายถึง กำหนดสัญญามาปะปนกับสภาวะปัจจุบัน

ดูจากหลายๆคำตอบที่ผ่านมา

พูดอย่างนี้ก็คงจะค้านอีก งั้นถามว่า ตัณหาเกิดตรงไหน รู้ทุกข กับ เหตุทุกข เอาอะไรมาสังเกตุ

 

เอา คำว่า ยังเผลอหรือไม่เผลอ ยังกำหนดรู้หรือไม่ต้องกำหนดรู้

ถ้าไม่มีตัวเราที่เป็นความหลงผิด จะไม่เรียกว่าตัณหา แต่จะเรียกสิ่งที่อายตนะกายใจรับมาปรุงนั้นว่า อารมณ์ความคิดปกติครับ เมื่อไม่มีตัวเราต้องหลงเข้าไปปรุง อุปทานก็ไม่มีวันเกิดขึ้นมาได้ ว่าแต่หลวงพี่เข้าใจตรงนี้มั้ยครับ

 

อายตนะกายใจ รับผัสสะมาปรุงร่วมกัน มันคือความรู้สึกอารมณ์ความคิดตามธรรมชาติตามเหตุปัจจัยที่รับรู้มา ปรุงเสร็จก็จบลง ไม่มีการปรุงเพิ่มเติมหรือไม่อยากปรุง

 

ขอโอกาส

บังเอิญว่า น้าจร สร้างคำถามได้ดี เหมือนกัน กรณี ถามว่า

" แล้วจะพิสูจน์ว่า มีสติระลึก รูป นาม ดับไป(เกิดการละไปแล้ว) ถูกต้อง ไม่ใช่คิดไปละ "
อันเป็นตัว ภังคยาน ได้เยี่ยงใด

ก็ต้องตอบว่า

อย่างน้อย จะต้องเห็นแต่ องค์ฌาณ " ปิติ สุข เอกัคคตา " ซึ่งก็คือ มีจิตไม่ห่าง
จากฌาณ 2

ถ้าละสข ทุกข์ ได้ดีกว่านั้น ควรน้อมไปในญาณทัศนะ เพื่อ ตรวจทาน ความบริสุทธิ
ของ จิตที่ไม่ห่างจากฌาณที่ยิ่งๆ ขึ้นไป ( ซึ่ง ควรกำหนดรู้ยิ่ง....ขึ้นไป )


การมีจิตไม่ห่างจาก ฌาณ2 จะเป็นตัวบอกว่า ยังคิด หรือ ไม่คิด

ถ้าจิตไม่มีองค์ฌาณให้ระลึก คิดล้วนๆ หนอนแทะกระดาษ เงาะป่าล้าน%

 

อย่าไปรวมกันเลย

วิปัสสนา ท่านให้แตกออกมา ความเป็นกลุ่มก้อนก็ไม่ปรากฏ

ความเห็นเป็นคนสัตว์ก็ไม่ปรากฏ ละสักกายทิฏฐิได้

แล้วจะไม่มาถามว่าใครหลง

 

น่าพิจารณาครับหลวงพี่ ตัณหาเกิดตรงไหน
นั่งคิดทวน ก็ต้องย้อน ปฏิจจสมุปบาท ไป ท่าจะยังอีกไกล
แต่ก่อนยังคิดละตรงผัสสะ ถอยมาเวทนา ยังเอาไม่อยู่
มาอยู่ตรง ตัณหา ละอายชั่ว กลัวบาป แหะๆ เท่านี้พอได้ครับ

 

อารมณ์ความรู้สึกนึกคิด ตามเหตุปัจจัยที่รับรู้มาปรุง อย่าเรียกว่า เวทนา อย่าเรียกว่า มีวิญญาณ อย่าเรียกว่าตัณหา

เพราะสิ่งเหล่านี้ อายตนะกายใจ มีครบทั้ง รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส จะเอาสิ่งใดมาเพิ่มให้เป็นส่วนเกินทำไมครับ

ที่ไม่เพิ่ม ไม่มีอุปทานก็เพราะ ไม่มีความหลงว่ามีตัวเรา เสพ เลือกเสพ นั่นแหล่ะครับ

สรุปง่ายๆก็คือ ไม่มีอวิชชานั่นเองครับ