ชีวิตคืออะไร ?

ภาคปฏิบัติ ไม่ต้องไปแยกแยะ คิดบวก-ลบ-คูณ-หาร ยังงั้น

ถ้าคิดอย่างนั้น ต่อให้อีกร้อยชาติ ก็ไม่ได้ทำ หรือทำก็บ้าเป็นหลังไปก่อนแล้ว คิกๆๆ นี่พูดจินๆนะ

 

อธิบายคนที่เขาถามโว้ยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้โง่

แกเป็นคนถามหรือเปล่าวะ กูตอบคนที่เขาถามโว้ยยยยยยยยยย
กูไม่ได้ตอบมึง โง่ชิบ

 

กินครั้งละ 2 เม็ดก่อนโพสต์ครับ

​

​

ถามแทนเขากับผู้ซึ่งปฏิบัติอยู่ด้วย

 

ให้ตัวเองกินเยอะเลยนะ.....ยาน่ะ

ไม่ต้องห่วงคนอื่นหรอกน่า

 

แค่คำที่ใช้เรียกก็ต่างกันแล้ว อ่านแล้วถึง งงมาก

ผมจะเรียกสิ่งที่แยกออกมาว่า ตัวรู้ เมื่อสติ สัมปชัญญะ มาวางไว้ที่นี่ จิตจะว่างมากขึ้น

และเมื่อ ตัวรู้มีกำลังมากขึ้น ยิ่งเวลาเข้าสมาธิ ตัวรู้จะคิดเอง จิตจะเป้นผู้ดู

 

ผมตั้งแต่วนเวียนอยู่ตามบอร์ดที่เขาเรียกตัวเองว่าบอร์ดธรรมะ จำได้ว่าไม่เคยใช้มโนกรรม กับ วจีกรรมอย่า่งนี้ขอรับ

 

555555
มันคือเสีงหัวเราะ หรือ มันคือเลข ห้า หกตัว

 

ท่าน sianns ผมว่าท่านปรามาสคนอื่นง่ายไปหน่อย
พบท่านแต่ละทีนี้มีเหตุ ปะทะคารมตลอด ต้องเสริมด้วย ขันติ *-*

 

ในวงของผู้รู้ธรรม จะไม่มีการโต้เถียงกัน
แต่ในวงผู้อวดรู้ธรรม ย่อมจะต้องมีการโต้
แหลกเพื่อเอาชนะหรือเพื่อความปรองดอง
ต้องยอมฉันนะ อิอิ

 

ผมไม่ได้ปรามาสนะ พูดความจริงต่างหาก

ถ้าใช้คำเพราะ ก็ต้องพูดว่า คุณมาจากดินครับ ผมตอบคำถามคนอื่นอยู่นะครับ ผมคุยกับคนอื่นอยู่ครับ ไม่ได้คุยกับคุณครับ คุณเจือกเข้ามา แบบไม่มีมารยาททำไมครับ...เนี่ยพูดเพราะๆ

แต่กับที่ผมพูด มึงกู โว้ย......ก็ความหมายอันเดียวกันครับ .....อิอิ

ไม่เห็นว่าจะปรามาสเลย ปรามาสแปลว่า ดูถูกเหยียดหยาม ไม่เกรงใจไม่เคารพ คนที่ควรเกรงใจ คนที่ควรเคารพ ต่างหากครับ

 

นี่ผมก็ไม่เข้าใจ การแทนค่าชื่อ ของคุณ คุณคิดเอาเอง หรือครูอาจารย์ท่านไหนสอนมาล่ะครับ....ถ้าตัวรู้มันคิดได้เอง จิตจะเป็นผู้ดู แล้ว สติ ตัวสติคือ อะไร ตัวไหน ครับ

ถ้าจิตว่างมาก ถึงจะเป็นผู้ดู หรือครับ .....ผมคงไม่คุยกับคุณต่อแล้วล่ะครับ แบบนี้ คุณก็ไม่ต้องเล่าอะไรให้ผมฟังนะครับ

 

ขอโอกาสถามลุงแมว กับ sianns ว่าการสนทนา (จะว่าสนทนาธรรมก็เอา) จุดที่พอเหมาะพอดี มี/ใช้หลักอะไรวัดครับ

 

อื้ม ถามได้ดี

ความพอเหมาะ ก็คือ ความเป็นคน มีไมตรี มีความจริงใจ ไม่ไช่หน้าไว้หลังหลอก เหมือน เอกวีวี่วี ก็คือ เอาความจริงใจต่อกัน แม้จะเล่นเวป ก็ต้อง จริงใจ กล้า เผชิญกับความจริง ไม่ไช่ ว่า แค่เล่นเวป กูจะพูดจะทำอะไรยังไงก็ได้ ไม่มีใครรู้ว่ากูคือใคร ไม่มีใครรู้ว่า ตัวจริงของกูเป็นยังไง ไอ้แบบนี้ มันพวกตอแหล พวกคนชั่วๆ เท่านั้น ที่มันกระทำ

จุดพอเหมาะก็คือ ได้เพื่อนดีดีเพิ่มขึ้น ในเวปธรรมมะ มันต้องได้พบเจอแต่คนดีดี ไม่ไช่พวกตอแหล ไม่กล้าสู้หน้าความจริง เหมือน เอกวี

 

สนทนาแบบที่มือที่สามเข้ามาอ่านแล้วได้รับความรู้
ที่ถูกต้องกลับไป
หรือหากว่าเขารู้อยู่ก่อนแล้ว ก็พลอย
ยินดีที่มาเจอการสนทนาธรรมที่ยังอยู่ในขอบเขต
ธรรมสากัจฉา
ดังนั้น คำถามที่เจริญย่อมจะนำไปสู่คำตอบที่เจริญ
ด้วย
คนตั้งคำถามควรประเมินกำลังปัญญา
ของคนที่จะตอบว่ามี
ขนาดไหน
หากถามวกไปตอบวนมา ก็ไม่บันเทิงธรรมก็
ไม่เจริญสติปัญญาพาจิตขุ่นมัวทั่วกันทั้งคนอ่าน
คนพิมพ์

 

ชีวิต ก็สมมุติเท่านั้น

 

การสนทนาธรรม ระดับชาวบ้าน ดังที่ท่านจำแนกไว้ เน้นนะว่าระดับชาวบ้านทั่วๆไป ที่ท่านจำแนกไว้เรียกบุญกิริยา ๓ เช่น ทาน (ศีล ภาวนา) เอาระดับทาน ในวงเล็บ (ศีล ภาวนา) ยกไว้ก่อน พูดไปก็เถียงกันอีก (คือ เขามีหลักของเขาอยู่ต้องว่าไปตามหลัก) เอาแค่ ทาน คือ การให้ ทาน ยังจำแนกเป็น กาลทาน, อกาลทาน

กาลทาน คือการให้ (ทำ) ที่มีกำหนดเวลา เช่น ทอดกฐิน เป็นต้น อกาลทาน คือ การให้ (ทำ) นอกกาลนอกเวลาที่กำหนดไว้ได้ เช่น ทอดผ้าป่า ปิดทองฝังลูกนิมิต ไหว้พระ สวดมนต์ ตักบาตรพระ-เณร ตอนเช้า ช่วยกิจการงานสาธารณะ กวาดวิหารลานเจดีย์ ทาสีกำแพงวัด โรงเรียน ปล่อยนก ปล่อยปลา ปล่อยเต่า ฯลฯ

ที่ยกบุญกาลทาน ถ้าจะเรียกธรรมะ ก็เป็นธรรมะระดับชาวบ้านเสียยาว เพื่อให้ลุงแมวเห็นว่า ผู้พูด นำธรรมะระดับไหนมาพูด ถ้าเป็นธรรมะระดับทานอย่างนี้เห็นง่ายแทบไม่ต้องถกเถียงถามไถ่กัน อ่านแล้วสบายใจทั้งผู้พิมพ์ผู้อ่าน

แล้วลุงแมวยกเอาศัพท์ทางธรรมระดับมาพูดล่ะ

 

เมื่อพูดถึง สมมุติ ซึ่งคู่กับ ปรมัตถ์ แล้วอะไรล่ะที่เป็นปรมัตถ์

 

ปรมัตถ์ ก็คือสภาวะธรรมโดยทั่วไป ที่เราเอาสมมุติเข้าไปยึด
ในที่นี้ สภาพธรรมของ "ชีวิต" ที่ก็คือปรมัตถ์
แต่ชื่อ และความหมายของสภาพธรรม ของ "ชีวิต" นั้น เป็นสมมุติ
เมื่อพิจารณาสภาพธรรมที่เป็นไปตามกฎไตรลักษณ์แล้ว
มันก็เห็นการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ซึงเป็นไปตามเหตุปัจจัยไปตามธรรมชาติธรรมดาของมัน
เมื่อเห็นไปตามความเป็นจริงของสภาพธรรมของปรมัตถ์แล้ว
"ชีวิต ที่เป็นคำว่า ชีวิต" ก็เห็นเป็นสักแต่เพียงว่า สมมุติ เท่านั้น
สมมุติของปรมัตถ์ธรรม ที่เกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป ที่เป็นตามเหตุปัจจัยเกื้อหนุนของมัน

 

จะเห็นว่าศาสนาพุทธนั้นหลักมีเกณฑ์มีการจำแนกแยก
แยะในรายละเอียดทุกเรื่องทุกราว
แม้แต่การปฏิบัติเกี่ยวกับการทำทาน

องค์ท่านจอมศาสดามิได้สร้าง
ศาสนาขึ้นมาแบบลวกๆ
แต่ด้วยความละเอียดรอบคอบในการบัญญัติในวัตรที่
ศาสนิกพึงเรียนรู้และควรนำมาประพฤติปฏิบัติอะไร อย่างไร
ก่อนหลังอย่างมีลำดับ

พระธรรมมีความละเอียดละออจนบุคคลปัญญาน้อย
ไม่อาจเรียนรู้ในเชิงลึกได้เพราะมีจำนวนมากถึง84000
ข้อธรรมเกินกำลังสติปัญญาของคนธรรมดาจะรู้และเข้าได้หมด

ดังนั้น ผู้มีศรัทธาเลื่อมใสก็ไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องในชาตินี้
แต่ก็สามารถเป็นพุทธมามกะที่ดีได้
ถึงจะไม่สามารถบำเพ็ญ
ถึงขั้นวิมุติญาณ ก็ได้บารมีขั้นต้นๆ
ที่จะพาตัวรอดจากอบายภูมิได้
และสามารถต่อยอดในภพชาติต่อๆไปได้ใช่หรือไม่ครับ

 

แล้วชีวิต (รูปนาม) เป็นไปตามเหตุปัจจัยมั้ย