ซูกระแท้ว....แซวกระทู้....

หลวงพ่อฤาษีฯ ท่านเล่าไว้ว่า ...


"พระพุทธเจ้าของเราบอกว่า พระพุทธศาสนา จะทรงอยู่ได้ ตลอด ๕,๐๐๐ ปี โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทรงพยากรณ์ ไว้ที่ พระธาตุดอยกิตติ ครั้งหนึ่งทรงตรัสว่า

"ชี้ว่าเขตประเทศนี้ ต่อไปจะเป็นประเทศที่มีความเจริญรุ่งเรืองมาก จะสามารถทรงพระพุทธศาสนาครบ ๕,๐๐๐ ปี" นี่หมาย ถึงประเทศไทย "

 

พระสยามเทวาธิราช

และ ผู้ทรงวิชชาที่ช่วยในที่ลับยังมีอีกมาก

การแก้ไข ทำได้ทั้งจากการทำกรรมดีด้วยกายกรรม วจีกรรมหรือ รวมมวลชนทำสารพัดกรรมดี เป็นเสบียงนำมาเคลียรสถานะการณ์ ( รวมพลังงานดี มาแก้เรื่องส่วนรวม )

และ การเข้าไปแก้เหตุละเอียด สาวจากต้นในต้น ๆๆๆๆ ไม่ใช่ปล่อยตามกรรมในอดีตอย่างเดียวเป็นมิจฉาทิฐิ และไม่ใช่ให้ความสำคัญกับคนแค่คนเดียว




การสร้างภาพนำไว้ล่วงหน้า ให้หมู่ชนปักใจว่าต้องเป็นแบบนั้น เป็นการเปิดทางให้อกุศลธรรม (ธรรมดำ)
ได้ช่อง ทำงานได้สะดวกขึ้น

 

"กรรม" เจ้าชายวิฑูฑภะชำระแค้นฆ่าล้างศากยตระกูล






---------------------------------------------

พระพุทธภาษิต

ปุปผานิเหว ปจินนฺตํ
พฺยาสตฺตมนสํ นรํ

สุตฺตํ คามํ มโหโฆว
มจฺจุ อาทาย คจฺฉติ

คำแปล

มัจจุคือความตาย ย่อมพัดพาเอาบุคคลผู้มีใจข้องในอารมณ์ต่าง ๆ
ผู้เลือกเก็บดอกไม้คือกามคุณ 5 อยู่เหมือนห้วงน้ำใหญ่ไหลหลาก
พัดพาเอาชาวบ้านผู้หลับอยู่ ฉะนั้น

อธิบายความ

ดอกไม้ในพระคาถานี้ ทรงหมายเอากามคุณ 5 มีรูป เป็นต้น เพราะยั่วยวนให้ภมรกล่าวคือ มนุษย์หลงใหลวนเวียนอยู่ คนที่รู้โทษของกามคุณแล้วอยากออก แต่มีเครื่องจองจำบางอย่าง เช่น บุตรคอยมัดมือ และเท้าไว้มิให้ออกไปได้

ส่วนคนใหม่ยังไม่รู้รส ถูกแรงกระตุ้นทั้งภายใน และภายนอกคอยกระตุ้นเร่งเร้าให้อยากเข้าไป ในที่สุดก็ตกอยู่ในภาวะอย่างเดียวกัน คือ ถูกจองจำ และมีความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า เป็นต้น

ที่ว่าเลือกเก็บดอกไม้คือกามคุณอยู่นั้น หมายความว่า เมื่อได้กาม มีรูปเป็นต้นแล้ว ก็หาพอใจในรูปนั้นไปนานสักเท่าไรไม่ ใจซัดส่ายไปในรูปใหม่ต่อไปอีก เห็นรูปนั้นก็น่าได้ นี่ก็น่าได้ น่าเป็นของเรา เหมือนคนเข้าสวนดอกไม้ เห็นดอกไม้สะพรั่ง ดอกนั่นก็น่าเก็บ ดอกนี้ก็น่าเก็บ น่าดอมดมชมเชยไปเสียหมด ชื่อว่าเป็นผู้หลงใหลอยู่ในสวนดอกไม้นั้น

นอกจากนั้น ใจยังข้องในอารมณ์ต่าง ๆ อีก เช่น ความคิดข้องในสมบัติต่าง ๆ มี ช้าง ม้า วัว ควาย นา สวน บ้านเรือน เป็นต้น บรรพชิตก็ติดข้องในปริขารมีบาตร และจีวร หรือเสนาสนะอันสวยงาม เป็นต้น รวมทั้งติดข้องในอาวาส และความเป็นใหญ่ ชื่อเสียง ลาภ และบริวาร เป็นต้น อย่างนี้เรียกว่าผู้มีใจข้องในอารมณ์ต่างๆ

มัจจุ คือ ความตายย่อมพัดพาบุคคลเช่นนี้ไปสู่ห้วงน้ำลึกคือ อบาย 4 เหมือนห้วงน้ำธรรมดาพัดพาเอาชาวบ้านผู้หลับอยู่ ให้จมลงในแม่น้ำพัดพาออกสู่ทะเลลึก ต้องเป็นเหยื่อของสัตว์น้ำมีปลา เป็นต้น

พระศาสดาตรัสพระพุทธภาษิตนี้ที่เมืองสาวัตถี ทรงปรารภพระเจ้าวิฑูฑภะ พร้อมทั้งบริวารซึ่งถูกน้ำท่วมสวรรคต

------- เรื่องพระเจ้าวิฑูฑภะ --------

พระเจ้าวิฑูฑภะเป็นพระโอรสในพระเจ้าปเสนทิโกศล กับพระนางวาสภขัตติยาราชธิดาของท้าวมหานามแห่งศากยวงศ์ แต่พระนางประสูติจากพระมารดาซึ่งเป็นทาสี รวมความว่าเป็นลูกของหญิงทาส แต่มีพ่อเป็นเจ้าในศากยวงศ์

เรื่องพระเจ้าวิฑูฑภะ เป็นเรื่องเกี่ยวกับการล้างแค้นที่ศากยวงศ์ทำความเจ็บช้ำแก่พระองค์ เรื่องที่พระเจ้าปเสนทิโกศลได้พระนางวาสภขัตติยามาเป็นพระมเหสีก็เป็นเรื่องน่ารู้ ขอนำมากล่าวไว้ในที่นี้แต่โดยย่อ

วันหนึ่งพระเจ้าปเสนทิโกศลแห่งสาวัตถีประทับยืนที่ปราสาทชั้นบนทอดพระเนตรไปที่ถนน เห็นภิกษุหลายพันรูปกำลังเดินไปเพื่อฉันอาหารที่บ้านของอนาถปิณทิกเศรษฐีบ้าง บ้านของจูฬอนาถปิณทิกเศรษฐีบ้าง บ้านของนางวิสาขาและนางสุปปวาสบ้าง เมื่อพระราชาทรงทราบก็มีพระประสงค์จะเลี้ยงพระบ้าง จึงเสด็จไปเฝ้าพระศาสดาทูลนิมนต์พระพุทธองค์ พร้อมด้วยภิกษุสงฆ์เสวยพระกระยาหารที่พระราชนิเวศน์ 7 วัน ในวันที่ 7 ทูลพระศาสดาว่า

"ข้าแต่พระองค์! ขอพระองค์และพระสงฆ์สาวกจงรับภิกษา (อาหาร) ในวังเป็นนิตย์เถิด"

พระศาสดาตรัสว่า "มหาบพิตร! ธรรมดาพระพุทธเจ้าย่อมไม่รับอาหารประจำในที่แห่งเดียวเพราะประชาชนเป็นอันมากหวังการมาของพระพุทธเจ้า (คือต้องการให้พระพุทธเจ้าไปเสวยที่บ้านของตนบ้าง)

พระราชาขอให้ส่งภิกษุรูปหนึ่งเป็นหัวหน้ามาแทนพระพุทธองค์ พระศาสดาทรงมอบหมายให้เป็นหน้าที่ของพระอานนท์

พระราชาทรงอังคาส (เลี้ยง) พระสงฆ์ด้วยพระองค์เอง มิได้ทรงมอบหมายให้ใครเป็นเจ้าหน้าที่แทนพระองค์ ทรงกระทำติดต่อมาอีก 7 วัน พอวันที่ 8 ทรงลืม เนื่องจากมิได้ทรงมอบหมายเจ้าหน้าที่ไว้ จึงไม่มีใครกล้าทำอะไร กว่าพระองค์จะทรงระลึกได้ก็เป็นเวลานาน ภิกษุกลับไปเสียหลายรูป

ในวันต่อมาก็ทรงลืมอีก ภิกษุส่วนมากคอยไม่ไหวจึงกลับไปเสีย เหลืออยู่จำนวนน้อย ต่อมาอีกวันหนึ่งทรงลืมอีก ภิกษุกลับไปหมดเหลือแต่พระอานนท์รูปเดียว เมื่อพระราชาทรงระลึกได้ก็เสด็จมา ทอดพระเนตรเห็น แต่พระอานนท์เท่านั้นอยู่เพื่อรักษาความเลื่อมใสของตระกูล ทรงเห็นอาหารวางเรียงรายอยู่มากมาย แต่ไม่มีพระอยู่ฉัน วันนั้นได้ทรงอังคาสพระอานนท์เพียงรูปเดียว ทรงน้อยพระทัยว่า ภิกษุสาวกของพระพุทธเจ้ามิได้เอื้อเฟื้อ มิได้ทรงรักษาพระราชศรัทธาเลย เมื่ออังคาสพระอานนท์เสร็จแล้วเสด็จไปเฝ้าพระศาสดาทูลว่า

"ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ! ข้าพระองค์จัดแจงอาหารไว้สำหรับภิกษุ 500 รูป แต่มีพระอานนท์รูปเดียวเท่านั้น อยู่ฉัน นอกนั้นมิได้อยู่ทำให้ของเหลือมากมาย ภิกษุสงฆ์มิได้เอื้อเฟื้อ มิได้รักษาศรัทธาของข้าพระองค์เลย"

พระศาสดามิได้ตรัสโทษภิกษุสงฆ์แต่ประการใด เพราะทรงรู้ ทรงเข้าพระทัย ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ตรัสกับพระราชาว่า "มหาบพิตร! พระสงฆ์คงจักไม่คุ้นเคยกับราชสกุล จึงได้กระทำดังนั้น"

พระราชามีพระประสงค์จะให้ภิกษุสงฆ์คุ้นเคยในราชสกุล ทรงหาอุบายว่าควรกระทำอย่างไรดีหนอ? ทรงดำริว่า หากพระองค์เป็นพระญาติของพระพุทธเจ้า ภิกษุคงจักคุ้นเคย ควรจักขอเจ้าหญิงแห่งศากยวงศ์มาเป็นพระมเหสีสักองค์หนึ่ง จึงทรงแต่งทูตถือพระราชสาส์นไปยังกรุงกบิลพัสดุ์ ขอเจ้าหญิงองค์ใดองค์หนึ่งมาเป็นพระมเหสี ฝ่ายทางศากยวงศ์ ถือตนว่าสกุลสูงกว่าพระเจ้าปเสนทิโกศล แต่เวลานั้น แคว้นโกศลเป็นรัฐมหาอำนาจอยู่ ดูเหมือนว่าแคว้นสักกะของศากยวงศ์จะขึ้นกับแคว้นโกศลด้วยซ้ำไป ดังนั้น เรื่องพระเจ้าปเสนทิทูลของเจ้าหญิง จึงทำความลำบากพระทัยให้แก่พวกศากยะไม่น้อย ครั้นจะไม่ถวายก็เกรงพระราชอำนาจแห่งพระเจ้าโกศล ครั้นจะถวายก็เกรงสกุลของพวกตนจะไปปะปน
กับเลือดแห่งสกุลอื่น อันถือว่าต่ำกว่าพวกตน

เมื่อประชุมปรึกษาเรื่องนี้กันนานพอควรนั้น ท้าวมหานามจึงเสนอที่ประชุมว่า
"หม่อมฉันมีธิดาอยู่คนหนึ่ง ชื่อวาสภขัตติยาเป็นลูกของทาสี เธอมีความงามเป็นเลิศ พวกเราสมควรให้นางแก่พระเจ้าปเสนทิโกศล"

ที่ประชุมเห็นชอบจึงจัดแจงส่งพระนางวาสก ขัตติยาไปถวายพระเจ้าปเสนทิไม่ทรงทราบจึงโปรดปรานมาก พระราชทานสตรี 500 ให้เป็นบริวาร ต่อมาพระนางประสูติพระโอรส พระนามว่า วิฑูฑภะ

ความจริงก่อนให้ทูตรับพระนางมา พระเจ้าปเสนทิก็ทรงป้องกันการถูกหลอกเหมือนกัน แต่ไม่วายถูกหลอกคือทรงกำชับราชทูตไปว่า จะต้องเป็นพระราชธิดาที่เสวยร่วมกับกษัตริย์เช่น ท้าวมหานาม ท้าวมหานามไม่ขัดข้อง ทรงทำทีเป็นเสวยร่วมกับพระนางวาสภขัตติยาให้ราชทูตดู แต่มิได้เสวยจริง คงจะมีแผนให้เกิดเหตุอย่างใดอย่างหนึ่งจนเสวยไม่ได้ ต้องเลิกในทันทีทันใด สมมติว่ามีแผนให้มหาดเล็กวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาทูลว่าไฟไหม้พระราชวัง ซึ่งจะต้องเลิกเสวยในทันที เพื่อไปดูแลดับไฟ

แม้พระนามวิฑูฑภะนั้นก็ได้มาโดยฟังมาผิด คือ เมื่อพระกุมารประสูติแล้ว พระเจ้าปเสนทิทรงส่งราชทูตไปทูลขอพระนามแห่งพระกุมารใหม่จากพระอัยยิกา (ยาย) พระเจ้ายาย พระราชทานว่า "วัลลภ" แปลว่า "เป็นที่โปรดปราน" แต่ราชทูตหูตึง ฟังเป็นวิฑูฑภะ

พระเจ้าปเสนทิก็ทรงพอพระทัยต่อพระนามนั้น ต่อมาเมื่อพระชนมายุได้ 16 วิฑูฑภกุมารเสด็จเยี่ยมกรุงกบิลพัสดุ์ ความจริงพระมารดาพยายามทัดทานหลายครั้ง เพราะทรงเกรงพระราชโอรสจะไปทรงทราบเรื่องราวเข้า แต่พระกุมารทรงยืนยันว่าจะเฝ้าอัยยิกาให้ได้ พระนางจึงรีบส่งสาส์นล่วงหน้าไปก่อน เพื่อให้พระญาติปฏิบัติต่อวิฑูฑภะอย่างเหมาะสม แต่พระนางก็ต้องผิดหวัง เพราะทิฏฐิมานะของพวกศากยะมากเหลือเกิน และเป็นเหตุให้เกิดเรื่องใหญ่ฆ่าฟันกันตายมากมาย

เมื่อทราบข่าวว่า วิฑูฑภกุมารจะเสด็จเยี่ยมกรุงกบิลพัสดุ์ ทางศากยวงศ์ก็ประชุมกันว่าจะต้อนรับอย่างไร พวกเขาไม่ลืมว่าพระมารดาของวิฑูฑภะนั้นเป็นธิดาของนางทาสี ตัววิฑูฑภะเอง แม้จะเป็นพระราชโอรสของพระเจ้าปเสนทิก็จริง แต่ฝ่ายมารดาวรรณะต่ำ วิฑูฑภะจึงมิได้เป็นอุภโตสุชาต พวกเขาไม่สามารถให้เกียรติอย่างลูกกษัตริย์ได้ จึงจัดแจงส่งพระราชกุมารศากยะ ที่พระชนมายุน้อยกว่าวิฑูฑภะ ออกไปชนบทหมดเป็นการชั่วคราว ทั้งนี้เพื่อมิให้ต้องทำความเคารพบุตรแห่งทาสี

เมื่อวิฑูฑภะเสด็จถึงกรุงกบิลพัสดุ์ก็ต้อนรับดีพอสมควร พระราชกุมารเที่ยวไหว้คนนั้นคนนี้ ซึ่งได้รับการแนะนำว่าเป็น ตา ยาย ลุง ป้า น้า อา และพี่ เป็นต้น แต่ไม่มีใครสักคนเดียวที่ไหว้พระราชกุมารก่อน เมื่อวิฑูฑภะถามผู้ใหญ่ก็บอกว่าพระราชกุมารรุ่นน้อง ๆ ได้ไปตากอากาศในชนบทกันหมดไม่มีใครอยู่เลย วิฑูฑภะเก็บเอาความสงสัยไว้ในใจ พระองค์ประทับอยู่เพียง 2-3 วันก็เสด็จกลับ พกเอาความสงสัยติดพระทัยไปด้วยว่า เหตุไฉนพระองค์จึงได้รับการต้อนรับอย่างชาเย็นเหลือเกิน

ขณะที่เสด็จออกจากวังแล้วนั้น บังเอิญนายทหารคนหนึ่งลืมอาวุธไว้จึงวิ่งกลับไปเอา ได้เห็นหญิงรับใช้คนหนึ่งกำลังเอาน้ำเจือน้ำนมล้างแผ่นกระดานที่วิฑูฑภะประทับ ปากก็พร่ำด่าว่า "นี่คือแผ่นกระดานที่วิฑูฑภะบุตรของนางทาสีนั่ง" นายทหารผู้นั้นเข้าไปถาม ทราบเรื่องโดยตลอด เมื่อกลับมาถึงกองทัพก็กระซิบบอกเพื่อน ๆ เสียงกระซิบกระซาบแผ่วงกว้างออกไปจนรู้กันหมดทั้งกองทัพ พระราชกุมารก็ทรงทราบด้วย เป็นครั้งแรกที่ทรงทราบกำเนิดอันแท้จริงของพระองค์ว่าสืบสายมาอย่างไร

ทรงพิโรธมาก อาฆาตพวกศากยะไว้ว่า เวลานี้ขอให้พวกศากยะล้างแผ่นกระดานที่ประทับนั่ง ด้วยน้ำที่เจือด้วยน้ำนมก่อน แต่เมื่อใดทรงได้ราชสมบัติในแคว้นโกศล เมื่อนั้นจะเสด็จกลับไปล้างแค้น โดยเอาเลือดในลำคอของพวกศากยะล้างแผ่นกระดานนั้น พระเจ้าวิฑูฑภะทรงพิโรธ อาฆาตพวกศากยะ เพราะถูกดูหมิ่นว่าพระองค์เป็นบุตรของนางทาสี

เมื่อถึงสาวัตถี พวกอำมาตย์ได้กราบทูลเรื่องทั้งปวงให้พระเจ้าปเสนทิทรงทราบ ทรงพิโรธมาก รับสั่งให้ถอดพระนางวาสภขัตติยา และวิฑูฑภะออกจากตำแหน่งพระมเหสีและราชกุมารตามลำดับ ทรงให้ริบเครื่องบริวาร และเครื่องเกียรติยศทั้งปวง พระราชทานให้เพียงสิ่งของที่ทาส และทาสีควรจะใช้เท่านั้น

ต่อมาอีก 2-3 วัน พระศาสดาเสด็จมายังพระราชนิเวศน์ พระเจ้าปเสนทิทูลเรื่องนั้นให้ทรงทราบ พระศาสดาตรัสปลอบว่า

"มหาบพิตร! พวกศากยะกระทำไม่สมควรเลย, เมื่อจะถวายก็ควรจะถวายพระราชธิดาที่มีชาติเสมอกันจึงจะควร"

ครู่หนึ่งผ่านไป พระศาสดาจึงตรัสอีกว่า

"แต่อาตมาภาพใคร่ถวายพระพรว่า พระนางวาสภขัตติยานั้นเป็นธิดาของขัตติยราช ได้รับการอภิเษกในพระราชมณเฑียรของขัตติยราช ฝ่ายวิฑูฑภะกุมารเล่าก็ได้อาศัยขัตติยราชนั้นแลประสูติแล้ว มหาบพิตร! ตระกูลฝ่ายมารดาไม่สู้จะสำคัญนัก สำคัญที่ฝ่ายบิดา แม้บัณฑิตแต่โบราณก็เคยพระราชทานตำแหน่งอัครมเหสีแก่หญิงยากจนหาบฟืนขาย และพระราชกุมารอันประสูติจากครรภ์ของสตรีนั้นก็ได้เป็นพระราชาผู้ยิ่งใหญ่ในนครพาราณสี พระนามว่า กัฏฐวาหนราช"

พระราชาทรงสดับกถาของพระศาสดาแล้วทรงเชื่อ จึงรับสั่งให้พระราชทานเครื่องบริวาร เครื่องเกียรติยศแก่พระนางวาสภขัตติยา และวิฑูฑภกุมารดังเดิม

ต่อมาวิฑูฑภกุมารได้ราชสมบัติ โดยการช่วยเหลือของทีฆการายนะเสนาบดี ฑีฆการายณะนั้น เป็นหลานของพันธุลเสนาบดี ซึ่งพระเจ้าปเสนทิวางอุบายให้คนของพระองค์ฆ่าเสีย โดยที่พันธุละมิได้มีความผิด แต่มีบางพวกยุยงว่าพันธุละต้องการแย่งราชสมบัติในนครสาวัตถี พระเจ้าปเสนทิทรงเชื่อ เมื่อพันธุละพร้อมด้วยบุตร 32 คนตายแล้ว พระราชาทรงทราบความจริงในภายหลัง ทรงโทมนัสมาก ไม่สบายพระทัย ไม่มีความสุขในรัชสมบัติ ทรงประทานตำแหน่งเสนาบดีให้แก่ฑีฆการายนะผู้เป็นหลานของพันธุละ เพื่อทดแทนความผิดที่พระองค์ทรงกระทำไป

ฑีฆการายนะยังผูกใจเจ็บในพระราชาว่าเป็นผู้ฆ่าลุงของตน คอยหาโอกาสแก้แค้นอยู่เสมอ วันหนึ่ง พระเจ้าปเสนทิเสด็จไปเฝ้าพระศาสดาที่นิคมชื่อ เมทฬุปะของพวกศากยะ ทรงให้พักพลไว้ใกล้พระอาราม เสด็จเข้าไปเฝ้าพระศาสดา
แต่พระองค์เดียว ฑีฆการายนะได้โอกาสจึงมอบเครื่องราช กกุธภัณฑ์อิสริยยศของกษัตริย์ ให้วิฑูฑภะแล้วนำพลกลับพระนครสาวัตถี มอบราชสมบัติให้วิฑูฑภะครอง รวมความว่าฑีฆการายนะกับวิฑูฑภะ ร่วมกันแย่งราชสมบัติ ฝ่ายวิฑูฑภะก็พอพระทัย เพราะต้องการมีอำนาจสมบูรณ์ เพื่อล้างแค้นศากยะได้เร็วขึ้น

แต่ปีนั้นก็เป็นปีที่พระเจ้าปเสนทิมีพระชนมายุถึง 80 แล้วนับว่าอยู่ในวัยที่ชรามาก พระเจ้าปเสนทิเสด็จกลับจากการเฝ้าพระศาสดาไม่ทรงเห็นไพร่พล มีแต่ม้าตัวหนึ่งกับหญิงรับใช้คนหนึ่งอยู่ที่นั่น ทรงทราบความแล้วเสด็จไปยังเมืองราชคฤห์เพื่อขอกำลังของพระเจ้าอชาตศัตรูมาปราบวิฑูฑภะ และการายนะ แต่เสด็จไปถึงหน้าเมืองราชคฤห์ในค่ำวันหนึ่ง ประตูเมืองปิดเสียแล้ว ไม่อาจเสด็จเข้าเมืองได้ จึงทรงพักที่ศาลาหน้าเมือง และสิ้นพระชนม์ในคืนนั้น เพราะความหนาว 1 ทรงเหน็ดเหนื่อยในการเดินทาง 1 และเพราะทรงพระชรามาก 1 ตอนเช้า เมื่อประตูเปิดแล้ว ประชาชนชาวราชคฤห์ได้เห็นพระศพ และฟังเสียงหญิงรับใช้คร่ำครวญว่า ราชาผู้เป็นจอมแห่งชาวโกศล จึงนำความนั้นกราบทูลพระเจ้าอชาตศัตรู ๆ ให้รับพระศพเข้าไปถวายพระเพลิงอย่างสมพระเกียรติยศ

ฝ่ายพระเจ้าวิฑูฑภะได้ราชสมบัติเป็นกษัตริย์แล้ว อันความแค้นกระตุ้นเตือนอยู่เสมอ มิอาจทรงยับยั้งได้ จึงเตรียมกรีธาทัพไปย่ำยีพวกศากยะ

พระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงตรวจดูสัตวโลกเวลาใกล้รุ่ง ทรงเห็นความพินาศ จะมาถึงหมู่พระญาติ มีพระพุทธประสงค์จะทรงบำเพ็ญญาตัตถจริยา คือการบำเพ็ญประโยชน์เพื่อพระญาติ จึงเสด็จไปประทับ ณ พรมแดนระหว่างโกศลกับศากยะ ประทับ ณใต้ต้นไม้มีใบ้น้อยต้นหนึ่งทางแดนศากยะ ถัดมาอีกเล็กน้อยเป็นเขตแดนแคว้นโกศลมีต้นไทรใหญ่ใบหนาร่มครึ้มขึ้นอยู่ พระเจ้าวิฑูฑภะยกกองทัพผ่านมาทางนั้น ทอดพระเนตรเห็นพระศาสดาจึงเสด็จเข้าไปเฝ้า ถวายบังคมแล้วทูลว่า

"พระองค์ผู้เจริญ! เพราะเหตุไร จึงประทับใต้ต้นไม้อันมีใบน้อยในเวลาร้อนถึงปานนี้ ขอพระองค์โปรดประทับนั่ง ณ โคนต้นไทรอันมีร่มครึ้ม มีเงาเย็นสนิทดีทางแดนโกศลเถิด"

"ขอถวายพระพร มหาบพิตร! ร่มเงาของพระญาติเย็นดี"

พระเจ้าวิฑูฑภะ ทรงทราบทันทีว่า พระศาสดาเสด็จมาป้องกันพระญาติ อนึ่งพระเจ้าวิฑูฑภะทรงระลึกได้อยู่ว่า การได้รับตำแหน่งมเหสีของพระมารดา และตำแหน่งราชโอรสของพระองค์เองคืนมานั้น เพราะการช่วยเหลือของพระบรมศาสดา พระคุณนั้นยังฝังอยู่ในพระทัย คนที่มีความพยาบาทมาก มักเป็นคนมีความกตัญญูด้วยเหมือนกัน คือ จำได้ทั้งความร้ายและความดีที่ผู้อื่นกระทำแก่ตน ด้วยประการฉะนี้ พระเจ้าวิฑูฑภะจึงยกทัพกลับเมืองสาวัตถี แต่ความแค้นในพระทัยยังคงคุกรุ่นอยู่ พระองค์จึงทรงกรีธาทัพไปอีก 2 ครั้ง ได้พบพระศาสดาในที่เดียวกัน และเสด็จกลับเหมือนครั้งก่อน

พอถึงครั้งที่ 4 พระศาสดาทรงพิจารณาเห็นบุพกรรมของพวกศากยะ ที่เคยเอายาพิษโปรยลงในแม่น้ำ ทำให้สัตว์น้ำตายหมู่เป็นอันมาก กรรมนั้นกำลังจะมาให้ผล พระองค์ไม่สามารถต้านทานขัดขวางได้ จึงมิได้เสด็จไปในครั้งที่ 4พระเจ้าวิฑูฑภะเสด็จมาถึงพรมแดนนั้น ไม่ทอดพระเนตรเห็นพระศาสดาจึงเสด็จเข้ากบิลพัสดุ์ จับพวกศากยะฆ่าเสียมากมายไม่เว้นแม้แต่เด็กที่กำลังดื่มนม ยังธารโลหิตให้หลั่งไหลแล้ว รับสั่งให้เอาโลหิตในลำคอของพวกศากยะล้างแผ่นกระดานที่เคยประทับนั่ง แล้วเสด็จกลับสาวัตถี เสด็จมาถึงฝั่งแม่น้ำอจิรวดีในเวลาค่ำ จึงให้ตั้งค่ายพัก ณ ที่นั้น

ไพร่พลของพระองค์เลือกนอนได้ตามใจชอบ บางพวกนอนที่หาดทรายในแม่น้ำ (น้ำลง หาดทรายในแม่น้ำนอนได้สบาย แม่น้ำคงคาก็เหมือนกัน) บางพวกก็นอนบนบกเหนือริมฝั่งขึ้นไป พอตกดึก น้ำจะท่วมหลาก พวกที่นอนบนบกแต่ได้ทำกรรมไว้ร่วมกันมาก็ถูกมดแดงกัดลงไปนอนที่ชายหาด ส่วนพวกนอนที่ชายหาดก็ถูกมดแดงกัด จึงเปลี่ยนที่นอนขึ้นไปนอนข้างบน มหาเมฆตั้งเค้าทางเหนือน้ำ ฝนตกใหญ่ น้ำหลากอย่างรวดเร็วพัดพาเอาพระเจ้าวิฑูฑภะและบริวารบางพวก ลงสู่มหาสมุทรตายกันหมด

ในวันรุ่งขึ้น ภิกษุทั้งหลายสนทนากันในธรรมสภาเรื่องพระเจ้าวิฑูฑภะว่า เมื่อความปรารถนาของพระองค์ไม่ถึงที่สุด ก็สิ้นพระชนม์พร้อมด้วยบริวารเป็นอันมาก คือสิ้นพระชนม์ในขณะที่ยังมีความปรารถนาอื่น ๆ อยู่อีกมาก

พระศาสดาเสด็จมาสู่ธรรมสภา ตรัสว่า "ภิกษุทั้งหลาย เมื่อมโนรถของสัตว์ทั้งหลาย ยังไม่ถึงที่สุดนั่นเองมัจจุราชก็เข้ามาตัดชีวิตอินทรีย์แล้วให้จมลงในสมุทรคืออบาย 4 ดุจห้วงน้ำใหญ่หลากมาท่วมชาวบ้านผู้หลับอยู่ฉะนั้น" ดังนี้แล้วตรัสพระคาถาว่า

"ปุปฺผานิเหว ปจินนฺตํ" เป็นอาทิ มีนัยดังได้พรรณนามาแล้วแต่ต้น



***********************************************************************



ผม ยกเรื่องนี้ มากล่าว


...เพื่อสกิดให้บัณฑิต ทั้งหลาย ได้ตระหนัก ถึงเหตุ และปัจจัย บางประการ

ที่มีช่องผันแปร



.เมื่อ เข้าใจ ในตัวอย่างนี้



อัน ...เจตนานั้นแลคือตัวกรรม

ดังนั้น หากใครกระทำด้วยบริสุทธิ์ใจ ด้วยเมตตา แต่ผิดพลาดด้วยเหตุปัจจัยหลายอย่าง ถ้าเราทั้งหลาย มีเมตตา มีพรหมวิหาร มีปัญญาพอ คงไม่ก่อกรรมเลวซ้อนเข้าไป ให้เป็นภัยต่อตนและคนอื่นที่เห็นพ้องร่วมกระทำกรรมดำ โดยเจตนาไม่ดีนั้น ...อนาคตังสญาณ ขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า นั้น ย่อมเหนือกว่าพระอรหันตสาวกทุกองค์


...แต่ทำไม พระองค์จะไม่ทราบว่า การห้ามทัพที่จะไปฆาล้างตระกูลศากยนั้น ไม่สำเร็จ แล้ว ไม่ต้องไปถึงสามครั้ง


...แต่ก็ทรงพยายามเปลี่ยนแปลง ถึงสามครั้ง...


............นี่คือ ประเด็นหลักที่ต้องการให้ทุกคนพิจารณาว่า วิบากกกรรมบางอย่าง แม้เริ่มเห็นเค้าลางว่าจะเกิด แต่ ยังคงมีช่องว่างที่พอจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ......ขึ้นอยู่กับว่า มีแรงพอที่จะเปลี่ยนแปลงหรือไม่ มีปัจจัยที่มองไม่เห็นจะทำให้เปลี่ยนได้หรือไม่



..............ตามหลักปัจจัยยการ สิ่งนี้เกิด สิ่งนี้จึงเกิด ถ้า ในช่วงที่ผลยังไม่เกิดเต็มที่

แสดงว่า ถ้ามีเหตุใหม่ที่มากพอ แรงพอ ย่อมอาจก่อผลใหม่ที่อาจเปลี่ยนแปลงบางสิ่งได้

การที่ทรงพยายามห้ามทัพถึง 3 วาระ เป็นไปได้หรือไม่ว่า เป็นการให้โอกาสทัพของพระเจ้าวิฑูฑภะ ได้กลับใจไม่ทำกรรมเลวครั้งนี้ และให้โอกาสฝ่ายศากยะที่จะแก้ไข ป้องกันตน


แต่เนื่องจากทั้งสองฝ่ายไม่ทำกรรมใหม่ที่มีแรงพอที่จะเปลี่ยนอะไรได้ เมื่อวิบากอกุศลกรรมมาถึงครั้งที่สี่แล้ว

จึงทรงปล่อยไปตามวาระ





.....หวังว่า คงมีคนมองเห็นอะไรที่จะเปลี่ยนแปลงโลกให้ดีขึ้น...

 

ที่ผมถามคุณ แต่คุณไม่ตอบตรงๆกับคำถาม แต่เอาตอบอย่างอื่นมากมาย


ที่ผมถามว่า คุณทราบหรือไม่ว่าใึครคือต้นทาง( หรือแหล่งพลังงานของพระคาถามหาจักรพรรดิหรนือคาถาบูชาพระ) ถ้าคุณตอบตรงนี้ตรงๆ ก็จะสาวไปตามหตุผลได้ ไม่ต้องยกอะไรมาร่ายจนยาว ตามที่คุณเล่ามา ไม่ว่าสิื่งที่คุณเห็นจะเห็นจริง แต่จะจริงหรือไม่ก็ตาม

กลายเป็นการพูดว่า ผมไม่เคยเรียนไสยศาสตร์ไม่รู้อะไรบ้าง หลวงตาม้าและหลวงพี่เล็กสอนนอกคำสอนครูเดิมๆบ้าง หลวงตาสอนผิดให้ยึดเอาแต่จักรพรรดิบ้าง หาว่าผมหรือใครหลงยึดว่าจะต้องทำเพื่อมาเกิดเป็นจักรพรรดิ เมาบุญ หลงบุญ ฯลฯ กล่าวถึงบุคคลที่สามโดยที่เค้าไม่มีโอกาสมาชี้แจงอะไร
แล้วพากันโมทนา นี่เป็นการก่อมโนกรรม วจีกรรม กายกรรม ต่อพระผู้ปฏิบัติดีหรือไม่

เพียงแค่นี้ ยังไม่ทราบถึงจิตใจ ที่ต้องการถาม ต้องการสื่อสาร ต้องการคุยถึงเนื้อหา แล้วประสาอะไร ที่คุณบอกว่า ต้องเรียนเจโตฯ เพื่อรู้ความคิดของจีน ของ...กี้ ของ.....ฯลฯ แล้วอนาคตต้องเป็น ฯลฯ

 

ความจริงบางอย่างจากที่คุณโพส ก็คือ พอเปิดเผยตนก็โดนการกระทำที่นำโดยคุณ ( อย่างเช่นกระทู้แซวฯ) นี่ไม่ใช่หรือ ที่ถมน้ำลายรดอยู่

 

ต้องมองเห็นอีกชั้น ว่าที่จริงไม่ควรยึดติดตัดสินใครดี ใครเลว

เป็นเพราะ ธรรมสามฝ่ายที่บงการจิตใจสัตว์โลกต่างหาก

เพราะถ้าสัตว์โลกรู้จริง ก็จะไม่ทำกรรมดำกัน




แล้วพญามด ไม่ได้บงการ

แต่ มดงานหลายๆตัว มีกำลัง

และธรรมชาติกำหนดให้มดงานทำตามกลไกธรรมชาติ


ที่มีลักษณะทางกายภาพเช่นฮอร์โมน ฯลฯ
กระตุ้นให้มดงานทำ


มนุษย์ดีกว่าสัตว์คือ รู้เลือกที่จะทำกรรมดี

ไม่ใช่ต้องถูกคำทำนาย หรือ พญามด บงการ

( แม้แต่พญามด ก็ถูกธรรมชาติกำหนด
การใช้ชีวิต ตามผลกรรมในอดีตบางส่วน)

กำลังของมนุษย์ที่รวมกันทำจำนวนมาก

จึงสามารถกำหนดอนาคตได้


แม้ไม่ใช่ตามหวัง100%

 

ที่ผมพยายามพูด คุณกลับตีเจตนาตีความหมายผมไปอย่างอื่น


ผมไม่ได้หมายความว่า ต้องเปลี่ยนหมดตามคำนายของคุณ


แต่ คนจำนวนมาก เมื่อรวมกำลังกันทำความดี ย่อมเปลี่ยนอะไรได้บ้าง




พระท่านจึงสอนเรื่องกฎแห่งกรรม



ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว


ไม่ใช่หมายถึง เอากรรมใหม่ไปลบล้าง กรรมเก่า ตามที่คุณกล่าวหาผมและ
ครูบาอาจารย์บางท่านมา


แต่ เราสามารถเบี่ยง ลดการปะทะ


แก้ไขบางจุดได้