ผมเห็นแสงประหลาด

ผมมีเรื่องแสงจะเล่าให้ท่านฟัง ย้อนกลับไปสมัยผมเรียน มศ.3 ผมนอนคนเดียวในห้อง บ้านไม่มีแอร์เลยต้องเปิดหน้าต่างเอาไว้ให้ลมมันพัดเข้ามา
แล้วคืนหนึ่งผมก็ต้องตื่นขึ้นมากลางดึก เหมือนมีบางสิ่งจงใจปลุกให้เราตื่น ทั้งๆ ที่เสียงมันไม่ได้ดังสักเท่าไหร่ ก็แค่ดังตึ๊บ มันก็แปลกอย่างหนึ่งเวลา
ผมหลับแทบไม่อยากจะตื่น ขนาดฝนตกฟ้าร้องผมยังไม่เคยตื่นสักที เรียกว่าหลับเป็นตาย แต่ที่ตื่นเพราะได้ยินเสียงแบบนั้น ในขณะที่ผมนอนตะแคงหันหลัง
ให้หน้าต่าง คือผมชอบนอนชิดกับผนังห้อง เตียงผมมันก็ชิดกับผนังห้องอีกด้านหนึ่งติดกับห้องแม่ ตรงข้ามเตียงเป็นประตู แต่ผมรู้สึกได้ว่ามีคนเข้ามาทางหน้าต่าง
แล้วหย่อนเท้าลงมาที่พื้นดังตึ๊บ แต่ผมไม่กล้าที่จะหันไปมอง เลยแกล้งทำเป็นหลับเหมือนไม่ได้ยินไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น เพราะผมเองก็ไม่แน่ใจว่า ถ้าเป็นโจรย่องเข้ามา
ผมอาจจะเป็นอันตรายได้ คิดได้อย่างนี้ผมก็เลยนอนนิ่ง ๆ แต่หูผมไม่หลับสติมาแล้วเต็มร้อย พร้อมหัวใจที่เต้นแรงขึ้น ตุ๊บๆ บ่งบอกถึงอาการกลัวขึ้นมา
จากนั้นเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งก็เดินแบบได้ยินชัดเจน (เวลาหูคุณแนบกับที่นอนแล้วมีคนเดินคุณจะได้ยินเสียงคนเดิน ลักษณะเป็นแบบนั้น) 3-4 ก้าวสั้นๆ ก็ถึงประตู
ได้ยินเสียงเปิดประตูดังแอ๊ด แล้วเดินออกไปอีก 7-8 เก้า คือออกประตูไปแล้วเลี้ยวซ้าย ไปหยุดที่หน้าห้องของแม่ คือตรงหน้าห้องของแม่จะมีตู้เครื่องเสียงแล้วก็
ที่เก็บของสะสมต่าง ๆ ผมก็คิดว่าขโมยมันจะมาเอาของตรงนั้น มันหยุดที่นั่นสักอึกใจ คือไม่ถึง 30 วินาที จากนั้นมันก็เดินกลับมาหยุดที่หน้าประตูผม
ผมก็คิดในใจว่ามันคงแค่มาดูลาดลาวก่อนละมั้งเพราะมันกลับเร็วเหลือเกิน คิดยังไม่ทันจะคิดอะไรต่อก็ได้ยินเปิดประตูดังแอ๊ด แล้วก็เดินเข้ามา 2-3 ก้าวจากนั้น
ก็ปิดประตู...แอ๊ด...แล้วเดินมาหยุดที่หน้าต่าง แล้วโดดออกไป พอไปได้สักพักผมก็หันหลังมามองที่หน้าต่างแล้วลุกไปเปิดไฟมองดูที่พื้น ว่ามีรอยเท้าพวกโคลน
หรือป่าว แต่ก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ คือหลังบ้านมันมีสะพานแต่ต่อจากสะพานมันเป็นรั้วแล้วก็เป็นดิน คือสมัยนั้นมันออกแนวป่า ๆ สักหน่อยที่หลังบ้าน จากนั้นผม
ก็ไม่คิดอะไรแล้วก็หลับต่อไปยันรุ่งเช้าและก็ไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง

ผมก็ไปเรียนหนังสือทำกิจกรรมตามปกติ แทบไม่ได้คิดเรื่องเมื่อคืนเลย พอได้เวลาผมไปก็นอนตามปกติจนผมหลับไปตอนใหนก็ไม่รู้ จนกระทั้งผมรู้สึกตัวอีกที
เหมือนมีบางสิ่งจงใจปลุกให้ผมตื่นขึ้นมากลางดึก ผมไม่รู้ว่าเวลาอะไรเพราะห้องผมไม่มีนาฬิกา แต่ความรู้สึกมันบอกกับตัวเองว่าเวลาเดียวกันกับเมื่อคืนวาน
และผมก็หลับอยู่ในท่านอนตะแคงหันหน้าเข้าหาข้างขวาเหมือนเดิม หันหลังให้ประตู ส่วนหน้าต่างอยู่กลางห้องตรงปลายเท้าใกล้กับประตู ตี๊บ! เสียงเดิม
หย่อนเท้าลงมาจากหน้าต่าง ทุกอย่างเป็นเหมือนที่เล่าคืนแรกไม่มีผิด เหมือนดูหนังสองรอบยังไงอย่างงั้น มันเป๊ะแทบไม่มีอะไรผิดเพี้ยน

 

ครือว่า สรุปแล้วพูดถึง"เสียง"หรือ"แสง"

 

ยังไม่จบครับคุณ zipp

 

เช้ามาก็ยังไม่ได้เล่าอะไรให้ใครฟังอีก ผมยังคงครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ 2 คืนอยู่คนเดียว ว่ามันจะเอายังไงกันแน่ ของก็ไม่มีอะไรหายสำรวจดูแล้ว เอาล่ะ สรุปคืนนี้
ถ้ามันมาอีกมันเจอดีแน่ คิดอย่างห้าวหาญวัยรุ่นนะตอนนั้นคิดอะไรแล้วทำเลย ผมก็ไปบ้านญาติผมซึ่งอยู่ห่างกันไม่เท่าไหร่คือลูกชายป้าออกจะนักเลงนิด ๆ ผมก็
ไปเล่าเรื่องให้ฟังแบบสั้นๆว่า เหมือนมีคนเข้ามาในห้องตอนดึก 2 คืนแล้ว และแต่มันไม่ได้เอาอะไรไป เราก็ไม่กล้าลุกขึ้นมากลัวมันจะเล่นงานเอา ก็เลยจะมายืม
ปืนแกสักวันสองวัน ไม่มีคำถามอะไรมากมายจากหลาน ก็ไปหยิบปืนมาส่งให้แบบง่ายๆ พอได้ปืนมาก็กลับมาบ้านไม่บอกใครสักคน คิดในใจคืนนี้ถ้ามันโผล่มาอีก
มันต้องเจอดีแน่ ว่าง่ายๆ มีบู๊กันแน่คืนนี้ พอมีปืนแล้วใจมันใหญ่ความรู้สึกห้าวหาญคึกคะนองมันเกิด (ปืนนี่มันเปลี่ยนอารมณ์คนได้เหมือนกันนะ) โดยเพราะคืนนี้เรา
ไม่ได้ตัวเปล่าเล่าเปลือยเหมือน 2 คืนก่อนแล้ว คือปืนที่หลานให้มา(หลานคือลูกของป้า) เป็นปืนแม็กกาซีนขนาด .32 มีลูกอยู่ 3 นัด ก็น่าจะเพียงพอกับคนๆ เดียว
ผมตรวจดูลูกปืนเรียบร้อย จัดการถอดแม็กกาซีนออกจากตัวปืนทั้ง ๆ ที่ผมไม่จำเป็นต้องถอดมันออก จริง ๆ แล้วมันต้องอยู่ในลักษณะพร้อมยิง แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องถอด
แยกมันออกแล้วใส่ไว้ที่ใต้หมอนก็เพราะว่าผมไม่แน่ใจว่าตอนหลับผมจะละเมอหรือทำอะไรโดยไม่รู้สึกตัวหรือป่าว เพราะปืนมันเป็นสิ่งอันตราย แน่นอนผมต้องแยก
มันไว้เป็นสองส่วนและจะใช้ต่อเมื่อมีสติเท่านั้น คิดได้ยังไงไม่รู้ตอนนั้นซึ่งมันตรงกันข้ามกับความรู้สึกหึกเหิมที่มีอยู่ในใจ ก็เพราะว่าเราต้องระวังความปลอดภัยของ
ทุกคนในบ้านให้มากที่สุด เพราะไม่มีใครรู้ว่าผมได้นำปืนเข้ามาไว้ในบ้าน ถ้าแม่รู้แน่นอนผมต้องเอาปืนไปคืนเจ้าของโดยไม่มีข้อแม้ ดังนั้นทุกคนต้องไม่รู้อะไรเลย

 

หลังจากทำกิจวัตรประจำวันจบก็ได้เวลาเข้านอน...โอว์นี่ผมเล่าจะยาวไปใหม ผมนี่เล่าละเอียดมุกแง่ทุกมุมเลยนะ ทั้งๆ ที่เรื่องนี้เขียน 3 บรรทัดจบ ผมกำลังพาท่าน
ไปสัมผัสกับบรรยากาศที่ผมรับรู้ได้ในขณะนั้น ก่อนนอนผมไม่รู้สึกกังวลใด ๆ คืนนี้อากาศเย็นสบายน่านอนด้วยซ้ำ พระจันทร์เต็มดวง คืนนี้ผมนอนด้วยความอบอุ่นใจ
เพราะมีปืนอยู่ข้างกาย และไม่นานผมก็ม่อยหลับไปโดยไม่รู้ตัวอย่างเคย...ท่านผู้อ่านพอจะเดาออกมั้ยคับหลังจากที่ผมหลับไปแบบไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นคือหลับแบบสนิทโยธิน
และแล้วเหมือนมาตามนัด มีบางสิ่งปลุกให้ผมตื่นขึ้นมากลางดึกอีกแล้ว แต่ตอนนี้ผมไม่ได้นอนในท่าตะแคงหันหลังให้ประตูนะคับผมรู้สึกตัวจากเสียงดังตึ๊บนี่ ตอนนั้นผมอยู่ใน
ลักษณะท่านอนหงาย แต่ผมไม่กล้าลืมตาเพราะกลัวสบสายตากับมัน เด๋วผมอาจจะเจ็บตัวฟรีๆได้ ผมหลับตาต่อครับแต่พยามปลุกอนุสติให้ตื่นขึ้นมาทั้งหมดเพื่อเตรียมพร้อม
รับมือกับเหตุการณ์ในคืนนี้ เหมือนเดิมคับเสียงฝีเท้าก้าวไปเนิบๆ 3-4 เก้าเปิดประตูดังแอ๊ด แล้วก็ปิด จากนั้นก็เดินไปที่หน้าห้องของแม่แล้วหยุดตรงนั้น หลังจากได้ยินเสียง
ประตูปิด ผมไม่รอช้าผมลืมตาพร้อมกับพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าไปที่ประตู แต่ผมยังไม่ได้ลุกขึ้นนั่งแต่ประการใด ผมเอามือควานไปใต้หมอนหยิบปืนมาถือไว้ในมือขวา
แล้วผมก็ควานหาแม๊กกาซีนอีกอันหนึ่งเพื่อที่จะมาใส่ ยังไม่ทันจะหยิบแม็กกาซีนเสียงฝีเท้านั้นก็เดินมาหยุดที่หน้าประตูห้องผมแล้ว ใจผมเต้นระรัวราวกับกลองชุด
เฮ้ยกรูไม่ทันแล้วแมร่งจะเปิดประตูมาแล้ว ในขณะที่สายตาผมเบิกโพรง จับจ้องไปที่บานประตู มืออีกข้างก็ขวานหาแบบสะเปะสะปะ เรียกว่ามันฉุกละหุกทีเดียวตอนนั้น
ผมแทบลืมหายใจก็ว่าได้ แอ๊ด...เสียงประตูดังขึ้นทันทีหลังจากความคิดผมผ่านไปไม่ถึงเสี้ยววินาที ทันใดนั้น...

 

ตกลงเป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ย ยายอ่านไปชักจะไม่ทันการแล้ว ยืมปืนหน่อยเถอะ ช้าแบบนี้ เดียวโดนส่องน่ะ 555555 ไปเขียน นวนิยาย ขายเถอะ สนุกดี

 

นั่นดิป้าชม สงสัยถ้าไม่จบคืนนี้ คงนอนไม่หลับแน่ๆ โอ้ย!! จะให้ลุ้นไปไหน??? ^_^

 

ต้องขอประทานอภัยด้วยครับ เขึยนไม่ทันจบผมก็โพสไปซะแล้ว ยังไงคืนนี้คงได้อ่านต่อคับ แต่คงต้องดึกสักหน่อยนะคับ

 

เหมือนผมตกไปอีกมิติหนึ่ง ภาพที่ปรากฏตรงหน้าผมมันไม่ใช่คน แต่กลับเป็นแสงสีเหลืองขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 30 ซม.สว่างสไว อยู่เหนือขอบประตูขึ้นไปเล็กน้อยโดยเยื้องไปทางขวาของประตู มันสว่างวูปๆ วาปๆ มันปรากฏขึ้นพร้อมกับเสียงที่ดังหึ่งๆ ก้องไปทั่วทั้งสองหูของผม เสียงนี้มันเป็นเสียงความถี่ต่ำมีอำนาจสะกดทำผมให้
ลุกไม่ขึ้น ในขณะที่ผมพยายามจะลุกขึ้นมา มือไม้ผมแทบขยับไม่ได้ ผมพยายามต่อสู้กับสิ่งที่สะกดผมอยู่อย่างสุดฤทธิ์ ผมยังคงนอนตะแคงหันหน้าไปที่ประตู ตาทั้งสองจ้องแบบไม่กระพริบไปที่แสงนั้น เจ้าแสงที่ว่ามันสว่างวูปวาบ และมันหดเล็กลงไปเหลือ 4 ใน 5 ส่วนแล้วก็ขยายใหญ่ออกมาเหมือนเดิม แสงนั้นขยับไปมาเล็กน้อยคือขยับเหมือนจะเข้ามาแล้วก็ถอยออกไป ขณะที่เสียงก็ยังคงดังก้องไปทั้งสองหู นาทีนั้นผมคิดในใจว่าสิ่งที่ผมเห็นขณะนี้มันเป็นพวกผีกระสือหรือเปล่า เพราะเคยเห็นในหนังมันมีแสงเล็กๆ ใหญ่ๆ แบบนี้ แต่คิดอีกทีมันไม่มีหัวกับลำใส้นี่หว่า งั้นมันคงไม่ใช่ ทั้งความคิด
ทั้งสายตาที่จับจ้องกับแสงประหลาด ทั้งสองหูที่สะเทือนไปด้วยเสียงความถี่ต่ำหึ่งๆ ทั้งสองมือที่พยายามจะใส่แม็กกกะซีน มันเป็นความยากลำบากจริงๆ ที่จะเอาแม็กกาซีนมาใส่ที่ปืน ในท่าลักษณะนอนตะแคง ลำตัว ขา และหัวผมขยับไม่ได้เลย เหลือแต่มือที่กำลังต่อสู้กับพลังบางอย่าง, อย่างไม่ลดละ และในที่สุดผมก็ใส่แม็กกะซีนเข้าไปได้พร้อมกับขึ้นลำ (บางคนอาจจะไม่เข้าใจว่าการขึ้นลำคืออะไร คือการดึงสไลด์ที่สันส่วนบนของปืนเพื่อผลักดันให้กระสุนที่อยู่ในแม็กกาซีนเลื่อนไปอยู่ที่รังเพลิงหรือในลำกล้องปืน และนกง้างพร้อมที่จะยิง) ใช้เวลาประมาณ 2 หรือ 3 นาที เอาละคราวนี้เราพร้อมที่สุดแล้วคิดในใจมรึงเข้ามากรูยิงมรึงแน่ ต่างฝ่ายต่างจดจ้องกันอยู่อึดใจหนึ่ง รู้สึกนานเป็นนาทีเหมือนกัน มันก็ไม่เข้ามา ผมก็ไม่ยิงออกไป จริงๆ ในใจอยากจะยิงออกไปสักเปรี้ยงให้มันรู้แล้วรู้รอดไปแต่อีกใจหนึ่งก็คิดได้ว่า ถ้าบังเอิญผีมันสะกดใครมายืนอยู่ที่ประตู แล้วผมยิงปืนออกไปโดนเข้า มันจะเป็นเรื่องที่ผมไม่อาจจะให้อภัยกับตัวเองได้ และอีกอย่างเสียงปืนในเวลากลางคืน อาจทำให้แม่ผมตกใจช๊อคเอาได้

 

เพราะเหตุนั้นผมถึงไม่กล้าที่ยิงมันออกไป แต่สิ่งที่จะทำให้ผมยิงมันก็คือ ถ้ามันลอยเข้ามาหาผม แต่มันก็ไม่ลอยเข้ามาสักทีจนผมไม่รู้จะทำยังไง...ผมเริ่มอ่อนล้ากับเสียงที่สะกดผมอยู่และผมเองก็ไม่อาจจะต้านทานเสียงนี้ได้นานสักเท่าใด ยิ่งนานไปผมก็กลัวว่าผมอาจจะถูกสกดจิตตอนใดตอนหนึ่งได้ คิดในใจถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปผมคงไม่ไหวแน่ ผมต้องทำอะไรสักอย่างและแล้วผมนึกขึ้นมาได้ คำพูดคำหนึ่งของจอมพรานในหนังสือ "เพชรพระอุมา" เขาบอกว่าถ้าเราเห็นอะไรและเราไม่แน่ใจว่ามันเป็นของจริงหรือของไม่จริงหรือภาพลวงตาหรืออำนาจสะกดอย่างใดอย่างหนึ่ง ก็ให้เราหลับตาลงแล้วนับในใจ 1 ถึง 10 แล้วลืมตามองอีกที ถ้าสิ่งนั้นยังปรากฏอยู่ก็คือของจริง เราจะได้ตัดสินใจถูกว่าเราจะทำยังไงกับมันดี ผมคิดได้ดังนั้น ก็ตัดสินใจว่าถ้าเราหลับตาแล้วนับ 1-10 พอลืมตาขึ้นมายังเห็นมันลอยอยู่ผมจะตัดสินใจยิงมันทันที...ผมหลับตาลง นับ 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 พอครบ 10 ผมรีบลืมตามองไปที่แสงนั้นทันที โอว์...มันยังอยู่ที่เดิม และในเสี้ยววินาทีนั้นมันก็หายวับไปกับตา หายไปพร้อมกับเสียงหึ่งๆ ทันทีที่เสียงหายไป ผมกลับลุกขึ้นนั่งได้อย่างอัศจรรย์ ผมสูดลมหายใจลึกๆ 3-4 ครั้ง ยังกะว่าตอนนั้นผมลืมหายใจซะงั้น จากนั้นผมก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูดูว่ามีใครมายืนอยู่หน้าประตูหรือเปล่า ปรากฏว่าไม่มีใครสักคนผมรู้สึกโล่งอก อย่างบอกไม่ถูก แต่ถ้าหากมีแม่หรือพี่มายืนตรงนั้น ผมคงต้องช๊อคอยู่ตรงนั้นเป็นแน่ หลังจากตรวจดูโดยรอบแล้วไม่เห็นสิ่งผิดปกติ ทุกอย่างดูเงียบสงบราวกับว่าไม่เคยเกิดอะไรขึ้นที่นี่ ผมก็กลับมานอนอีกครั้งและไม่นานนักผมก็หลับไปในที่สุด เช้ามาผมก็เล่าเรื่องนี้ให้แม่ฟังแม่บอกว่า ทำไมไม่เอาอะไรขว้างไปที่แสงนั้น เพราะมันอาจเป็นสมบัติบางอย่างที่เขาจะให้เราก็ได้นะ แม่ก็เลยเล่าเรื่องสมบัติใต้ดินที่เกิดขึ้นกับพี่สาวคนโตของแม่(ก็คือยาย)ให้ผมฟัง แม่เล่าว่าขณะที่พี่สาวคนโตของแม่ หลับอยู่แกก็ฝันไปว่า.....

 

ขั้นเวลาสักนิดค่ะ ยิงปืนออกไป คุณแม่ ข้างบ้าน ไม่ตื่นตกใจบ้างรึคะ??? ดูเหมือนคุณจะมีสติมากเลยนะคะ
ปล. ปูเสื่อรออ่านต่อค่ะ สนุกดี

 

อ่านม่ายยยหว๋ายยยย..สว..ตาลายแย้ววว :z1

 

ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไมผมมีสติมากในตอนนั้น อาจเป็นเพราะความกลัวยังไม่เกิด ตั้งแต่ผมเห็นผีครั้งแรก เพราะผมเข้าใจว่าไม่ใช่ผีเลยไม่กลัว พอรู้ว่าเป็นผีตอนที่เอาไม่อยู่ ก็เริ่มกลัวตัวสั่นเหมือนกัน แต่จริง ๆ แล้วเรารู้สึกได้ว่าเราไม่ได้ถูกคุกคามโดยสิ่งนั้น(หมายถึงลักษณะเป็นภัยต่อเรา)เพียงแต่เราตกอยู่ในภาวะสะกดให้เห็นอะไรสักอย่าง สิ่งที่เล่าให้ฟัง เป็นสิ่งที่เห็นกับตาเนื้อเลยทีเดียว ไม่ใช่ฝันหรือเคลิ้ม ๆ เพราะมีการแจ้งเหตุล่วงหน้า 2 คืนติดๆ เด๋วต่อไปจะเล่าเรื่องนางไม้ให้ฟัง อาจจะเขียนไม่เยอะเท่านี้เพราะไม่มีเหตุปัจจัยมากเท่านี้ ตอนที่ผมเห็นผี ๆ ไม่ได้สะกดผมทางเสียง แต่เรื่องนางไม้มีการสะกดด้วยเสียงเหมือนกันแต่เสียงจะต่างกัน ไว้รออ่านละกันแต่อาจจะนานหน่อย ต้องรออารมณ์ดี ๆ แล้วค่อยนึกย้อนอดีตเขียนบอกเล่ามาให้ฟัง ผมอยากให้วิจารณ์ ในความเห็นทั้งหลาย เพราะผมไม่ได้เล่าแล้วผมรุ้สึกอึดอัดพอเล่าออกมาแล้วทำให้เราได้ปลดปล่อย เราก็อยากรู้ว่าเหตุใดถึงเกิดเรื่องแบบนั้น จะถามในตอนจบนะคับเพราะจะมีเรื่องแถมต่ออีกนิดคือสมบัติใต้ดินที่เล่าต่อไป แต่อาจจะเขียนไม่สมบูรณ์เท่าเรื่องที่ประสบกับตัวเอง เพราะเพราะพี่สาวยายเล่าให้ยายฟังแล้วยายเล่าให้แม่ฟังแล้วแม่เล่าให้ผมฟัง มันก็ผ่านมานานแต่ผมก็จำเค้าโครงหลัก ๆ ได้ ที่จะเล่าเพื่อมาประกอบเรื่องที่เห็นน่ะคับ

 

เล่าได่สนุกดีค่ะ ตื่นเต้นมาก รอตอนต่อไป อยากรู้มันคืออะไร