ธรรมหลังกึ่งกลางพุทธกาลเป็นต้นไป เป็นธรรมบัวบาน จะเปิดเผยครั้งแรกในยุคนี้นะ

คิดเหมือนกันเลย.
เราก็คิดว่าน่าจะคนละภาวะ

 

อ่าเห็นความแตกต่างเยอะเลยครับ ในกรณีผมยังรู้ตัวพร้อมแก้ไขด้วยตัวเองได้ แต่กรณีของท่านดอกไม้ คือเสียไปโดยสมบูรณ์ไม่รู้ถูกผิดไปแล้ว งืมๆกรณีศึกษาจริงๆ คงต้องอยู่ที่ท่านดอกไม้ละครับว่าทางนั้นมีเทคโนโลยีอะไรแก้ไขได้

 

กรณีที่ผมกล่าวถึง เราเริ่มพบใน "ปัจจุบัน" นี้ครับ
คงต้องศึกษา "ธรรมบัวบาน" ให้มากขึ้นเพื่อเอามาใช้ครับ

 

แต่จริงๆผมชอบสภาวะบริสุทธิ์แบบนี้นะครับ ถ้ามีคนจูนได้ถูกทางแล้วใช้สภาวะนี้เดินธรรมหรือสอนคน ผมว่าไปไวแน่นอน ไม่ทราบทางฝั้งโน้นมีคนเคยดูแลลักษณะแบบนี้หรือเปล่าครับ
ผมก็มือไม่ถึงซะด้วย

 

อ่าขอโทษทีท่านดอกไม้ตอบไปแล้วนี่ ค่อยๆเรียนรู้กันไปครับ

 

ใสแต่ไม่ปกติ ว่างแต่ผิดธรรมชาติ
มันก็ไม่โอเคนะครับ

 

ครับ ตอนนี้ผมก็ทดลองใช้ธรรมบัวบาน
บำบัดโรค "ความพิการทางความรัก"
ในกลุ่มชายรักชายอยู่เหมือนกัน


ซึ่งมันไม่ง่ายเลยละครับ

 

ครับผม การที่จะทำให้เขาเห็นคุณค่าของตัวเอง เห็นคุณค่าของทุกสิ่งเพื่อที่จะรักได้โดยไม่ติดอะไรเลยมันไม่ง่ายแน่นอนครับ
วันนี้ไม่ได้ พรุ่งนี้ไม่ได้ เพราะยังขัดๆ แต่วันไหนที่ธรรมมันไหล ที่ว่าไม่ได้มันจะได้มาแบบไม่รู้ตัวละครับ ยังไงผลสุดท้ายก็ได้ทำครับ

 

สุดท้ายก็อาจรู้ว่าเราช่วยใครไม่ได้เลย นอกจากตัวเราเอง

 

ใช้ความเมตตารักบริสุทธิ์ ปราถนาดีอย่างจริงใจ พร้อมวางอุเบกขาในทุกสถานการณ์ กระทำด้วยความปิติอย่างสม่ำเสมอ น่าจะช่วยได้นะคะ

 

คนเราแปลกนะคะ แต่ละคนมีจิตใจที่ไม่เหมือนกัน ในสถานการณ์เดียวกันอาจใช้กับอีกคนไม่ได้ บางคนต้องรับแบบตรงๆ บางคนต้องทำเหมือนไม่ได้สอน บางคนก็สอนบอกแทบตายเห็นความดีงามของคนอื่นกลับเปลี่ยนแปลงตนเองเฉยเลยบางคนไมใช่หาว่าไปเปรียบเทียบกับคนอื่นยิ่งดื้อรั้นหนักกว่าเดิม คนที่จะทำอย่างนี้ต้องใจยิ่งใหญ่จริงๆค่ะ แต่ไม่ท้ออย่างไรก็เห็นผลได้ในสักวัน ธรรมบัวบาน

 

เห็นตรงกันครับ เราไม่ได้บำเพ็ญถึงขั้นรู้วาระแบบพระพุทธเจ้านี่ครับทำได้แค่ไหนก็แค่นั้น แต่การที่มีใครพยายามทำแบบนี้ จะสำเร็จหรือไม่สำเร็จก็ตามก็ยังทำต่อไป แสดงว่าเขาได้มีบางอย่างเกิดขึ้นกับตัวเขาแล้วละครับ อาจจะไม่บานวันนี้หรือพรุ่งนี้ ก็ต้องมีสักวันที่บานครับ

 

นิพพานแบบใหม่ ที่หลายท่านหลงเชื่อว่าจริง?


ปัจจุบัน มีหลายท่านพยายามกล่าวสอนเรื่องนิพพาน ทว่า พวกเขายังไม่ได้นิพพานจริงๆ จึงสอนผิดไป ทำให้เกิดคำสอนเรื่องนิพพานใหม่ๆ ที่ผิดเพี้ยนไปมาก แต่หลายท่านก็ยังหลงเชื่อ ตัวอย่างเช่น

นิพพานแบบว่างเปล่า
แต่กลับโดดเดี่ยว, อ้างว้าง, เหงาและสุดท้ายก็ไม่พ้นทุกข์อยู่ดีแบบนี้ไม่ใช่นิพพานแท้ครับ แต่เป็นความว่างแบบความว่างในอวกาศ ผู้ปฏิบัติจะ "จุติ" ต่อ เมื่อละสังขารแล้ว แต่ไม่ไปสู่ชาติภพไหน นอกเสียจาก "อวกาศ" กลายเป็น "จิตจักรวาล" ดวงหนึ่ง อยู่เป็นกัปกัลป์

นิพพานแบบปฏิเสธทุกอย่าง
สุดท้ายไม่เหลืออะไรเลยจึงไม่พ้นทุกข์ แบบนี้ไม่ใช่นิพพานแท้จริง เพราะปฏิเสธสมมุติธรรมไปหมดทุกอย่าง แถมยังไม่เหลือแก่นแท้แห่งธรรมอีกด้วย เพราะจิตไปยึดมั่นในเจตนาแห่งการปฏิเสธ การไม่เอาอะไร มากเกินไป เจตนานี้เป็นมโนกรรมสร้างชาติภพใหม่ได้

นิพพานแบบเป็นบ้านเมือง
คือ นิพพานแบบไปเห็นบ้านแก้วเมืองแก้วมา ก็ไม่ใช่นิพพานที่แท้จริงนะครับ มันคือ ภพๆ หนึ่ง ภพของสวรรค์ชั้นที่หก จะมีแต่บ้านเมืองที่เป็นแก้วใส นิพพานไม่ใช่ชาติภพ จึงไม่ม่ีบ้านเมืองเป็นแก้วใส ผู้ปฏิบัติจะต้องปฏิบัติต่อไปจนผ่านความหลงนิพพานนี้ให้ได้

นิพพานแบบดับสนิทมืดแปดด้าน
เหมือนจะใช่นิพพาน เพราะมีอาการดับสนิท ทว่า กลับกลายเป็นมืดแปดด้าน ไปทางไหนก็พบกับความมืดมน แบบนี้ก็ไม่ใช่นิพพานของแท้นะครับ เพราะไม่เกิดปัญญาจริงๆ สุดท้าย เมื่อละสังขารก็จะจุติไปสู่ความมืด ภพที่มืดมิด ไม่ได้ผุดได้เกิดในระบบสามภพ

นิพพานแบบสุขนิยม
แบบนี้ ไปติดสุข เพราะคิดเอาว่านิพพานเป็นบรมสุข เป็นสุขแท้ ก็เลยไปตั้งเจตนา ตั้งใจก่อมโนกรรม ให้ตัวเองคิดบวก คิดในแง่ดี คิดว่าแค่เราทำใจให้เป็นสุข มันก็คือนิพพานแล้ว ทว่า นิพพานแท้ๆ นั้น เป็น "อขมทุกข์ อขมสุข" ครับ จะว่าสุขก็ไม่ใช่ ทุกข์ก็ไม่เชิง

และยังมีอีกมากมายครับ ดังนั้น ปฏิบัติอะไรต้องระวังให้ดีด้วยครับ

 

มีคนหลงเยอะนะ.ต้องระวังกันให้ดีๆ..
ปล.บางคนหลงจนกู่ไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่ได้กันเลยก็มี.

 

https://www.youtube.com/watch?v=1TOPByuCdp8

 

เพารากราฟนี้อ่านแล้วฟินเลย
ฟังเหมือนบทสรุปอันเป็นอมตะของ "นิพพาน" เลยทีเดียวฮะ

 

ภาพข้างบนนี้สื่อความอะไรบ้างฮะ

 

จิตอาจมีความรู้ แต่มันไม่อาจหยั่งรู้
มีเพียงหัวใจเท่านั้นที่เปิดประตูได้
มีเพียงความรักเท่านั้นที่ทำให้คุณปรีชา..
เสียงเปิดประตูนั้น.ปลุกหญิงสาวที่กำลังหลับใหล.
(ธรรมบัวบาน)

 

ฟ้าไม่อาจหยั่งสู่ลงดินได้ฉันใด
คนธรรมดาเดินดินก็ต้องไป...
ตามทางของตนเอง..ที่จับต้องได้
เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว..

 

อย่ายึดติดสภาวะใดสภาวะหนึ่งมากไป
แม้จะดำเนินอยู่ในวิถีธรรมแห่งรัก
แต่ก็ไม่เที่ยง เกิดดับ ธรรมดา

ไร้ประโยชน์ที่จะไปควบคุมให้ต้องมีรักอยู่ตลอด
มันจะเกิด มันก็เกิด มันจะดับ มันก็ดับเองน่ะหละ