คำว่า "ปล่อยวาง"

อยากฟังความเห็นจากเพื่อนสมาชิก สหายธรรม คำว่า "ปล่อยวาง" ในความเข้าใจท่านเป็นอย่างไร? ไม่ต้องยกพระสูตร หรือ ธรรมเทศนาจากครูบาอาจารย์
มานะครับ เพราะ คงได้อ่าน ได้ฟัง กันจนเบื่อแล้ว อยากฟังตามความเห็น ความเข้าใจของแต่ละท่านมากกว่า ขอให้ซื่อสัตย์ต่อธรรมที่ตนปฎิบัติ และเคารพธรรมของผู้ที่มาแสดงด้วยนะครับ

 

เอาแบบ พระป่า ไง

ปล่อยวาง ต้องมี อิกขิ มีการเห็น มีการรื้อค้น

ยกตัวอย่าง หลวงตามหาบัว เดินไปเจอกิ่งไม้ สังขารมันปรุงว่า "งู"
กายสังขารท่านรับลูก กระโดด ตัวลอย

แต่ กระบวนการทั้งหมด มีการ "เห็น" ความแปรปรวน ไม่เที่ยง บังคับบัญชาไม่ได้
ไม่ใช่ตัว ไม่ใช่ตน โดยตลอด จึงรู้ว่า "พ้น" เพราะรู้ว่าพ้น จึงรู้ว่า "ปล่อยวาง"
ไม่มี กิเลส ในส่วนไหนๆ เลย

 

เพราะมันเป็นเช่นนั้นเอง..
ธาตุ4 นี้ยังคงอยู่ เลยไม่แปลก
ที่ไฟสามกองจะเผาอยู่กลางอก
ตลอดมา.. เจ็บกลางอกแทบ
ทุกครั้งที่จิตส่งออกไปตามอายตนะ
ก็พยายามปล่อยวางไม่ไปเกลียด
สภาวะที่เกิดขึ้น

 

เพราะไม่เข้าใจรูปนามขันธ์ ๕ ว่าไม่ใช่ตัวตนของเรา
แต่มีความเชื่อว่าเป็นตัวตนของเรา กาย และจิตก็เป็นของเรา
ดีก็เราทำ ชั่วก็เราทำ
จึงหาจังหวะปล่อยวางไม่ได้เลยมั๊งฮะ

 

กิริยาที่จิตจะปล่อยวาง ก็คือการที่จิตธรรมดากับทุกๆสิ่ง
ทุกๆอย่าง กับทุกๆคน กับทุกๆเรื่องครับ...

เด่วตรงนี้ตัวจิตมันก็จะค่อยๆปล่อย ค่อยๆปลง ค่อยๆวาง
ของมันได้เองนั่นหละครับ เพียงแต่ว่ากิริยาแบบนี้
เราไม่สามารถที่จะไปกำหนดระยะเวลาอะไร
หรือไปคาดหวังอะไรได้ครับ..

ถึงเวลาของมันแม้ไม่อยากวางมันก็วางได้ของมันเองครับ..
ถ้าเราไปใช้ความพยายาม ไปใช้วิธีการต่างๆ
ในการที่จะปล่อยวาง

ก็จะกลายเป็นว่า เราไปเผลอสร้างให้ตัวจิต
เกิดเป็นอัตตาขึ้นมา ในตนเองอย่างคาดไม่ถึงได้ครับ

เพราะมันจะยังไปติดตัวที่จะดึง ตัวที่จะไปหนืด ตัวที่จะไปพยายาม
ปล่อยวางอยู่ครับและมันจะกลายเป็นว่า เอาอัตตาให้สร้างเป็น
อนัตตาซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ มันมีแต่เพิ่มอัตตาให้กับตัวจิต
อย่างที่คาดไม่ถึงได้ครับ..


ปล.ประมาณนี้ พอเข้าใจที่สื่อได้นะครับ

 

ในความเห็นผมนะครับ มันมี นัยยะ สำคัญ อยุ่ในคำว่า ปล่อยวาง ทำไมเราต้องปล่อยวาง เพราะว่าเราถืออยู่ใช่ไหม จึงต้อง ปล่อยวาง ถ้าเราไม่ถือ เราก็ไม่ต้องวางอะไร พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า สัพเพ สังขารา อนิจจา สัพเพ ธัมมา อนัตตาติ สังขารไม่เที่ยง ธรรมทั้งหลายไม่มีตัวตน ท่านกล่าวไว้ชัดเจน แต่เราก็ยังไม่เข้าใจคำว่า ปล่อยวาง มันไม่ถึงธรรมจริงๆ เมื่อเข้าถึงธรรมจริงๆแล้ว เรายังจะต้องวางสิ่งใด เพราะไม่ได้ถือสิ่งใดไว้ ถึงอยากจะถือก็ถือกันเพราะกิเลส ตัณหา อวิชชาบดบัง ซึ่งเป็นเหตุแห่งทุกข์นั้นเอง
ใครถือสิ่งเหล่านี้ไว้ ย่อมเป็นทุกข์ทั้งสิ้น เพราะมันเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา นั้นเอง

 

ปล่อยวางทุกเรื่อง มาทำความรู้แต่เรื่องจิตใจเพียงอย่างเดียว เป็นหลักที่ปรากฏในพระไตรปิฎกที่พระอาจารย์ใหญ่ท่านหนึ่งนำมาปฏิบัติจนสำเร็จธรรมขั้นสูง ท่านนี้ปฏิบัติมาทุกแบบแต่ก็ไม่สามารถดับความคิดไม่ได้ ท่านมีความทุกข์เพราะความคิด เมื่อคิดมาเมื่อไรก็ทุกข์เมื่อนั้นทุกที

 

....ปล่อยวาง คือ การละความยินดียินร้ายในโลกเสียได้ นั้นแหละ

....เห็น สักแต่ว่าเห็น ได้ยินสักแต่ว่าได้ยิน ประมาณนั้น

....การปล่อยวาง ก็ต้องเจริญสติปัฏฐานสี่ มีสติ ตามด้วยสัมปชัญญะ ในสภาวะที่รู้สึกตัวอยู่ตลอด นั้นแหละถึงจะ ปล่อยวางได้ ปล่อยวางจากการยินดียินร้ายที่เกิดขึ้นในใจ ปล่อยวางใจ มาอยู่ในสัมปชัญญะ

....ผมเชื่ออย่างนี้แหละครับท่าน

 

หากไม่ปล่อยก็วางลงไม่ได้ ลองยกเก้าอี้ ถือถุง หรืออะไรดูสิ ถ้าไม่ปล่อยมือ สิ่งเหล่านั้นจะไม่สามารถวางได้ ถ้าท่านวางเก้าอี้ลงแต่ไม่ปล่อยมือก็เรียกว่าจับอยู่ แลถ้าเป็นถุงวางลงแต่มือยังหิ้วหรือจับอยู่ก็ยังนับว่าถือ
ทั้งหมดที่กล่าวมาก็คืออยากบอกให้รู้ว่า. การละ วางลงเสียไม่ยึดไม่ถือ คือ ความหมายของคำว่าปล่อยวาง และไม่ต้องไปสนใจต่อว่าสิ่งที่วางลงไปนั้นสภาพจะเป็นอย่างไรช่างมัน. เอาขยะไปทิ้งรีบวางทิ้งรีบออก แต่ทีอัตตา กิเลส ขยะในใจ กลับไม่ยอมทิ้ง เพราะอวิชชา โมหะทั้งหลายทำให้เราเห็นว่ามันมีประโยชน์ทิ้งมันทำไม. เลยถือไว้แน่นไม่ยอมปล่อยวางแล้วห่างไกลไม่สนใจ มัน. บางคนทำเหมือนวางแต่มือยังจับอยู่พอมีเหตุการณ์หรือเรื่องราวเกิดขึ้น รีบฉวยมาทันที ปล่อยวางที่ไหนกัน

 

.....อันที่จริง การปล่อยวางที่แท้จริง จะเกิดจากการ ตรัสรู้ธรรมต่างหาก เมื่อรู้ความจริง จึงหลุดพ้น มีญาณหยั่งรู้ว่าหลุดพ้น เมื่อหลุดพ้นจิตก็จึงเบื่อหน่าย คลายกำหนัด สู่การปล่อยวาง

.....ปุถุชน สามารถปล่อยวางได้ชั่วคราว แต่ก็ด้วยการบังคับด้วย การเจริญสติปัฏฐานสี่ แต่ก็สามารถให้ถาวรได้ เหมือนการบรรลุธรรม

 

เรามีอารมณ์ยึดติดกับอะไรๆตามที่เราเห็นว่าสำคัญมีทุกข์มีสุขหรือมีอะไรของมัน แล้วเราทิ้งมันได้จนเป็นจนรู้จักมันมากขึ้น ตัวปล่อยวางนี่ดีนักมันไม่พาไหลจมทุกข์หรือสุขถลำ มักคู่กันกับตัวเฉลียวคือไหวทันเนื่องจากเห็นได้ว่ามันจะทุกข์หรือพาเราไหลไปเรื่อยๆดึงเราออกจากธุระอื่นๆอันควรแก่เหตุ เราจึงปล่อยวางหรือทิ้งมันเสีย

อันนี้พูดแบบง่ายๆแต่ถ้าทำเป็นมันสามารถวิวัฒนาการของการปล่อยวางอีก เช่นอารมณ์ทุกข์แห่งการสูญเสียบางอย่าง หรือแม้แต่การไม่ได้อะไร
สมใจหวัง เราไม่ไหลไปกับมันเราปล่อยวางครับ
บางทีผมเรียกทิ้งเลย ผลคือเป็นการเจอกลางๆ
เป็นภาวะสมดุลแบบให้ "ไม่มี"ตัวยึดตึดที่ "มี" อยู่ครับ

 

ยังปรารภตความเพียร เหมือน ปุถุชน รักสุข เกลียดทุกข์ อยู่ อะฮับ

ขอถามนิเดียว

สิ่งที่ปรารภดั่ง ญาน นี้ก้เกิดดับ ปล่อยด้วยไหมฮับ

หรือว่ามันค้างเติ่ง เท่าที่คุณปรารภมาเท่านั้นจริง อย่างอื่นเปล่า

 

_/\_ _/\_ _/\_

อันนี้ ดีฮับ น่าฉุกคิด

แต่เนื้อหา ยังขาด การชี้จี้ไปที่อริยสัจจสี่ ยังขาดการนำไปเหน ทุกขสัจจ หรือ เหตุของการกำเริบ

ถ้ามี พยัญชนะ ว่าด้วยทุกข ว่าด้วยอริยสัจจ จะเปนที่พึ่งของบัณฑิตได้มาก

 

ตรงประโยค

"ถึงอยากจะถือ ก็ถือเพราะกิเลส"

ตอนที่ตรึกแบบนี้ ลอง นมสิการ ธรรม นิยามที้ว่า

"จิต เกิดร่วมกับ เวทนา "

เหมือนไม้กระดาน สองแผ่นพิงกัน แยกจากกันไม่ได้

แล้วลองทวนใหม่ว่า ที่ปรารภว่า เพราะกิเลส มันยังเปน สัจจ อยู่ไหม หรือมีอะไรที่ ผ่องใส นั่นแหละ ตัวปัญหา

 

ถ้าเราทำลายอาสวะกิเลสได้แล้ว

มันปล่อยวางเอง จิตอิสระจากการถูกคุมขัง....

.....

 

ว่าด้วยเพียงลักษณะการเข้าถึงอุเบกขาธรรมครับ
อันว่าด้วยสภาวะเป็นกลางในขอบเขตของสัมมาทิฐิ
ที่เหลือยังมิสามารถอธิบายได้ ผมรู้แต่ว่าถ้าทำได้อย่าไปยึดมั่นเอาเป็นบาทฐานคลุมเสียทุกอย่างเพราะมันจะค้างเติ่งเกินไปจริงๆ

 

สำหรับผม มันก็คือ
เห็นสิ่งที่จะวาง
เข้าใจ ว่าทำไมต้องวาง
แล้วก็วาง สิ่งที่จะวาง

 

ปล่อยอะไร แล้ววางอะไร ใครปล่อย ใครวาง ปล่อยวาง..
เข้าใจรึเปล่า ถ้าเข้าใจก็ปล่องวาง ถ้าไม่เข้าใจก็ปล่อยวางแต่ปากตามๆกันไป....

 

เซ็นมาเลยทีเดียว
หมัดแรกก็น๊อคกันเป็นแถบเลยฮะ
ก็กำลังสนทนาแบบสมมุติบัญญัติ จะไม่ให้ยกสมมุติมา
อธิบายกัน แล้วจะแลกเปลี่ยนเรียนรู้เผื่อแผ่กันยังไงฮะ
ท่านผู้เจริญ

 

ไม่รู้ก็ได้ รู้ก็ได้ ว่าเอ็งอยากสอน ช่างหัวเองปะไร
ช่างหัวคมึงคมันไป

​