เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

โอ...จริงๆครับ ยังกับรู้ใจผู้ถ่ายทอด มี่ความสุขจังที่ได้เขียนออกมาให้ผู้สนใจรับรู้

 

มีครวามรู้อีกมาก จะค่อยๆแกะเกาออกมาให้อ่านกันครับ

 

ไม่ต้องรอแล้วครับ เดี๋ยวตอบทุกคนเสร็จ ลุยกันต่อได้อีกยกใหญ่

 

บ้ายอครับ...สู้ตายครับผม

 

คนถ่ายทอดก็สนุกครับ บางเรื่องไม่เคยเปิดอ่านละเอียด บันทึกไว้หลายสิบปี ลืมแล้วเช่นกัน

 

มาล่ะ...แฟนคลับของแท้...ว่าแต่พวงมาลัยอย่างเดียวเหรอครับ ไม่ห้อยอย่างอื่นพ่วงมาด้วย....ล้อเล่นนะคุณ อย่าถือสาผสว.เด้อ

 

เห็นทีต้องรีบจดลิขสิทธิ์ เดี่๋ยวพวกเกาหลีมาขโมยไปทำซีรี่่ส์...555

 

ขอบคุณด้วยใจจริงครับ

 

สนุกไปด้วยกัน ทั้งคนเขียน คนอ่าน วิน วิน ครับ

 

เรื่องเค้าดีครับ ผมแค่เติม ชูรส น้ำปลา พริกขี้หนู มะนาว ปรุงรสให้แซ่บยิ่งขึ้นเท่านั้น

 

อาจมีบางท่านที่ตอบตกหล่นไปบ้าง อย่าถือสากันนะครับ...ขอบคุณทุกกำลังใจอีกที ก่อนเข้าเรื่องกันต่อ....

(ต่อ).....ฯ เผชิญหน้า "เสือสมิง"!!
------------------------------------

ชาวทะเลมีคติประจำใจว่า....คืบก็ทะเล ศอกก็ทะเล!

คนป่าเขา ชาวดอยดงพงไพรจริงๆ ไม่ใช่ป่าหลอกๆเหมือนสมัยนี้ ก็เน้นสอนคน
เพิ่งเข้าป่าว่า...คืบก็ป่า ศอกก็ป่า อย่าไว้ใจความเงียบสงบ ต้นไม้ใบหญ้าที่ไม่ไหวติง
ดูไร้พิษภัย อาจเป็นหญ้าพิษสัมผัสคันคะเยอ บางคนแพ้ถึงตาย ผมเคยเจอคนงานแพ้ยางต้นรัก เป็นขี้เรื้อนกุดถังเหมือนท้าวแสนปม สุดท้ายโลหิตเป็นพิษตาย (สมัยนั้น เขาไม่เรียกเลือดเป็นพิษ แต่จำไม่ได้แล้วว่าเรียกยังไง)...ใต้ผืนหญ้าระบัดงดงามเป็นทิวทุ่ง อาจมีอสรพิษร้ายกบดานสงบนิ่ง เผลอเหยียบหรือเฉียดใกล้ทำให้มันตกใจ ตายไม่รู้ตัวง่ายๆ

ผมยังไม่เคยเล่าสภาพแวดล้อมของป่าที่ล้อมเหมืองใหญ่สุดในสวนผึ้ง...ขอเล่าพอเป็นสังเขปให้เห็นภาพ

บนอาณาจักรแห่งขุนเขาตะนาวศรีที่ทอดตัวยาวเหยียดกั้นเขตแดนประเทศระหว่างไทย-พม่ากินพื้นที่หลายจังหวัดอาศัยสันปันน้ำเป็นที่ปันแดน แต่เมื่อคุณเข้าไปยืนหรือเหยียบในป่าแห่งนี้ มองไม่ออกหรอกว่า ตรงไหนคือสันปันน้ำ ไหนคือไทย? หรือดินที่เหยียบอยู่ก้อนไหนเป็นพม่า มอญ กะเหรี่ยง

ยิ่งส่วนที่เรียกว่า"สวนผึ้ง"ครั้งอดีตเลยกึ่งพุทธกาลไม่กี่ขวบปี ต้องถือว่าเป็น"ป่าดิบ"ตัวจริง...เหมืองใหญ่ที่มีคนงานกว่า 200 ชีวิตรวมกับผู้บริหารอีกไม่กี่คน..ถือเป็นเพียงจุดเล็กน้อยเป็นรอยด่างบนแผนที่ป่าผืนใหญ่แค่นั้น

เมื่อมองจากตัวเหมืองออกไปรอบด้าน หรือขึ้นไปยืนที่เป็นจุดตั้งร้านชำ กงสีผู้การ
บริเวณนี้จะเป็นจุดสูงสุดของเหมือง มองได้รอบด้านเป็นวิวพาโนราม่า เลยจากขุมเหมืองไป หรือจากปากทางเข้าเหมืองมา ทุกทิศทางล้วนเป็นป่า ป่า และป่า...ดงไม้ทึบใหญ่ทะมึนเลยขุมเหมืองที่กว้างใหญ่ออกไปเพียงไม่กี่ก้าว หากเข้าไปในดงนั้น เงยหน้ามองไม่เห็นท้องฟ้า

เอาแค่ด้านหลังที่พักคนงาน เดินสองก้าวก็ป่าแล้ว บางทีวิ่งเข้าปลดทุกข์ในป่า เพราะส้วมเต็ม เสียวสันหลังวาบๆ นั่งไป หันหน้า ซ้ายที ขวาที ได้ยินเสียงแกรกกรากข้างหลังก็สะดุ้งโหยง ภาษาไม่สุภาพพูดประสาชาวดงไม่ดัดจริตตรงๆก็ว่า...ขี้หด ตดหาย นั่นแล

ป่ากับต้นไม้ดงทึบ ให้ความรู้สึก"หลอน"ทุกอณูเพียงนี้ ยังไม่เทียบกับ สิ่งที่อาศัยในป่าเหมือนเรา แต่เราไปรุกล้ำก้ำเกินแย่งที่ ทำให้คนกลายเป็นปฏิปักษ์กับพวกมัน...นั่นคือสัตว์ป่านานาชนิด ทั้งเล็กและใหญ่

เจ้าแห่งพงพฤกษ์ดงดิบ หลายประเภททั้ง หมูป่า ควายป่า(กูปรี) กระทิง ช้างป่า ล้วนกลัว และเกลียดขี้หน้ามนุษย์ขี้เหม็นอย่างพวกเราทั้งสิ้น

โดยเฉพาะ เจ้าป่าตัวจริง สุดยอดนักล่าแห่งขุนเขาตะนาวศรี...เจ้าลายพาดกลอน!!!

 

ในช่วงขุดล้างป่าช้า ...ผมผิดสังเกตเห็นพวกมอญ กะเหรี่ยง รีบกลับแค็มป์ก่อนค่ำทุกครั้ง แรกๆก็เฉยๆเพราะพวกเราเดินกลับแค้มป์มืดๆตั้ง4คนไม่มีอะไรต้องกล้ว มีทั้งจอบพลั่ว เสียม อีเตอร์ เป็นอาวุธหน้าไหนแหลมมาจะคนหรือสัตว์ พ่อล่อแหลกแน่

ทางเดินแคบๆในป่าห่างแค้มป์หลายร้อยเมตร จะว่าไปถ้าเดินคนเดียว เปลี่ยวเกินห้ามใจ เพราะบางช่วงข้างทางหญ้าสูงท่วมหัว แต่พวกเราถือไต้จำเป็นทำใช้กันเอง ก็พอส่องเห็นทางไม่เผลอเดินเหยียบงู ที่ต้องระวังคือ เจ้าเห่า หรือกะปะ แมวเซา โดนแล้วหามไปฝังได้เลย ไม่ต้องรอไปอนามัยที่อยู่ห่างด้วยระยะการเดินทางเกือบวัน

ขุดกระดูกป่าช้าผ่านไปเกือบอาทิตย์ เจ้ามอญที่พอเริ่มสนิท เข้ามาพูดกับผม..."อย่ากลับค่ำ บ่อยๆนะเพ่" (พยายามจินตนาการ คนพม่าพูดไทยในเมืองไทยที่เราได้ยินกันออกบ่อยนะครับ จะได้นึกสำเนียงออก)...มันเห็นผมทำหน้างงๆ ก็เลยพูดต่อเบาๆเหมือนกระซิบ...

"เสือ เสือ แถวนี้เสือดุ"

เออ...เป็นหนแรกที่ได้ยินคนพูดคำว่า"เสือ"...นึกว่าเข้าป่า อย่าพูดถึงเสือ หยั่งคนโบราณว่าซะแล้ว....

"กินคนด้วย กินหลายคนแล้ว"!!!

เกียรติเห็นเราสองคนซุบซิบก็เดินเข้ามาร่วมวง พอรู้เรื่องก็ผสมโรงว่า..."กูว่าแล้ว ทำไมพวกมันกลับก่อนค่ำทุกที เย็นนี้กลับพร้อมพวกมันเถอะว่ะ"

ของพรรค์นี้ ใครจะไปขัดคอกันเล่าครับ จากนั้นทุกวันพวกเราก็เดินรวมกลุ่มกลับพร้อมกัน ไทย มอญ กะเหรี่ยง สามัคคีหนีช่วงตะวันตกดิน ยิ่งในป่าทึบเช่นนี้ ตะวันลับยอดไม้ไวเหลือเกิน เห็นดวงแดงๆเหนือยอดไม้แพล่บเดียว...อ้าว ! ท่านชักราชรถลับเหลี่ยมเขาไปแล้วซะงั้น

จนเสร็จพิธี ฌาปนกิจ เรื่องเสือก็เลือนไปจากความรู้สึกของผม เพราะมัวยุ่งกับการต่อสู้ชีวิต สู้กับธรรมชาติ กับงานหนัก ผมตั้งเป้าไว้ว่า เหลือเงินสัก4-500บาท ก็จะออกจากเหมืองกลับบ้านไปหาพ่อ เยี่่ยมน้องต่างแม่เมืองกรุง...แต่เงินสัก500 สมัยนั้นทำไมมันหายากเย็นยิ่งกว่าเข็นครกขึ้นเขาตะนาวศรีปานนั้น ขนาดบางวัน ผมทำงานสองกะ เช้าอยู่ในขุมเหมือง กลางคืนขอขึ้นไปโกยหิน ดินทรายบนรางแร่ คุมอย่าให้ก้อนหินก้อนโตๆหลุดเข้าราง ซึ่งงานตรงนี้หนักมาก เพราะต้องใช้ทั้งพลั่วสลับกับคราดคอยกราดหิน คอยโกยหินที่ตกมาลงในตะแกรงเหล็ก มีช่องเป็นตาข่ายเล็กรอบตะแกรงเพื่อให้แร่หรือดิน วัสดุเล็กกว่า หลุดรอดลงรางไป...บางทีหินเต็มตะแกรงไวมาก เพราะเครื่องจักรพลังดูดมหาศาลส่งขึ้นมาตามท่อเร็วกว่าแรงคน ต้องโกยแข่งกับเครื่องจักรจนหน้ามืด งานโกยหินนี้หนักจนเหมืองต้องเพิ่มค่าจ้างให้อีกกะละ 3บาทต่อคน

จากนั้นเว้นอีกคืนสองคืน ผมขอลัดกะไปเฝ้ารางแร่ที่กำลัง
จวนได้เวลาขึ้นแร่...ทำงานหนักเยี่่ยงวัว เยี่ยงควาย เหล้า เบียร์ สาโท อุ กระแช่ ทั้งไทยทำเอง ชาวบ้านทำให้ไม่กินทั้้งนั้น เพราะผมเป็นโรคแพ้กอฮอล์ ซดเข้าปากสักแก้ว ตัวงี้แดงเถือก ผื่นคันขึ้นเต็มตัว เป็นโชคของผม แต่โชคไม่ดี ถูกเพื่อนรักทั้ง3คนที่อยู่ด้วยกันให้เลี้ยงบ่อยๆ...ผมก็เลยเหมือนหัวหน้ากลุ่ม เลี้ยงแล้วกินแต่กาแฟหรือน้ำเปล่า นั่งเป็นเพื่อนดูพวกมันเมากัน บุหรี่สูบบ้าง(เกล็ดทองซองละ 4บาท ฉีกซองขายมวนละหนึ่งสลึง...4มวน1บาท)

ถึงวันเงินออกทุกท้ายสัปดาห์ หักค่าเชื่อ กิน ดื่ม สูบร้านของชำแล้ว เหลือเงินเต็มที่20-30บาทแค่นั้น...ชาติไหนจะได้เงินครบ 500หนอนี่? อนาถกับชีวิตสุดๆ

 

ติดตามครับ

 

อย่างที่เคยเล่า...เหมืองแห่งนี้ คนงานไม่มีเงินเดือนกิน กินค่าแรงรายวัน ดังนั้น
ใครจะทำงาน ใครจะหยุดงานไม่ใช่เรื่องใหญ่โต เพราะหัวหน้าคนงาน แต่ละกะ
แต่ละกลุ่ม จัดสรรคนเข้ากะได้เก่ง บรรดาหัวหน้าคนไทยก็เป็นคนใต้มีอายุหน่อย ส่วนชาวมอญ มีคนมอญเชี่ยวงานแล้วคอยจัดสรรกะให้กลุ่มคนพวกเขา

ทุกวันเสาร์-อาทิตย์ ไม่มีวันหยุดรึวันติดประจำเดือนสำหรับผม แต่ทุกเสาร์ผมก็สังเกตเห็นลุงกะเหรี่ยง ขอเรียกง่ายว่า ลุงพร ...ชื่อกะหร่างเรียกยากเหลือกำลัง

ลุงพรไม่เคยทำงานเสาร์-อาทิตย์ ทุกสองวันนี้แกจะโพกหัวด้วยผ้าขาวม้า แบกปืนแก็ปด้ามยาวเก่าคร่ำคร่า อายุน่าจะสมัยพระเจ้าเหาพอกับตัวเจ้าของ เจ้าปืนแก็ปนี้เป็นปืนไทยทำเอง (หรือควรเรียก "กะเหรี่ยงทำเอง"ดีหว่า) วิธีทำง่ายมาก ง่ายจนไม่น่าเชื่อ พวกเขาเพียงหาแป็บเหล็กขึ้นสนิมที่เหมือนลำกล้องปืนมีทิ้งเกลื่อนกลาดในเหมือง พอได้ขนาดพอเหมาะ ก็เอาเลื่อยตัดเหล็กตัดขาดให้เท่าลำกล้องปืนยาว เอากระดาษทรายหยาบ(ของเหมืองทิ้งขว้างเยอะแยะอีกแหละ) นั่งขัดเช้า-ขัดเย็น พักเดียวขี้สนิมก็หลุดหมด ขัดจนขาววับ ในลำกล้องก็เอากระดาษทรายพันไม้ยาวแหย่เข้าทางนี้ ดึงออกทางโน้น ใช้ความอุตสาหะหน่อย ก็เป็นอันสำเร็จ มีลำกล้องปืนใช้แล้ว

ตัวปืนยิ่งทุเรศหนัก เป็นไม้เนื้อแข็งหน่อยที่ตัดเอาตามข้างทางหรือป่าข้างเหมือง
เลือกชิ้นพอเหมาะ แล้วก็นั่งบาก นั่งเหลาด้วยมีดไม่ก็อีโต้เล่มโต ถากซ้ายถากขวา ไม่มีเครื่องกลึง เครื่องเชื่อมเข้าเหลี่ยม เข้าง่ามใดๆทั้งสิ้น...บากไม้จนมีรูปร่างเป็นด้ามปืนได้แล้ว ก็วางลำกล้องปืนยาวทาบลงไป เซาะร่องให้ท่อแป็ปวางได้สนิทอย่าเลื่อนหลุดไป-หลุดมา คราวนี้ต้องอาศัยเครื่องมือในโรงเครื่องมือของเหมืองจากเอ็นยิเนียร์ที่สนิท กันให้หยิบพวกสกรู น็อต ขนาดพอเหมาะ เจาะแล้วเอาเหล็กฉาบ ทาบตรึงระหว่างลำกล้องกับไม้ที่ทำเป็นตัวปืน

ถึงตอนนี้ก็เหลือไกปืน โกร่งปืนไม่ต้องเพราะไม่ต้องการความสวยงาม ทำไกอย่างเดียว
กับที่สับนกซึ่งต้องอาศัยความชำนาญทางช่างเล็กน้อย แล้วก็สบายมากสำหรับตัวเชื้อประทุ กับดินประสิว ดินปืน เพราะเหมืองมีตัวนี้มากมาย ไว้ระเบิดหินก้อนใหญ่ๆที่เป็นอุปสรรคในการบุกเบิกขุมเหมือง ซึ่งบางทีเจ้าแคทฯตีนตะขาบจอมตะกละผู้ทรงพลังเอาชนะไม่ได้

วัตถุระเบิดนี้ ถูกเก็บรักษาไว้ห่างพอควรจากที่พักผู้คน จะเบิกจ่ายเข้มงวดมาก แต่เมื่อ
อยู่ห่างตา ไกลทีน เรื่องอะไรจะมัวรอทำเรื่องเบิก งัดเข้าไปหยิบเอาเองตามแต่ต้องการใช้สิครับ สดวกที่สุด แต่อย่าขโมยไปขายเทียวน่ะ เป็นเรื่องใหญ่น้องๆขโมยแร่ทีเดียว

บรรยายมาตั้งเยอะ ขอสรุปง่ายๆว่า...ลุงพรแกเข้าป่า ล่าสัตว์เสาร์-อาทิตย์ แล้วเอาเนื้อป่ามาขายเอาเงินเข้ากระเป๋าด้วยปืนแก็ป กะเหรี่ยงทำเองที่แสนทุเรศทุรังกระบอกนั้น...
เนื้อที่ได้ จะมีพ่อค้าขึ้นมารอรับในวันอาทิตย์ จากนั้นก็กลายเป็นเมนูอาหารป่าสุดแสนอร่อยหาทานยากในเมือง กระจายไปจอมบึง ราชรี เข้ากรุงเทพฯและจังหวัดอื่นๆ เป็นรายได้ที่ทำให้พรานป่ากะเหรี่ยง ไม่เคยต้องทำเหมืองเสาร์-อาทิตย์

และนั่นก็ทำให้ผมมองเห็นช่องทางหาเงินเพิ่ม เพื่อจะได้เอาตัวเองหลุดไปจากชีวิตชาวเหมืองอันแสนลำเค็ญนี้เสียที!!!

เรื่องปืนผาหน้าไม้ สำหรับอดีตทหารเกณฑ์อย่างพวกผม หมูมาก....พวกเราชำนาญใช้
ปืนยาว ปืนปรส.(ปืนไร้แรงสะท้อน ยุคสงครามโลก) ปืนสั้นก็ผ่านมาทั้งปืนราชการ สิบเอ็ดมม.ที่ลองยิงของหมวดในค่ายบ่อยๆ แต่ถนัดมากคือ...

ปืนคอลล์ตราควาย ไทยประดิษฐ์ ศิษย์จังโก้...ยุคนั้นหนังเคาบอยตะวันตก จังโก้ ริงโก้ ฮิตมาก พวกเราพกโคลท์ที่ผันเป็นคอลล์ แล้วผลัดกันชักว่า ใครชักไว ยิงไวกว่ากันออกบ่อยในค่าย ไม่อยากคุยนะว่า ในกลุ่มทั้งหมดสิบกว่าคน ผมเจ๋งที่สุด (แน่ะ...คุยไปแล้ว)

 

ตามติดๆครับ

 

พักนิ้ว พักสายตาประสาอาวุโส มาต่อตอนค่ำ จะพยายามให้จบช่วง"เสือสมิง" เพราะพรุ่งนี้ขอหยุดพัก พาผบ.ทบ.ไปทอดกฐิน(ล่วงหน้า)กับหลวงปู่สมชาย วัดคงคา ท่าม่วง กาญจนบุรี ถ้ากลับค่ำมืดก็หมดแรง ถ้าไม่หนักนัก ก็คงพอต่อได้ไหว....ไงก็แล้วแต่ เอาบุญมาฝากท่านผู้อ่านที่่รักทุกคน...อนุโมทนาร่วมกันตามสบาย...สาธุ สาธุ สาธุ ครับผม

 

ขอบคุณคร้าบพ้ม

 

ตามต่อตอนค่ำนะ จะพยายามไม่ให้ผิดหวัง บางครั้งผิดนัดไปบ้างอย่าเคืองกัน
เพราะสายตาเริ่มแย่ จ้องจอนานๆน้ำตาแห้งไว ต้องคอยหยอดน้ำตาเทียม
บางที ผบ.ทบ. บังคับให้เลิกพิมพ์

 

โอ้....ไม่ได้เลยนะครับหยุดพิมพ์นี่ขาดใจเลยครับ

 

ขออนุโมทนาบุญทอดกฐินด้วยครับ ขอให้เดินทางไปกลับปลอดภัย พักผ่อนให้สบายครับ