เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

ไม่ตอบใดๆทั้งสิ้นครับ ท่านอัคฯ
นอกจากบอกว่า รออ่านเอาเอง ฮิ ฮิ
ขอบคุณมากครับ

 

ใช่ครับ ได้พบเจอถึง2ครั้งตามบันทึก
แต่ครั้งหลังเสียดาย ไม่มีรายละเอียดเลย

 

ครบถ้วนตามเนื้อเรื่องอีกครั้ง
แต่หลวงพ่อหนุ่มไปหน่อยครับ น้องต้อด
ของจริง อาวุโสกว่านี้อีกมาก แต่ก็..ถือว่าโอเคละกัน
ขอบคุณหลาย แทนผู้อ่านทุกท่าน

 

อดใจรอนิดครับคุณดาวฯ
ค่ำนี้จะเขียนให้อ่านจุใจ
ทานข้าวเย็นอิ่มหนำสำราญก่อนนะ

 

เป็นนักอ่านผู้กระหาย
จนผมเขียนไม่ทัน
ให้พักหายใจหน่อยเตอะน้องบานชื่น
ช่วงค่ำเจอกันนะ อย่าใจร้อน
คำพูดเก่าๆยังไม่เชยที่ว่า...
กินอาหารให้อร่อย ต้องใจร่มๆ(เย็นๆ)-ฮ่า

 

ไล่ตอบโพสท์จนหมด กลางความวุ่นวายของงาน
ไว้เจอกันช่วงค่ำ ช่วงยาวๆแบบวันวาน
อ่านกันให้จุใจ ช่วงนี้ สวัสดีครับ

 

ขอบคุณครับคุณอา
ขอบคุณ คุณต๊อดฯ สำหรับภาพประกอบ
คนเรามาเจอกัน มาลำบากลำบนด้วยกัน แสดงว่าอดีตชาติเคยผูกพันธ์กันมา
บางคนมาเจอแล้วจากไป บางคนมาเจอแล้วก็อยู่นาน แล้วแต่บุญกรรมที่สร้างกันมา
เหมือนพรายเอ็กซ์กับคุณนงค์ มาลุ้นว่า ความรักจะไปได้สุดทางแค่ไหน

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ผมให้คุณนงกินยาจากกล่องดีบุกที่ใส่ชุดจุดไฟกันน้ำ จับร่างสะลึมสะลือ
ค่อนเปลือยลุกขึ้นนั่ง เอาผ้าขาวม้าแห้งพันหน้าอกคู่งามชูชัน กันปอดบวม
เป็นซับในไปถึงคอ... แล้วให้ใส่เสื้อเดินป่าสะอาดตัวโคร่งของผม เอากาง
เกงขายาวอีกตัวใส่ให้...

ถ้าเติมหนวด เธอจะเหมือนชาลี แชปลิน สวยที่สุดในโลก หยิบเป้เทของออก
มะม่วงสวรรค์เหลืออีก4ลูก ยังพอเข้าท่า เธอต้องใช้เป้นี้ หนุนหัวต่างหมอน!

เมื่อห่มคลุมด้วยผ้าขาวม้าอีกผืน มีอ้อมกอดผมถ่ายเทไออุ่น ผสมบรรยากาศ
ในถ้ำหมีที่อบอุ่น อวลด้วยไอร้อนจากกองไฟ คุณนงหลับทันทีตั้งแต่ผมยัง
ห่มผ้าให้ไม่หมดด้วยซ้ำ

ผมก็เพลียใช่ย่อย เผลอหลับมีเธอคาอ้อมกอดชั่ววูบ สะดุ้งตื่นเพราะเหน็บกิน
แขนข้างให้เธอหนุน หลับไปนานเท่าใดไม่รู้?

อากาศกำลังหนาวเหน็บสุดขั้วได้ที่ ผมจับตัวคุณนงนอนตามสบาย คว้าปืน
คลานมาหน้าถ้ำ เอาไม้ยาวเขี่ยฟืนที่จัดเตรียมไว้อย่างรอบคอบก่อนนอน...
เข้ากองไฟ

ระวังไม่ให้ตัวหลุดออกนอกสายสิญจน์ และเส้นขีดมนต์ มงกุฏพระพุทธเจ้า!

กลดพระธุดงค์ลึกลับที่เปี่ยมล้นเมตตาต่อคนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าเช่นผม
เห็นตะคุ่ม แสงเทียนเล่มน้อยลอยเด่นในความมืด...อากาศหนาวเยือกเช่นนี้
ท่านจะเป็นไรไหมหนอ? อยากลุกไปก่อไฟให้ท่าน แต่จนใจด้วยคำสั่ง
ที่ท่านกำชับ

หริ่งเรไรที่กรีดปีก กรีดเสียงระงม พลันหยุดบรรเลงเพลงกล่อมไพร ดุจวงดนตรีล่ม!

หมอกขาวกลุ่มหนึ่งล่องลอยออกมาจากพงไพร ในความมืดที่แม้แต่ยื่นฝ่ามือออกไป
ก็มองไม่เห็นปลายนิ้ว รัตติกาลที่โอบอุ้มปฐพี คือพลังเกื้อหนุน สัตว์บางจำพวกให้มี
ตบะ บารมี...สัตว์ที่มีพลังลึกลับ ไม่ต้องอาศัยพลังจากตะวัน

พวกมันส้องเสพย์ เลือดเนื้อ สิ่งมีชีวิต ดูดกลืนวิญญาณ เก็บกักวิญญาณที่มันกลืนกิน
แปรเป็นพลัง ยิ่งเสพย์มาก ก็เสมือนเครื่องยนต์ได้รับการเติมเชื้อเพลิง...

สัตว์นรกเหล่านี้คือ"ภูติไพร"...เสพย์วิญญาณมากพอก็จะขึ้นชั้นแปรเป็น"อสูร"!!!

ผมกระชับปืนแน่น ดวงตาสองข้างแทบถลน จ้องมองสายหมอกกลุ่มหนาที่พุ่งเข้า
โอบล้อมกลดเก่าคร่ำคร่าพระธุดงค์ เพียงพริบตาเดียวก็เห็นแต่กลุ่มหมอกขาวมัว
และเสียงหวีดร้องอึงอล เสียงที่กรีดบาดเข้าถึงก้นบึ้งดำมืดของวิญญาณ โชคดี
เหลือเกินที่คุณนงหลับเป็นตาย เธอจึงรอดจากจับไข้หัวโกร๋น ผมที่ว่าแน่ๆ
ยังขนลุกขนพอง เห่อชาไปทั้งตัว!

สัตว์นรกเหล่านี้ อดอยากหิวโหย ปากแห้งมานาน ผู้ที่พลัดหลงเข้ามาถึงที่นี้
มีน้อยยิ่งกว่าน้อย ชาวบ้านคนหาของป่า นักท่องไพรเซ่อซ่า ล้วนมาไม่ถึง..
มีเพียงพระธุดงค์กับผมและคุณนง แต่มันโจมตีท่านก่อน เพราะมันไม่ชอบ
ไอร้อนจากกองไฟหน้าถ้ำ

หากผมมีตาทิพย์มองเห็นทะลุความมืดไปที่กลด ก็จะเห็นภาพพระภิกษุที่เปลี่ยน
เป็นชราภาพ ใบหน้าเหี่ยวย่นแต่ยังอิ่มเอิบของท่าน ในท่าขัดสมาธิเพชร ท่านลืม
ตา ถอนหายใจ พึมพัมเบาๆ..."ต่างคน ต่างอยู่ เถิดนะ"

เสียงที่ตอบกลับมาคือ ผ้าเก่าใกล้ขาดมิขาดแหล่ที่เป็นกลดนั้น สะบัดเสียงควับ
สายกลดที่ผูกเชือกโยงกับโคนไม้หยาบๆ ทำท่าจะหลุดถอนยวงด้วยแรงลม แต่
ก็เหลือเชื่อที่กลดซอมซ่อ ยังตั้งรูปทรงอยู่ได้

"หิววว...หิววว...กรรร"...เสียงคำรามโหยหวนหวีดหวิว ประสานเป็นหนึ่งเดียว
สะกดทุกสำเนียงป่า เงียบสนิท ระย่อในทันใด

หมอกขาวแปรรูปเป็นอสุรกาย รวมร่าง ใบหน้าแสยะ เขี้ยวยาวเต็มปาก มือยาว
เล็บยาว พวกมันยังเป็นหมอกสีขาว แต่รูปร่างชัดไม่เลอะเลือน อสุรกายมีนับสิบ
ห้อมล้อมกลด มือเรียวยาว เล็บเรียวแหลมปานใบมีด เหยียดตรงเข้ากลดผ้าเปื่อย
เพียงปลายเล็บสะกิดก็น่าขาดกระจุย!!!

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~

ทันที ที่เล็บยาวสัมผัสผ้ากลด สภาพดีกว่าผ้าขี้ริ้วเล็กน้อย เสียง"พรึ่บ"ดังขึ้น
รอบกลด เปลวสีเหลืองสะบัดวาบทั่วทุกจุดที่มือกับเล็บภูติไพรแตะโดน สีขาว
ห่อหุ้มกลดจนมองไม่เห็น เป็นแสงเพลิงลุกโพลง ท่วมแทน

สรรพเสียงอื้ออึงหิวโหย เปลี่ยนคีย์เป็นเจ็บปวดโหยหวน ความคลุ้มคลั่งหิว
กระหาย กลายสภาพเป็นความเคียดแค้น โกรธเกรี้ยว ดุดัน อสุรกายในกลุ่ม
หมอก ที่เคลื่อนไปรอบกลดดังสายลมพริ้วเลื่อนไหล เปลี่ยนจังหวะหมุนแรง
สายหมอกบิดเป็นเกลียว...

พวกมันเตรียมหอบทั้งกลด ทั้งภิกษุในกลด ให้ปลิวขึ้นบนอากาศแล้วปล่อยลงมา
กระแทกพื้น กระดูกแหลกเหลว!

เสียงสวดมนต์ดังกระหึ่ม พระธุดงค์รูปเดียว น้ำเสียงแผ่วเบาเจือเมตตา ไฉนดั่งมี
พระสิบรูปในกลด เพราะเสียงนั้นกัมปนาท ก้องกังวาน ดุจระฆังยักษ์เคาะผ่าน
ความเงียบ สะกดทุกสรรพสิ่งนิ่งจังงัง...

กลดเก่าคร่ำ ที่ดูเหมือน ต้องโดนกลุ่มหมอกหอบปลิวว่อนกระจายกลางอากาศ
ดังว่าวสายป่านขาดลอย ยังหยัดตระหง่านอยู่อย่างเดิม สิ่งชวนพิศวงยิ่งกว่าคือ
เปลวเทียนเล่มน้อยซึ่งไหววูบอยู่ในกลดก็หาดับไม่

เรือนกาย ผอมสูงสง่าไม่ไหวติงในท่าขัดสมาธิเพชรของท่าน จำหลักหนักแน่น
ประหนึ่งเป็นเนื้อเดียวกับผืนธรณี ท่านส่งกระแสจิตเมตตา ตักเตือน...

"ภูติไพร จงกลับไป อาตมากับพวกเจ้า ไม่เคยมีเวรกรรมต่อกัน ทั้งชาตินี้และชาติไหน
หลีกทางเถิด"

มีหรือเหล่าภูติหิวโหยหน้ามืดตาลายจะยอมฟัง สายลมเย็นแห่งเมตตาหาได้ชำแรก
แทรกเข้าสู่วิญญาณกระด้างของมันไม่ เมื่อตั้งหลักได้จากเปลวเพลิงที่ทำให้พวกมัน
แค่ตกใจ กลุ่มหมอกก็รวมตัวบีบอัด ระลอกสอง

กลิ่นแห่งความกลัว และความตาย ถูกปลดปล่อยเพื่อสะกดวิญญาณมนุษย์ทุกคน
ที่สูดสัมผัส!

กลิ่นนี้เหมือนการปล่อยสารเคมีขั้นสูงสุด ส่ำสัตว์หรือผู้ใดสูดดมเข้าไป กลายเป็น
อัมพาตทันควัน...ดั่งลูกไก่ได้กลิ่นงูเหลือม...ลูกวัวสำเหนียกกลิ่นสางพยัคฆ์ร้าย
นักล่า กลิ่นที่เปลี่ยนปฏิกิริยาเคมีต่อต่อมรับรู้เหล่านี้ ทำให้นักล่าพิชิตเหยื่ออย่าง
ง่ายดายในห่วงโซ่อาหาร ผู้ถูกล่าจะแข้งขาอ่อนเปลี้ย หมดกำลังหลบหนี ชะงักงัน
รอความตายสถานเดียว!

กลางกลิ่นคละคลุ้งแห่งเงื้อมเขา เงามัจจุราช ลมแรงหอบหนึ่งก็โหมกระหน่ำ
บริเวณปักกลด ไม่ทำให้ต้นไม้ไหวเอน หรือแม้แต่ใบหญ้าระคาย หอบเอาเพียง
กลิ่นชั่วร้าย มลายหายไปสิ้น

นั่นย่อมเป็น วาโยกสิณ หรือกสิณลม หนึ่งในอภิญญาแปด ผู้บรรลุภูมิธรรมเท่านั้น
ที่กระทำได้ ว่องไวดังพลิกฝ่ามือเช่นนี้

วาโยกสิณไม่ทันจาง เสียงคำรามแค้นเคืองเหล่าภูติไพรยังไม่หาย อากาศทั่วบริเวณ
ปักกลด ก็สว่างวาบดังประจุไฟฟ้านับล้านโวลท์แล่นผ่าน...

เส้นสาย แสงเจิดจ้าวิ่งถักทอบนนภากาศดำมืด ดั่งจิตรกรปาดพู่กันลายเส้นเจิดจ้าบน
ผืนผ้าใบสีดำ และมือจิตรกรตวัดรวดเร็วดังจักรผัน ชั่วพริบตา เส้นสายก็ถักสานไป-มา
คล้ายตะกร้อหวาย สวยงามบรรเจิด เป็นกรงยักษ์หล่นจากอากาศ สวมครอบกลดพอดี

ยันต์เกราะเพชรสว่างจ้ารอบกลดชั่วขณะจิต แล้วก็วูบเหลือเพียงเงาเลือนรางในความมืด
กลดผ้าขี้ริ้ว ถูกปกป้องโดยมหายันต์แข็งแกร่งกว่ากำแพงเหล็ก...พระภิกษุสูงล้ำภูมิธรรม
ปราบภูติไพรทั้งโขยงได้แค่พลิกฝ่ามือ แต่ท่านหลีกเลี่ยงเป็นเพียงฝ่ายรับ ไม่รุกไล่เอาชัย

ท่านทราบดีว่า...การพิชิตภูติไพร มีสถานเดียวคือ ขยี้ทำลายให้สิ้น นั่นเท่ากับเพิ่ม
น้ำหนักแห่งกรรม ใส่ลงบนทางอันบรรลุแล้วของท่าน!

เหล่าภูติ ยังเป็นฝ่ายรุก แต่เหมือนเตะลูกหนังใส่กำแพง เข้าใกล้กลดคราใดก็
กระเด้งผาง ด้วยอำนาจแห่งเกราะเพชร พวกมันวนเวียนรอบกลดน้อย จนเหนื่อย
อ่อน ลืมสนิทว่ายังมีมนุษย์ตาดำๆแอบมอง ใจระทึกมิเป็นส่ำ ห่างเพียงสิบก้าว!

ความหิวโหย สิ้นหวัง ส่งความสิ้นท่าให้ฝูงมัน ไม่อาจรวมพลังกระทั่งขู่คำราม...
ก่อนแสงแรกแห่งทิวามาเยือน และขับไล่รัตติกาล พวกมันก็รีบรุดจากไป เพื่อหา
สัตว์เล็ก สัตว์น้อยเป็นอาหาร

แต่แน่นอนว่า ค่ำคืนนี้ความหิวโหยจะเป็นเพื่อนมัน เพราะเสียงอึกทึกที่ก่อขึ้น
ในการพยายามพิชิตผู้ทรงศีล ทำให้สัตว์กลางคืนทุกเผ่าพันธุ์ เปิดตูด เตลิดหนี
หาย จากบริเวณนี้ ไปไกลลิบ!!!

 

สองท่อนยาว อิ่มเอมพอควรนะครับ
ต้องพัก ราตรีสวัสดิ์กันแล้ว
พบกันใหม่พรุ่งนี้ ขอให้มีความสุข
ปราศจากความทุกข์ ทุกประการทุกท่านเทอญ

 

ลุ้นระทึกทุกตอนขอบคุณมากครับคุณอา

 

ขอบคุณครับคุณอา พรานเอ็กซ์ดวงดีจริงๆ มาเจอพระธุดงค์
ถ้าไม่เจอคืนนี้คงเสร็จเป็นแน่แท้ หรือตัวเองไม่เสร็จเพราะมีพระท่ากระดานคุ้มครอง
แต่คุณนงค์คงจะต้องลำบากแน่ รอลุ้นกันต่อ ว่าเช้าแล้วจะเป็นอย่างไร
ราตรีสวัสดิ์ครับทุกท่าน

 

อื้อหือ...สุดอัศจรรย์ใจในเนื้อเรื่องที่บรรจงพิมพ์ร้อยถ้อยคำให้อ่าน ช่างอัศจรรย์ใจและสนุกมากๆครับ พระคาถายันต์เกราะเพ็ชร ศักดิ์สิทธ์ยิ่งนักครับ

 

ขออนุญาติเจ้าภาพด้วยนะครับ ภาพวาดหลวงปู่ เป็นภาพที่สวยและเข้มขลังมากครับ
ขอบคุณครับ

 

...ถ้าเปรียบวรรณกรรมชิ้นนี้ของท่าน เป็นหนังหรือละคร
ผู้จัด ต้องให้งานของท่าน...สำแดง...ในช่วง...ไพร์มไทม์...เป็นแน่แท้
เรทติ้งต้องวิ่งกระฉูดแบบฉุดไม่ยั้งรั้งไม่อยู่ หายใจหายคอแทบไม่ทัน...

...มาเป็นกำลังใจให้นะครับ และขอให้ท่านสุขภาพแข็งแรง ดวงตาสดใส...

 

...เทพเจ้าแห่งสรรคบุรี...หลวงปู่กวย ชุตินธโร...
พระผู้เมตตาและทรงอภิญญา ที่ผมเคารพมาก
ภาพสวยมากครับ

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
บทบรรยายตอนนี้
สุดจะบรรยาย
อ่านแล้วแต่ละวรรคตอน
อ่านแล้วโครตเหนื่อย
เหน็ดเหนื่อยแทนผู้เขียน
สุดยอดเลยครับคุณอาครับ

 

และคุณอาครับ
เผยนามพระผู้เฒ่าได้ไหมครับ?

 

ในรอบสองเดือนมานี้ท่าน wanwi ไม่เคยขาดเขียนเลยสักวันถ้าเป็นนักเรียนคะแนนความประพฤติคงเต็มแน่ๆ แต่ทีสำคัญตอนนี้แฟนติดตามกันอย่างล้นหลาม ร่วมด้วยช่วยให้กำลังใจครับ สุดยอดนักเขียน สุดยอดนักบริหาร