ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

ขอโทษนะคะ ที่หายไปหลายวัน ป่วยทานยาแก้แพ้อากาศ หลับไปเสียหลายวัน

 

สิ้นสุดการรอคอย ติดตามด้วยความระทึกในดวงหทัยพลัน

 

เมื่อไหร่เจ้าของกระทู้ จะเขียนจบนะ
หลับไปหลายตื่นละ

 

ไม่กลัวท่านลงอาญาหรือครับ

 

เหมือนจะรู้แฮะ 5555

 

สิงห์เดินไปตามทางลับ เลาะริมพระที่นั่ง มองแสงเงาที่ตกกระทบ ตาแลต่ำ เพียงชายสไบแล
ข้อเท้าแม่หนูอิน ที่มีกำไลทองรอบข้อเท้าเล็กๆ มิได้พบผู้ใด จนแม่หนูอินหยุดเดิน
เสียงกังวานใสของแม่หนูว่า "หนูอิน ส่งได้เพียงนอกประตู พี่สิงห์จนเร่งเถิด คุณหลวงเดช
แลพ่ออยู่หัว คงจักร้อนใจ เลยเพลาอักโขแล้วเจ้าค่ะ"

สิงห์เพิ่งสังเกต ประตูอันงามวิจิตรด้านหน้า ลงรักปิดทอง ขอบประตู ทาด้วยชาดสีแดง ลายประตู เป็นเทพพนม งดงามนักด้วยฝีมือช่างวังหลวง

แม่หนูเอื้อมมือไปผลักเปิดประตู แล้วพยักหน้าแลยิ้มให้อย่างภักดี

สิงห์สูดลมหายใจ แล้วก้าวข้ามขอบประตูเข้าไป ได้ยินเสียงหัวใจตนเต้นแรงนัก

 

สิงห์แหงนมองด้านหลังของท้องพระโรงแห่งอโยธยา เสาต้นสูงใหญ่ ลวดลายวิจิตร เพดานสลักเสลาอย่างงดงาม ทองทาอยู่ทุกที่ สีแดงอันเข้มขลัง ตัดกับสีทอง แต่เงียบสงบ ด้านหน้ามีม่านไหมขนาดใหญ่ ขลิบทองงดงาม สิงห์ยืนงงอยู่เพียงครู่ ก็มองเห็นเงาเลือนลางหลังม่าน แลฝ่าพระบาทในฉลองพระบาททอง เพียงเห็นสิงห์ก็จำได้ทันที ว่าเป็นผู้ใด สิงห์รีบเดินไป หาด้วย
ฝ่าพระบาททั้งคู่ กำลังย่ำดำเนินวนไปมา

พระองค์ทรงหันมาเห็นสิงห์ เห็นสิงห์ก็ทรงเอ่ยด้วยพระสุรเสียงเบา แต่ฟังแล้วให้เสียวสันหลังนัก
"จักมุดหัวอยู่ไย ฤามัวจักแต่งองค์ดั่งอิสตรี งานบ้านงานเมืองสำคัญนัก จักออกท้องพระโรงได้
มัวแต่จักสนิมสร้อยอ้อยอิ่ง รำคาญใจข้านัก มันน่าจักลงอาญาให้หลาบจำ ยังจักมายืนนิ่งหูทวนลม จักรอให้ข้าสนตะพายฤาไร จึงจักรู้งาน รีบตามข้ามา"

 

สิงห์รีบก้าวตามเจ้าหอหน้า ไปติดๆ ในหัวคิดวนเวียนกับคำที่ทรงกล่าว แล้วให้ละอายใจนัก
ก้มหน้าจนคางแทบจรดอก รู้สึกร้อนใบหน้าไปจนถึงหูทั้งสองข้าง เจ้าพี่ช่างกล่าวได้แสบทรวงนัก

 

ได้ยินพระสุรเสียงลอยตามลมมาเบาๆ คล้ายทรงกัดพระทนต์ เมื่อกล่าว
"ไม่น่าจักให้มีหัวตั้งอยู่บนบ่า สิ้นคิดนัก เสียเชื้อเสียวงค์ ให้พ่ออยู่หัวรอเจ้างามหน้านัก"
สิงห์เห็นพระที่นั่งเก้าอี้สามตัว ตั้งอยู่เบื้องหน้า ด้านหน้าถัดไป เป็นฉากไม้ลาดฉลุอันวิจิตร
พระที่นั่งเก้าอี้ เป็นลวดลายดั่งเก้าอี้จีน มีพนัก เป็นแผ่นไม้สี่เหลี่ยม มีลวดลายจีน
พนักเก้าอี้ เป็นไม้แผ่นฉลุ มีเบาะรองนั่งเป็นผ้าไหมจีน สิงห์มองเก้าอี้ทั้งสามอย่างแปลกตานัก
เจ้าหอหน้าทรงดำเนินไปนั่ง เก้าอี้ ตัวกลาง โบกพระหัตถุเรียกสิงห์มา สิงห์รับเดินไป
จักทรุดตัวลงนั่ง ก็มิกล้า ทรงปรายพระเนตรมาดู แล้วชี้ลงที่พื้นหน้าเก้าอี้
"หากคิดมิได้ ก็นั่งเสียบนพื้นข้างข้า หากจักเข้ารกเข้าพง ข้าจักได้จัดการเสียด้วยศอก ด้วยหมัด"

 

ทำไม เจ้าหอหน้าถึงดุแท้ ???

 

ทรงมีพระเมตตามาก แต่ไม่ชอบคนไม่รู้จักหน้าที่ตน

 

สิงห์รู้สึกอึดอัดในอกนัก เหงื่อไหลชโลมกาย ตาก็ได้แต่มองพระบาทในฉลองพระบาททองของเจ้าหอหน้า ได้ยินเสียงเป่าสังข์ เป่าแตร ตามด้วยเสียงฆ้อง เป็นสัญญานการออกว่าราชการ สิงห์จึงได้สติ ..... รู้สึกถึงเสียงฝีเท้าแผ่วเบาจากด้านหลัง สิงห์ก็รับรู้ได้ทันที รีบหมอบกราบลงไปกับพื้น ฉลองพระบาททองของพ่ออยู่หัว ก็มาหยุดเบื้องหน้าสิงห์ ครู่หนึ่ง แล้วเดินออกไปด้านหน้าสิงห์ ทรงพระดำเนินไปที่ช่องลักษณะคล้ายหน้าต่างซึ่งมีอยู่สองข้างซึ่งเปิดรออยู่ แล้วก็ทรงพระดำเนินไปประทับ หน้าฉาก อันทรงด้วยเศวตฉัตร แลขุนนางน้อยใหญ่ที่หมอบกราบ

 

สิงห์จ้องมองความเป็นไปของอโยธยาแทบพระบาทเจ้าหอหน้า เสียงมหาดเล็กเบิกความเรื่องราวฏีกาอันน่าหนักใจ สิงห์นั่งฟังแล้วให้รู้สึกถึงความอลวนในราชสำนัก หลายคราที่ลอบมองพระพักตร์เจ้าหอหน้า พระขนงเหมือนจะขมวดนิดๆ อยู่ตลอด พระพักตร์เม้มแทบจะเป็นเส้นตรง สายพระเนตรช่างดุดันนัก พระหัตถ์กำไว้

แล้วพระสุรเสียงแผ่วเบาแต่ดุดันนัก ก็ตรัสว่า
"ข้าชังนัก พวกรักในอำนาจราชศักดิ์ จักออกรบเพียงเพื่อศักดินา มิใช่เพื่อแผ่นดิน
อันน้ำใจคนยากนักจักหยั่งถึง ในภายภาคหน้า หวังว่าเจ้าคงมิหลงในอำนาจ หาก
เป็นเช่นนั้น หัวของเจ้าข้าจักกุดเสียด้วยมือ เจ้าจักมิเกรงมิกลัวผู้ใดย่อมได้ แต่หากคิดเป็นศตรูกับข้า ข้าจักมิไว้"

สิงห์เสียววาบ ได้แต่ตอบไปแทบพระบาทว่า "มิบังอาจ พะยะค่ะ
สิงห์ตนนี้ จักรับใช้แทบพระบาทไปทุกภพทุกชาติ ดั่งคำสัตย์สาบาน
หากผิดคำสาบาน ขอเจ้าพี่ลงอาญา"

ได้ยินเสียงเจ้าหอหน้า ทอดพระปัสสาสะ

"สิงห์ ข้าจักให้เจ้าตามข้าออกศึก เมืองละแวก คงจักรอมิได้ ด้วยเมืองละแวก
ลอบตีเมืองหน้าด่าน แต่ศึกครานี้ มิใช่ทัพหลวง เจ้าจักได้ เจนสนามรบ"

 

ขอบคุณสำหรับคำตอบ
เก่งจัง....คุณพิมพ์ได้ละเอียดดี ทำให้ผู้อ่านรู้สึกเห็นภาพชัดเจนในเนื้อเรื่องที่เขียน

 

ติดตามครับ

 

ผมพึ่งตามมาอ่านได้ถึงหน้า60 ด้วยความอยากรู้ว่าจริงไหมที่ จขกท. บอกว่าให้เล่านิทาน3ปีก็ไม่จบ ผมมองดูปีที่เริ่มเล่านิทาน ตั้งปี2015 จนมาปัจจุบัน 2018 พอเลื่อนก็พบว่าเรื่องของท่านสิงห์ ยังไม่จบจริงๆ แอบมาส่งกำลังใจครับเรื่องที่เล่าสนุกมากครับ ละผมจะกลับไปอ่านต่อก่อนครับติดมากๆ

ปล. ผมสนใจเรื่องพญานาคกับครุฑ เป็นพิเศษมันรู้สึกน่าค้นหานึกภาพตามแต่ล่ะเมืองต่างๆมันคงงดงามเกินกว่ามนุษย์เราจะเข้าใจจริงๆครับ

 

ยังไม่จบ แถมไปไม่ถึงครึ่ง

ป.ล.ขอบพระคุณทุกท่านที่มาติดตาม เรื่องราวชีวิตในชีวิตมนุษย์ตอนนี้ พัลวันเหลือทน
แต่พี่สิงห์ก็็็็คงรอมิได้ ไปออกศึกเลยละกัน

 

ว่าแต่ จริงๆ ออเจ้า บุพเพสันนิวาส ก็สนุกดีนะเจ้าคะ แต่เรื่องราวพี่สิงห์ มันดราม่าหนัก
อยากเขียนบทหวานบ้างไรบ้าง 555

 

สิ้นพระกระแสรับสั่งของเจ้าหอหน้า สิงห์ก็แย้มยิ้มอย่างพึงใจ
"หากเจ้าพี่มีพระบัญชา หากจักสั่งน้องให้ไปตายเสีย น้องก็จักไป มิขัดพระบัญชา"

เจ้าหอหน้าแย้มพระโอษฐ์ เหมือนจะพระสรวล
"ก็ลองขัด จักได้รู้ว่า ตายเสียยังจักดีกว่าอยู่" พระสุรเสียงเรียบเย็น แต่สิงห์ขนหัวลุกไปทั้งหัว
กับพระราชดำรัส ในใจก็คิดว่า เจ้าพี่ใยดุดันเพียงนี้ ข้าเพียงมาไม่ทันพระทัย

 

แล้วสิงห์ก็ได้ยินเสียงเป่าแตรยาง กลองตีขึ้นหนึ่งครั้ง เป็นสัญญานการออกท้องพระโรงจักสิ้นสุดลง สิงห์ได้สติ เตรียมหมอบกราบ แล้วช่องพระแกล ด้านซ้าย ก็เปิดออก พ่ออยู่หัวในเครื่องทรงเต็มยศอย่างกษัตริย์ สวมพระมงกุฏทอง ก็ก้าวออกมา สิงห์มองภาพที่พระองค์ก้าวลงมา รู้สึกดั่งเทพลงมาโปรดจากสวรรค์ ทั้งฉลองพระศอทอง ประดับอัญมณี พระสังวาลทอง แลฉลองพระองค์ขลิบทองเป็นแถบทอง ฝังทับทิมงดงามยิ่งนัก เมื่อมาอยู่บนพระวรกายพ่ออยู่หัว พระฉวีขาวอมชมพูอันละเอียด เมื่อต้องแสงแดดกระทบเครื่องทรงทอง ดั่งมีรัศมีทองรอบพระวรกายพ่ออยู่หัว รัศมีแห่งความเมตตา สิงห์น้ำตาซึมโดยมิรู้ตัว รู้สึกตื้นตันในอารมณ์ แต่มิได้เอื้อนเอ่ยวาจาใด ได้เพียงกระซิบในใจว่า
"เสด็จพ่อ"