ขออนุญาตถามหลายๆท่าน ถึงการรับรู้เหตุการณ์ในอนาคต

ขออนุญาตถามหลายๆท่านครับ เกี่ยวกับการรับรู้เหตุการณ์ในอนาคต

ไม่รู้จะเริ่มยังไงครับ คือเวลาเรารู้เรื่องต่างๆที่จะเกิดขึ้นรอบๆตัว เกี่ยวกับตัวเองหรือคนข้างตัว
บางเรื่องเหมือนจะเป็นกรรมแต่ชาติปางก่อน ในชาตินี้ก็มี เป็นเรื่องที่จำเป็นจะต้องเกิด
แต่ผมเองกลับรับรู้ได้ แล้วมันก็เกิดขึ้น บางเรื่องก็แค่เรื่องเล็กๆ บางครั้งก็เรื่องใหญ่
แต่ถ้าเป็นเรื่องที่แน่ใจแล้ว ก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้เลย

บางครั้งมันก็กระวนกระวายใจ จิตมันไม่สงบ รู้หลายเรื่องมากเกินไป แต่กลับแก้ไขอะไรไม่ได้เลย(รู้ไปทำไม)
ในใจก็เข้าใจว่าเป็นเวรกรรม ที่จะต้องเกิดขึ้น

ตัวผมเองเคยฝึกสมาธิผ่านมานานมาก พักหลังๆขาดปฎิบัตไปเยอะ เคยคิดว่าจะไปฝึกจริงๆจังๆ
แต่ก็ไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหน
อยากจะขอคำแนะนำจากสมาชิกทุกๆท่าน ที่ปฎิบัตหรือมีประสบการณ์ ช่วยแนะนำทีนะครับ
ขอบคุณครับ

 

การรับรู้เป็นเรื่องปรกติ ครับ ถ้า จิตมีกำลัง ก็สามารถได้ครับ ไม่ต้องแปลกใจอะไร

ส่วนการที่จะแก้ไข หรือ ป้องกันนั้น บอกตรงๆ ถ้ามีความสามารถ เราก็ทำได้ ถ้าไม่ก็เป็นไปตามกรรม ครับ ถ้ากำลังตัวเองไม่พอ กฏแห่งกรรม ทำกรรมอะไรสร้างกรรมอะไรไว้เราก็ย่อมได้รับผลกรรมนั้น ครับ

เว้นแต่ผ่อนหนักให้เป็นเบา มีแต่ บุญกุศลกรรม ทาน ศีล ภาวนา ที่จะช่วยได้ครับ หรือไม่ก็ ครูบาอาจารย์ที่เป็นผู้รู้

แต่ก็น่าจะดีใจอย่างนะ ว่าเราได้ใช้ผลกรรมไปแล้วก็ทำใจให้สบายครับ ไม่ต้องคิดมาก

ส่วนปัจจุบัน จะเริ่มจากไหน ก็เริ่มจาก ทาน ศีล ภาวนา ได้เลยครับ

ทำทาน รักษาศีล ภาวนา อานาปานสติ กรรมฐานกองที่ตัวเองปฏิบัติ ให้จิตเป็นสมาธิ ฌาน ได้ตามสะดวกครับ กรรมฐานสี่สิบ เลือกเอาได้เลยครับ

ปล. ถ้าจะเอาจริงๆ นะ ถ้ากำลังตัวเองแก้ไมไ่ด้ ก็ต้องอาศัยกำลัง ครูบาอาจารย์ช่วยเอาครับ เช่น วัตถุมงคล พระเครื่อง ก็ช่วยได้ครับ

 

ขอบคุณครับ
จริงผมไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่ายังไง เรื่องมันยาวมาก ขออนุญาตถือว่าเป็นกระทู้ระบายความในใจละกันนะครับ

มันเริ่มจากวันนึง มีพระอาจารย์ท่านนึง (ไม่ทราบว่าท่านใด) เป็นพระสงฆ์ ท่านมาให้เห็นในจิต ท่านว่า มันถึงเวลาแล้ว
แล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้น ผมเริ่มเห็นสิ่งต่างๆ ประกอบกับช่วงวิกฤตชีวิต เลยเริ่มหาทางออก แล้วก็มาทำบุญ นั่งสมาธิ

จากนั้นเริ่มฝันเห็นตัวเองในอดีตชาติ ถอดจิต เห็นสวรรค์นรก ฯลฯ จากตอนนั้นก็เกือบสิบปี

เริ่มแรกมันก็สนุกดี อยากรู้อยากเห็นไปหมด พอโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ รู้สึกว่าเยอะเกินไป แม้ว่ามันจะชัดขึ้นเรื่อยๆ

แต่ผมก็เหนื่อยล้ามาก เคยหยุดฝึกทุกอย่างไปเลย อยู่เฉยๆ เหมือนจะหายไปช่วงนึง แต่ก็กลับมาเหมือนเดิม

จนวันนี้ถึงกับเบื่อหน่ายโลกนี้ ขอสารภาพว่าบางครั้ง ก็ไม่อยากมีชีวิตบนโลกเท่าไร แต่ถ้าตายไปมันก็ไม่ได้จบ มีความวุ่นวายต่ออีก ไม่ว่าจะกี่ภพ หรือชาติต่อๆไปก็ตาม

จนปัญญาแล้วครับ รู้สึกเหมือนตนเองโง่เหลือเกิน

 

ปล่อยวาง ครับ สั้นๆ

แล้วมีสติ อยู่กับปัจจุบัน ครับ

เราวางอารมณ์เรื่องต่างๆพวกนี้ได้เมื่อไหร่ ก็เหมือนเกิดใหม่ หลุดพ้น ครับ

บางที ขาดสติ คิดสั้น อกุศลกรรมเข้าแทรก การที่จะตายนั้น บอกตรงๆ จบแค่ ชีวิตชาติปัจจุบันเฉยๆ แต่เราไปต่อ ได้ไปต่อใน ชาติอื่นๆ ภพภูมิ อื่นๆ ต่อไปนะครับ ซึ่ง จะไปดี หรือ ไม่ดี ก็อีกเรื่องนึง ตะหาก ^^

 

ปล่อยวางได้เป็นพักๆครับ พอมีเหตุเกิดขึ้นอีกก็เริ่มเครียดใหม่ วนไปเรื่อยๆไม่จบไม่สิ้น จิตมันพาไปตลอด ทั้งๆที่คิดว่าไม่อยากไป ไม่อยากรับรู้อะไร อยากแค่รู้สึกว่างเปล่า ไม่ต้องคิดอะไรเลย แต่ชอบโดนจิตหรืออะไรซักอย่างบังคับให้ฝึก
ถือว่าเป็นกรรมรึป่าว ผมก็ไม่รู้เลย ว่าจริงๆควรจะปฎบัติให้จริงจัง หรือแค่ปล่อยไว้เฉยๆ

 

ถาม : แฟนนั่งกรรมฐานแล้วมีเรื่องเข้ามาเยอะขึ้นครับ ?
ตอบ : ถ้าเขาไม่นั่งกรรมฐาน อุปสรรคจะหนักกว่านั้นอีก เรื่องของ ศีล สมาธิ ปัญญา เป็นเรื่องของบุญใหญ่ ถ้าบุญใหญ่มาถึง กรรมก็จะตามได้น้อย ถ้ารู้จักทำให้สม่ำเสมอกรรมก็จะตามไม่ทัน ยังโชคดีที่รู้จักทำสมาธิ ไม่อย่างนั้นถ้ามามากกว่านั้นก็จะรับไม่ไหว
ฉะนั้น..กลับไปทำให้เยอะกว่าเดิม ถ้าไม่ทำจะจุกกว่านี้อีก หลายคนมักจะเข้าใจผิด คิดว่าพอเข้าวัดปฏิบัติธรรมแล้วเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นมาก โปรดทราบว่าถ้าไม่เข้าวัดปฏิบัติธรรม จะเจอหนักกว่านั้นอีก

ภาษิตจีนเขาบอกว่า "ขี้แตกแล้วค่อยขุดส้วม" ถึงจะไม่ทันกาลก็ขุดไปเถอะ งวดหน้าอย่างไรก็มีส้วมไว้ใช้แล้ว ถึงวันนี้ไม่ทันก็ขุดไปก่อน ตั้งหน้าตั้งตาขุดเอาไว้ การเข้าวัดปฏิบัติธรรมก็เหมือนกัน เรามาในจังหวะที่ โชคดีมาก ๆ แล้ว เข้าวัดแล้วค่อยเดือดร้อน ถ้าเดือดร้อนตั้งแต่ก่อนเข้าวัด เราจะไม่มีบุญกุศลอะไรไว้ผ่อนกำลังของกรรมที่เข้ามาเลย

ฉะนั้น..ถึงเวลาให้ตั้งหน้าตั้งตาทำความดีไประยะหนึ่ง พอกำลังความดีเพียงพอ สามารถที่จะหนีห่างได้ กรรมก็ตามไม่ทัน ถ้ารู้จักทำให้สม่ำเสมอ ก็จะสามารถหนีต่อไปได้อีกระยะหนึ่ง เรื่องของความดีความชั่วไม่สามารถหักล้างกันได้ แต่ถ้าทำความดีมาก ๆ ท่านเปรียบว่ามีน้ำทะเลอยู่แก้วหนึ่ง ถ้าเราเทน้ำจืดลงไปมากเข้า น้ำทะเลก็หายเค็มไปเอง ฉะนั้น..ต้องเร่งทำความดีให้มากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นเราก็จะต้องมาบ่นว่าน้ำทะเลเค็มปี๋ เป็นเพราะเข้าวัดแน่ ๆ เลย..!

สนทนากับพระครูวิลาศกาญจนธรรม (พระอาจารย์เล็ก สุธมฺมปญฺโญ)
__________________

�纵��ҡ��ҹ����º���� ����͹�ѹ��¹ ���� - ˹�� 6 - ��дҹʹ����Ѵ��Ң�ع

 

สาธุครับ

 

ยุคนี้สะดวกครับการภาวนา

มีคำสอนครูบาอาจารย์ ให้ศึกษาเรียนรู้

เหลือแต่ว่าเราภาวนาจริงจังขนาดไหน

 

ทิ้งเลยครับ ให้นึกเสียว่า มันจะรู้หรือไม่รู้ช่างมันครับ
และก็ไม่ต้องไปอยากรู้อะไรเลยครับ
เรียกว่า ถ้ามันรู้ช่างมัน ถ้ามันคิด มันระลึก มันนึก
ขึ้นได้ ให้ช่างมัน ปล่อยผ่านไป เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นครับ
เพราะถ้าเราไม่ทิ้งจริงๆ คือยัง ระลึก นึกขึ้นได้
คิดขึ้นได้ มันจะทำให้เราเป็นไปตาม
จริต อนุสัย วิบาก อย่างใดอย่างหนึ่งได้
อย่างที่คาดไม่ถึงครับ......

ลำดับการเกิดเรื่องแบบนี้นะครับ ถ้าเราลองสังเกตุจะเริ่มจาก
หลักปี หลักเดือน หลักสัปดาห์ หลักวัน แล้วมาปัจจุบัน
(ตรงนี้ถ้าเราไม่เลิกสนใจ ไม่เลิกคิด ไม่เลิกหาคำตอบ
มันจะทำให้เราไป ตาม จริต อนุสัย วิบาก หลายๆดวงจิต
เลยเข้าใจไปว่า ชะตาฟ้าลิขิต หรือ ชีวิตเราถูกกำหนดมา
นั่นหละครับ)
แต่ถ้า หลังจากทิ้งได้ขาดแล้ว
มันจะเริ่มรู้ก็ช่าง รู้แล้วก็ทิ้งไป ไม่อะไรๆกับมันได้
จาก ปัจจุบัน ไปหลักวัน ไปสัปดาห์ ไปเดือน
ไปปี ไปหลายๆปี ไปหลายๆชาติ และจะย้อนกลับไป
หลายๆชาติได้เองครับรู้จิตเราเองนี่หละครับ
ส่วนของคนอื่นๆจะรู้ไม่รู้ก็ช่างมัน อย่าไปสนใจครับ
เพราะเป็นเรื่องภายนอก ไม่ใช่ทางพุทธฯ
ยกเว้นว่า จะเป็นประโยชน์ต่อบุคคลหรือทางธรรม
(ถ้าไม่ทิ้งอย่างเก่งย้อน
ได้ครั้งละไม่เกิน ๕ ชาติเผลอๆยึดมั่น
ถือมั่นจนนึกว่าเป็นปัจจุบัน) และสามารถเปลี่ยนแปลงได้
ถึงจะไม่เป็นไปตาม จริต อนุสัย หรือวิบากครับ
ปล.วิบากคือกระแสที่จรเข้ามา จรคือ ไปๆมาๆ
หรือแวะมา สำคัญคือ อย่าไปดึงมันเข้ามาด้วยการ
คิด ระลึก นึกถึง ก็พอครับ

 

ขอบคุณครับ
ถ้าเป็นเรื่องเล็กๆ ผมปล่อยผ่านได้ครับ แต่ถ้าเรื่องใหญ่ๆ
ขอยกตัวอย่างเช่น คู่ที่รักกัน แต่งงานกัน พอมาวันนึงเรากลับรู้ว่า เราแค่มีบุญร่วมกันมาแค่เพียงช่วงนึง พอหมดบุญเราต้องแยกกัน

ใจมันกังวลตลอด ละไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
ทุกวันนี้ปฎิบัตเป็นระยะ ทาน ศีล ภาวนา พยายามทำให้ดีที่สุด แต่จิตก็รับรู้เรื่องมาแบบต่อเนื่อง

ทำอย่างไร เราถึงจะไม่รับอะไรเลยได้ครับ ไม่เข้าใจจริงๆ

 

ขอโอะกาด นินึง ฮับ

ทำไมพี่ ไม่ระลึกถึง พระเวชสันดร ละคัฟ

พระเวชสันดร นี่ ไม่ใช่ไปนั่งรอเห็นการหมดบุญ
ผลิกขึ้นเป็น "ให้ไป" กลายเป็น ต่อบุญ(ในธรรม)
เอนกอนัตมหาศาลประมาณไม่ได้

แล้ว มะใช่ว่า จิตใจภายในจะไม่สั่นปานจะขาด นะ

ต้องมี แต่ ยกขึ้นกำหนดรู้ เห็นความเกิด ความดับ

ยืนหยัด ไม่กวัดแกว่ง มีสติ มีจิตตั้งมั่น

กำหนดเห็นซึ่ง ปิติ อันจิตพรากจาก รูปขันธ์1 นามขันธ์4
แล้ว แลอยู่

ชาติพระเวสสันดร เป็นชาติที่10 สุดท้าย ก่อนพร้อมที่จะ .................

 

สู้ๆพยามยามต่อไปเด้อ
ทนๆฝืนๆเอาครับ

 

ขอบคุณนะครับ ต้องขอโทษที่ต้องบอกว่า ผมนี่ไม่แตกฉานเรื่องศาสนาเลย ที่ร่ำเรียนมาก็ลืมๆไปหมด จำได้เพียงพื้นฐานเท่านั้น

ขอเล่านิดนึงว่า ผมเคยระลึกชาติได้ ชาติใดไม่ทราบแต่คงนานมาก ว่าตัวเองเคยมีอภิญญายังไง มาถึงชาติปัจจุบัน ก็จำได้หมดแต่ควบคุมอะไรไม่ได้เลย

พอมาปฎิบัต กลับรับสิ่งที่ตัวเองรู้ไม่ได้ ห้ามไม่ได้เลย ตัวผมเองในชาตินี้ คิดว่าพอแล้วกับญาณต่างๆ ไม่อยากรับรู้อะไร อยากแค่จะทำบุญ ทำจิตให้สงบเท่านั้น ในใจลึกๆอยากจะหยุดแค่เพียงเท่านี้ ไม่อยากมีแต่อีกกี่ชาติ ไม่อยากไปนรกสวรรค์ หรือที่ไหนก็ตาม

แต่รู้สึกว่าตัวเองช่างเขลาเหลือเกิน คงไม่สามารถไปถึงจุดนั้นได้ และก็ไม่รู้วิธีหยุดตัวเองได้เลย

 

ในความฝันคุณ คุณบังคับตัวเองได้ไหมครับ นึกคิดพิจารณาตอบโต้ด้วยตนเองได้ไหม มีแต่ภาพหรือมีการพูดคุยกันด้วย ขอให้คุณพิจารณาให้ดีและปล่อยวางครับ
อย่ายึดเอามาว่าเป็นจริงจังในปัจจุบัน หากในฝันนั้นคุณสามารถคุมสติได้แม้หลับอยู่ก้ตามคุณจะพูดตอบโต้ได้นึกคิดได้ และบังคับได้ทุกประการจะไม่เลือนลางชัดเจนและรู้ชัดว่าใครทำอาไรที่ไหนอย่างไร ไม่รู้ก้ซักถามได้ ท่าไม่ใช่อย่าไปยึดติดเลยครับนิมิตรหลอกใจมีมากมายครับ

 

บังคับได้ครับ บ่อยครั้งที่มีเทวดา นาคหรือสิ่งต่างๆ มาคอยบอกสอน เรื่องการควบคุมจิต ค่อนข้างทำได้ครับ พอมีประสบการณ์มาก เริ่มแยกแยะออกว่า เหตุการณ์ไหนคืออะไร แยกแยะสัมผัสออก รับกระแสพลังได้ แต่ไม่ละเอียด ว่าพูดคุยอยู่กับใคร ท่านใดบ้าง พอตื่นขึ้นมา ร่างกายก็ล้าเอามากๆ

สมัยก่อนมีปัญหากับการนอนมาก ทำเอานอนไม่หลับ โทรมไประยะนึงเลย เพราะกลัวมาก มีหลายต่อหลายครั้งที่รู้สึกเหมือน มีคนสร้างเหตุการณ์ให้เราตาย แล้วให้เราฝึกแยกจิตออกจากร่าง ตอนนั้นกลัวมาก ไม่กล้านอน มันรับรู้ทุกความรู้สึกเจ็บปวด ทรมาน

แต่ตอนนี้ก็ชินซะแล้ว แต่ก็ไม่อยากให้เกิดอีก ผมพยายามที่จะฝึกจิตให้นิ่ง แล้วหยุดทุกอย่าง แต่ผลออกมาตรงกันข้าม

พระอาจารย์ท่านเคยว่า ฝึกให้จิตสงบ ยิ่งฝึกผมยิ่งสงบยากขึ้นเรื่อยๆ

 

ครับท่าเช่นนั้นก้ต้องปล่อยวางและเข้าใจในธรรมดาโลกครับกับสิ่งที่เกิดขึ้น และผมว่ามีบุญวาสนาทางนี้แล้วก้ควรยิ่งปติบัติให้มากขึ้น วัยและความเสื่อมก้าวผ่านไปทุกนาที ถึงอยากจะยึดสิ่งใดไว้สุดท้ายก้ต้องปล่อยไปจนสิ้นสิ่งที่คุณสั่งสมมาก้คงจะเพื่อให้ธรรมเจริญขึ้นมากกว่านี้ไปอีกครับ

 

ขอบคุณครับ

 

ขออนุโมทนาในธรรมของทุกท่านครับ

ประสบการณ์ของคุณ ก็ถือว่าเยอะพอสมควรทีเดียว

ที่หลายท่านแนะนำมาก็ดีแล้วครับ อยู่ที่ว่าคุณจะทำหรือไม่ เหมือนจะอยากหนีจากสิ่งเหล่านี้ แต่ก็ไม่ยอมหนี เหมือนจะเบื่อ แต่ก็ไม่เบื่อ ฤทธิ์บางอย่างเป็นสิ่งที่ทำได้มาแต่เดิม ซึ่งห้ามอยากอยู่เอาการ ต้องค้นกันลึกหน่อย แต่การที่ยังมีบางสิ่งบางอย่างมาคอยสอนอยู่ นั่นเพราะคุณยังมีความอยากรู้อยากเห็นในอำนาจฤทธิ์ของตนอยู่ ถ้าคุณไม่เอาสิ่งเหล่านี้โดยแท้จริง พวกเขาจะไม่มากวนคุณเลย ฤทธิ์อำนาจต่างๆที่เคยมี มันจะเป็นเหมือนแค่ความฝัน

อยากสงบยิ่งไม่สงบ ยิ่งอยากปล่อยกลับยิ่งยึด เพราะไม่ได้ดำเนินตามแนวทางคำสอนของพระพุทธเจ้า คุณปฏิบัติแต่สิ่งที่ทำให้เจริญในฤทธิ์อำนาจ แต่ไม่ได้ปฏิบัติตามหลักวิถีพุทธ

ผู้ที่มีสมาธิสูงแล้ว เมื่ออยากสงบมักจะใช้กำลังสมาธิที่สูงของตนทำให้สงบ ไม่มองที่ฐานราก ซึ่งของพุทธต้องมาจากฐานราก ถ้ารากไม่มีต้นไม้จะเจริญขึ้นได้อย่างไร

ทาน ศีล (สติ)สมาธิ ปัญญา เป็นฐานรากให้ไปสู่ความสงบจนนำไปสู่การรู้แจ้ง

ทำความเข้าใจในอริยสัจสี่ ปฏิบัติตามมรรคมีองค์แปด

เมื่อรู้เห็นอะไรแล้วทุกข์ ก็พิจารณาใน อนิจจัง ทุขัง อนัตตา

ทุกสิ่งล้วนมีธรรมชาติของตนเอง และเป็นไปตามกฏธรรมชาติของตนเอง ไม่ว่า คน,สัตว์,สิ่งของ

อานาปาณสติ ปฏิบัติสมาธิอย่างมีสติ รู้ในสภาวะธรรมต่างๆที่จรมาในปัจจุบัน อย่างไม่หวั่นไหวไปกับสภาวะธรรมเหล่านั้น

และเพราะอย่างนี้ครูบาอาจารย์ถึงมีการเน้นสอนเรื่องอย่าส่งจิตออกนอก ให้ตั้งฐานอยู่เพียงในกาย สิ่งที่รู้ล้วนมาจากการส่งจิตออกนอกทั้งนั้น ต้องหมั่นตั้งฐานไว้ภายใน เมื่อสงบจากภายนอกภายในก็จะสงบ เมื่อกายสงบใจก็จะสงบ

อีกอย่างคือ สัจจะ มีความตั้งใจจริง ทำจริง และยอมรับความจริง ในสิ่งที่ตนเป็นอยู่ มีอยู่และทำอยู่.

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

เอาจริงก็เคยเห็นนะครับ เป็นเลขหกตัวเลย เหมือนจะรู้ว่ารางวัลไหน แต่มันก็จำไม่ได้เห็นไม่ชัด เหมือนทีวีภาพไม่ชัด

ไม่รู้ว่ากรรมบัง หรือบุญไม่ถึง อะไรที่มันไกลตัวมันคลาดเคลื่อนไปนะ

 

ขอบคุณครับ และต้องขอโทษด้วย มันทำได้ยาก เพราะใจไม่แข็ง จิตตกบ่อย ฝึกมาไม่ดีครับ เลยวางยาก ทุกวันนี้เหมือนยื้อๆกันไว้ กรรมดีกรรมชั่ว ยื้อกัน เราอยู่ตรงกลางเลยโดนเต็มๆ สามวันดีสี่วันร้าย