เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

เมื่อวานมุได้รับจดหมายจากทางหลวงตา จากจังหวัดหนองบัวลำภู เนื่องจากมุช่วยส่งอุปกรณ์เครื่องเขียน หนังสือธรรมะ ยา และร่วมปัจจัย มาปีกว่าๆ ตอนที่มุไม่สามารถรับมือเรื่องที่รุมเร้าได้อีกต่อไป เพื่อนมุมัดมือชก ขับรถจากกรุงเทพพามุไปที่จังหวัดหนองบัวลำภู จากคำพูดของหลวงตาที่ฝากบอกเพื่อนสั้นๆว่า "ทำไมคนถวายไม่มา บอกเค้ามาให้ได้ อาตมาจะรอ" เพื่อนมุน่ารักค่ะ เชื่อหลวงตา ฮา

หลายครัั้งคำพูดของหลวงตา กลายเป็นสิ่งที่สอนมุ ขัดเกลาไป มุไม่ได้แตกฉานแล้วเข้าใจเรื่องการภาวนาแม้แต่น้อย แต่คำพูดของท่านได้จุดประกายเล็กๆ อาศัยเครื่องอยู่คือลมหายใจ
เดือนละครั้งท่านจะโทรศัพท์หรือส่งจดหมายแจ้งข่าวให้มุกับเพื่อนๆ ได้มีโอกาสร่วมทำบุญเล็กๆน้อยๆ ล่าสุดมุได้ร่วมถวายปัจจัยสร้างห้องน้ำไป สำหรับคนที่มาปฏิบัติธรรม

บางทีมุก็แปลกใจว่า หลวงตาท่านมีเรด้าร์แน่ๆ เวลาก่อนมุจะไปบวชที่ไหน หลวงตาจะโทรมาอวยพรราวกับทราบล่วงหน้า บางที่เล่าเรื่องครูบาอาจารย์สมัยก่อน โดยเฉพาะเรื่องของหลวงปู่ขาว มุจึงถ่ายรูปเนื้อความจดหมายที่ท่านส่งมา รูปปริ๊นท์มาว่าท่านได้พัฒนาวัดเผื่อเพื่อนๆ จะได้ร่วมทำบ้าง มุขออนุญาตปกปิดข้อมูลส่วนตัวของมุไว้ เพื่อรักษาซึ่งจริยธรรมทางวิชาชีพของตัวมุเองและของเพื่อนๆค่ะ แถวที่มุเรียน ไม่มีธนาคารออมสิน เพื่อนเลยฝากปัจจัยให้มุทำหน้าที่จัดการฝากด้วย ก่อนที่จะส่งหลักฐานแจ้งทางวัดอีกครั้ง

เดือนเมษาที่วัดจะมีเรื่องเจ้าภาพสามเณรหรือใครอยากร่วม ทางวัดก็ยินดีค่ะ วันนี้มุเองก็ต้องร่างจดหมายเพื่อแจ้งหลวงตาให้ท่านทราบ ปีนี้มุคงได้กลับไปที่นี่อีกครั้ง เลยนำจดหมายของหลวงตาและภาพที่หลวงตาส่งมาให้คุณลุงและสมาชิกได้ดูกัน จริงๆมีภาพเยอะ แต่มุเกรงใจเพื่อนสมาชิกคนอื่นๆ หากต้องโหลดอ่านนานๆ

ท้ายที่สุดขอขอบคุณ คุณลุง wanwi และทุกท่าน ที่ล้วนเป็นต้นแบบให้มุได้ทำหน้าที่ สร้างความดี มุเป็นเพียงฟืองตัวเล็กๆค่ะ ไม่ได้มีบทบาทอะไรมากมาย แต่หนึ่งปีของการเกาะกระทู้คุณลุงมุกลายเป็นสะพานบุญให้กับเพื่อนและคนจำนวนมาก ขอบคุณค่ะ

 

กราบสวัสดี คุณน้า Wanwi และสวัสดีเพื่อนๆที่รักและคิดถึงทุกๆท่านครับ
นานๆเข้ามาที ก็ต้องอ่านแบบด้นถอยหลังไปครับ แล้วกลับมาอ่านสรุปอีกที เข้าใจเรื่องดีทีเดียว
ขอบคุณคุณน้า Wanwi กับสองตอนที่ค้างแรมบนภูน้อย เมื่อต้นเดือนผมไปพักกับลูกสาวคนเล็กที่กาญจนบุรี อากาศที่กลับมาเย็น ทำให้ทราบถึงความทรมานในแบบความเย็นของอุณหภูมิที่ถูกกดลงยามค่ำคืน แม้ในบ้านที่ปิดแบบบ้านไม้เก่า และภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวที่มี มีของผมกับลูกคนละผืน คืนนั้นผมก็ให้ลูกสาวนอนหนุนแขนขวาตามปกติ จนลูกหลับไป ดึกค่อนคืนแล้วอากาศทวีความเย็นลงอย่างยิ่ง (ในความรู้สึกครับ) ผมเองหลับไปแต่ก็รู้ตัวถึงความเย็นที่มีปกคลุมที่ทวีความเย็น ปกติลูกสาวคนเล็กจะเป็นคนขี้ร้อน แต่คืนนี้นอนกอดพ่อไม่ปล่อยเลย ผ้าห่อมของลูกกับของพ่อใช้ร่วมกันรับมือไอหนาวได้ดีทีเดียวแต่ของลูกสาวผืนเล็กกว่าเลยให้เขาห่มคนเดียว ของผมใหญ่กว่าใช้คลุมอีกชั้นหนึ่ง อุ่นมากเลย ช่วงเช้ามืด ท้องฟ้าสดใส หมู่ดาวระยิบระยับตา สว่างเหมือนอยู่ไกล้ๆ ผมชอบดูดาวช่วงเช้ามืดครับ สวยสะอาดตามากๆ กว่าช่วงหัวค่ำ

ที่เล่ามานี้ทำให้เข้าใจความหนาวเย็นที่คุณน้า Wanwi เล่ามาบ้างครับ ผมก็ชอบกางเต็นท์นอนเหมือนกัน มีบางครั้งชวนลูกสาวคนโตนอนเต็นท์บ้าง กางที่สนามหญ้าข้างบ้านละครับ แต่จะทำเฉพาะหน้าหนาเท่านั้น เพราะฝนไม่มี พัดลมไม่ต้องใช้

ยังคิดถึงเพื่อนๆทุกท่านนะครับ ช่วงนี้เป็นช่วงย้ายอาคารสำนักงาน เลยไม่ค่อยได้เข้ามาบ่อยเช่นก่อนครับ แวบๆเข้ามา แบบอ่านทำเวลา......
ท้ายนี้ขอสาธุบุญทุกๆ บุญที่ทุกท่านทำมาด้วยครับ
อ้อ เพิ่งทำบุญครบ 100 วันคุณแม่ชวน ไปเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมานี้เองครับ

 

เรื่องมลพิษ ประมาณปี1980เห็นจะได้ ที่แคร์ลิฟฟอเนียร์ มลพิษหนามาก ทางรัฐเขาออกกฎหมายบังคับทุกอย่างเลย เรื่องรถและโรงงานต่างๆ ตอนนั้นบริษัทส่งไปเรียน เช้าวันแรกเปิดประตูออกไปรับอากาศสดแทบอวกแตกเหม็นมากเลย เป็นหมอกพิษมองอะไรไม่ค่อยเห็น ขับรถต้องเปิดแอร์ พอเช้าวันที่สองมองออกไปที่หน้าต่าง อ้าวภูเขาโผล่มาจากใหน โรงแรมอยู่ติดกับภูเขานั่นเอง..อิอิ แต่ภูเขาหัวล้านครับไม่มีสีเขียวเลย ป่าถูกทำลายเกือบหมด ตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้ว เมื่อสิบปีก่อนแวะไป สาขาใหญ่ ที่ซิลิคอนร์แวลเล่ ภูเขาแถวนั้นก็เหมือนกัน คือเป็นสีนํ้าตาลแทบจะไม่มีต้นไม้สีเขียวเลย ตอนนี้อเมริกาก็เข้มงวดดี ควันพิษก็ลดไปเยอะมากแล้วครับ ต้องร่วมกันช่วยกันครับ

 

บันทึกสอดแทรกเล่าเรื่องเหมืองแร่ไว้มากตั้งแต่ต้น แต่ผมก็เอามาขยายความเป็นระยะแล้วแต่จังหวะจะโคน ช่วงนี้การล่าสัตว์-รุกป่า ยึดที่คืน เข้ากับสถานะการณ์ ทำให้เหตุการณ์เรื่องกว่าครึ่งร้อยปี ทันสมัยมาก

---ทำให้เห็นว่า โลกและสังคมมนุษย์ไม่เคยเปลี่ยน คนดี ก็ดีกันไป(เจ้าหน้าที่ป่าไม้)...ไอ้ชั่วก็ชั่วได้ใจ(ไม่ต้องย้ำว่าหมายถึงใคร)...โลกเขาเป็นอย่างนี้ร่ำไป จนกว่าจะถึงวันโลกแตก

---เรื่องเรียนพิเศษเด็กไทย ก็เป็นอีกประเด็นตอกย้ำว่า...ยิ่งเรียนมาก ยิ่งรู้น้อย สมองเด็กน้อยรับข้อมูลที่ยัดกันเข้ามาขนาดนั้นไม่ไหวหรอก แต่ทำไงได้ ในเมื่อ..."เรียนพิเศษ"เป็นอีกทางเลือกที่ผสมกับการค้าเต็มตัวเพื่อรีดเลือดจากปู(ผู้ปกครอง)ไปแล้วในทางการศึกษายุคใหม่

---ไม่แปลกใจที่เปิดเทอมที พ่อ-แม่น้ำตาตกมากขึ้น มากขึ้นกับค่าเรียนลูกทุกปี

 

น้องสุทินทักมายาว มีเรื่องเล่าเคล้าไอหนาว อ่านแล้วชื่นใจ แต่จบแล้วต้องรีบบอกลูกน้องปิดแอร์ที หนาวทันตา-ฮ่า

 

---น้องเสฯบรรยายกึ่งสารภาพได้ดีทีเดียว ทำให้เห็นว่า"จิตเดิม"นั้นเคยปฏิบัติธรรมมากใช้ได้ เมื่อได้รับการปลุกด้วยบวชในชาตินี้และปฏิบัติต่อเนื่องไม่ทิ้งขว้าง... พรหมวิหาร 4 จึงถูกปลุกขึ้นมาง่ายดาย เป็น" เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา" ที่ก้าวข้าม"ความรัก"อันเป็นอารมณ์เบื้องต้นขั้นต่ำของปุถุชน

---สามารถ"เมตตา"โดยไม่ต้องรักนี่หายาก โมทนาในธรรมเถิดน้อง

 

ท่านบก.ตอบคุณคณิตได้ดีแล้ว แต่เสริมนิด จัมโบ้1 องค์นี้ ถอดพิมพ์มาจาก"องค์ดารา"ในหนังสือหน้าปกแดง คุณสุเทพ กิตติเกษมศักดิ์ เป็นผู้จัดทำ... ทั้งรอยพับด้านหน้าขวามือเรา กับรอยพับด้านหลังเหมือนกันราวฝาแฝด แต่ส่วนอื่นเพี้ยนหมด ยิ่งตะกรุดกับเนื้อ ห่างไกลมาก

 

ขอบคุณท่านบก.

 

ขอบคุณการขอบคุณของคุณคณิตอีกที
รุ่นนี้หายากที่สุด พยายามเลี่ยงไว้

 

น้องบัวฯได้เข้าค่ายกับเด็กๆ เป็นการจับปูใส่กระด้งที่สนุุกมาก อย่างน้อยอายุเราก็น้อยถอยลงไปตามวัยของเด็กที่ห้อมล้อมรอบกาย ได้นำโลกในวัยสนุกไร้ความรับผิดชอบหวนคืนมาชั่วครู่ก็ยังดี

---เรื่องหน้ากระโจนไปไกลเป็นปกติของกระทู้ไปแล้ว ขอบคุณการโมทนาร่วมกัน รับบุญโมทนาไว้ด้วย

 

ช็อตนี้น้องเสฯให้ความรู้เล็กๆสำหรับคนรักแมวอย่างผมได้ดีทีเดียว ขอบคุณแทนท่านอื่นที่เป็นสาวกเจ้าหน้าขนจอมซน ขี้เกียจ กินจุ แต่มีความน่ารักจนสลัดไม่ออกด้วย

 

หนูมุทำบุญกับเป็นสะพานบุญน้อยๆให้คนพากันเดินข้าม เห็นแล้วชวนศรัทธา เดี๋ยวผมจะจดเบอร์บัญชีไว้ ส่งปัจจัยไปร่วมบุญกับหลวงตาด้วย พระนักปฏิบัติแถมพัฒนาและอายุอยู่ในช่วงแข็งแรง ไฟแรง ต้องช่วยกับสนับสนุนให้เป็นพลังสำคัญของศาสนาอย่างต่อเนื่อง

---ระวังพวกคริสต์ที่กำลังรุกหนัก สไตล์กิมจิ ส่งคนเกาหลีทีเป็นโขยงเดินไปเคาะประตูเผยแพร่...วิธีนี้คริสต์จักรทำสำเร็จมาแล้วที่เกาหลีใต้ ผมผจญกับตัวเอง เห็นกับตาในปี 30 ที่ไปอยู่นานหลายเดือน มันเปลี่ยนพุทธมหายานที่มีเกินกว่า 70 เปอร์เซ็นต์ กลายเป็นคริสต์กลับตัวเลขกันด้วยความพยายามอย่างทรหดแบบนี้

---ประเทศไทยใจดี เป็นหมูบะช่อให้มันไล่สับเกินไป ถ้าใครเห็นกลุ่มแบบนี้เข้าไปเคาะประตู ช่วยถามหาเวิร์ค เพอร์มิตด้วย และด้วยบรรทัดนี้ ขอร้องถามรัฐบาลกับกรมการศาสนา มัวนั่งอมพะนำสาก...อะไรอยู่ ถึงปล่อยให้การเผยแพร่ศาสนาอื่น ทำกันยิ่งกว่าขายผัก-ขายปลา แถวพระราม9 มันจัดรถแห่เป็นขบวนยิ่งกว่าแห่หนังกลางแปลง

---จัดการให้มันอยู่ในกรอบสักทีเถอะ เราคนไทยใจดีเกินไปแล้ว พวกคริสต์มันก็เน่าในหนักเหมือนเรานี่แหละ ทั้งวาติกันกับสารพัดนิกายที่ตั้งขึ้นมาหาสาวก หาประโยชน์ใส่ตัว

---แต่ในความเน่าเฟะส่วนบุคคล ต้องยอมรับองค์กรคริสต์แข็งแกร่งมาก

---เราสิ กำลังเน่าทั้งปัจเจกกับองค์กรโดยรวม

---นี่คือข้อคิดที่ผมขอฝากไว้ และจะเขียนฝากไปเรื่อยๆ ตราบยังมีแรงผลักดัน...อย่ามัวเล่นพระ ขายของเก๊ วัตถุมงคลผีปีศาจแบบเขมรต่ำอุบาทว์จนเน่าใน ปล่อยเนื้อแท้แห่งศาสนา ถูกหนูผี แมลงสาปแทะกัดกินทีละน้อย สุดท้ายพุทธจะกลายเป็น"ชนกลุ่มน้อย"บนแผ่นดินตัวเอง!!!

 

วันนี้สมาชิกเคาะแต่เรื่องราวดีๆ ทั้งหนัก-เบาสลับกันไป

---นี่คุณชัยวัฒน์ก็ถ่ายทอดเรื่อง"อากาศเน่าบ้านเขา" ให้อ่านเห็นภาพ...บ้านเรากรุณาอย่าปล่อยเน่าถึงปานนั้นแล้วค่อยแก้

---ช่วยแก้และป้องกันคนละมือไม้ตอนนี้ก็ยังไม่สาย

 

กำลังจะพาเข้าตะนาวศรีอีกสักตอน แต่ธุระด่วนเข้ามาขัดจังหวะ ต้องออกนอกสนง. งั้นไว้เจอกันหลังออกกำลังทีเดียว ไว้พบกันอีกรอบครับ

 

ตอนแรกที่ผมไปเลือกแมวน้อยจากฟาร์มลุงปรีชาเข้าบ้านก็ไม่ได้คิดจะเอา Blue Point เลยครับ แต่ลุงปรีชาแนะนำให้เอา Blue Point เข้าบ้านครับเพราะความที่หายาก (ลุงปรีชาบอกว่าใช้เวลาหลายปีมากกว่าจะได้ Blue Point ตัวแรกเกิดขึ้นในฟาร์มและครอกของเจ้ามอคค่าเพิ่งเป็นครั้งที่ 2 และเป็นครั้งแรกที่เป็น Blue Point ทั้งครอก) และในความหายากนั้นก็ถูกชาวต่างชาติกว้านเอาไปเลี้ยงดูจนหมดสิ้นครับ! เจ้ามอคค่าเหลือเป็นตัวสุดท้ายของครอกที่ลุงปรีชายังไม่ตกลงส่งมอบให้ชาวต่างชาติเพื่อรอให้คนไทยรับไปดูแล และที่น่าตกใจก็คือราคาสุทธิที่ชาวต่างชาติต้องจ่ายเพื่อให้ได้ Blue Point, Siamese Cat จากแดนสยามในปี 2558 คือ 30,000 - 50,000 บาท ครับ (ค่าตัว 15,000 และรวมค่าขนส่ง, ค่าตรวจโรคและค่าดำเนินการย้ายสัตว์ข้ามแดนอีก 15,000 - 30,000 บาท) ตอนแรกผมก็ปฏิเสธเพราะสู้ค่าตัวไม่ไหวแต่ลุงปรีชาท่านใจถึงที่จะให้คนไทยได้มีโอกาสเลี้ยงดู Blue Point เลยให้พิเศษสำหรับคนไทยหลักพันกลางๆครับ เจ้ามอคค่าเลยได้มาอยู่กับผมให้ผมได้กอดได้อุ้มอยู่ทุกวันนี้ครับ

แถมท้าย ที่ผู้เฒ่าผู้แก่ท่านบอกว่าพระเครื่องทุกองค์และวัตถุมงคลทุกชิ้นมีเจ้าของและรอเวลาให้เจ้าของมารับไปบูชานั้น นอกจากพระเครื่องและวัตถุมงคลแล้วสัตว์เลี้ยงก็เช่นกันครับ เจ้ามอคค่าไม่มีใครมาจองเลยทั้งที่มันมีรูปร่างและสีสรรที่สวยมากจนกระทั่งผมมารับมันไปดูแลในที่สุด และอีกข้อผู้เฒ่าผู้แก่ท่านบอกว่าสัตว์เลี้ยงที่อยู่ในบ้านของเรานั้นในอดีตชาติเขาเคยเกิดเป็นญาติพี่น้องเรามาก่อนแต่เพราะมีกรรมจึงต้องมาเกิดเป็นสัตว์เลี้ยงดังนั้นเราต้องดูแลเขาให้ดี ห้ามทำร้าย หรือทารุณกรรมใดๆแม้แต่คำพูดที่ไม่เพราะก็ห้ามเรียกห้ามด่าเขาด้วยครับ ผมและภรรยาเชื่อผู้เฒ่าผู้แก่ท่านครับก็เลยเลี้ยงดูพวกมันอย่างดีจนภรรยาผมเรียกพวกมันว่า "แมวเทวดา" ไปแล้วครับ

 

สนุกดีค่ะ

โลกใต้น้ำ (ทั้งสิ่งมีชีวิตและไม่มีชีวิต) คหกรรม/งานฝีมือ/D.I.Y.

 

@sepultura ขอม๊อคค่าแบบนี้ได้ไหมคะ อร่อยเหาะ จากบาริสต้าชาวญี่ปุ่นฝีมือดี เดี๋ยวนี้คนไทยก็มีทำแล้วเหมือนกัน CR:boredpanda

 

ค่ำนี้ นิมนต์หลวงปู่ทวดเข้าบ้านแล้วครับ

กราบขอบพระคุณคุณอามากครับ

 

เห็น มอคค่า
แล้วนึกถึง ขาวผ่อง แมวไทยพันธ์ทาง
สีสรรนั้นสวยงาม เป็นแมวที่เกิดจากแม่สามสีที่เข้ามาอยู่บ้าน หลังจากที่บุกกัดเจ้านกเอี้ยงสุดที่รักของบ้านจากในกรงตายไปแล้วหลังจากนั้น 2 เดือนได้ให้กำเนิดลูกแมว 4 ตัวน้อยๆ โดยออกข้างๆ มุ้งผมเลย (บ้านทรงไทย มีพาลัยรอบๆ ผมนอนอยู่หน้าโต๊ะหมู่พระเกือบกลางบ้าน) ลุกแมวที่ออกมามีหลายสี ทั้งลายเสือขาวเหลือง ชะมดเทาดำ สามสีเหมือนแม่ และเจ้าขาวผ่อง มาให้เลี้ยงแก้คิดถึงเจ้าเอี้ยง ทั้งสี่ถูกดูแลอย่าดีจากผมเอง จัดที่อยู่ให้ไม่ไปรบกวนใครๆ (เดิมที่บ้านผมเลี้ยงแมวไม่เคยขาด) เขาเติบโตและน่ารักขึ้นทุกๆวันตั้งแต่ยังไม่ได้ลืมตา ยืนด้วยขายังไม่ใหว แม่แมวไม่หวงลูก แต่ดูแลลูกด้วยดี จนลูกแมวอายุย่างเข้า 1 เดือนพอดีๆ กำลังซน ผมชอบมากเวลาเล่นกับเขา เพราะช่วงอายุประมารนี้ถึง 24 เดือน แมวจะปราดเปรียว และขี้เล่น อยากรู้อยากเห็นมากๆ ผมมักใช้กาบมะพร้าวผูกกับคันไม้ แล้วลากไปมา หรือเศษผ้าก็ได้ เพราะเขาจะไม่เจ็บเล็บเวลาเล่น หลายครั้งผมมักจั๊กจีเขาโดยการเกาที่ท้องบ้าง เกาหรือนวดที่เส้นหลังบ้าง แต่ขาวผ่องและพี่น้องไม่เคยใช้เล็บมาเล่นกับผมเลย (การเล่นกับแมวโดยใช้มือมักมีรอยขีดข่วน)

คืนหนึ่งขณะที่ผมเข้านอนแล้วเวลาประมาณ ห้าทุ่ม (23 น.) ได้ยินเสียงแมวร้องด้วยความเจ็บปวด ผมได้ยินและรู้ได้ทันทีว่า น้องหมาเล่นงานลูกแมวผมเข้าให้แล้ว ผมลุกจากมุ้งแบบติดสปริงค์พร้อมเสียงตวาดดังลั่นบ้าน ทะยานพรวดเดียวถึงนอกชานเรือน ลงบันใด 9 ขั้น ถึงใต้ถุนบ้านพร้อมไฟฉาย(ผมจะมีไฟฉายประจำตัว)มาอย่างไรไม่รู้ มารู้ตัวอีกครั้งเมื่ออยู่ใต้ถุนบ้านแล้ว ผมรีบฉายไฟทั่วใต้ถุนเรือนอย่างร้อนรุ่มใจ แล้วเมื่อแสงไฟก็กระทบกับร่างสีขาวมีรอยเปลอะดินทั่วตัวมีเพราะเป็นช่วงที่ดินใต้ถุนยังไม่แห้ง
สภาพแมวน้อยเกาะอยู่ที่เสาเรือนที่เป็นไม้ตัวสั่นงันงก ความรุ้สึกดีใจและสงสารจับใจแล่นขึ้นมาในอกน้ำตาซึมออกมาแบบไม่รู้ตัวจะเพราะอะไรก็ช่างเถอะผมเอื้อมมือไปจับตัวเขาอย่างเบามือ อาการสั่นกลัวยังมีอยู่อย่างชัดเจน ผมทำเสียงแมวร้องแบบค่อยๆ เหมือนเวลาที่เล่นกับเขาตอนเอาเขามากอดในอก จากอาการเกาะแบบไม่ปล่อยมือจากเสาเรือน เป็นคลายมือออกมาอย่างหมดกังวล มือและแขนร้องใต้ตัวให้เขานอนแนบกับอกและอีกมือประค่องกันไม่ให้เขาหล่น

......... วันนี้กลับบ้านก่อนละครับ .....มีตอนต่อไป.......