มีคำทำนายภัยพิบัติ พระยาธรรมที่ท่านทั้งหลายคิดว่าเชื่อถือได้กันบ้างหรือเปล่า

ไม่มีทางเลยครับ เพราะมันมาจากข้างใน
ตัวอย่างง่ายๆครับไอ้นี่อวดแลมโบ เราไปอวดบอกหัวใจผมทำจากทองคำครับ คนฟังก็แหยแล้วครับ ขนาดตัวอย่างนี่ยังมองเห็นด้วยเอกซเรย์นะครับ แล้วอริยทรัพย์นี่หนักเลยครับ

คนเราเค้าชอบ สิ่งที่ทำให้เค้าสำราญใจต่อให้เอาทองเท่าหัวมากองไว้ คนบ้ายังไม่เอาเลยครับเพราะเขาไม่สำราญใจไปกับมัน

 

ความสุขที่ได้จากการทำดีของเรา มีแค่เราที่รู้ คนอื่นไม่รู้ด้วยหรอก ว่าความสุขที่ได้จากการพอใจที่ได้ทำความดีมันรู้สึกยังไง บอกไปเขาก็ไม่เชื่อ เพราะเขารู้สึกตามไม่ได้ เขาไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เราทำมันให้ความสุขกับเรายังไง เพราะคนเรามีความคิดพื้นฐานแตกต่างกัน ดังนั้น ความงามภายใน มันอวดใครไม่ได้จริง ๆ มีไว้รู้เฉพาะตนต่างหาก

 

ครับ อริยทรัพย์นี่อวดกันได้นะครับ.คือ คนที่หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสหรือใบหน้าผ่อง หรือบ่งบอกว่า เป็นคนมีบุญ มีนะครับ คนรวยบุญทานน่ะครับ คือคนรวยอริยทรัพย์
ที่ท่านกล่าวมานั้น ก็มีส่วนนะครับในสังคมปัจจุบัน เพราะคนเราเป็นเช่นนั้นจริงๆ ตามที่ท่านได้กล่าวไว้ครับ.

 

ใช่ครับไม่ว่าจะ อวด ชอบ ไม่ชอบ สุข ทุกข์ ทั้งหมดคือการ "ยึด"

ยึดติดกับความเท่จึงต้องพยายามเท่เปลี่ยนทรงผม และอีกมากมาย เพื่อให้ตนเองหรือผู้อื่นมองซึ่งมันทุกข์

ยึดติดกับความรวยจึงดั้นด้นทำงานทั้งชีวิต ซึ่งมันทุกข์

ยึดติดกับความสุขที่ได้ทำสิ่งที่ชอบแต่ไม่ว่าสิ่งใดๆในโลก มันไม่คงทนจึงทุกข์

ดังนั้น ความชอบ ความรัก ทั้งหมดเป็นทุกข์(สภาวะที่คงไว้ไม่ได้/กดดัน)

ดังนั้นคนเราจึงทุกข์ในแบบต่างๆ ซึ่งแต่ละคนทุกข์ไม่เหมือนกัน

ซึ่งทั้งหมดเป็นกรรม(การกระทำ) ทั้งทางกายและทางจิต โดยปถุชนอยู่กับความทุกข์มาทั้งชีวิตแต่ไม่เห็นความจริง

คนที่ยึดมโน(ความคิด) ก็ทุกข์เพราะคิดมันเป็นเช่นนั้นของมันนั่นแล

คนที่ทุกข์เพราะอัตตาจิต ไม่ว่าจะจิตส่งออกหรือสงบตั้งมั่นภายใน ก็ทุกข์เพราะมันเช่นกัน

พอมีคนไปเตือนก็ไม่ยอมละทิษฏิเพราะตอนนั้นยังไม่ทุกข์. แต่พอวันที่สิ่งที่ยึดถือมั่นกลับมาทำร้ายตน ก็ทุกข์อยู่ผู้เดียวต้องหาอะไรระบายความทุกข์ของตนทั้งๆที่ เขาเลือกที่จะทุกข์เองแท้ๆแปลกไหมละครับ มนุษย์

Edit : ดังนั้นก็เลิก "ยึด" มันสิครับทั้งภายในภายนอกเลิกยึดสรรพสิ่ง เหลือแต่ รู้อยู่อย่างงั้น สรรพสิ่งมีอยู่ของมันแต่มันไม่ใช่เรา สัจธรรมมีอยู่ตามจริงมันไม่เคยหายไปไหนแต่คนเราตังหากที่ยึดจึงมองไม่เห็นมันเอง

 

ครับจริงครับ สุขใจ สุขจิต รู้เฉพาะตน ในปัจจัตตัง ของตนครับ.สาธุ.สาธุ.สาธุ.ครับ.

 

ครับ เห็นด้วยกับท่านนะครับ.
แต่คนเราเป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง ที่ไม่มียาใดรักษาได้ครับ.คือ ทุกข์ที่เกิดจากการมีกาย..ใช้กายทำงาน หาเงิน เมื่อได้เงินมา ก็ใช้เงินนั้นบำรุงกาย เลี้ยงกาย รักษากาย.แล้วยังส่งหรือโยนผลของการมีกาย ไปให้ใจ...หรือว่า ใจสั่งมาครับ.

 

สำหรับผม กายก็อยู่อย่างงั้น จิตก็อยู่อย่างงั้น มันไม่ใช่สิ่งเดียวกันแต่แรกแล้ว

ตัวอย่างเช่น เราทำงานช่วยสังคม เราสุขใจของเราแต่กายเหนื่อย มันก็อยู่อย่างงั้นของมันไม่ใช่หรือครับ แต่ปถุชนชอบเอามันไปปนกันเอง

ตัวอย่างอีกอย่างเช่นเรารถล้มตอนเราไม่ใช่มัน อาการทุกข์จากแผล ตอนแรกจะไม่เจ็บไม่แสบเลย หรืออาการเดียวกับที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีแผลแต่เมื่อสังเกตุจึงเห็นและเริ่มเจ็บครับ มันเป็นเช่นนั้นของมันนั่นแล แต่สำหรับผู้ฝึกจริงๆคือรู้อยู่เจ็บอยู่แต่มันไม่ใช่เราครับ

Edit : และที่เป็นแบบนั้นเพราะมันเป็นขันธ์ ที่มีอยู่จริง มันดับไปตามเหตุปัจจัย ซึ่งไม่เกี่ยวกับเราเลย

 

ครับจริงครับ
จิตและกาย มิใช่ส่วนเดียวกัน..แยกจิตและกายกันได้ทุกๆคน คงสนุก สดใส นะครับ..

 

ใช่ครับ แต่ขนาดแยกได้แล้วผมก็ยังยึดอยู่นะครับเพราะหากเราไม่รู้เมื่อไหร่ อาการดู/สภาวะเพ่ง เพื่อไปเป็นสิ่งต่างๆก็เกิดทันที

แล้วก็เรียบร้อยครับได้ลงไปเล่นกับกิเลศอร่อยเชียว ครับ เพราะผมยังตั้งมั่นกับมันไม่ได้ยังชอบดูอยู่นั่นแหละครับ ฮาๆ

 

ครับ สักแต่ดูไม่ได้หรือครับ ใจไม่ต้องคล้อยตามที่ตาเห็นน่ะครับ.แบบนี้มันส์กว่าครับ.

 

ยากครับ ดู/เพ่งเมื่อไหร่ก็มีตนเมื่อนั้น หรือจะบอกว่าเพ่งสิ่งใดก็ยึดสิ่งนั้นครับ รับธรรมารมณ์จากสิ่งนั้นๆไม่ว่าชอบ ไม่ชอบ เฉยๆ ดังนั้นหากจะสักแต่ดูได้คงต้องเป็นรู้อย่างเดียวเลยละครับ

 

ครับไม่ยากจนเกินไปนะครับ หากท่านจะมองดูกายตนเอง จนไม่เห็นกายของตนเองเลย แล้วจิตท่านจะไม่ยึดอะไรเลยครับ ท่านเคยมองกายตนเองแบบนี้มั้ยครับ ทำทีละอย่าง รู้ทีละข้อครับ.

 

สักแต่ร้อน สักแต่หนาว นี่พอทำได้

สักแต่ปวดสักแต่เจ็บนี่ทำยังไม่ค่อยจะได้ คือได้บ้าง บางกรณี

สักแต่ดูนี่ยากเลยครับ ไม่ค่อยจะมีอะไรที่ผ่านตาไปเฉย ๆ โดยที่เราไม่ให้ความสนหรือรู้สึกคล้อยตามได้เท่าไรเลย

 

เป็นไปไม่ได้ตั้งแต่การดูแล้วครับเพราะการดูมันคือการยึด อัตตาจิตดูข้างนอก = จิตส่งออก. อัตตาจิตดูข้างใน = ฌาน

และลึกๆไปกายก็ไม่มีแล้วครับ เช่นอรูปฌาน แต่รู้ว่ายังมีตนเพราะยังมี "ความรู้สึก" ว่า ว่างอยู่ หรือ โล่งอยู่ ตามฌานนั้นๆครับ ขณะที่รู้คือสภาวะข้างนอก เช่นเราเพ่งไปที่ไหนหากสติตั้งฐานได้จะรู้ว่า มันมีสภาวะที่ไร้ขอบเขตอยู่ข้างนอกอยู่ ที่รู้ทุกอย่างตามจริงแต่ไม่ปนกับอะไรเลย มันอยู่ทุกที่ทุกเวลามันไม่หายไปไหน

แต่มันโดนบดบังโดยอวิชชา(ไม่รู้)ได้ เช่นเวลาง่วงหากสติตั้งฐานได้จะพบว่าความรู้สึกข้างนอกกาย จะเปลี่ยนมันทึบมันมืดมัว ไม่เกี่ยวกับสภาวะที่กายเวทนา(ความรู้สึกตัว)เหมือนตกจากที่สูงนะครับ

ดังนั้นตน = รู้สึก(ธรรมารมณ์) หรือกายธรรมารมณ์ นั่นแหละครับ ซึ่งตัวนี้แลคือตัวจริงของอัตตาจิตที่ว่างจากอารมณ์ต่างๆไม่ได้ หากเราเลิกรู้สึก(ไม่ใช่เอ๋อและเหม่ออันนั้นคือยังรู้ว่าเหม่อแต่สภาวะเลื่อนลอย) แต่เป็นรู้อย่างหมดจด นี่แหละครับถึงไม่ทุกข์แน่นอน

 

ยากจริงๆครับ เพราะผมยังชอบดูอยู่เลย แต่ผมเชื่อทุกรูปนามทำได้หากเดินถูกทางและเพียรไม่หยุด ย่อมถึงที่หมายแน่นอน

 

ครับความรู้สึกในกายมีทั้ง สุขเวทนาและทุกขเวทนา ก็เป็นธรรมดาในธรรมชาติของการมีกายครับ
การดูก็คือการสัมผัส การรับรู้ทางกายทวาร อยู่ที่ว่า จิตเรานั้นจะวางลงได้เพียงใด อยู่ที่กำลังใจหรือบารมีของแต่ละท่านครับ.

 

ครับใช้สังโยชน์ 10 เข้าช่วยก็คงช่วยในจิตของท่านได้ครับ.แล้วอย่าเผลอให้มีช่องว่างให้วิปัสนูกิเลส 10 ตบกบาลได้นะครับ..หากมีช่องว่างให้วิปัสนูกิเลส 10ตบกบาลได้ก็เสียท่าร่ำไปครับ.

 

ครับท่านก็มีความสามารถทำได้นะครับ

 

วิปัสนูกิเลศเกิดจากผล นะครับ ซึ่งมันเกิดจากการดูอยู่แล้ว และสังโยชน์ทั้ง 10 ก็เกิดจากการรู้เช่นกัน ผมแก้ที่เหตุเลยครับไม่เสียเวลาไปนั่งปรุงจิตตนหรอกครับ แต่บางคนจะทำก็ไม่ว่ากันแล้วแต่จริตคนแลครับ

 

ครับจริงครับ จริตสำคัญครับ แต่ทุกจริต ทุกวิธี วิถีปฎิบัติ หนีไม่พ้น วิปัสนูกิเลส 10 ครับ.