เรื่องเล่า ความฝันอันแสนยาวนานที่เกิดขึ้นภายในคืนเดียว

เห็นว่ามีโครงการประกวดแต่งนิยายในเว็บไซต์แห่งหนึ่ง ว่าจะเอาความฝันที่ 1 มาทำเป็นโครงเรื่องของนิยาย โดยแก้ตอนจบให้จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง ทิ้งคนดูไว้กลางทาง อย่างใดอย่างนึ่ง แต่ยังคิดตอนจบที่น่าสนใจไม่ออก และยังมีปัญหาตรงที่ การแก้ไขโครงเรื่องให้ดูน่าสนใจ การตั้งชื่อเมือง ตัวละคร กับการร่าง รายละเอียดต่าง ๆ เช่น ที่ตั้งเมืองต่าง ๆ แผนผังเมือง อุปนิสัยตัวละคร เพื่อคุมโครงเรื่องอีกที แต่จนแล้วจนรอดก็ยังเขียนไม่ได้สักบรรทัด

คนที่มีความคิดไม่ค่อยเป็นระบบอย่างผมก็ลำบากงี้แหละ

 

หา theme ให้สมยุค เช่น ถ้าเมืองเป็นแบบอินเดีย ก็ชื่อเมืองชื่อคนไปตามธีม และศึกษาหลักวิธีเขียนและภาษาของงานเขียนของผู้อื่นเพื่อนำมาเขียนครับ

 

ธีมตามความฝันเป็นธีมประมาณยุคเดียวกับเรื่องเดอะลอร์ดออฟเดอะริงน่ะครับ
เดี๋ยวว่าจะไปหา เดอะฮ็อบบิท + เดอะลอร์ดออฟเดอะริง + เกมออฟโตรน มาดู เผื่อจะได้ความคิดอะไรดี ๆ บ้างครับ ขอบคุณที่ชี้แนะ ส่วนการเขียนสร้างบรรยากาศ เขียนให้เห็นภาพ ผมคิดว่าตัวเองน่าจะพอไปวัดไปวาได้

 

อยากแต่งนิยายเหมือนกัน หาคนจุดประกาย
ไม่ไปดูตัวอย่างจากกระทู้คุณจารุจันดูอะ 400 กว่าหน้าแล้ว นิยายตามใจฉัน ก็ดีนะ
แต่ตัวตนจริงๆ ผมโดนปิดกั้นความคิดไปแล้วจากความฝัน ความคิดที่มาพิมพ์นี่ออกมาจากใจทั้งนั้น ไม่อยากเพ้อแล้ว

 

ไม่อยากเพ้อ เมื่อรู้ตัวว่าเพ้อก็ให้รู้ว่าเรากำลังเพ้อครับ

แต่อย่าไปจ้องว่าเราจะเพ้อเมื่อไร รอมันเพ้อค่อยรู้ตามมัน

 

ไม่เขียนละดีกว่า
ถ้าเขียนตอนนี้ ได้กดดันตัวเองแน่ ๆ แม้เงินรางวัลจะล่อใจก็เถอะ แต่การทำให้ได้ถึงเป้า 500000 วิวนี่ น่าจะยากเกิน อีกอย่าง เราไม่มีฉันทะจะเขียนนิยายมาแต่แรกแล้วครับ

 

ประสพการณ์หลอน ของนักปฏิบัติธรรมมือใหม่ ไม่สร้างบรรยากาศก็แล้วกันครับ วันนี้ขี้เกียจ

วันนี้ผมจับลมหายใจที่จอคอม ปิดไฟในบ้าน เหลือเพียงแต่จอคอมพ์ที่ส่องสว่าง
จับลมหายใจไปสักพัก ก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองรู้สึกถึงลมหายใจได้ชัดเจน

แล้วจิตของผมก็เริ่มทำงาน
ผมรู้สึกว่าข้างในหัวมันสว่างจัง

ผมนึกว่าผมอาจจะเริ่มมีความสงบจนมองเห็นแสง แต่อาการไม่ใช่ เพราะหัวผมยังคิดอยู่ ผมจึงลองมองบน
ข้างบนก้ไม่มีอะไร แต่ก็ยังรู้สึกได้ว่ามีแสงส่องสว่างอยุ่บนหัวอยุ่อย่างนั้น

แล้วผมก็กระพริบตา
ในที่สุดผมก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แสงจากจอคอมพ์สะท้อนกับขนตาผมนี่เอง
นึกว่าตัวเองสงบ เกิดเห็นแสง ปั๊ดโธ่....

 

ประสพการณ์เกี่ยวกับกายใน ที่ผมเพิ่งรู้จักมัน

เมื่อก่อนผมเคยรู้สึกหลอน ๆ บ่อย ๆ

ประมาณว่า เมื่อฟังสวดมนต์ เราจะสวดมนต์ในใจตาม โดยที่ปากไม่ขยับ แต่เรารู้สึกว่าปากของตัวเองขยับ
เมื่อเราจิตใจเศร้าหมอง บางครั้ง เราจะรู้สึกว่าปากเราหุบเข้ามาเป็นปากจู๋ เป็นเปรต
เมื่อเราโกรธบางครั้ง เราจะรู้สึกว่าตัวเองมีเขี้ยวโง้ง

เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดกับผมมาตั้งแต่เด็กทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเรียนการปฏิบัติธรรมมาก่อน


ทีแรกมีคนมาชี้แนะให้เราสังเกตกายเวทนาครับ แต่ผมเจอไวมาก ผมตกใจมาก
พอมานึกได้ตอนนี้ เราไม่แปลกใจเลย ที่เราสามารถ สัมผัสกายเวทนาได้ไวนักเมื่อมีคนชี้แนะ เขาอยู่กับเรามาตลอดโดยที่เราไม่รู้จักเขานี่เอง และพยายามแสดงตัวให้เรารู้ตลอดด้วย

 

มีตะขาบตัวใหญ่หนีเข้าบ้านผม เห็นบ้านผมเป็นเรือโนอาไปแล้ว มีกระต่าย ไก่ เป็ดหนีไปแล้ว หมา แมว ต่างเวียนมาเพื่อฟังธรรมจากผม แต่ผมคงไม่มีอะไรให้นอกจากบทสวดจากคัมภีร์มั่วๆ คิดขึ้นเอง ขออย่ามาทำร้ายทำลาย เบียดเบียนกันเลย อาจจะเพราะผมไร้สาระมาเยอะมากแล้ว คงถึงเวลาเลือกทางเดินว่าจะเป็นพระโพธิสัตว์ หรือร่างจำแลงหมู่มารกันแน่ เพราะความคิดเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ต้องมีสาเหตุ ไปค้นบุคคลในเวบเก่าๆ ก็มีเก่งๆ ตั้งหลายคน จินตนาการ ความรู้แน่นปึ้กกว่าผมเห็นๆ ขาดอย่างเดียวคือผู้สร้าง เพราะไม่มีใครคิดติดต่อกับพระเจ้าเลย ผมได้แต่ลองเป็นผู้กล้าต้องปราบมารให้หมดก่อน รวมถึงมารในร่างกายผมเองด้วย กว่าจะก้าวถึงต่อหน้าบรรลังค์ของพระเจ้าคงอีกนาน เพราะติดที่ชอบทำตัวเป็นพระเอก สงสารคนอื่นไปทั่ว โดยตัวเองยังแย่อยู่เลย คิดว่าคงได้แต่ฝึกวิชาไปเรื่อยก่อน ของจริงได้แต่มโน เพ้อเจ้อ การเดินทางของผมคงจบลงที่บ้านหลังน้อยๆ นี่ไปก่อน รอวันหาฝั่งฝันได้ก่อนค่อยเริ่มภารกิจใหม่ มุขเดิมๆ ของผม ไม่มีไรมากมาบ่นเรื่องส่วนตัวแล้วก็จากไปแบบเพ้อๆ ฝันแฟนตาซี

 

ปิดกระทู้จับฉ่าย เหลือกระทู้นี้แหละ เอาไว้เพ้อเจ้อเป็นครั้งคราว

 

เดี๋ยวผมจะเข้ามาอ่านก็แล้ววกัน ครัชว่าแต่มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าท่าน DM มาบอกได้น่ะท่าน

 

ไม่มีไรไม่สบายใจเป็นพิเศษหรอกครับ
แค่อยากสงบขึ้นนิดหน่อย

 

แป๊บเดียวจะตี 4 ละ

 

ดูหนัง และไป ภาวนาต่อ

 

ผมนอนตั้งแต่ตี 4 กว่า ๆ เพิ่งตื่น เดี๋ยวนอนต่อแระ