ไม่รู้จักกัน

เคยมั้ยที่คุยกันได้เป็นปีๆ แต่ไม่มีสักวินาทีที่รู้จักกัน

 

ต่างขายฝันเพื่อแลกเปลี่ยนอุปาทาน เรื่องราวที่นำมาเล่า มาคุย ก็แค่จินตนาการ แต่สร้างความผูกพันจากวันเวลา

 

เพ้อ.. อะไรคับยาย

ฮ่าๆๆๆ

 

".. อะไรที่มันไม่ชัดเจน
เราก็คงต้องชัตดาวน์.."

(ก๊อปคำพูดเขามา)

 

ไม่สงสาร คุณเมฆา เลย

ฮ่าๆ

อันนี้ แซวนะคับ

เอิ้กๆ

 

เธอไม่รู้จักฉัน เราไม่รู้จักกัน เราไม่เคยพบกันมาก่อนเลย

แต่วันหนึ่งเธอเข้ามา เปลี่ยนอะไรในใจของฉัน ก่อตัวและกลายเป็นคำว่าคุ้นเคย

จากคนไม่รู้จักกัน ก็กลายเป็นความผูกพัน เธอทำให้ใจของฉันไม่อาจรักใครได้เลย

ฉันยอมให้เธอหมดใจ จนไม่อาจจะจากไปไหน แต่เธอกลับทิ้งฉันไว้อยู่ตรงนี้

เธอบอกว่ารัก ของเราสว่างกว่าแสงดวงดาว ส่องแสงพร่างพราวอยู่บนฟ้า

แต่ดูเหมือน แสงดาวจะดับและลับตาลง เมื่อถึงเวลา เมื่อฉันรู้ว่า

จากวันนี้จะไม่มีเธออีกแล้ว จะให้ฉันต้องทำอย่างไร ที่ต้องเห็นเธอเดินจากไป
จากวันนี้จะไม่มีเธอใช่ไหม ไม่มีอีกแล้วที่เคยห่วงใย กลับไปเป็นคนไม่เคยรู้จักกัน
(จากวันนี้จะไม่มีเธอใช่ไหม ไม่มีอีกแล้วที่เคยผูกพัน เป็นแค่ใครบางคนที่เธอเดินผ่านไป)

เธอไม่รู้จักฉัน เราไม่รู้จักกัน เราคงไม่ได้พบกันอีกแล้ว
.
.
.
ปล. น้ำเน่านีสนุงนะ อยากหัวเราะ เพลงนะจ๊ะ

 

ฮ่าๆๆๆๆ

 

ไม่รู้จักกันจริงๆ ค่ะ แต่คุยได้กับทุกคน ไหลไปเรื่อยเจื้อยตามบริบท ยึดทีไรได้เรื่องทุกที

 

รู้จักตัวนี้ ใจนี้ดีกว่าเนอะ

มาคนเดียว ไปคนเดียว

ฮ่าๆๆ

 

รู้จักกันนาน...แต่ไม่รู้จักกันดี

https://www.thairath.co.th/content/348495

 

ชีวิตจิปาถะ

๑. อย่าเอาแต่จมอยู่กับความทรงจำเก่า ๆ เพราะแสงแดดเมื่อวานทำให้ผ้าห่มของวันนี้แห้งไม่ได้


๒. คุณรู้ไหมว่าเพื่อนสนิทหลาย ๆ คนห่างหายไปจากการติดต่อเพราะอะไร? สาเหตุเป็นเพราะเพื่อนก็ไม่ต่างอะไรกับแฟน ต้องรู้จักบริหาร ต้องรู้จักเอาใจใส่ มิใช่คบไว้เพื่อเพิ่มจำนวนเฉย ๆ


๓. การถูกเมินเฉยจากคนพิเศษเป็นความทุกข์อย่างยิ่ง แต่ที่ทุกข์สาหัสมากยิ่งกว่าก็คือ คุณก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจเหมือนกัน


๔. บางครั้ง น้ำตาก็ไม่ได้หมายถึงความเสียใจเสมอไป เพราะบางครั้งเราก็ร้องไห้เพราะความดีใจ ตรงกันข้าม บางครั้ง รอยยิ้มก็ไม่ได้หมายถึงความดีใจเสมอไป เพราะบางครั้งเราก็ฝืนยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความเจ็บปวดที่ไม่อาจพูดหรือสาธยายออกมาได้ต่างหาก

 

๕. ตอนเป็นเด็ก เราคิดว่าการเสียเลือดเป็นเรื่องสาหัสที่สุดแล้ว ดังนั้น ไม่ว่าจะเจ็บหรือไม่ เราจึงเลือกร้องไห้ไว้ก่อนแล้วค่อยอธิบายทีหลัง แต่พอโตขึ้นเราจึงเข้าใจว่า เสียน้ำตาต่างหากที่เจ็บกว่าการเสียเลือด

๖. นอกเสียจากเรื่องเกิดตาย เรื่องต่าง ๆ ในโลกนี้ล้วนเป็นเรื่องเล็กทั้งนั้น เพราะฉะนั้น ไม่ว่าคุณจะพบเจอกับเรื่องใด ขอให้ยิ้มสู้เข้าไว้

 

๗. วันนี้ คือวันที่คุณอายุอ่อนเยาว์ที่สุด! เพราะยังมีวันพรุ่งนี้อยู่ วันนี้จึงเป็นวันเริ่มต้นได้อยู่เสมอ โปรดจำไว้ว่า “ยิ่งพยายาม(ในสิ่งที่ถูกต้อง) ยิ่งมีวาสนา”

๘. จงเอ่ยคำขอโทษตัวเอง เพราะคุณทำให้ตัวเองไม่เป็นสุข จงเอ่ยคำขอโทษตัวเอง เพราะเพื่อคนอื่นคุณจึงทำให้ตัวเองกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จงเอ่ยคำขอโทษตัวเอง เพราะคุณเอาแต่เก๊กและเสแสร้งจนตัวเองเหนื่อยแทบตาย จงเอ่ยคำขอโทษตัวเอง เพราะเอาแต่จำเรื่องราวบางอย่างไม่ยอมลืมซะที จงเอ่ยคำขอโทษตัวเอง เพราะบางเวลาคุณไม่ถนอมในบางสิ่ง บางเรื่อง บางคนจนทำให้เกิดความผิดพลาด จงเอ่ยคำขอโทษตัวเอง เพราะความอวดดีจึงทำให้ตัวเองเจ็บมาจนถึงวันนี้

 

๙. ความรวยอาจไม่ได้อยู่กับคุณไปทั้งชีวิต ดังนั้นอย่าประมาท ความสวยความหล่อก็ไม่ได้อยู่กับคุณไปทั้งชีวิตเช่นกัน ดังนั้นอย่าเชิด ๆ เริด ๆ ให้มันมากนัก ดาวยังมีวันตกจากฟากฟ้า เทวดายังมีวันตกสวรรค์

๑๐. คู่ชีวิต คือ คนที่จะอยู่กับคุณไปทั้งชีวิต ไม่ใช่คนที่จะเอาไปอวดกับใคร ๆ ทั้งชีวิต หากคุณคิดอย่างนั้น คุณจะพยายามเปลี่ยนคนเพื่อนำไปอวดคนอื่นอยู่เสมอ คุณไม่เหนื่อยกันบ้างหรือ นั่นหมายถึงชีวิตของคุณกลวงน่าดู! และมันน่าสมเพชนะ!

 

๑๑. เลือกคู่ชีวิต อย่าเลือกที่หล่อ ที่สวย ที่รวย ที่เก่ง แต่จงเลือกคนที่โอบอุ้มและให้อภัยคุณได้
เพราะหากเขาและเธอไม่สามารถให้อภัยในอารมณ์และข้อเสียของคุณ ต่อให้หล่อ สวย รวย เก่งแค่ไหนมันจะมีประโยชน์อะไร? ได้มาก็ทุกข์ทั้งชีวิตเสียเปล่า ๆ

๑๒. ไม่ใช่น้ำตาที่ทำให้เขาและเธอคืนกลับมา เมื่อหมดใจต่อให้ร้องไห้แทบตายก็เปล่าประโยชน์ไม่ใช่ทุกคนที่คู่ควรที่คุณจะทุ่มเท เพราะบางคนไม่ได้มีค่าอะไรเลย ไม่ใช่ว่าเสียใจเมื่อไหร่ก็ร้องไห้ ใครๆจะมองว่าคุณมันหน่อมแน้ม ไม่ใช่รู้สึกอะไรก็แสดงออกทางสีหน้าเสียทุกครั้ง เก็บไว้บ้างดีกว่า!
และไม่ใช่ว่าใคร ๆ ก็เข้าใจคุณ เข้าใจนะ!

ดังนั้น ยามพบเจอกับสิ่งที่ไม่สมใจ จงเรียนรู้ที่จะยิ้มให้กับเรื่องราวเหล่านั้น ยามโศกเศร้าเสียใจ ให้บอกตัวเองว่า “ฉันสบายดี ฉันยังสู้ไหว” ยามเสียน้ำตา ให้บอกกับตัวเองว่า “ไม่เป็นไร แล้วมันก็จะผ่านไปเหมือนทุกครั้งนั่นแหละ...”



นุสนธิ์บุคส์

 

ประสบการณ์เรื่องราวต่างๆ ตอกย้ำเรื่องไตรลักษณ์ ความยึดมั่นทั้งปวงผลที่ได้คือทุกข์ที่เกิดแก่ใจ เป็นรอยแผลฝังลงไปในจิต คงต้องใช้เวลาในการถอดถอน ผัสสะเดิมๆ การกระทำเดิมๆ หลีกออกดีกว่า

เจ็บครั้งแรกคือพลาด เจ็บครั้งที่สองคือโง่ โง่แท้ๆ ยอมรับความโง่แล้วเดินจากไป เพื่อเริ่มต้นวงล้อใหม่ที่ไม่รู้จักกัน

วนเวียนๆ อยู่กับอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ตราบสิ้นลมหายใจสุดท้าย

 

“คนเรานะลูก เจอคนไม่รู้จักพอ เราก็ต้องเป็นฝ่ายพอ” สั้นๆ ง่ายๆ แม้ทำได้ยากหน่อย แต่ต้องค่อยๆ ทำ คนบางคน เขาเป็นยังไง เขาก็เป็นอย่างนั้น เราดันไปคิดว่า เดี๋ยวเขาต้องเปลี่ยนแปลงเพื่อเราหากเราเป็นคนดี คนดีส่วนคนดีค่ะ บางทีคนดีอาจไม่ใช่คนที่รัก คนดียังคงต้องทำดีต่อไป และรับให้ได้ว่า คนบางคนก็ไม่ได้ควรค่ากับหัวใจดีๆ ของเรา

นอกใจ ใครก็ทำเป็น แต่ทำไมเราไม่ทำ เพราะเรากลัวคนที่เรารักเสียใจ แต่เขากลับทำได้ เพราะแคร์หัวใจของเราน้อยเหลือเกิน คำตอบมันมี อยู่ที่เรายอมรับความจริงตรงนี้ได้หรือยัง ถ้ายังไปจากกันไม่ไหว ก็ยุให้ทนต่อไป อยู่ใช้ความอดทนให้สุดมือ แล้วถ้าวันนั้นยังไม่ได้ถือ ก็คงต้องปล่อยและวาง เหนื่อยที่สุด คงหยุดได้เองทุกคน

เครดิต: ดีเจพี่อ้อย

 

คริคริ เขียนไป...เขียนไป เหมือนกระทู้คนอกหัก ไม่ใช่นะคะ จะเขียนเรื่องไม่รู้จักกัน ไหงไหลไปเรื่องคู่ งงตัวเอง 555

 

ก๊อปมาจากเฟสบุคค่ะ
คนแต่งเค้าแต่งได้สละสลวยดี

นางเอ๋ยนางแก้ว
ได้พานพบเจ้าแล้วเหมือนความฝัน
พี่ตามหาน้องเจ้ามานมนาน
กว่าจะได้พบพานช่างยากเย็น

ผ่านมาหลายภพชาติมิอาจกั้น
ฟ้ายังดลบันดาลให้ได้เห็น
แม้เวลาได้พรากแม่เนื้อเย็น
แต่เพราะรักไม่ว่างเว้นจึงได้เจอ

เจ้าจากพี่นานแล้วดวงแก้วเอ๋ย
พี่แทบสิ้นชีพเลยเพราะเจ้านี้
ดั้นด้นตามหาเจ้ายอดชีวี
ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้เจอ

แต่เพราะเชื่อในรักยังคงมั่น
รักที่มีให้กันมั่นเสมอ
พี่รับรู้ว่าตัวเจ้าเฝ้าพบเจอ
วันที่ฟ้าได้เสนอให้เจอกัน

จากวันนี้พี่จะอยู่ดูแลเจ้า
จะเวียนเฝ้าน้องนางไม่ห่างฝัน
จะไม่ยอมห่างเจ้าแม้เสี้ยววัน
จะเฝ้ารอให้ถึงวันได้คู่เคียง

ปล. ไม่รู้จักกันค่ะ จากนิทานบาดาล

 

กำลังดูคู่กรรมช่องone31
โกโบริกับอังศุมาลิน สุดท้ายก็ตายจากกัน
รักชังไม่มี หายไปในพริบตาเมื่อความตายมาเยือน

มีปัญญาเพราะมีสติ
มีโทสะเพราะมีมานะ
มีโมหะเพราะมีโลภะ
กว้างหรือแคบอยู่ที่ความคิด
ผิดหรือถูกอยู่ที่สัญญา
อุปาทานเพราะเวทนา
วิญญานเกิดเมื่อผัสสะ
ผู้คนหลากหลายวนไปเวียนมา เปลี่บนรูปเปลี่ยนรส เปลี่ยนบทเปลี่ยนตอน
คนเดียวหลายใจ

กำลังดูคู่กรรม
ทำไมต้องจดจำทุกคนที่ออนไลน์มา
ไม่มีตัวตนสักคน
ถ้ามัวแต่ไปจ้องว่าเป็นใคร แม้รู้ไปก็ไม่รู้จักกันอยู่ดี
ปิดหรือเปิดมีค่าเท่ากัน คือไม่มีค่า
ละครเรื่องคู่กรรมนี่อมตะจริงๆ
ฉายกี่ครั้งๆ คนก็ยังดู
พระเอกนางเอกเข้าไปนั่งอยู่ในใจทุกคน

เพราะเป็นแค่ผู้บอกทาง ไม่ใช่ผู้จูงมือเดิน
คนเขียนแผนที่คือคนที่เดินทางมาก่อน
รายละเอียดที่มีในภาพนั้น คนเดินต้องเดินเองจึงจะรู้เห็นได้ด้วยตนเอง