ท่านใดมีสงสัยใดๆ ในศาสนา(พุทธธรรม,อริยสัจ๔) ถามมา?

+++ สังโยชน์ เป็นขั้นตอนของนักปฏิบัติ ที่ก้าวข้ามพ้นไปแต่ละด่าน จนพ้นด่านสุดท้าย คือ อวิชชา
+++ เมื่อ รู้จักอาการเกิดของ อวิชชา แล้ว จึงปล่อยให้มัน ปริวัติไปด้วยตัวของมันเอง ด้วยอาการ "รู้อยู่"
+++ จนกว่าจะ ล่วงรู้ อาการของมันทั้งหมด จนสิ้นสุด ตรงนี้ จึงเป็น "รู้" ปฏิจจสมุปบาท

+++ สังโยชน์ เป็นภาคขาไป เป็นภาค ฝึกฝน จนกว่าจะ ออกพ้นสภาวะแห่ง อวิชชา
+++ ปฏิจจสมุปบาท เป็นภาคขากลับ เป็นภาค วิจัย กระบวนการแห่งความเป็น "ตน"

+++ จะพูดแค่ สังโยชน์ 5 ตัวท้าย คือ
+++ รูป/อรูป คือ ธัมมารมณ์ ชนิด มี/ไม่มี ขอบเขตกาย
+++ อุทธัจจะ กุกกุจจะ คือ "ตัวพูดมาก" สร้างความรำคาญ
+++ มานะ คือ "ตัวดู" ตัวกู/ของกู
+++ อวิชชา คือ การรวมตัว มาเป็น "ตัวดู"

+++ ส่วน ปฏิจจสมุปบาท เริ่มที่ อณูธาตุ รวมตัวกันเข้ามา
+++ เมื่อเป็น ละอองหนาแน่น มันก็เริ่ม "บดบังสภาวะรู้"
+++ เมื่อความหนาแน่นเพิ่มขึ้น จนเกิดสภาวะ แรงโน้มถ่วง
+++ แรงโน้มถ่วงนั้น เริ่มรวมตัวเข้าหา จุดศูนย์กลาง
+++ ลักษณะของการรวมตัว เป็น การ "บิดเกลียววน หาศูนย์กลาง"
+++ ณ เกลียววนนี้ เป็นการ ผสมผสานสภาวะต่าง ๆ เข้าหากัน
+++ เรียกว่า "ปรุงแต่ง" หรือ สังขาร
+++ เมื่อเกลียววน สมบูรณ์เสร็จสิ้น ณ ใจกลาง ที่เป็น "แรงกดดันเข้มข้น"
+++ เกิดเป็นอาการ "ตน" หรือตัวกู/ของกู ขึ้น ณ ใจกลาง เป็น วิญญาณ
+++ นับเฉพาะส่วน "แรงกดดันเข้มข้น" ตรงนี้เป็น "นาม"
+++ นับเฉพาะส่วน "ภาพแสงสี ที่ใจกลาง" ตรงนี้เป็น "รูป แห่ง มโน"

+++ ตรงนี้เป็น "กำเนิดตัวดู"

+++ เมื่อ "เป็นรู้" เท่านั้น จึง ปล่อยให้ แรงดึงดูด ปริวัติ เคลื่อนไปช้า ๆ
+++ ณ ภายในสนามแรงดึงดูด จึงปรากฏ ขอบเขตรูป เริ่มจาก ตา มาก่อน
+++ ปล่อยให้เคลื่อนไปเรื่อย ๆ จน หู จมูก ปาก ตลอดจน กาย ปรากฏสมบูรณ์
+++ ตรงนี้เรียก ปรากฏแห่ง สฬายตนะ (ผัสสะ 6)
+++ ยามใดที่ แม้มี สฬายตนะ ปรากฏครบ แต่ การรับรู้ ใช้ "ใจ" เพียงอย่างเดียว
+++ ขณะนั้น ๆ ยังเป็น "รูปาวจร" อยู่
+++ ต่อเมื่อ ปรากฏ การรับรู้ที่ ตา หู จมูก ลิ้น กาย เมื่อไร ยามนั้นเป็น "กามาวจร"

+++ การ "เป็นรู้" ท่ามกลางสภาวะที่ สัพสิ่ง เคลื่อนไปเองเรื่อย ๆ นี้ก็เคยฝึกมาแล้ว
+++ ดังนั้น ผลลัพธ์ที่อยู่ใน กามาวจร ก็รู้อยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็น ผัสสะ จิตส่งออก แรงยึด
+++ ตลอดจน อาการ อยู่/ย้าย ของตัวดู (ชาติ) ต่าง ๆ ก็เคยฝึกมาทั้งหมดแล้ว
+++ ก็ให้เข้าใจไว้ว่า "หมวดสังโยชน์ กับ หมวดปฏิจจสมุปบาท" ท่านแยกเป็น "คนละกรณี"

+++ เรื่องในแต่ละหมวด "อย่าเอามาผสมปนกัน" ให้ "จำกัดเฉพาะ ในแต่ละหมวดเท่านั้น"
+++ อย่าพยายามทำความเข้าใจแบบ "ข้ามไปมา" เพราะมันจะทำให้เกิดอาการ "วิปลาส" ได้ง่าย

+++ ให้ปฏิบัติแบบ "จำกัด" ในแต่ละหมวด แล้ว เดินจิตตามที่ "ในหมวดระบุไว้" เพียงหมวดเดียว
+++ เมื่อรู้อาการได้แล้ว ก็ไปเดินจิต ในหมวดอื่น ๆ ได้ แล้วก็จะรู้ได้เองว่า ทุกหมวด จบลงในที่เดียวกัน
+++ ยกเว้นในหมวด "มหาปัฏฐานสูตร ที่เริ่มด้วย เหตุปัจจัยโย" เท่านั้น ที่ต้องเดินจิต พิศดารกว่าหมวดอื่น
+++ แต่จบลงที่ "วิคะตะ/อะวิคะตะ" ตรงนี้ถ้าเดินจิตตามไปเรื่อย ๆ ก็จะพบได้เองว่า เป็นเรื่องของอาการ
+++ ที่จะ "ต่อ/ไม่ต่อ กับตัวจะ" เมื่อไม่มีการ ต่อกับ "ตัวจะ" การสืบเนื่องก็จะโดน "ตัดขาด" ณ ตรงนั้น
+++ ตรงนี้น่าจะเป็นอาการ "มัน จ่อ/ไม่จ่อ" ของหลวงตามหาบัว ก่อนที่มันจะ "ผาง" ออกมาตรงนั้น แล...

 

+++ ได้ โดยเฉพาะ "แยกเวทนาจิต (ธัมมารมณ์ = ฌาน)" ตรงนี้เป็น กรณีเฉพาะของ "สติรู้ ที่บริสุทธิ์"
+++ ตรงนี้เรียก "สติครองฌาน" เป็นเรื่องของผู้ที่ "พ้น" รูป/อรูป ไปแล้ว และ ไม่ต้องอาศัย "ฌาน" อีกต่อไป
+++ สำหรับบุคคลที่รู้จัก "สติบริสุทธื์" แล้ว การฝึกก็ย่อมแยกทางไปตาม "นิสัยและวาสนา" ส่วนบุคคล นะครับ

 

สุดยอดมากคะ อจ. เป็นคำตอบแบบละเอียดถี่ยิ๊บ ๆๆ และให้คำแปลภาษาบาลีเป็นภาษาภาคปฏิบัติ ทำให้อ่านแล้วเข้าใจพระไตรปิฏกง่ายขึ้นเยอะ

เหมือนจิ๊กซอที่มันกระจัดกระจาย เริ่มที่จะเจอที่อยู่ของมัน