วิธีสกัดกิเลส สกัดด้วยสติรู้ขันธ์ 5ได้ไหมฮับ

นี่คือธรรมขั้นสูง เรียกว่า อนัตตาธรรม
หรือ หลักแห่งเซน เข้าใจได้ยากมาก
แต่ก็จะมีนักปราชญ์เข้าใจได้

 

ตอบแบบนี้ แสดงว่า ยังอีกยาวนาน
ยังต้องศึกษาอีกยาวไกล เพราะ
มนุษย์บรรลุธรรมด้วยการ ปล่อยวาง เท่านั้น
หากปล่อยวางไม่ได้ ก็ไม่มีสิทธิ์บรรลุธรรม

 

นี่ก็ผิดหลักอีก เพราะต่อให้ได้ตัวรู้มาเป็นร้อยตัว
ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าปล่อยวางใน
โลกแห่งความจริง ไม่ได้
ตัวรู้แค่ช่วยให้รู้สึกตัว เวลาที่ สัมผัส สิ่งใด
แต่ตัวรู้ ไม่ได้ช่วยทำให้บรรลุธรรมได้

ต้องฝึกปล่อยวาง ผู้อื่น และ สุดท้ายก็จะต้องฝึก
ปล่อยวางตัวเอง ให้ได้

 

ผู้รู้ก็แค่ช่วยให้คนเรา มี สติ ที่ดีขึ้น
แต่ยังไม่ใช่ ตัวที่ทำให้เราบรรลุธรรม
ตัวที่ธรรมให้บรรลุธรรม ก็คือ การปล่อยวาง

ดังสุภาษิตที่ว่า เพราะปล่อยวาง จีงบรรลุธรรม

 

เรามาเพื่อยืนยัน การปฏิบัติของทุกคน
แต่ทุกคนจะเชื่อหรือไม่ ก็คงจะไม่มีทาง
จะมีเฉพาะบางคนเท่านั้น
ที่เราเปิดโอกาส สอนธรรมะให้
กับคนอื่น เราเองก็คงจะต้องปล่อยวาง
เหมือนกัน

 

โลกแห่งความจริง ไม่มีอะไรท่องเที่ยวไป
ใน สงสารวัฏฏะ มีแค่ จิต ดวงเดียว
ที่วิ่งไปเที่ยวเล่นที่นั่นที่นี่ และ
สุดท้ายพอหมด ความเพลิดเพลิน
จิตก็จะกลับมาที่เดิมทุกครั้งที่ออกไป
หากจิตดวงไหน ยังไม่กลับ ก็แสดงว่า
ยังไม่จบกิจ จะต้องอยู่ทำกิจนั้นให้จบหมด
ตามเส้นทางที่ได้เคยขีดไว้เอง

หากเมื่อไหร่ที่จบกิจ ก็มีสิทธิ์ บรรลุธรรม
ได้เหมือนกัน

 

อันนี้ตอบได้ดีครับ ผู้ที่เก่งกาจ
ย่อมไม่ต้องไปคิดว่า อันไหนสมถะ อันไหนวิปัสสนา
ใช้ได้เหมือนกันหมด หากทำถุกหลัก
ฝึกแบบไหนมา ก็วกไปที่ การบรรลุธรรมได้ทันที

 

คุณปวี จะต้องจำประเด็นนี้ให้ดี
จำไว้ในใจ อย่าให้ลืม มีสิทธิ์บรรลุธรรมเหมือนกัน คือ
ไม่ว่าจะฝึกแบบไหนมา สุดท้ายแล้ว
จะต้องดึงเข้าไปหา พระไตรลักษณ์ ให้ได้
การฝึกพิจารณาความไม่เที่ยง
การฝึกพิจารณาคามเป็นทุกข์
และการฝึกพิจารณาสิ่งที่เป็นสิ่งสมมุติ

เน้นคือ จะต้องจำ ลักษณะสามอย่าง นี้ให้ได้ขึ้นใจ

 

ตอนนี้ พระที่สอน มีอยู่สามรูป
คือ พระอาจารย์ จรัญ ทักขิณาโย
พระอาจารย์ปราโมทย์ ปราโมชโช
และ พระอาจารย์คึกฤทธิ์ โสตถิผโล

สามรูปนี้เท่านั้น ที่ผมยืนยันในขนะนี้
จะต้องเกาะติดเอาไว้ให้ได้อย่างน้อย
ก็สักรูปหนึ่ง ที่เราฟังแล้วเพราะ ลื่นหู
แล้วท่านจะบรรลุธรรมได้ไม่ยากเย็นอะไร
เพราะเส้นทางของท่าน จะถูกต้องตรงทาง
ไม่อ้อมค้อม เหมือนพระรูปอื่นๆ

 

อาจจะมีบางส่วนเกี่ยวข้องกันกับกระทู้ครับคัดลอกมาจากลิ้งด้านล่างสุดครับ

อาทีนวญาณ

อาทีนวญาณ เป็นญาณที่ ๗ แห่งโสฬสญาณ เป็นญาณที่ ๔ แห่งวิปัสสนาญาณ ๙ และอยู่ ในปฏิปทาญาณทัสสนวิสุทธิ อันเป็นวิสุทธิมัคคลำดับที่ ๖ แห่ง วิสุทธิ ๗

ญาณนี้ได้อารมณ์ต่อเนื่องมาจาก ภยญาณ ที่เห็นรูปนามเป็นภัย จึงเกิดปัญญาเห็นว่า รูปนาม คือสังขารนี้เป็นโทษ ซึ่งสิ่งใดที่เป็นภัยสิ่งนั้นย่อมเป็นโทษ นี่เป็นไปอย่างธรรมดาตามธรรมชาติ การเห็นโทษในที่นี้เห็นถึง ๕ ประการ คือ

๑. เห็นความเกิดขึ้นของสังขารที่ตนปฏิสนธิมา ว่าเป็นโทษ

๒. เห็นความเป็นไปของสังขารในระหว่างที่ตั้งอยู่ในภพ และคติที่ตนได้นั้น ว่าล้วนแต่เป็นโทษ

๓. เห็นกรรมที่เป็นปัจจัยให้เกิดขึ้นมานั้นเป็นโทษ มิใช่คุณ

๔. เห็นความเสื่อมความสิ้นไปของสังขาร ว่าเป็นโทษ

๕. เห็นว่าการที่จะต้องไปเกิดอีกนั้น เป็นโทษ

ด้วยอำนาจของปัญญาที่ค่อย ๆ แก่กล้าขึ้นมาเป็นลำดับ จึงทำให้เห็นว่า รูปนามสังขารนี้เป็นโทษ เป็นสิ่งที่ร้ายที่ชั่ว ไม่ใช่เป็นสิ่งที่น่าชื่นชมยินดีเลย แม้แต่ สติ และปัญญา ที่ทำให้เห็นเช่นว่านี้ ก็ยังถือว่า ญาณคือปัญญา ก็เพียงสักแต่ว่ารู้ สติที่ระลึกก็เพียงแต่อาศัยระลึก ไม่อิงอาศัย ตัณหา ความอยาก ไม่อิงอาศัย ทิฏฐิ ความเห็นผิด มาปรุงแต่งให้เกิดความยินดีในสติปัญญาที่ทำให้รู้แจ้งถึงปานนี้ ไม่ถือว่าสิ่งใดสิ่งหนึ่งในสังขารนี้เป็นคุณเลย ล้วนแต่เป็นโทษทั้งนั้น

เมื่อเห็นโทษของสังขาร ก็ทำให้เกิดปัญญาขึ้นมาว่า ถ้าไม่มีความเกิด แก่ เจ็บ ตาย ไม่มีขันธ์ อายตนะ ธาตุ ไม่มีรูปนาม ไม่มีสังขารเลย ก็จะปลอดภัย ไม่มีโทษ ปัญญาที่คิดจะให้พ้นจากทุกข์โทษภัยทั้งหลายนี้แหละ คือ อาทีนวญาณ เป็นปัญญาที่ริเริ่มจะให้พ้นทุกข์ บ่ายหน้าไปหาสันติสุข น้อมใจไปสู่พระนิพพาน ซึ่งจะไม่ต้องกลับมาวนเวียนในสังสารวัฏฏอีก

อารมณ์ของอาทีนวญาณนี้ จึงแยกได้เป็น ๒ นัย นัยหนึ่งเห็นโทษของสังขาร อันเป็นธรรมในสังสารวัฏฏ อีกนัยหนึ่งเห็นคุณของพระนิพพาน อันเป็นธรรมที่พ้นจากสังสารวัฏฏ อารมณ์ทั้ง ๒ นี้จะว่าต่างกันเป็นข้าศึกกันก็ได้ เพราะเมื่อเห็นโทษของสังขารมากเท่าใด ก็พอใจในการที่จะพ้นโทษมากเท่านั้น หรือเห็นคุณในการพ้นโทษมากเท่าใด ก็ยิ่งมีความอยากที่จะจากสังขารที่มีโทษมากเท่านั้น แต่จะว่าอารมณ์ทั้ง ๒ นี้เหมือนกันและช่วยอุปการะแก่กันก็ได้ เพราะความมุ่งหมายของอารมณ์ทั้ง ๒ นี้ มุ่งไปสู่ความพ้นจากสังสารวัฏฏเหมือนกัน และต่างก็เป็นปัจจัยอุปการะให้เกิดปัญญาแก่กล้า จนนำออกจากสังสารวัฏฏได้เช่นเดียวกัน

ที่คิดจะพ้นทุกข์ ก็เพราะเห็นทุกข์เห็นโทษของสังขาร ถ้าหากว่ายังเห็นสังขารรูปนามทั้งหลายเป็นของดี เป็นของสวยงาม เป็นของเที่ยง เป็นสุข เป็นตัวตนอยู่ ก็จะติดอยู่ในตัณหา ติดอยู่ในกองทุกข์ ซึ่งจะนำไปสู่สังสารทุกข์อีกไม่มีที่สิ้นสุด จะพ้นทุกข์ได้ก็ต่อเมื่อใช้ปัญญาพิจารณาทุกข์ให้เห็นทุกข์ แล้วอาศัยทุกข์นั้นแหละไต่ไปตามความทุกข์ ไม่ใช่เพ่งสุข อาศัยสุข ดำเนินไปตามทางที่สุขสบาย ซึ่งกลับจะติดแน่นอยู่ในสุข ไม่มีวันที่จะพ้นทุกข์ไปได้เลย

อาทีนวญาณ ปัญญาที่เห็นว่ารูปนามนี้ล้วนแต่เป็นโทษนั้น
สามารถละ อัสสาทสัญญา สัญญาที่ชื่นชมยินดีนั้นได้


จัดทำโดย มูลนิธิอภิธรรมมูลนิธิ
http://abhidhamonline.org/aphi/p9/090.htm

 

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๒ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๔
อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต

๖. อัสสาทสูตร
[๓๘๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๓ ประการนี้ ๓ ประการเป็นไฉน
คือ อัสสาททิฐิ (สัสสตทิฐิ) ๑
อัตตานุทิฐิ (สักกายทิฐิ) ๑
มิจฉาทิฐิ ๑

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๓ ประการนี้แล
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๓ ประการ
อันภิกษุพึงให้เจริญเพื่อละธรรม ๓ ประการเหล่านี้
๓ ประการเป็นไฉน คือ


อนิจจสัญญา ๑
อันภิกษุพึงให้เจริญเพื่อละอัสสาททิฐิ

อนัตตสัญญา ๑
อันภิกษุพึงให้เจริญเพื่อละอัตตานุทิฐิ

สัมมาทิฐิ ๑
อันภิกษุพึงให้เจริญเพื่อละมิจฉาทิฐิ


ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๓ ประการนี้ อันภิกษุพึงให้เจริญเพื่อละธรรม
๓ ประการนี้แล ฯ
จบสูตรที่ ๖

 

55 ถ้าเชื่อในพระไตรลักษณ์ก็อย่าไปปักใจ
รักแบบยกชุด เดี๋ยวเสียใจภายหลัง
โดยเฉพาะวินัย 227 ลดเหลือ 180 เป็นวินัยพอเพียง

 

เอิ้กๆ

 

อิอิ ท่านผู้ตรวจการแผ่นดิน มาตรวจแล้ว!!

ก็อย่าเป็นแบบเณรคำนะคร๊าบ
ปล่อยวาง ไม่ยึด. เจอคุกเข้าไปยี่สิบปี

 

แค่ข้อคิดคับ ไม่สูงอะไร

 

ที่แน่ๆ ไม่ใช่จิตนิพพาน ส่วนอะไรนิพพานนั้น บอกคำเดียว ม่ายรู้เหมียนกัน ค้าบ

 

จำได้ไหมตอนที่พระศาสดาเสด็จมหาปรินิพพาน มีพระขีณาสพตามกระแสแห่งจิตของพระศาสดา บทสรุปกล่าวว่า หายไปจากกระแสทั้งสิ้น ไม่เห็นที่มาและที่ไปใด นั่นแปลว่าอะไร ลองนึกดูดีดี แม้ทรงพระชนน์ชีพ การตามกระแสนั้นก็ทำได้ยาก พญามารจึงกล่าวว่าไม่เห็น ไม่รู้อยู่ไหน เพราะอะไร อันนี้ก็น่าคิด แต่การปฏิบัติมันมีจริง ตามพระศาสดากล่าว นี่สิ น่าพิจารณา

 

บังเอิญผมไม่ได้อ่านหนังสือเอาไปสอบ ผมเลยคิดออกมาเป็นแบบนี้ ถ้าสอบคงสอบตกตามเคย ตกบ่อย จนชินและ

 

ไม่ใช่แต่พญามารนะ ท้าวพกพรหมก็ให้คำตอบเดียวกัน

 

เริ่มแรกสมัยพระพุทธเจ้า
พระก็ไม่ได้มีศีลพระแต่อย่างใด
พระสมัยโน้น ถือที่ใจ ตัวเดียว
สิ่งใดที่ทำโดยที่ไม่ตั้งใจ ก็ไม่ผิด
สมัยนี้พระถือศีลย่อยเป็นพันข้อ
แต่แทบจะไม่มีรูปไหน บรรลุธรรมเลย
เพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะ ใจ ตัวเดียว