เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

เลขจัดส่งวันนี้
--EI 4691 1264 8 TH ฉัตรดนัย จตุจักร
--EI 4691 1265 1 TH ทวี ร้อยเอ็ด

บุญต้นน้ำงวดนี้ จัดเดือนพย.+ควบกับเดือนธันวาคมม้วนเดียว เพราะลูกน้องม้าด่วนทำบัตรกดเงินหล่นหาย ต้องเสียเวลาไปแจ้งความทำบัตรใหม่ ซึ่งปกติงานบุญให้เว็ปจะใช้ปัจจัยที่สมาชิกร่วมบุญบูชาพระส่งให้เว็ปเสมอ เป็นการเอาเคล็ดว่า เงินทำบุญก็ไว้ทำบุญ ไม่นำเงินอื่นมาทำแทน

บุญเดือนธันวา จึงเริ่มไปอย่างช้าๆ ไว้ค่อยส่งให้เว็ปก่อนปีใหม่ ต้อนรับ "ปีชวด"ที่กำลังจี้ดจ้าดรอท่า จะได้เฮง เฮง เฮง ไม่มีวันชวด ฉลู ขาล เถาะ แบบโบราณว่า

 

บุญต้นน้ำ-สัปดาห์แห่ง"วันพ่อ"
=================
เหรียญ"บิดาแห่งฝนหลวง"
ควบกับเหรียญ5"ครุฑพ่าห์"
~~~~~~~~~~~~~~~~

--เหรียญบิดาแห่งฝนหลวง UNC ไม่ผ่านการใช้งาน
--เหรียญ 5 บาท"ครุฑพ่าห์-หน้าตรง" ถ้าเป็นเหรียญ"พระเศียรเล็ก-ด.เด็กแคบ""เห็นรับซื้อกันเกือบ "ครึ่งล้าน" แต่คงมีหลงอยู่ไม่เกิน2-3เหรียญในโลกนี้ มาเก็บเหรียญที่ไม่ต้องเพ้อเจ้อฝันเฟื่องตามนักปั่นซึ่งไม่รู้ชาติไหนจะหาเจอเหรียญที่ประกาศรับซื้อ

เฉพาะเหรียญครุฑพ่าห์-หน้าตรงนี้ ก็สง่างามเหลือหลาย ผลิตตั้งแต่ปี25 มีตรา"นกวายุภักษ์"ด้านล่างครุฑ ในตัวนกนั้นยังมี "เลขพ.ศ." อย่างจิ๋วตอกซ่อนไว้ด้วย ต้องส่องกล้องดีๆ

หากเป็นปี 25-26 กับ28 ก็เล่นกันตั้งแต่2-500บาทตามสภาพ จัดเป็นเหรียญ "มีทรง-มีแววดี" สำหรับการสะสมวันนี้ เพื่อเพิ่มค่าวันหน้า

เหรียญนี้ผมไม่ได้ส่อง เพราะแต่ละอักษรอย่างจิ๋วจนปวดตา ขอถนอมสายตาไว้ดีกว่า ให้สมาชิกส่องหาเองว่าพ.ศ.อะไร เชิญร่วมบุญ 2 อิน 1...เหมือนได้ฟรี

===== 500 บาท =====


เหรียญงามแต่ถ่ายสะท้อนแสงเหลือเกิน ได้เพียงแค่นี้


ใต้คำว่า "บาท" นั่นคือนกวายุภักษ์ และมีเลขพ.ศ. ซ่อนอยู่ในตัวนก

 

รับ เหรียญ"บิดาแห่งฝนหลวง" ค่ะ

 

สวัสดีวันพ่อแห่งชาติครับ

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน

 

วันที่ ๕ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๖๒ ตรงกับวันพฤหัสบดี ขึ้น ๙ ค่ำ เดือน ๑ ปีกุน
ใส่บาตรพระและสามเณรในเช้าวันนี้รวม ๔ รูป

โมทนาบุญร่วมกันครับ

สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ ปัจจุบันเน กาเล

 

5 ธันวาคม #วันดินโลก

วันดินโลก (World Soil Day) ตรงกับวันที่ 5 ธันวาคม ของทุกปี จากการประชุมขององค์การอาหารและการเกษตรแห่งสหประชาชาติ (FAO) ครั้งที่ 144 ระหว่างวันที่ 11-15 มิถุนายน พ.ศ. 2555 ณ กรุงโรม ประเทศอิตาลี ที่ประชุมได้มีมติสนับสนุนและร่วมกันผลักดันให้มีการจัดตั้ง “วันดินโลก” ตรงกับวันที่ 5 ธันวาคม ของทุกปี ซึ่งตรงกับวันคล้ายวันพระบรมราชสมภพ พระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร สืบเนื่องมาจากพระบาทสมเด็จพระบรมชนกาธิเบศร มหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร ทรงปฏิบัติพระราชกรณียกิจเกี่ยวกับการพัฒนาที่ดินมาอย่างต่อเนื่องและยาวนาน ปรากฏผลสำเร็จเป็นที่ประจักษ์อย่างกว้างขวางทั้งในประเทศและนานาชาติ โดยศาสตราจารย์เกียรติคุณ ดร.สตีเฟน นอร์ตคลิฟฟ์ กรรมการบริหารสหภาพวิทยาศาสตร์ทางดินนานาชาติ เข้าเฝ้าทูลละอองธุลีพระบาท ทูลเกล้าฯ ถวายรางวัลนักวิทยาศาสตร์ดินเพื่อมนุษยธรรม (The Humanitarian Soil Scientist) เมื่อวันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2555 และขอพระบรมราชานุญาตให้วันที่ 5 ธันวาคม ของทุกปี เป็น “วันดินโลก” เพื่อให้วันดังกล่าวเป็นที่รู้จักแพร่หลายในระดับนานาชาติ เกิดความต่อเนื่องและจริงจังในการรณรงค์ด้านทรัพยากรดินในทุกระดับ

 

สวัสดีคุณอาและFc.ทุกท่าน สุขสันต์วันพ่อนะครับ เดินทางปลอดภัยทุกท่านครับ

 

โอนร่วมบุญต้นน้ำวันพ่อครับพี่วันวิฯ ขอบพระคุณและอนุโมทนาบุญครับผม

 

มาเลยครับ บ้านผมยินดีต้อนรับ
อุณหภูมิเมื่อเช้า 21.2 องศาเอง

 

ผมจะส่ง Express มาให้คุณPattana คอยรับไห้ดีนะครับ...อิอิ

 

อั๊ยยะ เมืองช้างบ้านผม ก็ติดอันดับกะเขาด้วย

 

ใน clip ผมชอบเจ้าเหมียวนะ คงจะงง เห็นปลา แต่กินไม่ได้ 555

 

ตั้งใจรอเลยครับ เผื่อว่าอุณหภูมิบ้านผมจะต่ำสิบกับเขาบ้าง

 

กราบสวัสดีก่อนนอนครับ คุณน้า Wanwi และสวัสดีเพื่อนๆครับ
อากาศเย็น รักษาสุขภาพกันด้วยนะครับ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ สวมเสื้อหนาช่วงนอน อย่าประมาทนะครับ ไม่สบายแล้วจะหายยากหน่อย ป้องกันไว้ดีกว่าครับ

ขอบคุณคุณน้าอีกครั้งและดีใจครับ ที่ส่งมาแล้วเพื่อนๆ พี่ๆ และคุณน้าฯ ชอบใจครับ และมีคำแนะนำดีๆ นำทางมาให้ครับ

ธรรมลึกซึ้ง ครับ แต่ภาพ ตรึงใจ ทำให้ย้อนคิดไปถึงอดีต ยามเด็ก เลยครับ สะพานไม้แบบนี้ เป็นแบบอย่างดี เดินง่ายๆ แต่หากเป็นไม้ลำ(ไม้ใผ่) ที่วางพาด ต้นเดียว แล้วมีราวเกาะเล็กๆ ละก็ เสียว...... เวลาข้าม จะได้ไปทำงานหรือต้องไปอาบน้ำใหม่กันแน่ 55555555

 

ต่อ +++++++++ วิดบ่อปลากลางทุ่ง ++++++++++++

เช้าแล้ว จากเหตุการณ์ ที่ทำให้ตื่นเต้นช่วงเช้ามืดที่ผ่านมา ทำให้ไม่มีใครง่วงนอน
ซากงู ถูกแยกและเก็บไว้ อย่างระมัดระวัง คุณแม่ใช้เคียวปักที่ซากหัวงู เพราะ สิ่งนี้คืออันตราย
พอๆกับงูที่มีชีวิต
วันนี้เป็นวันหยุด และเป็นวันที่บ่อปลากำลังจะแห้งลงแล้ว งานหนักก็กำลังจะมาถึง
ทุกคนเตียมเครื่องไม้เครื่องมือตามภาระกิจที่ทุกคนควรจะทำ 5 ชีวิต(คุณพ่อ- คุณแม่และลูกๆทั้ง 3) กลับมาที่บ่อปลา คุณพ่อลงมือวิดน้ำต่อเหมือกับที่ทำในวันก่อนๆ
แต่วันนี้ การวิดน้ำต้องขยับขาต้ังในการวิดน้ำหลายครั้ง เพราะ น้ำแห้งลงมาก ต้องขยับให้
เครื่องมือตักน้ำได้ถึงและสาดออกไปให้พ้นปากบ่อ
ปลาเล็กปลาน้อย ขนาดตัวกำลังดี ใหลตามทางน้ำ
ตอนนั้นดูแล้วชื่นใจ ยิ่งได้มาก ยิ่งมีมาก ก็มองเห็นตัวเงินมากตามมา (นี่ละหนาความโลภ)

ทางน่ำใหลถูกกั้นด้วยเลาะ หรือเฝือก ปักลงกั้นทางน้ำใหล ป้องกันปลา หลุดเข้ามาหาช่วงที่ตักน้ำ

สำหรับลูกๆ แม้จะอายุไล่เรียง 13 ขวบ 12 ขวบ และ10 ขวบ ต่างก็ทำหน้าที่ของตนเองอย่างขมักเขม่น ตั้งแต่เช้า จนสายหน่อย จึงได้ลิ้มรส ข้าวเช้า ด้วยความอะเร็จอร่อย และรวดเร็ว เพราะต้องทำเวลา เสร็จมื้อเช้าก็ลงงานกันต่อเลย เพื่อน บ้านเริ่มมาช่วยจับช่วยขนปลา 5 คน คุณยาย คุณน้า ต่างก็มาช่วยกัน รวมๆ แล้ว เกือบ 15 คน การลำเลียงปลา นำขึ้นมาเรื่อย เราช่วยกันแยกคัด เนื่องจากปลาที่มีความแตกต่างกัน
คือปลาที่นำขึ้นมาแล้วมักตายเลยก็จะแยกมาขอดเกร็ดและทำเป็นปลาเค็มเลย ส่วนใหญ่เป็น
ปลาสลิด ปลาฉลาด ซึ่งเป็นปลาราคาแพง ต้องแยกแช่น้ำแข็ง ปลาหมอนา ปลาช่อน ปลาดุกนา เป็นปลาที่แข็งแรงและทน สามารถแยกขังตามประเภทได้นาน ส่วนปลาเล็กปลาน้อยอื่นๆ ซึ่ง มีน้อยก็ทำปลาหมักเกลือ เพื่อทำปลาร้า(ปลาแดก)

ช่วงสาย เพื่อนบ้านที่แวะเวียนมาดู ก็มาเห็นซากงู จึงขอไป คุณพ่อก็ให้ไป เขาว่าจะเอาไปทำแกงเผ็ด (หรือผัดเผ็ดงูเห่า) ที่บ้านเราไม่ทำและไม่กินอาหารประเภทนี้อยู่แล้ว จึงไม่ได้สนใจใส่ใจแต่แรก ซึ่งจริงๆว่าจะฝังดินด้วยซ้ำเพราะเราเชื่อกันว่าการเผาซากสัตว์มีพิษ จะเป็นการชักชวนสัตว์ประเภทนั้น ในบริเวณนั้นมาอีก จึงคิดจะฝังดินแทน
(ประสบการณ์นี้เจอกับการตีตะขาบและนำไปเผาในกองไฟ ตะขาบคลานออกจากบริเวณนั้น หลายสิบตัวเลยทีเดียว)

สายวันนั้นคุณแม่นำปลาออกส่งตลาดที่รู้จัก และคนรับซื้อปลาบริเวณนั้น ก็ต้องหาบ ต้องแบกกันไป ส่งให้ถึงที่เลย
คุณแม่กลับมาก่อนเที่ยง ทำกับข้าวและเลี้ยงข้าวมื้อกลางวันคนที่มาช่วยงาน จำไม่ได้ว่าอาหารอะไรบ้าง แต่ที่แน่ๆ ต้นข่าไก่ ซดโล่งๆ หม้อเบอร์ 30 เลยที่เดียว พร้อมด้วยลาบปลาสับ ทำสุกๆ ตบด้วยน้ำพริกเผาใส่ปลาย่าง อิ่มท้องไปจนช่วงเย็นเลยทีเดียว

บ่อปลาวันนี้แห้งแล้ว จับปลาหมดแล้วเราก็ปล่อยน้ำเข้าบ่อในวันนี้เลย
เพราะจริงๆยังมีปลาที่โชคดีที่เรายังหาไม่เจอซุกซ่อนอยู่ เขาจะได้อยู่แพร่พันธ์ต่อไป เป็นอย่างที่คาดไว้ใน

ในทุกๆ ครั้งเมื่อปล่อยน้ำลงมา ปลาที่เหลือรอด ก็จะดำผุดดำว่าย อวดโฉมให้เห็นๆ จำนวนหนึ่ง แต่เบาบางลง

วันนี้คุณพ่อคุณแม่ ยิ้มร่าเริง เพราะ คุณแม่ขายปลาได้เงินมามากอยู่ น่าจะเพียงพอกับค่าเทอมลูกที่รออยู่และค่าดอกเบี้ย โรงรับจำนำ และยังมีปลาเหลืออีกจำนวนหนึ่งที่ต้องนำไปขายในช่วงเช้ามืด ที่ตลาดเช้า

เย็นลงแล้ว ผมอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวแล้วแต่งตัวใหม่ เดินเตร่ๆ อยู่ คุณแม่ใช้ให้หิ้วของไปส่งคุณน้าและคุณยายที่บ้านที่ห่างออกไปเกือน 2 กิโลเมตรเลยทีเดียว พร้อมไฟฉายติดมือมา 1 กระบอกเมื่อเดินไปส่งคุณยายเสร็จ ก็ไป ดูแลความเรียบร้อยที่บ้าน แล้วจึงกลับ เป็นช่วงค่ำพอดี น่าจะเวลาประมาณ ทุ่มเศษๆ จึงเดินทางกลับ

แสงจันทร์ที่สาดส่องลงทุ่งนา แม้ไม่สว่างเท่าแสงอาทิตย์ในกลางวัน
แต่ก็ทำให้มองเห็นทางเดินชัดเจนในทุ่งนา ทางเดินคือเส้นทางรถลากข้างในนาเข้ายุ้งฉาง
แสงจันทร์สาดส่องสะท้อนกับต้นข้าวที่นอนราบสีเหลืองอ่อนๆ มองเห็นไกลๆ มียอดใผ่และแสงตะเกียงวับแวมไกลๆ
ท้องฟ้าโล่งสว่างไสวดาวพราวพราย ล้อแสงจันทร์ ระรื่นตา
ผมเดินออกมาจากบ้านคุณยายได้ กม กว่าๆ ตามทางเดิน และมาคนเดียว ในช่วงแรกๆ ก็ไม่มีอะไร
รอบข้างช่างสวยงาม ในทุ่งโล่ง ท่ามกลางแสงจันทร์
แต่แล้วเดิมมากลางๆทาง ก็รู้สึกเหมือนมีใครมองและเดินตาม มาข้างหลัง เมื่อก้าวเดิน จะมีเหมือนเสียงสะท้อน แต่กลับช่างเหมือนมีคนก้าวเท้าตามมา ผมไม่กล้าเหลียวหลังไปดู ขนหัวและตามแขนขาเริ่มรับรู้ ลุกชัน

ผมเร่งฝีเท้าเดินไปข้างหน้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม ยังอีกไกล กว่าจะถึงที่พัก ที่บ่อปลา ขนตามแขนลุกเกรียวเป็นระยะๆ (จะบอกว่านั่งพิมพ์อยู่นี่ขนยังลุกเป็นระยะๆ เลยครับ เมื่อนึกไปถึงตรงนั้น) สังเกตุว่าตรงที่เดินผ่านมานี้เป็นเนินดินเตี้ยๆ
ผมไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ใจมันกลัวมาก แต่ก็ไม่วิ่ง เพียงรีบเดินให้ผ่านไปจากตรงนี้ก่อน
เป็นสิ่งที่แปลก เมื่อความกลัวมันมีกมากขึ้นๆ กลับเป็นความกล้าบ้าบิ่นมาแทน ในมือมีไฟฉาย 1 กระบอก ไม้กันน้องหมายาว ประมาณ เกือบ 2 ศอก และหนังสะดิ๊กคาดหัวพร้อมกระสุนในกระเป๋า สัก 20 ลูก นี่คืออาวุธประจำกาย ยามเดินทาง

มันกลับเป็นกล้า ก็คิดว่าจะหันกลับไปดูพร้อมเผชิญ เป็นอย่างไรก็ลองกันสักตั้ง
ผมหัวขัวบไปทันที มือกำม้แน่นกว่าเดิม

ว่างเปล่าครับ ไม่มีอะไรเลย

ผมจึงหันกลับมาแต่เมื่อเดินต่อไปอีกสักพัก ก็มีความรู้สึกเช่นเดิม

ช่างมันเถอะ ผมคิดในใจ แล้วเดินต่อไปไม่เหลียวหลังเลยแต่เมื่อเดินจากตรงนันไปสักพัก ความรู้สึกต่างๆก็กลับเป็นปกติ ไม่มีความตื่นกลัว หรือขนลุกอีก

สักประมาณ 20 นาทีก็มาถึงที่พัก

คุณแม่ถามถึงบ้านว่าปิดหน้าต่างประตูเรียบร้อยใหม ข้าวของอะไรเก็บดีใหม รดน้ำต้นไม้สวนครัวหรือยัง ครับ ผมทำเรียบร้อยแล้ว ผมตอบคุณแม่ไป

ต่อจากนั้น เก็บของ กางมุ้ง เรียบร้อย จึงเข้านอน ปกติก็จะคุยกันก่อนที่จะหลับ ก็ถามคุณแม่ว่า เนินดินกลางทาง ทำไมเดินผ่านแล้วขนหัวลุกล่ะครับ คุณแม่เงียบไปพักหนึ่ง ก็พูดว่า อ๋อ โคกอีด้วน น่ะหรอ แล้วคุณแม่ก็ไม่พูดอะไรต่อ

ผมง่วงมาก สักพักก็หลับแบบสนิทไปในพักเดียว เหมือนเป็นการปิดสวิทไฟเลยทีเดียว

--------------------------------------*********------------------------------


คุณพ่อสอนผมและพี่ๆ เสมอว่า คนเราต้องมีความพยายาม ความขยัน ความอดทน
ไม่เอาเปรียบคนอื่นๆ เพราะเราเองเคยโดนคนเอาเปรียบแล้วเราเองก็ไม่ชอบสิ่งนี้
ดังนั้นอย่าทำ อย่ารอให้ลาภ เข้ามาแต่เราต้องหาลาภต้วยตัวเราเอง
การเรียน เป็นสิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิต ให้ดีขึ้น
ขอกราบรำลึกถึงบุญคุณคุณพ่อครับ

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน