เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

อันนั้นชั้นดุสิต เข้าใจครับ
แต่แดนสุขาวดีนี่ ในหนังสือหลวงพ่อตอบปัญหาธรรม ผมว่าผมไม่เคยอ่านเจอนะครับ

 

ผม “เดา” นะครับว่าพี่ @chaivat chinkidjakar น่าจะเคยอ่านเจอมาจากในหนังสือเล่มนี้ครับ เพราะผมไม่เคยเห็นหลวงพ่อท่านกล่าวถึงเรื่องพระเยซูไว้ในวาระอื่นใดครับ… ผม “เดา” ใจพี่ @chaivat chinkidjakar เพิ่มเติมนะครับว่าคำว่า “แดนสุขาวดี” ที่พี่ @chaivat chinkidjakar ระบุไว้น่าจะหมายถึง “Heaven” ซึ่งก็คือสวรรค์ ซึ่งหมายรวมถึงสวรรค์ชั้นดุสิตด้วยประมาณนี้นะครับ เดี๋ยวคงต้องรบกวนให้พี่ @chaivat chinkidjakar มาช่วย Clarify ตอบในประเด็นนี้ครับ (^_^)

 

ผมก็จำไม่ได้ครับถึงได้ใส่ ? ไว้...อิอิ สวรรค์เรานี่เอง

 

ครับ-ท่านเป็นอีกหนึ่งในสุดยอดที่ผมได้สัมผัสและพบเจอ แต่ไม่กล้าไป "กวน" ท่านมากนัก เพราะภารกิจแต่ละวันท่าน "ล้น"จริงๆทั้งช่วยสังคม สร้างโรงพยาบาล,โรงเรียน,สร้างสะพาน,ทำถนนหนทาง ฯลฯ ไม่รวมการสร้างวัดพัฒนาพระ-เณร ซึ่งผมเชื่อว่า ท่านเป็นหนึ่งในแถวหน้าของเมืองไทย หนึ่งในตองอู ทั้งการพัฒนาและความศักดิ์สิทธิ์ของสรรพวิชา กับวัตถุมงคลที่ท่านประสิทธิ์สร้าง ซึ่งทุกรุ่น วัดทำเองพระ-เณร ช่วยกันอย่างบริสุทธิ๋ผุดผ่อง ถูกต้องตามหลักวิชา ไม่มีผีข้างวัด สมีข้างโบสถ์ จิ้งเหลืองเปรตที่ไหนมาฝังไว้ แล้วมาขุดขึ้นขายอ้างหลวงพ่อหน้าตาเฉยในวันหน้า อย่างที่หลายวัดในประเทศนี้ชอบทำถ้าหลวงพ่อ-หลวงตารูปนั้นเกิด"ฟลุ๊ค" ถูกเชียร์โดนแง่ตาเถรกันจนดังขึ้นมา

ไม่มีตะกรุด"ลิมิเต็ด"ของท่าน ก็ไม่เป็นไร พระหรือเครื่องรางที่ออกจากวัด ได้ท่านปลุกเสกทำพิธีถูกต้องทุกรุ่น ใช้ได้ดีคุ้มกายรอดอันตรายอย่างที่เป็นข่าวบ่อยๆ-วัตถุมงคลหลายสิบรุ่นที่ทันท่าน เมตตา ราคาก็ไม่แพงด้วย เหมาะพกติดตัว ไม่หนักคอ คุ้มครองได้แน่น้องแมงมุม

 

รับทักสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าจาก "น้องทำจิตฯ"พร้อมฟังเรื่องฮิตติดลมตามไปด้วยเรื่องเล่าทางเสียง จัดเมนูอร่อยรูหูมาถึงตอนที่ 120 ฟังกี่ทีก็ไม่เบื่อกับเสียงบรรยายที่ได้อารมณ์

ขอบคุณการสวัสดีปีใหม่ ขอให้ "น้องทำจิตฯ" พัฒนาการร่ายเสียงเสน่ห์ต่อไป ให้มีแฟนคลับติดตามหลักล้านในวันข้างหน้า

 

เม้นท์นี้ไม่ต้องตอบ เพราะน้องรชฏ เข้ามาขยายความให้แล้ว

 

แม่นแหล่วน้องเก่ง กระทู้นี้อุดมสมบูรณ์ด้วย เรื่องเล่าฯ,เรื่องรู้,เรื่องพระ,เรื่องบุญ-ทาน ฯลฯ สนุกสนานครบทุกรสชาติ แห่งการอ่าน การชม

ไม่มีเรื่อง "ผียัดกรุ" เรื่องเดียว เพราะพระพรรค์นั้นขืนเอามาเล่น เอามาทำบุญ จะเป็นบาปหนักมหันต์ ยืนหยัดมายันวันนี้ไม่ได้แน่

ความสนุกคลุกทุกรสนี้ บางครั้งจึงต้องแลกกับนิ้วเคล็ด ตาบวมตุ่ยบ้าง ก็บ่เป็นหยังดอกน้องเก่ง มีแฟนตามอ่าน ตามดู ตามทำบุญขนาดนี้ ถือว่า...คุ้ม!

ดีกว่าเขียนเอง อ่านเอง เคาะพระเอง ตั้งล้านเท่า!!!

 

น้องรชฏ ถือว่าค้นคว้ามาได้กระจ่าง เป็นนักอ่านติดตามเส้นทางบุญที่ดีมากท่านหนึ่ง ขอชมเชย

 

ผ่านมาหลายเม้นท์ แวะอนุโมทนาบุุญใส่บาตรปจว.สักเตื้อ เพื่อสั่งสมพลังบุญ พลังงาน ให้มีพลังจิ้มเรื่องเล่าฯ คละเคล้าสารพันเรื่องต่อไป

 

ภาษาไทยคนแดนไกลอาจไม่แข็งแรง ประสาคนอยู่เมืองนอกค่อนชีวิต เหมารวมสวรรค์ทุกชั้นเป็นแดนสุขาวดี ก็ถือว่า ดีแล้ว

 

ครับ เรื่องไม่ใหญ่โต มีคนอ่านที่หลวงพ่อสอนและพูดถึงอย่างตรึงใจขนาดนั้น ข้ามๆไปบ้างก็ได้ ไม่ได้เป็นการปรามาสแต่อย่างใด

 

สารภาพข้ามทวีปมาแล้ว จำได้แค่นั้นจริงๆ

 

การบรรยายเส้นทาง"ทาน" กับกิจกรรมเสียสละ ทั้งกาย-ใจที่บ้านสวนรักปฏิบัติทุกวัน ไม่มีอะไรจะพูด นอกจากบอกว่า...ทำดีที่สุดแล้ว!

 

ได้เวลาดี ทีไทม์ เชิญนั่งลงซดชา-กาแฟ ขนมหวาน อาหารว่างตามอัธยาศัย รอผมนำเข้า"ตะนาวศรี" สู่บทหรรษายากหาเทียม เปี่ยมรสชาติห่อนรู้ลืม

รอแค่การแก้ตัวผิดอันมากมายตามปกติสักพักครับ

 

ขอร่วมบุญส่งท้ายปีกับคุณอา และสมาชิกทุกท่านครับ ขอให้ทุกๆท่านสุขภาพกายใจแข็งแรง หลังไม่ปวด ผมไม่ร่วง เฮง เฮง เฮง รวย รวย รวย ครับผม...

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหนัา"เจ้าถ้ำ"!!!
===============
ความเดิม...โอ้...คำเฉลยมหัศจรรย์ เดินทางมาถึงวินาทีที่ผมกับเธอรอคอย จะปล่อยความขุ่นข้องหมองใจเล็กน้อย เข้ามาแทรกกลางหว่างอารมณ์ อย่างโง่เขลาหรือไฉน?
~~~~~~~~~~~~~~~~

ผมประคองเธอลุกขึ้นยืน จังหวะมือจับข้างเอวคอดที่รับกับสะโพกผาย ต้องสะดุดกับวัตถุแข็ง ๆ ที่ตุงด้านหลัง...

"พกปืนด้วยหรือนี่?"...ผมอุทาน

สาวงามใจหาญหัวเราะกิ๊ก ดึงเจ้ารีวอลเวอร์ .38 ลูกโม่ให้ผมดู ปืนสั้นกระบอกสวยที่นายเหมืองมอบให้คู่หมั้นก่อนเดินทางนั่นเอง

"รอแป๊บครับ"...ผมโอบเอวเธอดึงเข้าหาตัว กระซิบข้างหู จูบข้างแก้มอีกฟอด ปล่อยอ้อมแขนเดินตรงไปที่เพิงหมาแหงน ก้มตัวสะกิดคนนอนด้านใน

"สม...สมตื่น เข้าเวร"

"อือ...อือ" คนคลุมโปงด้วยผ้าขาวม้าครางฮือ กำลังหลับสบายเพราะเหนื่อยอ่อนจนไม่อยากลุก ผมกระตุกแขนเบา ๆ อีกที เจ้าตัวถึงลุกนั่งงัวเงียเมาขี้ตา

"ฮ่วย...เปลี่ยนยามแล้วสิพี่"

ผมเอามือปิดปากสกัดเสียงบักสม ไม่อยากให้เจ้ามะมอญแกร่งคนนอนรู้ตัวไวเพิงใกล้กันลุกตื่นอีกคน อันที่จริงก็เห็นใจไอ้น้องเล็กที่เพิ่งนอนได้ไม่ถึงสองชั่วโมง

"ตื่นอยู่เวรแทนพี่ที ยกค่าเหนื่อยไอ้ลายให้หมดเลยว่ะ"

ผมหยอดพระเจ้าที่จ้างผีโม่แป้งได้ ช่วยปลุกประสาทบักสม ได้ผล..ไอ้น้องเล็กเบิกตาเล็ก ๆ ลืมโพลง หายง่วงทันตาเห็น

"บักผีบ้าอะหยังเข้าสิงพี่กู ? ข้อยบ่เอาด็อกค่ายิงเสือ ของใครของมัน...ตื่นแล้ว..ตื่นแล้ว"

ถึงจะพึงใจ แต่พรานน้อยเลือดที่ราบสูงเพื่อนตาย ยังไม่วายปฏิเสธการเอาเปรียบค่าแรงเสี่ยงตาย คว้าไอ้ปืนโตข้างหัวนอน คลานออกมาสะบัดหัวทำหน้ายู่ยี่ แหงะมองท้องฟ้าที่มืดสนิทแม้มีดวงดาวเกลื่อนฟัา แต่ก็อยู่ไกลโพ้น

"ตีเท่าไหร่แล้วนี่?"

บัดสมชักติดนิสัยชาวเหมืองที่มีนายหัวเป็นคนใต้ มีคนใต้เป็นเอ็นยิเนียร์ พวกคนงานระดับช่างอีกหลายคนที่พวกเราอาศัยทำปืน ซ่อมปืน พวกเขาชอบถามเวลากันว่า..."ตีเท่าไหร่ ?" แทนประโยค "กี่โมงกี่ยาม ?"...!

ผมจูงแขนเจ้าตัวมานั่งข้างกองไฟซึ่งเวลานี้คุณนงผละไปซุ่มอยู่ในเงามืดข้างต้นไม้ใหญ่ริมธารน้อยที่ไหลรินแยกออกไปจากแคมป์ด้านซ้ายมือ แต่หูตาสับปะรดของพรานน้อยที่ผ่านฝึกปรือเคี่ยวกรำอย่างดี ยังแลเห็นเงาตะคุม

"ไผ...ไผอยู่ตรงนั้นออกมานะ...พี่ดูมีคนซุ่มอยู่นั่น"!

ผมเกือบกระโจนเอามืออุดปากจอมโวยวายอีกรอบ

"จุ๊ย์..จุ๊ย์..พวกเราเอง นั่งยามไปเงียบ ๆ ขอเวลานอกหน่อยโว้ย"

กว่าบักสมจะหายเมาขี้ตาจริง ทำความเข้าใจกับสถานการณ์ตรงหน้า ก็ทำผมเหงื่อแตก เจ้าพรานน้อยทรุดตัวลงนั่งที่พวกเราจัดเป็นจุดอยู่เวรยาม บ่นพึมพัมยิ่งกว่าหมีกินผึ้ง

"ฮ่วย...บักกระทิงเขาอ่อน ลุงว่าแล้วข้อยบ่เชื่อ อย่างนี้พี่เอาค่าเหนื่อยยิงเสือมา เท่าไหร่ข้อยเอาโม้ดเลย"!!!

มันว่าเสร็จ โบกมือเล็ก ๆ ทำนองไปไหนก็ไป ไม่ยุ่งด้วยแล้ว ผมหารอช้าไม่ รีบตบบ่าขอบใจหนึ่งที หันหลังเตรียมกระโจน แต่เหมือนมีบางอย่างดึงขา ตัองกลับหลังหันอีกรอบ มือล้วงกระเป๋าเสื้อด้านซ้าย...

"ฝากที แขวนกันผีนะไอ้น้องรัก"

ผมสัพยอกพร้อมจับเชือกองค์ปู่สวมคอพรานน้อย ที่ยังงุนงงกับพฤติกรรมนอกลู่นอกรอยของผมที่ไม่เคยเห็น แต่ผมไม่ปล่อยทักท้วงเสียเวลาอันมีค่า รีบผละหันกาย สาวขายาวไม่กี่ก้าวก็ถึงเงาตะคุ่มใต้ต้นไม้

คว้าข้อมือเธอเดินลิ่วเข้าไปในความมืด ช่วงแรกพอมีแสงจากกองไฟใหญ่ของแคมป์ส่องไล่หลังเลือนราง เมื่อเข้าสู่เขตพุ่มไม้กับต้นไม้ใหญ่บดบังมุมมองจากแคมป์ ก็งัดไอ้สามท่อนฉายส่องทาง

ผมปล่อยมือให้แม่เสือสาว ถือปืนสั้นลำกล้อง 4 นิ้ว เดินตามทิ้งระยะไม่เกิน 2 ก้าว ระยะทางร้อยกว่าหลาหรือแค่ร้อยเมตรเลียบไปตามธารน้อย ถือว่าใกล้มากยามกลางวัน แต่ท่ามกลางความมืดมหันตภัยรอบด้าน ต้องระแวงระวังเพิ่มหลายเท่า

"อุ๊ยส์"...!

เสียงอุทานเจ็บปวดดังขึ้น ผมหันควับยกไอ้ปืนโต หัวใจวาบลงไปอยู่ตาตุ่ม แว่บถึงไอ้ลายเกเร !!!

-----------------------------
*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอนมีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ หัามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำโดยมิได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมายสูงสุด ***

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน