พูดถึงกระแสความว่าง

ดังพระพุทธภาษิตว่า
" จงเห็นโลกโดยความเป็นของว่างทุกเมื่อเถิด"
ดังนี้เป็นต้น จิตที่เห็นสิ่งทั้งปวงโดยความเป็นของว่าง
อยู่นั้น คือจิตที่ว่างจากอุปาทานซึ่งย่อมจะว่างทุกข์
ด้วยโดยอัตโนมัติ ซึ่งในที่นี้เราเรียกว่า "จิตว่าง" เฉยๆ
เพราะไม่มีคำไหนที่ดีกว่านี้กระทัดรัดกว่านี้หรืออมความ
ได้ทั้งหมดทั้งสิ้นเหมือนคำ ๆ นี้.

 

เฮ้ย to2504

 

เรื่องการทำจิตใจให้ว่างคือเนื้อแท้ของพระไตรปิฏก
แล้ว คำว่าจิตว่างก็ซ่อนอยู่ในพระไตรปิฏกทั้งหมดทุก
ทัดหรือตัวอักษร แต่คนที่เห็นแต่ป่าไม่เห็นต้นไม้นั้นก็
ย่อมมองไม่เห็นอยู่นั่นเอง ย่อมจะไปเลือกเอามหากุศลซึ่ง
เปรียบเสมือนป่าทึบอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเสพติดในมหากุศล

หนักเข้าก็เห็นเรื่องจิตว่างเป็นเรื่องมิจฉาทิฏฐิไปอีกเป็น
ธรรมดา เพราะเขากลัวว่าเมื่อจิตว่างแล้วจะเป็นการขาดทุน
ยุบยับไม่ได้อะไรเลย โดยที่ไม่รู้ว่า "ว่าง" นั่นแหละคือ
การใด้ทั้งหมดและได้สิ่งสูงสุดในระดับที่เรียกว่านิพพาน
มหากุศลของความยึดมั่นนั้น รังแต่จะเวียนอยู่ในวัฏฏสง
สารเท่านั้นเอง.


สัจจะธรรม

 

เราเรียนรู้เพียงเพื่อต้องการ ให้พ้นทุกข์ มีแค่นี้จริง ๆ ครับ

ทุกข์มีไว้พ้น สุขมีไว้เสพอย่างระมัดระวัง

 

ว่าง

 

ไม่ว่าง ไม่เบา

จิตว่าง จึงบางเบา

อยากได้ ทำเอา

ความอยากได้จึงไม่มีที่สิ้นสุด แต่ครั้นหยุด ความอยากได้ก็บริบูรณ์อยู่ตรงนั้น

 

ว่าง

 

ว่าง

 

จิตว่างแบบผ่องใส กับ จิตว่างแบบบริสุทธิ์ ต่างกันไงคับ
เห็นว่ากันในเรื่องของความว่าง เผื่อมีใครปฏิบัติได้ถึงแล้วอธิบายได้ดีในผลที่ได้จากการปฏิบัติ ถ้าเป็นปริยัติ หรือเอามาจากหนังสือเล่มไหน แจงด้วยก็ดีนะครับ จะได้ไปหาอ่าน เพราะยกมาเป็นข้อๆ เดี๋ยวเป็นธรรมเมา แสดงธรรมผิดอ๊ะ

 

อธิบายหน่อยสิ ว่างตรงไหน ว่างอย่างไร ว่างทำไม

 

ใสบริสุทธิ์ตรงนี้ กับผ่องใสพิสุทธิ์ที่ตรงนั้นน่ะ ไม่ว่าอยู่ที่ใด พอหลับตามันก็อันเดียวกันนั่นแหละครับ อย่าสงสัยเลย

ที่เห็นเป็นคนละอันเพราะมันมีความปรุงแต่งเข้าไปให้มันแตกต่าง แต่แท้จริงมันก็ซื่อ ๆ อยู่แล้วแบบนั้นของมันมาตั้งนานแล้วน่ะครับ

เรามัวแต่หาความว่าง ทั้ง ๆ ที่มันก็อยู่กับเราอยู่แล้วเป็นธรรมชาติ แต่ที่เราไม่เห็นมันก็เพราะว่ามันไม่ปกติ ไม่เป็นธรรมชาติ

จริง ๆ แล้วสภาวะธรรมที่ว่าว่าง มันช่างสบายมองไปทางไหนก็สบาย ลืมตาหลับตาก็สบาย เพราะมันไม่มีอะไร

เพราะมันไม่ต้องไปแสวงหาอะไร และเพราะมันไม่ต้องผลักไสอะไรอีก

 

อยากให้พิจารณาจนเกิดปัจจัยสามอย่างให้ลงตัว คือ ข้อธรรมที่นำมาพิจารณา สอง ความว่างของจิตที่จะนำมาใช้พิจารณา สาม ความเข้าใจในธรรมที่เราได้พิจารณา

ถ้าสามอย่างประจวบเหมาะจนเกิดปัญญารู้แจ้งเห็นชัดแล้ว จะเข้าใจถึงโพชฌงค์เจ็ดได้อย่างชัดเจน เมื่ออุเบกขาเกิดขึ้นมารองรับปัญญาที่เราเข้าถึง

 

ได้ยินเสียงเพลง เข้าใจ และมีอารมณ์ร่วม เพราะเราได้ยินและจิตเราแปลผลออกมา นั่นคือความไม่ว่าง แต่ถ้าจิตเรารู้ว่ามันคืออะไรบางอย่างเป็นของธรรมดา และหยุดอยู่แค่นั้น นั่นก็คือ ความว่าง

 

ข้อเสีย คือ ปุ่มไม่เห็นด้วย มันอยู่ติดกันกับปุ่ม อนุโมทนา เมื่อกดปุ่อนุโทนา แล้ว ปุ่ม ไม่เห็นด้วย ชอบเผลอไปกดทุกทีเลย เผลอนะ

 

จิตคนเราไม่มีที่ตั้ง อวิชาก็เช่นกัน ก็เพราะเหตุนี้คนเราก็เลยมีเรื่องสงสัยมากมาย สงสัยว่าความว่างเป็นเช่นไร และมีความสงสัยอื่นตามมาอีกมากมายเช่นกัน