กำลังใจของเราที่ฝึกฝนดีแล้วเท่านั้นที่จะพาเราพ้นภัยแห่งวัฏฏทุกข์

<TABLE cellSpacing=4 width=150 align=center><TBODY><TR><TD><CENTER></CENTER></TD></TR><TR><TD><CENTER></CENTER></TD></TR></TBODY></TABLE>​

กำลังใจของเราที่ฝึกฝนดีแล้วเท่านั้นที่จะพาเราพ้นภัยแห่งวัฏฏทุกข์​

สาธุ มีผู้คนจำนวนไม่น้อยเลยที่ต้องทุกข์ใจด้วยเพราะเหตุของการตกไปสู่ห้วงวังวลแห่งความคิด ความรู้สึกผิดที่ตนๆได้กระทำสิ่งไรๆบางอย่างไปนั้น อาจถือได้ว่าคนผู้นั้นมีจิตใจที่รู้จักบาปบุญคุณโทษ รู้จักสำนึกในบาปแห่งตนเองที่ได้กระทำเอาไว้ แต่เพียงการสำนึกผิดเท่านั้นยังไม่เพียงพอต่อการที่จะทำให้เราพ้นจากห้วงแห่งทุกข์นี้ได้ เพราะหากว่าเรายังมัวไปนั่งนึกคิดกังวลในเรื่องต่างๆอย่างกังวลใจไม่ปล่อยวางจิตที่ยึดแบกหาม เราก็ยังเศร้าหมอง มีทุกข์อันใหญ่หลวงครอบงำจิตอยู่อย่านั้นนั้นเอง วังวลแห่งกังวล มันหนาวเหน็บ และแสนทรมาณยิ่งนัก แต่ทำไมหรือเรายังชอบใจในการจมปรักอยู่กับเหวแห่งกังวลนั้นอยู่อีก

สิ่งทั้งหลายมันไม่เที่ยงแท้แน่นอนเลย สิ่งทั้งหลายที่ผ่านมาแล้ว ถึงจะคิดทั้งวันทั้งคืนเราก็ไม่อาจที่จะทำให้มันหวนกลับคืนมาได้เลย
สิ่งทั้งหลายที่ยังไม่มาถึง เราไม่อาจคาดการได้ว่าจะเป็นไปดั่งที่ตั้งใจไว้ได้เพียงไร

เมื่อเป็นเช่นนั้นเราท่านทั้งหลายทำไมจึงยังมัวไปนั่งแบกโลกอยู่อีก จงทำวันนี้ให้ดีเถิด แล้วอนาคตก็จะดีตามมา อย่าพยายามสร้างหนี้ผูกพันแห่งจิต อย่าพยายามผูกสัญญาข้อพันธผูกพันใดๆให้กับตนเองเลย

มีหลายๆครั้งที่เราต้องทุกข์ใจเพราะเหตุแห่งการที่ตนเองไปสร้างข้อสัญญาผูกมัดให้กับตนเอง บางครั้งเราต้องรู้จักวางอุเบกขาธรรมแก่สิ่งทั้งปวงให้ได้ด้วย

อย่ามีแต่เพียงเมตตา กรุณา หรือ มุทิตา แต่จงประกอบจิตแห่งตนเองให้ถึงพร้อมไปด้วยองค์แห่งธรรมอันประเสริฐนั้น ให้ครบท่วนบริบูรณ์ แล้วเราจะประสบความไร้กังวลได้

อุเบกขา อุเบกขา อุเบกขา จงวางอุเบกขาแก่การงานที่ไม่สามารถกระทำได้แล้วเถิด จงรู้จักวางอุเบกขาธรรม ต่อเพื่อนต่องาน ต่อทุกๆเรื่องราวที่นอกเหนือขีดความสามารถของเราจะพึงกระทำเถิด อย่าสร้างหนี้สินแห่งใจให้กับตนเอง อย่าสร้างกรงขังให้กับจิตของตนเลย

จงถ่ายถอนการคิดผิดด้วยปัญญา รู้เห็นตามที่เป็นจริง สิ่งไรๆร่วงมาแล้วมิอาจหวนกลับ สิ่งไรๆยังไม่มาถึงก็ยากที่จะคาดเดา

จงวางแผนชีวิตให้ดี แล้วเดินตามแผนที่วางนั้นอย่างมั่นคงถึงพร้อมด้วยสติตั้งมั่น
และเตรียมใจรับมือกับปัญหานานาอันคาดไม่ถึงอย่างมั่นใจ

อย่าคาดหวังในทุกๆสิ่งว่าจะเป็นเช่นดังหวัง แต่อย่าสิ้นความหวังที่ตั้งไว้ในใจ

เมื่อถึงที่สุดแล้ว ก็ปล่อยลงเถิด แล้วทุกๆอย่างจะเบาเอง

พุทธศาสนาเป็นศาสนาแห่งปัญญา สอนในเรื่องของกรรมคือการกระทำของตนๆ ชีวิตที่ได้รับที่ได้เป็นในปัจจุบันนี้ คือผลพวงแห่งการสร้างเอาไว้ในอดีตกาล ผู้หวังความเจริญในชีวิตของตนๆนั้นจงควรสร้างเหตุปัจจัยแห่งความเจริญนั้นๆด้วยตนเอง หาใช่การอ้อนวอนขอจากพระเจ้าองค์ใดให้เห็นอกเห็นใจก็หาไม่ การที่เราท่านทั้งหลายจะถึงซึ่งความสุขอันประเสริฐตามที่ตนต้องการนั้นต้องกระทำเอง หาใช่การที่กระทำให้พระเจ้าโปรดไม่
ความดีนั้นอยู่ที่เราเองไม่ได้อยู่ที่ผู้อื่น ผู้ที่เห็นความเสื่อมของผู้อื่นแล้วเก็บมาเป็นปัญหาสำหรับตัวเอง เช่นเห็นข่าวของพระสงฆ์ในด้านร้ายแล้วเกิดความเสื่อมจนถึงไปเปลี่ยนศาสนา เพราะคิดว่าศาสนาจะนำตนให้พ้นภัยได้ เป็นความคิดที่ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นได้เลย หากเราท่านเข้าถึงกระแสแห่งพุทธธรรมแท้แล้วจะเข้าใจว่า เราเองนี่ต่างหากคือผู้กำหนดหนทางดีแลร้ายแห่งตนๆ ดีแลชั่วนั้นขึ้นอยู่กับเราอันเป็นผู้ระทำเอง

ดังนั้นเราท่านทั้งหลายพึงเจริญจิตแห่งตนให้เข้าถึงพุทธธรรมนั้นเถิดเพื่อความเป็นพุทธแท้ๆด้วยหัวใจ

สาธุ สาธุ สาธุ

สิ่งที่เตือนกันนั้นอาจไม่ทันเกิดประโยชน์ ต่อเมื่อเราประสบภัยเราจะคิดเห็นคำเตือนนั้น ขอท่านจงพ้นภัยเถิด

ไตรภพ โกวิโทวาทพร่ำสอน


http://www.watpasirisombon.com/​

 

สติ ณ ปัจจุบัน

 

อุเบกขา อุเบกขา อุเบกขา จงวางอุเบกขาแก่การงานที่ไม่สามารถกระทำได้แล้วเถิด จงรู้จักวางอุเบกขาธรรม ต่อเพื่อนต่องาน ต่อทุกๆเรื่องราวที่นอกเหนือขีดความสามารถของเราจะพึงกระทำเถิด อย่าสร้างหนี้สินแห่งใจให้กับตนเอง อย่าสร้างกรงขังให้กับจิตของตนเลย


สาธุ อนุโมทามิ

 

พุทธศาสนาเป็นศาสนาแห่งปัญญา

 

การไปรู้เบื่องลึกของผู้อื่น ไม่อาจจะแก้ปัญหาได้ การรู้เบื่องลึกของตนเอง อาจนำพาให้พ้นภัยได้อย่างมั่นคง


รสของทุกข์ คือความมืดมนต์คับแค้นอัดแน่น นั่นคือก้อนทุกข์ ยอมรับมันได้ มันก็อ่อนกำลังลง


ความทุกข์มีรสเดียว อย่าหมายมั่นในสิ่งอื่น เมื่อตัดอิตถี หรือ ปุงลิงค์ ออกเสียได้ จะเหลืออันใดอยู่อีกหรือแก่ใจ บรุษใดหรือกลืนกินเกลือแล้วมีรสหวาน สตรีใดหรือกลืนกินน้ำตาลแล้วมีรสเค็ม ทุกๆคนคือผู้เสพ รสที่เสพหาได้เกิดแต่เพศเลย จงกำหนดรู้ในอาการแห่งอารมณ์เถิด แล้วจะเสพธรรมอันพ้นโทษทั้งปวง จะนำท่านให้พ้นภัยแห่งตนที่กำลังเสพนี้อย่างเด็จขาด