นางวิสาขา ยอดเบญจกัลยาณี

​

นางวิสาขา ยอดเบญจกัลยาณี
นางวิสาขา เป็นธิดาเศรษฐีธนญชัย นางได้ฟังพระธรรมของศาสดา และได้บรรลุโสดาปัตติผลตั้งแต่อายุ ๗ ขวบ
นางวิสาขาเจริญวัยขึ้น เป็นหญิงสาวที่สวยที่สุดในชมพูทวีป เป็นหญิงเบญจกัลยาณี คือลักษณะความงาม ๕ ประการ ตามตำราในชมพูทวีป คือ...
ผมงาม
ผมของหญิงผู้มีบุญมาก เป็นเช่นกับหางนกยูง แก้ปล่อยระชายผ้านุ่งแล้ว ก็กลับมีปลายงอนขึ้น ชื่อว่า "ผมงาม"
เนื้องาม
ริมฝีปากเช่นกับผลตำลึงสุก ถึงพร้อมด้วยสีเรียบชิดสนิทดี ชื่อว่า"เนื้องาม"
ฟันงาม
ฟันขาวเรียบไม่ห่างกัน งดงามดุจระเบียบแห่งเพชร ขื่อว่า"ฟันงาม"
ผิวงาม
ผิวพรรณของหญิงที่ไม่ลูบไล้ด้วยเครื่องประทินผิว ก็งามประหนึ่งพวงดอกกรรณิการ์ ชื่อว่า"ผิวงาม"
วัยงาม
ก็หญิงแม้คลอดลูกแล้ว ๑๐ ครั้ง ก็เหมือนคลอดครั้งเดียว ยังสาวพริ้งอยู่เทียว ชื่อว่า"วัยงาม"
วันหนึ่ง นางวิสาขาได้ออกจากบ้านไปกับหญิงบริวาร ๕๐๐ พอดีฝนตกใหญ่ หญิงบริวาร ๕๐๐ ได้วิ่งหลบฝนเข้าไปในศาลา แต่นางวิสาขาไม่ยอมวิ่งตามหญิงเหล่านั้น ด้วยเกรงว่าจะเสียจรรยากุลสตรี จึงค่อยๆเดินไปจนถึงศาลา จนเนื้อตัวเปียกไปด้วยน้ำฝน
ขณะนั้น มีพราหมณ์ท่านหนึ่ง ได้ถามนางวิสาขาว่า ฝนตก คนอื่นเขาพากันวิ่งหลบฝน แต่ตัวนางมัวเดินทอดน่องอยู่ ไม่ยอมวิ่ง เหมือนคนเกียจคร้าน
นางวิสาขาไม่ได้ถือโกรธ ได้แสดงกิริยานอบน้อม และตอบว่า พ่อพราหมณ์เข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ใช่คนเกียจคร้าน แต่ฉันเป็นคนขยันขันแข็งกว่าหญิงเหล่านั้น ถ้าฉันจะวิ่ง ก็จะวิ่งถึงศาลานั้นก่อนใคร
แล้วเหตุใด นางจึงเดินทอดน่อง ปล่อยให้เปียกฝน พราหมณ์ถามขึ้น
พ่อพราหมณ์ คงไม่เคยได้ยินได้ฟัง ฉันมีเหตุผลของฉันถึงเรื่องบุคคล ๔ จำพวก ถ้าลืมตัววิ่งขณะใด จะหาความงามไม่ได้ และไม่เหมาะสมด้วยประการทั้งปวง คือ..
๑. พระราชาทรงรับราชาภิเษก มีเครื่องอาภรณ์ประดับ ถ้าวิ่งในเวลาใด ก็จะถูกติเตียนว่า ทำตัวเยี่ยงสามัญชน
๒. ช้างทรงของพระราชา ที่ควาญประดับเครื่องคชาภรณ์ พร้อมให้สมกับตำแหน่ง ถ้าวิ่งเหมือนสัตว์อื่น ก็เป็นสิ่งที่ไมงาม ไม่สมควรแก่ช้างพระราชา
๓. นักบวชบรรพชิต ผู้ประพฤติอยู่แต่ความสงบ มีจริยวัตรสงบเสงี่ยม ถ้าเผลอสติไปวิ่งเข้า ก็จะถูกติเตียนได้ หามีความงามตามสมณวิสัยไม่
๔. สตรี ควรรักษามารยาทให้สมเป็นหญิง ความมีมารยาทเป็นดุจอาภรณ์ประการหนึ่ง ผู้หญิงได้รับการประคับประคองจากบิดา มารดา มีความห่วงใย เปรียบเหมือนสิ่งของมีค่า ควรแก่การส่งไปสู่สามีตระกูลในภายหน้า ถ้าวิ่งเกิดพลาดพลั้งล้มลง ร่างกายบาดเจ็บ บิดา มารดาย่อมเสียใจ ต้องรับภาระในตัวฉัน ด้วยเหตุผลดังกล่าว ฉันจึงไม่ยอมวิ่ง...พ่อพราหมณ์.
(ที่มา - อรรถกถา ขทฺทกนิกาย คาถาธรรมบท ปุปผวรรคที่ ๔)

 

ขอกราบอนุโมทนาในบุญทุกๆบุญของท่านวิสาขาด้วยค่ะ...สาธุ

 

"อัตนา โจทยัตตานัง" จงกล่าวโทษเตือนตนไว้เสมอ
"สัพพะปาปัสะอกรณัง ละเว้นความชั่ว
กุสลัสสูปสัมปทา ทำแต่ความดี
สจิตตะปริโยทปนัง ทำจิตใจให้ผ่องใส
เอตังพุทธานะสาสะนัง" พระพุทธเจ้าทรงสอนเช่นนี้เหมือนกันหมด
"อัตตาหิอัตโนนาโถ ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน
โกหินาโถปโรสิยา ใครเล่าจะเป็นที่พึ่งได้
อัตตาหิสุทันเตนะ เมื่อฝึกตนดีแล้ว
นาถังลภะติทุลภัง" จะได้ที่พึ่งอันบุคคลอื่นหาได้ยาก
สาธุ