สุดมหัศจรรย์ พระอรหันต์ ๗ ขวบ ถูกไฟไหม้ขณะอยู่ในครรภ์มารดาแต่ไม่เป็นอันตราย

สังกิจจะสามเณร​

บรรลุพระอรหันต์เมื่ออายุ ๗ ขวบ
ถูกไฟไหม้ขณะอยู่ในครรภ์มารดา แต่ไม่เป็นอันตราย​

ตอน ๑
​

ผู้ที่เกิดมาถ้าหากว่า มีเป้าหมายแน่นอนที่จะบวชตั้งแต่เยาว์วัย
แม้จะเกิดมาในตระกูลใดก็ไม่สำคัญ เพราะเมื่อบวชเข้ามาแล้ว
ย่อมไม่มีความแตกต่างกัน ผู้ที่บวชเป็นสามเณรเข้ามาแล้ว
จะให้ความเคารพกันตามลำดับพรรษา
โดยผู้ที่บวชภายหลังต้องให้ความเคารพแก่ผู้ที่บวชก่อน
นอกจากนั้นก็ให้ความเคารพกัน ในคุณธรรมและคุณวิเศษ
คือถ้าท่านผู้นั้นมีคุณธรรมสูงส่ง มีความประพฤติเป็นที่น่าเลื่อมใส
เป็นที่พึ่งให้แก่ผู้อื่นได้ แม้จะมีอายุพรรษาน้อยก็ย่อมได้รับการยกย่องเชิดชู​

อย่างเช่นสามเณรรูปหนึ่งนามว่า สังกิจจะ ซึ่งท่านบรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์
ตั้งแต่อายุ ๗ ขวบ และยังได้เป็นที่พึ่งให้แก่พระภิกษุ ๓๐ รูปในราวไพรมีเรื่องราวดังต่อไปนี้

สังกิจจะสามเณรได้ออกบวชเมื่อมีอายุได้ ๗ขวบท่านมีความเป็นมาน่าอัศจรรย์อย่างยิ่ง
โยมมารดาของท่านนั้นเป็นธิดาของตระกูลมั่งคั่งในกรุงสาวัตถีแต่ว่ามารดาได้เสียชีวิต
ตั้งแต่ท่านอยู่ในครรภ์ด้วยโรคร้ายอย่างหนึ่ง​

เมื่อมารดาถูกเผาอยู่บนเชิงตะกอน ในขณะที่เนื้อส่วนอื่นไหม้ไปจนหมด
ยังเหลืออยู่แต่เพียงส่วนเนื้อท้อง พวกสัปเหร่อจึงเอาหลาวเหล็กเสียบเนื้อท้องของนาง
ยกลงจากเชิงตะกอน แทงซ้ำอีก ๒- ๓ ครั้งเพื่อให้เนื้อแตกออกจากกัน​

ปลายหลาวเหล็กได้แทงหางตาของทารก เมื่อพวกสัปเหร่อแทงเนื้อท้องเสร็จ
จึงโยนกลับขึ้นไปบนเชิงตะกอน ใส่ฟืนสุมไฟเข้าไปอีกชั้นหนึ่ง
จนแน่ใจว่าคราวนี้คงไหม้หมดแน่แล้ว จึงค่อยพากันกลับบ้าน​

แม้เนื้อท้องได้ไหม้จนหมด แต่ทารกกลับไม่ได้ไหม้ ยังคงนอนหลับสบาย
เหมือนนอนอยู่ในห้องกลีบดอกบัว ที่เป็นเช่นนี้ด้วยอานุภาพของผู้เกิดมา
เพื่อเป็นภพชาติสุดท้ายแม้จะถูกภูเขาสิเนรุทับก็จะไม่สิ้นชีวิตก่อนที่จะได้บรรลุธรรม<O</O​

ในวันรุ่งขึ้น พวกสัปเหร่อกลับมาอีกเพื่อจะดับเชิงตะกอนเห็นทารกนอนอยู่บนเชิงตะกอน
ก็เกิดอัศจรรย์ใจว่า มารดาถูกเผาอยู่บนฟืนมากขนาดนี้แต่ทำไมทารกนี้กลับไม่ไหม้<O</O​

จึงอุ้มเด็กเข้าไปในหมู่บ้านพวกหมอดูทำนายว่า<O</O​

"ถ้าทารกนี้อยู่ครองเรือน หมู่ญาติตลอด ๗ ชั่วเครือสกุล จะไม่ยากจน
ถ้าเขาออกบวช จะมีสมณะ ๕๐๐ รูปเป็นลูกศิษย์"
พวกญาติจึงขนานนามว่า สังกิจจะ เพราะหางตาถูกขอเหล็กแทงจนแตก
จากนั้นพวกญาติๆ ได้ช่วยกันเลี้ยงดู โดยตกลงกันว่าเมื่อเด็กโตขึ้นจะให้บวช
เป็นลูกศิษย์ของพระสารีบุตร

ต่อมา เมื่อสังกิจจะอายุได้ ๗ ขวบ ได้ยินพวกเพื่อนๆ พูดกันว่า<O</O
"แม่ของเธอได้เสียชีวิตตั้งแต่เวลาที่เธออยู่ในท้อง แม้คุณแม่จะถูกไฟไหม้จนหมด
แต่เธอกลับไม่เป็นอันตราย"<O</O
สังกิจจะเกิดความสลดสังเวชในการเกิดบ่อยๆ จึงบอกพวกญาติว่า<O</O
"แม้ฉันรอดพ้นจากความตายมาได้ สักวันหนึ่งก็ต้องตายอยู่ดี
ฉันจะขอบวชเพื่อแสวงหาทางที่ไม่ต้องตายอีกต่อไป"​

หมู่ญาติจึงบอกว่า<O</O
"สาธุ ดีแล้วลูกเอ๊ย !พวกเราก็ตั้งใจเอาไว้อย่างนั้นเหมือนกัน"
ว่าแล้วก็นำสังกิจจะไปหาพระสารีบุตร ได้ขอร้องให้ท่านช่วยบวชให้
พระเถระให้กัมมัฏฐาน มีผม ขน เล็บ ฟัน หนัง เป็นอารมณ์ แล้วก็บวชให้
สามเณรสามารถพิจารณาเห็นความไม่เที่ยงของสังขาร ทำใจหยุดนิ่งอยู่ภายใน
ยกใจขึ้นสู่ไตรลักษณ์ ทันทีที่ปลงผมเสร็จก็ได้บรรลุพระอรหันต์พร้อมด้วยปฏิสัมภิทาทันที
มีชื่อว่า สังกิจจะสามเณร​

ในวันหนึ่ง ได้มีพระภิกษุ ๓๐รูปปรารถนาจะเข้าไปบำเพ็ญสมณธรรมในราวป่า
จึงเข้าไปทูลลาพระบรมศาสดา<O</O
พระพุทธองค์ทรงเห็นด้วยพุทธญาณว่าภัยของภิกษุจะเกิดจากชายชั่วคนหนึ่ง
หากสังกิจจะสามเณรไปด้วยก็จะช่วยป้องกันภัยนั้นได้ อีกทั้งพระภิกษุ
ก็จะได้บรรลุเป็นพระอรหันต์ด้วยจึงรับสั่งให้ภิกษุทั้ง ๓๐ รูปไปลาพระสารีบุตรเถระก่อน<O</O​

พระพุทธองค์ทรงแนะนำว่า<O</O
"ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงอำลาสารีบุตร พี่ชายทางธรรมของพวกเธอแล้วจึงค่อยไป"<O</O
ภิกษุทั้ง ๓๐ รูป ครั้นรับพุทธโอวาทแล้ว ก็ไปสำนักของพระเถระ
พระเถระให้การปฏิสันถารทุกรูป พร้อมกับไต่ถามว่า<O</O
"ท่านผู้มีอายุทั้งหลาย จะพากันไปไหน"<O</O​

จึงบอกว่า<O</O

"พวกกระผมเรียนกัมมัฏฐานจากพระบรมศาสดาแล้วต้องการจะเข้าป่า
เพื่อปลีกวิเวกพระบรมศาสดาทรงมีรับสั่งให้พวกเรามาอำลาท่านก่อนไป"
พระเถระคิดว่า<O</O
"การที่พระองค์ทรงส่งภิกษุเหล่านี้มาคงเห็นเหตุบางอย่าง"<O</O
จึงตรวจดูด้วยญาณทัสสนะ ครั้นรู้แล้ว จึงกล่าวว่า<O</O
"ผู้มีอายุพวกท่านมีสามเณรคอยอุปัฏฐากหรือยัง"​

ครั้นพวกภิกษุบอกว่า ยังไม่มี ...พระเถระจึงบอกว่า<O</O

"ถ้ายังไม่มีพวกท่านจงนำเอาสังกิจจะสามเณรของเราไปด้วยสิ"​

"อย่าเลย ครับถ้าสามเณรไปด้วยพวกกระผมจะพลอยกังวลใจเปล่าๆ
เนื่องจากพวกเราประพฤติธรรมอยู่ในป่าคงไม่จำเป็นต้องให้สามเณรมาอุปัฏฐาก"<O</O
สารีบุตรกล่าวเตือนว่า<O</O

"ท่านผู้มีอายุสามเณรนี้จะไม่ทำให้พวกท่านกังวลใจหรอก
มีแต่เพราะอาศัยพวกท่านสามเณรจะเป็นกังวลมากกว่า
แม้พระบรมศาสดาทรงหวังจะส่งสามเณรไปกับพวกท่าน
จึงทรงรับสั่งให้มาลาเราก่อนพวกท่านจงพาสามเณรไปด้วยเถิด"​

ภิกษุเห็นว่าพระเถระมีความปรารถนาดี ก็ยินดีรับสามเณรไปด้วย
จึงรวมเป็น ๓๑ รูป จากนั้นได้อำลาพระเถระ เที่ยวจาริกไป<O</O

เมื่อเดินทางไกลถึง ๑๒๐ โยชน์ ถึงหมู่บ้านใหญ่แห่งหนึ่ง
พวกชาวบ้านเห็นภิกษุสงฆ์เดินธุดงค์ผ่านมา ต่างก็มีจิตเลื่อมใส
ถวายอาหารบิณฑบาตโดยเคารพ พร้อมกับไต่ถามว่า
"พระคุณเจ้า จะเดินธุดงค์ไปไหน"<O</O​

จึงบอกว่า<O</O
"กำลังหาสถานที่สัปปายะ เหมาะแก่การปฏิบัติธรรม"<O</O

ชาวบ้านจึงกราบนิมนต์ว่า<O</O​

"ท่านเจ้าข้า ถ้าอย่างนั้นขอนิมนต์พระคุณเจ้าอยู่จำพรรษา
ที่หมู่บ้านแห่งนี้เถิดพวกกระผมจะสมาทานศีลห้าและรักษาอุโบสถศีล"<O</O

พระสงฆ์ทุกรูปเห็นโยมมีศรัทธาแรงกล้า จึงรับนิมนต์เพื่ออยู่จำพรรษา
ในวิหารใหม่ที่ชาวบ้านพากันทำถวาย
<O</O​

เรื่องราวจะเป็นอย่างไร โปรดติดตามตอนต่อไป

 

สุดมหัศจรรย์ พระอรหันต์ ๗ ขวบ ตอนที่ ๒

สังกิจจะสามเณร
บรรลุพระอรหันต์เมื่ออายุ ๗ ขวบ
ถูกไฟไหม้ขณะอยู่ในครรภ์มารดา แต่ไม่เป็นอันตราย
ตอน ๒​

เมื่อได้สถานที่อยู่จำพรรษาแล้วทุกรูปต่างแยกย้ายกันเข้าจำพรรษาในที่เฉพาะของแต่ละรูป
โดยจะไม่อยู่รวมกันแห่งละ ๒ รูป มุ่งทำพระนิพพานให้แจ้งกันอย่างเดียว
ในวันเข้าจำพรรษา พระเถระได้ให้โอวาทและตั้งกติกาว่า
"ผู้มีอายุพวกเราเรียนกัมมัฏฐานจากพระพุทธเจ้าผู้ยังทรงพระชนม์อยู่
หากไม่ตั้งใจปฏิบัติธรรมจะให้พระองค์ทรงพอพระทัยนั้น เป็นเรื่องยาก​

อีกอย่างหนึ่ง ประตูอบายก็เปิดคอยรับพวกเราเสมอ เพราะฉะนั้นยกเว้นเวลาบิณฑบาตในตอนเช้า
และเวลาบำรุงพระเถระตอนเย็น ในเวลาที่เหลือพวกเราจะไม่อยู่ในที่แห่งเดียวกัน ๒ รูป<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>
แต่ถ้าภิกษุรูปใดอาพาธ ก็จงตีระฆังพวกเราจะไปที่พักของท่านผู้นั้นเพื่อช่วยกันพยาบาล
นอกจากนี้ พวกเราจะไม่ประมาทหมั่นทำกัมมัฏฐานให้ต่อเนื่อง"

จากนั้นมา ภิกษุทุกรูปจึงอยู่ด้วยความไม่ประมาท หมั่นทำกัมมัฏฐานทั้งยืนเดิน
นั่ง นอน ตลอดกลางวันและกลางคืน<o></o>
ในวันหนึ่งได้มีบุรุษเข็ญใจคนหนึ่งซึ่งแต่เดิมเคยอาศัยครอบครัวของภรรยาดำรงชีพ
แต่เมื่อถูกทอดทิ้งจึงออกเดินทางท่องเที่ยวไปเรื่อย​

ได้พบพระภิกษุสงฆ์กำลังเที่ยวไปบิณฑบาตในหมู่บ้าน
เมื่อได้ภัตตาหารมาแล้ว ก็มานั่งทำภัตกิจอยู่บนหาดทราย<o></o>

เขาได้เข้าไปไหว้พระเถระด้วยความคิดว่า พระภิกษุเพิ่งกลับจากบิณฑบาตกำลังทำภัตกิจ
คงมีอาหารพอทำให้เราคลายหิวได้บ้าง<o></o>​

เถระเมื่อเห็นเขาจึงถามเขาว่า<o></o>

"จะไปไหนล่ะ"<o></o>
ครั้นรู้ว่าเขากำลังตกทุกข์ได้ยาก จึงเกิดความกรุณาบอกเขาว่า<o></o>
"อุบาสก ท่านหิวมาก จงไปนำใบไม้มา"<o></o>
ว่าแล้วแต่ละรูปก็ได้คลุกข้าวกับแกงแบ่งให้ บุรุษเข็ญใจกินข้าวเสร็จแล้ว คิดว่า<o></o>​

"เราอุตสาห์ทำงานตลอดทั้งวัน ก็ยังไม่ได้อาหารที่เลิศอย่างนี้
เราจะไปที่อื่นทำไม อยู่กับภิกษุเหล่านี้ ดีกว่า"

จึงบอกพระภิกษุว่า<o></o>
"กระผมอยากจะขออยู่ช่วยอุปัฏฐากดูแลพระคุณเจ้า"<o></o>
พวกภิกษุเห็นความตั้งใจดีของเขา จึงเมตตารับเขาไว้<o></o>​

เมื่อเขาอยู่กับพระสงฆ์ ก็ทำวัตรปฏิบัติเป็นอย่างดีทำให้พวกพระภิกษุรักและไว้วางใจเรื่อยมา<o></o>

แต่เมื่อผ่านไป ๒ เดือน เขาก็เกิดอยากมีภรรยาขึ้นมาคืนนั้นจึงแอบหนีไปโดยไม่บอกลา
โดยหารู้ไม่ว่าเขากำลังจะนำภัยพิบัติใหญ่หลวงมาสู่ภิกษุสงฆ์ ก็ในหนทางที่เขาไปนั้น
มีดงอยู่แห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่ซุ่มอยู่ของพวกโจร วันนั้นโจร ๕๐๐ คน ได้บนบานเทวดาว่า<o></o>​

"ถ้าใครเข้ามาในดง พวกเราจะจับผู้นั้นฆ่าเอาเนื้อและเลือดของผู้นั้นทำพลีกรรมแด่ท่าน"<o></o>

เมื่อกล่าวบนบานแล้ว หัวหน้าโจรก็ได้ขึ้นต้นไม้มองคนเคราะห์ร้ายที่จะพลัดหลงเข้ามา
ก็ได้เห็นบุรุษนั้นเดินมาแต่ไกลจึงได้ให้สัญญาณแก่สมุนโจรพวกโจรรู้ว่ามีคนพลัดเข้ามาแล้ว
จึงล้อมจับเขา ผูกมัดอย่างแน่นหนา ขนฟืนมาก่อเป็นกองไฟใหญ่ เสี้ยมหลาวไว้<o></o>
บุรุษนั้นถามโจรว่า<o></o>
"นายกระผมไม่เห็นจะมีหมูหรือเนื้อเลยสักตัวเดียวพวกท่านก่อไฟและเสี้ยมหลาวไว้ทำไม?"
พวกโจรพากันหัวเราะบอกว่า "พวกเราจะฆ่าเจ้า แล้วเสียบหลาวย่างทำพลีกรรมแด่เทวดานะซิ"​

เขาเกิดกลัวตายสุดขีด ไม่ได้คิดถึงอุปการคุณของพวกภิกษุเลยคิดแต่จะเอาตัวรอดอย่างเดียว<o></o>
บอกพวกโจรว่า

"นาย ข้าพเจ้าเป็นคนกินเดนคนกินเดนเป็นคนกาลกิณี ก็พวกพระภิกษุโดยมากออกบวช
จากตระกูลใหญ่ๆ เป็นกษัตริย์ออกบวชก็มี มีภิกษุ ๓๑รูปอาศัยอยู่ไม่ไกลจากที่นี่พวกท่าน
จงฆ่าพระทำพลีกรรมเถิดเทพเจ้าของพวกท่านจะได้พอใจ"
พวกโจรฟังแล้ว คิดว่า<o></o>
"บุรุษคนนี้พูดถูก การฆ่าคนกาลกิณีนี้ คงไม่เกิดประโยชน์พวกเราจะฆ่ากษัตริย์ทำพลีกรรมดีกว่า"
คิดแล้วจึงแก้มัดให้เขาจากนั้น ให้เขานั่นแหละเป็นผู้นำทาง เมื่อถึงที่อยู่ของพวกภิกษุแล้ว
ไม่เห็นภิกษุแม้เพียงรูปเดียว หัวหน้าโจรจึงถามเขาว่า<o></o>
"พวกภิกษุอยู่ที่ไหนล่ะ?"
เขารู้กติกาของภิกษุสงฆ์ดี จึงกล่าวว่า<o></o>
"พวกภิกษุกำลังนั่งสมาธิบำเพ็ญสมณธรรมอยู่ที่พักของตัวเอง
จงตีระฆังดูซิ่งเมื่อพวกภิกษุได้ยินเสียงระฆัง ก็จะมาประชุมกัน"
หัวหน้าโจรจึงตีระฆังขึ้น​

พวกภิกษุได้ยินเสียงระฆัง จึงคิดว่า<o></o>
"มีผู้ตีระฆังผิดเวลา คงจะมีใครเจ็บไข้กระมัง"<o></o>

จึงมานั่งรวมกัน เมื่อพระภิกษุมาครบทุกรูป ไม่เห็นมีองค์ไหนอาพาธพระสังฆเถระได้ถามพวกโจรว่า<o></o>​

"อุบาสก พวกท่านตีระฆังทำไมหรือ"<o></o>

หัวหน้าโจรจึงบอกความประสงค์ว่า<o></o>
"พวกข้าพเจ้าบนบานเทวดาประจำดงไว้ ต้องการภิกษุรูปหนึ่งเพื่อนำไปทำพลีกรรมแก่เทวดา
พวกท่านจงส่งตัวแทนของภิกษุมารูปหนึ่ง"
<o></o>
ส่วนพวกโจรจะได้ภิกษุรูปไหนหรือไม่อย่างไรโปรดติดตามตามตอนต่อไป<o></o>​

 

สุดอัศจรรย์ พระอรหันต์ ๗ ขวบ ตอน ๓

สังกิจจะสามเณร
บรรลุพระอรหันต์เมื่ออายุ ๗ ขวบ
ถูกไฟไหม้ขณะอยู่ในครรภ์มารดา แต่ไม่เป็นอันตราย
ตอน ๓​

พระมหาเถระครั้นได้ฟังหัวหน้าโจรบอกว่า ต้องการภิกษุ ๑ รูป
เพื่อนำไปทำพลีกรรม จึงคิดว่า ธรรมดาอันตรายที่จะเกิดแก่น้อง ๆ
ผู้เป็นพี่ต้องช่วยแก้ไข จึงบอกพวกภิกษุว่า​

"ผู้มีอายุทั้งหลาย ผมจะสละชีวิตเพื่อพวกท่านขออันตรายจงอย่ามีแก่พวกท่านเลย
พวกท่านจงเป็นผู้ไม่ประมาทบำเพ็ญสมณธรรมเถิด"<?XML:NAMESPACE PREFIX = O /><O></O>

ฝ่ายพระอนุเถระก็คิดว่า พระมหาเถระควรจะอยู่เป็นที่พึ่งให้แก่น้องๆจึงกล่าวว่า<O></O>​

"ธรรมดากิจของพี่ย่อมเป็นภาระของน้อง กระผมขอไปเองขอท่านทั้งหลายจงเป็นผู้ไม่ประมาทเถิด"<O></O>

ทางด้านพระภิกษุที่เหลือต่างก็ลุกขึ้นพูดเหมือนกันว่า<O></O>​

"ผมเอง ให้ผมไปเอง"<O></O>

ภิกษุทั้งหมดแม้ไม่ได้เป็นพี่เป็นน้องกัน ยังไม่มีใครหมดกิเลส
มีความกลัวตายด้วยกันทั้งนั้น แต่ก็ยอมเสียสละชีวิตเพื่อพระภิกษุที่เหลือ
ฝ่ายสามเณรก็แน่เหมือนกัน ได้บอกพระภิกษุว่า<O></O>
"หยุดเถิดท่านขอรับ กระผมจะสละชีวิตเพื่อพวกท่านเอง"
พวกภิกษุได้ยินสามเณรพูดดังนั้น ก็รู้สึกสะท้านไปถึงหัวใจรีบกล่าวห้ามว่า<O></O>
"สามเณร เราทั้งหมดแม้จะถูกฆ่ารวมกันก็จะไม่ยอมสละเธอผู้เดียว.."<O></O>​

สามเณรถามว่า
"ทำไมจึงพูดอย่างนั้น ขอรับ"<O></O>

พวกภิกษุบอกว่า<O></O>​

"เธอเป็นสามเณรของพระสารีบุตรเถระ ถ้าเราจะสละเธอไป
พระเถระก็จะตำหนิได้ว่าพวกภิกษุไม่ต้องการสามเณร
จึงพาไปให้พวกโจรฆ่าทิ้ง พวกเราไม่อาจรับคำตำหนินั้นได้
เพราะฉะนั้น เราจึงสละเธอไปไม่ได้"<O></O>

สามเณรบอกให้พระทุกรูประลึกถึงเหตุการณ์ในวันที่จะออกเดินทางพร้อมกับชี้แจงว่า<O></O>
"ท่านครับการที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงส่งพวกท่าน
ไปอำลาพระอุปัชฌาย์ของกระผมก็ดีการที่พระอุปัชฌาย์
ส่งกระผมมากับพวกท่านก็ดีได้ทรงเห็นเหตุนี้แล้วทั้งนั้น
จึงส่งมาพวกท่านจงหยุดเถิดกระผมนี้แหละจะไปเอง"<O></O>​

ถ้อยคำที่กล่าวอย่างองอาจและมีเหตุมีผลของสามเณร
ทำให้พระทุกรูปไม่กล้าคัดค้าน ได้แต่นิ่ง
สามเณรไหว้ภิกษุทั้ง ๓๐ รูปแล้ว กล่าวว่า<O></O>
"ท่านครับ ถ้ากระผมเคยผิดพลาดล่วงเกินขอท่านจงโปรดให้อภัยด้วย"<O></O>

ว่าแล้วก็ออกเดินนำพวกโจรไปโดยไม่สะทกสะท้าน
ไม่รู้สึกหวั่นไหวต่อมรณภัยแม้เพียงนิดเดียว​

ความสลดใจอย่างใหญ่หลวงได้เกิดขึ้นแก่พระภิกษุ
น้ำตาเอ่อล้นเต็มเบ้าตา หัวใจสั่นไหวด้วยความสงสารสามเณร<O></O>

เมื่อสามเณรเดินคล้อยหลังไป พระมหาเถระได้ขอร้องหัวหน้าโจรว่า<O></O>
"โยม สามเณรยังเป็นเด็ก เห็นพวกท่านก่อไฟ เสี้ยมหลาว ลาดใบไม้
จะเกิดความกลัว พวกท่านจงให้สามเณรพักอยู่ในที่แห่งหนึ่งก่อน
แล้วทำพลีกรรมในอีกที่หนึ่งเถิดนะ"<O></O>
เมื่อพวกโจรพาสามเณรไปแล้ว ได้พาไปพักไว้ในที่แห่งหนึ่ง
แล้วจึงค่อยไปเตรียมบูชายัญในที่อีกแห่งหนึ่ง<O></O>
ครั้นสามเณรไปถึงที่อยู่ของพวกโจร แทนที่จะนั่งร้องไห้กลัวตาย
กลับนั่งเข้าฌานสงบนิ่งไม่ไหวติงส่วนพวกโจรเมื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว
หัวหน้าโจรได้ชักดาบเดินเข้าไปหาสามเณร กำด้ามดาบแน่นแล้ว
ยกขึ้นฟันฉับลงที่ก้านคอสามเณรทันที!<O></O>​

ทันใดนั้น สิ่งที่ไม่คาดฝันก็ได้เกิดขึ้น..! ดาบได้งอพับเป็นรูปโค้ง
ทำให้หัวหน้าโจรต้องตะลึง ! แต่ก็คิดเข้าข้างตัวเองว่า<O></O>

"เราคงฟันพลาดไปมั้ง"<O></O>
จึงดัดดาบให้ตรง แล้วฟันซ้ำอีก ดาบได้ม้วนงอลงมาอีกครั้ง<O></O>​

หัวหน้าโจรเห็นปาฏิหาริย์แล้ว จึงเกิดความหวั่นไหว คิดว่า<O></O>

"เมื่อก่อนดาบของเราสามารถใช้ตัดเสาหินหรือตอไม้ตะเคียน
เหมือนฟันหยวกกล้วยแต่คราวนี้ดาบของเราม้วนงออย่างกับใบตาลม้วน
ดาบนี้แม้ไม่มีจิต ยังไม่กล้าทำร้ายสามเณรเราเป็นคนแท้ๆ แต่กลับไม่รู้คุณของสามเณร"​

เมื่อคิดดังนี้แล้ว จึงทิ้งดาบลงบนพื้น หมอบลงแทบเท้าของสามเณรกล่าวว่า<O></O>​

"สามเณร พวกเราเป็นโจรในป่ามานาน คนตั้งพันเห็นพวกเราแต่ไกลยังตัวสั่น
ส่วนท่านไม่มีความกลัวแม้เพียงนิดเดียวใบหน้าของท่านกลับผ่องใสยิ่งนัก เป็นเพราะอะไรหนอ"<O></O>
สามเณรบอกว่า<O></O>
"ท่านหัวหน้าธรรมดาของผู้ที่หมดกิเลสแล้ว ย่อมไม่มีความหวาดกลัว
ขึ้นชื่อว่าร่างกายเป็นเหมือนภาระหนัก ที่ต้องคอยดูแล พระอรหันต์ทั้งหลายเห็นว่า
เมื่อร่างกายแตกสลายไป ย่อมมีแต่ความยินดี ไม่มีความหวาดกลัวเลย"
"พวกท่านจะทำอย่างไรต่อไป ? "
ลูกน้องโจรไม่มีความเห็นได้แต่บอกว่า "ก็แล้วแต่หัวหน้าเถอะ"
หัวหน้าโจรจึงบอกว่า<O></O>
"เมื่อเราเห็นปาฏิหาริย์นี้แล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อะไร
ที่จะเป็นโจรป่าเราจะบวชเป็นลูกศิษย์ของสามเณร"<O></O>

พวกสมุนโจรเห็นดีเห็นงามว่า<O></O>​

"ดีแล้ว แม้พวกเราก็จะบวชเหมือนกัน"<O></O>
หัวหน้าโจรจึงได้นำสมุนทั้งหมดกราบเท้าขอบวชกับสามเณร
สามเณรได้ใช้คมดาบตัดผมของหัวหน้าโจร ตัดชายผ้าที่โจรใช้ห่มออก
แล้วย้อมด้วยดินแดงให้ครองผ้ากาสาวะ แล้วก็ให้โจรทั้งหมดบวชเป็นสามเณร
ให้รับศีล ๑๐ ทุกคน
สังกิจจะสามเณร เมื่อให้พวกโจรรับศีล ๑๐ แล้ว คิดว่า<O></O>
"บริเวณนี้เป็นที่ไม่ปลอดภัยสำหรับสามเณรใหม่
เราควรนำพวกเขากลับไปเข้าเฝ้าพระบรมศาสดา"
ก่อนจะไปได้คิดว่า<O></O>
"ถ้าเราไม่ลาพระเถระทั้งหลายเสียก่อนพวกท่านคงไม่อาจบำเพ็ญสมณธรรมได้
ตั้งแต่เวลาที่เรามากับพวกโจรก็ไม่มีพระองค์ไหนสามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้"
จึงตั้งใจจะกลับไปหาพระภิกษุทุกรูปก่อน<O></O>

สังกิจจสามเณรกลัวว่าภิกษุทั้ง ๓๐ รูปจะเป็นห่วง
จึงพาสามเณรใหม่ทั้ง๕๐๐ รูป กลับไปลาพวกภิกษุ
เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟังทุกอย่างจนภิกษุทุกรูปสบายใจไปตามๆ กัน
เหมือนยกภูเขาออกจากอกก่อนจะจากไปสามเณรบอกให้ภิกษุทุกรูปอย่าได้ประมาท
ให้ตั้งใจบำเพ็ญสมณธรรมอย่างเต็มที่จากนั้นก็กล่าวลาเพื่อไปเข้าเฝ้าพระบรมศาสดา<O></O>
เมื่อกลับไปถึงวัดเวฬุวัน ก็ได้นำสามเณร ๕๐๐ รูปไปกราบนมัสการพระสารีบุตรเถระ
ผู้เป็นพระอุปัชฌาย์ พระสารีบุตรถามว่า<O></O>​

"สังกิจจะ เธอได้ลูกศิษย์มาหรือ?"​

สามเณรจึงตอบว่า<O></O>

"ครับ" แล้วก็เล่าเรื่องราวให้พระเถระทราบทุกอย่าง<O></O>
พระสารีบุตรแนะนำว่า<O></O>​

"สังกิจจะเธอจงพาสามเณรเหล่านี้ไปเข้าเฝ้าพระศาสดาเถิด"<O></O>

สังกิจจสามเณรเมื่อได้รับคำแนะนำแล้ว พาสามเณรทั้ง ๕๐๐
ไปเข้าเฝ้าพระบรมศาสดา แม้พระบรมศาสดาก็ตรัสถามว่า<O></O>​

"สังกิจจะ เธอได้ลูกศิษย์มาหรือ?"
สามเณรจึงกราบทูลให้ทรงทราบ
พระบรมศาสดาตรัสสนทนากับสามเณรใหม่ทั้ง ๕๐๐
ทรงแสดงธรรมเนื้อหาโดยสรุปว่า<O></O>

"การที่พวกท่านตั้งอยู่ในศีล มีชีวิตอยู่แม้วันเดียวในบัดนี้
ประเสริฐกว่าการเป็นโจรตั้ง ๑๐๐ ปี ก็ผู้ใดทุศีล มีจิตไม่ตั้งมั่น
แม้มีชีวิตอยู่ตั้ง ๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียวของผู้มีศีล มีฌานประเสริฐกว่า"<O></O>​

ในเวลาจบพระธรรมเทศนา สามเณรทั้ง ๕๐๐ รูป
ได้บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์พร้อมด้วยปฏิสัมภิทา<O></O>​

จากเรื่องนี้จะเห็นได้ว่า สามเณรอายุเพียง ๗ ขวบเพียงรูปเดียว ​

ก็สามารถช่วยให้พระภิกษุทั้ง ๓๐ รูป ให้พ้นภัยและสำเร็จเป็นพระอรหันต์ในที่สุด
และช่วยโจรทั้ง ๕๐๐ ให้เกิดศรัทธา เลิกการเป็นโจรเข้ามาบวชในพระศาสนา
ได้ฟังธรรมจากพระพุทธเจ้าก็สำเร็จเป็นพระอรหันต์ทั้งหมด
สามเณรถึงแม้ว่าอายุยังน้อยก็ตามแต่หากเปี่ยมล้นไปด้วยคุณธรรมอันสูงส่งแล้ว
ก็สามารถชี้นำสิ่งที่ดีๆให้สังคมตลอดจนมวลมนุษยชาติได้


ศูนย์พุทธศรัทธา
สำนักปฏิบัติพระกรรมฐานสาขาวัดท่าซุง
เชิญท่านแวะชมและโมทนาบุญ
มีข้อมูลที่น่าสนใจเพิ่มจากเดิมอีกหลายรายการครับ

​

 

ขอขอบคุณและโมทนาเป็นอย่างสูงกับคุณสังสารวัฏ และทุกท่านที่กรุณาเข้ามา
อ่านและแสดงความคิดเห็น ขอทุกท่านจงมีส่วนในบุญธรรมทานร่วมกันครับ

ศูนย์พุทธศรัทธา
สำนักปฏิบัติพระกรรมฐานสาขาวัดท่าซุง
เชิญท่านแวะชมและโมทนาบุญ
มีข้อมูลที่น่าสนใจเพิ่มจากเดิมอีกหลายรายการครับ


<!-- / message --><!-- sig -->