ต้องการความช่วยเหลือเกี่ยวกะพุทธศาสนา

ต้องทำรายงานเรื่องไซอิ๋วเส้นทางสู่นิพพาน
เรากะเขียนเกี่ยวกับสติปฐาน4กะมรรค8 แต่ว่าต้องการตัวอย่างจากเนื้อเรื่องว่าเกี่ยวกันยังไงและไซอิ๋วทำไมถึงเหมือนการเดินทางสู่นิพพาน
ช่วยกันหน่อยนะ

 

ก็ลองอ่านให้จบทั้งเล่มดู มันยาว ตอนสู้กับปีศาจ ก็สู้ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ใช้ปัญญา ใช้อุบาย บางทีก็ชนะ ส่วนที่ไม่ชนะ ก็ไปตามพวก ไปขอความช่วยเหลือ ใช้ดาวข่ม ก็เหมือนธรรมคู่

ตอนใกล้จบ ก็นั่งเรือ ที่ไม่มีท้องเรือ ข้ามฝั่ง ได้พระไตรที่ไร้อักษร ประมาณนี้

มรรคแปด จุดเริ่มต้นก็ สัมมาทิฐิ
สัมมาทิฐิ จะเกิด มรรคจะเดิน ก็ต้องมีความเห็นจริง
ความเห็นจริง มีเพียงสติฐานเท่านั้น จึงเห็นได้
สมถะเป็นเช่นไร วิปัสสนาเป็นเช่นไรควรรู้

รายงานเรื่องนี้ถ้าจะเอาแค่เรื่องมรรคเกี่ยวกับสติฐานคงยาวนานมากหลายภพหลายชาติ

ลองค้นคว้าเรื่อง "สัมมัตตะ" ดูเผื่อช่วยได้ ไปล่ะ ^-^

 

มาร่วมแสดงความคิดเห็นย่อๆค่ะ

พระถังซัมจั๋ง เปรียบได้กับ ตัวศีล+สมาธิ ซึ่งกำลังพัฒนาเป็นตัวมรรค
ซุนง๋อคง เปรียบได้กับ ตัวแทนของสภาวะธรรมที่เป็นโทสะ
ตือโป๋ยก่าย เปรียบได้กับ ตัวแทนของสภาวะธรรมที่เป็นโลภะ( และกามฉันทะ)
ซัวเจ็ง เปรียบได้กับ ตัวแทนของสภาวะธรรมที่เป็นโมหะ
ปิศาจม มาร คือตัวกิเลส ตัวก่อกวน

ทุกครั้งโดนมารแกล้ง หรือไม่เป็นดังใจ พระถังจะไม่โต้ตอบ คือ สมถะ กดข่มด้วยองค์ฌาณ ก็เปรียบกับตอนที่ง๋อคง จะฆ่าปีศาจ พระถังก็ท่องมนต์ให้หยุด ตรงนี้ คือการใช้ธรรมะคู่ปรับด้วยคือเมตตา แก้ความโกรธ (พระถังสอนง๋งคงไปเรื่อยๆว่าอย่าทำร้ายอย่าเบียดเบียนตอนหลังๆง๋อคงโกรธป้องกันตัวแต่พยายามจะไม่ฆ่า)

ตอนแรกๆพระถังซัมจั๋งจะคุมง๋อคงไม่อยู่เลย จนกระทั่งพระแม่กวนอิมหลอกง๋อคงใส่ห่วงที่หัว(เปรียบกับตัวกำลังสมาธิ คือ ถ้าพระถังมีสมาธิสวดมนต์ห่วงจะบีบแรงๆ(มีผลให้ข่มง๋อคง(ตัวโกรธ)ราบคาบ แต่ถ้าเวลาไหนไม่มีสมาธิอ่อนให้ความโกรธ ง๋อคงก็จะไม่สิ้นฤทธ์ ก็คือกำลังสมาธิน้อยนั่นเอง)

หากเมื่อไหร่มีความโลภ ตือโป่ยก่ายออกโรง ด้วยกำลังแห่งศีลที่มีจะทำให้รู้สึกโกรธหรือไม่พอใจในความโลภที่เกิด (ง๋งคงไปตามตือเวลาตือหายไปกับของกินและผู้หญิง) ตัวสมาธิ ก็จะข่มความโลภได้ด้วย (ตือเกรงใจพระถังและกลัวง๋อคงมาก)

การขับเคี่ยวระหว่าง ธรรมะกับอธรรม
เมื่อ ศีล+สมาธิมีกำลังน้อย (พระถังถูกลักพา) โทสะ โลภะ โมหะ ก็ย่อมเกิดตามแรงยั่วยวนแห่งมาร หรือกิเลสที่ผ่านเข้ามา

หากมองในตัวแทนของโทสะเองให้เป็นสภาวะธรรมที่เป็นสังขารธรรม คือแม้แต่ตัวโทสะเองในแต่ละขณะย่อมมากน้อยต่างกัน ขึ้นอยู่กับสติปัญญาในแต่ละขณะ ตอนแรกๆ ง๋อคง เอาแต่จะฆ่าท่าเดียว แต่เมื่อตัวศีลสมาธิเริ่มสอนไปๆๆ(ด้วยการสวดมนต์ )ตอนหลังๆ ง๋อคงเริ่มโทสะน้อยลง คิดเป็นสัมาทิฏฐิมากขึ้น คือ ไม่ใช่สู้ เพื่อทำลายชีวิตแต่สู่เพื่อป้องกันตน ( เจตนาเป็นกุศลมากขึ้น การกระทำย่อมเป็นกุศล)
เมื่อสัมมมาทิฏฐิมา ตัวอื่นก็ตาม คือ สัมมากัมมันตะสัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ ฯลฯ ไปขยายเอาเองนะค่ะขี้เกียจพิมพ์ยาวๆค่ะ) นั่นคือตัวสะภาวะธรรมที่โทสะ เริ่ม แปรตัวให้มีเหตุผล ทรงอารมณ์กุศลเพิ่มขึ้น ความโกรธลดกำลังแปรเป็นปฏิฆะ

เอาแค่นี้นะค่ะ

"ก็นั่งเรือ ที่ไม่มีท้องเรือ ข้ามฝั่ง ได้พระไตรที่ไร้อักษร"
ความหมายคล้ายกับ หมายถึง เมื่อถึงฝั่งก็ทิ้งเรือ
เรือเปรียบกับพระธรรมและบารมีเต็ม
พระไตรที่ไร้อักษร เหมือน จิต ที่ไร้ กิเลส
คือ การเข้าสู่จิตที่ไม่ติดอะไรเลย จิตกลายเป็นธรรมธาตุไป