รับตอบข้อสงสัยในการเจริญพระกรรมฐาน

ขอรบกวนถามค่ะ เดี๋ยวนี้ขณะที่จิตสงบได้สักพักมักจะเคลื่อนไปที่กลางหน้าผากทุกครั้ง แต่ไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะเหตุใดที่ไม่มีความรู้สึกตึงตรงหน้าผากเมื่อออกจากสมาธิแล้วทั้งๆที่ขณะที่จิตอยู่ตรงนั้นในบางช่วงของสมาธิจะรู้สึกเหมือนมีลมดันอยู่ตรงจุดนั้นเป็นระยะๆ ซึ่งต่างจากตอนที่ดิฉันเริ่มฝึกนั่งสมาธิ มีอยู่ระยะหนึ่งที่ฝึกเพ่งที่กลางหน้าผาก พอออกจากสมาธิจะรู้สึกตึงตรงจุดนั้นทั้งวัน เป็นเพราะอะไรหรือคะ

 

ถึงคุณ makoto12 ครับ

อ่อ ถามคำถามต่อคับพี่ชัด เมื่อวานมันแปลกกว่าเดิมนิดหน่อยนะครับ ตอนผมแผ่เมตตาขณะนั่งสมาธิ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้จะรู้สึกเหมือนขนลุกเป็นคลื่นๆ ระลอก จะขนลุกเป็นระยะๆ แต่เมื่อวาน มันก็เป็นระยะเหมือนกันแต่แป๊ปเดียวก่อนจะเป็นแบบถี่มากๆจนราวกับว่าทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเบามากๆเลย จิตมันเหมือนกับตกภวังมั้งคับคือ ไม่คิด ไม่นึกไม่อะไรเลย แต่ผมก็พยายามกลับมานึกแสงที่ผมเคยเพ่ง รูปพระที่เปล่งประกายเพรช แต่ได้สักพัก ก็กลับไปไม่คิด ไม่นึก ตัวเบาหวิว
ก่อนที่ได้นั่งสมาธิได้สักพักนั้นรู้ได้เลยว่าหนัก เกร็ง

อันนี้บ่งบอกว่า การฝึกก่อนหน้านี้ทำให้อารมณ์ของเราหนักครับ
เมตตาเป็นอารมณ์ที่สลายอารมณ์หนักของจิต เมื่อแผ่เมตตาจนสัมผัสสุขจากเมตตาแล้ว อารมณ์หนักทั้งหมดจะสลายตัวไปครับ

แต่พอหลังจากแผ่เมตตาทั่วทุกสารทิศแล้วความเกร็งนั้นถูกขยายออกไปจนมันค่อยๆหมดจนมันไม่มีแล้ว หน้าก็รู้สึกค่อยๆชา แขนกับขาลำตัวหายไปหมดเลยเหลือแต่คอ คับ-.- เรื่องภวังนี้ที่ไม่นึกไม่คิดนั้น ผมควรฝืนกลับมานึกให้มีสมาธิกับจุดๆเดียว รึเปล่าคับหรือว่า ควรปล่อยให้มันเป็นไปแบบนั้นครับ ขอบคุณคับ<!-- google_ad_section_end -->

อันนี้ไม่ใช่ภวังค์ครับ อันนี้เป็นฌาณละเอียดครับ จะรู้สึกว่าตัวของเราหายไปทั้งหมด
ควรปล่อยให้เป็นแบบนั้นครับ เพราะเป็นการเข้าฌาณละเอียด

ส่วนเรื่องสมาธิที่นึกจุดๆเดียวนี่ เรานึกถึงอะไรครับ ปฏิบัติอย่างไรครับ
นึกถึงลมหายใจหรือว่าอะไรครับ

 

ถึงคุณ thippayawan ครับ

ขอรบกวนถามค่ะ เดี๋ยวนี้ขณะที่จิตสงบได้สักพักมักจะเคลื่อนไปที่กลางหน้าผากทุกครั้ง แต่ไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะเหตุใดที่ไม่มีความรู้สึกตึงตรงหน้าผากเมื่อออกจากสมาธิแล้วทั้งๆที่ขณะที่จิตอยู่ตรงนั้นในบางช่วงของสมาธิจะรู้สึกเหมือนมีลมดันอยู่ตรงจุดนั้นเป็นระยะๆ ซึ่งต่างจากตอนที่ดิฉันเริ่มฝึกนั่งสมาธิ มีอยู่ระยะหนึ่งที่ฝึกเพ่งที่กลางหน้าผาก พอออกจากสมาธิจะรู้สึกตึงตรงจุดนั้นทั้งวัน เป็นเพราะอะไรหรือคะ<!-- google_ad_section_end -->

ดีแล้วครับ เพราะไม่ตึงที่หน้าผาก ก็แปลว่าอารมณ์ของเราไม่หนักครับ
ตอนนั้นที่ฝึกเพ่งกลางหน้าผากนี่ ตั้งใจจะให้เกิดผลอย่างไรเหรอครับ อยากทราบเฉยๆครับ

 

นึกถึง แสงที่รอดผ่านเข้ามาในห้องครับ ผมจะจำสีที่รอดเข้ามาแล้วก็นึกถึงแสงนั้นครับ

 

ถึงคุณ makoto12 ครับ

ดีแล้วครับ เป็นอาโลกกสิณ
แต่ตอนนี้เราเปลี่ยนมาเป็นภาพพระเป็นเพชรก็ได้ครับ
เป็นพุทธานุสติ ควบ อาโลกกสิณ

 

ช่วงที่เริ่มฝึกสมาธิใหม่ๆ ได้พูดคุยกับเพื่อนๆพี่ๆหลายคนค่ะ แต่ละคนก็แนะนำกันคนละแบบ ช่วงนั้นตัวเองยังไม่รู้ว่าถูกกับจริตไหนค่ะ ฝึกเพ่งกลางหน้าผากได้ไม่ถึงสัปดาห์ก็เลิกเพราะรู้สึกตึงหน้าผากทั้งวัน ทำให้รู้สึกไม่สบาย กว่าจะลงตัวได้ก็นานพอดูค่ะ

 

คือผมก็ลองดูหน่ะคับเพราะ ตอนแรกที่นึกภาพพระนั้นมันไม่ค่อยชัดและไม่ติดตาเท่ากับแสงหน่ะคับแสงนี่แป๊ปๆก็ติดตาแล้วแล้วอีกอย่างมันอยู่ตรงข้ามห้องผมพอดี เห็นทุกวันคับเลยติดตานึกปุ๊บภาพมาปั๊บเหมือนเราอยู่ตรงนั้นในห้อง ในขณะที่ตอนนี้ทำงานอยู่แต่นึกทีไรเหมือนกะเราอยู่ในห้องเหมือนกับเรานั่งเพ่งแสงนั่นอยู่ หน่ะคับ ก็เลยเอาอันนี้ก่อนพอคล่องแล้วค่อยเป็น พุทธานุสติ ตามมาทีหลังอ่ะคับ

 

อยากถามหน่อยค่ะ เวลานอนสมาธิทีไร พอภาวนาไปเรื่อยๆ

รู้สึกตัวอีกที รู้ว่าตัวเองกลั้นหายใจอยู่ ก็หายใจใหม่

พอภาวนาไปเรื่อยๆ เหมือนลืมดูลมหายใจ

กลับมาดูอีกที ก็กลั้นหายใจ อีกแล้ว..





คืออะไรคะ

 

ถึงคุณ thippayawan ครับ

ช่วงที่เริ่มฝึกสมาธิใหม่ๆ ได้พูดคุยกับเพื่อนๆพี่ๆหลายคนค่ะ แต่ละคนก็แนะนำกันคนละแบบ ช่วงนั้นตัวเองยังไม่รู้ว่าถูกกับจริตไหนค่ะ ฝึกเพ่งกลางหน้าผากได้ไม่ถึงสัปดาห์ก็เลิกเพราะรู้สึกตึงหน้าผากทั้งวัน ทำให้รู้สึกไม่สบาย กว่าจะลงตัวได้ก็นานพอดูค่ะ

พอเพ่งมากอารมณ์หนัก ก็เลยไม่สบายครับ
พอได้สัมผัสกับอารมณ์ที่เบา สบายแล้ว
ก็จะไม่อยากกลับไปฝึกแบบอารมณ์หนักอีก

<!-- google_ad_section_end -->

 

ถึงคุณ makoto12 ครับ

คือผมก็ลองดูหน่ะคับเพราะ ตอนแรกที่นึกภาพพระนั้นมันไม่ค่อยชัดและไม่ติดตาเท่ากับแสงหน่ะคับแสงนี่แป๊ปๆก็ติดตาแล้วแล้วอีกอย่างมันอยู่ตรงข้ามห้องผมพอดี เห็นทุกวันคับเลยติดตานึกปุ๊บภาพมาปั๊บเหมือนเราอยู่ตรงนั้นในห้อง ในขณะที่ตอนนี้ทำงานอยู่แต่นึกทีไรเหมือนกะเราอยู่ในห้องเหมือนกับเรานั่งเพ่งแสงนั่นอยู่ หน่ะคับ ก็เลยเอาอันนี้ก่อนพอคล่องแล้วค่อยเป็น พุทธานุสติ ตามมาทีหลังอ่ะคับ<!-- google_ad_section_end -->

ถ้านึกเป็นภาพ ลูกแก้วใส ที่มีแสงสว่างพวยพุ่งออกมา จะยิ่งง่ายกว่าเดิมครับ
แล้วก็เปลี่ยนให้ลำแสง เป็นลำแสงเพชรประกายพรึกด้วย
ความชัดเจน แจ่มใส จะยิ่งสูงขึ้นครับ

 

ถึงคุณ kingkong226 ครับ

อยากถามหน่อยค่ะ เวลานอนสมาธิทีไร พอภาวนาไปเรื่อยๆ

รู้สึกตัวอีกที รู้ว่าตัวเองกลั้นหายใจอยู่ ก็หายใจใหม่

พอภาวนาไปเรื่อยๆ เหมือนลืมดูลมหายใจ

กลับมาดูอีกที ก็กลั้นหายใจ อีกแล้ว..

คืออะไรคะ<!-- google_ad_section_end -->

จิตสงบ เป็นฌาณ4 หยาบ
จะรู้สึกว่าลมหายใจหายไป คล้ายกับไม่หายใจ จิตมีอาการหยุดนิ่ง

พอเรากลับมาหายใจจิตก็เสื่อมจากฌาณ
แล้วเราก็ภาวนาจนจิตกลับมาเป็นฌาณ4 อีกครั้ง
แล้วเราก็กลับมาหายใจใหม่ จิตก็ถอนออกจากสมาธิอีก

แต่ถ้ามีอาการอึดอัดนิดๆคล้ายๆกับกลั้นหายใจ แปลว่า จิตยังมีความหนักอยู่
จะต้องทำใจเบาให้สบายกว่านี้ครับ

ตอนนี้หลังจากที่ลมหายใจหายไปแล้ว
ให้เราอธิษฐานปักหมุด เพื่อให้เกิดวสี ความคล่องในการเข้าออกสมาธิ ว่า

ขอให้ข้าพเจ้าสามารถจับลมหายใจสบาย จนลมหายใจหยุดไปได้นี้ ได้ทุกสถานที่ ทุกเวลา ทุกภพชาติ ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าต้องการ ตราบเท่าเข้าถึงซึ่งพระนิพพานด้วยเทอญ

อธิษฐานย้ำไปสามครั้ง

จากนั้นให้เราทรงสมาธิ ทรงอารมณ์จิตที่หยุดนิ่ง เป็นเอกคตา ไม่มีซัดส่าย ไม่มีลมหายใจนี้ เอาไว้ตราบนานที่เราต้องการ

จากนั้นจึงค่อยๆถอนจิตออกจากสมาธิช้าๆ
โดยการหายใจเข้าลึกๆ ช้าๆ สามครั้ง

จากนั้นให้เราลองฝึก เข้าสภาวะที่ลมหายใจหยุดนี้ ให้ได้ทุกสถานที่ทุกเวลาที่เราต้องการ
นึกจะเข้าสมาธิปุ้ป ให้เราหยุดจิต ให้นิ่งได้ ในทันที

จะทำงาน จะเดิน จะกินข้าวอยู่ สามารถหยุดจิตให้นิ่งได้ในทันที

จากนั้นให้หันมาทำในขั้นแผ่เมตตาอัปปมาณฌาณ เพื่อเสวยความสุขจากเมตตาอันไม่มีที่สิ้นสุดไม่มีประมาณ ที่เรามีต่อผู้อื่น ต่อไปครับ


ขอให้สามารถเข้าถึงซึ่งอารมณ์จิตที่มีความชุ่มเย็น เบาสบาย ได้อย่างฉับพลันทันใด
และมีความเจริญก้าวหน้าในการปฏิบัติยิ่งๆ ขึ้นไปด้วยเทอญ

 

ขอบคุณมากๆค่ะ มาระยะหลังนี้ขณะนั่งสมาธิแล้วจิตสงบถึงระดับหนึ่ง มักจะนึกถึงเรื่องเกิด แก่ เจ็บ ตาย ร่างกายที่ไม่เที่ยง แล้วก็เรื่องจิตค่ะ แต่เมื่อเช้ามีสภาวะหนึ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้น คือนึกเห็นร่างกายตนเองที่เน่าเปื่อย แล้วก็มีแต่โครงกระดูกค่ะจนรู้สึกว่าร่างกายที่นั่งอยู่นี้เหมือนเป็นสิ่งๆหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะระยะหลังนี้มักจะฟังรายการธรรมะเป็นประจำด้วยหรือเปล่า

 

ถึงคุณ thippayawan ครับ

ขอบคุณมากๆค่ะ มาระยะหลังนี้ขณะนั่งสมาธิแล้วจิตสงบถึงระดับหนึ่ง มักจะนึกถึงเรื่องเกิด แก่ เจ็บ ตาย ร่างกายที่ไม่เที่ยง แล้วก็เรื่องจิตค่ะ แต่เมื่อเช้ามีสภาวะหนึ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้น คือนึกเห็นร่างกายตนเองที่เน่าเปื่อย แล้วก็มีแต่โครงกระดูกค่ะจนรู้สึกว่าร่างกายที่นั่งอยู่นี้เหมือนเป็นสิ่งๆหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะระยะหลังนี้มักจะฟังรายการธรรมะเป็นประจำด้วยหรือเปล่า<!-- google_ad_section_end -->

ที่เห็นร่างกายเน่าเปื่อยเหลือแต่โครงกระดูกนี้ เป็นอารมณ์ของวิปัสสนาญาณ
ซึ่งจะเปลื้องจิตของเราให้พ้นจากความยึดติด พอใจในร่างกาย พอใจในการเกิด
ทำให้จิตของเรามีอารมณ์ที่ปล่อยวาง เห็นความเป็นธรรมดาของร่างกาย และวัตถุธาตุต่างๆ

ให้เราหมั่นพิจารณาในอารมณ์นี้ เพื่อให้จิตเกิดความปล่อยวาง จากร่างกาย ยิ่งๆขึ้นไปครับ

ให้เราพิจารณาตามนัยว่า ร่างกายนี้จะต้องตาย ร่างกายนี้มีความสกปรกเน่าเหม็น เป็นของธรรมดา
และร่างกายนี้ไม่ใช่ตัวเราของเรา ตัวเราที่แท้จริงคือดวงจิต
เราไม่ควรจะติดในร่างกายนี้ เพราะเป็นปัจจัยให้เกิดความทุกข์
ถ้าตายเมื่อไหร่เราจะพระนิพพานเพียงจุดเดียว

ก่อนที่เราจะนอนให้เราตั้งกำลังใจว่า
ถ้าเราตายขณะที่เราหลับไปนี้ เราจะไปเพียงพระนิพพานจุดเดียวเท่านั้น

ขอให้อารมณ์จิตมีแต่ความเบาสบาย ชุ่มเย็น ปล่อยวางจากความยึดติดในร่างกาย และสังโยชน์ทั้งสิบข้อ ยิ่งๆขึ้นไปด้วยเทอญ

 

มันนิ่งสงบมากคับ และก็เข้าสมาธิง่ายขึ้นคับ เมื่อวานผมก็แผ่เมตตาเรื่อยๆแต่ ในขณะที่นึกแผ่เมตตาทุกสรรพสิ่ง ผีเปรตเอย เทวดาเอย พรมเอย ผีเร่ร่อนเอย สัตว์เอย แต่ ก็มีพลังที่แผ่ออกไปเพิ่มขึ้นแต่ไม่มากเท่าไหร่ ผมฉุกคิด เรายังไม่เคยแผ่เมตตาให้กับพระพุทธเจ้าเลย พระพุทธเจ้าเราแผ่ไปให้ท่านได้ไหมครับ แต่ผมก็ขอบารมีและแผ่ให้ท่านด้วยอ่ะคับ ก็ได้ขึ้นมาอีกระดับนึง แต่ นึงเรื่อยๆเข้าเรื่อยๆเข้า เราเกิดมาได้จนวันนี้ นั้นมีเทวดาคอยคุ้มครองเรามานิ มีพรมประจำกายนิ เพียงแค่นั้นแหละคับ ผมก็นึกปุ๊บแผ่ปั๊บ มันขนลุกและก็รู้สึกแผ่ได้มากขึ้นเป็นทวีคูณเลยครับ ตัวผมเกือบจะลอยเลยคับ ไม่ใช่ความรู้สึกเคว้งคว้างเหมือนกับลำตัวร่างกายแขนขาหายนะครับแต่มันเหมือนกับตัวผมลอยจริงๆและก็รู้สึกตึงๆบนบริเวณหน้าผากเหมือนกับอะไรไม่รู้มารวมตัวกันยังไงยังงั้น แต่ไม่ได้รู้สึกหนักนะคับรู้สึกตึงๆเฉยๆ แต่มันก็ดึกมากแล้วล่ะครับผมก็เลย ออกจากสมาธิ มานอนหลับผักผ่อน ในขณะนอนผมก็ลองเข้าสมาธิอีกทีนี้ ขนมันลุกได้ไงผมตกใจมันขนลุกทั่วร่างเลยอ่ะครับ ปรกติ ผมนั่งแผ่เมตตามันก็รู้สึกขนลุกนะแต่แค่ข้างหลังพอนอนมันก็หายแต่ก็รู้สึกว่ามันขนลุกแต่มันขนลุกไม่ได้เพราะเรานอนทับอยู่ตัวเบามากๆคับ ขนลุกและเหมือนกับแผ่กระจายพลังจิตออกไปแผ่เมตตาออกไปได้มากขึ้นได้ดีกว่าเดิมคับ ความรู้สึกมันเป็นอย่างนั้น แต่ก็ปักหมุดเอาไว้แล้วคับวันนี้ผมก็เลยแผ่ทั้งวันเลยเพราะเริ่มเข้าง่ายขึ้นครับ แล้วหลังจากที่แผ่ไปเรื่อยๆ ระดับจิตมันจะสูงขึ้นใช่ไหมครับ แล้วผมควรต้องเตรียมตัวอย่างไรครับ หรือให้ปฏิบัติ แบบนี้ไปเรื่อยๆ ครับ ขอบคุณพี่ชัดครับ ที่ทนอ่านข้อความเยอะๆ ^^; อิอิ อนุโมทนาครับผม

 

ขอบคุณมากๆค่ะ

 

ติดตามกระทู้นี้มาพอสมควรเป็นความรู้สำหรับผู้ที่เริ่มปฏิบัติจริงๆค่ะ ....ขออนุโมทนาสาธุกับเจ้าของกระทู้และผู้ที่เข้ามาค้นหาความรู้นะคะ
ตอนนี้ดิฉันเองก็เริ่มนับ1ใหม่เช่นกันสำหรับการฝึกสมาธิ
บ้างก็ตัวพองโต บ้างก็หัวใจเต้นถี่แรงรัวเหมือนเสียงกลองและร่างกายเหมือนถูกแรงบางอย่างอัดตัวทำให้รู้สึกอึดอัด ดิฉันเองไม่ได้ตั้งความหวังไว้สูงเพียงแค่ขอให้มีดวงตาเห็นธรรมและทำให้จิตสงบเพียงเท่านั้น
ขอคำแน่ะนำจากคุณ Xorce ด้วยค่ะ

 

ปรึกษาน้อง Xorce หน่อยครับ
1.เรื่องนอนสมาธิ ตอนนอนพี่ทำด้วยการนอนกำหนดจิตวิ่งขึ้น-ลง จากเท้าไล่ขึ้นศรีษะจากศรีษะลงเท้า ช่วงหลังมีปัญหาตอนเคลิ้มๆจะรู้สึกเหมือนมีอะไรวิ่งอยู่ในข้อพับขาขวาทำให้กระตุก+จักจี้ เลยพาลทำให้นอนไม่หลับ ช่วงหลังนี่เล่นโผล่ข้อพับแขนขวาด้วย ช่วงหลังลองหยุดทำสมาธิตอนนอน อาการนี้ก็หายไปด้วย ช่วยแนะนำด้วยครับ คือถ้าไม่ทำสมาธิ ปกติหัวถึงหมอนไม่เกิน 5 นาทีหลับแล้ว
2.ถ้านั่งสมาธิก่อนนอน ไล่ตั้งแต่ช่วงจมูก+แก้มขึ้นไปจนถึงกระหม่อม มันจะตึง+เย็นมาก (นั่งช่วงเช้าก่อนไปทำงานไม่เป็น ส่วนใหญ่จะตัวโล่งเบา)

 

ถึงคุณ makoto12 ครับ

มันนิ่งสงบมากคับ และก็เข้าสมาธิง่ายขึ้นคับ เมื่อวานผมก็แผ่เมตตาเรื่อยๆแต่ ในขณะที่นึกแผ่เมตตาทุกสรรพสิ่ง ผีเปรตเอย เทวดาเอย พรมเอย ผีเร่ร่อนเอย สัตว์เอย แต่ ก็มีพลังที่แผ่ออกไปเพิ่มขึ้นแต่ไม่มากเท่าไหร่ ผมฉุกคิด เรายังไม่เคยแผ่เมตตาให้กับพระพุทธเจ้าเลย พระพุทธเจ้าเราแผ่ไปให้ท่านได้ไหมครับ แต่ผมก็ขอบารมีและแผ่ให้ท่านด้วยอ่ะคับ ก็ได้ขึ้นมาอีกระดับนึง แต่ นึงเรื่อยๆเข้าเรื่อยๆเข้า เราเกิดมาได้จนวันนี้ นั้นมีเทวดาคอยคุ้มครองเรามานิ มีพรมประจำกายนิ เพียงแค่นั้นแหละคับ ผมก็นึกปุ๊บแผ่ปั๊บ มันขนลุกและก็รู้สึกแผ่ได้มากขึ้นเป็นทวีคูณเลยครับ ตัวผมเกือบจะลอยเลยคับ ไม่ใช่ความรู้สึกเคว้งคว้างเหมือนกับลำตัวร่างกายแขนขาหายนะครับแต่มันเหมือนกับตัวผมลอยจริงๆและก็รู้สึกตึงๆบนบริเวณหน้าผากเหมือนกับอะไรไม่รู้มารวมตัวกันยังไงยังงั้น แต่ไม่ได้รู้สึกหนักนะคับรู้สึกตึงๆเฉยๆ แต่มันก็ดึกมากแล้วล่ะครับผมก็เลย ออกจากสมาธิ มานอนหลับผักผ่อน ในขณะนอนผมก็ลองเข้าสมาธิอีกทีนี้ ขนมันลุกได้ไงผมตกใจมันขนลุกทั่วร่างเลยอ่ะครับ ปรกติ ผมนั่งแผ่เมตตามันก็รู้สึกขนลุกนะแต่แค่ข้างหลังพอนอนมันก็หายแต่ก็รู้สึกว่ามันขนลุกแต่มันขนลุกไม่ได้เพราะเรานอนทับอยู่ตัวเบามากๆคับ ขนลุกและเหมือนกับแผ่กระจายพลังจิตออกไปแผ่เมตตาออกไปได้มากขึ้นได้ดีกว่าเดิมคับ ความรู้สึกมันเป็นอย่างนั้น แต่ก็ปักหมุดเอาไว้แล้วคับวันนี้ผมก็เลยแผ่ทั้งวันเลยเพราะเริ่มเข้าง่ายขึ้นครับ แล้วหลังจากที่แผ่ไปเรื่อยๆ ระดับจิตมันจะสูงขึ้นใช่ไหมครับ แล้วผมควรต้องเตรียมตัวอย่างไรครับ หรือให้ปฏิบัติ แบบนี้ไปเรื่อยๆ ครับ ขอบคุณพี่ชัดครับ ที่ทนอ่านข้อความเยอะๆ ^^; อิอิ อนุโมทนาครับผม<!-- google_ad_section_end -->

เมตตาตามที่แผ่ตอนนี้มีอารมณ์ยังไงบ้างครับ มีความรู้สึกชุ่มเย็น เบาสบาย อิมเอิบอิ่มเอม รึเป็นแบบใดครับ
และที่บอกว่าพลังเมตตามากกว่าเดิมนี่ อารมณ์เป็นอย่างไร หรือความรู้สึกอย่างไรครับ
ผมจะเช็คความละเอียดของเมตตาน่ะครับ

ให้เราปฏิบัติในขั้นนี้จนกว่าจิตของเราจะสามารถสัมผัสความชุ่มเย็น เป็นสุขจากเมตตา อย่างแท้จริงให้ได้ก่อนครับ
จากนั้นจึงค่อยขยับ ไปฝึกในการทรงกสิณ อรูป และมโนต่อไป
ส่วนเมตตาก็ห้ามทิ้งครับ ต้องทรงเอาไว้ตลอดเวลา ตราบจนเข้าถึงซึ่งพระนิพพานเลยครับ

ขอให้สามารถเข้าถึงซึ่งอารมณ์แห่งเมตตาอัปปมาณฌาณ ที่มีแต่ความละเอียดยิ่งๆขึ้นไปได้ด้วยเทอญ

 

ถึงคุณ nut1319 ครับ

ติดตามกระทู้นี้มาพอสมควรเป็นความรู้สำหรับผู้ที่เริ่มปฏิบัติจริงๆค่ะ ....ขออนุโมทนาสาธุกับเจ้าของกระทู้และผู้ที่เข้ามาค้นหาความรู้นะคะ
ตอนนี้ดิฉันเองก็เริ่มนับ1ใหม่เช่นกันสำหรับการฝึกสมาธิ
บ้างก็ตัวพองโต บ้างก็หัวใจเต้นถี่แรงรัวเหมือนเสียงกลองและร่างกายเหมือนถูกแรงบางอย่างอัดตัวทำให้รู้สึกอึดอัด ดิฉันเองไม่ได้ตั้งความหวังไว้สูงเพียงแค่ขอให้มีดวงตาเห็นธรรมและทำให้จิตสงบเพียงเท่านั้น
ขอคำแน่ะนำจากคุณ Xorce ด้วยค่ะ<!-- google_ad_section_end -->

ให้เราปฏิบัติด้วยอารมณ์ใจที่เบาสบาย
เพราะถ้าเรารู้สึก เกร็งตัว อึดอัด หัวใจเต้นแรง แปลว่าขณะนั้น อารมณ์จิตของเรามีความหนักเกินไปครับ
ถ้าปฏิบัติถูกต้องด้วยอารมณ์สบาย จะมีแต่ความเบา โปร่งโล่ง สงบชุ่มเย็น

เมื่อเรามาเริ่มปฏิบัติ ก็ควรเริ่มจาก
-ลมสบาย จับลมหายใจด้วยอารมณ์สบาย จนลมหายใจหยุดไปได้
-เมตตาอัปปมาณฌาณ เสวยสุขจากความรักความเมตตาอันไม่มีที่สิ้นสุดไม่มีประมาณที่เรามีต่อผู้อื่น

ถ้าไม่ปรารถนา ญาณทัศนะต่างๆ ก็สามารถเจริญวิปัสสนาญาณ ตัดสังโยชน์ ได้เลย

-หากปรารถนาในญาณทัศนะ อภิญญา ก็ให้ฝึกกสิณ
-อรูปฌาณ
-มโนมยิทธิ
-เจริญวิปัสสนาญาณ เพื่อตัดสังโยชน์ และฝึกทรงอารมณ์พระอริยเจ้าเป็นขั้นสุดท้าย

ตอนนี้เมื่อเริ่มต้นใหม่ ก็ให้เราฝึกจับลมหายใจใหม่ จนเราสามารถไปถึงลมหายใจที่หยุดนิ่ง จิตไม่มีอาการซัดส่าย จิตมีอาการหยุดนิ่ง หยุดคิด
และฝึกทรงอารมณ์ในขั้นนี้ให้ได้คล่องจากนั้น ค่อยไปฝึกในขั้นเมตตาอัปปมาณฌาณต่อไปครับ

สามารถโหลดไฟล์เสียงการสอนสมาธิได้จากที่นี่ครับ
http://palungjit.org/threads/รับตอบข้อสงสัยในการเจริญพระกรรมฐาน.161084/page-45#post2183467

ส่วนแบบเป็นข้อความเดี้ยวผมพิมพ์ให้อีกทีครับ ใช้เวลานิดนึง

ขอให้การปฏิบัติมีความเจริญก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไป สามารถเข้าถึงซึ่งพระนิพพานได้ในชาติปัจจุบันด้วยเทอญ

 

พี่ชัด ผมลองนั่งแล้วปล่อยให้จิตมันว่าง พอมันว่างปุ๊ป มันก็นิ่งจนเหมือนไม่ยอมรับรู้อะไรกระทั่งลมหายใจยังเหมือนขาดช่วง เสียงก็ได้ยินเสียงของหัวใจเต้นมันเหมือนกับว่าเราคุมตัวเองไม่ได้เลย มันเป็นอย่างนี้ที่เรารู้สึกมันเหมือนผ่านไปแค่เสี้ยววินาที แต่ผมปลุกนาฬิกาไว้ ตอน7โมง รู้สึกตัวอีกทีตอน11โมง20 เริ่มนั่งตั้งแต่6โมงครึ่ง ยังงงๆอยู่ว่ามันเป็นเพราะอะไร ผมเลยอยากถามให้แน่ใจหน่ะครับ

ช่วงพักหลังมาผมขาดการนั่งสมาธิเพราะนอนดึกจากการทำงาน 2-3วัน เหมือนกับมีคนเตือนผมอยู่ในใจว่า ให้นั่งได้แล้วเลยต้องกลับมานั่งใหม่

ส่วนเรื่องผู้หญิงคนที่ผมนึกถึงระหว่างที่เคยนั่งสมาธิช่วงนี้หายไปแล้ว ไม่รู้ว่าหมดความรู้สึกห่วงหรืออย่างไร แต่เวลาที่นึกถึงเขาเดี๋ยวนี้มันรู้สึกสบายใจ เหมือนกับรู้สึกว่าช่วงนี้เขามีความสุขดีแล้ว เมื่อก่อนเวลาคิดถึงแน่นหน้าอกพอสมควร อาจจะเกิดจากอาการคิดมากซึ่งเป็นปกติวิสัยของผมเอง (คิดว่านะ)