พุทธภูมิท่านใดมีอุปสรรคจากครอบครัวในการศึกษาพุทธศาสนาบ้างครับ

ผมมีอุปสรรคพอสมควรเลยครับ เนื่องจากแม่ผมครับ แม่เขากลัวผมเป็นบ้าครับ เพราะว่าผมชอบเอาหนังสือพระมาอ่าน และเอาพระพุทธรูปมาวางในห้องนอน และพระธาตุที่ผมมี เพื่อมาฝึกมโนมยิทธิ(ก็ยังไม่เห็นชัด แต่ก็ใช่จิตรับรู้ตนเองเหมือนที่ครูสอน ว่าจิตแรกให้มั่นใจก่อน และพยายามอาราธนาบารมีพระพุทธองค์ หลวงพ่อ จะทำให้เราไม่นอกลู่นอกทาง ก็พยายามขัดเกลาจิตตนเองครับ) ตอนแรกๆแม่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่เมื่อวานนี้ แม่ไม่อนุญาต แม่สั่งให้ผมเอาพระมาวางไว้ในตู้ชั้นหนังสือ ผมก็เลยมีปากเสียงกับแม่นิดหน่อย แต่ก็ทำตามแต่โดยดี และก็คุยกับพี่ชายผมก็บอกว่าผมเป็นพุทธภูมิ (แต่ผมก็ผิดศีลอีกแล้ว พูดโม้ๆเกินไปหน่อย เพราะตอนนั้นโมหะกินใจตัวเองจาการมีปากเสียงแม่ ผิดมุสาอีกแล้ว จิตก็เลยคิดไม่ทัน หิริ โอตัปปะ) แต่พี่ชายผม OK ครับ ว่าแต่ละคนมีความเชื่อที่แตกต่างกัน พี่ชายผมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ต้องทำตามแม่ตอนนี้ก็เลยเอาพระไปอยู่ในตู้หนังสือ พร้อมพระธาตุ (รู้สึกผิดจังเลยครับที่ต้องเอาไปไว้ที่ตรงนั้นทำให้ผมกราบไหว้ไม่ได้เลยครับ) และก็ต้องพยายามไม่ให้แม่ผมรู้ว่าผมสวดมนตร์อยู่ หนังสือก็ต้องเก็บให้ไม่ให้แม่ผมเห็นครับ(ผมก็เลยเอาติดตัวผมไว้ตลอด มีเวลาว่างก็พยายามศึกษา)
ผมรู้สึกเศร้ามากๆเลยครับ สงสัยชาตินี้ผมจะบำเพ็ญเพียรต่อไปไม่ได้อย่างราบรื่นอีกแล้ว
ใครมีวัดไหนบ้างใน กทม. ที่สามารถไปวิปัสสนากรรมฐานได้ และมีความสงบพอช่วยบอกผมหน่อยนะครับ แบบตอนเย็นๆวันธรรมดาหลังเลิกงาน 5 โมงครับ และเสาร์-อาทิตย์
ขอบคุณ เพื่อนๆพุทธภูมิทุกท่านครับ[b-wai]

 

ผมนี่แม่เป็นคริสต์พ่อเป็นพุทธแต่ก็ไม่ได้เคร่งเท่าไหร่
อุปสรรคคือผมนับถือคริสต์โดยกำเนิดและเพิ่งจะมาเปลี่ยนเมื่อตอนวัยรุ่น(16) ตั้งใจเปลี่ยนเองไม่มีใครแนะนำสั่งสอน เพราะชอบศึกษาแนววิทยาศาสตร์แล้วก็มาเจอพุทธศาสตร์ที่เข้ากันกับวิทยาศาสตร์อย่างลงตัวที่สุด อุปสรรคคือแม่ผมรับไม่ได้ แรกๆ ไม่ยอมเลย ให้ผมเข้าไปอยู่รับศีลที่ ร.ร.ประจำ ที่นั่นกินนอนและสอนเกี่ยวกับศาสนาคริสต์ล้วนๆ มีสอบด้วย ผมได้เต็มตลอด เกือบจะโดนให้เป็นพระ(บาทหลวง)ซะแล้ว ก็เลยต้องใช้วิธีควบ 2 สัญชาติ(หมายถึงศาสนานะ) ก็คุยได้ทั้งพุทธฯและคริสต์สวดมนต์ก็ได้ทั้งคู่ศรัทธาทั้งพระพุทธเจ้าและก็พระเจ้า ตอนนั้นมันก็อย่างว่าไม่อยากให้เกิดการขัดใจก็ทำได้ทั้งนั้น ตอนนี้ขอบอกว่าพุทธแน่นอน แล้วแม่ก็ไม่ห้ามแล้ว(คงจะเหนื่อยและยอมรับพุทธศาสนาได้บ้างแล้ว) ช่วงแรกๆ แม่ผมก็ห่วงมากนะ ถึงกับนั้งร้องไห้เลย กลัวว่าลูกจะบวชแล้วไปลับเลย(ไม่สึก) ตอนนี้ก็เลยบวชใจไปก่อน เอาไว้หมดภาระทางโลกแล้วก็จะบวช คงจะประมาณนั้นถ้ากฎของกรรมมันไม่แรงเกินไป(ไม่ตายไปซะก่อน)

 

พ่อ กับแม่ กลัวผมจะบวชไม่สึก ตอนแรกๆ ก็มีปัญหา+ปากเสียงกันนิดหน่อย ที่จริงบ้านผมก็พุทธกันทั้งบ้าน มาตั้งแต่ต้นตระกูลเลย แต่ว่าไม่มีใครสนใจอย่างจริงจัง มีผมคนเดียวก็ว่าได้ ทั้งตระกูล บ้านผม ที่ผมจำความได้ ผมยังไม่เคยเห็นพ่อกับแม่หรือใคร ๆ ตักบาตรกันเลย อาจจะมีไปวัดประจำปี ปีละ1 ครั้ง น้อยมากครับ ตอนหลังๆ มานี่ผมหันมาสนใจพระศาสนา ก็ได้สอนพ่อกับแม่บ้างให้ทำบุญ ให้ถวายสังฆทาน สอนเรื่องบาปกรรม ผลกรรม ก็โอเคคับ ก็ยอมรับฟังและปฏิบัติตามกันแต่โดยดี เชื่อเรื่องผลกรรมและบาปกรรมขึ้นเป็นกองเลยทีเดียว คงต้องใช้เวลาแหละคับ งุงิ ทุกปัญหาย่อมมีทางออก ผมเองก็ปราถนาพุทธภูมิเหมือนกันคับ ขอโมทนาในความตั้งใจของพระโพธิสัตว์ทุกๆ พระองค์

 

คิดดีทำดี พูดดีมีแต่ดี:

มีเรื่องหนึ่งที่ประสบการณ์จริงได้ประสบมา เป็นเรื่องราวอัศจรรย์มากมายในชีวิต ขอเล่าเป็นบางเรื่องก็แล้วกัน
คิดดีทำดี พูดดีมีแต่ดี: แม่ของผู้เขียนบอกยายว่าเจ้าเด็กคนนี้พอเริ่มพูดเป็นประโยคได้ก็พูดว่าเบื่อโลกมนุษย์ อยากบวช พูดอยู่นั่นแหละ กระทั่งโตเข้าโรงเรียนได้ ทั้งแม่และยายเห็นว่าเจ้าเด็กคนนี้มีนิสัยแปลกหลายประการ ชอบเอาหนังสือพระมาดู ชอบตามคนแก่ไปวัด สมัยก่อนรถราก็ไม่สะดวกแบบนี้ เดินเอาเป็นกิโล ยอมตื่นแต่เช้าใส่บาตรที่วัด ก่อนไปโรงเรียน (ต้องตื่นเช้ามากๆ เพราะวัดอยู่ไกล กลับมาบ้านให้ทันหกโมงครึ่งเพื่อเตรียมจัดกระเป๋าไปโรงเรียน เป็นต้น มันก็ดีอยู่หรอกถ้ามีคนเข้าใจ แต่มันจะเสียความรู้สึกมากถ้ามีใครพูดติงทักท้วง
<O</O
แต่ที่แปลกคือ ผู้เขียนฝึกจิตให้คิดว่า เขาทักท้วงเพราะเขาเห็นว่าเราจะไปได้ไม่ไกลจริง (ไม่มีโอกาสบรรลุธรรม) เหมือนผู้ใหญ่ชอบ กระเซ้าเด็กว่าเอ็งมัน ไม่แน่จริง ความจริงเขาก็ไม่ได้พูดอย่างนี้ ไม่มีอารมณ์เป็นเล่นอย่างที่เปรียบเทียบ เขาเอาจริงคือบอกว่าไม่ต้องสนใจธรรมให้มากนัก แล้วก็........โอ้โฮ เหตุผลเยอะเลย แต่ผู้เขียนก็บอกตนเองว่าเพราะเรายังมีบุพกรรมอื่นที่เป็นอกุศลอยู่จึงมีฤทธิ์ดลใจให้มีผู้ขัดขวาง ความสนใจใฝ่เรียนรู้ธรรมะของเรา ฉะนั้นเราต้องเร่งบำเพ็ญให้มากกว่านี้หนีอกุศลกรรมของตนนี้ให้จงได้ คิดดังนี้ใจก็ชุ่มชื่นเบิกบานอยู่เงียบๆในใจ มีแต่ใจฮึกเหิมจะสร้างความดีให้มากยิ่งขึ้น เลยลืมฟังว่าเขาจะด่าว่าเราอย่างไร หูมันดับเสียงภายนอกไปเอง ได้ยินแต่เสียงเตือนตนเองเท่านั้น

 

พบกัลยาณมิตร: เมื่อโตขึ้นอายุเป็นวัยรุ่น ก็ใช้เวลาขลุกกับการอ่านหนังสิอธรรมะบ่อยๆ วันหนึ่งก็มีเด็กนักเรียนแต่งตัวถูกระเบียบ มายืนอยู่ใต้ต้นไม้หน้าตึกแลป (ตึกที่ใช้สำหรับอาจารย์สอนการทดลองทางวิทยาศาสตร์) เขามายืนทุกวันเวลาเดียวคือหกโมงเย็นตรงเป๊ะ พวกเราอยู่ในตึก เพื่อนคนหนึ่งก็ชวนให้เข้าไปทำกิจกรรมหลังเลิกเรียน เขาก็เงียบ และไม่เข้า เดี๋ยวสักพักพวกเราก็ไม่สนใจเขา เขาก็จะหายไป คงกลับบ้านไปตอนไหนไม่รู้ พรุ่งนี้ก็มายืนอีก คนอื่นก็ไปชวนเข้าตึก เขาก็เงียบและไม่เข้าตึกเหมือนเคน กระทั่งครบคนชวนแล้วเหลือแต่ผู้เขียน ก็เลยออกไปชวนบ้าง ตั้งใจกันว่าจะไม่มีใครชวนเขากันอีกแล้ว พอผู้เขียนเดินเข้าไปใกล้ เขาก็พูดขึ้นก่อนเลยว่า สนใจนั่งสมาธิไหม ทำให้ผู้เขียนงงมาก ก็ตอบไปว่าสนใจ เขาเลยบอกชื่อครูอาจารย์ที่สอนสมาธิให้ บอกที่ทางสถานที่เรียบร้อยแล้วบอกว่าวันหลังจะมาใหม่ ผู้เขียนถามชื่อ และห้องเรียนไว้ เขาก็บอก หลังจากนั้นผู้เขียนก็ไม่ได้เร่งรีบไปหาครูอาจารย์ตามที่เขาบอกมา ช่วงนั้นเขาไม่เคยปรากฎเลย กระทั่งวันหนึ่งผู้เขียนก็ตัดสินใจไปเรียนการฝึกสมาธิชนิดทำตามครูอาจารย์ที่เขาแนะนำ ปรากฎว่าวันรุ่งขึ้นเขาก็มา ประโยคแรกเลยที่พบกันก็บอกว่า ดีใจด้วยนะ เท่านี้เขาก็เดินหันหลังไป ผู้เขียนก็เดินเข้าห้องแลปไป ภายหลังผู้เขียนอยากเจอเขาอีกเขาก็ไม่เคยปรากฎตัวอีกเลย ผู้เขียนต้องตามไปหาที่ห้องเรียนของเขา ปรากฎว่าไม่มีชื่อนี้ .ถามอาจารย์หลายท่านก็ไม่รู้จักนักเรียนคนนี้..........กระทั่งเวลาผ่านไปถึงวันนี้ก็หลายสิบปี ก็ไม่เคยเจอเขาอีกเลยไม่ว่าจะพยายามหาอย่างไร

 

ในยุควัตถุธรรมก่อตัวฟูเฟื่อง...การต่อสู้ในจิตใจพุทธภูมินั้นย่อมมากมหาศาลเป็นธรรมดา...อะไรคือเส้นแบ่งระหว่างผู้คลั่งศาสนากับผู้เจริญโพธิญาณสำหรับผู้ที่มองเราทั่วไป....จิตเราที่เป็นกลางเท่านั้นที่รู้....มันอยู่ที่เราจะใช้ปัญญาของแต่ละคนในการหาทางออกได้อย่างไรในแต่ละบุคคล...ซึ่งก็ง่ายบ้างยากบ้างตามแต่บารมีที่สะสมมา....แต่จงรู้ว่าตนเองต้องยอมกล้ำกลืนความเจ็บปวดไว้ในใจผู้เดียวเพียงเพื่อให้ผู้คนรอบข้างสบายใจ....

 

ในยุควัตถุธรรมก่อตัวฟูเฟื่อง...การต่อสู้ในจิตใจพุทธภูมินั้นย่อมมากมหาศาลเป็นธรรมดา...อะไรคือเส้นแบ่งระหว่างผู้คลั่งศาสนากับผู้เจริญโพธิญาณสำหรับผู้ที่มองเราทั่วไป....จิตเราที่เป็นกลางเท่านั้นที่รู้....มันอยู่ที่เราจะใช้ปัญญาของแต่ละคนในการหาทางออกได้อย่างไรในแต่ละบุคคล...ซึ่งก็ง่ายบ้างยากบ้างตามแต่บารมีที่สะสมมา....แต่จงรู้ว่าตนเองต้องยอมกล้ำกลืนความเจ็บปวดไว้ในใจผู้เดียวเพียงเพื่อให้ผู้คนรอบข้างสบายใจ....

 

ขอรวบรัดมาอีกเหตุการณ์หนึ่งว่า ผู้เขียนมีญาติเป็นคริสต์ เขาสอนคริสต์ให้บ่อยมาก โรงเรียนประถมของผ้เขียนก็เป็นคริสต์ เลยรู้เรื่องคริสต์มาพอสมควร จึงมีความเคารพในพระคริสต์ และพระแม่มารี (แต่นับถือพระรัตนไตรสูงสุด) ไม่ได้จัดอันดับว่าใครใหญ่แต่เพราะความเลื่อมใสพุทธเป็นทุนเดิมไว้มาก และยิ่งอัศจรรย์หลายอย่างทางสมาธิ กรรมฐาน จึงเชื่อมั่นศรัทธาในพุทธศาสนาชนิดเต็มเปี่ยม แต่ครั้งหนึ่งในชีวิต มีโอกาสได้มาต่างประเทศ เมื่ออ่านประวัติศาสตร์เขาก็พอจะรู้ได้ว่าเป็นพื้นที่ใกล้สมรภูมิเก่าสมัยหลายร้อยปีก่อน มีวิญญาณทุกข์อยู่มาก ผู้เขียนก็ยังคงปฏิบัติแบบชาวพุทธ ไหว้พระสวดมนต์ แผ่เมตตาฯ แต่ก็ตั้งจิตปรารถนาให้ดวงวิญญาณเหล่านี้พ้นทุกข์ บางคืนเสียงผีฝรั่งร้อง บางคืนเสียงผีฝรั่งร้อง please help me ร้องแบบไหน ก็แบบยาวๆๆๆๆๆๆช้าๆๆๆๆๆๆๆ ทีแรกนึกว่าทำไมหมาหอน ฟังดีๆ ไม่ใช่แล้ว เพราะเป็นคำๆที่พอเข้าใจได้ เพียงแต่ลากเสียงให้ยาวมากๆเท่านั้น ก็แผ่เมตตาให้ไป บางที่ก็แผ่เป็นแบบอังกฤษ บ้าง ไทยบ้างเพราะกลัวผีจะไม่เข้าใจ เลยแปลให้เสร็จ เขาก็ไม่มารบกวนอีก บางทีต้องสวดมนต์ช่วยคนเจ็บชนิดสาหัสในไอซียู ปรากฎว่า เขาก็รอดมาแบบหมองงเพราะเขาบอกว่าปาฏิหารย์ ไม่มีในตำราว่าจะหาย มีแต่ว่าไม่ตายก็ไม่มีความจำเหลืออยู่ แต่คนไข้มีความจำดีมากชนิดหมอไม่มีคำตอบให้ ต่อมาคืนหนึ่งก็ฝันเห็นพระเยซู แสงสว่างเป็นพระรัศมีงามมาก พระองค์ยิ้มอย่างมีพระเมตตา แล้วก็ตื่น (เรื่องนี้ห้ามคุยกับคนคริสต์นะ เพราะเขาจะหาว่าเป็นไปไม่ได้ คนที่จะเห็นได้ต้องเป็นคนคริสต์เท่านั้น) เมื่อ
ฝึกกรรมฐาน รวมทั้งตรวจสอบกับท่านที่มีสมาธิสูงมาก(ท่านนี้ท่านหลวงพ่อฤาษีเคยชมต่อหน้าลูกศิษย์ทั้งหลาย) ผู้เขียนได้ทราบจากท่านว่า ในจักรวาลนี้ มิใช่มีโลกใบเดียว ในจักรวาลนี้มีสายพระโพธิสัตว์ที่ไม่ได้เกิดในประเทศไทยอีกจำนวนหนึ่ง (เกิดในประเทศอื่น) แต่มีความมุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือผู้อื่นให้พ้นทุกข์ เช่นเดียวกับท่านพระโพธิสัตว์ทั้งหลายในศาสนาพุทธ และมีภพภูมิหลังจากจากโลกมนุษย์ก็ได้สถิตย์อยู่ที่แดนดุสิตเช่นกัน ดังนั้นในแดนดุสิตเทวโลก ถ้าจะเล่าแบบให้เห็นภาพหยาบๆก็คือ มีสองกลุ่มคือ
กลุมที่นับถือศาสนาพุทธและเป็นพระโพธิสัตว์ และกลุ่มที่นับถือศาสนาอื่นและเป็นพระโพธิสัตว์ รอเวลามาจุติ ท่านทั้งหมดนี้จะมีผู้คุมกฎ (ว่ากันให้พอเห็นภาพนะ) จะตรวจดูกำลังหรือแรงบารมี และเป็นผู้จัดการให้ทุกอย่างมีความลงตัวเหมาะสม ซึ่งในท้ายที่สุดก็จะต้องลงมาเกิดเพื่อเก็บคะแนนสะสมบารมีจนกว่าจะเต็ม ในระหว่างเก็บคะแนนสะสมบารมี จะมีแนวทางค่อยๆเป็นแนวพุทธศาสนมากขึ้น กระทั่งบารมีเต็ม ก็จะไปเข้าคิวรอการเกิดเป็นพระพุทธเจ้าต่อไป

 

เรื่องที่เล่าจึงแยากให้พิจารณา คำโบราณท่านว่าไว้ มารบ่มี บารมีบ่กล้า ต้องรู้จักวิธีเตือนตน ไม่เพ่งโทษคนอื่น แม่ว่าเรา ขวางเราเพราะเขายังไม่เข้าใจ และไม่รู้วิธีที่จะให้ตนเข้าใจ เราต้องเร่งศึกษาเพื่อให้เข้าใจแล้วกลับมาชักจูงแม่ให้ดำเนินชีวิตในทางที่ถูกต้อง เหมือนดังในพระไตรปิฎก ท่านว่า พระสารีบุตรมีมารดาผู้ไม่ยอมให้ลูกบวช แต่ท่านก็ไม่ได้ถือโกรธมารดา กลับเร่งหาครูอาจารย์ชั้นยอดของโลกคือพระพุทธเจ้ากระทั่งท่านสำเร็จพระอรหันต์ ท้ายที่สุดก็กลับไปโปรดมารดาให้เปลี่ยนความคิดและบรรลุธรรมในที่สุด
<O
ประการที่สอง อยากให้เข้าใจและมีมุมกว้าง อย่ามองคริสต์แตกต่างไปจากพุทธมากนัก คนคริสต์เองก็ยังบอกว่าทำไมข้อคำสั่งสอนในพระคัมภีร์ก็คล้ายพุทธอยู่หลายเรื่อง เรารู้เช่นนี้ก็จะได้ไม่จ้วงจาบพระคริสต์ของชนคริสต์ เรื่องละเอียดๆๆต้องรอให้พิสูจน์ เหมือนดังพระสารีบุตรท่านก็จะพิสูจน์ก่อนแล้วจึงเชื่อ ระหว่างที่เราท่านทั้งหลายมีบารมียังไม่ถึงเวลาที่จะไปพิสูจน์เรื่องเหล่านี้ก็จงเร่งรีบสร้างทาน ศีล ภาวนา ไว้ เก็บคะแนนสะสมบารมีให้มีมากยิ่งขึ้น อนุโมทนากับกุศลกรรมของท่านทั้งหลายไว้ ณ ที่นี้ ขอผลกุศลของท่านทั้งหลายจงปรากฎผลให้สามารถเจริญธรรมให้ก้าวหน้ายิ่งขึ้นๆไป สวัสดี

 

พ่อแม่เป็นบททดสอบนึงที่ให้ท่านพุทธภูมิทั้งหลายได้บำเพ็ญบารมีกัน ถ้าเข็นท่านขึ้นภูเขาได้ในบั้นปลายชีวิต ให้ท่านเคารพพระรตันตรัยเป็นที่สุดเยี่ยงชีวิตได้ ก็ถือว่าสำเร็จผล...เป็นความสุขที่สุดแล้วของผู้มีหน้าที่เป็นลูกนี้

 

ก็จำเป็นหน่อยครับ

ก็มีเพียงเราที่เข้าใจอ่ะครับ คนไม่เห็นจะเข้าใจเราเลย..

 

ถ้าคิดว่าเป็นมันก็ใช่ ถ้าคิดว่าไม่ใช่มันก็ไม่เป็น ไม่ว่าจะทำอะไร ชีวิตของเรามักจะเจออุปสรรคไปหมดเสียทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็น ชีวิตส่วนตัว การงาน และครอบครัว ใจเรานิ่งซะอย่างทุกอย่างมันจะหยุด ทุกวันนี้ถ้าใจเราไม่นิ่ง มันจะหมุนวนรอบตัวเรา ไม่มีที่สิ้นสุด ที่สุดของชีวิต ล่วงลุหลุดพ้นเข้าสู่ทางนิพพานเมื่อไหร่ สรรพสิ่งรอบตัวเราจักหยุดหมุนเวียนทันที ตราบใดที่ยังไม่พานพบกระแสแห่งนิพพานะ ตราบนั้นเราจะหมุนเวียนวนอยู่ในบ่วงกรรมไม่มีที่สิ้นสุด ชีวิตจักมีห่วงโซ่แห่งกรรมคล้องตรวนอยู่ พุทธภูมิทั้งหลายตราบใดที่ยังมีการเกิด การแก่ การเจ็บ การตาย เราทั้งหลายมิวันหลุดพ้น อุปสรรคทั้งหลายเปรียบเหมือนบททดสอบว่าเราจะสอบผ่านหรือเปล่า กว่าพระพุทธองค์จะบรรลุสัมโพธิญาณ ต้องบำเพียรบารมีนับอสงไขย นับกัลป์ สำหรับเราแค่นี้อย่าได้ท้อถอยนะคะ

 

ขอขอบคุณ และอนุโมทนาทุกท่านครับ
ตอนนี้ก็เฉยๆแล้วครับ
ช่วงนี้อากาศร้อนมากๆครับ รักษาสุขภาพทุกท่านด้วยครับ
ช่วงนี้ไม่สบายกันหลายๆคนครับ
ส่วนผมชอบทำสมาธิในสวนมีลมเย็นๆ แต่ช่วงนี้ร้อนมาก ตอนนี้ก็หลบ
มานั่งในห้องแอร์ดีกว่า

 

อย่าคิดว่าเป็นอุปสรรคสิครับ อุปสรรคแค่นี้ยังน้อยครับ ในเมื่อกราบองค์พระที่เป็นวัตถุธาตไม่ได้ ก็น้อมใจสร้างองค์พระที่ใจเป็นแบบกสิณขึ้นมาสิครับ แล้วน้อมใจนมัสการด้วยใจ เมื่อยี่สิบปีก่อน ผมต้องแอบตื่นฝึกสมาธิ ตอนที่คนในบ้านหลับกัน ผมใช้วิธีนี้แหละในการพลางตัวโดยที่คนที่บ้านไม่มีใครรู้เลยว่า ผมแอบฝึกและก็ไม่มีใครรู้เลยว่าผมสนใจ ทุกย่างก้าวเราก้สามารถกราบพระของเราได้ โดยไม่มีใครรู้เลย เพราะถ้าแม่รู้จะหาว่าเราบ้า จนกระทั่งเราแน่ใจแล้วว่า สิ่งที่เราทำถูกต้อง ก็ค่อยๆ เปิดทีละน้อย แล้วชี้แนะตอบแทนคุณท่าน

 

น่าเห็นใจนะครับ แต่ก็คงเป็นอุปสรรคที่ใช้วัดความเพียรนะครับพยายามต่อไปนะครับ อนุโมทนาด้วยครับ

 

เรื่องนี้ก้อยว่าเป็นกรรมเก่าอะ ชาติที่แล้ว เราคงไปขัดขวางเรื่องศาสนากับท่านไว้ ชาตินี้ก็เลยชดใช้กัน แต่ก้อยเชื่อว่าถ้าลองปฏิบัติไปนานๆ ผลของการปฏิบัติและบุญบารมีก็จะส่งผลให้ท่านเข้าใจและปฏิบัติตามเราไปเลยด้วยซ้ำนะ สู้ๆนะ

ก้อยก็เจอนะคะ ก้อยว่าปัญหานี้ เจอกันเยอะมาก พ่อก้อยก็กลัวก้อยศึกษาเรื่องธรรมะจนไม่ยอมเรียนหนังสือ แล้วอย่างตอนไปทำบุญงี้ พ่อก็ไม่ชอบให้เอาเงินไปทำบุญ ก้อยก็ไม่อยากรบกวนท่าน แต่ทำไงได้ อยากทำบุญมากแต่หาเงินเองไม่ได้ นี่ก็คือปัญหาก้อยเหมือนกัน ก้อยจะบาปไหม ที่เอาเงินพ่อแม่มาทำบุญ ทั้งๆที่ท่านไม่ใคร่จะเต็มใจ...

 

ผมเองก็คล้ายกันครับพูดด้วยเหตุผล เเละ ต้องดูspecครับ(นิสัยของคนที่เราจะพูดด้วย)เช่นยิ้มก่อนค่อยพูดเป็นต้นครับ และ พยายามช่วยท่านเท่าที่ทำได้ สุดท้ายขึ้นอยู่กฏของกรรมครับจำต้องวางอุเบกขา ต้องยอมรับความความธรรมดาของโลก

 

ปัญหาก็มีบ้างกับพ่อและญาติๆ ตรงเรื่องวิธีการปฏิบัติธรรมและความเห็นในเรื่องธรรมะต่างๆ คือจริตผมจะค่อนข้างเปิดกว้างและยอมรับแทบจะทุกวิธีของการปฏิบัติ ส่วนพระหรือครูบาอาจารย์ผมก็ศรัทธาหลายท่าน แต่ว่าพ่อและครอบครัวของผมจะพยายามตีกรอบให้ปฏิบัติธรรมในวิธีการที่ท่านปฏิบัติและแนะนำเพียงวิธีเดียว ส่วนพระหรือครูบาอาจารย์ก็จะไม่ค่อยไปหาหลายท่านจะไปก็แต่เฉพาะกับพระที่เป็นญาติเหมือนกัน ฯลฯ ซึ่งแต่ละความเห็นของพ่อผมและครอบครัวรวมถึงญาติๆหลายๆคนจะค่อนข้างอยู่ในวงแคบและตีกรอบให้กับผม ซึ่งจะทำให้ผมอึดอัดมากๆเพราะขัดกับจริตและเป้าหมายของตัวผมเอง พอคุยกันเรื่องกรรมฐานหรือเรื่องความเห็นในทางธรรมทีไรก็มักจะมีความขัดแย้งและความเห็นที่ไม่ลงรอยกันเป็นประจำ(แต่ผมว่าความเห็นผมจะถูกต้องกว่าเพราะผมเอาพระไตรปิฏกเป็นหลัก) พ่อผมและญาติๆก็ไม่ค่อยจะยอมรับในความเห็นในทางธรรมของผมสักเท่าไหร่ ดังนั้นตอนหลังก็เลยกลายเป็นต่างคนต่างทำต่างสร้างบารมีไปตามความเห็นของแต่ละคนครับ

ปล.ก็ค่อนข้างลำบากในการสร้างบารมีเหมือนกันเพราะเหมือนผมจะทำอะไรก็จะไม่ค่อยได้รับการสนับสนุน แถมบางทียังโดนเบรกหรือโดนห้ามด้วยซ้ำไป โดยจะโดนตีกรอบหรือถูกบังคับให้ปฏิบัติกรรมฐานที่ท่านทำอยู่เป็นประจำ แต่กรรมฐานวิธีที่พ่อผมจะให้ทำนั้นจริงผมก็ทำมาก่อนปฏิบัติจนเห็นว่าเนื้อหาสาระมันไม่ค่อยละเอียดและยังมีส่วนที่ต้องรู้เพิ่มเติมนอกเหนือจากแค่การปฏิบัติกรรมฐานวิธีนั้นเพียงอย่างเดียวครับ มาภายหลังผมก็ศึกษาและทดลองปฏิบัติไปเรื่อยๆจนกระทั่งได้กรรมฐานที่เหมาะกับจริตตัวเองซึ่งไม่ใช่วิธีที่ผมเคยทำหรือวิธีที่พ่อและญาติผมปฏิบัติกันอยู่ครับ

 

พยายามต่อไปนะคะ มันไม่ใช่ปัญหาอะไรใหญ่โตเลยนะคะ

 

เหมือนกันเลย แม่หาว่าเรางมงาย จิตอ่อน โดนหลอกง่าย เราบอกแม่ว่าเราไม่ได้บ้านะ เราสัมผัสได้ถึงได้รู้ว่าเค้ามีตัวตน แล้วเค้าพูดกับเรา เราก็ได้ยินอยู่คนเดียว เดี๋ยวนี้เวลาจะทำอะไรต้องแอบ ๆ จะเช่าอะไรมาบูชาแม่ก็บอกว่ามีเยอะแล้ว จะเข้ามาคุยในเว็บ แม่ก็มาแอบดู
เราอยากไปนิพพาน คนอื่นก็หาว่าบ้า